Sint-Anna-ten-Drieën
De preekploeg houdt van een reactie
E-mail ons!

Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier. Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.

Zoeken in blog

  • Website parochie
  • Preekstoel
  • Portaal preken.be
  • ANNA3
  • Sint-Anneke Centrum
  • 08-09-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oren openen en mond laten spreken - 23e zondag door het jaar B 2024 - Annemie Castelein

    Drieëntwintigste zondag door het jaar B 2024 - Zondag 8 september 2024
     
    Eerste lezing: Jesaja 35, 4-7a  - 'Oren van doven worden geopend; de tong van stommen zal jubelen'
    Evangelie: Marcus 7, 31-37 - 'Hij laat doven horen en stommen spreken'

    Beste mensen,4

    Op hoeveel manieren kan een mens doof zijn? En op hoeveel manieren kan hij stom zijn? 

    Het is soms angstwekkend vast te stellen dat mensen niet horen  wat iemand anders zegt, of dat ze gewoonweg niet luisteren wanneer iemand anders aan het woord is. En pijnlijker nog, dat ze niet verstaan wat iemand zonder woorden probeert te zeggen… Een blik, een gebaar, een attentie, een geschenk kan zoveel zeggen; en toch gebeurt het dat het niet wordt herkend, niet wordt gehoord. Om niet te spreken van de manieren waarop mensen elkaar brutaal de mond snoeren met ‘wat weet jij daarvan?’ en ‘begin je daar nu weer over?’ Zo blijven we doof en stom voor elkaar. 

    Jezus wil die man die doof was en gebrekkig sprak laten aanvoelen dat hij nabij wil zijn.

    Er is één woord dat we zeker moeten horen. Daarom staat het er in het Aramees, de taal die Jezus sprak: ‘Effata’. Dat woord is niet alleen voor die man bedoeld. Het is het woord dat God door de mond van Jezus tot ons allemaal richt: ‘Effata! Ga open!’

    Doorbreek de knellende banden waarin je nodeloos gevangen zit, en open je oren voor elk bevrijdend woord. Ga open en ontvankelijk in het leven staan, niet bekrompen en niet bang voor nieuwe dingen, zeker als je wat ouder wordt. Geniet dankbaar van al het goede dat we van medemensen krijgen, maar sta ook open voor het verdriet en de angsten van mensen naast je. Geniet van de schoonheid van de natuur en van al het mooie dat mensenhanden hebben voortgebracht.

    En blijf niet stom, durf ook te spreken! Woorden van bemoediging, maar ook woorden van protest, zeker wanneer iets op het spel staat dat voor jou heel waardevol is…

    Of  wanneer iemand je op de man/vrouw af vraagt: ‘geloof jij nog?’ Je wilt het niet verzwijgen, maar het valt je moeilijk iets te zeggen, ook omdat we het niet gewoon zijn daarover te spreken. 
    Jezus echter wil dat we van al die vormen van doofheid en stomheid genezen! 

    Hij wil zo graag dat mensen elkaar kunnen horen en met elkaar kunnen spreken. Je zou het christendom kunnen opvatten als een beweging van mensen die van Jezus leren met elkaar te communiceren.
    Vorige zondag, scheppingszondag is hier in de wegwijzerviering duidelijk gesproken over de zorg voor onze planeet, er is gebeden voor de gekwetste aarde en al haar bedreigde bewoners: de planten, de dieren, het veelkleurige en diverse leven. 

    In deze scheppingsperiode die loopt van 1 september tot 4 oktober wordt onze aandacht gevraagd voor ‘zorg voor de aarde en alles wat ademt en leeft’.

    Dat we durven onze oren te openen en onze mond te laten spreken in de zorg voor de aarde en voor elkaar! 

    08-09-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    01-09-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oh, wat een wonder - 22e zondag door het jaar B 2024 - Marc Tassier

    Tweeëntwintigste zondag door het jaar B 2024 - Zondag 1 september 2024
     
    Eerste lezing: Deuteronomium4, 1-2. 6-8 - 'Onderhoud de geboden van de Heer''
    Evangelie: Marcus 7, 1-8. 14-15. 21-23 - 'Gij laat Gods gebod varen'

    Wegwijzerviering, Scheppingszondag, een viering waar families met kinderen meer dan welkom zijn.

    Misschien zijn sommigen onder u verwonderd over het evangelie. Wat heeft schijnheiligheid en het afwassen van schotels te maken met de eerbied voor de natuur, het thema van deze scheppingszondag?


    Nu heeft het een met het ander wel iets, of veel, te maken, als we letten op de rode draden die de thema’s en verhalen in de Bijbel met elkaar verbinden. En een van die rode draden is een zinnetje dat we een paar keer in het evangelie lezen, en dat ook al bij de profeten in het Oude Testament voorkomt: “Ik wil liever barmhartigheid dan offers.” Dat zinnetje hoor ik ook op de achtergrond van deze tekst. 


    Een van de constanten in de prediking van Jezus is de kritiek op machtsmisbruik, en het voorbeeld dat hij gaf door naar mensen te luisteren, door mensen aan de rand van de samenleving te omarmen, door in plaats van te verwijten en bevelen, gewoon te vragen: “wat kan ik voor u doen?”  
    De mens eerst. Elke mens eerst. En dus eerst aandacht voor wie niet op de eerste, maar op de laatste plaats terecht gekomen is, door ziekte, door tegenslag, door onrecht, en ja, ook door eigen schuld. Want er is altijd een nieuwe kans voor wie, op zijn woord, tot inkeer kwam. 


    Jezus was barmhartig. Barmhartigheid is behoedzaam, eerbiedigt, beschermt. Barmhartigheid zoekt zichzelf niet, zij schuift haar eigenbelang, haar goesting, haar lusten, haar prestige opzij. Zij wil niet domineren en beheersen maar helpen en koesteren. In de warmte van de barmhartigheid kan een mens, dat broze wezen, openbloeien als een bloem. 


    Wij mensen zijn als bloemen. Wij ontstaan dankzij de natuur, wij gaan ten onder als de natuur ten onder gaat. En met diezelfde eerbied, voorzichtigheid, vriendelijkheid van de barmhartigheid moeten wij ook die natuur omarmen. Want zonder natuur zijn er geen mensen.

    Meer nog, zonder mensen is de natuur zinloos. Wat maakt het uit of onze aarde een vuurbal of een ijsklomp is, als er geen mensen zijn? Omdat er mensen zijn, moeten we ons ook om de natuur bekommeren. En die mens kan maar bloeien, als we mens én natuur niet uitbuiten, misbruiken, overleveren aan macht en geld, maar als we ze koesteren. Dan kunnen ook mensen geheeld worden. 

    01-09-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    17-06-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Groeikracht - Elfde zondag door het jaar B 2024 - Fred Van de Velde

    Elfde zondag door het jaar B 2024 - Zondag 16 juni 2024
     
    Eerste lezing: Ezechiël 17, 22-24 - 'Ik zal een nederig twijgje verheffen'
    Evangelie: Marcus 4, 26-34 - 'Het Rijk is als 'n mosterdzaadje'
     
    Wat is het meest kenmerkend aan de tijd van vandaag? Misschien dat we het allemaal toch zo druk hebben. De studenten staan voor de examens of zitten er al midden in. En het hele gezin deelt mee in de spanning en de drukte. Sommigen moeten het werkjaar afsluiten en alles in orde brengen voor de reis en de vakantie. En voor het zover is voelen we ons verplicht nog een pak mensen een bezoekje te brengen.
     
    We hebben het toch zo druk. En alles moet ook snel gaan. Voor een rustige wandeling hebben we geen tijd. We nemen snel de fiets (liefst die elektrische), of de auto en als we nog verder moeten het vliegtuig. En we moeten ons altijd haasten, want we moeten op tijd zijn voor het volgend TV-programma en binnenkort weer die volgende match. Gelukkig hebben we intussen fiber laten installeren en gaat onze internet verbinding nog sneller.
     
    De lezingen van vandaag geven toch een ander beeld. Ze stammen uit een tijd toen er nog geen internet bestond. En ook geen televisie, geen auto, geen trein of tram, geen vliegtuig. En ook geen wasmachine of droogkast, geen vaatwasser, geen koffiezetapparaat. Brieven werden met de hand geschreven en de meeste communicatie verliep gewoon mondeling.
     
    Alles ging toen gewoon veel trager en de mensen hadden ook meer geduld. Bij ons moet alles snel gaan. Als er een toestel hapert, bestellen we er vlug een nieuw en we vinden dat het morgen meteen moet geleverd worden. Elk probleem moet onmiddellijk worden opgelost. Vorige week zijn we gaan kiezen en nu vragen we ons af wanneer die regering eraan gaat beginnen.
     
    Daarjuist hoorden wij in de eerste lezing hoe God op een hoge berg een cedertwijgje gaat planten en dat zal een prachtige boom worden, waarin vogels zich zullen nestelen. En in het evangelie ging het over een mosterdzaadje. Ook dat begint piepklein en groeit uit tot een heerlijke struik met grote takken. En ook daarin zullen vogels nestelen. Alleen: we moeten daar jaren geduld voor hebben. Geduld en vertrouwen. De natuur zijn werk laten doen.
    Jezus vertelt die parabel en het is duidelijk dat Hij er het rijk Gods mee bedoelt. Dat rijk Gods  is begonnen als een klein, onooglijk mosterdzaadje. Met slechts een handvol mensen die erin geloofden. En ook hun geloof zat van bij het begin vol twijfel en onzekerheden. En er was ook al onmiddellijk veel discussie en onenigheid.
     
    Maar er was geduld en vertrouwen. Het rijk groeide en bleef groeien en overleefde de eeuwen. Zoals de natuur zijn werk doet in het plantenrijk, zo is het met het rijk Gods.
     
    Maar zo eenvoudig is het natuurlijk niet allemaal. Een zaadje of een takje kan uitgroeien tot een heuse boom, maar er kan van alles fout gaan. En de boer die zaait moet niet alleen geduldig wachten, maar ook zijn planten koesteren, verzorgen, beschermen tegen onkruid, bemesten enzovoort. En dan nog hopen dat langdurige droogte of een plotse storm niet alles teniet doet.
     
    Ook het rijk Gods, de kerk heeft stormen doorstaan. Tegenkanting en strijd, vervolging soms en innerlijke moeilijkheden en twisten. En we moeten niet blind zijn voor de eigen fouten. In de televisiereeks “Godvergeten” werd duidelijk hoe afschuwelijk het misbruik kon zijn van mensen die werden verondersteld mee aan dat rijk Gods te bouwen.
     
    Die fouten en misbruiken moeten we erkennen, maar we mogen er de moed niet bij verliezen. Want naast alle fouten en vergissingen hebben mensen die  probeerden mee te bouwen aan dat rijk Gods ook veel goeds gedaan. En meestal ging ook dat niet in een handomdraai, maar met veel geduld en vertrouwen.
     
    Ik weet niet of de mensen die hier zijn omdat ze een geliefde herdenken zich in deze woorden kunnen herkennen. Dat twijgje uit die cederboom nochtans kan het beeld zijn van een leven dat niet helemaal voorbij en vergeten is. Dat takje uit die grote boom blijft het leven verder zetten. En toont dat het leven niet zonder nut of betekenis is geweest. 
    Ieder leven komt voort uit een ander leven en bouwt er ook op voort.
    Kinderen delen in de erfenis van hun ouders en geven op hun beurt weer mooie bouwstenen mee. We krijgen er onze geliefden niet mee terug, maar we kunnen hen misschien herkennen in de volgende generaties.
     
