Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Evangelie: Lucas 18, 9-14 - 'De tollenaar ging gerechtvaardigd naar huis'
Vandaag horen we de parabel over de farizeeër en de tollenaar. Waarom over een farizeeër en een tollenaar? Precies omdat die bij Jezus tussen het publiek zaten.
Stel dat Jezus zou komen preken hier op Linkeroever. Bijvoorbeeld in de school hier wat verderop. Dan zou Hij het hebben over kinderen en niet over heren en koningen. Stel dat Hij zou preken voor een zangkoor. Dan zou Hij het misschien hebben over wie de hoogste toon aanslaat. Of dat Hij zou preken voor de politici, die nog altijd een regering moeten vormen. Hoe zou zijn parabel dan wel klinken? Of stel dat Hij zou preken voor jullie, die de voorbije maand een geliefde verloren bent. Welk verhaal zou Hij daarbij bedenken?
Een goede verteller begint zijn verhaal of zijn parabel bij de mensen die naar hem komen luisteren. En hij vertelt dat verhaal met personages die voor zijn toehoorders bekend zijn.
Een beetje zoals bij een poppenkastspeler. Die heeft bij zijn poppen: een lachende Jan Klaassen, een koning en een prinses, een grootmoeder en een boze tovenaar of een lelijke heks, een jager en een kabouter met een lange baard, een politieagent en een gemene boef met een masker, plus een lelijke duivel of een grote draak. Dáár moet hij het mee stellen.
De parabels van Jezus zijn afgestemd op het publiek dat voor hem zat. Zo heeft ook Hij zijn vaste personages, die voor zijn toehoorders bekend zijn: armen en zieken, schaapherders en vissers, arbeiders, dagloners, wijngaardeniers en landeigenaars. Zo heeft Hij het ook over tollenaars die ieder jaar belastinggeld komen opeisen, zelfs van mensen die niks te verliezen hebben. En dus ook over farizeeën, die door hun gedoe en hun kleding wel héél opvallende mensen waren.
Wij hebben de neiging om een parabel te interpreteren op de manier die ons het best uitkomt… Zoals bij ‘de’ lelijke heks en ‘de’ gemene boef in het poppenspel, horen wij alleen over ‘de’ farizeeërs en ‘de’ tollenaars.
Het lijkt wel alsof alle farizeeën, waarover Jezus het heeft, de slechtste mensen van de wereld waren.
Maar het tegendeel is waar. Farizeeën zijn mensen die zeer trouw de wet van Mozes proberen te volgen, op de letter en de komma na. En ze geven méér dan gevraagd in de offerblok.
Maar ze pakken er ook wel graag over uit, hoe goed en hoe knap ze daarin wel zijn. Dus wel een beetje voor de “schone schijn”.
Dat ze niet allemaal van hetzelfde slag waren, blijkt uit het feit dat Nicodemus en Jozef van Arimathea vooraanstaande Farizeeërs waren. Dat Paulus, van thuis uit, ook een farizeeër was en dat, volgens sommige bijbelkenners, Jezus zelf ook een farizeeër zou geweest zijn.
Het lijkt wel alsof alle tollenaars bij Jezus, de gemeenste geldwolven ter wereld waren.
Maar ook hier is het tegendeel waar. Zacheüs was een rijke tollenaar bij wie Jezus te gast was en die later de helft van zijn vermogen uitdeelde. En ook Mattheus, één van de apostelen die door Jezus werden geroepen en die later een Evangelie zou schrijven, was een tollenaar in Kafarnaüm.
Ik zei het al: wij hebben de neiging om zo’n parabel te interpreteren op de manier die ons het best uitkomt… Zo gaan we zeker niet op de eerste rij zitten, want dát heeft Jezus de farizeeën toch verweten. Maar onszelf klein maken, zoals de berouwvolle tollenaar, dat valt ons toch wat moeilijk. Écht “schoon zijn” is niet zo gemakkelijk. Maar als het even kan dan leggen we, zoals de weduwe in die andere parabel, misschien wel de kleinste centjes uit onze portemonnee in de offerschaal … want dát hebben we natuurlijk wél onthouden.
We vergeten bijna dat deze parabel over twee zaken gaat: enerzijds over de manier waarop wij bidden, anderzijds over de manier waarop wij ‘de andere’ beoordelen. En die twee zijn heel erg met elkaar verbonden.
In de eerste lezing, uit het boek Sirach, klinkt het: “de Heer luistert naar het gebed van de arme, naar het gezucht van de wezen en het geklaag van de weduwe”, “Het gebed van wie anderen bijstaat wordt welwillend ontvangen” en “Het gebed van de arme dringt door de wolken heen. Het rust niet zolang het zijn doel niet bereikt, totdat de Allerhoogste zich erbarmt en de Rechtvaardige oordeel velt en recht verschaft.”
En in het evangelie besluit Jezus: “Wie zich verheft zal vernederd, maar wie zich vernedert zal verheven worden”.
Dus liever écht “schoon zijn” dan “schone schijn”! ook al is dat lang niet altijd wat ons het beste uitkomt. Niet altijd willen we de woorden verstaan zoals ze bedoeld zijn. Dat is het farizeeërtje in ons, dat ongevraagd de kop opsteekt. Wie het schoentje past, trekke het aan.
Proberen we om goede verstaanders te zijn, en te luisteren naar de woorden tussen de woorden. Amen.
Wat is bidden? - 29e zondag door het jaar C 2019 - Hilda
Negenentwintigste zondag door het jaar C 2019 - Zondag 20 oktober 2019
Eerste lezing: Exodus 17, 8-13- 'Mozes hield zijn armen omhoog geheven'
Evangelie: Lucas 18, 1-8 - 'Zou God geen recht verschaffen?'
Lieve mensen,
De eerste lezing zegt ons:
Hoe het volk dat vlucht uit Egypte, jarenlang zwerft door de woestijn.
Ze lijden honger en dorst.
Dat lijden leidt vaak tot ruzie met Mozes.
De schrijver van het boek Exodus wil twee zaken aantonen.
Vooreerst de trouw van God,
God die in alle problemen een oplossing laat ontdekken.
En ten tweede de voortdurende twijfel van het volk
dat zich altijd weer door God in de steek gelaten voelt.
Het evangelie zegt ons:
Jezus vertelde de farizeeën een gelijkenis over de noodzaak
om altijd te bidden en niet op te geven.
Jezus stelt ons, in die gelijkenis een weduwe voor die durft te vragen,
die volhardt en niet opgeeft.
Een vrouw die vertrouwt op haar innerlijke kracht en
op het recht van de officiële wetgeving.
Met die beide verhalen is ten diepste alles gezegd:
Bidden, het doen en niet opgeven.
Bidden! Niet om het gebed te misbruiken.
Niet om het gebed mis te verstaan.
Niet om druk uit te oefenen, noch op God, noch op onze omgeving.
Bidden omdat het helpt om tot inzicht te komen, om te streven naar,
om geduld te hebben,
Bidden om verbondenheid te zoeken en te vinden.
Bidden om te weten er niet alleen voor te staan.
Jezus trok zich elke avond terug om in de stilte te zijn, en tot gebed te komen.
Om te bidden, om te spreken, met en tot zijn Vader.
Jezus had bidden in zijn dagprogramma ingepland.
Jezus bad vol vertrouwen.
Op de laatste dag met zijn apostelen nam Jezus het brood en de wijn,
sprak er eerst een dankgebed over, en deelde het met zijn leerlingen.
Hij eindigde met de vraag willen jullie dit blijven doen omwille van de boodschap die ik in de wereld heb willen brengen? Willen jullie dit blijven doen om samen, mn boodschap te blijven en te kunnen uitdragen?
Bidden niet altijd iets moois, rustig, vertederend!
Vandaag eindigt het evangelie met de woorden:
Zal de Heer bij zijn komst het geloof op aarde vinden?
Stof tot nadenken!
Stof tot bidden!
Stof tot ja-zeggen en het vol te houden!
Als je mij nu zou vragen wat is bidden? Hoe bid jij?
Wat verwacht jij ervan? Wat doet het met jou?
Ik zou slechts een zeer persoonlijk antwoord kunnen geven.
Vermoedelijk is dat voor ieder van ons zo met als fundament ik geloof erin!
Eindigen doe ik dan ook graag met een gelijkenis
Een gedicht uit mn prille jeugdjaren
Moeder
Toen, ik nog was, een kind: van licht en louter lach,
En men mij vroeg, hoe graag ik moeder zag,
dan reikte mijn gebaar, dat nog geen woorden woog,
tot aan de hemel, en ik zei; tot daar zo hoog.
Wanneer verbeelding vormen zocht, in kinderbrein,
beloofde ik; moeder, als ik eens goot zal zijn,
krijgt gij van mij al wat ge wensen zou,
en ik bedacht luidop wat ik haar schenken zou:
Een huis met grote tuin
met bloemen erom heen,
een meer met witte zwanen, een wagen,
en een hazewind, en geld, en zoveel meer.
Vergeef me, moeder nu ik groter ben,
en geen geloof in schone droom meer ken,
maar van verwachte weelde, weinig heb vervuld,
dat drukt me vaak, als een verborgen schuld;
Ik heb van u gevergd, en veel gevraagd,
en gij die zelf zo zware lasten draagt,
geeft vergetend eigen groot gemis,
aan t kind, dat lang geen kind meer is;
Maar, als men mij soms vraagt, hoeveel ik van moeder hou,
weet ik geen woorden groot genoeg,
en wil de hemel wijzen, in naïeve kinderzin,
om beter te bewijzen,
moeder, hoeveel ik je bemin.
