Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
27-04-2014
27 april Groepsfoto
Met de leden
van de fotoclub die zich vrij konden maken hebben we een weekend-uitstap
gemaakt naar Bollezeele in Frans-Vlaanderen. Bienvenue chez les Chtis
Twee dagen lang zijn we naar alle mogelijke kanten uitgezwermd en hebben we de
meeste bezienswaardigheden tussen Cap Griz Nez en Cassel en tussen Duinkerken
en Eperlecques gefotografeerd. Op het einde van een vruchtbare tweedaagse waren
we in Bergues aangeland en daar zou de obligate groepsfoto gemaakt worden. Met
de zelfontspanner ging eerst het ganse gezelschap op de foto, vóór het Hotel de
Ville samen met een lokale beroemdheid, daarna de mannen alleen en tenslotte
ook onze wederhelften. Die laatste shoot vond ik zelf de meest geslaagde, niet
alleen zijn de onderwerpen uiteraard een stuk mooier, maar de manier waarop
Marianne terugschiet en ook Walter die de luciditeit heeft om de voltallige
batterij fotografen in beeld te nemen in plaats van de dames, die zo
bereidwillig poseren, maken hiervan een bijzonder leuk plaatje. En dan spreken
we nog niet eens over Phaido die overal de show kwam stelen.
Benieuwd om de foto uit het toestel van Walter te zien trouwens
Voor
iedereen die dacht dat onze Belgische stranden geweldig, gigantisch en
ongeëvenaard zijn hebben wij een advies. Ga eens kijken op het strand van
Wissant tussen Cap Blanc Nez en Cap Griz Nez aan de Franse Opaalkust. Niet
alleen is het décor er toch echt wel net iets mooier, de breedte en de
ongereptheid van wat ze daar te bieden hebben overtreft ook behoorlijk de
troeven van zeg maar Blankenberge, Knokke of andere Oostendes. Phaido vond het
ook een wereldschokkende ervaring, het beestje had nog nooit het genoegen gehad
de zee te zien, laat staan over het strand te rennen, te springen of te
ravotten. We hebben eerst het enthousiasme zijn gang maar laten gaan en toen
hij een beetje uitgeraasd was wilde hij ineens ook nog een vreugdedansje plegen
met Josee. Ik heb zoals geweten het fototoestel altijd schietensklaar en in dit
geval was het natte zand, dat nog verzadigd was van het wegtrekkende water, een
bondgenoot om nog voor een extra spiegeling te zorgen.
Waarom zou
een mens op zijn verjaardag thuis blijven? We zouden sowieso morgen al met de
fotoclub op weekend gaan naar Noord Frankrijk, we zijn met zn tweetjes stiekem
maar een dag eerder vertrokken, kwestie van het hotel al eens uit te proberen.
En moet het gezegd we zijn met ons gat in de boter gevallen. Dat zullen die
andere gasten morgen hopelijk ook wel ervaren
Donderdagavond
is fotoclubavond. Vandaag zouden we het hebben over architectuur. Ik had al
enkele dingen geselecteerd om mee naar de vergadering te nemen maar omdat ik
toch even naar Konijnenberg moest in Turnhout om fotopapier te kopen ben ik
langs de Everdongenlaan gefietst om nog één foto te maken die ik al een tijdje
in mijn achterhoofd had zitten. Het gebouw van Soudal had ik al meerdere keren
gefotografeerd, ik vind dat ook erg fotogeniek. Nu had ik bij vorige bezoeken
aan Konijnenberg al gemerkt, toen ik daar langs kwam, dat er een bolle spiegel langs
de straat staat om de buitenrijdende betuurders een betere kijk op het verkeer te
gunnen. Ik hoopte dat ik het gebouw helemaal in beeld kon
krijgen in die spiegel. Met de wagen kun je evenwel moeilijk stoppen op die plaats, vandaar
dat ik vandaag met de fiets wél van de gelegenheid gebruik maakte. Bingo hij
paste precies, en de kleurtjes werkten ook mee om het plaatje te vormen waar ik
gelukkig mee ben. De medeleden in de club vonden m ook okee trouwens.