    Toon Hermans heeft het ooit zo verwoord:
     
    De bomen  komen uit de grond
    en uit hun stam de twijgen
    en iedereen vindt het heel gewoon
    dat zij weer bladeren krijgen
    we zien ze vallen naar de grond
    en dan opnieuw weer groeien
    zo heeft de aarde ons geleerd
    dat al wat sterft zal bloeien.

    17-06-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    09-06-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wie is familie? - Tiende zondag door het jaar B 2024 - Gie Stappaerts

    Tiende zondag door het jaar B 2024 - Zondag 9 juni 2024
     
    Eerste lezing: Genesis 3, 9-15 - 'God vervloekt de slang die de mens heeft verleid'
    Evangelie: Marcus 3, 20-35 - 'Ziehier mijn moeder en mijn broeders'

    We zijn vandaag de 10de zondag door het jaar B, en dat is vreemd genoeg een zondag die we niet ieder jaar vieren. Dat komt omdat we in plaats daarvan heel dikwijls de heilige Drie-eenheid of Sacramentsdag vieren. Zo komt het dat we de lezingen van vandaag ook niet zo dikwijls horen. 

    In de eerste lezing, uit Genesis (Gen. 3, 9-15) gaat het over Adam die zich verstopt heeft en God die hem roept: “Adam, waar ben je?” Het doet me automatisch denken aan het spelletje dat we vroeger dikwijls bij de Chiro speelden op een regenachtige dag. Iedereen ging daarbij in een kring staan of zitten. Eva (of was het God) krijgt een blinddoek aan en een knuppel van krantenpapier in de handen. In de kring staat ook Adam. De geblinddoekte roept altijd: “Adam, waar ben je?” en Adam antwoordt dan: “hier”! En dan probeert Eva (of God) Adam met de knuppel te raken. Als hij geraakt is, worden de rollen omgekeerd. 

    Maar in de lezing gaat het niet daar over. Het gaat erom dat Adam beseft dat hij naakt is, dat hij een fout heeft gemaakt, en dat hij en Eva om beurt de schuld op iemand anders willen steken. 
    Adam en Eva, bij wijze van spreken de eerste familie. 

    Ook in het evangelie van Marcus (Marcus 3, 20-35) gaat het over familie, zij het op een héél andere manier. 
    Jezus is zoveel met andere mensen, met zijn roeping bezig, dat zijn eigen familie hem nog nauwelijks te zien krijgt. Ze zijn er bezorgd over en denken dat Hij zichzelf niet meer is. 
    De schriftgeleerden nemen dat verhaal over, maar dan in een overtreffende trap. “Hij is in de macht van de duvel, Hij is bezeten!”, zeggen zij. 
    Het is gemakkelijk om iemand van allerlei lelijke dingen te beschuldigen, om iemand te ondermijnen of ten val te brengen. 

    Het doet me denken aan wat de tegenstanders van Aleksej Navalny in Rusland deden. Zeggen dat hij niet meer bij zijn verstand is, was voldoende om hem in een psychiatrisch centrum op te sluiten en vervolgens uit te schakelen.  
    Jezus ontkracht de uitspraak van de schriftgeleerden met een kleine vergelijking in de beeldspraak van toen. Hij is trouwens ervarings-deskundige: Hij heeft aan den lijve de bekoringen van de duivel in de woestijn doorstaan, en getoond dat Hij de sterkste was. 

    Maar ondertussen blijven zijn moeder en zijn broers aan de deur staan roepen. “Wie zijn mijn moeder en mijn broers?”, zegt Hij dan. En terwijl Hij rondkijkt naar de mensen die in een kring om Hem heen zitten zegt Hij: “Kijk, jullie hier zijn mijn familie. Want wie de wil doet van God, die is mijn broer en mijn zuster en mijn moeder.” 
    Jezus zegt niet dat die mensen daarbuiten zijn moeder of zijn broers niet zijn. Die moeten alleen beseffen dat ze hem niet kunnen claimen voor zichzelf alleen, dat Jezus er wil zijn voor iedereen. 

    Het doet me denken aan wat ik een tijd geleden hoorde uit het Midden oosten. Daar leeft een groep christenen die, zoals alle moslims daar in de omgeving, God aanspreken en benoemen als Allah. En die moslims waren verbaasd, misnoegd en kwaad: “Allah is onze God, niet die van jullie”, zeiden ze.  

    Van wie zijn wij eigenlijk familie? Hoe zijn wij familie van elkaar? Als we alvast elkaar niet “de duivel aandoen”, zoals de schriftgeleerden.  Elkaar niet de duivel aandoen van jaloersheid, van egoïsme, van hardheid, van verbetenheid en van nog zoveel meer.
    Of zijn we familie omdat we dezelfde naam dragen? Als christen dragen we toch de naam van Christus. Maar familie van Hem zijn we pas als we er ons ook helemaal naar gedragen.

    Amen.

    09-06-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    02-06-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Voedsel voor onderweg - Sacramentsdag B 2024 - Fred Van de Velde

    Sacramentsdag B 2024 - Zondag 2 juni 2024
     
    Eerste lezing: Deuteronomium 5, 12-15 Onderhoud de sabbat'
    Evangelie: Marcus 2, 23 - 3,6 - 'De Mensenzoon is Heer, ook van de sabbat'

    De ouderen onder ons hebben er misschien nog een vage herinnering aan. Het was op 11 oktober 1978, die datum heb ik n atuurlijk opnieuw moeten opzoeken.
    Leo Tindemans was toen premier van het land en vol dramatiek kondigde hij in de kamer het ontslag van zijn regering aan, met de legendarische woorden: “Voor mij is de grondwet geen vodje papier”.


    Voor mij is de grondwet geen vodje papier. Een wet wordt gemaakt, na overleg en debat, en daarna inderdaad op papier gezet. Officieel wordt die wet pas van kracht na publicatie in het staatsblad. Intussen leven wij in een digitale wereld, maar in de tijd van Tindemans was een papieren wet of afspraak van fundamenteel belang. Het ging dan uiteraard niet over het papier als voorwerp, maar over de inhoud, het belang, de betekenis.


    Een wet is veel meer dan een stuk papier, en een grondwet zeker. Waarom vertel ik dit nu? Omdat een stukje papier soms veel meer is dan alleen maar papier. Zoals een stuk brood meer kan zijn dan alleen maar een stuk brood.
    We vieren vandaag het feest van Sacramentsdag. Een mis, een eucharistieviering is ook een sacrament en in elke viering doen wij dat rond brood en wijn. Dat brood is niet zomaar een stukje brood en die wijn is niet zomaar wijn en ook niet echt een grand cru, maar dat brood en die wijn hebben wel een diepe betekenis.


    In een eucharistieviering zegt de priester dan: “Neem en eet, dit is mijn lichaam. Neem en drink, dit is mijn bloed”. We kennen die formule allemaal en het is natuurlijk geen magische spreuk of geen tovertruc. Het blijft brood en het blijft wijn, maar toch staan wij eerbiedig recht. En we bewaren het brood plechtig in een sacrale plaats, een tabernakel.
    Die eerbied, dat sacrale is geen magie, maar is er toch mee verwant. In elke gebedsviering, waar wij nu mee vertrouwd zijn, deelt de voorganger de communie uit die werd geconsacreerd in een vorige viering, door een priester. Er zijn nog altijd mensen die met palmzondag speciaal naar de mis komen, of iemand sturen omdat er dan gewijde palmtakjes zijn. Die zijn voor hen dus belangrijker of sterker dan een gewoon takje.


    Twee weken geleden werden hier 16 kinderen gevormd. Met chrisma, met olie. Geen magische olie inderdaad, maar het was wel een plechtig gebeuren. Een tijdje vroeger hadden die vormelingen hun belofte neergeschreven op een charter. Geen vodje papier, maar een soort perkament, met handtekeningen en misschien wel een soort zegel erop.
    Voor mij is de grondwet geen vodje papier. Voor vormelingen gebeurt die zalving niet met zomaar wat olie en zijn die beloften niet zomaar wat woorden op papier. Voorwerpen kunnen een zware lading, een belangrijke betekenis krijgen. Een vlag bijvoorbeeld is niet zomaar een doek met wat kleuren. Mensen kunnen er zich in herkennen: hun land, hun streek, hun ideaal, hun partij, hun geliefde sportclub of beweging.


    Bij de meesten van ons zijn thuis in de living foto’s te vinden. Vaak foto’s van geliefden uit onze familie of vriendenkring, ook van mensen die niet meer onder ons zijn. Die foto’s koesteren wij, niet omdat ze zoveel artistieke of fotografische waarde hebben, maar omdat ze voor ons zoveel betekenen.


    Mensen die gehuwd zijn zullen altijd hun trouwring dragen en bewaren. Niet omwille van de waarde die het edel metaal vertegenwoordigt. Ze willen hem absoluut niet ruilen voor een veel duurder exemplaar van iemand anders. Die ring is voor hem allang niet meer een gouden of zilveren voorwerp.


    Een journalist die peilt naar persoonlijke gegevens in een interview stelt wel eens de vraag: welk voorwerp zou je zeker meenemen als je huis plots in brand staat en je onmiddellijk moet evacueren? Nooit is het antwoord dat men dan het duurste stuk uit de brand zou redden, maar wel het voorwerp met de rijkste, de meest symbolische betekenis of waarde.


    Daar gaat het eigenlijk ook over bij dit feest van sacramentsdag. Elke week komen wij hier samen rond het sacrament. We beluisteren woorden uit de schrift of de bijbel, we bidden of zingen samen en we krijgen een beetje duiding of een overweging. Dat noemen we de woorddienst, de dienst van het woord.


    Daarnaast is er de tafeldienst. We brengen de offergaven aan, het brood wordt gezegend en we delen het brood dankbaar met elkaar. Het gebeurt allemaal met gewone, bijna alledaagse dingen en toch dringen ze door tot de kern. En bij bepaalde momenten staan we eerbiedig recht. Voor een buitenstaander misschien niet te vatten, maar voor ons is het een sacrament.


    Voor mij is de grondwet geen vodje papier. Voor vormelingen is het chrisma geen druppeltje olie. Voor ons hier is de hostie niet gewoon maar een stukje brood. Het is en blijft natuurlijk brood, maar het is ook meer, veel meer dan brood. Het is voedsel voor onderweg, zoals we het noemen in een wegwijzerviering.

    Het is voedsel waar we kunnen van leven.

    02-06-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    26-05-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vreugdevolle mensen vol van hoop - Heilige Drie-eenheid B 2024 - Paul Jolie

    Heilige Drie-eenheid B 2024 - Zondag 26 mei 2024
     
    Eerste lezing: Deuteronomium 4, 32-34. 39-40 'De Heer is God; er is geen ander'
    Evangelie: Matteüs 28, 16-20 - 'Zie, Ik ben met u, alle dagen'

    Drievuldigheidszondag

    Goede vrienden,

    Vandaag, de eerste zondag na Pinksteren, vieren wij als christenen Drievuldigheidszondag.

    De Drieëenheid van God die wij als christenen belijden is, alvast wat mij betreft, geen eenvoudig thema. En de moeilijke, maar daarom niet minder inspirerende, lezingen van Paulus en Matteüs, maken het ons niet echt gemakkelijker… Als we niet weloverwogen, voorzichtig tewerk gaan, bestaat het gevaar dat ons denken snel verzandt in zielloze, niet leven gevende bespiegelingen.

    Anderzijds geeft dit jaarlijks terugkerende feest ons een goede gelegenheid om even stil te staan bij enkele essentiële vragen:
    - Wie is God voor mij?
    - En wat betekent het om mijn leven als christen te plaatsen in het teken van God die Vader is, Zoon en Heilige Geest,… zoals we dit zo vaak - soms zeer bewust en soms achteloos - uitspreken bij het maken van een kruisteken.

