Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
25-10-2015
25 oktober Pompoenregatta
De
jaarlijkse pompoenregatta werden weer georganiseerd door het
pompoengenootschap. Als de herfst is in het land is het pompoenentijd en wij,
inwoners van groot-Kasterlee, worden niet voor niets pompoenpapeters genoemd. Er
komen nogal wat pompoen-activiteiten voorbij hier in deze tijd van het jaar. Het
pompoenenbier wordt weer gebrouwen, we hebben ieder jaar de weging van de
zwaarste pompoen tijdens de pompoenmarkt, dit jaar moest je over de achthonderd
kilo om in de top drie te zitten daarvoor was er ook al het pompoenschieten,
waar tegenwoordig middels ingenieuze katapult-constructies makkelijk enkele
honderden meters overbrugd worden en dan komen als slotakkoord telkenjare de
unieke pompoenregatta. In de Ark van Noë,gekend ontspanningsoord met grote vijver in ons eigenste Lichtaart, was
het ook nu weer te doen. De grootste pompoenen worden uitgehold en omgebouwd
tot vijverwaardige (?) vaartuigen en al dan niet verkleed kwamen de meest
bizarre teams in actie om hun skills te demonstreren. We zagen Romeinse
strijders, heksen, jeugdverenigingen, kloosterzusters, deftige burgers in strak
pak, zowaar een team uit Zuid Amerika en allerhande andere maffe dapperen die de
wilde baren van Noës vijver trotseerden. Hoewel er enkele vaartuigen zonken in
het heetst van de strijd verheugt het ons dat ook deze keer er niemand
verdronken is. Dat er ergens ook nog een klein sportief kantje aan vast zat
bewijst misschien deze foto, gekozen uit enkele honderde andere die dan weer
meer het ludieke aspect toonden. Die komen wel op Facebook terecht.
We hebben
vandaag een rondje Westhoek gedaan. Ik had een tiental oorlogskerkhoven,
monumenten en aan WO1 gerelateerde plaatsen op een rijtje gezet en we hebben er
een geslaagde toeristische uitstap van gemaakt, als je dat zo oneerbiedig mag
zeggen ten minste, het onderwerp indachtig
Er kwamen de nodige fotomomenten voorbij, momenten van bezinning, verbijstering
en van stilte, en tussendoor ook enkele geocachemomenten natuurlijk. We werden
met een indrukwekkend aantal getallen om de oren geslagen, gesneuvelden, statistieken
en wetenswaardigheden maar de eindindruk is er toch een van onbegrip over des
mensen dwaasheid en gevoelens van medeleven voor al die sukkelaars of het nu
Engelsen, Belgen, Duitsers of andere nationaliteiten betrof.
Ik koos vandaag voor een foto die misschien wat minder spectaculair is dan
schokkende beelden van de dodengang of van rijen graven en namenlijsten maar
hij is wat mij betreft niet minder raak Hij is gemaakt op het Duitse kerkhof
van Langemark en je ziet dat er bij de Duitse Zum Gedenken-bloemekes, Engelse
In remembrance-poppies geplaatst zijn als teken van de ultieme verzoening en
vergeving. Er is dus toch nog hoop
We liepen al
een hele tijd rond met het voornemen eens naar Ieper te gaan, en vandaag kwam
het er eindelijk van. Samen met ons vriendenclubje hadden we een en ander
geregeld: hotel, info omtrent de slagvelden en oorlogskerkhoven van de Westhoek
maar de Last Post was wel degelijk het hoofddoel van onze tocht. De enige reden
waarom hier nu geen foto van de klaroenblazers of van een ander onderdeel van
de plechtigheid staat is dat ik voor die nachtopnames toch net iets meer
bewerkingsmogelijkheden nodig meen te hebben dan ik op de laptop ter
beschikking heb om binnen mijn normen te passen. Die fotos komen wel eens
voorbij op facebook bijvoorbeeld als ik terug thuis ben.
Het alternatief en tweede meest voor de hand liggende onderwerp in Ieper zijn
de Lakenhallen natuurlijk en dat imposante middeleeuwse bouwwerk bleek in
werkelijkheid evenveel, zo niet nog meer indruk te maken dan wij op fotos en
afbeeldingen ooit ingeschat hadden. Ik heb snel snel de perspectiefwerking
bijna helemaal teniet gedaan zodat vertikalen niet meer zo akelig naar binnen
leunen aan de rand van de foto, er zullen wel critici zijn die vinden dat dit
niet nodig is of meer nog dat dit eigenlijk niet hoort, maar daar trek ik mij
niets van aan ik vind het wél mooi zo.
