Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
11-01-2015
11 januari LRV De Kempenridders
Soms maak je
fotos omdat je een welbepaald doel of een plan hebt en soms loop je ergens
tegenaan waardoor je plots denkt laat ik dat ook eens proberen Experimenteren
is des mensen en ik ben er meestal wel voor te vinden.
Ik kan me wel voorstellen dat die sproeiers in de zomer bij zeer stoffig weer
erg nuttig zijn, maar met de nattigheid die we de laatste dagen over ons heen
kregen staan ze er maar opvallend nutteloos te wezen.
We komen elke dag door de Dressenstraat gewandeld met Phaido en als je in de
verte enkele tegemoetkomende wandelaars ziet met een loslopende grote
herdershond, dan ga je het gevaar niet opzoeken. Een ommetje over de
oefenterreinen van LRV De Kempenridders bood deze middag een welgekomen
alternatief om mogelijke problemen te vermijden.Als je daar dan toch loopt, merk je pas hoe
drassig het daar is. De stapels autobanden die ze als beveiliging voor paard en
ruiter rond de sproeiers bevestigd hebben leken me dan weer een uitdaging om te
fotograferen en dan achteraf thuis te zien of na een zwart-wit omzetting
voldoende definitie kon overgehouden worden met al die zwart-tinten.
Wereldschokkend is de foto niet, maar het resultaat van mijn omzetting leerde
me toch weer een en ander.
Op het erf
van de boerderij in Wuustwezel lopen enkele poezen rond. Dat is best handig
want in al die stallen en koterijen houdt zich zonder twijfel ook het nodige
ongedierte op en de poezen houden dat bestand binnen de perken. Daarenboven
zijn de kinderen des huizes er dol op. Tot voor kort konden ze binnen en buiten
lopen waar en wanneer ze wilden maar onlangs werden ze verbannen naar de
werkplaats achter het huis. Er waren op korte tijd enkele ongelukjes gebeurd
en het begon er op te lijken dat de poezen het als een verworven recht
beschouwden hun natuurlijke behoeften willekeurig op de meest kwetsbare plekken
te deponeren. Kattenpis op de donsdekens bijvoorbeeld dochterlief heeft daar
dan maar resoluut een einde aan gemaakt. Niet meer in huis !!! Ze kregen een
heus kattenkasteel in hun nieuwe verblijfsruimte en inzonder de beide
kleindochters lopen er regelmatig langs om ze even te knuffelen. Als pake Pol
er op bezoek is wil hij wel eens meeglippen met de camera om dat vast te
leggen. Dit is onze jongste met de kattenjongste.
Café De Valk
in Kasterlee is een van de mooiste, authentieke bruine kroegen die er in onze
gemeente nog over zijn. Omdat ik van nachtfotografie hou en ook omdat ik de
horeca wel genegen ben wilde ik dat al lang eens fotograferen. Makkelijk was
dat niet want er staan altijd wel beeldverpestende wagens voor en langs
geparkeerd. Ook vandaag was dat aan de zijkant het geval, maar de voorkant was ten
minste helemaal vrij, dus heb ik mijn kans gegrepen. De uitsnede is wel een
beetje krap maar ik wilde absoluut geen autos in beeld
Er is evenwel iets raars aan de hand met deze opname. Toen ik m thuis op de PC
bekeek meende ik dat ik een andere lichtreclame zag. Ik twijfelde zelfs zo hard
dat ik terug naar Kasterlee gereden ben om te controleren of ik mijn
herinnering nog kon betrouwen. En inderdaad op de foto zie je de naam van het
café in lichte letters met een rood randje er rond, terwijl je met het blote
oog ter plaatse één rode lichtreclame ziet met een lichtere weerschijn op de
witte muur Ik vermoed dat het te maken heeft met de overbelichting veroorzaakt
door de neonverlichting maar hoe en waarom dat moeten mij meelezende
collega-fotografen maar eens uitleggen. O ja, het is één opname, geen HDR
Het was me
het dagje wel. Al om half zeven uit mijn bed omdat we om acht uur in Lommel
moesten zijn voor een uitgebreid aangeboden ontbijt. De geplande
middagwandeling viel letterlijk in het water, met dit hondenweer konden we niet
anders dan bij schoonbroer Swa thuis wachten tot we rond half twee naar Budel
in Nederland vertrokken. Rond vijf uur weer de benen onder tafel in de
Brugwachter de nieuwjaarskilos moeten nu echt niet meer aangevuld worden,
hoogtijd dat de jaarwisselingsverplichtingen voorbij zijn en net op tijd
terug in Lichtaart om de wekelijkse vergadering van de fotoclub te halen. Ik had
links en rechts al wel een foto geschoten maar ik wilde toch nog wat meer
keuzemogelijkheden. Daarom heb ik tijdens de vergadering even vanuit een hoek
van het lokaal in uiterste groothoekstand geprobeerd de ganse groep er op te
krijgen. Zonder flits in een niet optimaal verlichte ruimte moest ik keuzes
maken ISO-waarde flink omhoog - de ruis zou ik in de nabewerking wel tackelen
- en toch maar een redelijk groot diafragma ondanks het feit dat ik wist dat ik
dan niet iedereen van voor tot achter er helemaal scherp op zou hebben. Zo kwam
ik op een aanvaardbare sluitertijd. De drie dames die lid zijn van onze club
hadden alle drie belet gegeven vandaag en zodoende staat het mooiste gedeelte
van het ledenbestand er niet op, maar de mannelijke Lichtaartse
fotografenpopulatie leek mij ook interessant genoeg om als item voor mijn
jaarboek 2015 alvast in deze blog neer te zetten.