Bron: preek van de week en schriftuitleg midden onder u
Evangelie: Lucas 17, 5-10 - 'Indien gij een geloof had '
Lieve mensen,
Het nieuwe schooljaar is gestart en iedereen is stilaan gewend aan het schoolritme met zn nevenactiviteiten zoals sporten, één of ander academie volgen, PlePlo of Scouts enz
Ook hier in onze parochie zijn we terug gewend aan de vele vergaderingen en voorbereidingen voor alle activiteiten die op touw gezet worden.
Dit w.e. vieren we feest! Sint Annekes Feesten!
Een feest waarvan de voorbereiding reeds kort na Pasen begon, juist omdat in de grote vakantie niet zoveel meer gepland wordt! 😊
Er is voor elk wat wils en tussenin steeds gelegenheid om je maag te vullen met heel wat lekkers
Vanaf de 1ste zondag van september, werden we uitgenodigd om dit weekend vrij te houden!
Uitgenodigd worden!
Steeds een bijzondere gebeurtenis! We voelen ons aangesproken, we voelen ons betrokken, we voelen ons als een deel van de familie of vriendengroep.
Worden we uitgenodigd voor een trouwfeest, doopfeest of communiefeest, dan voelen we ons steeds een beetje vereerd!
We zijn ook fier, vooral als de feesteling onze eigen dochter of zoon is, kleindochter of kleinzoon, of ons petekind is
Uitgenodigd worden is steeds plezant. Er valt iets nieuw te beleven!
We bereiden er ons op voor met een kaartje en een kadootje. Soms ook met nieuwe kleren, of toch met de mooiste kleren die we in onze kast hebben .
Uitnodigen is de andere kant van de medaille!
Wat is uitnodigen? Wie nodig je uit?
We worden ermee geconfronteerd wanneer we een jubileum willen vieren, wanneer we een bijzondere verjaardag willen vieren
Wie nodigen we eerst uit?
Onze familie en beste vrienden!
Misschien zijn er wel enkele mensen doorheen de jaren wat minder sympathiek geworden.
En toch worden ze uitgenodigd! Toch zijn ze welkom!
Ten diepste zeggen we dan: Wat er ook gebeurde, spons erover, jij blijft welkom bij ons!
Ten diepste zeggen we dan: Ik geloof in jou!
Zo toveren ook wij, grote mensen, onverwacht een glimlach op de ander zijn/haar gezicht en toveren we een warm gevoel vanbinnen.
Seffens trekken we met velen naar de Sint Annekes Feesten.
Want ze geloven in ons.
En wij op onze beurt; wij geloven!
Anders zaten we niet hier, op dit moment!
Al voelt het als een klein mostaard zaadje, we geloven in elkaar, we geloven in God en in de boodschap die we uitdragen.
Elke morgen tovert de zon, het donkere van de nacht tot de wereld rondom ons zoals we die kennen.
De zon tovert vorm en kleur aan alles om de dag te beginnen.
Elke morgen worden we uitgenodigd om er het beste van te maken.
En wie anders is onze innerlijke veerkracht, wie anders is de stem van ons geweten die steevast in ieder van ons gelooft dan de God waarin we zelf ook geloven?
Hier ontmoeten we gelijk gestemden en dat tovert een goed gevoel vanbinnen.
Als we de vrede aan elkaar wensen toveren we een glimlach op al die gezichten.
Als we buitengaan, toveren we de verhalen en gebeurtenissen van de voorbije week naar boven, en vertellen we honderduit.
Laten we daar nog dikwijls ons schone kleren voor aantrekken, voor samenkomen, en in elkaar blijven geloven.
Het is reeds enkele jaren de gewoonte dat de verschillende onderdelen van onze parochie die zich bezig houden met de financiën, verzameld in het platform 'Voorzienigheid', op een transparante manier inzicht geven in hun bezigheden.
Beste mensen,
Lucas herinnert zijn lezers, en dus ook ons, aan wat Jezus misschien ooit ergens zou gezegd hebben aan de farizeeën.
Zijn dit de letterlijke woorden van Jezus?
Die kans is bijzonder klein.
Wat wel zeker is, is het feit dat Lucas dit thema voldoende belangrijk vond om ze in zijn schrijfsel op te nemen.
Met niet mis te verstane woorden en vergelijkingen brengt hij zijn boodschap.
Hij wil duidelijk streng zijn en legt daarvoor toch wel vrij krasse woorden in de mond van Abraham.
Het moet zijn dat de kerk die deze lezingen ordent en voorschrijft in goeden doen was.
Inderdaad de gelijklopende beeldspraak tussen de twee lezingen is behoorlijk frappant.
Zorgelozen, zelfverzekerden die sloten wijn drinken en zich met fijne olie zalven in de eerste lezing.
Een rijk man gekleed in purper en het fijnste linnen die elke dag uitbundig feestvierde. In het evangelie.
Ik geloof niet dat de boodschap vandaag is dat je niet rijk en welvarend mag zijn of op een eerlijke manier welstellend worden.
Echt niet.
Lucas steekt hier geen vermanend vingertje op.
Kijk maar uit dat je niet rijk wordt.
Dan brandt je in de hel.
Zorg er maar liever voor dat je arm blijft en misschien nog liefst ook overdekt bent met zweren.
Dat is nooit de boodschap van ons evangelie.
Tussendoor, en misschien niet helemaal toepasselijk op vandaag, wil ik eventjes opmerken dat arm of rijk zijn in deze boeken niet altijd letterlijk moet genomen worden. In de zin van veel (rijk) of weinig of geen (arm) kapitaal te hebben. In de overdrachtelijke betekenis moeten we arm en rijk ook dikwijls verstaan als arm of rijk aan menselijke gevoelens, aan empathisch vermogen, aan bekommernis om de anderen, aan graag zien dus
Maar terug naar onze verhalen.
Wat willen Amos en Lucas dan wel aanreiken.
Naar mijn gevoelen ligt de kern van de boodschap in het laatste zinnetje van het evangelie.
Als ze niet naar Mozes en de Profeten luisteren, dan zullen ze zich ook niet laten overtuigen als iemand uit de doden opstaat.
Wie niet nadenkt, wie niet reflecteert, wie niet luistert, wie de aangereikte tekens niet ziet, zal ook niet van idee veranderen als er nog eens een ander veel duidelijker signaal bovenop komt.
Wie de wetenschappers niet gelooft dat de aarde opwarmt, zal dat ook niet geloven als de ijskap onder zijn voeten weg smelt.
Wie niet wil zien dat er met de manier waarop we onze boodschap verkondigen heel dikwijls iets mis is, zal zijn houding ook niet aanpassen bij het onder ogen krijgen van de statistieken van het kerkbezoek en de ontkerkelijking.
U begrijpt dat we hier nog een beetje verder op kunnen doorbomen en nog vele vergelijkingen kunnen maken.
Ik denk dat dit niet nodig is. Het is heel duidelijk.
Positief uitgedrukt:
Sta in de wereld.
Denk na en informeer je.
Luister naar je geweten dat je voortdurend dient te vormen.
Onderneem actie. Hoe klein ook.
We gooien geen sigarettenpeuken meer zo maar op de grond.
Nooit. Nergens.
We vertellen geen dingen door die we niet zeker weten en/of die mensen zouden kunnen kwetsen.
Nooit. Over niemand.
Integendeel.
We zorgen voor mekaar.
Ook in kleine dingen.
En ieder op zijn of haar manier.
Ik kan niet goed speechen maar wel schitterende verslagen maken.
Prima!
Ik kan geen feest tot in de puntjes organiseren maar wel dienstbaar zijn door goed te koken, op te dienen, te knutselen, muziek te spelen,
Prima.
Ik ben misschien niet goed in sociale contacten, maar ik kan wel een vergadering modereren.
Prima.
Ik kan goed kuisen. Ik kan overweg met de computer. Ik kan
Prima, prima, prima.
Zo hebben we onder ons mensen die eerlijk, consequent en geïnspireerd met centen kunnen omgaan.
Niet alleen hun eigen goederen maar ook het kapitaal van de parochie.
Het letterlijke kapitaal van de parochie.
De centen.
Of, zoals dat vroeger in kerkelijk jargon noemde, die het beheer van het tijdelijke doen.
Goede beheerders zijn transparant en leggen regelmatig enige vorm van verantwoording af.
Onze beheerders doen dit ook vandaag weer.
Reeds de zoveelste keer op rij.
Als goede rentmeesters geven ze inzag in hun beheer.
Wat beheren zij eigenlijk?
Hoe is dat, al of niet wettelijk, geregeld?
Welke accenten leggen ze in hun beheer?
Doen ze dat zo maar op zichzelf?
Of is er een breder kader?
Zo neen, waarom niet?
Zo ja, hoe is dat kader dan?
Wat zijn de toekomstplannen?
Waarvoor spaar je?
Enz. enz
Op deze vragen en nog vele andere kan je straks hier een antwoordje krijgen. Onmiddellijk na de viering starten we met onze jaarlijkse informatieronde waarop iedereen van harte uitgenodigd én welkom is.
We maken ook tijd om vragen te stellen.
We sluiten af met een drankje.
Ik sluit af met een korte herhaling.
We zorgen voor mekaar.
Ook in kleine dingen.
En ieder op zijn of haar manier.
Jouw manier, hier en nu, Annemie is verder voorgaan.
Oneerlijk maar wel verstandig - 25e zondag door het jaar C 2019 - Gie
Vijfëntwintigste zondag door het jaar C 2019 - Zondag 22 september 2019
Eerste lezing: Amos 8, 4-7- 'Hoort toe, gij die armen verdrukt'
Evangelie: Lucas 16, 1-13 - 'Gij kunt niet God dienen en de mammon'
Laat ik beginnen met het ontcijferen van een paar moeilijke zaken.