Het lijkt er
voorlopig op dat we niet zon mooie herfst gaan krijgen. Er zijn weliswaar
enkele bomen die alsnog beslist hebben dat ze nu maar eens aan herfstkleuren
moeten beginnen te denken maar de grote meerderheid vindt dat ze daar nog even
mee moeten wachten blijkbaar. Op een gemeenschappelijk instappen in de
kleurenpracht moeten we voorlopig niet hopen als fotograaf. Het druilerige weer
van de laatste dagen wil ook niet meewerken om het allemaal wat warmer te maken
qua kleurtoon helaas.
Als er dan toch enkele bomen langs de wandelroute zijn die medelijden hebben
met de kleurenbeluste liefhebber dan maakt die laatste meteen gebruik van een
doorkijkje om alvast een impressie te schieten van het seizoen. Herfstkleuren
in de voorgrond, nog veel groentinten verderop, maar de afgevallen bladeren op
de wandelweg tonen toch dat de herfst nu echt begonnen is. We houden het in de
gaten de volgende dagen.
Voor de
afwisseling zijn we eens aan de wandel gegaan aan de andere kant van het dorp
en voor we het bos in doken richting Weygerberg en Bekenbaan liepen we even in
de Pastoor Dergentstraat waar je een mooi onbelemmerd zicht krijgt op de achterkant van het nieuwe
appartementencomplex aan het kerkplein. De torenspits van de parochiekerk komt
er net boven uit piepen. Ik vond het meteen een plaatje. Een dorpszicht, zij
het een beetje alternatief, het was weer jaren geleden dat ik me daar nog eens
aan gewaagd had.
Deze
namiddag kregen we bezoek van het vriendenclubje uit Lommel. We hadden een
pittige wandeling op het programma gezet met de hondjes. Maar omdat Phaido nu
eenmaal op zijn strepen staat moest ik ook in de loop van de voormiddag alsnog even
op pad met hem wegens pipi en kaka Het traditionele rondje Smallebroeken heeft
nog weinig verrassingen en ongebruikte fotomogelijkheden na zoveel wandelingen natuurlijk
en daarom ben ik de laatste tijd bezig met het zoeken naar originele invalshoeken
en standpunten. Steeds vaker mag je daar ligpunten van maken eigenlijk, een
oude fotografenwijsheid zegt immers dat je, om origineel uit de hoek te komen,
best eens een hoog of een laag standpunt kiest. Een ladder om van boven uit te
fotograferen sleur je niet altijd mee als je even het bos in trekt uiteraard en
bomen klimmen is op mijn leeftijd ook al niet meer mijn favoriete tijdverdrijf,
dus ben ik maar weer eens, zoals al enkele keren eerder deze week trouwens,
plat op de buik gaan liggen, midden in de Dressenstraat. En deze keer leverde
het een beeld op dat mijn zelfkritiek-ondergrens ruimschoots overtrof. De
Dressenstraat in een redelijk symmetrisch 16-9 formaat van uit een super laag
standpunt, zoals de doorsnee wandelaar ze meestal niet bekijkt.
Wij hebben
geen appelbomen in onze tuin en eigenlijk vind ik dat jammer. Ik herinner mij
uit mijn jeugd hoe ik als klein manneke in de bomen klom in de boomgaard van
mijn ouders in het Limburgse Peer ( whats in a name ). Appels, peren, pruimen,
kersen, allemaal hoogstammen behoorlijk wat klimplezier heb ik daar verzameld.
Het plukken was niet eens belangrijk, helemaal in de top van zon boom geraken
en dan de terrils van de koolmijnen van Genk zien dat was heerlijk.
Gelukkig hebben wij vrienden en kennissen die wél nog appelbomen hebben en bij
wie we terecht kunnen als het weer oogsttijd is. De boomgaard van Nelly
bijvoorbeeld zou ik willen omschrijven als een kleine privé Hof van Eden, geen
saaie op pijnlijk rechte lijnen geplante makkelijk plukbare laagstamboompjes in
keurig onderhouden kraaknette perken neen, een varieteit aan ouderwetse
hoogstammers zoals ik ze mij herinner van vroeger, kris kras door elkaar
uitgestrooid tussen grassen, struiken en bloemen alom en soorten appels die je
niet meer ziet in de fruitwinkels waar ze alleen nog eenheidsworst verkopen.
Geen Elstars, Granny Smits of Jonagolds hier, maar Renetten, Bellefleurs,
wijnappeltjes, schaapsmuiltjes hehe nostalgie !!!
Bomen klimmen doe ik al lang niet meer, een kombinatie van lichtelijk overgewicht,
stramheid van spieren en knoken en twijfel aan de Polbestendigheid van de
appelbomentakken zorgen er voor dat als ik nog eens aan de pluk ga, ik dat doe
van op een ladderke. En eerlijk gezegd had ik daar ook enig gezond wantrouwen
bij vandaag.
Ik had tussen het plukken door al behoorlijk wat gefotografeerd toen Josee
voorstelde dat ze ook eens een foto van mij wilde maken. Ik hoop dat de
onzekerheid rond het wankele evenwicht er niet al te vingerdik op ligt.