    Zowel in het Oude als het Nieuwe Testament komen verschillende beelden van God naar voor. Al deze beelden kunnen gezien worden als de verschillende facetten van een diamant; ze vormen samen een meerdimensionaal portret. Enkele voorbeelden:
    - God als schepper
    - God als strijder tegen kosmische krachten
    - God als krijgsheld,…
    - We kunnen lezen hoe God de Onzichtbare, de Oneindige, de Heilige genoemd wordt.
    Hij is transcendent, gans anders dan alles wat geschapen is.

    Daarnaast wordt in de Bijbel ook in heel menselijke termen over God gesproken:
    - God als een herder
    - God als een zachte bries
    - God als vader…

    Dit samengaan van transcendentie en bereikbaarheid komt op een bijzondere manier tot uiting in het dogma van de Drie-eenheid. God die onzichtbaar is en altijd mysterie blijft, heeft zich geopenbaard in de persoon van Jezus Christus en blijft sindsdien aanwezig in de Geest. Zo bestaat in God zelf een relatie. God is, zo geloven wij, ten diepste gemeenschap tussen Vader, Zoon en Geest. Niet verwonderlijk dat deze drie-ene God, die gemeenschap is, ook in gemeenschap wil treden met ons, mensen.

    Dominicaan, pater Marc Christiaen, stelt het zo…
    Als Jezus Gods drievoudige naam noemt, dan leert ons dat niet zoveel over God zelf. Inzicht in wie God is, gaat nu eenmaal ons mensenverstand te boven.

    Vader, Zoon en Geest geven echter een drievoudige kijk op de relatie tussen God en ons mensen, zoals de christenen dit reeds eeuwen hebben mogen ervaren en ook belijden doorheen hun geloofsverdieping en hun geloofsbeleving.

    Wie God als Vader erkent, erkent zichzelf als zijn kind, erkent ook dat hij of zij niet de norm is van de dingen, maar leeft bij de genade van Wie hem of haar het leven heeft geschonken. Dit bewustzijn roept op tot bescheidenheid, maar ook tot broederlijk/zusterlijk engagement om, in eerbied voor onze Schepper, “als erfgenamen” zoals Paulus zegt, van onze wereld een goede plek te maken voor alle mensen, met respect voor alle leven, voor de natuur, voor de aarde,…

    Wie God als Zoon belijdt, kiest ervoor…
    - om in de voetsporen van Jezus te treden,
    - om steeds als eerste trachten te beminnen,
    - om met concrete daden van liefde op te komen voor de zwakken,
    - om te leven vanuit het vertrouwen dat het leven sterker is dan de dood…

    En dan is er de heilige Geest die leven geeft. Hij is de levensdynamiek die in elke mens schuilt en werkzaam is. Het is die Geest die we mogen ervaren als we stil, in alle eenvoud en authenticiteit, afdalen in onszelf. De Geest die ons doorheen onze talenten en beperkingen leert wat ons als christen te doen staat, wat het plan van God is met ons…

    En wat betekent dit alles voor ons dagelijks leven?

    Allereerst dat wij vreugdevolle mensen van hoop mogen zijn. Door de Geest weten wij ons immers altijd geliefd als kinderen van de Vader. Dit besef geeft ons kracht, ook te midden van beproevingen.

    Daarnaast worden wij geroepen tot concrete actie. Net zoals Jezus in het evangelie aan zijn leerlingen de opdracht gaf om het goede nieuws te verkondigen, worden ook wij geroepen om getuigen te zijn van Zijn liefde. Dit kan door onze woorden, maar ook door onze daden.

    Laten we dus leven als kinderen van de Vader, de Zoon volgend op zijn weg, geleid door de Geest. Zo kunnen we Gods liefde in de wereld verspreiden.

    Amen.

    26-05-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    09-05-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Luisteren zet ons in beweging - Hemelvaart van de Heer B 2024 - Marc Tassier

    Hemelvaart van de Heer B 2024 - Donderdag 9 mei 2024
     
    Eerste lezing: Handelingen van de Apostelen 1, 1-11 'Onder hun ogen omhooggeheven'
    Evangelie: Marcus 16, 15-20 - 'Ik ben met u, alle dagen'

    Rerum Novarum

    We zijn nog altijd diezelfde leerlingen als dat klein groepje dat na Goede Vrijdag het niet meer zagen zitten. Ze waren Jezus ooit tegengekomen, hij had hen aangesproken, ze waren door hem ‘bewogen’ en volgden hem. Dan kwam die ‘Goede Vrijdag’. Paniek, stuurloosheid. Maar hij liet hen niet los.

    Er kwamen verhalen: hij is niet weg. Die en die heeft hem gezien. Hij heeft Maria Magdalena gesproken. En de verschijningen waren niet het belangrijkste: Jezus zelf zegt “Zalig die niet zien en toch geloven.” Ze begonnen te ervaren dat hij bij hen was, ondanks alle twijfel.

    Hun hart brandde, ze voelden zijn aanwezigheid. De Vader zal de rechtvaardige niet verloren laten gaan. Maar de twijfel knaagde: Waar is hij nu? Komt hij nog? Want hij was uit hun ogen verdwenen…


    Die kronkelige weg tussen Galilea en wat wij nu hemelvaart noemen, is ook onze weg. We leggen hem telkens opnieuw af: de weg tussen hoop en wanhoop, tussen geloof en twijfel. En dikwijls staan ook wij naar de hemel te staren, en vragen ons af: wanneer komt hij nu? Dat heeft hij toch beloofd?


    Maar we durven nog geloven, en we komen telkens opnieuw samen om zijn brood te delen, zoals die leerlingen, van Emmaüs. En vandaag horen we engelen in deze kerk ons toefluisteren: “Mannen en vrouwen van Galilea - het land van de twijfelaars, de afvalligen! – wat staan jullie naar de hemel te gapen?”


    Dus moeten we rondom ons kijken. En onze ogen opendoen. Naast ons staan andere mensen. En we zullen ook naar beneden moeten kijken. Naar mensen die niet meer kunnen opstaan, die vernederd zijn en platgeslagen, door onrecht, door verdriet, door onverschilligheid.

    Als er nog geloof brandt in ons hart, al is het een klein vonkje, zullen we ons herinneren wat hij gedaan heeft. Hij luisterde. Hij vroeg: “wat kan ik voor u doen?”


    En dan gebeurt er een wonder. Ik weet dat die wonderverhalen voor vele mensen van deze tijd, ook voor gelovige mensen, lastig te begrijpen zijn. Ieder van ons kan dit verhaal anders begrijpen.

    Maar ik dit verhaal wil duidelijk maken dat het onmogelijke gebeurt, als mensen aandacht hebben voor iedereen, ook voor de minsten onder ons.
    We stonden naar de hemel te staren. Maar hij kijkt ons allang aan in de ogen van de mensen die ons nodig hebben. En als we hem herkennen, kunnen we het wonder laten gebeuren dat hopeloze mensen zonder uitzicht terug hoop zien, een toekomst, kansen op geluk. En dat ze opstaan en in beweging komen, zoals Bartimeüs.
    Jezus is niet ‘weg’. Hij is onder ons. Hij blijft ons roepen om hem te volgen.

    09-05-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    05-05-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De weg naar een warm hart! - Zesde Paaszondag B 2024 - Marc Tassier

    Zesde Paaszondag B 2024 - Zondag 5 mei 2024
     
    Eerste lezing: Handelingen van de Apostelen 10, 25-26. 34-35. 44-48 'De gave van de Geest over de heidenen'
    Evangelie: Johannes 15, 9-17 - 'Dat mijn vreugde in u moge zijn'

    Wegwijzerviering, viering waarop de eerste communicanten, vormelingen, families met kinderen en iedereen meer dan welkom is

    Er wordt verteld dat de apostel Johannes heel oud geworden is. Op het einde van zijn leven gaf hij zijn leerlingen maar één boodschap: “kinderkes (want zo oud was hij al …), zie mekaar graag.” En als men hem vroeg waarom hij altijd hetzelfde zei, antwoordde hij: “Dat is het voornaamste dat Jezus ons geleerd heeft.”’


    Zo staat het ook in het evangelie, dat Johannes veel vroeger geschreven had: “Ik geef jullie één regel, die de allerbelangrijkste is, en die is: ‘Houd van elkaar, zoals Ik van jullie houd’.” Dat zei Jezus bij zijn afscheid.
    Onze vormelingen hier nemen ook afscheid van ons, straks, voor eventjes toch. Ze gaan een tocht maken, een verkenning van de wereld hier op Linkeroever.

    Dat is het begin van de wereld waar zij bij hun vormsel naartoe gezonden worden. Het vormsel is een signaal, het betekent: deze jonge mensen gaan beginnen aan hun tocht door de wereld van de volwassenen.


    Bij de Masai gaan jongeren ook op tocht, op de drempel van het volwassen leven. Alleen moeten ze de savanne in trekken, met een speer. En ze moeten terugkeren met een leeuw die ze gedood hebben. Dan bewijzen ze dat ze in staat zijn om met de volwassenen hun gemeenschap te beschermen.


    Jezus vraagt van zijn leerlingen iets anders: van uw tocht straks moeten jullie niet met een leeuw terugkomen, maar met een warm hart. Dan kunnen jullie het leven van de mensen naast jullie beschermen.
    Een warm hart is een hart ook andere harten wil verwarmen, dat van andere mensen houdt, dat een gelukkig leven wil doorgeven, en geen lijden of dood.


    In het evangelie van vandaag staat: “Het meest kun je laten zien dat je van iemand houdt, doordat je zelfs je leven wil geven voor je vrienden.” En alle mensen mochten vrienden van Jezus zijn.


    Jezus heeft letterlijk zijn leven gegeven. Er zijn leerlingen van Jezus die gedood worden omdat ze het opnemen voor zwakke mensen, voor rechtvaardigheid. Maar wij allemaal geven een stuk van ons leven, een stuk van ons warm hart, als we die warmte delen met de mens naast ons. Dat kan voor ieder van ons verschillend zijn, maar als wij eerlijk zijn, weten we wel wat die mens naast ons nodiog heeft…

    Als we de warmte uitstralen, worden we samen een groot warm hart, dat koude onze wereld kan verwarmen, en die heeft dat hard nodig.

    05-05-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    28-04-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verbondenheid met elkaar aanwakkeren - Vijfde Paaszondag B 2024 - Annemie Castelein

    Vijfde Paaszondag B 2024 - Zondag 28 april 2024
     
    Eerste lezing: Handelingen van de Apostelen 4, 8-12 'Hnd 9, 26-31 Paulus bij de leerlingen in Jeruzalem'
    Evangelie: Johannes 10, 11-18 - 'Joh 15, 1-8 Wie in Mij blijft, draagt veel vrucht'
     
    Het evangelie van de wijnstok en de ranken doet mij spontaan denken aan mijn kindertijd.
    Wij hadden thuis een kleine serre met een druivelaar. Als de druivelaar gesnoeid werd was ik gefascineerd en vroeg me af waarom zoveel ranken weggeknipt werden.
    Ik kreeg de uitleg dat die ranken moesten verwijderd worden opdat de andere meer vruchten zouden dragen.

    Ik haal mij dit beeld voor ogen van een wijnstok met zijn ranken, groot en klein. Op welke rank lijk ik?
     
    Is mijn rank gezond of eerder verdord en moe?
    Kan ik de toewijding van de wijngaardenier aanvaarden wanneer Hij deze rank snoeit? Vertrouw ik er op dat mijn rank dan veel vrucht zal dragen als het oogsttijd wordt?