Over sjoemelaars die knoeien met belastingen, maten en gewichten moet ik waarschijnlijk niks uitleggen.
Maar wat is een rentmeester en wie is de onrechtvaardige mammon.
Een rentmeester is iemand die renten beheert en ontvangt. Simpel vertaald: beheerder of econoom. Mammon is een woord uit het Midden-Oosten dat schat, geld, voordeel, winst, rijkdom of bezit betekent. In de bijbel is de Mammon de personificatie van geld of rijkdom, de geldzucht, voorgesteld als een heidense afgod, de geldduivel.
Jezus vertelt ons vandaag weer eens een parabel. Maar wel een lastige. Hebben jullie het er ook zo moeilijk mee, dat de Jezus die onrechtvaardige rentmeester, die fraudeur, de hemel in prijst, omdat hij met overleg te werk ging? Dan ben je lang niet de enige.
Het is nochtans niet zo moeilijk. Ik probeer het uit te leggen met een ander, vergelijkbaar verhaal:
Jantje kwam opgewonden thuis. “Papa”, roept hij, “Weet je wat er vannacht bij Mieke gebeurd is?” “Nee, schat, vertel het maar!” “Wel, er is daar ingebroken! Een dief is heel stilletjes binnen geslopen en heeft de televisie, de computer en geld meegenomen. Zou dat bij ons ook kunnen gebeuren?” “Nee hoor schat! Wij hebben sterkte sloten op alle deuren. Die dief kan bij ons niet binnen.”
Gelukkig was Jantje de dief snel vergeten. De volgende morgen was een zaterdag. Dan slapen papa en mama uit. Maar Jantje is al wakker en verveelt zich. Hij gaat een beetje boven op de zolder spelen. Eerst loopt hij een oud nachtkastje omver. Daarna valt met veel lawaai een stapel dozen omver.
Opeens roept papa van beneden: “Wat ben je aan het uitspoken, Jantje? Je zou beter een voorbeeld nemen aan die dief van bij Mieke!, die was tenminste stil. Die heeft niemand wakker gemaakt.”
Zelfs van een dief kun je iets leren! Net als van een oneerlijke rentmeester.
Ik had nooit eerder op een zo eenvoudige manier horen uitleggen wat Jezus eigenlijk bedoelt wanneer Hij die rentmeester prijst, die met overleg te werk ging.
Vergeet vooral niet dat het verhaal van Jezus een parabel is.
In vele parabels van Jezus, er sprake is van een "heer", die bijna altijd kan vereenzelvigd worden met "de Heer".
Deze keer is dat niet het geval. En daarom raken we verward, zijn we een beetje in twijfel.
Het verhaal van de inbreker is in feite ook een parabel. Maar daarbij denken we er nog niet aan om in die inbreker "de Heer" te zien.
Als we een beetje terug bladeren in het evangelieboek, dan merk je dat (Lucas 15, 1-2) Jezus een hele reeks parabels vertelt en dat telkens tollenaars en zondaars van allerlei slag, maar ook farizeeën en schriftgeleerden, naar Hem kwamen luisteren.
Misschien kiest Jezus het voorbeeld van de rentmeester, juist omdat de tollenaars ervaring hebben met het beheren en ontvangen van renten, juist omdat de sjoemelaars ervaring hebben met het verkleinen van korenmaten en het vervalsen van weegschalen en misschien ook omdat Hij weet dat de farizeeën en schriftgeleerden de bijbel zeer goed kennen (en dus ook het verhaal bij Amos, onze eerste lezing).
Jezus probeert met deze parabel om zijn publiek op het verkeerde been te zetten, om hen uit hun schelp te lokken.
Let wel, Hij praat het gedrag van de rentmeester niet goed. Neen, Hij blijft hem slecht en onrechtvaardig noemen. Maar Jezus dwingt zijn toehoorders om eens goed naar het gedrag van die rentmeester te kijken, en in te zien hoe deze, door schulden kwijt te schelden en geld uit te delen, vrienden heeft gemaakt. Enkel daarom wordt hij geprezen.
Zo moeten de luisteraars ook hun bezittingen delen met de armen, om een plaats te bekomen in het Rijk Gods. Dan zullen ook zij daarom door God worden geprezen.
Op het onuitgesproken verwijt dat de rentmeester oneerlijk is, reageert Jezus met de vraag of de toehoorders zelf wel betrouwbaar zijn wanneer het om geldzaken gaat. Als ze eerlijk zijn, zullen ze inzien dat ze misschien meer op die fraudeur gelijken dan ze zouden willen.
Als zij (lees: wij) hun bezit voor zichzelf houden, en niet bereid zijn te delen met de armen, zijn ook zij onbetrouwbare beheerders die verkeerd met het geld van hun heer omgaan.
Want ook zij (lees: wij) zijn niet de eigenaars van hun bezittingen. Deze zijn immers door God aan hen toevertrouwd met de bedoeling deze goed te beheren en met de armen te delen.
Ook Amos vaart uit naar zijn toehoorders. Amos, die bij leven zelf een schapenboer en vijgenkweker was, weet waarover hij spreekt. Hij kent de trucen van de foor. Hij weet wanneer en hoe er gefoefeld wordt. Hij heeft het waarschijnlijk ooit zelf gedaan.
Zijn publiek zit in hetzelfde schuitje als de onbetrouwbare rentmeester.
Ik wil jullie of mezelf niet meteen een etiket van oplichter of bedrieger opplakken. Toch zijn ook wij in hetzelfde bedje ziek.
Als volgelingen van Jezus zouden wij kinderen van het licht moeten zijn.
Jezus zegt: je kunt niet God dienen en het geld. Je moet een keuze maken. Want je kan geen twee heren dienen. Het is óf God, óf de mammon.
Als je kiest voor de god van het geld, dan worden de anderen daar zeer dikwijls het slachtoffer van en dan maak je jezelf tot slaaf van het geld.
Jezus’ alternatief is een nieuwe manier van leven: in solidariteit en vriendschap met God en met de medemensen
Het gaat dus om kiezen of … delen.
Het is een basiskeuze waardoor je je leven laat beheersen: óf aardse bezittingen óf het koninkrijk Gods. Dat is de keuze waarvoor Jezus ons stelt: ofwel bij het oude blijven, ofwel je afkeren van al wat kwaad is in de wereld, in jezelf.
Zeg nu niet: ik heb geen kapitaal, geen geld om te verdelen. Bekijk het ruimer. Het gaat niet zozeer om geld en zeker niet alléén om geld. Het gaat om delen van alles wat deelbaar is: have en goed, voedsel, geluk en vriendschap.
We begonnen deze viering met: “De enige manier om een vriend te hebben, is er één te zijn” en het spreekwoord: “In nood leert men zijn vrienden kennen”. Een ander bekend gezegde is: “gedeelde smart is halve smart, gedeelde vreugde is dubbele vreugde”!
Als je al je troeven benut om anderen te helpen, om met hen het leven in al zijn volheid te delen, dan is er echt een licht in jou opgegaan, dan ben je op weg om een kind van het licht zijn. Amen.
Een beetje inspiratie gevonden bij Trudy Vester, bij Harrie Brouwers en bij Dick Wursten.
Evangelie: Lucas 15, 1-32 - 'Vreugde over één zondaar die zich bekeert'
In het evangelie dat we zojuist hoorden, gaat het over zoeken en gevonden worden. We hebben het allemaal al meegemaakt: als we iets kwijt zijn, willen we het terugvinden. Zeker als het gaat om iets waardevol, zoals die vrouw die één van haar tien zilverstukken kwijt was.
Natuurlijk gaat ze een lamp aansteken en heel het huis vegen, tot ze het zilverstuk gevonden heeft.
Het eerste voorbeeld is misschien minder duidelijk voor ons.
De herder laat zijn 99 schapen in de steek en gaat op zoek naar dat ene dat verloren is. We kennen het verhaal al langer, en we worden natuurlijk vertederd door die goede herder die absoluut dat ene, verloren gelopen schaap wil terugvinden.
Maar, als we dat even vertalen naar onze begrippen is het eigenlijk economisch onverantwoord. Een bedrijfsleider heeft immers oog voor het geheel, voor het totale rendement. Eén schakel die ontbreekt, of die niet goed meer functioneert, weegt niet op tegen die 99, of die zo vele andere die wel renderen. En die volop aandacht verdienen. Een herder die 99 schapen in de steek laat, dus zomaar onbewaakt achter laat, is eigenlijk geen goede herder.
En het wordt nog frappanter als we even doordenken. Hoe komt het dat dat ene schaap verloren gelopen is? Is dat het gevolg van een of ander toeval? Is het verstrikt geraakt in doornen of struikgewas?
Is het aangevallen door een wild dier? Of is het gewoon van de kudde afgeweken, of weggelopen? Is het verloren gelopen omdat het zijn eigen zin wilde doen?
Als dat zo is, hebben we daar in onze taal een andere benaming voor. Het is geen verloren schaap, maar een zwart schaap. Een schaap dat niet in de kudde thuis hoort, dat er misschien niet in wil thuis horen. En dan vinden we al snel dat we niet naar dat schaap op zoek moeten gaan, want het heeft het zelf gezocht. Eigen schuld, dikke bult. Het was niet alleen verloren gelopen, het wilde misschien zelfs niet gevonden worden. Het is niet alleen een zwart schaap, we kunnen het zelfs gebruiken als een zondebok. Als degene die de kudde schade berokkent of zelfs kapot maakt. Als de schuldige van alles wat fout loopt, wat uit de toon valt.
Jezus vertelt deze gelijkenissen, omdat Hij zich wilde verantwoorden tegen een verwijt van de farizeeën en de schriftgeleerden. Zij vonden dat Hij te veel omging met tollenaars en zondaars. Met zwarte schapen dus, of zondebokken. En daar wilden de farizeeën en schriftgeleerden niets mee te maken hebben. En eerlijk gezegd, wij meestal ook niet.
