Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
15-05-2016
15 mei Alternatieve selfie
Nadat de
restanten van het feestje van gisteren waren opgeruimd en voordat de drie
gekoppelde feesttafels weer naar de bergplaats achter in de garage verhuisden
om plaats te maken voor het normale woonkamer meubilair zag ik de kans schoon
om dit plaatje te schieten. Ik zat er al een tijdje op te broeden een
gigantische tafel voor één persoon. Dat ik zelf die persoon zou worden was een
laatste instantie beslissing mede door het gebrek aan andere kandidaten
enerzijds en ook door de mogelijkheden geboden door de hedendaagse cameras
anderzijds. Laten we het een alternatieve selfie noemen.
Er gebeurde
vandaag weer veel. Dan is het jammer dat ik me binnen deze blog de beperking
heb opgelegd dagelijks slechts één enkele foto met wat commentaar te plaatsen.
Uiteindelijk leek me het laatste stuk van de dag het leukste. Een weekend-dag prikken
die voor iedereen past is niet zo eenvoudig in deze periode van het jaar,
vandaar dat we mijn verjaardagsfeestje voor de vrienden pas dik twee weken na
datum konden organiseren. Het vrouwtje had er weer een culinaire hoogdag van
gemaakt en de gezelligheid bleef gestaag omhoog gaan. Toen de Jakke ( ik heb
meer vrienden die zich de Jakke laten noemen ) ter sprake bracht dat hij ook
wel een beetje accordeon speelde wilde Josee per sé haar oude instrument boven
halen om aan een gemeenschappelijk rondje nostalgie te beginnen. Gelukkig
bestaan er geen geluidsopnames hiervan maar we zullen ons allemaal wel de
lachsalvos, de luidkeelse samen- en solozang en de stemming herinneren. Na al
die jaren van stilzwijgen klonk het instrument nog meer dan voorbeeldig moet ik
er bij vertellen.
Ik zal maar
meteen vertellen dat ik dit met mijn iPhone gefotografeerd heb.
Ik had toevallig gisteren een nogal pittige discussie met een would-be
superfotograaf na een reactie op een upload in een fotogroep op Facebook. Het
heerschap maakte er zijn beklag over dat er toch zoveel gefotografeerd wordt
met smartphones tegenwoordig en dat iedereen zich daarom fotograaf noemt, o
heiligschennis. Hij was er klaarblijkelijk van overtuigd dat het de apparatuur
is die de kwaliteit van de opname bepaalt en niet het manneke ( of vrouwke J )
Vandaag vrijdag, wandeldag met de bewoners van Hoevezavel het vrouwtje is deze
keer niet mee naar Lommel gereden want morgen hebben we een feestje en er wordt
gekookt in huize Pol en Josee Phaido is ook thuis gebleven en zelf was ik van
plan om ook meteen na de vrijwilligersplicht ( contradictio in terminis J ) zo snel mogelijk weer naar
Lichtaart te rijden. Laten ze nu toch precies vandaag een stop gepland hebben
in een ijssalon 19 vrijwilligers met 19 bewoners in rolstoelen en daarbij nog
enkele personeelsleden, een complete overrompeling en dan heb je geen
fototoestel meegenomen. Na enkele vloeken heb ik me dan ook maar aan het
smartphone-fotograferen gezet. Een oude fotografenwijsheid zegt immers dat het
beste fototoestel datgene is dat je bij hebt. Deze foto van collega-vrijwilliger
Dré die een van de bewoonsters helpt bij het genieten van haar ijsje mag dan
bij extreme vergroting misschien niet zo scherp en gedetailleerd zijn als ik
met mijn 6D voor mekaar gekregen zou hebben, maar in dit formaat vind ik m
helemaal ok.
Ik denk dat ik m eens ga plaatsen in die groep en dan de reacties afwachten
van de elite super materiaal gebruikers.
