Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
18-05-2014
18 mei Side Car
Ik heb nog al wat hobbies, de ene beoefen ik al wat
intensiever dan de andere. Sedert ik de pensioengerechtigde leeftijd bereikt
heb, is er nog weinig mogelijkheid tot verveling geweest. Daarbij realiseer ik
me maar al te goed dat het motorrijden bijvoorbeeld op het ogenblik op een erg
laag pitje staat. De wekelijkse ritten met de boys en de regelmatige reisjes
worden behoorlijk gehypotekeerd door het fotograferen, het fotobewerken, het
geocachen, het stoeien met de kleinkinderen, het fietsen en het wandelen met Phaido.
Dat wil uiteraard niet zeggen dat de interesse helemaal weg is Volgend weekend
trek ik er eindelijk weer eens op uit met de motorclub en als ik, zoals deze
namiddag, een prachtige machine zie staan, dan haal ik met evenveel
enthousiasme als vroeger het fototoestel boven om dat vast te leggen. We hadden
een mooie wandeling anex Geocache-zoektocht gedaan in de buurt van de abdij van
Postel en we gingen net iets nuttigen in een van de drankgelegenheden in de
buurt toen dit futuristische zijspan schreeuwde om mijn aandacht. Het is nooit mijn ding geweest, rijden met een
side car, en Josee krijg ik er al zeker niet in, maar geef toe dat het een opvallend
stuk speelgoed is dat daar te pronken stond.
Ze hebben in
basisschool De Wijngaard echt wel een goede relatie met de weergoden. Het jaarlijks
schoolfeest hebben wij nog nooit zonder zon geweten. Zolang Julie en later ook Jef
daar naar school gaan, dat is ondertussen toch al een jaar of acht, zijn wij
iedere keer present geweest en telkens weer hadden ze er de fijnste dag van het
voorjaar uitgepikt. Deze keer moesten ze van datum veranderen omwille van de
verkiezingen volgende week, maar het beste weekend van de lente schoof mee een
week naar voren
Omdat het de laatste keer was dat Julie aan schoolfeest deelneemt, - volgend
jaar gaat ze naar de humaniora -, vond ik dat zij vandaag het onderwerp van deze
blog moest zijn. We waren tijdig aanwezig, en dan zoek je een plaatsje uit,
helemaal van voor aan de dranghekkens, al snel blijkt alles vol te lopen en als
dan ons prinsesje aan de beurt is blijkt die helemaal aan de andere kant van
het terrein te evolueren. Ik heb geprobeerd nog van positie te wisselen, maar
een doorgang vinden in de massa was onbegonnen werk. En dan tijdens het
allerlaatste nummer, de gemeenschappelijke dans bij het schoollied gebeurde het
mirakel. Plots openden zich de gelederen en kreeg ik alsnog vrij zicht voor een
shot zonder in de weg lopende mensen of collega leerlingen. Een close up kon er
niet meer bij, want toen sloten zich de rangen weer voor me.
Vrijdag is
wandeldag in het rust- en zorgcentrum Hoevezavel. Met een groep vrijwilligers
trekken we er elke week met de bewoners op uit, als het weer het toelaat
tenminste. Vandaag was dat alleszins het geval, een heerlijke lentedag was het
en de groep was dan ook behoorlijk groot, ook al omdat we de voorbije weken
niet echt verwend waren op weer-gebied.
Ongeveer halverwege de wandeling stoppen we altijd ergens om wat te rusten, te
genieten, bij te praten, een snoepje te krijgen kortom om het groepsgevoel en
het sociaal contact zijn werk te laten doen. Deze keer was het
petanque-pleintje in de Joost van den Vondelstraat het decor van onze
tussenstop.
Ook tijdens het duwen van de rolstoel sleur ik mijn cameratas mee natuurlijk en
als de gelegenheid zich voordoet om een foto te maken zal ik het zeker niet
laten he. Ik heb wat afstand moeten nemen om de ganse groep er op te krijgen,
rechts stonden er nog enkelen onder een boom, maar als ik die er bij had gewild
was de afstand zo groot geworden dat de figuurtjes onherkenbaar klein zouden
zijn. Vandaar dus deze middenweg. De twee rusthuishonden, Quinten en Otti, staan
er ook op en uiteraard was Phaido van de partij. Hij staat braaf naast Josee
een tikkeltje rechts uit het centrum en het lijkt wel alsof ie zijn hele leven
lang niets anders gedaan heeft dan rolstoelen begeleiden, zo flink is ie.
