Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Evangelie: Matteüs 20, 28-32 - 'De tweede kreeg spijt en deed toch de wil van zijn vader'
Verrekijkerviering Sint Annekesfeesten
Er zijn mensen die gekend zijn om hun straffe uitspraken. Zowel negatief als positief. President Trump is zo iemand, hij staat gekend om zijn straffe uitspraken.
Wel vandaag horen we een straffe uitspraak van een man die 2000 jaar terug in de tempel tot zijn vrienden sprak, hij zei: Mensen die foute dingen hebben gedaan, en er dan op terugkomen, zullen eerder beloond worden dan mensen die gewoon niets verkeerd doen.
Zo zei de eerste zoon in het evangelie: Zeg vader, ik heb echt geen zin om te doen wat jij mij vraagt. Maar hij bedacht zich en deed toch het werk. De tweede zoon zei: "Ok, vader op mij kunt ge weeral rekenen , maar hij stuurde zijn kat. Hij had veel te veel andere dingen te doen.
En Jezus zei toen tegen zijn vrienden: Toen mijn voorganger, Johannes, tot jullie sprak, zeiden jullie ja, ja alles ok maar wij doen toch ons eigen ding!. En de arme ongelovigen, de sukkelaars, de man in de straat, die luisterden wel en deden wat ze beloofden.
Jullie, mijn beste vrienden waren als die 2e zoon: zeggen dat je het doet maar het uiteindelijk niet doen . We kunnen hier niet genoeg beklemtonen hoe belangrijk deze uitspraak ook voor ons, nu in 2017 is.
Onze maatschappij, onze gemeenschap, onze parochie, onze verenigingen draaien op dit principe. Het sociale leven in Vlaanderen wordt in stand gehouden door verenigingswerk, door vrijwilligers. Niet door subsidies.
Als je zegt: Ik doe mee, ik doe dit werk, op mij mag je rekenen, ik trek mee aan de kar, ik kuis die boel wel op en je stuurt achteraf uw kat, dan staan we veel verder achteruit.
En langs de andere kant zijn er altijd mensen die plots opduiken. Geen tralala verkopen en gewoon beginnen met opruimen, met organiseren, met aan de kar te trekken... Meestal hebben ze op voorhand niet gezegd Ik doe dit wel. Meestal staan die niet vooraan op het podium. Maar het werk gebeurt wel.
Een woord is een woord. Dat bedoelt Jezus vandaag. Een ja is een ja. Als je meedoet, als je u engageert, dan moet je er staan. Men rekent op u.
Als je zegt ik wil gevormd worden, ik wil mijn communie doen, op dat moment moet je goed nadenken. Je zegt dan best tegen u zelve: Als ik het doe, doe ik het goed, en hou ik het vol helemaal tot het einde..
Dit weekend vieren wij weer een groot feest in de parochie. De Sint-Annekes feesten. Het zijn er precies meer dan één. En eigenlijk is dat ook zo. De Sint-Annekes feesten!
Meer dan 140 vrijwilligers hebben gezegd: Op mij mag je rekenen Ik sta er wel dit weekend. Ik zorg er mee voor dat anderen kunnen feesten.". Er zit een ploeg achter die 6 maanden op voorhand bijeenkomt en startten met de voorbereiding. Ze hebben hun woord gegeven. Ze staan er gewoon als men hen vraagt.
De Pleplo doet de kinderactiviteiten, de kassier telt zijn geld, Jeugdhuis l Link zet heel het weekend de deuren van het Spieken open, de kok werkt zich in het zweet, de diensters leggen kilometers af, de tapper tapt en de opkuiser kuist op, er is dat madammeke die elk jaar een enorm afwas komt doen, niemand ziet haar staan, maar ze verzet wel een berg afwas.
Als al deze mensen zouden gezegd hebben: Ik doe het wel, maar ik stuur mijn kat het zou er schoon uitzien. Versta je nu waarom we spreken over de Sint-Annekes feesten? Het is meer dan 1 feest Laat u maar verwennen vandaag.
Het thema van deze viering luidt: Een huis voor iedereen. Ik ben de makers van deze viering dankbaar voor dit thema. Een huis voor iedereen. Dat wil ook het vernieuwd Sint-Anneke Centrum zijn. Vandaag is het open-deur-dag. Alle deuren staan open om te laten zien hoe mooi het geworden is. Volgende week moeten Herman en ik naar het bisdom komen. We gaan hen zeggen: Er zijn geen 3 parochiehuizen in de hele bisdom Antwerpen die zijn zoals dit centrum.
Deze verbouwing heeft inderdaad veel geld gekost. Maar we klagen niet. We vinden het een verantwoorde investering. Waarom? Het is een huis voor iedereen.
Ik ga toch 1 cijfer noemen. De vaste kosten bedragen 110 per dag, of het centrum nu open is of niet. Huishuur, verzekeringen, belastingen, nutsvoorzieningen En dan nog zeggen we: Alle parochiale verenigingen mogen dit centrum gratis gebruiken. Dit kan omdat we het centrum ook verhuren voor feesten, fuiven, koffietafels bij uitvaarten, babyborrels, tentoonstellingen en concerten gewoon de cyclus van het leven. Een huis voor iedereen. En ook daar staat een ploeg achter die ja gezegd heeft, en die er dan ook staat.
Daarom moet je vandaag eens binnenspringen. Kom eens zien hoe mooi dit huis geworden is.
En voor alle duidelijkheid: het is veel gemakkelijker wanneer je zegt Ik doe het, ik kom helpen, ik doe mee . En dat je dan ook komt en er staat.
Niet eerst Ja en dan neen, niet eerst neen en dan ja
Gewoon meedoen en erin geloven. Er zijn altijd handen te kort.
Wat is rechtvaardig? - 25e zondag door het jaar A 2017 - Fred
Vijfëntwintigste zondag door het jaar A 2017 - Zondag 24 september 2017
Eerste lezing: Jesaja 55, 6-9- 'Uw gedachten zijn niet mijn gedachten'
Evangelie: Matteüs 20,1-16a - 'Zijt gij kwaad omdat Ik goed ben?'
Er zijn van die evangelies die we onmiddellijk herkennen en waar we het al snel roerend mee eens zijn. Er zijn er ook af en toe waar we het moeilijk mee hebben. Het evangelie van vandaag is er zo eentje. Het wringt niet alleen, het lijkt zelfs niet helemaal juist, niet helemaal eerlijk. We weten niet goed wat we ervan moeten denken en wat we ermee kunnen doen in ons dagelijks leven.
Wat is dat voor een landeigenaar, wat is dat voor een baas die zijn arbeiders die een hele dag gewerkt en gezwoegd hebben in de brandende hitte, maar evenveel betaalt als degenen die maar een uurtje hebben gepresteerd? Geen enkele CEO zou zoiets doen. Het is economisch en zelfs sociaal onverantwoord. Geen enkele politieke partij of geen enkele vakbond zou het opnemen voor die werkers van het elfde uur en hun beloning verdedigen!
Nochtans doet die landeigenaar niets onrechtvaardig. Hij had de eerste werkers die hij in dienst nam één denarie beloofd om een dag te werken. En die één denarie krijgen ze ook. Naar sociale normen was in die tijd trouwens één denarie per dag best een behoorlijk loon. Je kon er twee dagen een gezin mee onderhouden. Ze hadden eigenlijk geen reden om ontevreden te zijn.
Maar toch gaan ze aan het morren. En dat komt omdat die landeigenaar de laatste werkers het eerst uitbetaalt, terwijl de anderen erbij staan en het zien. Dat doet hij natuurlijk bewust. Het lijkt wel op een provocatie. Want hij had net zo goed de eerste arbeiders eerst kunnen uitbetalen. Dan had niemand gezien dat de laatsten evenveel kregen.
Maar nu dus wel.
En daardoor komt er onvrede, daarom wordt er gemord. Mensen gaan pas aan het protesteren, als ze kunnen vergelijken. Niet omdat zij te weinig zouden krijgen, maar omdat anderen meer krijgen dan waar ze recht op hebben. Althans in hun ogen. De eerste arbeiders voelen zichzelf niet tekort gedaan, ze vinden dat anderen teveel krijgen en dus profiteren. Eigenlijk zijn ze jaloers. Vandaar die vraag van de landeigenaar: Zijn jullie soms kwaad omdat ik goed ben?
Misschien is het goed dat we ons eens afvragen waarom die werkers van het elfde uur er nog altijd staan. Drie keer is de landeigenaar al werkers gaan zoeken, s morgens vroeg, het derde uur en tussen het zesde en het negende uur. Elke keer heeft hij een aantal mannen in dienst genomen. En rond het elfde uur staan er nog altijd te wachten.
Dan vraagt die landeigenaar: Waarom staan jullie hier de hele dag zonder werk? En zij antwoorden: Omdat niemand ons gehuurd heeft. En daar zit hem dus het probleem. Waarom heeft niemand hen gehuurd? Waarom komen zij niet in aanmerking voor dat werk? Aan welke mensen denken wij dan, niet alleen in die tijd, maar ook nu, hier bij ons, in onze maatschappij?
Er zijn inderdaad ook nu nog mensen die niet worden ingehuurd, die niet worden aangesproken om een taak te vervullen, die geen aanbiedingen krijgen om aan het werk te gaan. Het zijn meestal de zwakken in de maatschappij. Het zijn de arbeiders en bedienden die ontslagen worden omdat hun bedrijf meer winst wil maken en hogere premies wil geven aan de rijke aandeelhouders.
Het zijn mensen die zogezegd te oud zijn om te werken. En mensen zonder diploma, mensen met een zwakke gezondheid, mensen met een lichamelijke of mentale beperking. Of het zijn vreemdelingen, ook al wonen ze al drie generaties lang in ons land. Of het zijn zwangere vrouwen, die binnenkort in aanmerking komen voor zwangerschapsverlof en nadien ongetwijfeld moeten worden vervangen.
Wat Jezus daartegen inbrengt, in de persoon van die landeigenaar is een verhaal van onderlinge solidariteit, ook van solidariteit met kansarmen. Hij betaalt één denarie, een dagloon van twee dagen voor een gezin. Hij betaalt niet alleen de arbeiders, hij geeft ook een menswaardig bestaan aan hun vrouw en kinderen, die helemaal niet komen werken.
Daarmee hebben wij meteen een antwoord op onze vraag van daarstraks: wat doen wij met zo een verhaal? Wat doen we ermee in ons dagelijks leven? Zijn wij bereid tot dat soort solidariteit met kansarmen, met mensen aan de rand? Nemen wij het soms op voor mensen die niet aan de bak komen, die minder kansen krijgen? Of laten wij ons misschien ook niet al te gemakkelijk verleiden tot commentaar op mensen die volgens ons en vaak ook volgens de media hun kansen niet willen grijpen?
