Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
03-08-2014
03 augustus Collega Geocachers
Ik zat
rustig voor mijn computer enkel fotos te fatsoeneren toen ik een telefoontje
kreeg. Goede vrienden, collega geocachers uit Lommel, waren in de buurt enkele
dingen aan het zoeken en ze hadden daar enige problemen mee. Meer was er niet
nodig om me vijf minuten later als adviserend lid van het Limburgs team te zien
meelopen in hun zoektocht. In de omgeving van Lichtaart en Kasterlee zijn er
nauwelijks nog cachen die ik niet gevonden heb en ik vond het dan ook fijn eens
mee te wandelen met lieden die veel meer ervaring hebben dan ikzelf en die,
naar ik merkte, ook wel eens op de sukkel zijn. Meer dan enkele corrigerende
tips geven zou ik niet doen had ik me voorgenomen, dat wilden ze ook niet
trouwens, maar mijn terreinkennis kwam wel van pas om ze er o.a. terloops op te
attenderen dat er vlakbij nog een tradje ( = traditionele geocache ) verborgen
zat dat ze niet in hun planning hadden opgenomen. Ze moesten dan wel door de -
gelukkig droge - bedding van de Rulloop en dat wilde ik best fotograferen
De professionele benadering van de overtocht was een fotoshoot waard vond ik. Anne
Marie had Jackie middels enkele liefdevolle stoten onder zijn achterste
geholpen om boven te geraken waarop Jackie op zijn beurt een stevige tak bereid
vond om te fungeren als veilige grip om Anne Marie omhoog te hijsen.
Ze zijn er
nog, maar je moet ze weten te vinden, de plekjes waar je zelfs in het week-end
rustig en ongestoord een zwempartijtje kan gunnen aan je viervoeter. Labradors
en Golden Retrievers zijn waterhonden, en voor Phaido is elk wateroppervlak een
uitdaging. We gaan regelmatig samen zwemmen, o.a. in de Melle in Turnhout ,
maar vandaag kozen we voor deze afgelegen plas verscholen in de bossen tussen
Kasterlee en Retie, je ziet daar nooit volk, zelfs niet op een mooie zaterdag
en dat is wel net zo prettig als je ongestoord wil ravotten met de woef. Het helpt
als je de interessante locaties waar je toevallig voorbij loopt tijdens het
geocachen opslaat in je achterhoofd. Phaido weet dit te appreciëren en hij
geniet van de gelegenheid, voor het baasje opent het de nodige
fotomogelijkheden natuurlijk.
Met de 24-105 op mijn toestel had ik niet voldoende groothoek om, met de rug
tegen een braamstruik staande, de ganse breedte van deze scene in één keer te
vatten. Een panorama-foto samengesteld uit twee horizontale opnames was in dit
geval de oplossing, achteruit gaan was immers geen optie. Eerlijkheidshalve
moet ik er bij vertellen dat de hemel redelijk uitgebeten was, geen grijs-verloopfilter
in de fototas he. Ik heb daarom de waarheid nog maar eens geweld aan gedaan en uit
mijn map met mooie luchten geput om er iets toonbaars in te foto-shoppen. J
Vuurspin
het moet bij arachnofielen en andere geïnteresseerde insect-liefhebbers een
belletje doen rinkelen. Het haalde nog niet zo lang geleden de kranten. Door
natuurliefhebbers werd geprobeerd een hele kolonie zeer zeldzame vuurspinnen te
verhuizen omdat de oprukkende industrie hun woongebied ging vernielen. De
aanvankelijk geheim gehouden plaats zou hier ongeveer geweest zijn.
Op deze godvergeten plek ergens midden in het bouwrijp gemaakte, maar nog
grotendeels braakliggende nieuwe industriegebied Kristalpark in Lommel kwamen
we terecht omdat we een geocache wilden zoeken die er verborgen zat. ( Voor de
mede hobbyisten de GC53AFC ) Ik vrees dat ik de verkeerde aanvalsroute
uitgekozen had, want ik moest toch een heel eind door de wildernis sukkelen om
er te geraken. Het vrouwtje was wijselijk op het fietspad achter gebleven maar
Phaido had zich ook mee in het avontuur gestort. Onze moeite werd uiteindelijk
beloond en toen we gevonden hadden wat we zochten besloot ik dat ik ook maar
een panoramafoto moest maken van de locatie. Verlatenheid, windmolens, mooie
lucht ik vond het wel iets hebben, benieuwd hoe het er hier binnen enkele
jaren uitziet als de industrie definitief heeft overgenomen.
Met
de kleinkinderen naar zee. Het was een plan dat we al lang koesterden en het
was eigenlijk alleen maar wachten op de ideale omstandigheden. Sedert vorige
zondag of zo hadden we het zien aankomen, het zou in het midden van deze week
tijdelijk heerlijk weer worden, strandweer. We waren dus voorbereid. Zus Lilly had een
busje gehuurd, goed voor acht passagiers plus bestuurder, de zes kleinkinderen
pasten er in en naast Lilly ook nog dochterlief Ilse, de mama van 4 stuks en
als negende wiel aan de wagen was er dus ook nog plaats voor ondergetekende, om
een extra oogje in het zeil te houden en om fotos te maken natuurlijk.
Knokke was de bestemming, niet toevallig omdat we daar terecht konden bij Justine,
een meer dan goede kennis van Lilly en Dreeke, die daar een giga-super-de-luxe
appartement heeft op de zeedijk. De dag is een onverdeeld succes geworden. Ik
veronderstel dat de kids deze nacht goed gaan slapen J
De keuze uit mijn foto-oogst was moeilijk. Een van de activiteiten die op het
programma stonden was een tocht naar het Zwin, en daaruit heb ik uiteindelijk
na lang aarzelen maar een shot gekozen, maar het had er net zo goed een kunnen
zijn van de strandactiviteiten in de namiddag of van ons bezoek met avondeten
aan de BMW-lounge ( wat is het toch fijn als je de juiste relaties hebt ), of
een fotosessie van de kids met Kader Gürbüz, personage uit W817 en veel andere
TV reeksen, die we in de lounge ook tegen het lijf liepen. Maar goed, voor onze
voormiddag-trip naar het Zwin hadden we skeelers en een waveboard meegenomen.
We konden enkele fietsen gebruiken en voor de kleinsten hadden we twee
electrische autotjes gehuurd. Regelmatig verwisselden al die mobiele dingen van
gebruiker en het fun-gehalte was onmetelijk groot. Enkele keren kon ik ze alle
zes samen op de foto krijgen en dat was niet eens zo makkelijk want op een dag
als deze zijn ze hyperactief en over-enthousiast.
Ik ben
vanmiddag eindelijk weer eens gaan fietsen, het was lang geleden veel te lang,
en dat heb ik gevoeld. Ik had een routinetochtje gepland, meende ik
Herentals, richting Noorderwijk, enkele geocachen oppikken en terug langs het
kempisch kanaal en Sas 9, alles samen zon 45km. Wat verliest een mens snel
conditie als ie even wat minder actief is. Ik heb het geweten. Bij de jachthaven
van Herentals moest ik even uithijgen. Gelukkig verkopen ze daar Duvel en van
achter zon glas ga je de wereld meteen wat vrolijker bekijken. De
watervogel-populatie was weer in al zijn geledingen aanwezig op het kanaal. Die
beesten weten maar al te goed dat er vaak restjes van de oever vallen op die
plek. Ik zag zwanen, Canadese ganzen, gewone inheemse ganzen, eendjes, meerkoetjes
en die kon ik allemaal samen in één plaatje vangen. Dan zaten er ook nog enkele
vreemde vogels in de drankgelegenheid maar die heb ik niet gefotografeerd. J
Ik wist wel
zeker dat ik ze gezien had. Het was geen waanbeeld, luchtspiegeling of
verbeelding er liepen drie meisjes door onze tuin. Ze leken daarenboven ook
nog eens sprekend op elkaar, een ééneiige drieling dacht ik. Langzaam wandelden
ze voorbij, langzaamgenoeg om mij de
gelegenheid te geven snel naar binnen te lopen, de camera te nemen en na een
on-Polliaanse spurt terug naar buiten nog een snelle shot te nemen van de
schoonheden die met een raadselachtige glimlach mijn kant op keken. Het
volgende ogenblik waren ze verdwenen. Ik kneep hard in mijn armen, mijn wangen
en mijn billen, maar ik voelde het wel degelijk. Ik sliep niet, ik droomde niet
en ik had niks gedronken
Het kan natuurlijk ook zijn dat ik weer iets zit te verzinnen om deze blog
gevuld te krijgen en dat ik deze namiddag thuis lekker heb zitten photoshoppen
om dit plaatje in elkaar te knutselen. De deelfotos vanaf statief waren snel
genoeg gemaakt en kleindochter Julie is ondertussen voldoende geroutineerd als
model om precies zo te lopen en te kijken als haar gevraagd wordt. Het bewerken,
selecteren en in de juiste lagen de nodige info manipuleren en verwijderen
vroeg net iets meer tijd en concentratie J
Moeke
Miet revalideert van een heupoperatie in de Mick in Brasschaat. Vóór we haar
vandaag gingen bezoeken maakten we een ommetje langs Wuustwezel om Marie Leen,
de oudste kleindochter op te pikken. Die wilde best even mee naar de andere oma.
Na het bezoek wilden de dames nog even naar de ladies-rooms alvorens weer in
de wagen te stappen en dat gaf mij mooi de gelegenheid wat voorop te lopen en
ze met de camera op te wachten. Toen ik ze zo zag aangewandeld komen bedacht ik
nog hoe mensen vroeger wel eens dachten dat er twee zussen over straat liepen
toen Josee met onze eigen dochter aan de wandel was. Zo frappant is de gelijkenis
tussen deze twee schoonheden niet meer natuurlijk en dat soort misverstand zal
wel niet meer voorkomen. Moeder en dochter zou nu veel aannemelijker zijn, maar
dat is het ook niet daar lopen wel degelijk oma en kleindochter !!! Wat is ze
groot geworden ons Marie Leentje, en wat ziet ze er nog altijd goed uit, mijn
schatje. Twee mooie vrouwen zag ik daar en zo zitten er nog enkele in de
wachtkamer J.