Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
29-06-2014
29 juni Het promotieteam
We hadden
het wel zien aankomen, de buienradar gaf ons niet veel goede hoop op een droge
zondag maar de weergoden zijn natuurlijk onvoorspelbaar. Als ze slecht gezind
zijn weet je maar nooit of optimistisch ingeplande evenementen niet helemaal de
mist in gaan, en vandaag was dat helaas wel degelijk het geval
Gisteren waren de eerste uren van de braderij in Aarschot nog hoopgevend voor
de deelnemende middenstanders maar het uitgeregende vervolg kreeg vandaag een
verlengstuk. Ons promotieteam was deze keer op volle sterkte maar de constant
neerplentsende regen zorgde er voor dat we binnen de kortste keren tot de
conclusie kwamen dat het geen zin had. We zijn dan maar bij tante Lily gaan
schuilen voor de elementen en de jongste generatie nestelde zich daar meteen
voor de TV. Ik zag de kans schoon om alsnog enkele plaatjes te schieten en
Josee vond dat zij ook bij de jeugd hoorde
Vandaag, en
morgen ook trouwens, werd er weer beroep op ons gedaan door de verenigde
middenstanders van Aarschot om op de jaarlijkse braderij voor wat animatie te
komen zorgen. Dat het tijdens deze wereldbeker-dagen in het teken zou staan van
de voetbalkoorts was nogal voor de hand liggend. De rood geel zwarte kleuren
van ons gezelschap waren al een meer dan duidelijke deelname in de gekte, en
voor alle hardleerse niet verstaanders had ik mezelf ook nog eens verkleed als
voetbal. We hebben de ganse dag flyers en folders uitgedeeld en het was een
100% succes, al zeg ik het zelf. Ik moet wel toegeven dat Phaido met zijn
Belgium-petje meer aandacht kreeg dan de rest van ons groepje samen.
Als ik s
morgens opsta ik wacht altijd tot het baasje ook van zijn slaapplaats komt,
en dat duurt wel eens wat langer dan ik zelf zou willen dan vind ik het
heerlijk om in het gras te gaan liggen, draaien, keren, en mijn hele lijf weer
te rekken, te strekken en in conditie te brengen om straks de ochtendwandeling
aan te vatten. Ik weet wel dat het baasje eerst nog veel van dat bruine water
moet drinken en die grote witte bladeren met rare vlekken er op langs alle kanten
wil bekijken, - ik mag hem dan ook niet storen - maar dat we daarna het bos in
trekken om alle sporen van andere hondjes te gaan besnuffelen, daar verheug ik
me nu al op. Ondertussen doe ik nog maar wat verder met dat rollebollen
We proberen
onze gevleugelde vriendjes het leven zo aangenaam mogelijk te maken in de
omgeving van huize Pol en Josee. We zorgen voor logies in de vorm van enkele
nestkastjes, voldoende bomen, hagen en struiken en zelfs een gaatje net onder
het dak wordt gebruikt door een meesje merkte ik. Qua voedsel komen ze ook niks
te kort, vetbollen en zaden in de winter en wat kruimels en kleine restjes het
ganse jaar door zorgen er voor dat alle fladderaars weten waar ze terecht
kunnen om het buikje te vullen. We hebben ook enkele schotels met water op
strategische plaatsen gezet want ik weet zelf maar al te goed hoe erg dorst
hebben wel is. Als ik s morgens mijn krantje zit te lezen in de pergola heb ik
een goed zicht op een van die drinkplaatsen en ik had in de voorbije dagen het
bakje elke dag een meter dichterbij gezet. Ik had gemerkt dat ze zich daar
niets van aan trokken en onbevreesd toch bleven komen om te drinken. Met de
telelens op de Eos zat ik de musjes vandaag op te wachten, en of ik er enkele
mooi te pakken gekregen heb J
Ik was al
eens een keer in de buurt van de nieuwe vistrap geweest in Kasterlee om er te
fotograferen en vandaag wilde ik er terug naar toe gewapend met een 10 stops ND
filter. In een voor niet-fotografen ook begrijpbare taal uitgedrukt: een neutraal
grijs filter die je op je lens schroeft en die 10 stops licht tegen houdt, één
stop is een halvering van de hoeveelheid licht. Het resultaat van zon filter is
dat je extreem lange sluitertijden kan hanteren en het gevolg daarvan is dan weer
dat je het water bijvoorbeeld helemaal zijdeachtig kunt maken.