De reden waarom Jezus deze gelijkenissen vertelt, komt op het einde van het evangelie. Deel in mijn blijdschap, zegt de vrouw die haar zilverstuk heeft teruggevonden, want wat ik verloren had, heb ik weer gevonden. Er is meer vreugde in de hemel, zegt Jezus, om één zondaar die zich bekeert, dan om die 99 die geen bekering nodig hadden.
Met andere woorden: Jezus houdt geen rekening met de gangbare redenering, met de economische wetmatigheden. Die ene die verloren gelopen is, die interesseert hem. Die ene die nog kan gered worden, daar moet alle aandacht naar gaan. Niet naar al die anderen die nochtans veel meer en naar alle voorspellingen een mooie winst opleveren.
Vandaag is het ook gedachtenisviering voor een aantal mensen uit onze gemeenschap die de voorbije maanden zijn overleden.
En ook hier denken of redeneren wij niet volgens de wetten van de economie, de wetten van de cijfertjes. Want wij weten dat elke dag tientallen, honderden mensen sterven, maar aan die getallen of statistieken hebben wij vandaag geen boodschap.
Het gaat ons om die ene mens, die bijzondere, onvergetelijke mens die uit ons leven is weggevallen. Het gaat om dat ene schaap dat uit de kudde is weggerukt. Voor de wereld was hij of zij misschien alleen maar een nummer, een getal.
Voor ons was hij of zij de hele wereld.
We gaan haar of hem niet kunnen terughalen naar de kudde. Dat moeten we aanvaarden, daar moeten we mee leven. Maar we kunnen wel als een goede herder op zoek blijven gaan naar wat hij of zij voor ons en voor onze kudde, voor onze gemeenschap heeft betekend.
En ervoor zorgen dat hij niet vergeten wordt.
Maar altijd een plaats blijft hebben in onze kudde, in onze familie, in onze vriendenkring, in onze wereld.
Evangelie: Lucas 14, 25-33 - 'Als iemand zijn kruis niet draagt'
Wegwijzerviering - Viering waar iedereen, maar vooral gezinnen met kinderen bijzonder welkom zijn
Bij dit evangelie moet ik toch even gaan zitten. Ik begrijp het niet. Nu, dat is niet abnormaal. De apostelen begrepen het ook soms niet. Over het evangelie moet nagedacht worden, daarom komen we ook naar de kerk. Het is goed ons er af en toe over te bezinnen. Of erover te bidden, als we dat kunnen. Zo wordt het voedsel voor onderweg. Maar ook dan kunnen er raadsels blijven.
Eén ding lijkt me duidelijk. Haten mogen we niet letterlijk begrijpen. Jezus was geen mens van haat. Aan het gebod Eer uw vader en uw moeder heeft hij nooit gemorreld. Als hij zegt: Bemin uw naaste, wie is er naaster dan de mensen in ons gezin?
En aan de kinderen in de kerk kan ik maar één ding zeggen: zie uw ouders graag!!!!!
Als ik er wat verder over nadenk, dan moet ik wel toegeven dat ook in de beste families soms heel pijnlijke keuzes moeten gemaakt worden. Denk bijvoorbeeld aan Jo Johnson, de broer van Boris. En ik kan me serieuze conflicten voorstellen bij die eerste christenen en ook nu in gezinnen als er moet gekozen worden voor of tegen Jezus. Dat is niet letterlijk haten, maar wel verscheurend.
Maar misschien is de laatste zin van deze tekst de belangrijkste: Zo kan niemand van u mijn leerling zijn als hij zich niet losmaakt van al wat hij bezit. Wie Jezus wil volgen, staat voor de keuze: geef ik me over aan zijn evangelie, vertrouw ik hem genoeg om hem te volgen op zijn weg, of wil ik de zekerheden die ik heb niet loslaten?
Daarom die vergelijking met die torenbouwer en die veldheer: Bezin eer ge begint, zegt Jezus. Want een leerling moet goed beseffen dat zijn weg de weg is van mensen die hun leven willen geven. Niet opgeven, maar geven aan anderen, aan de minsten onder ons, aan onze naasten, aan hen die lijden onder onrecht. En als we bekommerd zijn om de mensen rondom ons, zullen we ook over de natuur bekommerd zijn: want die hebben alle mensen nodig.
Ons bezit durven loslaten, om goed te kunnen doen. En bezit bestaat niet alleen uit dingen. Misschien vraagt het evangelie: de mens naast mij, beschouw ik die ook als een bezit? Bind ik hem, omdat ik meer denk aan mijn belang dan aan zijn belang? Durf en kan ik kinderen loslaten als de tijd gekomen is? Dan respecteer ik hen, want respecteren is: vrijheid geven. Mijn ouders, mijn broers en zussen, respecteer ik hen?
Blijf ik verwachten dat ze voor mij klaar staan, of geef ik hen de mogelijkheid om vrij en goed te leven? Staan wij in een gezin, in een parochie, eisend, of vrijgevig tegenover elkaar? Kunnen we vergeven, of klampen we ons vast aan ons gekwetst ego?
Als we ons angstig eigenbelang loslaten, zijn we in staat om veel te geven. Daar worden we zelf rijker van. Minder is meer. Misschien is dat één antwoord op de vele vragen, die dit evangelie stelt.
Evangelie: Lucas 9, 51-62 - 'Hij aanvaardde de reis naar Jeruzalem'
We horen vandaag in het evangelie zowel over mensen die spontaan met Jezus willen meegaan, zowel als over mensen die geroepen worden, die door Hem gevraagd worden om mee te gaan.
Maar zowel diegene zichzelf geroepen voelt, als diegene die gehoor geeft aan zijn vraag, krijgt het moeilijk als hij zich realiseert dat, als je ergens voor kiest, je er ook altijd dingen moet bijnemen waar je niet voor kiest.
Iedere keuze heeft zijn consequenties. Je moet vaak veel loslaten, mensen en zaken die je dierbaar zijn, achter je laten.
Jezus woonde in een klein dorp, gelegen op een dikke 100 km van Jeruzalem. Zijn vader was er timmerman. In het dorp woonden schaapherders en boeren en er werd wat wijn verbouwd. Al zijn voorbeelden en gelijkenissen komen uit die landelijke omgeving.
Jezus wéét dat wie nog omkijkt, als hij de hand aan de ploeg slaat, scheve voren trekt en dus niet deugt voor de boerenstiel. Hij zegt dus dat, wie figuurlijk omkijkt bij zijn taak, slecht werk aflevert en dus niet deugt voor het koninkrijk van God.
Mocht Jezus in Friesland hebben gewoond, dan had Hij het waarschijnlijk eerder over een scheve schaats dan over een ploeg gesproken. Want wie met een scheve schaats rijdt, een schaats waarvan het glij-ijzer verbogen is, kan onmogelijk goed schaatsen. Je raakt ermee van het rechte spoor af.
En mocht Jezus een sportman geweest zijn, dan had Hij het waarschijnlijk over de consequenties die van topsporters worden verwacht. Een sportief lichaam krijg je niet van alle dagen frieten en liters bier. Een gespierd lichaam krijg je alleen door te trainen, ook als je er wat minder zin in hebt.
Om een open deur in te trappen: Christus vraagt eigenlijk niet véél van ons, Hij vraagt vooral dat we consequent zijn, zonder compromissen.
Christus laat ons vrij om hem al dan niet te volgen, Hij wijst alleen op de gevolgen: De vossen hebben een hol, en de vogels van de hemel een nest, maar de Mensenzoon kan nergens het hoofd neerleggen.
Dat is toch even slikken
Meestal staan wij niet te springen om mee te doen, om ons te engageren.
Zeer dikwijls gebruiken we dan smoesjes, excuses, voorwendsels, uitvluchten om er onderuit te komen. Alles wat we maar enigszins als uitvlucht kunnen gebruiken: Het is te warm, ik heb geen zin, ik heb vreselijke hoofdpijn of buikpijn, tandpijn, oorpijn of eender welke pijn je op dat moment kan bedenken. Ik ben te moe. Mijn ogen vallen al toe. Ik moet echt eens vroeg in bed kruipen. Ik ben in slaap gevallen. Ik kan er niet op tijd geraken want ik heb een platte band, ik zit vast op het werk of in de file.
Maar stel dat wij die sportman, die voetballer of renner zijn, dan willen we toch graag die wedstrijd winnen, die beker behalen, die medaille veroveren, koste wat het koste! En als je dan al eens een feestje thuis moet missen of als je tijdens de wedstrijd de zon, de kou of de striemende regen moet trotseren, dan heb je dat er graag voor over.
In zijn eerste brief aan de Korintiërs (een lange brief van wel 16 hoofdstukken) vergelijkt Paulus de christenen met hardlopers die meedoen aan een wedstrijd (1 Kor 9, 24-25). Net als die atleten moeten zij veel opgeven en er alles voor over hebben om de eerste prijs te winnen. Paulus weet dus van wanten.
Maar vandaag horen we hem in een brief aan de Galaten. En ook hij heeft het over vrijheid. Christus heeft ons vrijgemaakt. God wil dat jullie als vrije mensen leven. Maar misbruik die vrijheid niet om uzelf opnieuw tot slaven te maken.
Want eigenlijk gaat de hele wet over deze ene: Houd evenveel van uw naaste, de mensen om je heen, als van jezelf. Laat je leiden door de heilige Geest, en blijf dus niet als wilde beesten met elkaar vechten, want dan gaan jullie uiteindelijk allemaal dood.
