Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
29-11-2015
29 november Café De Hei, bij Marie
Voor de
zondagse afspraak met de vrienden hadden we vandaag café De Hei, bij Marie,
uitgekozen als gezellige plek om enkele uren te vertoeven. Het is misschien wel
het laatste authentieke bruine café dat je in de wijde omgeving kunt vinden, een stuk erfgoed, zou de status van beschermd monument moeten krijgen... Ze
verdwijnen snel helaas.
Echte ouderwetse Kempense gezelligheid vind je hier nog, sociaal contact is nog
waar het om gaat. Hier kom je niet naar toe om te versieren, versierd te worden,
om je te bezatten of om opzwepende muziek om je oren gekletst te krijgen. Hier
kun je nog een gemoedelijk praatje maken. Dat je toch soms met net wat te veel
promille in je bloed thuis komt zullen we maar colleteral damage noemen
Ik ben even naar buiten geslopen om fototoestel en statief uit de wagen te
halen en dit oord van gezelligheid vast
te leggen. Dat was niet eens zo gemakkeljk. De spaarzame straatverlichting op
de hoek van de Herentalse baan en de weg naar Olen was niet van dien aard om me
zelfs met een lange sluitertijd een goede belichting te bezorgen. Om donkere en
lichte delen in een aanvaardbare balans te brengen had ik deze keer echt wel
een HDR bewerking nodig, een HDR bewerking zonder tone-mapping wel te verstaan,
het ging me alleen maar om de belichting. Een bijkomend probleem was ook hier
weer de kleurtemperatuur. Gele straatlampen, en wit licht van de café-verlichting
het helpt dan als je van zwart wit houdt. Dan hoef je je over witbalans alvast
geen zorgen te maken. J
Facebook
laat je tegenwoordig regelmatig zogenaamde souvenirs terugzien. Fotos van
dezelfde datum uit het verleden komen nog eens voorbij en indien je dat wilt
kun die dan weer delen. Deze morgen kreeg ik zo een plaatje van twee jaar
geleden te zien, een omgekeerde spiegeling Vrienden en collega fotografen
zullen wel weten dat ik dat soort grapjes wel vaker uithaal. Ik heb er al
tientallen gemaakt, misschien wel honderd omgekeerde spiegelingen heb ik er in
mijn mapje. Het procedé is eenvoudig, je fotografeert een onderwerp met
spiegeling, knipt het onderwerp er af, zo dat alleen de spiegeling overblijft
en dan zet je dat op zn kop. Zo lijkt alles op het eerste zicht weer recht te
staan, maar het is toch elke keer weer behoorlijk bevreemdend.
Deze voormiddag, tijdens de ochtendwandeling met Phaido, was ik door die
souvenir extra alert. De regen van deze nacht had voor de nodige plassen
gezorgd, het licht was zoals je dat graag hebt en ik kon weer enkele exemplaren
toevoegen aan mijn verzameling. Deze dreef vind ik extra leuk omdat er hier
twee plassen achter een waren. Dat zet de kijker nog meer op het verkeerde
been.
Indien je de foto niet goed begrijpt zou ik je aanraden de monitor even
onderste boven te houden en je dan te realiseren dat je alleen de spiegeling
ziet. J
Het vrouwke
is een keukenprinses uit de duizend. Voor-, hoofd- en nagerechten, soepen,
kleine en grote hapjes, er is geen lekkernij die zij niet op zn allerbest op
tafel tovert. Koekskes bakken is ook een van haar specialiteiten, en dan bedoel
ik deze keer niet het soort waar intimi ons wel eens van zouden durven
verdenken, maar wel snoepjes voor de Phaido
Kippengehakt, bloem en eieren, de precieze verhoudingen ken ik niet, maar Phaido
is er dol op. Het vrouwtje bouwt regelmatig een grote voorraad op en die gaat
dan in de diepvries, ze zorgt er ook steeds voor dat er enkele hapklare
exemplaren mee de wandeling op kunnen of tussen de brokken van de dagelijkse
voeding belanden. Ik heb er stiekem ook al eens van geproefd en ik vind het
helemaal niet verkeerd.
Hendrik
Conscience, hij leerde zijn volk lezen Het boshuisje in Zoersel is de plaats
waar Conscience verbleef toen de Loteling hem zijn geschiedenis vertelde. Dat
staat ook in rode letters vermeld op de gedenkplaat die rechts langs de deur
hangt.
Wij kwamen er deze namiddag langs gewandeld en het klinkt niet verrassend dat
ik een foto wilde maken van dit toch wel historische pand mag ik aannemen. Het
probleem waar je op die plaats mee geconfronteerd wordt is dat je niet erg veel
ruimte hebt, je zit te dicht bij om het hele huisje in één take er op te
krijgen met een standaard lens. En dat is precies wat ik bij had. Als uiterste
groothoekstand moest ik het doen met 24 mm. Ik ben aan het sparen voor de
nieuwe volledig vervormingsvrije 11-24 supergroothoek van Canon maar het duurt
nog wel een tijd voor ik aan het niet onaanzienlijke bedrag van boven de 3000
kom. Als tussenstap dacht ik even aan de 16-35, maar als je supergroothoek
zegt, ga je meteen voor het beste toch? Verder sparen dus Ideetjes voor
Kerstcadeautjes rondstrooien kan nooit kwaad natuurlijk J
Met de panoramafunctie in Photoshop heb ik dit beeld dan maar samengesteld uit drie
liggende opnames. Dat is ook supergroothoek De typische vervorming door de
bewerking wilde ik er graag bijnemen. Het zou niet eens zon moeilijke opgave
geweest zijn om die ook weg te werken trouwens maar ik vond het op deze manier
wel zijn charme hebben.