De laatsten zullen de eersten zijn en de eersten de laatsten, klinkt het op het einde van het evangelie.
Het is eigenlijk nog een stuk radicaler.
Het is in de parabel niet zo dat de achterblijvers worden voorgetrokken en de eersten worden benadeeld. Het betekent gewoon dat, waar mensen zich met de juiste intentie inzetten, er uiteindelijk geen eersten of laatsten meer zijn.
Evangelie: Matteüs 18, 21-35 - 'Vergeven tot zeventig maal zevenmaal'
En vergeef ons onze schulden ♪,
zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren ♪.
Al bijna een jaar proberen wij te wennen aan die nieuwe versie van het Onze Vader. Maar het valt niet mee om dat zomaar te doen.
Ik heb het dan niet zo zeer over de nieuwe tekst van het Onze Vader of het zingen daarvan, maar wel aan de inhoud ervan. En daaraan is eigenlijk niks veranderd.
Wij hoorden, daarnet nog, een parabel ons al lang bekend is:
Een eerste dienaar is aan de koning een zéér grote som schuldig, die hij niet kan terugbetalen. Maar omdat de dienaar hem om genade smeekt, scheldt de koning hem de geleende som kwijt.
Maar daarna stapt die dienaar naar een andere dienaar toe, die aan hem een klein bedrag schuldig is. Maar ondanks diens smeken, kent hij geen medelijden.
Als de koning dit ter ore komt, is hij woedend. Hij levert de dienaar over aan de beulen, totdat hij zijn hele schuld betaald zou hebben.
Het verhaal had héél anders kunnen lopen. Zo van: de eerste dienaar ging opgelucht naar huis. Onderweg komt hij een andere dienaar tegen, die hem een kleine som schuldig is. Weet je dat nog, vraagt hij dan. Natuurlijk, zegt de ander, maar ik zit nu krap bij kas. Laat maar zitten, zegt de eerste dan, mij is daarjuist een grote som kwijtgescholden, en ik doe voor jou hetzelfde. Laat ons er samen een pintje op gaan drinken.
Maar de oude parabel blijft natuurlijk zoals hij altijd geweest is, en dus besluit Jezus met: Zo zal ook mijn hemelse Vader met ieder van u handelen die niet zijn broeder van harte vergiffenis schenkt.
Het viel mij vandaag op dat die gedachte precies overeen komt met wat wij, iedere keer opnieuw, bidden of zingen: Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren.
Het is een oude parabel en van schuldbemiddeling of -herschikking was toen duidelijk nog geen sprake. Van schuldkwijtschelding blijkbaar wel!
Toch is het niet de bedoeling dat we die bedragen van 10.000 talenten of van 100 denariën, gaan omrekenen naar euros van vandaag.
Maar als ik u vertel dat 1 denarie in Jezus' tijd zowat het dagloon was van een arbeider, dan weet je dat 100 denariën genoeg is om met een gezin ongeveer twee maanden rond te komen.
Als ik u dan vertel dat 1 talent gelijk staat aan 6000 denariën, dan volstaat één talent om een zelfde gezin 60 maanden of 5 jaar eten te geven. Met 10.000 van die talenten kan je dan, schrik niet, het is onvoorstelbaar 50.000 jaar leven! Een bedrag dat, menselijk gezien, niet opbruikbaar is, en dat ook niet uitkeerbaar is.
Deze schuld wordt, door de koning in de parabel, zomaar uitgewist!
Als het om, menselijk gezien, onmogelijke bedragen gaat, wat hebben wij dan aan deze parabel?
En wat heet onmogelijk?
Als we vandaag naar de wereld kijken, waar landen in de derde wereld of zelfs landen in Europa, zoals Griekenland, failliet dreigen te gaan
Als een paar grote orkanen, op enkele dagen tijd, hele eilanden of zelfs staten van de kaart kunnen vegen, dan is eigenlijk alles opbruikbaar en door individuele mensen niet te dragen.
In elk geval maakt de parabel ons duidelijk dat God ons véél en véél meer vergeeft dan de schuld die een medemens bij ons kan hebben.
Zo komen we weer bij de eerste lezing.
Daaruit wil ik twee zinnen onthouden:
Alleen een zondaar blijft lopen met wrok en gramschap. Wie wraak neemt, zal de wraak van de Heer voelen: de Heer zal zijn zonden nooit uit het oog verliezen. Ik denk niet dat het dat is wat we willen.
Vergeef uw naaste zijn onrecht: dan worden, wanneer gij er om bidt, uw eigen zonden kwijtgescholden. Daarvan onthoud ik: wanneer gij er om bidt.
Zo komen we weer bij het Onze Vader, waarin we bidden: En vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren.
Eigenlijk bidden we dus: goede Vader, als wij proberen om mild te zijn voor anderen die bij ons in het krijt staan, vergeef dan onze schulden. Doe dan voor ons zoals die Koning in de parabel. Amen.
Evangelie: Matteüs 18, 15-20 - 'Wanneer uw broer gezondigd heeft, wijs hem dan terecht'
Lieve mensen,
De bijbelteksten lijken op t eerste zicht zo moeilijk te verteren vandaag.
Als we nader toekijken zien we vele goeie eenvoudige suggesties voor het dagelijkse leven dat niet altijd over rozen loopt.
Zelf wil ik dit keer stilstaan bij de zin: Ik verzeker jullie, wat jullie op aarde binden, zal ook in de hemel gebonden zijn, en wat jullie op aarde ontbinden, zal ook in de hemel ontbonden zijn.
Ik verzeker jullie, wat jullie op aarde binden
Binden, wil in dit geval zeggen: mensen bijeen brengen rond Jezus, wie of wat ze ook mogen zijn, over alle verschillen heen die hen van elkaar scheiden of tegen elkaar opzetten.
Zo zijn wij hier ook wekelijks bijeen. En juist omdat we rond diezelfde gedachten, diezelfde levensbeschouwing samenkomen, voelen we ons ook hier, rond deze tafel, meer dan op straat: eensgezind. Daarom spreekt ook Paulus in zijn brieven aan de Romeinen, of Korintiërs, of welke gemeente dan ook gemakkelijk tot zijn zusters en broeders. Omdat hij tegen zelfgezinde spreekt. Zij die nieuwsgierig zijn, geïnteresseerd zijn in Jezus van Nazareth
De zin gaat verder met de woorden en wat jullie op aarde ontbinden
Ontbinden staat hier met de betekenis van; mensen losmaken uit al wat hen bezwaart: een pijnlijk verleden, verlammende teleurstellingen, een isolement, vóóroordelen die hun kijk op medemensen vervormen.
Ontbinden heeft te maken met tot inzicht komen, vergiffenis schenken en bekering, verandering mogelijk maken. Om dan anders te kunnen kijken.
En daarvoor zijn vele eerste stappen nodig, vooral van onze kant.
Een eerste bijzonder stap wordt ons al heel de zomer aangereikt door de tentoonstelling waar we wekelijks middenin zitten.
Zij draagt de titel De dag des oordeels
Het lijkt op t eerste zicht ook een zo moeilijk te verteren verhaal, en toch rijkt ook deze tentoonstelling ons een goede tip voor ons dagelijks bestaan en kijken naar mensen .
Even wil ik vertellen wat mij getroffen heeft:
Ayin Horeh: Hebreeuws voor het boze oog, een Jiddische uitspraak gekend bij joden, moslims en christenen.
Ajin Hara is de naam van de fortograaf kunstenaar. Deze naam is afgeleid van het Hebreeuws Ayin Horeh: het boze oog!
En met haar camera in de hand lijkt zij dan ook heel dikwijls het boze oog! Al wil ze dat vooral niet zijn.
Ajin Hara is de vrouw die met schroom, met heel veel respect en mededogen naar mensen kijkt, hen tegemoet gaat en met in gesprek gaat.
Vanuit die manier van haar kijken wil ze ons een spiegel aanreiken.
Hoe kijken wij naar mensen die op straat zomaar een keppeltje en hun specifieke krulletjes langs hun slapen dragen? Hoe kijken wij naar mensen die een kuffi dragen getooid in lange witte of bruine kleren? Hoe kijken wij naar kinderen, jongeren en volwassenen met het syndroom van Down?
Ajin Hara gaat in gesprek met hen. Aanvankelijk zijn ze wat terughoudend en na het gesprek zetten zij zich fier, rechtop klaar voor de foto
De foto die de kijker dan kan raken tot in de ziel
Hoe kwetsbaar al die mensen die uiterlijk anders verschijnen dan wij in ons denken voorhebben
Hoe kwetsbaar al die mensen die door ons als anders bekeken worden.
Hun identiteit wordt al van bij de 1e seconde beschadigd door onze manier van kijken, staren en nastaren bijna .
Vanuit haar fotografie gaat Ajin Hara naar haar metgezel en schilder Diederik Boyen.
Hij die zo figuratief schildert met excessieve (overmatige) uitdrukkingen waar de mens helemaal aanwezig is, waar getuigenis van die ene mens zichtbaar wordt
Diederik is de schilder van de Identiteit.
De identiteit die men verkrijgt door ervaringen, sociale invloeden, eigen kennen en kunnen
De identiteit die men soms ook slechts overhoudt nadat het wezenlijke is weggenomen. De eigenheid van iemand ontkend. De waarden gedevalueerd.
Zijn mildheid ligt in zijn esthetische schoonheid om de personages te omringen.
De schoonheid van deze 2 kunstenaars is overrompelend. De confrontatie overweldigend.
Deze tentoonstelling brengt ons tot zelfreflectie.
We komen naar een tentoonstelling en de tentoonstelling kijkt naar ons.
Het stelt vragen: welke kracht kan kunst hebben om ons en de samenleving waar we deel van uitmaken te transformeren?
Wat een kracht kunnen de woorden van Paulus aan de Romeinen, de woorden van Jezus aan ons, hebben. Met welke emoties en ethische keuzes begeleiden ze ons doorheen het proces van continue verandering ? Hoe kijken wij en gaan wij om met anderen? Om uiteindelijk mekaar alleen nog liefde schuldig te zijn.
bronnen: Fr. Mistiaen Js, Anna3krant en tentoonstelling
We hebben het gehoord in dat mooie scheppingsverhaal: God zag dat het goed was... en ik ben daar nog meer van overtuigd geraakt toen ik hoorde over een nieuwe ster, enfin, een oude ster, maar ze is nu pas ontdekt door een Belgische astronoom. Het was nieuws, omdat er planeten rond die ster draaien die misschien sterk op onze aarde lijken. En het was ook nieuws omwille van de naam die die Belg aan de ster had gegeven: ... Trappist!
Als er ook trappist in het heelal te vinden is, kan het niet anders of de schepping is heel goed!