Het deed me denken aan de tijd toen ik bij de Chiro was. Soms hadden we, na uren spelen en ravotten, een half uurtje vrij spel. Dan mochten we doen wat we wilden. Als je dan dat halfuurtje zou gaan gebruiken om te gaan ruziën en bekvechten, dan was er de volgende keren géén vrije speeltijd te verwachten.
Ook vrijheid moet je leren gebruiken.
Dikwijls is God als een supporter aan de zijlijn of op de tribune. Hij houdt niet op om mensen te roepen, om hen aan te moedigen, om hen de juiste richting te wijzen en hen op weg te zetten, op zijn weg. Maar even dikwijls doen we of wij die roepstem niet horen en zijn Wil niet willen verstaan.
Laat de heilige Geest opnieuw onze coach zijn. Richt ons, consequent, op uw Rijk van liefde dat komen moet - vandaag, morgen en tot in de eeuwen der eeuwen.
Twaalfde zondag door het jaar C 2019 - Zondag 23 juni 2019
Eerste lezing: Zacharias 12, 10-11- 'Zij zullen opzien naar hem die zij doorstoken hebben'
Evangelie: Lucas 9, 18-24 - 'De Mensenzoon moet veel lijden'
Wegwijzerviering, een viering waar families met kinderen centraal staan
Dank- en vakantieviering
Wie is de belangrijkste persoon in dat verhaal dat we net gehoord hebben? Die jongen, natuurlijk.
Want die heeft niet stiekem gedacht: ik hou mijn brood en vis lekker bij, want anders kan ik op mijn kin kloppen. En het is die jongen die het evangelie als ons voorbeeld naar voor schuift. Als wij durven delen wat we hebben, ook als dat weinig is, dan kunnen er wonderen gebeuren. Daar zijn er paar spreekwoorden over: gedeelde smart is...; gedeelde vreugd is...
Nu, om dat te durven, moeten we wel geloven. Geloven wat er op het einde van het verhaal gezegd is: er is genoeg voor iedereen. Nu, er is genoeg voor iedereen. We leven in een rijk land, in een van de rijkste van de wereld. En ook in die grote wereld is er meer dan genoeg om elke mens goed en waardig te laten leven. Er is genoeg, als iedereen niet alleen aan zichzelf denkt, maar ook aan de mensen met wie we op tocht zijn in dit leven.
Maar helaas. Veel mensen voelen zich als... de pinguïn op deze mooie foto hier.
Die foto hangt hier in de tentoonstelling in onze kerk, en die tentoonstelling gaat over de rijkdom van de natuur die we aan het verknoeien zijn. Wij zijn verantwoordelijk voor de wereld waarin al deze jonge mensen in zullen leven. En wij moeten ervoor zorgen dat we de rijkdom van deze wereld niet verkwisten, maar verdelen.
Er is genoeg voor iedereen.
Maar wat denkt die pinguïn, zo eenzaam op zijn ijskoude ijsschots? “Waar is die vis gebleven?” vraagt hij zich af. De vis verdwijnt uit onze zeeën, zoals zovele rijkdom van onze natuur verdwijnt omdat mensen die al veel hebben, nog meer willen hebben. En die rijkdom verkwisten.
Wij, volwassenen, moeten worden als kinderen, zegt Jezus. Kinderen, die misschien naïef, maar oprecht voor het klimaat opkomen. Kinderen die elkaar verstaan, welke taal ze ook spreken. Kinderen die hun snoep en hun fruit, hun brood en hun visjes, durven delen, en vertrouwen hebben in elkaar. Kinderen voor wie een glimlach belangrijker is dan geld.
Want als we in deze wereld de vis en het brood alleen voor onszelf willen houden, als we niet denken aan wat anderen nodig hebben, zal er op de duur geen brood en vis meer zijn.
Mysterie van ons geloof! Staat als titel van deze viering ingevuld!
Een mysterie is een onbegrijpelijk of onverklaarbaar feit. Veel mysteries blijven tot op de dag van vandaag voor vragen zorgen. Zo kennen wij er een paar!
Waar is God?
God is overal: in de hemel, op aarde, en op alle plaatsen.
Ziet en weet God alles?
God ziet alles, zelfs onze geheimste gedachten; Hij weet alles, ook de toekomende dingen.
Hoeveel goddelijke personen zijn er?
Er zijn drie goddelijke Personen: God de Vader, God de Zoon en God de heilige Geest.
Waarom zijn de drie goddelijke Personen maar één God?
De drie goddelijke Personen zijn maar één God, omdat zij alle drie maar één en dezelfde goddelijke natuur hebben.
In de ‘Messiasÿ komen deze drie samen!
Hij is het die door God naar de wereld wordt gestuurd en met zijn Geest de wereld inspireert, de ziel is in de geschiedenis van de mensen.
Zo heeft onze moeder de H Kerk ons onze christelijke leer geïmpregneerd.
Hoe ervaren wij dit nu 60-, 70- of 80 jaar later?
Ervaren wij niet ons hele ons leven lang, dat we ons, ten diepste, God niet kunnen voorstellen?
En toch geloven wij!
In de eerste lezing, leert het boek spreuken, hoe De Wijsheid al van ‘In den beginneÿ bij de mensen was en zit, hoe ‘de Wijsheidÿ zo al van ‘in den beginneÿ vervat is in heel de werkelijkheid, in alles wat bestaat!
Zij wordt hier voorgesteld als het troetelkind van God omdat ze in heel het scheppingswerk, aanwezig was, vervat is en werkt!
Als we dit stukje wijsheid op de catechismus vragen leggen die we zo juist hoorden, dan kunnen we die vragen toch meer vorm en zin geven dan alleen maar vanbuiten geleerd in ÿt lager onderwijs!
Daarom toch geloven wij!
Mysterie, geloven, niet vast te pakken, niet duidelijk af te lijnen!
Het behoort tot de niet-exacte wetenschappen!
En toch geloven wij!
En Manu Verhulst vraagt zich af, op een dag als vandaag, of we al eens ooit hebben gemediteerd over onze eigen ouders? Een serene overweging zonder idealisering en zonder rancune?
Dat is een heel delicate onderneming, waarbij we heel omzichtig moeten te werk gaan. Het is een aparte ervaring, we betreden de plek waar onze oorsprong ligt.
Mediteren over onze ouders is terechtkomen bij onszelf. Hun trekken zijn ook onze trekken. Wat zij er mee hebben gedaan daar zijn wij ook mee bezig. We hebben een kapitaal aan energie en mogelijkheden meegekregen, en we voelen er ons verantwoordelijk voor.
Levensgroot komt de vraag op ons af: ‘beantwoord ik aan hun verwachtingen? Ben ik de vervulling van hun leven?ÿ
Hebben we ooit al eens gemediteerd over God? Heel sereen, zonder vooroordeel en zonder meegekregen beeldvorming. Dat is een even delicate onderneming. Het is alsof we de plek betreden waar onze verste oorsprong ligt. Het is ontdekken dat iets van God in ons is meegegeven, dat God zich meedeelt, dat God relatie is, een liefdevolle relatie.
Mediteren over God is terechtkomen bij onszelf, bij onze oorsprong, bij onze eigen genesis, bij mijn menswording.
Wij mogen zijn eigen beeld en gelijkenis zijn. Levensgroot komt de vraag op ons af: ‘Beantwoord ik aan zijn verwachtingen?ÿ
Mediteren over onze ouders is iets anders dan hun stamboom opmaken of hun leven beschrijven. Mediteren over onze ouders is genieten van hun persoonlijkheden: het is herinnering, het is waardering, het is bewondering, het is liefhebben.
Mediteren over God is geen studie maken over zijn wezen. Het is geen poging doen om God te verstaan. Mediteren over God is genieten van Zijn aanwezigheid. Het is thuiskomen bij mijn oorsprong. Het is mezelf een troetelkind weten van God, van ‘in den beginneÿ
Daarom kunnen we geloven, toch?!
Bronnen: de lezingen, de catechismus, V Kabergs, M Verhulst
Het is vandaag 2 juni, de meimaand is achter de rug en oef, we hebben het gehaald!
Bij ons zit de maand mei overvol verjaardagen:
Er zijn er al twee in de eerste week van mei.
Sinds onze laatste tante overleden is, komen we elk jaar samen met de overgebleven neven en nichten. Zo voorkomen we dat we mekaar alleen nog op begrafenissen zouden zien. Die bijeenkomst was ook begin mei.
Midden mei waren er weer drie verjaardagen te vieren en de laatste week van de maand opnieuw drie.
Het vieren van verjaardagen hebben we thuis met de paplepel meegekregen.
En hoewel het er veel zijn, toch blijft iedere verjaardag de moeite waard.
Tijd om even stil te staan bij een moment dat telkens weer een mijlpaal is in een mensenleven.
Omkijken en herinneringen ophalen aan wat voorbij is, en vooruitkijken naar wat nog komen gaat.
Eigenlijk doet Johannes hetzelfde.
Zijn evangelie wijkt sterk af van de drie andere en het werd ook een aantal jaren later geschreven.
Johannes vertelt veel minder verhalen over Jezus. Hij geeft veeleer overpeinzingen over de persoon en het werk van Christus, die hij weergeeft in de eerste persoon, alsof ze zo door Jezus gezegd zijn.
Zoals ik bij de verjaardagen doe, zo staat Johannes stil en blikt terug op alle momenten die hij voor Jezus belangrijk acht. Het zijn reflecties van hoe hij Jezus en zijn boodschap heeft aangevoeld.
Als een soort testament, vat Johannes al die overpeinzingen samen in één groot gebed, bij het laatste avondmaal. Daarin bidt Jezus achtereenvolgens voor zichzelf, voor zijn leerlingen en voor alle gelovigen.
Het laatste deel van dat gebed horen we vandaag in het evangelie.