Een venster
is een kader met glas er in om door te kijken zult U zeggen, maar het woord kan
ook een andere betekenis hebben, namelijk een tijdsruimte waarbinnen een
bepaalde activiteit mogelijk is als de omstandigheden meezitten. Voorbeeld: de
Nasa wacht tot morgen op een nieuw lanceer-venster voor Apollo 85
Zo ben ik, zeker de laatste tijd, constant op zoek naar vensters om te gaan
wandelen of fietsen. Ik meende dat ik deze namiddag een redelijk betrouwbaar exemplaar
te pakken had om met mijn trouwe tweewieler eens tot Terlo te fietsen en daar enkele geocachen
aan mijn palmares toe te voegen, behoorlijk fout ingeschat, zo bleek.
Na een eerste succesje aan het kapelletje kreeg ik in de gaten dat de buienradar
me weer goed beetgenomen had. De luchten voorspelden plotsklaps niet veel goeds
en ik ben dan ook maar vierklauwens terug richting Lichtaart gereden. Ik kon de
verwachte bui voor blijven en ook aan de fietstunnel onder de nieuwe N19g was ik
nog steeds aan de winnende hand. Maar dan won de drang om het fototoestel even
uit de tas te halen het op de wens om droog te blijven. Ik zag allerhande
composities en maakte vanuit diverse standpunten een hele reeks fotos en toen
ik eindelijk tevreden was kwamen de eerste dikke druppels naar beneden. De
resterende drie kilometers waren lang genoeg om mij kletsnat thuis te laten
komen. Maar over de oogst was ik best tevreden. Deze vond ik ingekaderd en in
zwart wit het best tot zijn recht komen.
Ik kwam deze
avond terug van Balen en altijd op zoek naar interessante fotolocaties reed ik
deze keer eens langs het Zilvermeer en verder langs het kanaal richting
pannenkoekenboot en de Sas4-toren. Ik ben nooit vies van een potje
nachtfotografie namelijk, integendeel. Het weer was al de hele dag regenachtig
en druilerig geweest en de droge periodes waren zeldzaam. Nu waren er evenwel op
enkele verwaarloosbare motregendropjes na best aanvaardbare omstandigheden. Ik had
een aantal mogelijkheden in het achterhoofd natuurlijk, maar de
Pannenkoekenboot viel al meteen af niet genoeg verlicht. Het ophaalbrugje en
sluiswachtershuis waren bij nader inzien ook niet zo spectaculair als ik had
verwacht, maar de toren stond daar mooi te pronken en hoewel ik hem eerst in
close up wilde nemen nodigde het standpunt waar ik me bevond uit om een wijds
beeld te schieten met de fietsbrug er bij. Onder andere omdat je daar te maken
hebt met verschillende soorten licht, de gele straatverlichting, de witte
belichting van de Sas4-toren zelf en uiterst rechts de net in beeld vallende blauw-achtige
schijn van de pannenkoekenboot, koos ik er voor alles maar om te zetten naar
zwart wit, dan ben je sowieso van die verschillende kleurtemperaturen verlost.
En dat ik van zwart wit hou is ook geen geheim natuurlijk. J
Een echte
kerstmarkt is dit niet natuurlijk. Bij tuincentrum Pelkmans hebben ze best wel
een indrukwekkende afdeling kerstartikelen in deze tijd van het jaar en een bezoek
van de bewoners van Hoevezavel wordt door die laatsten als een heuse kerstmarkt
ervaren. Hoewel het wandelseizoen voor de vrijwilligers eigenlijk voorbij is
wilden wij meteen ingaan op de vraag om enkele rolstoelen met passagier tot
daar te duwen. Phaido was ook weer van de partij en ondanks het feit dat bij
Pelkmans geen honden toegelaten zijn heb ik hem er naar binnen gelogen door
keihard vol te houden dat hij een hulphond van het rusthuis was durfden ze hem
uiteindelijk de toegang niet te ontzeggen
Een groepsfoto hoort bij zon bezoek vond ik. De plek die er voor uitgekozen
werd was evenwel zo donker dat ik in eerste instantie vond dat het nauwelijks
haalbaar was zonder flash. Toen een van de personeelsleden dan maar voorstelde
het te doen met haar smartphone voelde ik me wel op mijn eer getrapt en deed ik
het toch maar. Iso waarde drastisch omhoog, een zo groot mogelijk diafragma en
een stabiele hand hoopte ik. De gegevens: diafragmavoorkeuze, ISO 2500 f 4 en
zo kwam ik uit bij een sluitertijd van 1/20. Vooral die laatste waarde laat mij
vermoeden dat Parkinson nog niet meteen voor de deur staat J