Alle gekheid op het stokje, als we vandaag de schepping vieren, is het omdat ze een prachtig cadeau is van de Schepper. Hij heeft ze ons in handen gegeven om erin te wonen, en gelukkig te zijn. We hoeven alleen maar te doen zoals de biekes. Zo'n zwerm zoemende bijen heet "een volk". En wij hebben alles gekregen om een volk te worden dat vredevol samenleeft, en eendrachtig samenwerkt om van die bloeiende schepping een grote warme thuis te maken voor iedereen.
Nu laat ik me een beetje gaan, want ik weet wel dat ook de schepping scherpe kanten heeft, zoals een bieke ook kan steken met haar angel. Ja, in de natuur kan het stormen en bliksemen, ziekte en dood horen erbij. Maar daar hebben we dan een hart voor gekregen om medelijden te hebben, en handen om elkaar te steunen en te troosten, en de beloft die uit het evangelie spreekt, dat het allemaal goed zal komen met het leven, zoals er na elke nacht een dageraad komt. Maar helaas, de mens is niet zo slim als die bijen. We maken het lijden en de miserie in deze wereld groter. Het is inderdaad in die schepping geen aards paradijs meer, en daar zijn de mensen voor een groot deel verantwoordelijk voor. Daarover spreekt dat evangelie van vandaag. Leek het niet een beetje uit de toon te vallen, na dat mooie scheppingsverhaal? Jezus spreekt over lijden, en een kruis dragen.
Niet te verwonderen dat Petrus zo protesteert. Kunnen wij niet allemaal gewoon wat gelukkig leven, en lief zijn voor elkaar?
Helaas. Leven in die schone schepping, zoals God het bedoeld heeft, vraagt soms grote offers. Want in het hart van de mens leeft ook het kwaad. Het kwaad, dat andere mensen op de vlucht jaagt, dat anderen pest, dat de vruchten van deze aarde steelt en verkwist. Zoals er mensen in staat zijn om het leven van anderen tot een hel te maken, zo zijn zij ook in staat om van de schepping een woestijn te maken.
We moeten dikwijls moed hebben om het kwaad in deze samenleving en in onszelf te overwinnen. Dat wil deze viering ons geven: moed om het vol te houden. De schepping is Gods werk, Hij laat die niet verloren gaan.
--- Terugkeerviering (eerste communicanten en vormelingen) ---
Er zijn vandaag opvallend veel kinderen in de kerk. En vooral nogal wat meisjes en jongens die vorige maand hun eerste communie hebben gedaan of die een paar weken geleden werden gevormd. Waarom zitten die hier vandaag weer?
Die communie is toch al gedaan die grote dag is voorbij zijn ze iets vergeten, of is er nog een tweede deel?
De viering van vandaag heette vroeger een dankviering. Nu spreken we over een terugkeerviering. Waarom eigenlijk komen we nog eens terug? De voornaamste reden is: omdat het goed was. Het was een mooie dag, die dag van de communie of het vormsel. We hebben er goede herinneringen aan en we willen het niet vergeten.
We hebben ook genoten van de voorbereiding, van de mooie en intense momenten samen. Het waren toffe uren, we hebben mekaar beter leren kennen, we hebben deugd gehad aan de catechese, aan de mensen die ons begeleid hebben en die ons mee naar die grote dag hebben gebracht. En omdat het mooi was, willen we het nog eens herbeleven, willen wij het nog even vasthouden.
Dat doen we trouwens altijd. Straks is het vakantie en vele mensen gaan dan op reis. Sommigen kiezen altijd dezelfde bestemming, omdat ze zich daar goed voelen. Voor hen is het elk jaar terugkeren. Anderen willen nieuwe plekken ontdekken en verkennen. Maar ook zij keren nadien graag terug.
Want als je op reis bent geweest, kom je terug met een valies vol herinneringen. En dan maak je een fotoalbum om alles nog eens opnieuw te beleven. En later wil je nog eens terug naar die plaats, om alles nog eens te herontdekken. En dan spreek je af met de mensen die je daar hebt ontmoet en leren kennen. Soms worden dat vrienden voor het leven.
Mensen hebben er nood aan nog eens terug te keren.
Straks gaan vele kinderen op kamp met de jeugdbeweging. En ook dan kijken ze na het kamp uit naar een nieuwe ontmoeting. Ze willen de fotos zien en de kampfilm. Ze willen nog eens nababbelen en plannen maken voor het nieuwe werkjaar. Ook zij hebben hun terugkeermomenten.
De meeste vormelingen gaan straks hun laatste week in op hun lagere school. Het wordt een week van afscheid nemen, want de meesten gaan in september naar een andere school en zullen hun vrienden en vriendinnen er niet allemaal terugvinden. Sommige scholen hebben volgende week een sleep-in en in ieder geval een afscheidsfeestje. Er zullen ongetwijfeld hier en daar traantjes vloeien.
Maar ook daar gaan ze het hebben over een terugkeermoment. We gaan die juf of die meester toch niet definitief, voor altijd vergeten. We gaan toch nog eens terugkeren om goeiedag te zeggen en te vertellen hoe het gaat in die nieuwe, grote school. We hebben toch mooie jaren beleefd, we gaan elkaar toch nog eens terugzien en blijven ontmoeten.
En die vriendinnen en vrienden uit het zesde leerjaar: die verdwijnen toch niet voor altijd uit ons leven! We gaan toch met elkaar in contact blijven. We gaan geregeld eens afspreken. We gaan met andere woorden: terugkeren!
Zo is het dus ook in de kerk.
We komen vandaag nog eens terug omdat het goed is geweest. Omdat we een mooie voorbereiding hebben gehad en een prachtige dag op onze communie of ons vormsel. En omdat we zoveel deugd hebben gehad aan elkaar. Terugkeren is zinvol, is plezant en is voor ons allemaal weer een nieuwe, een rijke ervaring.
Het hoeft trouwens vandaag ook niet de allerlaatste keer te zijn. Het is vandaag ook niet definitief gedaan. Vanaf september is er weer elke maand een wegwijzerviering, elke eerste zondag van de maand. Een wegwijzerviering wordt speciaal gemaakt voor kinderen, voor jongeren en voor jonge gezinnen. De eerste communicanten en de vormelingen van 2018 zullen er dan zijn.
Maar ook jullie blijven dan welkom.
Jullie kunnen dan eens komen kijken hoe de volgende communicanten het doen. Je kan komen meevieren en ze komen aanmoedigen. Je zult er nog vele liedjes en teksten van herkennen. Als je de kans hebt, keer dan nog eens terug. De eerste zondag van de maand, vanaf september.
Want je hebt het zelf ondervonden: het is toch veel leuker met een volle kerk!
Op de flanken van de Corneliusberg - Sacramentszondag A 2017 - Gie
Sacramentszondag A 2017 - Zondag 18 juni 2017
Eerste lezing: Deuteronomium 8,2-3.14-16a- 'Denk aan de tocht van 40 jaar die Jahwe u liet maken in de woestijn'
Evangelie: Johannes 6, 51-58 - 'Ik ben het levende brood dat uit de hemel is neergedaald'
--- Op de flanken van de Corneliusberg ---
Ik wil jullie graag uitnodigen naar de start van Luik-Bastenaken-Luik, een wielerkoers die al meer dan 100 jaar gereden wordt. Zoals bij de Ronde van Vlaanderen kunnen ook liefhebbers zich tegenwoordig inschrijven voor een tocht van 75 tot 273 km.
Heb je zin om eens mee te fietsen? Er is voor elke deelnemer een uitgebreid pakket met: gratis ongevallenverzekering; uitgebreide bevoorrading met sportdrank, fruit en koeken; gratis koffie voor de start; technische en medische bijstand; enzovoort.
Zon zware wielerwedstrijd als uitdaging, deed mij denken aan die lange tocht van de Israëlieten met Mozes in de woestijn. Ook zij werden zwaar op de proef gesteld. Ook zij kregen voedsel en drank aangeboden, zij het in de vorm van manna en water uit de rots.
De koers vertrekt altijd in de stad Luik, langs de oever van de Maas. De renners starten aan de rivier, dwarsen het gebied Outre-Meuse en rijden dan zuidwaarts naar de overkant van de Maas. De echte koers begint vlak na de spoorweg, met de eerste hellingen vanaf de voet van de Corneliusberg. Er zijn cols met een lengte van 2 tot 5 km, en met hellingen van 9 tot 18%. De Côte de Cornillon is één van de vele kuitenbijters.
De Corneliusberg. Precies op deze plaats, maar dan 800 jaar eerder, leefde Juliana. Zij verloor als klein meisje haar beide ouders en werd opgevoed door de zusters in het klooster op de Mont Cornillon, de Corneliusberg dus. Later werd zij er ook zelf zuster en zelfs priorin.
Op een dag in 1209 kreeg zuster Juliana een visioen. Zij zag een schijf, stralend als de volle maan, maar dan met een hap eruit. Wat die maansverduistering kon betekenen, begreep zij niet.
Pas twee jaar later, waarschijnlijk tijdens Heilige Mis, begreep ze plots de betekenis. Het was niet de maan, maar de stralende hostie, die tijdens de viering door de priester omhoog werd geheven: Dit is mijn lichaam. Natuurlijk kon je niet de hele hostie zien, omdat ze werd vastgehouden door de vingers van de priester.
Tegelijkertijd begreep onze zuster ook de achterliggende betekenis van dit visioen voor haar. Je kon niet de hele hostie, dus ook niet de hele Christus zien. Er bleef een stukje verborgen.
Van dan af beschouwde Juliana het als haar taak om dat ontbrekende deel van Christus aan het licht te brengen. Zij raakte gepassioneerd door de Eucharistie, beter gezegd, door het Heilig Sacrament.
Wij kunnen ons vandaag nog nauwelijks voorstellen welke grote impact de Heilige Communie toen had. Zelfs een brave kloosterzuster als Juliana, die alle dagen naar de kapel en zo dikwijls mogelijk naar de Heilige Mis ging, kon toch niet zomaar iedere dag te communie gaan.
Ten eerste moest je wel écht nuchter zijn, dus helemaal niets gegeten hebben. De ouderen onder ons kennen dat nog. Want dat was vijftig jaar geleden ook nog zo.
Maar er was meer.
Het gebed om vergeving was toen nog een echte schuldbelijdenis. Zonder biecht of boete kon je niet zomaar aan het Heilig Misoffer deelnemen.
En je mocht de communie ook niet met je handen aanraken. De priester legde de hostie behoedzaam op je tong.
Waarom was dat Sacrament voor onze jonge non dan zo belangrijk? Omdat zij daarin Jezus, de Christus die ze zo aanbad, écht aanwezig kon hebben.
Het was toch die Jezus die, bij het Laatste Avondmaal, gezegd had: Ik ben het levende brood dat uit de hemel is neergedaald. Als iemand van dit brood eet, zal hij leven in eeuwigheid. Het brood dat Ik zal geven, is mijn vlees, ten bate van het leven der wereld." In dat Levende Brood, dat Heilige Sacrament kwam die onbereikbare Jezus haar aanraakbaar dicht nabij.