    Vandaag word ik uitgenodigd om mijn nauwe band met Jezus te erkennen, een relatie die Hij vergelijkt met die tussen een wijnstok en de ranken die eraan groeien.
    Wat betekent het voor mijn leven dat het leven van Jezus in mij stroomt? Wat betekent het voor mij persoonlijk om te weten dat ik net zo goed een deel van Jezus ben als de rank een deel van de wijnstok is? Zijn er dingen in mijn leven die anders zouden zijn als ik me dat bewust zou realiseren? Welke zijn dat? Ik denk na over deze dingen…

    De vruchten van ons leven als Christen zijn het werk van God. Ieder van ons is in staat dat werk in anderen aanwezig te zien - in dienstbaarheid, in liefde, in toewijding, moed, uithoudingsvermogen en in gewone alledaagse vriendelijkheid en meelevendheid. Ieder van ons is bovendien op een eigen wijze verbonden met Jezus.
    Wij kunnen vrucht dragen zoals niemand anders kan. 

    En wat zijn dan die goede vruchten?  Het gaat om leven geven, vrede maken, gerechtigheid doen, verbondenheid met elkaar aanwakkeren.

    Dat we die goede vruchten bij elkaar mogen ontdekken en waarderen!

    28-04-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    21-04-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.In vertrouwen volgen - Vierde Paaszondag B 2024 - Fred Van de Velde

    Vierde Paaszondag B 2024 - Zondag 21 april 2024
     
    Eerste lezing: Handelingen van de Apostelen 4, 8-12 'Bij niemand anders is redding te vinden'
    Evangelie: Johannes 10, 11-18 - 'De goede herder geeft zijn leven'
     

    Een herder komen wij deze dagen niet zo vaak meer tegen. In sommige streken nog wel, soms bij speciale evenementen en in Bokrijk misschien.

    Maar het beeld van de herder kennen wij alleen uit sprookjes en oude verhalen van vroeger en misschien vooral uit de bijbel. Op deze zondag in de Paastijd komt het altijd aan bod. Jezus als de goede herder die zijn leven geeft voor zijn schapen. Wij leven niet meer in een agrarische tijd en soms gaan mensen op zoek naar andere beelden, naar andere formuleringen.


    Welke termen kunnen wij gebruiken in plaats van een herder? Een coach misschien, maar dat is niet helemaal hetzelfde. Een coach werkt naar een doel toe, vaak een sportief doel. Een herder niet. Een leider dan of een manager? Een chef, een voorganger of een animator?

    Een bezieler?

    Een genezer?

    Een therapeut?

    Allemaal mooie benamingen, maar ze hebben niet dezelfde waarde als een herder. Het woord dat er het dichtst bij komt is een pastor. Maar dat is eigenlijk het Latijnse woord voor herder.


    Wat is nu typisch voor een herder? Kenmerkend is vooral zijn plaats in de kudde. Soms loopt hij vooraan, soms achteraan, dan weer in het midden. Hij loopt niet constant vooraan, zoals een leider of een chef of een animator.

    Hij staat niet aan de zijkant om te beoordelen, zoals een coach of een therapeut. Een goede herder leeft in verbondenheid met zijn schapen. Hij zal meer luisteren en dialogeren en inspireren dan bevelen of beleren.


    We kunnen misschien eens naar onszelf kijken, naar de manier waarop wij het liefst van al omgaan met onze kinderen en kleinkinderen. Soms moeten wij wel eens optreden als een coach, iemand die aanmoedigt in moeilijke of belangrijke momenten.

    Soms moeten wij misschien de leiding nemen en knopen doorhakken. Op andere ogenblikken treden wij misschien op als een soort therapeut. Maar het liefst van al kruipen we in de rol van herder. Soms vooraan, soms achteraan, vaak in het midden.


    Een herder probeert vooral zijn kudde bij elkaar te houden, hij zorgt ervoor dat iedereen meekan, dat niemand achterblijft of verloren loopt, dat iedereen zich veilig voelt.

    Een herder blijft voor zijn kudde zorgen in goede en kwade dagen. Een herder wil zijn schapen niet laten presteren, geen records laten breken. We zien nooit een herder die zijn schapen kunstjes laat uitvoeren om er applaus voor te krijgen, zoals bij andere dieren wel eens gebeurt. Een herder wil vooral dat schapen zich veilig voelen bij hem.


    Straks na de communie gaan we het trouwens in een lied zingen. God is de herder die waakt over mij, die mij geleidt naar de groenende weiden. God is mijn herder, mij altijd nabij, om mij naar vredige wateren te leiden. Liefelijk lokt mij zijn wenkende stem, God is mijn herder, ‘k ben veilig bij Hem.


    Dat is misschien het meest kenmerkend voor een herder: we voelen ons veilig bij hem. Een coach of een chef of een leider kan wel eens te ver gaan in het stimuleren of opzwepen van anderen, hen te dwingen tot het uiterste te gaan. Dan wordt hij misschien beticht van grensoverschrijdend gedrag. Een therapeut kan dat soms ook meemaken. Een herder nooit. Hij houdt zijn kudde gewoon veilig en wel bij elkaar. Dat is onze diepste wens toch ook, bij onze kinderen en kleinkinderen, iedereen veilig bij elkaar houden.


    Deze vierde Paaszondag horen wij altijd een evangelie over een herder, en daarom is deze zondag ook bekend als roepingenzondag.

    Vroeger werd toen ons gebed gevraagd om toch maar voldoende mensen te vinden die bereid waren hun leven ten dienste te stellen van de kerk, van de gemeenschap, als priester of kloosterling. Dat is nu wel een beetje anders.


    Maar nog steeds worden mensen geroepen om een stukje herder te zijn. Velen van ons besteden vele uren aan een of andere vorm van vrijwillige dienstverlening, ook in onze parochie. En dan heb ik het niet vooral over de meest opvallenden, zij die aan het altaar of de lezenaar het woord voeren, of zij die vooral hun muzikale talenten ten dienste stellen.


    Ik heb het dan vooral over de zogenaamde herderlijke taken: in de jongerencatechese, in ziekenzorg (Samana) of in de werkgroep rouwen. Zij vervullen de rol van een herder, zij gaan mee met de kudde, soms vooraan, soms achteraan, vaak in het midden.

    Zij houden de schapen bij elkaar, zorgen dat niemand verloren loopt, dat iedereen zich veilig voelt. Zij zijn er wanneer de kudde hen nodig heeft. Hun rol is niet altijd even spectaculair of opvallend, maar ze zijn in feite zo goed als onmisbaar. Zij zijn de ware herders, die thuishoren op deze roepingenzondag.


    Maar eigenlijk hoort de hele kudde er thuis, wij allemaal dus. De tijd is al lang achter de rug dat we in een parochie of bisdom het aantal zogenaamde roepingen moesten tellen en in statistieken bewaren. Om er misschien trots op te zijn en mee uit te pakken bij anderen.

    Iedereen is geroepen als schaap of als herder.

    Samen op weg naar groenende weiden en vredige wateren.

    21-04-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    14-04-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Horen, kijken, voelen, herinneren en herkennen - Derde Paaszondag B 2024 - Gie Stappaerts

    Derde Paaszondag B 2024 - Zondag 14 april 2024
     
    Eerste lezing: Handelingen van de Apostelen 3, 13-15. 17-19 'De Messias zou sterven'
    Evangelie: Lucas 24, 35-48 - 'Zo moet Christus lijden en verrijzen'
     
    De grootouders onder ons hebben het allemaal wel eens meegemaakt als ze hun kleinkinderen bezig zien: hoe erg ze soms lijken op hun ouders, je eigen kinderen.
    En hoe het dan wel eens gebeurt dat je hen daardoor aanspreekt met de verkeerde voornaam, van een generatie eerder. 
     
    Dat heeft niks te maken met een vorm van geheugenverlies en nog minder met alzheimer. Bijna het tegenovergestelde is waar: jij bent het die de gelijkenis herkent. 
     
    Waarom begin ik daarover?
    En wat heeft dat te maken met de lezingen van vandaag? Hoe moeten of kunnen we het verband leggen tussen vroeger en vandaag? 
     
    Petrus legt dat verband ook in de eerste lezing: nadat God eerder door alle profeten had aangekondigd dat de Messias zou sterven, heeft de Heer nu die Messias uit de doden doen opstaan, en zo de belofte in vervulling doen gaan. 
    Maar de wereld ziet er vandaag helemaal anders uit dan toen. Hoe moeten wij dan dat verband zien? 
     
    Ik neem jullie graag even terug mee naar de ochtend van Pasen. Alle vier de evangelisten vertellen daar over. Hoe Maria Magdalena en Maria, de moeder van Jacobus, samen met Salome in de vroege morgen met welriekende kruiden naar het graf van Jezus gingen, om Hem te gaan balsemen. Enkel Johannes gaat nog wat verder in op het verhaal.
    Hij vertelt hoe Maria Magdalena bij het graf komt en ziet dat het lichaam van Jezus verdwenen is. Er liggen alleen nog enkele zwachtels en er zitten een paar in het wit geklede figuren. Maria is ontzet en begint te huilen. En op dat moment hoort ze een vraag: “Waarom huil je?” Maria antwoordt: “Ze hebben mijn Heer weggehaald en ik weet niet waar ze hem hebben neergelegd.”
    Daarna kijkt ze om en ziet Jezus staan, maar ze weet niet dat het Jezus is. Ze denkt dat het de tuinman is. “Waarom huil je?” vraagt Jezus. “Wie zoek je?” “Heer, als u Hem hebt weggehaald, vertel me dan waar u Hem hebt neergelegd, dan kan ik Hem meenemen.” Jezus zei tegen haar: “Maria!” Ze draait zich om en zegt: “Rabboeni!”, dat betekent zoveel als lieve Meester. (Johannes 20:11b-16) 
     
    Zo lang onze ogen vol tranen zitten, is het moeilijk om met andere ogen te zien, zien we niet het nieuwe dat we moeten zien. Pas als Maria Magdalena helder ziet en hoort, herkent zij haar geliefde Meester. 
    Pas als wijzelf helder zien, kunnen we verder zien dan onze neus lang is… 
     
    Het is ook zo moeilijk om wakker te worden uit een droom, om een levende te zien, als je verwacht om een dode aan te treffen.
     
    Met de twee leerlingen uit Emmaüs gebeurt min of meer hetzelfde. Terwijl ze met Hem onderweg zijn, herkenden ze Hem eerst niet. Een beetje vreemd voor mensen die toch lange tijd met Hem doorbrachten. Maar nu lopen ze immers rond met hun ziel onder de arm. Alsof alles wat ze samen meemaakten een leugen of een droom was.
    Dan, als in een flits, herkennen ze Hem aan zijn woorden (“Vrede zij u”), zien zij de tekens in Zijn handen en voeten, herkennen zij Hem in het breken van het brood. Plots is het allemaal wél écht. 
     
    Om het nog duidelijker te maken, doet Lucas er nog een schepje bovenop en laat Jezus voor hun ogen een stuk geroosterde vis opeten. Als om te zeggen: wordt wakker, jullie dromen niet! Ik ben het écht! 
    Wordt het voor ons nu geen onmogelijk, geen ongelooflijk verhaal? Is het sterk genoeg om ook ons over de streep te trekken? Om ons te overtuigen dat het hier over de verrezen Heer gaat?
     
    Neen en ja. 
     
    Als je praat met mensen die iemand verloren hebben die ze echt lief hadden, dan duiken er steeds weer verhalen op. Verschillende van hen zullen getuigen hoe zij hem of haar nog tegenkwamen, in vele kleine dingen van elke dag. Zij zullen vertellen hoe zij hun verloren partner herkennen in hun kinderen (een glimlach, een houding, een manier van spreken). Hoe elk voorwerp, elke kamer in huis herinneringen oproept. Een briefje, gevonden in een schuif. De gewoonte om op een bepaalde manier de tafel te dekken of eten te koken. Niet zonder reden noemen we vertrouwde gerechten “klaargemaakt op grootmoeders wijze”. 
     