Als een kind
in een pretpark, zo voelde ik me deze morgen, of als een smulpaap in
luilekkerland Ik had tijdens het eerste deel van de wandeling al genoten van
het heldere winterweer, van het mooie lage licht en van zonnetje dat dat
daarvoor verantwoordelijk was. Ik had ook al enkele landschappen op mijn
geheugenkaartje maar toen we in het bos aankwamen was het hek helemaal van de
dam. Ik vertoefde even in fotografenparadijs.
De zon en de daarmee gepaard gaande opwarming was blijkbaar krachtig genoeg om
voldoende vocht aan de doorweekte ondergrond te onttrekken en die bleef in de
vorm van een lichte nevel tussen de bomen hangen. Waar de zon er helemaal
doorheen kwam zorgde dat voor spectaculaire effecten, tientallen lichtharpen en
stralenkransen deden hun best om het de amateurfotograaf naar de zin te maken.
Ik schoot en schoot en met een tevreden gevoel kon ik even later terug naar
huis om aan de nabewerking te beginnen.
Ik had het
fotograferen van de feestverlichting in het dorp steeds maar uitgesteld. Ik
wilde namelijk wachten op een absoluut windstille dag, die lange snoeren met
lampjes wiebelen enorm bij het minste zuchtje wind en dan wordt het moeilijk een
opname met lange sluitertijd scherp te krijgen.
Vandaag was het driekoningen en dan worden de kerstbomen en de kerstverlichting
in principe afgebroken dus nu moest ik wel. Toen ik rond acht uur de deur uit
ging om even mijn ding te doen begon het verdorie toch wel te regenen zeker,
weinig wind, dat wel Ik ben dan maar met de wagen naar het standpunt gereden
dat ik al lang uitgekozen had en net toen ik de camera op statief had zag ik
iemand met een ladder aankomen. Hij ging de stekker er uit halen wist ie te
vertellen. Dan heb ik maar snel met de natte vinger wat instellingen op mijn
toestel gekozen en twee shots gemaakt. Toen ging het licht uit. Normaal gezien
zou ik dit resultaat eerst op mijn schermpje beoordeeld hebben en dan geconcludeerd
dat ik een iets kleiner diafragma moest instellen om ook achterin iets meer
scherpte te verkrijgen, misschien op een iets verder gelegen punt scherp
stellen, iets langere sluitertijd maar goed, dat kon niet meer. In de gegeven
omstandigheden moet ik hier dan maar mee leven en eigenlijk vind ik het niet
eens zo verkeerd.
Wij doen ons
best om ieder jaar de vogeltjes in onze tuin doorheen de barre wintermaanden te
helpen. Buiten het bereik van katten en kraaien hebben we, niet ver van onze
achterdeur, en voor de fotograaf dicht genoeg bij een slaapkamervenster, de nodige
vetbollen en een draad-containertje met pindanootjes opgehangen. De koolmezen
en de pimpelmeesjes uit de hele buurt kennen de weg naar de plek waar ze al dat
lekkers voorgeschoteld krijgen maar al te goed ondertussen want het is dikwijls
aanschuiven geblazen en beurt afwachten. Dat gaat soms gepaard met iets wat op
klinkende ruzie lijkt en dan wil er ook wel eens een en ander op de grond
vallen. Dat wordt dan steevast weer opgeruimd door een occasioneel voorbij
komend roodborstje. Deze middag heb ik mijn toestel met telelens op statief
gezet voor het open raam van die slaapkamer, scherp gesteld op een van de
bollen en dan ben ik met de draadontspanner in de hand van uit een verdoken
plekje gaan wachten tot de klanten kwamen. Binnen de kortste keren had ik meer dan
genoeg shots op mijn geheugenkaartje om me de rest van de dag bezig te houden
met nabewerken. Ik heb dus rigoureus geselecteerd, er waren sowieso nogal wat
onscherpe opnames bij, die fladderaars zitten niet stil he en door het wiebelen
van hun landingsplaats was er ook al wel eens iets out of focus. Soit, toen ik er
een stuk of tien over hield heb ik Josee maar laten kiezen welke zij het
mooiste vond. Het is deze pimpelmees geworden.
De gegevens: 420 mm f 8 ISO 800 1/400.