De rest van haar leven deed zuster Juliana haar uiterste best het Heilig Sacrament, dat ontbrekende stukje van Christus, te vieren en bekend te maken. Ondanks veel kritiek en tegenwerking is het sacramentsfeest er tenslotte voor de hele kerk gekomen. In 1264, enkele jaren na de dood van zuster Juliana.
Wij vieren nog altijd Sacramentsdag. Maar de processie en zeker alle fanfares daarbij zijn verdwenen. We kijken er nu ook op een héél andere manier tegenaan. De vroomheid van toen is geen antwoord op de vragen van nu. Met heimwee alleen, voed je geen levend geloof. Christus moet niet worden meegedragen in processies, maar in ons hart, in het leven van alledag.
Na 800 jaar is er veel veranderd rond ons vieren van het Heilig Sacrament. De prachtig versierde kerk en het rijke altaar hebben plaats gemaakt voor een sobere ruimte met een houten tafel. Het hoogdravende woordenspel van vroeger, ergens aan de rand van het leven, heeft plaats gemaakt voor een viering die midden in het leven staat. Zelfs de benaming is veranderd: van Heilig Misoffer in Eucharistie, een viering waarin we samen komen rond Woord en Brood, en spreken van breken en delen. We blijven niet meer nuchter voor de communie, we zijn er wel nuchterder over gaan denken.
Veel te lang bleef de eucharistie, het naar-de-mis-gaan zélf, verstaan als het summum van christen-zijn. Dat was toch onze zondagsplicht vervullen.
Maar de plek waar het christen-zijn moet gebeuren is het leven zelf.
In onze viering van de Eucharistie moet duidelijk worden, al wat we in ons gewone doen zo gemakkelijk vergeten. Daar wordt im¬mers nog lang niet altijd ons brood, ons leven, echt gedeeld met anderen.
Als de viering rondom Jezus, die zich gaf en geeft aan mensen, voorbij is, dan begint de dienst pas. Gevoed door Christus, door zijn woord, zijn boek, zijn brood en beker, zijn lichaam en bloed, kunnen wij worden wat je ontvangt en dienen wij elkaar te voeden, te sterken, te bemoedigen.
Eigenlijk begint onze dienst pas, als de viering is afgelopen. Onze eerbied voor het sacrament van het altaar, moet blijken uit onze eerbied voor mensen. Op die manier brengen wij eer aan God. Op die manier dragen wij Hem naar buiten, die wij hier binnen gelovig aanwezig weten... Waar mensen het brood en het leven van harte delen, daar ontstaat een gemeenschap van vlees en bloed, zoals Jezus zich die voorstelde: mensen met oog en hart voor elkaar, met voeten om naar elkaar op weg te gaan, en met handen om te delen.
Amen.
Terloops. Moest je, het zij met de koersfiets of anders, ooit eens belanden in Luik aan de overkant van de Maas: het klooster van de Carmel van Cornillon, daar aan de voet van de Corneliusberg, bestaat nog altijd. Ook de heilige Juliana van Cornillon is er nog. Want in het klooster, dat vandaag wordt bewoond door zusters Clarissen, is er al bijna 100 jaar een ambachtelijke bakkerij voor de vervaardiging van hostiebrood.
Mooie inspiratie gevonden in een preek van Federatie Herent
Evangelie: Johannes 3, 16-18 - 'Zozeer heeft God de wereld liefgehad'
--- Hoe is het met onze datingsite ---
Lieve mensen,
Eeklo heeft een datingsite opgezet!
Een datingsite! Daarvan hebben we allemaal al wel eens gehoord, niet?!
Een plek op de computer waar je je kunt aanmelden omdat je niet langer alleen door de wereld wilt gaan! Kort gezegd: een plek op de computer om een lief te zoeken!
Gisteren hoorde ik over de radio dat de stad Eeklo een datingsite heeft opgezet om de omliggende gemeenten aan te moedigen tot het fusioneren met hen!
Eeklo vraagt op die originele manier: wil je ons lief zijn, wil je bij ons komen wonen?
Edward Schillebeeckx, de grote Nederlandse Theoloog, schrijft in zijn boek Ons rakelings nabij op blz. 21: Elke godsdienst heeft een eigen configuratie en is op eigen manier volkomen uniek. Terecht zegt nochtans de brief aan de christenen van Kolosse: in Jezus woont lijfelijk de godheid in heel haar volheid. En in Hem zijt gij vervuld van die volheid. (2,9-10)
Het Griekse katoikein betekent in een huis wonen of bij iemand wonen. Hier betekent het: het lichaam van Jezus is als een tent waarin Gods volheid woont.
Dit gegeven brengt me bij de feestelijke zondagen die we zo pas gevierd hebben!
Kijken we naar 13 mei! De dag dat 19 lieve jongens en meisjes voor t eerst met hun ouders en met ons te communie mochten gaan.
Een jaar lang leerden ze Jezus kennen en werden ze uitgenodigd om Hem een plekje te geven in hun hart.
En naarmate de tijd vorderde keken ze echt uit, telden ze echt af naar dat moment dat Jezus bij hen officieel mocht intrekken!
19 lieve, zo pure kindergezichtjes die hun droom in vervulling zagen gaan.
19 paar liefdevolle ouders en dubbel zoveel grootouders die niet anders konden dan ontroerd zijn om dit zo mooie moment. Een moment om te koesteren en nog dikwijls te her-in-neren.
Volgde kort daarop het feest van O.-H.-Hemelvaart, een dag van, door en voor beweging.net.
Een kerk vol stralende gezichten. Mensen met iets van God in zich dat ze meedragen vanaf hun kindertijd. Want ook zij hebben ooit hun 1ste communie gedaan en sindsdien, Jezus als wegwijzer doorheen hun leven gevolgd. Sindsdien hun hart opengesteld om Gods volheid meer en meer plaats te geven, meer en meer in hen te laten wonen. Vanuit dat bewustzijn kunnen ze niet anders dan van de mensen houden, naar vrede streven, met hun boodschap van gelijkheid, broederlijkheid en rechtvaardigheid hoog in hun vaandel. Ze blijven samenkomen, om deze waarden leefbaar te houden in onze gemeenschap. Nadien, deelden ze hun houden van elkaar in het gelukkig samen-zijn op de eenvoudige receptie.
Volgde dan 10 dagen later het feest van Pinksteren. Hier weer een bijzonder feestelijke dag waarop 24 jongeren gevormd werden!
Weer een kerk vol stralende gezichten . Meisjes en jongens meer dan op hun Paasbest!
Gezien hun leeftijd, luisterden ze al anders naar het leven van Jezus. Ze leerden al wat meer over wat hier in de kerk zoal gebeurd. Ze leerden hoe we hier met velen een christelijke gemeenschap bouwen. Hoe we mekaar hier steeds een beetje beter leren kennen. Hoe we proberen zorg dragen voor elkaar en hoe zijzelf van jongs af, hier meer en meer deel kunnen van uitmaken.
24 lieve ingoede jongeren die dromen van en vredevolle wereld. Die dromen van een wereld waar nog een warme schoot te vinden is om te schuilen, een schouder om op te huilen, en plaats gemaakt wordt voor wie uit de boot gevallen zijn
24 paar liefdevolle ouders en dubbel zoveel grootouders die niet anders kunnen dan tranen laten van geluk. Die niet anders kunnen dan hun meisje of jongen warm in hun armen en hun hart sluiten.
24 lieve ingoede jongeren die een jaar lang op verschillende dagen een date hadden met die Gods volheid. Voor velen misschien onbewust, maar ze gaven Die toch een kamer om in te wonen. Al was het maar een huurwoning voor een jaar
Ik denk ook terug aan de wereldjongerendagen! En het interview met onze Paus Franciscus door 5 Vlaamse jonge mensen.
Het is al 3 jaar geleden, maar we herinneren het ons nog wel, niet?
De jongeren mochten vragen stellen, zoveel ze wilden.
Op t eind stelde Paus Franciscus zelf een vraag, die ultieme vraag die de hele wereld rondging. Kennen we ze nog?
Waar is je schat? Waar rust je hart? Op welke schat rust je hart?
Die schat bepaalt hoe je door het leven gaat. Je hart is gelinkt aan je schat.
Is je schat: bezit, geld, macht ?
Is je schat: de schoonheid, de goedheid en de zin om goede te doen?
Daarop zoek je zelf een antwoord. Niemand anders kan je dit antwoord geven.
Doe het maar rustig thuis
De jongeren waren diep onder de indruk.
Ze voelde Paus Franciscus aan als een liefdevolle coach.
Leve mensen, zo lief heeft God de wereld gehad dat door Zijn eniggeboren Zoon zovele liefdevolle mensen nu nog door de wereld trekken, opdat allen de ruimte zouden krijgen om te leven en niemand verloren zou gaan
Ik begon met de datingsite van de stad Eeklo. Lieve mensen, hoe is het met onze datingsite God, wil JIJ (Gods volheid) ons lief zijn? wil JIJ (Gods volheid) bij ons komen wonen?
Met de vlaggen die hier hangen, zijn honderden herinneringen verweven. Schone herinneringen, aan de KWB, het ACW, vakbondswerk, het lekenapostolaat, kajotters.
En in de Gregoriaanse zang van De Zingende Wandelkring klinkt twee millennia traditie, het geloof van generaties die de fakkel van het evangelie hebben doorgegeven.
Die traditie en die herinneringen worden hier vandaag gekoesterd door vooral mensen die al wat ouder zijn. En ik vermoed dat er zijn die denken: t is heel mooi geweest, maar wat schiet er van al dat idealisme over? De beweging van Cardijn en Leo XIII ligt op sterven. Het is gedaan met de C.
Maar als we dat denken, geloven we dan nog?
Ook de leerlingen dachten na Goede Vrijdag: Het is gedaan, ons ideaal is dood en begraven.... Maar ze waren het woord van Jezus vergeten: Ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voleinding van de wereld.
Onze wereld is ver van voleind, er is nog heel wat werk voor hij af is, zoals God hem bedoeld heeft. En meewerken aan het herscheppen van deze wereld, het vraagt soms bloed, zweet en tranen. En het vraagt vooral: veel geloof. Zeker als de tijden veranderen, en het er inderdaad op lijkt dat zovele goede tradities verloren gaan.
Jezus heeft nooit gezegd dat het gemakkelijk zou gaan, maar wel dat we meewerken aan een onverwoestbaar goed. Heel deze viering wil ons moed geven om te blijven geloven: delen is beter dan grijpen, goedheid is beter dan wraak, dat onrecht en lijden overwonnen kunnen worden, dat onvoorwaardelijke liefde is sterker dan hard eigenbelang en haat.