    Het gaat dus niet om een onmogelijk verhaal. Het gaat wel om een ongewone, niet alledaagse situatie. Het is niet zo dat deze mensen het gevoel hebben dat hun geliefde weer iedere dag met hen aan tafel zit. 
     
    Ook bij de leerlingen van Jezus gaat dat “herkennen” niet van de ene dag op de andere. Het gebeurt niet doorlopend, maar slechts af en toe, op goede momenten, als zij er klaar en gevoelig voor zijn. Het gaat als het ware in vlagen: soms is Hij er, soms is Hij er niet. 
     
    Lucas laat Jezus letterlijk zeggen: “dit zijn mijn woorden die ik sprak toen Ik nog bij u was”. Hij is er dus wel, maar op een andere, nieuwe manier. Hij is er als zij zich woorden herinneren die Hij tot hen sprak toen Hij nog bij hen was. Jezus gaat voor hen weer leven als hun geest toegankelijk is om het te begrijpen. 
     
    En terwijl de leerlingen zich Jezus herinneren, brengen zij ook gaandeweg zijn woorden en daden in praktijk. Zij gaan met elkaar om als Jezus. Zij handelen, leven, breken en delen alles “op Jezus’ wijze”. Zij worden als kleine Jezussen voor elkaar. 
    Dat blijkt ook in de eerste lezing, waarin Petrus zegt: “God heeft Hem uit de doden doen opstaan; daarvan zijn wij getuigen”.
     
    Het is opvallend hoe de leerlingen Jezus herkennen als gekruisigde, aan zijn verwondingen. Jezus komt niet terug zoals Hij vertrokken is. Hij komt terug zoals voetballers na het winnen van de beker of zoals een renner na het behalen van de zege. Hij komt terug, stralend, maar met de sporen van zijn overwinning in de hand, letterlijk. 
    De “nieuwe Jezus” is niet dezelfde als voor zijn lijden en dood. De leerlingen die over Hem getuigen zijn ook niet meer dezelfden.  
     
    Als wij, 50 generaties later, Jezus’ verhaal verder vertellen, dat wij verder van Hem getuigen, dan mag dat ook op een andere, eigentijdse manier zijn. Belangrijk is dat zijn beeld herkenbaar blijft. Dat het laat zien dat Hij het écht is, en dat Hij aanwezig is als een Levende.
     
    Wanneer wordt Jezus voor ons levend, “van vlees en bloed”? Als Hij meer is dan alleen een naam die wij op zondag een paar keer uitspreken in de kerk. Als Hij meer mag zijn dan kinderlijke fantasie, herinnering en verloren illusies. Als Hij adem krijgt, eten en drinken wordt. Als Hij erbij is wanneer je samen aan tafel gaat. Als Hij een eind met je meegaat, wanneer je op weg bent. 
     
    Waar mensen samen vrede bouwen, daar is de Heer (in) hun midden. 
    Waar mensen samen bidden, danken, breken en delen, daar “gebeurt” Jezus. 
     
    Waar mensen de schrift lezen en doorvertellen, daar “leeft” Jezus. Daar, in de confrontatie met het Evangelie, wordt Jezus het “vleesgeworden woord”, een raadsman en tochtgenoot die met ons mee op weg gaat. 
     
    Zo kan Jezus, ook in ons midden, gaandeweg tastbaar en levend worden.
    Geloven is dan veel meer dan een vredevolle droom. Geloven is eten en drinken. Geloven is kijken, betasten en beluisteren. Geloven is leven met de Levende.
    Geloven gebeurt gaandeweg, gaande-de-weg.
    Amen. 

    14-04-2024 om 06:03 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    07-04-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Thomas volgt zijn hart - Tweede Paaszondag B 2024 - Hilda Sas

    Tweede Paaszondag B 2024 - Beloken Pasen - Zondag 7 april 2024
     
    Eerste lezing: Handelingen van de Apostelen 4, 32-35 'Eén van hart en één van geest'
    Evangelie: Johannes 20, 19-31 - 'Acht dagen later kwam Jezus'

    Lieve mensen,
    Het evangelie dat we zojuist hoorden kunnen we allen bijna letterlijk navertellen.
    Twijfel!
    Petrus twijfelde: (al voor Jezus’ dood) “ik ken Hem niet.”
    Pilatus twijfelde: “ik vind geen schuld in Hem.”
    Jezus twijfelde: “God mijn God, waarom heb Je mij verlaten?”
    Maar God houdt zijn woord: “Ik laat je niet in de steek.”

    “Twijfel”; het is des mensen!
    Thomas leeft in tweestrijd, Thomas wil weten waar nu wel de kern van zijn geloof ligt, wat hem tot christen maakt.
    Zal hij meegaan in het dol enthousiaste geloof in de Verrezene, of in de Verrezene die gekruisigd, doorstoken, genageld, vernederd en geschonden werd?


    Het antwoord van Jezus liegt er niet om:
    “leg je hand in mijn zijde, voel de plaats van de nagels!”
    Wanneer Thomas dit terug voor ogen krijgt, reageert hij wél opgeladen: Mijn Heer en mijn God!
    En kan zijn hart niet anders dan aan Jezus’ kant gaan staan.

    Voor ons is het dan ook goed dat we Thomas hebben die ons er aan herinnert, hoe wij ons niet mogen verliezen in triomfalisme.
    Die onze ogen opent om, midden de schoonheid en goedheid van ons bestaan, ook aan de kant van de gekruisigde te blijven…
    Misschien lijkt het een domper midden de vreugde van Pasen, van het nieuwe leven dat overal rondom ons open bloeit.
    En toch is dat niet, het Paasfeest is de twee te gelijk!
    De confrontatie met Jezus’ wonden inspireert niet alleen Thomas ook wij worden erdoor geïnspireerd om de wereld mooier te maken:

    Aan de kant van de kleine man gaan staan.
    Jezus, Hij en niemand anders maakt van ons een ware christen, doet ons zijn boodschap belijden en vooral navolgen.
    Aan de kant duwen, negeren, uitbuiten, tot slaven maken, machtsmisbruik, het is er nog steeds!
    En hoe meer aandacht wij hieraan schenken, hoe meer mensen zich ooit mogen en kunnen ‘beter voelen’. Zowel hier rondom ons als wereldwijd!
    Thomas volgt zijn hart, hij vertrouwt zich toe.
    Een nieuwe Thomas staat op. Een gelovig man.

    Naast een diamanten bruiloft, hebben we deze week ook 75 jaar NAVO gevierd!
    Al 75 jaar biedt de NAVO veiligheidsgaranties voor haar lidstaten.
    Vandaag zijn dat er 32! Dat is ook voor ons!

    Samen overleggen zij ‘tegen’ oorlog en bouwen zo toch beetje bij beetje aan een betere wereld...
    Hoe ver het ook van ons afstaat, hoe weinig we ook in de pap te brokken hebben, welke bedenkingen we ook hebben...
    toch weten we en beseffen we dat we SAMEN STERK ZIJN.

    Ook in onze keuze om christen te blijven staan we samen sterk!

    Bronnen: A Vandeputte, Dominicus Gent

    07-04-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    17-03-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Samen het leven dienen - Vijfde zondag veertigdagentijd B 2024 - Annemie CasteleinGie Stappaerts

    Vijfde zondag van de veertigdagentijd B 2024 - Zondag 17 maart 2024
     
    Eerste lezing: Jeremia 31, 31-34 'Ik zal een nieuw verbond sluiten'
    Evangelie: Johannes 12, 20-33 - 'Als de graankorrel in de aarde sterft'

    Beste mensen,

    Vanaf het begin heeft Jezus niets anders gewild dan de taak volbrengen die de Vader hem had toevertrouwd. En die taak bestond erin Gods Liefde voor alle mensen bekend te maken, ook voor wie daar niet op in willen of kunnen gaan. Dat te realiseren was zijn enig levensdoel, zo wilde hij het van binnenuit. Door zijn leven te geven werd Jezus wie hij ten diepste was, in de ogen van velen een mislukkeling, maar niet in de ogen van God, integendeel.

    Zo staat in het midden van ons geloof een man die in de ogen van velen een verliezer was, een ‘loser’, wat tegenwoordig ongeveer het ergste is wat je kan overkomen. Je telt immers mee als je succes hebt. Je moet het ver brengen in het leven. Daar gaat Jezus’ leven regelrecht tegen in. Hij komt op voor een manier van samenleven waar mensen loskomen van alleen maar eigenbelang.

    Als dat lukt, worden we van binnenuit andere mensen. We worden mensen die zich door de nood van anderen laten aanspreken en elkaar trouw blijven. Dan doe je die wondere ervaring op dat je jezelf niet verliest als je heel ver wilt gaan in liefde voor mensen naast je. Je gaat wel dood aan je eigen kleine ik, maar het is een sterven dat doet léven.

    Door zo je leven te verliezen kun je het winnen. Inzetten op liefde is dan ook een win-winsituatie.
    En zo hebben christenen altijd iets tegendraads. Ze voelen zich thuis in de wereld, maar ze vormen tegelijk ook altijd een contrast. Ze zijn niet ongevoelig voor de verlokkingen van ieder-voor-zich, maar ze willen toch laten zien dat het ook anders kan.

    Eigenlijk beantwoordt zo’n manier van leven waar iedereen meetelt en met elkaar verbonden is, aan een heel diep verlangen in ieder van ons. 
    En als christenen worden we uitgedaagd om op een verstandige en geduldige manier met dat verlangen naar verbondenheid om te gaan. 
    Wie zo ijveren voor een leefbaardere samenleving, zien het gebeuren dat een graankorrel die in de aarde valt en sterft, heel veel vrucht draagt.
    Juist daartoe roept Broederlijk Delen ons op om ‘samen het leven te dienen’.

    17-03-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    10-03-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De sleutel om deuren te openen - Vierde zondag veertigdagentijd B 2024 - Gie Stappaerts

    Vierde zondag van de veertigdagentijd B 2024 - Zondag 10 maart 2024
     
    Eerste lezing: Tweede boek Kronieken 36, 14-16. 19-23 'Ballingschap en bevrijding van het volk'
    Evangelie: Johannes 3, 14-21 - 'De Mensenzoon, omhoog geheven'
     
    We worden vandaag om de oren geslagen met twee lezingen waar meer dan één woordje uitleg bij nodig is. 
    En, we zijn nu eenmaal in de vasten, daarbij wil Broederlijk Delen een verhaal laten aansluiten over de boeren in Djuma en Kwili (in Congo), die daar samenwerken om toegang te krijgen tot de grond en om braakliggende velden vruchtbaar te maken. Ze willen herbebossen en groenten telen.
     
    Eerst iets over de eerste lezing, een verhaal over een gebeurtenis van héél lang geleden. We horen hoe het joodse volk zich had misdragen, en dat daardoor de tempel in Jeruzalem werd verwoest en het volk in ballingschap naar Babylonië werd weggevoerd. Ongeveer 60 jaar later wordt Kores/ Cyrus, de nieuwe koning van het veel grotere Perzische rijk. 
    Het vreemde is dat die nieuwe koning de joden misschien liever kwijt dan rijk was. En zo gebeurt er iets totaal onverwacht: hij vaardigt een maatregel uit waardoor het Joodse volk kan terugkeren naar Jeruzalem. 
     