Jezus bidt: Vader, Ik bid niet alleen voor mijn leerlingen. Ik bid voor álle mensen die in Mij zullen geloven als ze uw boodschap horen (voor ons dus), Laat alle gelovigen samen één zijn, net zoals Wij samen één zijn, Vader, dan zullen alle mensen op aarde weten dat U Mij gezonden hebt.
Het is vandaag geen gewone dag.
Nee, het is de zondag tussen Hemelvaart en Pinksteren. Voor de leerlingen, die Jezus voorgoed hebben zien vertrekken, was het vooral een twijfelachtig moment. Zij moeten het stellen met Jezus belofte: Ik zal u niet verweesd achterlaten: Ik keer tot u terug en de Vader zal u een Helper geven: de Geest die voor altijd bij u zal blijven.
Gaat het eigenlijk wel om zon dramatisch moment van: plots is Hij er niet meer? Of gaat het eerder om het doordringen van het besef, het tot inzicht komen dat Hij niet meer levend bij hen is. Pasen is toch al een hele tijd achter de rug
Als het evangelie al een terugblik is, waarin Johannes de boodschap van Jezus naar ons toe samenvat, dan kunnen we de eerste lezing, uit Openbaring, verstaan als een (verre) blik vooruit.
Het boek Openbaring is duidelijk niet geschreven door zon twijfelende apostel, maar door iemand met klaar inzicht, voor wie de heilige Geest gekomen is.
Met een blik in de toekomst, kan hij Jezus laten zeggen: Ja, ik kom spoedig.
Zij die hun kleren hebben gewassen, dat zijn de trouwe gelovigen die er klaar voor zijn, mogen eten van de levensboom en zij mogen door de poorten de stad binnengaan. De heilige Geest en de bruid zeggen tegen Jezus: Kom! Iedereen die dorst heeft mag komen, mag voor niets komen drinken van het water dat leven geeft.
Dat klinkt als verre toekomst en ook als zéér ver van ons bed.
Ik dacht in dit verband eerder aan het -meer verstaanbare- en erg mooie gedicht van Jan Willem Schulte Noordholt. Het brengt goed onder woorden, hoeveel sporen er nog over zijn, zelfs als Iemand voorgoed weg lijkt. Wij kennen het ook als lied:
Al heeft Hij ons verlaten, Hij laat ons nooit alleen.
Wat wij in Hem bezaten is altijd om ons heen
als zonlicht om de bloemen, een moeder om haar kind.
Teveel om op te noemen zijn wij door Hem bemind.
Al is Hij opgenomen, houd in herinnering,
dat Hij terug zal komen, zoals Hij van ons ging.
Wij leven van vertrouwen, dat wij zijn majesteit
van oog tot oog aanschouwen in alle eeuwigheid.
Met die blije verwachting kunnen we naar Pinksteren vertrekken.
Kom, heilige Geest, vervul de harten van uw gelovigen, en ontsteek in hen het vuur van uw liefde. Amen.
Evangelie: Marcus 7, 24-30 - 'Het geloof van de syrofenicische'
Rerum Novarum
De verkiezingen zijn voorbij, en toch zal ik het hebben over politiek.
Zijn we dat niet gewend op Rerum Novarum? En omdat het over politiek gaat, gooi ik er maar eens een stadhuiswoord tegenaan. Misschien hebben jullie al gehoord van trickle-down. Die Engelse term betekent het vallen van de druppels. Er is namelijk een theorie over de strijd tegen armoede, die zegt dat hoe rijker de rijken worden, hoe meer van die rijkdom naar beneden druppelt, en dus de armeren ten goede komt.
De meer vermogenden verbruiken meer, er moet dus meer geproduceerd worden, er komt dus meer werkgelegenheid. De economie draait beter, en dat is goed voor iedereen. En er is ook meer geld voor liefdadigheid. Hoe meer brood er op de tafel komt, hoe meer kruimels er naar beneden kunnen vallen. Het kan een beeld zijn van onze samenleving zoals die nu in mekaar zit.
Nu hebben we ook in het evangelie gehoord over de kruimels die van de tafel vallen! En het is wel wat verrassend daarin te horen dat zelfs Jezus op zijn nummer gezet kon worden. Het maakt hem zo menselijk! Ik stel me voor dat hij dacht: Verdorie, ze heeft gelijk! Niet alleen de kinderen van Abraham, alle mensen zijn kinderen van de Vader... En hij geeft haar geen kruimels, integendeel.
Hij verheft haar, hij behandelt haar niet als bedelend hondje. Hij ziet haar niet meer als een vreemde, maar als een naaste in nood. Zij is evenveel waard als zijn volksgenoten. Hij geeft haar al wat hij kan geven. Dat is de Jezus die uit het evangelie naar voor komt: die armen en zieken erkent als zijn naaste, als zijn gelijke, die hij opricht, leven geeft en meeneemt naar het Rijk Gods. En in het Rijks Gods zijn er geen hooggeplaatsten en bedelaars.
Aan dat Rijk Gods heeft Jezus al gewerkt hier op aarde. Als wij op Jezus woord naar deze kerk komen, is het niet alleen voor ons zielenheil, maar omdat christenen ook willen werken aan een andere samenleving. En ik weet dat wie hier in de kerk zit, daarvoor haar of zijn best doet. We tonen dat we bij de communie: geen kruimels laten we voor anderen, we delen wat we hebben.
Als wij in die geest het brood delen, dan leeft Jezus onder ons en werkt hij met ons mee om al een stukje van de hemel op aarde mogelijk te maken.
Gen kruimels maar brood, voor iedereen.
Dat is een hoeksteen van ons geloof. En daarom zetten christenen zich in voor de samenleving, ook politiek. Hoe we dat doen, in welke organisaties of partijen of bewegingen, dat verandert, zoals het altijd veranderd heeft. Maar waar onze samenleving nood aan heeft, zijn bewogen mensen, die in beweging komen als ze de nood van de naaste zien.
Ik ben ervan overtuigd, dat er altijd zulke mensen zullen opstaan, om op een eigentijdse manier de fakkel over te nemen. Gods Geest laat zich niet tegenhouden.
Zonder de nodige achtergrondinformatie, is de eerste lezing, die we daarnet hebben gehoord, gewoon niet te begrijpen. Waarom heb ik toch altijd het geluk om met dergelijke teksten te mogen werken? Ik was echt kwaad toen ik de tekst van de eerste lezing las. Kwaad op de makers van deze viering, waarom geen hedendaagse tekst? Kwaad op de kerk omdat ze deze tekst nooit vervangen heeft.
Hoe kan men, jongeren of mensen die twijfelen met hun geloof, nog motiveren om naar de kerk te komen, als je dit hoort?
Het heeft mij gemotiveerd om te gaan zoeken naar de zin van deze lezing.
Met de moed der wanhoop…met zelfs een kwaad gevoel…heb ik het internet afgezocht. Ik dacht er zelfs niet aan om de bijbel te lezen, of het boek “De Handelingen” waaruit deze tekst komt…
Het gaat hier om één van de spannendste gebeurtenissen in de eerste generatie van Christenen. Ze waren nog niet bekend buiten Palestina en gingen bijna ten onder. De apostelen, met Petrus en Jacobus voorop waren er van overtuigd dat je eerst Jood moest worden en je laten besnijden voordat je het doopsel zou mogen ontvangen. Als je het gebruik van Mozes niet volgt, kon je niet gered worden.
Daar waren ze allen van overtuigd, op één na…. En die ene was een heel eigenaardig en bijzonder iemand. Hij behoorde helemaal niet tot de leerlingen die Jezus tijdens zijn openbaar leven hadden begeleid. Hij had met die leerlingen in Jeruzalem ook bijna niets gemeen. Hij had hen zelfs fanatiek bestreden en vervolgd. En dan is hij als het ware langs de achterdeur apostel geworden: die Paulus, die met grote heftigheid het standpunt verdedigde dat iedereen, om het even of ze Jood of heiden waren, het doopsel konden ontvangen en dat de voorschriften van de Joodse wet dan helemaal niet meer van belang waren.
Dat was een enorme vernieuwing!
Niemand had dat voorheen ooit durven zeggen! Paulus was theoloog, als die nu moest leven, hij zou verbod krijgen om zijn ideeën verder te verkondigen. Hij was te vernieuwend en dreigde alles overhoop te gooien. Ze hebben ook geprobeerd om aan Paulus te verbieden om in zijn prediking te zeggen dat besnijdenis niet nodig was. Maar Paulus liet zich niet doen en gaf niet toe. In de “Handelingen van de apostelen” wordt gezegd dat beide partijen een compromis hadden bereikt. Maar Paulus bleef in zijn brieven schrijven dat hij geen enkele bijkomende voorwaarde heeft geaccepteerd.
Hij heeft zijn visie doorgezet, zoals alles wat God wil, uiteindelijk wordt doorgezet. Op die manier heeft Paulus bereikt dat de boodschap van de verrezen Christus voor alle mensen, zonder onderscheid, over alle grenzen heen kon worden verspreid.
Maar deze lezing zo maar, zonder duiding, in een viering plaatsen is een teken dat we ons niet aanpassen aan de situatie van deze tijd. Dan is het evangelie van vandaag verdraagzamer. Jezus zegt: “Ik geef jullie mijn vrede”
“Genade zij u en vrede van God onze Vader en van de Heer Jezus.” Dit is dikwijls de begroeting van een eucharistieviering. En deze eindigt dan met de zending: “Ga heen in vrede.” En tijdens elke viering stellen we een kleine geste van vrede wanneer de voorganger ons de vrede toewenst en er aan toe voegt: “Geef elkaar een teken van vrede.”