De vormen waarin dat geloof zich laat zien, veranderen. We dragen ook niet meer dezelfde kleren als de middeleeuwers, we sturen geen postduiven maar mails. Onze bewegingen en onze liturgie veranderen ook. Maar wat essentieel is, en nu moet ik oppassen dat ik niet te politiek ga klinken, is dat er altijd opnieuw Gutmenschen opstaan.
Vroeg in de bijbel staat de vraag van Kaïn: Ben ik mijn broeders hoeder? Wie daarop zegt Ja, zoals Jezus, is een Gutmensch. Goede mensen zijn geen softies. Het kwaad dat ze bestrijden kan verschrikkelijk zijn: Manchester heeft duidelijk gemaakt. Jezus is zijn kruisweg gegaan, omdat hij een goed mens bleef. Wie voor rechtvaardigheid opkomt, weet dat de strijd hard kan zijn.
Ons geloof verkondigt dat het vuur van het evangelie niet kan uitsterven. Het flakkert niet altijd even hevig. Maar ook onder de asse blijft het smeulen. Al wat wij doen, jong en oud, in ons gewoon leven van elke dag, kan een vonk zijn van dat vuur: de eerlijkheid in onze omgang met elkaar, de hulp aan onze gebuur, de verdediging van de zwakke, de vergiffenis die we schenken en die we nodig hebben. Wij, gelovigen, spelen een rol in het maatschappelijk leven, in de verenigingen, het werk, de partijen of bewegingen waaraan we meewerken. De organisaties die we steunen zijn vonken van dat vuur: Broederlijk Delen, Welzijnszorg.
Onze receptie straks is een bescheiden symbool: we willen delen wat we hebben. In gewone gebaren van gewone mensen die goed zijn voor elkaar, leeft het evangelie. Het vuur onder de asse zal niet doven, na ons zullen anderen komen, die de fakkel overnemen, in het geloof dat goede mensen, Gutmenschen, van de wereld een hartverwarmende plek kunnen maken.
Evangelie: Johannes 14, 15-21 - 'De Vader zal u een andere Helper geven'
--- Opvoeden, het is me wat ---
Lieve mensen,
Verleden week las ik het parochieblad nog eens helemaal door. dat gebeurt niet alle weken: An Candaele Redacteur bij De Bond en auteur.
Ze kreeg en interview naar aanleiding van moederdag. (Antwerpenaren vieren dit nog eens 15/8.!)
Wanneer ze zwanger was van haar 2e kindje, vroeg ze zichzelf af of ze wel genoeg liefde zou hebben om te delen
Snel ondervond ze dat ouderliefde niet is als een taart waarvan elk stuk dat je eet, onherroepelijk verloren is.
Zij zag hoe elke kleuter de wereld ontdekt , en met elke kleuter ontdek je mee, ondervond ze.
Tieners gaan discussiëren, twintigers trekken de wijde wereld in en brengen dan ook een stuk van de wereld in je leven
Ze had het daarmee niet zo moeilijk, zolang ze steeds terug naar huis kwamen
Twintigers gaan, meestal, dan ook het huis uit want, beetje bij beetje worden ook nogal wat andere mensen belangrijk in hun leven
Beetje bij beetje leren ze verder gaan, wat verder van huis, wat minder thuis
Pas toen ze voor t eerst met; ik ga naar huis hun eigen flatje bedoelden, was het even schrikken en voelde het wat moeilijk aan.
Toch was het voor An fijn te zien hoe haar kinderen op eigen benen konden staan en hoe ze konden bouwen op zovele anderen.
Niet zozeer het loslaten was leren voor An, dat gebeurde spontaan met alles wat de kinderen ondernamen.
Vooral het losgelaten worden voelde voor haar moeilijk.
Opvoeden, het is me wat.
Er zijn al heel veel boeken over geschreven.
Soms is het bewust een richting kiezen, dan weer zonder te veel nadenken de paden kiezen die zich aandienen en soms ook wel eens in de gracht sukkelen
Opvoeden doe je niet in je eentje. Er is een heel schare mensen nodig om kinderen groot te brengen.
Dat wist Jezus ook!
Jezus had ook last van loslaten en vooral van dat losgelaten worden
Hij had jaren geleefd tussen mensen die uitgestoten werden, gekleineerd, en gedwongen.
Hij had jaren geleefd tussen de mensen die wilden gezien worden en daar heel veel mensen voor opzij zetten.
Daarom bereidde Jezus in de laatste dagen van samenzijn, Zijn leerlingen voor op dat definitieve loslaten
Beseffend hoe vlug het kan gaan, om ook helemaal losgelaten te worden
Vandaar zijn ultieme oproep om in zijn Geest verder te leven.. zegt Jezus
Als je me toch een beetje hebt leren kennen en toch ook, wat van me houdt, laat het dan zien a.u.b., vraagt Jezus
Leef verder in Mijn geest, probeer mn werk voort te zetten .
Laat Mij in alle vrijheid een blijvende bezieling zijn in jou,
Laat Mij in jou een blijvende beroep doen op je heel persoonlijke medewerking.
Laat Mij je inspireren, je begeesteren om Mijn werk te actualiseren in de tijdgeest waarin je nu leeft
In onze cultuur met haar huidige problemen, zoals de wereldwijde oorlogen met daaraan de onnoemlijke vluchtelinge stroom
met haar huidige problemen ook dichtbij, gewoon in ons leven van alle dag
hoe omgaan met onze opvoedingsproblemen nu,?
hoe omgaan met ons moeilijk oud-worden en heel oud kunnen en mogen worden,?
hoe omgaan met de wereldwijde digitalisering die vat heeft op heel ons leven,?
hoe omgaan met het veranderende kerkbeeld, nu jonge priesters zo schaars worden?
Hoe omgaan met
Met al die vragen in mij en rondom mij weet ik:
"Ik mag leven als een beminnenswaardig mens,
ik ben de moeite waard om bemind te worden.
Ik ben bemind en voel mij diep dankbaar tegenover wie me bemint,
ook tegenover dàt onmeetbare mysterievolle bemind worden
dat er reeds was voor ik werd geboren.
De Helper die Jezus beloofd heeft, is niet meetbaar! Niet zichtbaar, niet in een persoon te vatten!
Die ligt in De Ultieme Vraag: Laat Mij niet los!
mannekes, als ik er niet meer ben, maak geen ruzie, zorg goed voor mekaar, blijf in goede en kwade dagen houden van elkaar, mekaar gaarne zien.
Bron: Kerk en Leven, Kerugma en Frans Mistiaens s.j.
Zo, dat noemt men dan met de deur in huis vallen Een deur is belangrijk is ons taalgebruik: een open deur intrappen voor een gesloten deur staan dat doet de deur dicht de deur platlopen langs een achterdeurtje binnen komen een stok achter de deur iemand het gat van de deur wijzen niet met iemand door één deur kunnen voor uw eigen deur vegen zo zat als een deur zijn .
Ik denk dat we het deur hebben dat het vandaag wel over de deur gaat.
In het verhaal uit het evangelie dat we zojuist beluisterden gaat het eigenlijk over Jezus die zichzelf als schaapherder ziet en de deur van de schaapskooi openhoudt voor zijn schapen. De herder leidt er zijn schapen door, naar binnen.
Er is een ander beeld van herder in de kerk gegroeid: de herder van mensen: priesters die als pastoor zijn toegewezen aan een parochie. Hun taak bestaat erin om de hun toevertrouwde kudde, de gelovigen uit de parochie, naar best vermogen te leiden naar een gemeenschap waar het goed is om te leven. De stem van die herder vertelt over de waarden in het leven die voor alle mensen belangrijk zijn: vrede, gerechtigheid, liefde, gelijkheid
Hoe mooi en romantisch het beeld van de herder met zijn schapen ook is: de tijden zijn veranderd. Niet enkel in de agrarische sector, maar ook in de kerkelijke sector. Vandaag worden herders een zeldzaamheid! In de kerk zijn er minder en minder priesters minder en minder herders van mensen.
De media heeft niet nagelaten ons hierover uitgebreid te berichten de voorbije dagen. We lazen in de krant en in het parochieblad Priester schaarste dwingt bisdommen tot keuzes. Nu reeds kunnen priesters het niet meer alleen aan.
Er wordt verwacht dat in het Bisdom Antwerpen er in 2025 nog 47 priesters zullen zijn, jonger dan 70. Dan spreken we hier toch over een cirkel van hier tot in Mol, tot juist voor Mechelen en aan de andere kant tot de Nederlandse grens.
Het werk van onze pastoor, onze herder wordt er niet makkelijker op. Hij is momenteel pastoor van 3 parochies. Voor datzelfde gebied waren er vroeger 12 priesters en op linkeroever lange tijd 6 priesters. (Plus nog een aantal in de school).
Dat maakt dat Herman, onze herder, vandaag afwezig is. Zelfs op een wegwijzerviering die hij enorm belangrijk vindt. Hij is opgeroepen voor een andere kudde: over de rivier, aan de andere oever. Daar groeit ook gras. Hoe romantisch dit laatste ook mag klinken wij missen hem hier en we moeten verder.
Ook zonder zijn aanwezigheid.
Gelukkig kan Herman hier rekenen op een hele ploeg mensen die hem bijstaan en de parochie mee leiden, begeleiden naar de schaapsstal. Wij hebben niet gewacht op instructies van uit Rome of vanuit de bisdommen. Reeds van in Deos tijd werden hier mensen gevormd om mee de verantwoordelijkheid te dragen in de parochie.
Gelukkig zijn er 4 gebedsleiders die als leek voorgaan in de zondagsviering. Zij werden hiervoor geschoold, lange tijd terug.
Gelukkig hebben we een preekploeg van 6 mensen.
Daarnaast hebben we uitstekende muzikanten, lectoren, catechisten en nog veel meer helpende handen om vieringen te maken, voor te bereiden en de kerk klaar te maken
Ook mogen we rekenen op tal van mensen die als een goede vader of moeder of mag ik hier ook goede herder zeggen zorgen voor het maatschappelijk en financieel welzijn van onze parochie. Dat zijn zowat de taken die leken echt mogen doen. De administratie en de financiën.
Is het daarom dat de kerk deze zondag heeft uitgeroepen tot roepingenzondag?
Lieve mensen, jullie zijn hier vandaag misschien toevallig aanbeland. Onze deur stond voor jullie wijd open. Besef dat deze altijd voor iedereen wagenwijd open staat. Niet alleen om te vieren maar ook voor concerten en tentoonstellingen.
De deur stond open voor diegenen die hier gekomen zijn omdat in hun thuisparochie geen viering meer is. Voor diegenen die hier naartoe gekomen zijn om hun kind te ondersteunen, dat op weg is naar zijn of haar eerste communie of vormsel.
Voor diegenen die hier wekelijks komen meevieren, wetende dat hier werk wordt gemaakt van de vieringen.