    In het evangelie van Johannes horen we hoe Nicodemus 's avonds bij Jezus langs komt om eens serieus te praten. In dat gesprek heeft Jezus het over een slang die omhoog geheven werd. 
    Dat is iets van nog veel langer geleden, tijdens de lange tocht van het Joodse volk door de woestijn. De mensen die door een giftige slang gebeten werden, moesten van Mozes, om in leven te blijven, omhoog kijken naar het beeld van een slang. Jezus gebruikt het beeld van die opgeheven slang als beeld voor zichzelf, de Mensenzoon, die ook omhoog zal worden geheven, zodat iedereen die in Hem gelooft, eeuwig leven zal bezitten. 
     
    Maar hoe moeten of kunnen we dat koppelen aan die boeren in Congo, die samenwerken om braakliggende velden vruchtbaar te maken? 
    De enige parallel die ik zie, is de gelijkenis tussen de woestijn bij het joodse volk en de onvruchtbare gronden bij de boeren. 
    En misschien zijn de grote industriëlen, die het op het land van de boeren gemunt hebben, ook wel vergelijkbaar met de grote koning Kores/ Cyrus van Perzië.
    Soms hebben we de sleutel nodig uit een oud verhaal, om nieuwe deuren te kunnen openen op onze weg. 
     
    Beginnen we bij de joodse volk dat in ballingschap naar BabyloniË was weggevoerd en dat, door toedoen van een vreemde koning van Perzië, mag terugkeren naar Jeruzalem. 
    Die koning Kores/ Cyrus is voor hen de sleutel om een nieuwe deur open te maken. 
     
    Dan naar het evangelie, over Jezus die 's avonds bezoek krijgt van Nicodemus, blijkbaar een farizeeËr. 
    We weten dat Jezus niet zo'n goeie maatjes was met de farizeeërs, die meestal nogal fanatiek waren. 
    Van enkele weten we dat zij hel gedreven mensen waren en dat hun interesse groter was dan hun eigen kringetje. Om er een paar bij naam te noemen: Paulus was er een, en ook Jozef van Arimathea. 
     
    Ook Nicodemus keek, als farizeeër, met een scherpe blik naar de christenen, die leerlingen van Jezus. Een beetje zoals wij, vooral sinds de oorlog in Gaza, met een scherpe blik kijken naar alles wat over Israël of over joden gaat. 
    Nicodemus komt zelf Jezus opzoeken. Ze praten over wat er binnenkort gaat gebeuren. Daarbij laat Jezus een beetje in zijn kaarten kijken. met als voorbeeld de koperen slang uit de tijd van Mozes. 
    Die slang wordt voor Nicodemus de sleutel om een nieuwe deur open te maken, om met nieuw inzicht op te kijken naar Jezus, om in Hem te geloven.
     
    Tenslotte de boeren uit Congo. Zij werken samen, in boerenunies, om toegang te krijgen tot de grond en om braakliggende velden vruchtbaar te maken. 
    Door samen te werken, staan ze sterker tegen de geïnstalleerde macht die hen al zoveel jaren in zijn greep houdt. 
    Het boerencomité ontdekte dat er een wet bestaat die het mogelijk maakt om samen een stuk bos te beheren en om landbouwzones te bepalen. Zo verdelen zij het land in zones en bepalen samen waar ze willen herbebossen en waar ze groenten telen. 
     
    Het is baanbrekend werk en het vraagt moed om de overheden altijd opnieuw op hun verantwoordelijkheid te wijzen en aan iets te beginnen waarvan anderen denken dat het onmogelijk is. Daartoe vraagt Broederlijk Delen onze steun. 
     
    Die oude wet om samen gronden te beheren, maakt het vandaag mogelijk om dat grote industrieel project dat hun land bedreigde, een hak te zetten. Zo vormt die wet voor hen de sleutel om een nieuwe deur open te maken.
     
    Daarom, om af te sluiten, een doordenkertje: 
    Als je van je offer in de schaal of van je bijdrage aan Broederlijk Delen een afkoopsom maakt, dan wordt alleen je geweten gesust, dan werkt het niet. 
    Als je van je bijdrage, van je inzet, een sleutel maakt, dan gaan er ook nieuwe deuren open op jouw weg. 
    Amen. 

    10-03-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    25-02-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bewust en doordacht verder te gaan - Tweede zondag veertigdagentijd B 2024 - Hilda Sas

    Tweede zondag van de veertigdagentijd B 2024 - Zondag 25 februari 2024
     
    Eerste lezing: Genesis 22, 1-2. 9a. 10-13. 15-18 'Het offer van Abraham'
    Evangelie: Marcus 9, 2-10 - 'Dit is mijn Zoon, de Welbeminde'
     
    Lieve mensen, 
     
    we hoorden zojuist; hoe Jezus, Petrus, Jacobus en Johannes met zich meenam op de berg Tabor.
     
    Bij dat mysterievolle gebeuren, waar hun Meester ging schitteren in wit gewaad en Elia en Mozes in gesprek gingen met Jezus, was Petrus zo onder de indruk van dat moment dat hij uitriep: 'Laat ons hier drie tenten bouwen'. Eén voor Elia, Eén voor Mozes, en Eén voor hun Meester, Jezus.
    En Jezus zei: "Neen, Petrus! Jij gaat ons hier niet gezellig bij elkaar zetten op de berg. Elia en Mozes, zetten ons aan om terug naar beneden, naar onze mensen te gaan. "
     
    Zij wachten op ons.
     
    En die uitroep van Petrus bracht me bij onze eigen parochie met de Verrekijker als parochieteam, dat waakt over de 5 platvormen, waarin onze Parochie onderverdeeld is.
     
    Het platform Linkeroever dot com (LO.com) bundelt alle krachten in de parochie die werken aan gemeenschapsopbouw.
    De .com in de naam staat zowel voor communicatie als community.
    En dit platvorm wordt voorgesteld door een grote tent! 
    Niet om ons in op te bergen dicht bij het Mysterie!
    Wel om "samen sterk" onze parochiegemeenschap levendig te houden.
     
    Onze tent bestaat eigenlijk uit drie tenten...
    Een eerste tent om samen te vieren, plezier te maken, te genieten...  zoals bij het pannenkoekenfeest, het Anneke Mossel Reuzenmosselfeest, de 4 seizoenen, de PlePlo BBQ, de Communie- verjaardag- en jubileumfeesten... en nog zoveel meer...
    Kortom voor de goede dingen des levens.
     
    Een tweede tent om samen te wenen, te rouwen, in de put te zitten...
    Want naast ons  plezier in het leven, hebben we ook pijn en verdriet, ziekte en dood. 
     
    Met de werkgroepen van Samana, van de Rouwgroep, van Beweging.Net en alle anderen,  proberen we, onze door tegenslag getroffen mensen te behoeden, tegen de daaruit voortvloeiende eenzaamheid en miserie...
    Kortom het is de tent voor de pijnlijke en moeilijke dingen van het leven.
     
    En dan is er de derde tent om samen met het 'Mysterie' te zijn... Kortom om alleen te zijn, om na te denken, om te bezinnen, om... Kracht te putten
     
    Drie tenten om vanuit te gaan, en terug thuis te komen, na vele ontmoetingen onderweg op 't Sint-Anneke, zoals: 
    - na 'n mooie Okranamiddag, 
    - of na een goed Samanabezoek, 
    - of na een competitieve petanquenamiddag ,
    - of na een boeiende leerrijke catechesevoormiddag, of na...
    Terug thuis komen, met een goed gevoel "erbij te horen" in onze parochiegemeenschap. 
     
    Als we dat bereiken in ons samenzijn, dat mensen terug naar huis kunnen vertrekken uit één van onze tenten met het gevoel; 
    erbij te horen,  gehoord te zijn, gezien te zijn,  mee-delend te mogen zijn,  dan ervaren we zelf dat schitterende Tabormoment en gaan ook onze gezichten stralen als de zon, dan gaan ook onze kleren wit als licht worden...
     
    Dan houden wij de moed en de innerlijke Kracht om, hier en nu, bewust en doordacht, menslievend, verder te gaan.
    Dat wens ik ons allemaal.
     
    Bronnen: Kerk&Leven, Parochiebrochure, P Heysse.

    25-02-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    18-02-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Samen zorgen voor een leefbare aarde - Eerste zondag veertigdagentijd B 2024 - Fred Van de Velde

    Eerste zondag van de veertigdagentijd B 2024 - Zondag 18 februari 2024
     
    Eerste lezing: Genesis 9, 8-15 'Het verbond met Noach'
    Evangelie: Marcus 1, 12-15 - 'Jezus in de woestijn'
     
    De tijd is vervuld en het koninkrijk Gods is nabij. Bekeer u en geloof in de blijde boodschap. Zo eindigt het evangelie vandaag. Geloof in de blijde boodschap. Het klinkt toch wel vreemd in deze tijd, wanneer we eens om ons heen kijken. Geloof in de blijde boodschap. Het zijn mooie woorden, maar hoe kunnen we ze concreet invullen?
     
    Hoe vullen we dat in voor bijvoorbeeld de mensen in Gaza of in Oekraïne? Of in Jemen of Congo? Welke blijde boodschap kunnen we hen aanbieden? En hoe vullen we dat bijvoorbeeld in voor de mensen die naar deze gedachtenisviering zijn gekomen, terwijl zij langzaam weer hun leven in handen proberen te nemen na het verlies van een geliefde?
     
    Welke blijde boodschap kunnen we geven aan mensen die uit hun land zijn moeten vluchten, zonder te weten waarheen? Aan mensen die hun relatie zagen stuklopen en alleen achterblijven? Aan studenten die, na een lange en stressvolle blokperiode, toch een negatieve uitslag te verwerken kregen? Aan mensen die na een zoveelste doktersonderzoek weer slecht nieuws hebben moeten horen?
     
    Krijgen we misschien een blijde boodschap in die eerste lezing, waar Noach met zijn ark weer aan land komt? Ogenschijnlijk wel, want God maakt een belofte: "Nooit zal er weer een vloed komen die de aarde zal verwoesten." Kunnen we dat gaan vertellen aan de mensen die wonen in Pepinster of andere gemeenten in de Vesdervallei? Of in India, Bangladesh, Vietnam en andere landen waar overstromingen nog altijd vaak voorkomen?
     
    Is het dan allemaal kommer en kwel wat we in die lezingen te horen krijgen? Toch niet. Want in diezelfde eerste lezing geeft God een teken van zijn verbond met de mensen. En dat teken is een boog, hoog in de wolken. Die boog is voor God een teken van het verbond tussen Hem en de aarde. "Wanneer ik op de aarde de wolken samenpak, en de boog in de wolken zichtbaar wordt", zegt God, "dan zal Ik denken aan het verbond tussen Mij en alle levende wezens."
     
    Het is een beeld dat de gelovige Joden van vroeger ongetwijfeld aansprak. Zij zagen de goedheid van God en zijn bekommernis om de mensen in die schitterende regenboog. We weten intussen dat het gewoon een natuurverschijnsel is, maar het blijft mensen aanspreken. Nog altijd worden kinderen naar buiten geroepen om te kijken als er een regenboog aan de hemel staat.
     
    Trouwens, wanneer komt die regenboog te voorschijn? Als het onweer voorbij is, als de wolken beginnen op te trekken. De regenboog kondigt beter weer aan. In feite brengt die regenboog een blijde boodschap. En als dat misschien te sterk uitgedrukt is, die regenboog is in ieder geval een teken van hoop. De hoop dat er een einde komt aan het onweer, dat het niet blijft en blijft regenen. De hoop dat er een blijde boodschap mogelijk is.
     