Een fijn plan dus, maar het moet zijn dat de natuur op het ogenblik echt wel
enig water kan gebruiken want het debiet van de Nete was bijlange niet zo
indrukwekkend als de vorige keer dat ik hier was. Een minimaal stroompje kabbelde
over de drempels van de trap en dat was helemaal niet het beeld dat ik voor ogen
had. Ik ben dan maar tot aan de stuw gelopen iets verder op. Die heb ik uiteraard
ook al ooit gefotografeerd, nu was er ook maar een flauw watervalletje maar dat
beeld vond ik toch interessanter. De onscherpte in de bomen bovenin komt door
de lange sluitertijd, die dingen bewegen in de wind en die vertikken het 10
seconden lang op precies dezelfde plaats te blijven staan. In dit geval kan ik
daar best mee leven.
Het is niet
echt een moeilijke vogel om te fotograferen.Van de diverse duivensoorten is dit een van de mooiste en alleszins de
sympathiekste. Het is niet toevallig dat tortelduifjes synoniem geworden is van
verliefde koppeltjes. Je ziet ze bijna altijd met zn tweeën en vaak is het
aandoenlijk hoe ze zitten te minnekozen, kusjes te geven en nekske-krab
te doen. Wij zijn geneigd te geloven dat de tortel, in dit geval de Turkse
tortel, een inheemse vogel is maar pas begin vorige eeuw begon hij zich via de
Balkan te verspreiden in Europa.Tijdens
onze dagelijkse wandelingen spotten we regelmatig enkele paartjes op de kabels
boven de Hoogstraat. Deze eenzaat viel me vandaag op omdat ie zo mooi in het
zonnetje zat. Een jonge vogel misschien, pas uitgevlogen - ze kunnen wel 5
nesten per jaar hebben las ik - ofwel een volwassen exemplaar die zijn/haar partner
verloren had, - er zitten hier ook wel enkele sperwers en andere roofvogels en
die lusten wel een sappig torteltje -, wie zal het zeggen? Ik had toch de tele
op mijn toestel staan en omdat ie helemaal geen aanstalten maakte om er van
door te gaan kon ik ruimschoots de tijd nemen om uit de losse hand enkele shots
te wagen. Vanop zulke korte afstand met zon goed licht kon er eigenlijk weinig
fout gaan, hij staat er dan ook goed op vind ik.
Als je in
Lichtaart en omgeving praat over café De Heide dan is de kans groot dat men je
niet kan zeggen waar dat dan wel zou kunnen wezen. Zeg je evenwel Bij Marie, dan
zal het kleinste kind je vertellen dat je op de hoek van de Herentalse en de
Olense Steenweg moet zijn. Marie zelf is helaas al een hele tijd overleden,
maar de naam blijft. Het heeft er trouwens een tijdlang naar uitgezien dat ook
dit monument van Kempense gemoedelijkheid zou verdwijnen, maar uiteindelijk
werden er toch nieuwe kandidaat uitbaters gevonden en zo komt het dat een van
de laatste authentieke bruine kroegen uit de regio een pleisterplaats van
vertier en gezelligheid kan blijven voor lieden van allerlei pluimage.
Josee was met Werner en Els gaan winkelen deze namiddag en toen ze terug naar
huis reden kregen ze het fijne idee een tussenstop in te lassen om van het
mooie weer te genieten op een terrasje, bij Marie, inderdaad. Dat is dan zon
moment dat ik me weer net iets meer kan verzoenen met de alomtegenwoordigheid
van GSMs, smartphones en andere mobieltjes. Soms is het wél handig om bereikt te
kunnen worden Ik was alleszins binnen de kortste keren ook ter plaatse . met
mijn fototoestel.