We nodigen u allen uit om u blijvend thuis te voelen in deze polyvalente schaapstal, deze kerkgemeenschap, deze parochie. We hebben er aandacht voor dat geen schapen verloren lopen en schapen van andere weiden mogen hier ook binnen.
Laten we mekaar blijven oproepen om hier, in onze gezinnen, in onze familie, bij onze buren, in onze werkomgeving, in ons dagelijks leven een goede herder te zijn.
En laten we dan straks toch maar langs de goede deur naar buiten gaan. Want buiten is het eigenlijk te doen.
Evangelie: Lucas 24, 13-35 - 'Herkend bij het breken van het brood'
--- Breken en zien ---
Het troostende verhaal van de Emmaüsgangers. Het werd verteld bij de bijeenkomsten van de prille christen gemeenschappen, ook in tijden van vervolging. Ik stel me voor hoe ze nu in het Nabije Oosten, waar het toen allemaal begonnen is, dat verhaal nog voorlezen, en dat die mensen het op een beangstigende manier avond voelen worden.
Zij delen mee in de klappen en de bommen die daar vallen, zoals zovelen die daar wonen, zij ondervinden aan den lijve wat het is om te moeten lijden. Zo hebben leerlingen van Jezus door de eeuwen naar de verhalen over de opstanding geluisterd: de woorden kregen hun volle betekenis als die over hen gingen, over hun eigen hoop en vrees.
Zo heeft ook Felix Timmermans dit verhaal gelezen. Hij heeft er een gedicht over geschreven, letterlijk in de avond van zijn leven. Hij was niet alleen dodelijk ziek, hij was zeer hard aangepakt bij de repressie na de Tweede Wereldoorlog. En in die periode schrijft hij het gedicht over Emmaüs dat jullie op de misblaadjes vinden (zie onderaan).
Hij was een oude mens. De zon gaat dan onder.
En ben ik fout, als ik zeg dat het niet verwonderlijk is wanneer men in zijn oude dag vecht tegen ontgoocheling? We hadden gehoopt zegt een van die twee tegen die vreemde man. We hadden gehoopt maar wat is ervan terecht gekomen? Hoeveel illusies liggen niet aan diggelen, als oudere mensen op hun leven terugkijken? Was het dat maar?
Hebben we daarvoor zoveel moeite gedaan, zoveel dromen gekoesterd? Waar is de energie en de hoop waarmee onze idealen gevolgd zijn? En het lijden dat velen door moeten, waar hebben we dat verdiend ?
De Emmaüsgangers lopen in de ondergaande zon van de moedeloosheid. Ze gaan weg van Jeruzalem, de grote stad, het bruisend leven, ze trekken naar een onbekend nest om gerust gelaten te worden. Maar het valt me wel op in het evangelieverhaal, dat ze zich niet opsluiten in bitterheid. Daar komen ze een vreemdeling tegen, ze beginnen ermee te praten, ze vertellen wat hun op het hart ligt. En ze willen nog naar hem luisteren: de ontgoocheling heeft hen nog niet afgestompt.
Dan begint het gedicht van Timmermans. Die twee nodigen de vreemde man uit. Ze zijn gastvrij, ze zijn erom bekommerd dat ook hij, in de nacht, onderdak moet vinden, ze bieden hem het avondbrood, das Abendbrot zoals ze dat zo mooi in Duitsland zeggen. En ik ben er zeker van dat er bij velen in de kerk een lichtje is gaan branden, als ze hoorden: hij brak het brood het evangelie vertelt over de wekelijkse wekelijkse samenkomst van de eerste christenen, s avonds, als ze brood braken en deelden met elkaar. Jezus is erbij, zoals hij gezegd heeft, waar twee of drie in zijn naam verenigd zijn: bij die twee in Emmaüs, bij die Koptische christenen die moeten schuilen, bij ons hier die zijn brood delen.
Dit verhaal zegt: als wij open staan voor anderen, als wij luisteren en ons niet laten opsluiten in onze ontgoocheling, als wij, naar zijn woord, onderdak geven en delen wat we hebben, dan kan zijn licht in ons opgaan en de vallende duisternis verdrijven, want hij laat ons niet alleen. Ja, dit is het wonder, staat in het gedicht: hij verdwijnt door ons heen, en toch blijft zijn licht in ons branden.
Timmermans heeft dit kunnen schrijven, praktisch op zijn sterfbed. Het zijn de laatste verzen in die kleine bundel Adagio, die na zijn dood is uitgegeven. Het is een geloofsbelijdenis, tegen alle wanhoop in.
Het is nog tijd voor Paaswensen.
Ik wens dat jullie en ik dat licht hier kunnen vinden, en naar Jeruzalem terug kunnen gaan, het Jeruzalem waar de mensen leven die ons nodig hebben. En dat we samen dat licht van hoop kunnen ontsteken bij elkaar en bij de velen, die de zon zien ondergaan.
Tien dagen geleden vierden wij in deze kerk Witte Donderdag. We hebben toen geprobeerd ons een beetje in de plaats te stellen van de leerlingen die met Jezus aan tafel zaten. Ze waren met twaalf, twaalf verschillende mensen met uiteenlopende karakters en persoonlijkheden.
Vandaag zitten in het evangelie die leerlingen opnieuw samen.
Tien dagen geleden waren ze dus nog met twaalf. Er waren er een paar bij met ambities, ze waren er misschien op uit de eerste of de belangrijkste plaats in te nemen. Er waren ook een paar meelopers. Er was een onstuimige figuur als Petrus, driftig en voortvarend. Er was ook een scepticus, een twijfelaar, iemand met de naam Thomas.
En tijdens die laatste maaltijd deed Jezus een paar dingen die de leerlingen niet echt begrepen. Om te beginnen, Hij waste hun voeten. Dat vonden ze heel ongewoon en Petrus zelfs ongepast. Voeten wassen gebeurde door een slaaf, door een ondergeschikte. Hoe kon Jezus nu zoiets doen?
Maar dan gaf Hij zijn leerlingen een opdracht. Ook zij moesten in de toekomst elkaars voeten wassen. Leerlingen van Jezus kregen de opdracht dienstbaar en nederig te zijn. Zij moesten zich niet te schoon of te goed voelen voor welke taak of voor welke opdracht dan ook. Petrus protesteerde en Thomas keek niet begrijpend en ongelovig toe.
En later tijdens de maaltijd deed Jezus nog iets dat ze maar moeilijk konden begrijpen. Hij brak het brood en deelde het rond en Hij liet ook de beker met wijn rondgaan in de kring. En ook hier was er een opdracht bij: blijf dit doen, zei Jezus, om Mij nooit te vergeten. Leerlingen van Jezus breken het brood, delen het met elkaar en laten de wijn van vreugde rondgaan. Ook nu keek Thomas allicht onbegrijpend en ongelovig toe.
We zijn vandaag tien dagen verder en intussen is er heel veel gebeurd. Jezus is verraden door één van zijn leerlingen en door de anderen in de steek gelaten. Hij is gestorven aan het kruis, maar nu doet het gerucht de ronde dat Hij verrezen zou zijn. En weer zitten de leerlingen bij elkaar, angstig en besluiteloos. Ze weten niet goed hoe het nu verder moet. En Thomas is er deze keer niet bij.
En dan staat Jezus plots in hun midden. En Hij begroet hen met de voor hen zo bekende begroeting: Sjaloom! Gods vrede kome over u. En weer begrijpen zij het niet. Hij staat plots binnen, ook al was de deur op slot. En Hij was toch gestorven aan het kruis. Hoe kan Hij dan opnieuw in hun midden zijn, met hen praten en door hen worden gezien?
En opnieuw geeft Jezus hen een opdracht mee. Na de begroeting Sjaloom zegt Hij: Ontvang de heilige Geest. Daarmee maakt Hij duidelijk wat zij niet begrijpen. Hij is wel degelijk gestorven aan het kruis, maar zijn geest is nog levend, zijn geest is nog onder hen, zijn geest is nog in hun midden. Tenminste, als zij trouw blijven aan zijn opdracht en aan zijn voorbeeld.
En Hij voegt er nog aan toe: Als jullie iemand zijn zonden vergeven, dan zijn zij ook vergeven. Vaak worden die woorden uitgelegd als zou Jezus daar het sacrament van de biecht hebben ingesteld. Als zou Hij zijn leerlingen de bevoegdheid hebben gegeven om zonden te vergeven in zijn naam. Maar misschien is het veel simpeler dan dat. En dan is het opnieuw een opdracht die in de lijn ligt van die twee opdrachten tijdens het laatste avondmaal.
Leerlingen van Jezus zijn namelijk mensen die elkaar kunnen vergeven. Leerlingen van Jezus wensen elkaar niet alleen de vrede, het zijn ook vredestichters, mensen die vrede brengen. Leerlingen van Jezus zijn bereid elkaar nieuwe kansen te geven, telkens weer. Om het met een beeld te zeggen dat ook onze vormelingen en eerste communicanten begrijpen: leerlingen van Jezus hangen een geel lint in de eikenboom.
Dat is de nieuwe opdracht die Jezus geeft.
En de leerlingen begrijpen het onmiddellijk. Thomas was er niet bij tijdens die ontmoeting met Jezus, en aanvankelijk gelooft hij hen niet. Thomas blijft de scepticus die hij was. Maar de leerlingen geven Thomas een nieuwe kans. Hij wordt niet scheef bekeken of uitgesloten uit de groep. Hij krijgt de kans om te groeien in geloof.
De opdracht van Jezus is niet: zorg dat je tot het juiste geloof, tot de juiste kring of groep behoort. Daarvoor, bij de discussie over het juiste geloof, is er al genoeg onheil aangericht. Er zijn oorlogen voor gevoerd en moorden gepleegd. De opdracht van Jezus heeft niets te maken met een dogma of een theorie of een geloofskwestie.
De opdracht is: vergeef elkaar, breng vrede naar elkaar, geef elkaar nieuwe kansen. Zo kunnen wij elkaar blijven begroeten met de wens Sjaloom zoals in het bekende liedje:
Sjaloom! Gods vrede kome over u!
Sjaloom! Gods vrede kome over u!
Sjaloom! Breng Gods vrede bij de mensen om je heen!
Ik ben heel blij met wat wij zojuist gezongen hebben: Alleluia.
Lieve mensen : alleluia dat is toch een woord uit de duizend en jullie zingen dat ook zo gemakkelijk zeker omdat het veel meer klinkers heeft (5) tegenover maar 3 medeklinkers .
En wat betekent nu dat klankrijke heldere woord?
Het is in één woord de samenvatting van ons Paasfeest.
Als wij straks elkaar een zalige Pasen toewensen in een stevige handdruk of met een tedere omhelzing, wat laten wij dan aan elkaar voelen en wat drukken wij dan letterlijk uit?
Dat zit in dat éne woord alleluia.
Namelijk, laten wij God in het licht plaatsen, in de helderheid van zijn licht.