    Misschien is het tegenwoordig een beetje een vergeten deugd, die hoop. We leggen ook in de kerk al te vaak de nadruk op geloof en liefde. We belijden in elke viering ons geloof en we roepen ook altijd op tot solidariteit, tot naastenliefde. Maar ze zijn eigenlijk met drie: geloof, hoop en liefde. En die hoop komt soms wat in de verdrukking.
     
    Want, er gaat nogal wat fout in onze wereld, maar niets is uitzichtloos. Mensen gaan op de vlucht, maar ze kunnen elders worden opgevangen en opnieuw beginnen. Mensen zien hun relatie stranden, maar ze maken nieuwe contacten. Studenten kunnen falen, maar ze creëren nieuwe kansen voor zichzelf. Mensen moeten verder zonder een geliefde, maar ze vinden steun bij elkaar. De boeren in Congo hebben het moeilijk, maar ze zetten zich samen in voor een ander landbouwbeleid, dat hen uit hun armoede kan halen.
     
    Misschien is dat belangrijk, ook in deze vastenperiode, dat wij de hoop levendig houden. Dat we niet meedoen met het doemdenken en elkaar wijsmaken dat alles verloren is en dat het nooit meer goed komt. Er zijn toch zoveel initiatieven die genomen worden om de uitzichtloosheid van mensen tegen te gaan. De regenboog omspant de lucht, verbindt twee punten met elkaar, twee punten die immens van elkaar verwijderd zijn en geeft zo de mensen weer hoop. 
     
    De regenboog omspant ook alle kleuren en is daarmee ook het symbool van de verschillende mensenrassen. In deze tijd van broederlijk delen ook een teken van hoop voor mensen uit noord en zuid, uit oost en west. Voor rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo, violet. 
    Voor iedereen is er hoop! 

    18-02-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    11-02-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wij hebben allemaal een beperking! - Zesde zondag door het jaar B 2024 - Gie Stappaerts

    Zesde zondag door het jaar B 2024 - Zondag 11 februari 2024
     
    Eerste lezing: Eerste boek van de Korintiërs 10, 31-11, 1 'Wees mijn navolgers zoals ik dat ben van Christus'
    Evangelie: Marcus 1, 40-45 - 'De melaatsheid verdween en hij was gereinigd'
     
    Doorheen de tijd heeft men gehandicapten steeds anders willen benoemen. 
    Gehandicapte werd "persoon met een handicap". Persoon met een handicap werd "invalide". Invalide werd "mindervalide". 
    Mindervalide werd "andersvalide". Andersvalide werd "persoon met een beperking". Persoon met een beperking werd "persoon met een specifieke zorgbehoefte".
     
    Alsof daardoor de handicap minder erg wordt. Alsof een gehandicapte plots kan stappen, omdat het woord verandert; omdat hij een specifieke 
    zorgbehoefte heeft. Alsof er plots weer een been aan het lichaam staat omdat wereldvreemde mensen besluiten het anders te benoemen.
     
    Die woordkeuze is enkel belangrijk voor mensen die zelf geen handicap hebben. Ze weten niet wat het is, ze begrijpen geen barst van waar ze 
    over praten. Zij moeten een realiteit die niet de hunne is, proberen duiden. 
    We moeten de mensen waarderen om wat ze wel kunnen en zijn, in plaats van hen uit te sluiten door ons woordgebruik. 
     
    Maar waarom begin ik daar over? 
    Paulus heeft het niet over mensen met een handicap, maar wel over joden en Grieken die geen lid zijn van zijn kerk. Andersdenkenden eigenlijk. 
    Jezus heeft het evenmin over mensen met een handicap. In feite heeft Hij het zelfs niet over wat wij vandaag "melaatsen" noemen. Hij heeft het over mensen met een huidaandoening die, naar normen van toen, "onrein waren", en uit de maatschappij moesten worden gesloten.
     
    Voor beide groepen geldt bijna hetzelfde: omdat ze "anders" zijn, horen ze niet in de maatschappij. 
     
    Tot op vandaag hebben wij dikwijls nog dezelfde reflex: "wat Vals is, vals is". Wie vreemd gekleed gaat of een andere huidskleur heeft, bekijken we met een scheef oog. Wat vreemd is, eten we niet zomaar. 
    Ook mensen met wat we tegenwoordig "met een andere geaardheid" noemen, zitten voor ons soms nog in hetzelfde schuitje. 
    Omdat we bijna altijd onszelf als "normaal", als norm, nemen. Terwijl we in feite allemaal iets aparts, iets eigen, hebben. Wat we zelf, naar gelang het geval, onze goede eigenschap of juist ons kleine kantje noemen. In die zin hebben we allemaal een beperking. Door het feit zelf dat we de mensen afwijkend van "onze" norm, abnormaal noemen. 
     
    In beide gevallen gaat het over een soort angst voor het andere, voelen we het vreemd zijn ervan aan als een bedreiging. 
    "Normaal" is al een even omstreden aanduiding als "gehandicapt". Niemand wordt graag als abnormaal beschouwd. 
    Iemand met minder verstand, kan soms heel nauwkeurig werken.
     
    Terwijl iemand met een groot intellect soms erg onhandig is. Die verstandige mensen zijn dan wel eens jaloers op de stielmannen die bij hen in huis de klusjes komen doen. 
    Het wordt hoog tijd dat we ons "etiket" over wat normaal is, opnieuw onder de loep nemen. 
    Het zou kunnen helpen om, in plaats van de klemtoon te leggen op het anders zijn of de beperking, wat meer op zoek te gaan naar de binnenkant. 
     
    Als we die "binnenkant" aanraken, zoals Jezus ook doet met de melaatse, dan gaat er een nieuwe wereld open. Dan worden mensen als het ware "genezen" en bevrijd. Dan gaan zij overal hun verhaal verder vertellen en verkondigen.
    Op zijn minst moeten we, zoals Paulus het voorstelt, geen aanstoot nemen aan de anderen, de "buitenstaanders".
     
    Maar evenmin hoeft het niet altijd aan de "andere" te zijn om de eerste stap te zetten. Om, zoals de melaatse, naar Jezus te gaan en te vragen: "Alsjeblief, wilt Gij mij reinigen". Misschien kan de oplossing er voor ons in bestaan dat wijzelf, zoals die melaatse, nederig knielend naar Jezus gaan, met onze nood, met onze verlangens, in het volle vertrouwen dat Hij ook onze nood zal lenigen, dat Hij ons "blind zijn" tegenover de anderen zal genezen en onze wonden zal helen. 
     
    Dan zullen ook wij onze genezing en bevrijding uitzingen: "Wie in uw liefde woont, wordt in liefde herboren". 
    Amen.

    11-02-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    28-01-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Als een bezete - Vierde zondag door het jaar B 2024 - Fred Van de Velde

    Vierde zondag door het jaar B 2024 - Zondag 28 januari 2024
     
    Eerste lezing: Eerste boek van de Korintiërs 7, 32-35 'Onverdeelde toewijding aan de Heer'
    Evangelie: Marcus 1, 21-28 - 'Hij onderwees hen met gezag'
     
    Voor de meesten van ons is het wel al een hele tijd geleden, maar toch hebben we waarschijnlijk nog vage herinneringen aan onze schooljaren. Welke leerkrachten hebben we onthouden, aan wie denken we misschien met dankbaarheid terug? 
    Allicht niet degenen bij wie we de klas op stelten hebben kunnen zetten. En ook niet die voor wie we sidderden en beefden. Maar wel die leerkrachten die ons konden aanspreken, die ons konden raken.
     
    Het zijn vrouwen of mannen in wie kinderen kunnen geloven, die overtuigen en vooral: die echt, natuurlijk, waarheidsgetrouw overkomen. Leerkrachten of mensen met gezag. Geen schrikbewind, maar natuurlijk gezag, gezag dat  uitstraalt uit de persoon zelf. 
    Het is dat wat in het evangelie wordt gezegd over Jezus, bij zijn eerste optreden in de synagoge. Hij sprak als iemand met gezag. Gezag is niet hetzelfde als macht. We spreken namelijk over machthebbers en over gezagsdragers. Jezus had geen macht, Hij had gezag.
     
    De mensen waren toen gewoon in die synagoge samen te komen om te bidden en de Schrift te beluisteren. En die teksten werden dan uitgelegd door zogenaamde schriftgeleerden. En hun uitleg, hun commentaar was natuurlijk helemaal volgens de wet, volgens de regels van toen. Want zij hadden gestudeerd, zij konden het weten. En niemand sprak hen tegen.
     
    En dan komt Jezus, de zoon van een timmerman. Hij had niet gestudeerd, Hij was helemaal geen schriftgeleerde. Maar Hij sprak met gezag, Hij boeide de mensen, zij luisterden naar Hem en werden door Hem overtuigd. 
    Wel niet allemaal, want er is er één die opstaat en protesteert. Hij begint zelfs te schreeuwen, hij verstoort de orde. Hij is in de macht van een onreine geest, lezen we, hij is wat we noemen een bezetene.
     
    Vandaag zouden we zo iemand medisch en psychologisch behandelen. We geven hem pillen of een inspuiting om hem te kalmeren. En dan starten we een therapie op met sessies bij een psychiater of een andere hulpverlener. Vroeger werd door de kerk zelfs een exorcist ingeschakeld, iemand die de bevoegdheid had een duivel te kunnen uitdrijven.
     
    In een school zou iemand die op die manier de orde verstoort naar de directeur of de prefect worden gestuurd. Waarschijnlijk volgen dan strenge straffen en worden de ouders uitgenodigd voor een gesprek. Behalve als er zo een leerkracht met gezag aanwezig is. Die zou de zogenaamde bezetene misschien apart nemen en tot rede kunnen brengen.
     
    Want dat is wat we met een bezetene zouden moeten doen: hem tot rede brengen. Want zo een man is niet voor rede vatbaar, hij is niet meer zichzelf. Onreine geesten hebben hem in hun macht, staat er in het evangelie. Zij bezitten hem, hij is door hen bezeten.
     
    We denken hierbij niet meer aan wilde taferelen met krijsende of schuimbekkende monsters, die we misschien kennen uit bepaalde films. Het kan veel simpeler zijn. Sommige mensen zijn bezeten door hun werk, hun sport, hun hobby. Maar mensen kunnen ook bezeten zijn van macht, van rijkdom, van drang naar bezit, van haat- of wraakgevoelens, van geweld.
    We kennen in de geschiedenis of in de huidige tijd genoeg voorbeelden van dat soort bezetenen. Mensen die zo vol zijn van zichzelf en hun eigen belangrijkheid dat ze miljoenen mensen de dood injagen in zinloze conflicten en oorlogen. Mensen die hun eigen succes afmeten aan het aantal soldaten dat ze kunnen opofferen om een stuk gebied te veroveren. 
     
    Mensen die steden en dorpen bombarderen om hun vijanden uit te schakelen, maar tegelijkertijd vele onschuldige vrouwen en kinderen treffen. Mensen die met leugens en valse berichten, fake news, anderen aansporen om hun medemensen het leven zuur te maken. En het ergste is dat die mensen, die bezetenen als het ware, geen gezag hebben, maar wel veel macht.
     
    Ik ga hier geen namen noemen, iedereen kan zelf voorbeelden bedenken. Ik ga wel een paar namen noemen van andere bezetenen. Het moet namelijk niet altijd negatief zijn. Er zijn immers mensen die zo bezeten zijn van hun geloof, van hun overtuiging, van hun roeping zelfs, dat ze anderen tot grote daden kunnen aanzetten. Franciscus van Assisi was zo een bezetene, hij die eerst ook bezeten was van macht en rijkdom.
     