Het vrouwtje
gilde opeens dat er een grooooooote wesp zat. Ik griste de camera mee naar
buiten en zag meteen dat het een hoornaar was, zo'n 3,5 cm groot. Hij bewoog
wat lusteloos heen en weer , was ie gekwetst, moe misschien, of ziek? Ik ben
met de camera wat rond hem gaan kruipen en toen ik 'm van alle kanten
fotografeerde zoemde hij wel eens vervaarlijk maar hij vloog niet weg. De
24-105 stond nog op mijn toestel van gisteren en toen ik vond dat ik voldoende
beelden had ben ik binnen de macrolens op mijn toestel gaan zetten om wat meer
detail te plukken. Terug buitengekomen zat ie er nog steeds. Ik ben voor hem
gaan liggen en heb 'm recht in zijn ogen gekeken. De close up die ik zo kon
schieten vond ik nog net iets leuker, mede door de erg kleine scherptediepte
die je met de macrolens krijgt. De smalle strook die echt scherp is kun je best
zien in de ondergrond, precies daar is ook de voorkant van de kop met de ogen. Dat
al de rest zowel naar voor als naar achter snel onscherp wordt zorgt er voor
dat de aandacht precies daar terecht komt waar hij zijn moet.
Tijdens een
wandeltocht door het Prinsenpark belandde ik bij een plas die ik na enig
opzoekwerk meen te kunnen definiëren als de Gretryvijver. Ik heb er mijn
aandacht deze keer eens gericht op een diersoort die ik eigenlijk nog nooit
gefotografeerd heb, in die fase van hun bestaan althans. Toch zijn er ieder
voorjaar weer meer dan voldoende van te spotten in alle plassen, vennetjes en
sloten. Het is dikkopjestijd namelijk.
In eerste instantie vond ik het jammer dat ik de macrolens niet op mijn toestel
had zitten, maar ik kwam er al snel achter dat die nutteloos zou geweest zijn.
Met de 24-105 kan ik ook best dichtbij en het bleek al snel dat die beestjes
een veiligheidsperimeter hadden ingesteld. Telkens ik te dicht bij het water
kwam om ze groter in beeld te krijgen stoven ze uiteen als waren ze
gewaarschuwd voor naderend gevaar Ik zie er toch niet uit als een reiger of
een ooievaar verdorie???
Mijn close-up plannen werden dan maar ingeruild voor een groepsfoto. Zodra ze
zich weer op een interessante locatie verzameld hadden duwde ik op het knopje
van iets verder af.
Ik was deze
morgen al vrij vroeg vertrokken om samen met de geocache-vrienden Raf, de
Jakke, Jackie en Annemarie een rondje te gaan fietsen. De voorspelde regen
hadden we niet als een onoverkomelijke omstandigheid beschouwd en dat bleek ook
helemaal terecht te zijn want meer dan enkele verdwaalde druppels hebben we
niet over ons heen gekregen. Toen ik, thuisgekomen, deze avond voor de computer
ging zitten om de gevonden cachen te loggen en de foto-oogst te bekijken kwam
Phaido langs me zitten en hij bekeek me met zulke verwijtende ogen dat ik niet
anders kon dan hem achter in de wagen te laten, naar de Kasseman te rijden en
daar nog een lekkere avondwandeling met hem te doen, uiteraard met mijn
fototoestel. Daar lag trouwens ook nog een niet gevonden cache en alle excuses
zijn goed om die terloops te gaan oppikken J. De avondsfeer bij een van de
plassen werkte inspirerend en ik heb er dit panoramabeeld van geschoten. Het is
samengesteld uit 8 vertikale fotos, gestitched ( samengevoegd ) in Photoshop en
overgoten met een vleugje Nik-filter-saus.
Ik heb deze
morgen de tele-lens er nog eens opgezet om door de Smallebroeken te trekken. Fotografen
zullen dit meteen herkennen: door het inzoomen wordt alles in de verte
weliswaar behoorlijk dichterbij gebracht maar ook fel samengedrukt. Deze foto
van een onderwerp dat niet voor de eerste keer voorbijkomt op deze paginas ( en
waarschijnlijk ook niet voor de laatste keer ) illustreert dat heel duidelijk. De
Shetland ponys waarop ik scherp stelde lijken vlak bij de beide afsluitingen er
achter te staan, tussen die afsluitingen lijkt er ook weinig ruimte en meteen
daarachter zie je die dikke bomen en het struikgewas. Het geeft de indruk dat
het hele tafereel maar enkele meters diep is, typisch tele
Voor de liefhebbers zijn hier de gegevens: f 5,6 ISO 200 1/1250 300 mm.
Ik koos voor die korte sluitertijd omdat het met 300mm toch wel erg moeilijk
wordt om bewegingsonscherpte te vermijden zonder statief, bij deze toch vrij
aardig gelukt dacht ik.