Want Jezus is toch het licht van deze wereld !
Maar die wereld heeft er nooit van willen weten maar wij toch wel, denk ik .
Want wij zijn hier toch hé en voor ons zou het gene Pasen zijn als wij hier niet in deze mooi verlichte, verwarmde , schitterende kerk elkaar niet zouden ontmoet hebben bij het brandende licht van de paaskaars.
En de lezingen vertellen ons over die blijvende strijd tussen het schitterend licht van Christus en de doffe duisternis soms van deze wereld.
Het begint met Maria Magdalena : Vroeg in de morgen, het was nog donker staat er . Dat is meer beeldspraak om te zeggen : Maria tast nog in het duister. Ofschoon zij veel van Hem hield, staat ze nog niet in het licht van haar Meester die zelf gezegd heeft het licht van de wereld te zijn.
En in een ander verhaal vindt ze een man van wie ze denkt dat hij de tuinman is.
Heeft u mijn dode weggedragen ?', vraagt ze aan die gestalte en pas als hij haar antwoordt, merkt ze dat het Jezus was.
En een ander historie vertelt van twee jonge mannen op weg naar Emmaüs.
Onderweg treffen ze een vreemdeling, die merkt hoe triestig ze zijn en met hen spreekt over de hoop in het leven, die Jezus voor hen betekende. Pas als ze aangekomen zijn en met die vreemdeling hun brood delen, merken ze plots dat het Jezus is.
Je moet je minstens afvragen: is Jezus in zijn nieuw leven acteur geworden, meester in vermomming die als jonge man, als hovenier, als wandelaar die de schriften goed kent, als vreemdeling bij de mensen komt.
Waarom al die verschillende gedaantes?
Hij kwam zeker niet met een grote stralenkrans en een heilig hart die meteen aan iedereen zouden duidelijk maken : daar zie, dat is hem.
Neen, hij kwam in verhulling, vermomming, incognito.
Hij kwam om zijn bedroefde vrienden te troosten, maar het herkennen gebeurde altijd pas wanneer zij op één of andere manier zelf iets ondernamen:
hem toespreken zoals Maria: dwz met mensen over je verdriet spreken
met hem wandelen : dwz met mensen in vriendschap op weg gaan
met hem brood delen : dwz een stuk van wat je hebt aan een ander gunnen
kortom : iets doen om samen iets beleven, wat dat ook moge wezen, als het maar echt samen is
Pas dan konden ze plotseling zien: Hij was er.
Hij was dus niet dood te krijgen !
Dat echte intense leven van samen , dat ze met Hem zo vaak hadden meegemaakt , dat was er op die momenten terug. Dus Hij leefde want ze beleefden dat soort samen-leven terug.
Heeft Jezus dat zelf niet gezegd ?
Ik ben gekomen opdat ze leven zouden hebben en nog wel leven in overvloed.
Het probleem voor niet-christenen is dat niet dat ze aan ons christenen niet genoeg kunnen zien dat Hij verrezen is, d.w.z. dat wij ons niet echt riskeren om te leven en
Zeker niet om ten volle te leven.
Als we de kranten lezen , krijgen we het allemaal te zien met fotos en statistieken hoe er met het leven dagelijks wordt omgesprongen : ik zie vier categorieën van mensen
mensen doden elkaar sowieso
mensen doden zichzelf ook
de massa van de mensen leven : gelukkiglijk..
laatste categorie : mensen leven ten volle , in overvloed , enthousiast van tijd, zot-gelukkig, soms, gemakkelijk is dat niet en het is ook niet meerderhed maar dat is toch wel het echt leven, waarvoor Jezus zijn leven heeft voor gegeven.
Kennen wij dat verschil voldoende tussen het gewone leven waar de massa vrede mee neemt en dan de keuze voor het volle leven ? Ik denk dat we dat weten. Ik zou denken dat wij dat hier als christenen komen zoeken en willen beleven.: voor minder komen we toch niet naar een eucharistieviering als deze morgen is het Pasen : Wij zingen het uit!
Wij gaan dat aan mekaar wensen ( Alleluia) en willen we dat ook eens beleven , het ook doen , ons riskeren om dat eens te proberen , het moet niet lukken , proberen is al genoeg samen iets willen beleven: straks in de communie : wat zou je voortaan liever samen beleven ?
Daarover gaat het : Pakt iets gemakkelijk.
Aan iemand, waar je dicht bij staat en waarbij het een beetje klikt, zeggen : ik ben blij dat ik u ken.
Op een uitvaart naar iemand gaan die het moeilijk heeft en vragen gaat het een beetje. Ik ken mensen die bidden : prachtig toch , heb je al ooit eens aan iemand voorgesteld waarvan je weet dat die ook bidt, om dat eens samen te doen. Hebt ge al eens aan iemand die je goed kent gevraagd : geloofde gij nog ?
Weet één ding : al wat ik gezegd heb: het moet niet.
Er moet niets. Met Pasen iets proberen om samen te beleven dat mag .
Op deze zondag herdenken we het lijdensverhaal van Christus in aanloop naar de goede week en het paasgebeuren.
In heel het verhaal ging mijn aandacht uit naar het volk van Jeruzalem en naar Petrus. Petrus de vertrouwensfiguur van de Jezus en de rots van de Jezus beweging geeft zich over aan de regels van de gevestigde orde tot drie maal toe. Dat is menselijk. Het druist tegen zijn innerlijke stem in om tegen Jezus zijn leer te gaan.
Maar hij buigt voor het gezag van bovenaf, de regels van de gevestigde orde. Hoewel het botst met het eigen gevoel. Het volk van Jeruzalem dat elke vorm van verandering afwijst en kiest voor de zekerheid van de bestaande orde.
Maar wat dit verhaal ons leert, wat Jezus ons leert is net hoe belangrijk het is om tegen de stroom in te blijven gaan. De wereld is constant in beweging, mensen zijn constant in verandering. Dat is nu zeker zo, maar dat was vroeger niet anders. Jezus kan een oproerzaaier zijn, of iemand met andere ideeën die beter bij de tijd paste. Mensen hebben altijd schrik wanneer verandering zich aandient.
Wanneer Jezus zijn nieuwe ideeën vertolkt en ingaat tegen het gangbare, grijpt het volk van Jeruzalem terug naar de heersende machten want dat brengt stabiliteit, en dus rust veiligheid. Kijk maar naar wat er hier met Trump gebeurd, en de vreemdelingencrisis.
Met de goede week herdenken we dat Jezus is gestorven voor onze zonden. Maar dat vind ik zwaar klinken. Je zou kunnen zeggen dat Hij stierf als statement. Zijn ideeën wijzen in de juiste richting.
Het verhaal van Palmzondag laat zien bekrachtigen dat idee door aan te geven dat zijn ideeën en leer niet zo maar eender wat is, maar goddelijke inspiratie. Moest hij niet zijn gestorven en net zoals Petrus hebben gezegd van goh ja zo belangrijk is het allemaal niet. Werden zijn ideeën en die nieuwe weg al snel niets meer over en bleef alles zoals het was. Natuurlijk helpt het ook om volgelingen te hebben die na de dood van Christus verder verspreiden en laten landen in meanstream wereld.
Een van Jezus belangrijkste leringen is dat hij de weg naar onze innerlijke stem toonde. Hij leerde ons inzien dat gangbare regels niet altijd de juiste regels hoeven te zijn. In een veranderende wereld kunnen regels en ideeen veranderen. Het plaatst de bestaande orde onder kritiek zonder ze onderuit te halen. Dat is enorm krachtig. Hij zet ons aan tot discussie, tot denken en handelen.
Ik las artikel van Lennert Hofman een Nederlandse journalist. In Centraal Afrika leven op dit moment 20 miljoen dat is tweemaal België in acute hongersnood. Niet alleen Burkina Faso leeft onder de kwel van klimaatverandering. Dat wil zeggen dat er op dit moment in Zuid-Soedan, Somalië, Jemen en het grensgebied tussen Noordoost-Nigeria, Niger, Tsjaad en Kameroen.
20 miljoen volwassenen en kinderen zijn die letterlijk geen eten hebben. De grootste hongersnood sinds de tweede wereldoorlog. Om het wat in perspectief te plaatsen, in de burgeroorlog in Syrie zijn er 450 000 mensen gestorven. Deze hongersnood was al eerder voorspeld door de klimaatverandering, politieke onrust in het gebied, hulporganisaties die worden tegengehouden en genegeerd, corruptie enz.
Jemen waar 17 miljoen van de 24, 7 miljoen mensen acute honger hebben maakt het journalisten bijzonder moeilijk om naar het land af te reizen, omdat de machthebbers van de Al-Islah partij pro Saoedische regering niet willen dat mensen weten dat er zoveel mensen acute honger hebben. Zij hebben alle ambtenaren die visums aan journalisten willen geven in de ambassades vervangen door ambtenaren van hun eigen partij.
Ik vreesde wat om dit aan jullie te komen vertellen vandaag. Hoe komt het dat wij hier zo weinig over weten?
Honger in Afrika is geen nieuws meer en we weten niet wat we er tegen kunnen doen? Als geld voor voedselhulp al niet tot de mensen geraken. Toch past dit verhaal als start van de goede week. Heel het paasgebeuren is een wake up gebeuren.
Werken naar verrijzenis, de dingen vanuit een ander perspectief beleven. Van hieruit kunnen wij niet veel doen misschien. Maar bewust worden van wat er gebeurd, niet akkoord gaan met de gangbare regels zoals bij Jezus lijdensverhaal is al een eerste stap. En kunnen we elkaar inspireren door kleine stappen. Wat geduldiger tegen pas gearriveerde vluchtelingen, ogen en oren openhouden voor de achtergrond van mensen, luisteren naar de innerlijke stem van Christus. Het lijkt simpel maar het is al een hele stap voorbij. Ik nodig u graag uit om deze week aan de start van de goede week om die innerlijke stem te laten verrijzen,
--- Kom naar buiten --- Wegwijzerviering, viering gericht op gezinnen
Ik heb een beetje moeite met verhalen als dat van Rainata uit Burkina Faso. Rainata doet vanalles. Al voor ze naar school gaat, heeft ze al allerlei klusjes gedaan. Op school zingen de kinderen samen en is er rekenles. Mama maakt eten klaar; Rainata helpt. Haar oom is bezig met de geiten. Ze eten met zijn allen samen onder het afdakje en praten dan over alles en nog wat. Ze gaan water halen bij de waterput. Enzovoort
Er is zoveel tegelijkertijd aan de hand, dat je het bos van de bomen niet meer ziet. Dat je mist waar het in het verhaal eigenlijk om draait.
Mensen gaan altijd op zoek naar de anekdote, naar de spannende gebeurtenis. Maar die is er niet altijd. Dan heb je de neiging om te gaan roepen: waar gaat het nu eigenlijk over?, wat heb je me te vertellen?, wat is de clou van het verhaal?