In de anglicaanse dienst komt dit gebaar vóór de offerande. Het verwijst daar dan naar het gebod van de Heer: “Wanneer je uw offergave naar het altaar brengt en je komt met iemand hier niet overeen, laat je gave dan bij het altaar achter; ga je eerst met die andere verzoenen en kom daarna je offer brengen” (Mt. 5,23-24).
Het gebeurde tijdens de middeleeuwen
Een man trok met een boog, maar zonder pijlen, naar de oorlog. Iemand vroeg hem wat hij beginnen zou met een boog zonder pijlen. “Ik verzamel de pijlen die de vijand naar ons schiet”, antwoordde de man.
“En als de vijand niet schiet?” “Dan is er geen oorlog” (Druivelaar, 3 febr. 2019).
Afkomst, cultuur, ras, stand en nog zoveel meer: allemaal dingen die invloed hebben op menselijke gedragingen en overtuigingen.
Die invloed is soms zo groot dat men denkt dat de eigen overtuiging de enige juiste is. De gevolgen daarvan waren en zijn zowel in het verleden als in het heden vaak heel rampzalig, en ik vrees dat dit in de toekomst niet anders zal zijn. Botsingen tussen rassen en standen, tussen blank en zwart, tussen arm en rijk. En ook botsingen tussen godsdiensten. Misschien zijn er zelfs nooit meer godsdienstbotsingen geweest dan vandaag.
Fanatieke hindoes vervolgen en vermoorden moslims en christenen, voor moslims zijn alle niet-moslims ongelovigen, en daar blijft het in veel landen niet bij, en het traditioneel zo verdraagzame boeddhisme is in enkele landen moordend onverdraagzaam geworden. Zelfs bij de eerste Christenen waren er botsingen.
En dan zegt die Jezus:” Ik geef jullie mijn vrede. De vrede die deze wereld jullie kan geven, duurt maar kort. Maar mijn vrede blijft altijd bij jullie”.
Daarvoor komen we elke week samen, daarvoor bidden we, daarvoor zoeken we steun bij elkaar: niet alleen dat God, dat Jezus onder ons zou verblijven, maar ook dat we zouden leven naar die boodschap van liefde die automatisch naar vrede leidt.
Over schapen gaat het vandaag in het evangelie, dat zijn wij, en over Jezus, die als een goede herder geen van zijn schapen laat verloren gaan. Hij is het licht op onze weg. Ook vandaag hebben we goede herders nodig, die met Jezus samenwerken om zijn kudde te leiden naar het rijk van de Vader.
Maar de bijbel is een verrassend boek: er staat iets anders in dan we dachten. Want in de eerste lezing vandaag, uit dat fantastische boek van de Openbaring, lees ik dat Jezus zelf een schaap is. Hij is het Lam Gods, en dat is tenslotte een schaap.
Jan Van Eyck heeft die eerste lezing uitgebeeld in zijn ‘Lam Gods’. Jezus als het Lam Gods, die zijn trouwe kudde rond zich verzamelt, hij heeft ze gered uit de verdrukking.
Nu is de uitdrukking ‘Lam Gods’ misschien moeilijk te begrijpen voor een moderne mens. Het helpt, als we beseffen dat we erfgenamen zijn van de Joodse traditie. En de Joden in vroeger tijd vierden jaarlijks het feest van de verzoening met God.
De priesters slachtten een Lam, en besprenkelden met dat bloed de Ark van het Verbond. Dat was een symbolisch ritueel: het bloed van het Lam bedekte de zonden van het volk, en God verzoende zich opnieuw met hen. Zo geloofden de eerste christenen dat Jezus het echte Lam Gods was: hij had zijn bloed vergoten, om door zijn goedheid de vergiffenis voor onze zonden te verkrijgen.
Maar de eerste lezing spreekt mij vooral aan, omdat zij me mijn moeder in herinnering brengt.
Toen mijn vader erg onverwacht gestorven was, vroeg ze om op het doodsprentje die woorden uit de Openbaring te drukken, die ook in die eerste lezing te horen zijn: “Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen.” En voor mij raken die woorden aan de kern van ons geloof. Wie de zachtmoedige Jezus probeert te volgen, is geen mak kuddebeest, want de christen gaat tegen de stroom en de onbarmhartige tijdsgeest in. Laten we er geen doekjes om doen: we moeten leven in een wereld waarin dikwijls bloed en tranen vergoten worden.
Dat was zeker zo in de tijd waarin het boek der Openbaring geschreven is, en dat is nog zo, in deze wereld waar weerloze mensen vermoord worden dichtbij en veraf, miljoenen op de vlucht zijn, kinderen verdrinken in de zee, of in armoede. Maar de christen gelooft dat kwaad niet met kwaad, maar met barmhartigheid moet bestreden worden. Wie Jezus volgt, hoopt en gelooft dat ooit die tranen gedroogd zullen worden. Dat te durven geloven, daartoe roept de stem van Jezus, de goede herder, ons op. Hij moedigt ons aan erop te vertrouwen dat hij en zijn Vader, zij zijn een, ons veilig in hun handen houden.
Als dat geloof, hoe wankel ook, ons gaande houdt, zullen we ook zo leven.
Wij zullen proberen elkaars herder te zijn, naar Jezus’ voorbeeld. We zullen proberen elkaars tranen te drogen, we zullen recht houden wie struikelt, we zullen bezorgd zijn om wie verloren dreigt te lopen, we zullen troosten wie moedeloos wordt.
Zo worden ook wij deel van die grote menigte die niemand tellen kan, volgelingen van het Lam Gods dat onze fouten uitwast, dat ons zal voeren naar de waterbronnen van het leven. En God zal alle tranen uit onze ogen wissen.
Evangelie: Johannes 21, 1-19 - 'Zo moet Christus lijden en verrijzen'
Wegwijzerviering - een viering waar gezinnen centraal staan, samen met de vormelingen die op stapdag gaan en de eerste communicanten
Lieve kinderen,
Het is slechts 14 dagen geleden dat jullie hier met Pasen allemaal samen waren!
Pasen!
Het is vieren dat Jezus niet dood is!
En nu al, horen wij een verhaal waar Jezus op het strand zijn vrienden opwacht.
Zijn vrienden zijn nog verdrietig over Zijn dood!
Ze zijn maar terug gaan vissen zoals ze dat vroeger gedaan hadden.
Na een donkere stille nacht hebben ze bijna niets gevangen en een Man op het strand roept hen, Vrienden zegt Hij: Gooi de netten eens naar de andere kant van de boot
Dat is eigenlijk een uitspraak die betekent: Gooi het eens over een andere boeg!
Probeer het eens op een andere manier!
Ze doen het en ze vangen heel veel vis!
Maar tegelijk beginnen ze zich af te vragen waarom deze vreemde Man hen aanspreekt met Vrienden!
En Johannes is de eerste die het doorheeft! Hij ziet Jezus in die Man op het strand!
Hij voelt hoe Jezus hier terug met hen op het strand wil zijn zoals vroeger.
Hoe Hij hun Meester wil zijn, en hen de weg wil tonen, te doen zoals Hij het hen heeft voorgedaan Johannes voelt zich al heel wat beter en is vol vertrouwen.
Vrienden zeg je zomaar niet tegen iedereen! Je moet de mensen al een beetje kennen, al een beetje gaarne zien, alvorens je het woord vrienden gebruikt! Niet?!
Dat is wat Jezus al in de eerste plaats toont!
En Jezus toont meer! Jezus zet altijd de wereld een beetje zn kop!
Hij moet die mensen niet al een hele poos kennen, neen, Jezus toont altijd eerst zijn vriendschap, om iemand op zijn gemak te stellen, om iemand wat op te fleuren, om iemand een goed gevoel te geven zo krijgen ze vertrouwen!
Jezus heeft hier ook een houtskoolvuurtje aangelegd en daarop alvast 2 broden en
2 vissen voor zijn vissers!
Hij wekt hun vertrouwen!
Ze voelen zich bij die man op het strand, terug zoals vroeger, bij Jezus thuis.
Ze eten smakelijk samen en nadien vraagt Jezus aan Petrus: zie je Mij graag?
En Petrus schrikt een beetje van die vraag en zegt:
Natuurlijk! Dat weet Jij toch Jezus hoe ik van je houd?!
Jezus zegt hem:
Petrus, ik weet dat je van me houdt en je mij in je hart zal dragen, je leven lang!
Weet dan, dat je zonder aan Mij te denken, niet altijd de juiste beslissingen neemt.
Denk aan Mij alvorens aan een opdracht te beginnen!
Denk aan de liefde die Ik je altijd eerst getoond heb, alvorens aan een taak te beginnen.
Het was mn hart voor de mensen, het was mn gaarne zien, dat mensen deed opstaan wanneer ze verlamd waren.
Het was mn hart voor de mensen, het was mn gaarne zien, dat hun ogen deed blinken, hun ogen terug deed zien, wanneer ze blind aan de kant zaten
Zó zal je Mij tonen aan de wereld! Zó zullen de mensen iets van Mij in jou terugvinden en erop vertrouwen dat Ik hen niet in de steek laat.
Zoek in elke mens het goede en zeg het hen! Zij of hij zal zich beter voelen, je zult wat vertrouwen wekken, ze zullen graag met je meegaan en meedoen
Weet je, lieve kinderen, vandaag gaan jullie op tocht door de stad!
Je gaat veel nieuwe plaatsten leren kennen!
Je gaat vooral plaatsen zien waar mensen andere mensen willen helpen!
Hoe zullen ze dat doen denk je?
Ze vertrekken vanuit Jezus boodschap!
Vooral door gaarne zien door hun werk voor die mensen graag te doen.
Door het allerbeste te willen voor die mensen, door hen wat vertrouwen te bieden, zodat ze zich beter voelen en kunnen verder gaan!