Ik manoevreer
mezelf wel eens in posities die het vrouwtje interessant genoeg acht om de
camera even van me over te nemen. Achteraf laat ze het zien van de beelden dan meestal
vergezeld gaan van uitspraken als: Hoe ouder hoe zotter of Moet ge daar zo
oud voor geworden zijn
We hebben vandaag een erg mooie multicache afgewerkt in de Lommelse Sahara. Op
diverse plekken langs een werkelijk schitterende wandelroute moesten we
aanwijzingen of coordinaten zoeken die ons uiteindelijk naar een verborgen schat
zouden leiden. Op de voetgangersbrug over het Kempisch kanaal zouden we een
plaatje met enkele gegevens moeten vinden en als tip kregen we mee dat het maar
beter was dat we een spiegeltje bij hadden natuurlijk heeft Josee dat in haar
sjacoche J
Met die hint leek het me logisch dat wat we zochten onder de brug zou zitten en
dus heb ik op mijn knieen, op mijn buik, in het spiegeltje kijkend de hele onderkant
geïnspecteerd en uiteindelijk vond ik ook een plaatje met daarop een noord- en
een oost-coordinaat. Dat ik ondertussen de reden van verwondering bij andere
voetgangersbruggebruikers was en het onderwerp van allerhande al dan niet
humoristische opmerkingen bij de medewandelaars kon me geen snars schelen, een
fanatieke geocacher gaat er voor zelfs al weet ie dat het vrouwtje ijverig de
afdrukknop aan het bespelen is.
We hebben
nogal wat water over ons heen gekregen vandaag. Het begon al deze morgen. Net toen
ik dacht een regenvrij gaatje gevonden te hebben in de eindeloze buienrij werd
ik tijdens de terugtocht van de wandeling toch nog overgoten met alles wat de
wolken de voorbije maand opgespaard hadden. Deze namiddag ging dat maar verder:
twee keer een onweer om U tegen te zeggen, afschrikwekkend genoeg om Phaido,
die wij toch de sereniteit in persoon waanden, op de schoot van het vrouwtje te
laten kruipen van angst Ondertussen was de straat voor de deur een rivier
geworden en achter het huis kwamen de bootjes via het tuinpad tot aan de
pergola. Getuige daarvan deze foto J
In de
Smallebroeken is het oppassen geblazen, voor je het weet wordt je er beslopen
door een of ander wild dier. Wij zijn niet echt bang aangelegd en veel geloof
hechten we niet aan verhalen over muskusratten zo groot als volwassen everzwijnen
die in de Rulloop zouden huizen, maar vandaag dachten we toch even dat we prijs
hadden
We waren weer eens rustig ons dagelijkse vaste rondje aan het wandelen toen
Phaido erg onrustig werd. We verstaan ondertussen de lichaamstaal van onze
goede vriend redelijk goed en veiligheidshalve hebben we hem maar even
aangelijnd, je weet maar nooit Phaido bleef maar naar de kant van de wei aan
de linkerkant trekken en zich beschermend opstellen voor zijn baasjes en jawel
hoor, toen zagen, maar meer nog, hoorden we het ook geritsel in het gras er
lag iets in hinderlaag, klaar voor een aanval. Gelukkig werden we gered door
een stem die van achter het struikgewas iets verderop kwam: Neeerooooo
Neeeeroookeeee !!! Het monster aarzelde even, draaide zich toen om en baande
zich door het hoge gras een weg richting stem, niet alvorens ik toch snel een
foto had kunnen maken van onze belager. Hij staat er niet helemaal op, jammer
genoeg en de twijfel blijft dus, maar toch kan ik me niet van de indruk ontdoen
dat we aan iets vreselijks ontsnapt zijn.
Ik ben al
sedert een hele tijd een fervente geocacher. Ik zoek dingen, maak wandelingen,
kom op plaatsen allemaal dank zij collega geocachers die ooit de moeite namen
ergens, op een interessante locatie iets te verstoppen en de coordinaten dan op
de site te zetten. Ik kan niet genoeg vertellen hoe zeer ik daar van al genoten
heb. Ik vond het nu stilaan tijd om eens iets terug te doen voor die community.
Ik ga dus zelf ook een geocache leggen, of liever een multicache. Het lag voor
de hand dat ik zo iets zou doen in de vorm van een fotozoektocht natuurlijk. Vandaag
ben ik dan ook enkele tientallen detailfotos gaan maken op plekjes die als je
ze verbindt samen een mooie wandeling vormen. Hoe dat de medecachers
uiteindelijk naar een eindbestemming zal leiden is een verhaal dat te lang en
te ingewikkeld is om in enkele woorden uit te leggen. En omdat ik toch een foto
van de dag moest uitkiezen voor deze blog deed ik maar een willekeurige greep
in de map die ik voor de toekomstige Smallebroekencache aanmaakte. Dit is dus een
item dat de zoekers zullen moeten herkennen, er een lettertje aan een gegeven
cijfer verbinden om dan samen met veel andere cijfertjes de coordinaten te
berekenen waar ik een doosje met inhoud zal verstoppen.
