Wegwijzerviering, een viering waar families met kinderen centraal staan
Dank- en vakantieviering
Wie is de belangrijkste persoon in dat verhaal dat we net gehoord hebben? Die jongen, natuurlijk.
Want die heeft niet stiekem gedacht: ik hou mijn brood en vis lekker bij, want anders kan ik op mijn kin kloppen. En het is die jongen die het evangelie als ons voorbeeld naar voor schuift. Als wij durven delen wat we hebben, ook als dat weinig is, dan kunnen er wonderen gebeuren. Daar zijn er paar spreekwoorden over: gedeelde smart is...; gedeelde vreugd is...
Nu, om dat te durven, moeten we wel geloven. Geloven wat er op het einde van het verhaal gezegd is: er is genoeg voor iedereen. Nu, er is genoeg voor iedereen. We leven in een rijk land, in een van de rijkste van de wereld. En ook in die grote wereld is er meer dan genoeg om elke mens goed en waardig te laten leven. Er is genoeg, als iedereen niet alleen aan zichzelf denkt, maar ook aan de mensen met wie we op tocht zijn in dit leven.
Maar helaas. Veel mensen voelen zich als... de pinguïn op deze mooie foto hier.
Die foto hangt hier in de tentoonstelling in onze kerk, en die tentoonstelling gaat over de rijkdom van de natuur die we aan het verknoeien zijn. Wij zijn verantwoordelijk voor de wereld waarin al deze jonge mensen in zullen leven. En wij moeten ervoor zorgen dat we de rijkdom van deze wereld niet verkwisten, maar verdelen.
Er is genoeg voor iedereen.
Maar wat denkt die pinguïn, zo eenzaam op zijn ijskoude ijsschots? “Waar is die vis gebleven?” vraagt hij zich af. De vis verdwijnt uit onze zeeën, zoals zovele rijkdom van onze natuur verdwijnt omdat mensen die al veel hebben, nog meer willen hebben. En die rijkdom verkwisten.
Wij, volwassenen, moeten worden als kinderen, zegt Jezus. Kinderen, die misschien naïef, maar oprecht voor het klimaat opkomen. Kinderen die elkaar verstaan, welke taal ze ook spreken. Kinderen die hun snoep en hun fruit, hun brood en hun visjes, durven delen, en vertrouwen hebben in elkaar. Kinderen voor wie een glimlach belangrijker is dan geld.
Want als we in deze wereld de vis en het brood alleen voor onszelf willen houden, als we niet denken aan wat anderen nodig hebben, zal er op de duur geen brood en vis meer zijn.