Bram Vermeulen was ne Vlaamse zanger!
Hij zou nu al 73 jaar zijn! Voor jullie is dat heel oud!
Maar hij schreef een heel mooi liedje en dat gaat als volgt:
En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt dood moet je weten.
Het Is maar een lichaam dat ik achterliet,
het is heimwee dat ik achter liet,
het is verlangen dat ik achter liet.
Dood ben ik pas
als jij me bent vergeten.
Zo is het ook met Jezus!
Dood is Jezus pas en dood is Zijn boodschap
als jij,
als wij,
die zijn vergeten!
Lieve kinderen, ik wens jullie seffens een hele lekkere picknick en een hele fijne ontdekkingstocht!
Samen op weg met Jezus nog in je hart en heel veel gaarne zien!
Gedachtenisviering - Viering waar we de overledenen van de afgelopen maand maart herdenken
We zijn vandaag een week na Pasen en deze zondag werd vroeger ook Beloken Pasen genoemd. Beloken betekent gesloten of zelfs afgesloten. De paastijd wordt hiermee beëindigd of afgesloten.
En toevallig is deze viering ook de maandelijkse gedachtenisviering. Een mis waarin wij de overledenen van de voorbije maand herdenken. Voor hen en hun familie werd er vorige maand ook een hoofdstuk afgesloten.
En een overlijden in een familie wekt bij iedereen een heleboel gedachten en gevoelens op. Soms heel heftige gevoelens, soms opstandigheid, soms gelatenheid. En heel vaak onverwachte en tegenstrijdige gevoelens.
Het was allicht niet anders bij die leerlingen van Jezus indertijd. Zij waren net getroffen door een heel dramatisch overlijden en wisten blijkbaar ook niet goed hoe ermee om te gaan.
We hebben het allemaal al meegemaakt in onze familie en onze vriendenkring. Ik denk hier aan een man die zijn vrouw moest afgeven na een vrij lange en bijzonder pijnlijke strijd tegen een weinig bekende, maar echt heel smerige ziekte. Hij had jaren als mantelzorger met heel veel toewijding en geduld voor haar gezorgd, maar zij verloor de strijd.
En toen alles voorbij was, zei hij: het wordt geen kerkelijke uitvaart. Want ik kan niet meer geloven in een liefdevolle God, die van zijn mensen houdt.
Dat soort God heeft voor mij afgedaan.
Maar even goed herinner ik mij een gedachtenisprentje van een rabiate en verstokte atheïst, die bij leven en welzijn zijn kritiek op kerk en geloof nooit had gespaard. Maar op zijn gedachtenisprentje dat hij zelf had geschreven lazen wij: misschien komen we elkaar wel ergens tegen later.
Misschien is er toch nog iets. Je weet maar nooit
Inderdaad, je weet maar nooit. Is er een leven na dit leven of is na het sterven alles voorgoed voorbij? We weten het niet. Niemand is in staat het ons te vertellen. Niemand kan bewijzen dat een tweede leven, een later leven, een ander leven bestaat of niet bestaat.
Maar eigenlijk gaat het daar niet om. Het gaat niet om het opnieuw tot leven komen van een individueel persoon of van een menselijk lichaam. Waar het om gaat is dat wij kunnen geloven dat het leven sterker is dan de dood.
Dat liefde en hoop het winnen van rouw en uitzichtloosheid. Dat een mensenleven niet voor niets, niet zonder betekenis is geweest.
Nemen we even de man die we vandaag gedenken.
Hij heeft een lang leven gekend, hij had negen kinderen en met zijn kleinkinderen en achterkleinkinderen konden in elke school wel een paar klassen gevuld worden. Er moesten bij zijn uitvaart hier in de kerk een zestal rijen voorbehouden worden. En op elke rij zaten mensen van verschillende generaties, allemaal met hun eigen gevoelens van rouw, van verdriet, maar ook van trots en dankbaarheid.
En natuurlijk gaat het daar ook niet om, over hoeveel nakomelingen er nog aanwezig zijn. Waar het om gaat is dat een stuk leven is doorgegeven, een levensstijl, een manier van omgaan met elkaar, een vorm van samenleven. Dat is de manier waarop mensen verder leven. Hoe dikwijls horen we nabestaanden niet zeggen: dat zou moeder zo hebben gedaan, dat zou vader goed gevonden hebben.
Waar het eigenlijk om gaat is dat we geloven en blijven geloven in het leven, in de toekomst. En dat het daarom goed is dat mensen bij elkaar blijven en elkaar blijven opbeuren en bemoedigen. Het was bij die leerlingen van Jezus toen niet anders.
Die Thomas in het evangelie was niet zozeer een ongelovige Thomas. Hij was gewoon de moed kwijt, hij zag het niet meer zitten. Hij dacht dat alles voorbij was toen Jezus aan het kruis was gestorven. Hij zag heel zijn droom, al zijn idealen uiteengespat.
Maar een paar van zijn vrienden hebben hem opgebeurd en weer moed gegeven.
Komaan, Thomas, zegden zij, we geven niet op, we beginnen er terug aan. De boodschap van Jezus, zijn idealen, zijn voorbeeld, zijn niet voorbij. We hebben altijd in Hem en zijn lessen, zijn manier van leven geloofd. Nu is het aan ons, wij gaan tonen dat Hij eigenlijk nog leeft.
In die zin is eigenlijk elke eucharistieviering een gedachtenisviering. Straks horen wij het weer: blijf samenkomen en blijf het brood breken in mijn naam, om mij te gedenken. Zo gedenken wij ook onze vader of moeder, onze grootmoeder of grootvader, onze overgrootouders. Door hun voorbeeld na te volgen, door te doen wat zij ons hebben voorgedaan.
En zo hen niet te vergeten.
We moeten ons niet verliezen in filosofische of theologische redeneringen om te bewijzen dat iets bestaat of net niet bestaat.
Veel zinvoller is elkaar te blijven ontmoeten, te blijven samenkomen om te gedenken.
Evangelie: Johannes, 20, 11 18 - 'Jezus verschijnt aan het graf van Maria Magdalena'
Op onze paaskaars staan drie duifjes.
De duifjes die Noach losliet uit de ark, om te weten of de zondvloed nog iets van een leefbare aarde had overgelaten. De tweede duif kwam terug met die olijftak: de tak van de hoop. En die hoop werd bevestigd toen die derde duif niet terugkeerde. God, de volmaakte, zo vertelt het oude verhaal, erbarmde zich over het onvolmaakte leven.
Nooit, zegt Zijn belofte, zal het leven verdelgd worden.
Het verhaal van Noach is een van de vele verhalen in de Bijbel die een voorafspiegeling zijn van de verhalen over de verrijzenis. Het geloof dat er een God is die de mens niet in de steek laat, vindt voor christenen zijn vervulling in dit feest dat wij vieren in de donkere nacht. De duisternis van de twijfel, van de angst, van het verdriet, wijkt voor het licht.
Maar zijn de symbolen waarin wij dit geloof uitdrukken, niet dubbelzinnig?
Het leven gevend water waaraan wij ons deze nacht toevertrouwen, bergt in de diepte van zijn golven ook de dood. Het vuur dat ons het paaslicht schenkt, verwoest steden en kathedralen. Ook in deze paasnacht blijf ik tastend zoeken. Waar is die verrijzenis? Wat betekent dat woord? Waarop kan ik steunen om mijn twijfel te boven te komen? Want ondanks die belofte blijven mensen lijden, slokt de dood onze dierbaren op, zaait het kwaad, dat dikwijls van mensen uitgaat, dood en vernieling.
In Maria Magdalena kan ik me herkennen. Zij gelooft niet meer een levende Jezus na al wat ze meegemaakt heeft. Maar zelfs nu laat ze hem niet in de steek. Zij zoekt hem om te rouwen, om hem de laatste lieve zorgen te kunnen geven. Het is onmogelijk hem nog levend te zien.
En dan gebeurt er iets.
Ze herkent hem, levensecht, in die vreemde man die haar bij haar naam noemt. In hem herkent zij Jezus stem. Zijn gestalte verdwijnt, zijn stem blijft haar aanspreken en maakt haar sterk genoeg om die mannen, die laffe leerlingen, wakker te schudden.
Ook wij zien Jezus niet meer. Maar horen wij soms, als een goede mens ons aanspreekt, zijn levende stem niet, tussen alle kwaad dat nog dagelijks in onze wereld woekert?
Na de verschrikkelijke aanslag op twee moskeeën in Nieuw-Zeeland vertelde de eerste minister van dat land, tijdens de herdenking van de doden, hoe ze woordeloos bij de families en vrienden van de slachtoffers stond. Die diepbedroefde mensen vonden wel woorden: ze begroeten haar, een vrouw met een ander geloof, een vrouw uit een andere cultuur, de cultuur van de moordenaar, met: As-Salaam-Aleikum. Vrede zij u.
Een wens van vrede, ondanks het gruwelijke leed en de vernietigde levens. Als dit mogelijk is, begin ik een beetje te vermoeden wat Pasen, wat verrijzenis kan betekenen. Ik weet niet hoe, ik weet niet waar of wanneer, maar het is mogelijk dat liefde de haat overwint. Het is mogelijk dat liefdevol leven sterker is dan het ergste kwaad.
Die eenvoudige vredeswens van die eenvoudige mensen is voor mij echo van het Paasgeloof.
Want wat lees ik in de regel die volgt op het evangelie dat we daarnet gehoord hebben?
In de avond van die eerste dag van de week, toen de deuren van de verblijfplaats der leerlingen gesloten waren uit vrees voor de Joden, kwam Jezus binnen, ging in hun midden staan en zei: Vrede zij u.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