Een sport
waar ik tot nu toe weinig voeling mee had is korfbal, eigenlijk alleen maar
populair in Belgie en Nederland en dan nog loopt het grote publiek er meestal
niet storm voor. Ik wist wel dat wij in Lichtaart met Vobaco een team hebben
dat in eerste nationale speelt, maar mijn kennis en interesse ging ook niet
verder dan dat.
Vandaag moest ik toevallig in het domein Hoge Rielen zijn, er zat in de buurt
van de sportterreinen een nieuwe geocache verborgen en die wilde ik uiteraard
gaan zoeken. De jeugd van FC De Kempen en de ploegen van De Molenkring hebben
daar hun accomodaties, maar ook Vobaco is er gehuisvest merkte ik. Toen ik met
de fiets voorbij de oefenterreinen van de club reed zag ik daar een drukte die
me toch wel even met de ogen deed knipperen. Dit is een sport die leeft
blijkbaar. Of het nu een open-deur-dag, een initiatie-dag dan wel een regulaire
training betrof, ik heb bij geen enkele plaatselijke sportvereniging ooit
zoveel enthousiaste jonge beoefenaars samen aan het sporten gezien. Ik zal
binnenkort toch eens naar een wedstrijd moeten gaan kijken. Volgende
thuiswedstrijd is tegen Riviera zag ik
Ik denk dat
de kippen die hier wonen best gelukkige kippen zijn. Iedere keer dat wij hier
voorbij komen tijdens onze wandelingen denk in vertederd aan de zorg die de
beestjes toebedeeld krijgen met zulke mooie woonst. En toch kan ik het ook niet
helpen dat ik dan ergens in mijn achterhoofd steeds weer de gedachte voel opkomen
dat ik nooit in een appartement zou willen wonen. Ik vergelijk dat dan elke
keer weer met een kippenhokje ergens hoog boven de bewoonbare wereld.
Ik weet het wel, het is een bizarre link, en helemaal rechtlijnig is deze
manier van denken niet. Maar van niet rechtlijnig denken heb ik wel eens meer
last J
Nu enkele vrienden het huisje-tuintje hebben omgeruild voor een hoog hokje in
een giga woonblok en andere kennissen ons de voordelen van wonen in een kippenhok-equivalent
proberen aan te praten kon ik niet anders dan het idee even in mijn denkwereld
toelaten. Maar ik heb het meteen weer afgevoerd. Dit soort verblijven is niks
voor mij. Zelfs al heb ik dan geen groene vingers, ik vind het idee dat ik niet
uit mijn achterdeur de tuin in zou kunnen wandelen ondraaglijk.
Dat dit soort gedachten mij elke dag bij het begin van onze wandeling overvalt
doet natuurlijk helemaal niks af van het feit dat dit echt wel mooie
kippenhokjes zijn.
We maakten
vandaag samen met Josees broer Swa en zijn vrouwtje Monique een fikse
wandeling doorheen de mooie natuur van Lommel-Kattenbos. We waren nog maar net
vertrokken toen ik deze constructie zag, of moeten we zeggen kunstwerk We
zagen, helemaal onaangekondigd en onverwacht op die plaats, een soort groot net
tussen de bomen, gevlochten uit takken, je zou het giga-hangmat voor enkele
dozijnen natuurliefhebbers kunnen noemen en we hebben uitgebreid de tijd genomen
om het te bekijken. Ik moest onwillekeurig denken aan de dingen die Arne Quinze
in elkaar knutselt overal ter wereld, in Nice, in de Verenigde Staten, in
Parijs en onlangs ook nog aan het Vlaams Parlement in Brussel. Ik meen me te
herinneren dat er toen nog een rel was omtrent de kostprijs, 400.000 als ik
het niet mis heb
Deze naamloze creatie, - ik kon alleszins geen naam van de maker(s) vinden -,
midden in het bos was volgens mij minimaal even ingenieus en even vakkundig
gemaakt. Ik vond het zeker een foto waard maar ik betwijfel of de makers van dit
ding daar een som voor gekregen hebben die ook maar in de buurt komt van het
getal dat ik zonet noemde Dit is waarschijnlijk dan ook geen kunst met een
grote K. Wat de criteria zijn om te bepalen wat dat dan weer is weet ik ook
niet. Dit werk was wel niet oranje geverfd... en het stoorde me dan ook helemaal niet :)