    Martin Luther King was zo een bezetene. 
    Een weinig bekende dominee, die op 28 augustus 1963 een toespraak hield die het leven voor miljoenen een nieuwe wending en nieuwe hoop gaf. Zijn "I have a dream" verwoordde de droom  van velen en werd de aanloop naar de vervulling ervan.
     
    Een andere bezetene, over wie we het in deze viering een paar keer hebben is pater Damiaan. In 2005 verkozen tot grootste Belg door de bevolking en in 2009 heilig verklaard door de kerk. In zijn bezetenheid was hij gedreven en consequent, tegen alles en iedereen in, ook tegen zijn kerkelijke oversten. Hij was bezeten en consequent tot in de dood. Zijn levenswerk wordt nu wereldwijd nog voortgezet. 
    Gelukkig dat men indertijd voor hem geen exorcist of een andere therapeut heeft ingeschakeld.  

    28-01-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    21-01-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Van binnenkant naar binnenkant - Derde zondag door het jaar B 2024 - Annemie Castelein

    Derde zondag door het jaar B 2024 - Zondag 21 januari 2024
     
    Eerste lezing: Jona 3, 1-5. 10 'De boeteprediking van Jona'
    Evangelie: Marcus 1, 14-20 - 'Ik maak u tot vissers van mensen'

    Beste mensen, in het evangelie volgens Marcus dat we zojuist hoorden

    vinden we de kern van de boodschap van jezus: “‘De tijd is aangebroken, het koninkrijk van God is nabij: kom tot inkeer en hecht geloof aan dit goede nieuws.’” Vervolgens worden broers geroepen: Simon en Andreas, en iets verderop Jakobus en Johannes.

    Wat mij opvalt is dat dit geen arme stakkers zijn uit het huis van de armen in Bethanië, maar het zijn middenstanders, die dagloners in dienst hadden. Ik stel mij hen voor zoals de reders die de vissersboten bemannen. 
    Wat ook opvalt is dat zij dadelijk gehoor geven aan de roep van Jezus ‘kom en volg mij’. Zij laten alles vallen om hem te volgen. Ik denk niet dat veel “normale” mensen zo zouden reageren. 

    Maar eerst gaat het over “zien”. Niet zozeer “horen” of “roepen”, maar zien hoe iemand leeft en daardoor aangesproken worden. Is er niet een spreekwoord dat zegt: “Luister niet naar wat ik zeg, maar kijk naar wat ik doe.”?

    De impact van Jezus is  overweldigend, mensen vallen voor hem als een blok! Ook zij die goed in hun vel zitten mannen in goeden doen zoals de vissers van toen. Jezus bezielde de mensen rond hem op een manier die blijkbaar onweerstaanbaar was.

    De vraag die ik mij stel is hoe wij de oproep van jezus “Volg mij; wordt een mensenvisser” kunnen vertalen naar vandaag. Hoe zouden wij de getuigenis van deze fenomenale persoon “zien” en verder tonen aan die onze naaste zijn? Hoe willen wij de liefdevolle aanwezigheid van het koninkrijk van God aanwezig stellen en op onze beurt mensen begeesteren? Kunnen ook wij “onweerstaanbaar” mensen aantrekken en bezielen?

    Ook in onze gemeenschap klinkt de stem van God in de stem van de medemens. Wij ‘roepen’ elkaar!
    De viering van vandaag, verwijst naar Jezus die er stààt, en naar de apostelen die gerààkt zijn door wie ze daar zién, in zijn diepste betekenis. Dan pas voelen zij zich ‘geroepen’, en ze volgen Hem. Geloven heeft blijkbaar eerder met ‘zien’ te maken.

    Als we goed rondom ons kijken, is het doorgaans vooral de ‘kleine goedheid’ die onze aandacht krijgt en ons inspireert, (om Emmanuel Levinas te citeren).

    Het stille voorbeeld van gewone mensen, dat oproept tot verantwoordelijkheid. Er is dan die overspringende vonk die verbindt, ‘van binnenkant naar binnenkant’. 
    Want in de stem, maar ook in de daad van een medemens weerklinkt de stem van God.
    Laten wij ons ‘raken’ door onze medemens?

    Ik hoop en wens het…
    Dat is onze opdracht voor heel het nieuwe jaar 2024!

    21-01-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    14-01-2024
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kom mee... - Tweede zondag door het jaar B 2024 - Paul Jolie

    Tweede zondag door het jaar B 2024 - Zondag 14 januari 2024
     
    Eerste lezing: Eerste boek van Samuel 3, 3b-10. 19 'Spreek, Heer, uw dienaar luistert'
    Evangelie: Johannes 1, 35-42 - 'De eerste leerlingen bij Jezus'
     
    Vrienden,
     
    In het evangelie van vandaag zien we hoe Johannes de Doper wijst naar Jezus en zegt: "Zie het Lam van God!". Dit trekt de aandacht van twee discipelen, die Jezus daarop volgen. Wanneer Jezus zich omdraait en hen vraagt: "Zoeken jullie iets?" antwoorden ze: "Rabbi, waar verblijft U?" En Jezus antwoordt: "Kom en zie".
     
    Deze eenvoudige dialoog verbergt een diepe betekenis. De discipelen zoeken immers niet "iets" maar "Iemand". En wat voor Iemand? Iemand die hun diepste verlangens, hun spirituele honger, kan beantwoorden. Daarom krijgen ze op hun onhandige wedervraag "Waar verblijft U?", van Jezus niet het evidente antwoord van een concrete fysieke locatie maar een uitnodiging om met Hem mee te gaan, om tijd met Hem door te brengen, om Zijn woorden te horen, om een duurzame relatie met Hem op te bouwen.
     
    Eenzelfde zoekende, noch onzekere en onhandige houding vinden we in het verhaal van de jonge Samuel in het Oude Testament. God roept hem herhaaldelijk, maar Samuel begrijpt nog niet dat het de stem van de Heer is. Uiteindelijk leert Eli, de priester, Samuel dat het God is die roept. Samuel antwoordt dan met een open hart: "Spreek, Heer, uw dienaar luistert".
     
    Net als de discipelen in het Evangelie van Johannes, zoekt Samuel nabijheid tot God. Hij is bereid om te luisteren en geeft gehoor aan de roep van de Heer.
     
    Wat kunnen deze verhalen voor ons betekenen vandaag?
     
    Beide verhalen herinneren ons er alvast aan dat Gods roepstem vaak subtiel en delicaat is.
     
    We leven in een wereld vol lawaai, afleidingen en haast, maar God spreekt in de stilte van ons hart. Hij roept ons niet met luide stem, maar met een zachte fluistering. Daarom is het van belang om momenten van stilte en reflectie in ons leven in te bouwen, zodat we de stem van God kunnen herkennen te midden van het tumult van het dagelijks bestaan.
     
    Beide verhalen tonen ons ook de dynamiek van roeping. Het begint met een oproep van God, die ons uitnodigt om los te komen van onze eigen kleinmenselijke verlangens en dieper te gaan, om te luisteren naar Zijn stem in ons leven. Naar wat zijn we zelf op zoek? Naar comfort, materiële rijkdom, vluchtig genieten, succes of sociale erkenning? God daarentegen roept ons tot een diepe relatie met Hem, ieder op onze eigen manier, zodat we het unieke plan dat besloten ligt in onze talenten en onze mogelijkheden maar ook in onze beperkingen en onze zwakheden, ten volle waar kunnen maken.
     
    Misschien verwacht God van ons dat we dit doen door zorg te dragen voor jongeren, voor zieken, voor ouderen, voor onze medewerkers en collega's op het werk, voor onze familie, vrienden en buren, voor de natuur...  misschien roept Hij ons tot gebed en studie, tot een specifieke dienst binnen onze parochiegemeenschap of in de wereld...
     
    In al deze gevallen is het voor ons, christenen, essentieel dat we bereid zijn om te luisteren, maar ook om te antwoorden met een open hart, zodat we stap voor stap ons leven in
     
    overeenstemming kunnen brengen met Zijn wil. De discipelen volgden Jezus onmiddellijk, nieuwsgierig naar wat Hij te bieden heeft. En zo deed Samuel. Zijn ook wij hiertoe bereid?
     
    Tot slot geeft het evangelie ons nog een extra boodschap.
     
    Na zijn authentieke/levengevende ontmoeting met Jezus weet Andreas, één van de discipelen, met zijn enthousiasme geen blijf. Hij heeft de Messias gevonden en voelt de onweerstaanbare drang om deze vreugde te delen met anderen. En dit enthousiasme werkt aanstekelijk. Zijn broer Simon Petrus wil Jezus ontmoeten en ook dan gebeurt er iets merkwaardig...
    Simon ontvangt een nieuwe naam: Kefas, wat 'rots' betekent. Met deze naamswijziging wil de evangelist ons duidelijk maken dat een ontmoeting met Jezus niet alleen ons leven verandert, maar ook gaandeweg onze identiteit kan transformeren. Petrus, de eenvoudige visser, wordt de rots, het fundament voor de gemeenschap van gelovigen.
     
    Vrienden, laten we vandaag en in het nieuwe jaar, te midden van ons drukke leven, geregeld de tijd nemen om stil te staan en te luisteren naar de zachte fluistering van God.
     
    Laten we ons hart openstellen voor zijn woorden en ons leven afstemmen op zijn wil.
     
    En mogen we, net als Samuel, de moed hebben om te zeggen: "Spreek, Heer, uw dienaar luistert," en zoals de eerste discipelen, Andreas en Petrus, bereid zijn om Jezus te volgen waar Hij ons ook leidt.
     
    Ik wens het u alvast van harte!

    14-01-2024 om 00:00 geschreven door de preekploeg  

    Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier (0)


    De preekploeg van Sint-Anna-ten-Drieën, Antwerpen Linkeroever

    In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen.
    Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt.
    De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag.
    Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek.
    In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.

    Blog als favoriet !
    Archief per maand
  • 02-2025
  • 01-2025
  • 12-2024
  • 11-2024
  • 10-2024
  • 09-2024
  • 06-2024
  • 05-2024
  • 04-2024
  • 03-2024
  • 02-2024
  • 01-2024
  • 12-2023
  • 11-2023
  • 10-2023
  • 09-2023
  • 06-2023
  • 05-2023
  • 04-2023
  • 03-2023
  • 02-2023
  • 01-2023
  • 12-2022
  • 11-2022
  • 10-2022
  • 09-2022
  • 06-2022
  • 05-2022
  • 04-2022
  • 03-2022
  • 02-2022
  • 01-2022
  • 12-2021
  • 11-2021
  • 10-2021
  • 09-2021
  • 06-2021
  • 11-2020
  • 10-2020
  • 09-2020
  • 07-2020
  • 06-2020
  • 05-2020
  • 04-2020
  • 03-2020
  • 02-2020
  • 01-2020
  • 12-2019
  • 11-2019
  • 10-2019
  • 09-2019
  • 06-2019
  • 05-2019
  • 04-2019
  • 03-2019
  • 02-2019
  • 01-2019
  • 12-2018
  • 11-2018
  • 10-2018
  • 09-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017
  • 06-2017
  • 05-2017
  • 04-2017
  • 03-2017
  • 02-2017
  • 01-2017
  • 12-2016
  • 11-2016
  • 10-2016
  • 09-2016
  • 08-2016
  • 06-2016
  • 05-2016
  • 04-2016
  • 03-2016
  • 02-2016
  • 01-2016
  • 12-2015
  • 11-2015
  • 10-2015
  • 09-2015
  • 08-2015
  • 07-2015
  • 06-2015
  • 05-2015
  • 04-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 01-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 09-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
  • 03-2014
  • 02-2014
  • 01-2014
  • 12-2013
  • 11-2013
  • 10-2013
  • 09-2013
  • 08-2013
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 09-2005

    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs