Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
11-12-2016
11 december Schaapjes op het droge
Terwijl wij
onze geocachekunstjes vertoonden stonden de schaapjes verwonderd toe te kijken.
De dames vertoonden zoals je ziet veelkleurige sporen van de verfpotten waar ze
onderdoor waren gegaan. Plaats van actie was het oud stort in Mol Rauw waar we
de gelijknamige multi-cache aan het wandelen waren. Het is nu een mooi
heidegebied dat er eigenlijk gekomen is nadat in 1985 een andere oplossing
werd gevonden voor het huisvuil, het stortterrein kreeg een afdekking met dikke
zand- en kleilagen en de natuur kreeg hier opnieuw de bovenhand. We zijn hier
pal naast het Zilvermeer en zo bedacht ik de beetje melige titel Schaapjes op
het droge
Iets voor
vijf net thuis van een op het laatst toch wel natte miezerige fietstocht snel
douchen want om zes uur hebben we afgesproken voor het verjaardagsfeestje van
Ivo.
Hoe dom kun je zijn gewoonweg het fototoestel vergeten mee te nemen en tot de
constatatie komen dat je vandaag nog niks gefotografeerd hebt Half zes meteen
de wagen in naar het dorp in de hoop iets te doen met de kerstverlichting.
Geluk !!! Er passeert net een bus van de lijn en samen met de voor- en
achterlichten van de voorbij rijdende autos geeft dat een opvallend
kleurenpalet tegen de met kerstlampjes getooide achtergrond van de Leistraat.
Mijn Italiaanse vrienden zullen deze foto zeker appreciëren.
Je houdt het
eigenlijk niet voor mogelijk, half december, 12 graden en de fietskriebels kwamen
plotsklaps zeer sterk aankloppen. Cachemaatje Jackie en zijn Annemarie bleken meteen
bereid samen met ons ergens bij onze Noorderburen een tochtje te gaan maken.
Langs het zgn. Wilhelminakanaal in Oirschot vonden we een aanlokkelijk doel:
een pittig tweewiel-geschikt rondje geocachen met veel lovende commentaren op
de site.
Het werd inderdaad een erg gesmaakte fietstocht met de nodige fotostops. Op
menige plek experimenteerde ik met stapje links, stapje rechts om te zien
hoezeer de fotos van elkaar verschillen. Van op deze locatie heb ik
bijvoorbeeld een totaal andere foto geschoten door anderhalve meter naar rechts
te gaan en een beetje meer door de knieën, die zal ik op facebook plaatsen dan
kan de eventueel geïnteresseerde volger zelf vergelijken.
We moesten
al vroeg op weg vandaag. Onze half-jaarlijkse afspraak met de tandarts stond op
de agenda en Phaido als medereiziger staat op een strikte regelmaat wat pipi-
en kaka-ochtendwandeling betreft. Dat betekende dat we nog iets vroeger moesten
vertrekken om onderweg de nodige stappen op de teller te zetten. We waren
evenwel nog maar nauwelijks uit de wagen ergens in Witgoor toen onze held al
deed wat we van hem verwachtten. Nu waren we plots te vroeg
Dan houdt deze jongen net iets beter zijn ogen open om fotomogelijkheden te
ontdekken. De ochtend is sowieso voor mij een redelijk onontgonnen periode in
een etmaal en toen we langs het nieuwe bouwrijp gemaakte industriegebied Kristalpark
reden was ik plots zeer gecharmeerd door het mooie licht. Een korte fotostop
resulteerde in een aantal meer dan aanvaardbare plaatjes. Dit is de keuze voor
vandaag. Twee rijen molens, de verlichtingspalen rechts en het fietspad leiden alle de blik naar een sterk punt op één derde rechts onder, niet alleen qua compositie ben ik hier best tevreden mee.
ISO 400F 101/640
Een van mijn
fotopoints tijdens de reguliere ochtendwandeling is deze heuvel. Het is
eigenlijk maar een molshoop, ik schat 10 m boven de omgeving. Wij noemen het de
Valentijnsberg en waarschijnlijk zijn wij ook wel de enigen om dat te doen. Lichtelijk
creatief bedachten wij ooit deze naam voor de plek en voor ons is dat voldoende
als plaatsbepaling. Dit is het hoogste punt van de jaarlijkse Valentijnscross
in het dorp en hier heb je dan een leuke locatie om de atleten vast te leggen.
Bij gebrek aan atleten had ik vandaag een andere invulling van het begrip
Valentijn in gedachten. It takes two to tango. Mijn grote concurent in de
strijd om het hart van het vrouwtje maakt ongegeneerd avances. Ik laat hem maar
vanavond ligt hij weer op het matje voor de slaapkamerdeur en doe ik lepeltje
lepeltje
Ik heb de kleurverzadiging van de hele foto flink terug gehaald, alleen de
hoofdrolspelers ontsnapten aan de selectie.
ISO 1600F 81/80
Samen met
mijn cachemaatje Jackie en zijn vrouwtje Annemarie ben ik vandaag naar Aarschot
gereden. Naast een aantal andere doelwitten hebben we onder andere een wherigo
geocachetocht gemaakt doorheen de stad. Ik kan dat het best omschrijven als een
gegidste wandeling langs bezienswaardigheden - in dit geval standbeelden -
waarbij de info je op de precieze locaties wordt verschaft door de GPS. Op de
geocaching.com site kun je zgn. cartriges downloaden die je gedurende zulke
tochten begeleiden en de weg wijzen.
We wandelden onder andere langs het begijnhof en daar kon ik het niet laten om
nog eens de fotopotentie van de locatie aan te grijpen om de Eos uit de tas te
halen. Ik heb hier een tijdje zitten tobben over de beste compositie. Enkele stappen naar rechts zouden er voor gezorgd hebben dat ik de
lijnen van zowel de daken als het wandelpad in de hoeken kon brengen en dat is
natuurlijk een stijlelement dat ik graag gebruik. Maar als ik dan ook de
volledige rij huisjes aan de overkant, inclusief het hoekhuis links, er op wilde
houden zou de OLV-kerk pal in het midden komen en dat vond ik dan weer minder
geslaagd. Ik heb dan ook maar voor dit standpunt gekozen waarbij die toren
tenminste op een als algemeen aangenomen sterker aandachtspunt, op één derde,
gesitueerd is.
ISO 500-f 11-1/160
Ik ben
vanavond naar Jazz Houtum geweest. Die club organiseert elke maand een optreden
en deze keer hadden ze De Very Big Band geboekt. Dat leek mij een bezoekje
waard en enkele ex-collega-muzikanten dachten er ook zo over. Ik had het
helemaal niet verwacht, maar verrassing in die band zaten nog enkele kerels
waar ik menige keren mee op het podium gestaan heb. Het werd een leuk weerzien
in veelvoud.
Daar gaat de foto van vandaag evenwel niet over. Ik had al enkele keren
geprobeerd de big band in beeld te nemen maar de belichting in de zaal was niet
echt subtiel afgesteld. Twee trombone-spelers zaten vol in een spot en als ik een
totaalbeeld wilde schieten waren die steevast helemaal overbelicht. Na enkele
pogingen heb ik dan maar beslist de belichting te meten op die twee mannen en
het lot hielp me een beetje want net toen ik afdrukte ging een van hen aan zijn
neus frunniken Ik vond het wel grappig.