Gelukkig wordt dat er op het einde bij vermeld: mani ni taba, wat betekent iedereen doet mee.
Waarschijnlijk gebeurt er met het verhaal van Lazarus ongeveer hetzelfde. Lazarus, een goede vriend van Jezus, is ziek. Zijn zussen Martha en Maria laten Jezus roepen. Onze vriend Lazarus slaapt, zegt Jezus. Dus wacht Hij nog twee dagen, voordat Hij met zijn leerlingen naar Judea gaat. Jezus zegt dat bij Hem iedereen veilig is en dat Hij zijn vriend Lazarus zal wakker maken. Maar Lazarus is al vier dagen begraven!
De zussen Martha en Maria klagen, ieder om beurt, dat hun broer niet zou gestorven zijn, als Jezus erbij was. Jezus troost hen en zegt dat hun broer zal opstaan. Dan gaat Hij naar het graf en roept: kom naar buiten Lazarus.
Er is zoveel meer aan de hand, dat je mist waar het verhaal eigenlijk om draait.
Dus gaan wij, als mensen, op zoek naar de spannende gebeurtenis, naar het spektakel. In dit geval is dat de overleden Lazarus die uit zijn graf komt.
Bij Johannes, de evangelist, is dat niet de bedoeling. Bij wonderbare gebeurtenissen of genezingen als deze, heeft Johannes het altijd over tekenen. God/ de Heer/ Jezus geeft ons een teken.
Over die tekenen schreef hij zelf het volgende (Joh. 20:30-31): Jezus heeft nog veel meer tekenen gedaan, toen Hij bij zijn leerlingen was, die niet in dit boek zijn opgeschreven. Maar deze zijn speciaal uitgekozen, opdat jullie geloven dat Jezus de Christus is, de Zoon van God. Door te geloven in Jezus, heb je leven in Zijn Naam.
Johannes heeft deze tekenen dus beschreven, om duidelijk te maken dat wij zouden geloven, dat Jezus de Zoon van God is.
Het wondere, het spectaculaire is voor Johannes blijkbaar niet zo belangrijk. Hij wil ons vooral laten aanvoelen hoe Jezus is. Daarom benadrukt Johannes hoe Jezus mensen kansen geeft.
Jezus maakt mensen wakker, geneest ze, door te zorgen dat ze opnieuw mogen meetellen. Want wie meetelt, lééft mee. Dood zijn is: aan je lot overgelaten worden, niet (meer) mee mogen doen.
Daarom laat hij Jezus steeds opnieuw herhalen dat onze vriend Lazarus slaapt. Verder laat hij Jezus drie dingen zeggen: Neem die steen weg, Lazarus, kom naar buiten en Maak hem los en laat hem gaan.
Dat een steen wegnemen héél bevrijdend werkt, ondervond ikzelf enkele weken geleden toen bij mij een paar nierstenen werden weggenomen. Dat was letterlijk een echte bevrijding van pijn.
Lazarus, kom naar buiten, kom in het licht en lééf. Maar ook Martha, kom naar buiten of Maria, kom naar buiten en blijf niet steken in je verdriet. Want wie in Mij gelooft, zegt Jezus, wie zich aan Mij toevertrouwt, zal leven, zal aan het licht komen, zal aan zijn angst voorbij leven.
Tenslotte zegt Jezus: Maak hem los en laat hem gaan. Dat is een vraag naar de anderen toe. Die moeten helpen, een duwtje in de rug geven.
De kinderen hebben samen brood gemaakt. Zij houden seffens samen een broodmaaltijd. Wij mogen meedoen, want Jezus zit mee in onze kring.
Dus tellen die drie opdrachten ook voor ons: mens, kom naar buiten, neem de steen weg en maak hem los en laat hem gaan .
Vorige week hadden de vormelingen hun beloftenviering. Tot hen speciaal zegt Jezus: jongedame, jongeman, kom naar buiten met wat je beloofd hebt. Laat zien dat je Mij wil volgen, dat je een echte christen wil zijn!
Een steen is iets dat in de weg ligt.
Hoe dikwijls gebeurt het niet dat er tussen ons iets in de weg ligt. Een steen, een kleine of een grote hindernis, een kleine of een grote ruzie.
Dan is er die laatste opdracht: Maak hem los en laat hem gaan. Dat is een vraag naar ons allemaal toe. Ook wij moeten helpen, een duwtje in de rug geven aan wie hulp nodig heeft.
Nu begrijp ik beter het verhaal van Rainata: ook al is er maar weinig in Burkina Faso, als iedereen, van groot tot klein, meedoet en meehelpt, mani ni taba, dan komt alles goed.
Wie meetelt, lééft mee.
Amen.
Het verhaal van Rainata
Zullen we even op bezoek gaan bij Rainata en haar familie in Burkina Faso? Zijn jullie ook nieuwsgierig hoe het leven daar is?
Kijk, daar staat Rainata op de koer, het pleintje waarrond de hele familie woont in 4 kleine huisjes. Rainata vertrekt net naar school. Ze heeft vanmorgen al heel wat klusjes gedaan: de afwas gedaan, de koer geveegd en meel gemalen. Er is heel wat werk op de koer en dus kan mama haar hulp goed gebruiken. Maar nu is het hoog tijd om naar school te vertrekken. Anders komt ze te laat en vandaag mag zij de vlag hijsen! Elke schooldag begint immers met het hijsen van de Burkinese vlag. Ze zingen dan samen een lied waarin ze hun ouders en leerkrachten bedanken omdat ze naar school kunnen. Daarna is er rekenles. Rekenen is Rainatas lievelingsvak.
Als het middag is, krijgen alle kinderen een portie gierstpap. Daarmee vertrekken ze terug naar huis. Daar staat mama al in de kookpot te roeren. Op de koer kookt ze het middageten voor de hele familie. Rainata pakt meteen de grote lepel over en begint te roeren. Hier op de koer is ze graag. Er is altijd wat te beleven. Haar oom is ginds bezig bij de geiten. Waar is Abbas? Haar neefje komt haar meestal meteen begroeten als ze van school komt. Alle kinderen die rond de koer wonen zijn als broers en zussen van mekaar. Ze doen heel veel samen. Rainata is erg blij met haar grote familie. Haar papa heeft 2 vrouwen, maar dat is helemaal geen probleem, want iedereen wordt gelijk behandeld. Yaaba, de grootmoeder van Rainata woont ook op de koer, in het huisje naast hen. Rainata gaat haar even opzoeken. Ze heeft net bonen gepeld. Die liggen nu te drogen in de zon.
Tijdens het eten zitten ze allemaal samen onder het afdakje, want op de middag is het erg heet. De grote schalen staan gewoon op de grond en iedereen neemt wat met zijn handen. Ondertussen wordt er heel wat af gepraat, meestal over het werk op het veld. Zolang er genoeg regen valt, kan daar heel wat groeien. Maar tijdens het lange droge seizoen van meer dan 8 maanden, geraakt het eten op en komen ze soms te kort.
Op de koer is iedereen een beetje de baas. Als er beslissingen genomen moeten worden of de taken moeten worden verdeeld, krijgt iedereen de kans om zijn mening te zeggen.
Na het middageten loopt Rainata naar de waterput. Daar heeft ze met haar vriendinnen afgesproken. Water is heel kostbaar in Burkina Faso. Daar moeten ze heel zuinig mee zijn. Als Rainata de bidon met water op haar hoofd naar de koer heeft gedragen, gaat ze meehelpen op het veld waar de vrouwen aan het werk zijn. Ze bouwen dijkjes met grote stenen zodat het water tijdens de zware regenbuien in het regenseizoen de vruchtbare grond en de jonge plantjes niet wegspoelt.
Op zaterdag verkoopt Rainata kleine gefrituurde visjes en garnalen op de markt. Daarmee kan ze wat extra geld verdienen voor haar familie. Zo gaat dat in haar land, iedereen helpt mee, van groot tot klein Mani ni taba! zeggen ze in Burkina Faso. Dat betekent Iedereen doet mee!
Meisjes en jongens, ik ga een vraag stellen, maar jullie moeten niet antwoorden. Wie heeft er nog nooit een belofte gebroken? Ik denk dat er toch minstens enkelen onder jullie zullen toegeven dat ze hun beloftes niet altijd houden. En ik ga direct zeggen, dat ook ik in mijn leven niet altijd mijn beloftes heb gehouden. Ik ben daar niet fier op.
En als ik nu dezelfde vraag zou stellen aan alle mensen in de kerk hier, al die volwassenen die jullie willen helpen om jullie belofte te houden, dan zou het wel eens kunnen, dat ook die grote mensen zullen toegeven dat ze niet al hun beloftes houden.
Nu, de belofte waar we het vandaag over hebben, het zal niet gemakkelijk zijn om die trouw te blijven. Jullie beloven vandaag, en heel de kerk belooft met jullie mee, dat wij gaan proberen een mens te worden als Jezus.
Gemakkelijk gezegd...
Wat ik niet wil, is het feestje vergallen. Ik bedoel niet dat we beter naar huis kunnen gaan en die viering vergeten, omdat we er toch niets van zullen terecht brengen. Als ik het evangelie van daarjuist goed begrepen heb, hoor ik dat Jezus ook wel weet dat niet makkelijk is hem te volgen. Hij zegt daar dat mensen die fouten maken toch in Gods rijk een plaats krijgen, als ze zich maar herpakken.
De woorden die we met onze mond uitspreken, en die we zo mooi op ons charter geschreven hebben, dat is niet het belangrijkste. Belangrijker voor hem is, wat we doen. Belangrijker is, dat we ons willen herpakken. Mislukken is geen schande. Jezus heeft hij vele mensen terug doen opstaan, die niet leefden zoals ze zouden moeten leven. Daarom durven wij, groot en klein, onze belofte hernieuwen: omdat we van hem, als we het eerlijk menen, altijd een nieuwe kans krijgen.
Eigenlijk beloven wij vandaag twee dingen, kleine en grote mensen.
Wij beloven dat we Jezus willen volgen, met vallen en opstaan. En wij dan beloven ook dat we, zoals hij deed, elkaar een hand zullen geven om weer op te staan, als we onze belofte niet kunnen houden, de grote hand in de kleine hand.
Jezus volgen is geen tijdrit die we helemaal alleen moeten rijden. Het is een ploegkoers, waarin we elkaar helpen, waarin we wachten op mekaar als er iemand niet kan volgen, waarin we hand in hand samen naar de aankomst willen rijden.
De aankomst, dat is dat koninkrijk van God: een wereld waar de mensen leven om elkaar gelukkig te maken. Daar is plaats voor alle mensen van goede wil. Mensen van goede wil dat zijn we hier allemaal, anders zouden we niet naar de kerk gekomen zijn.
In het bezinningsboekje dat hoorde bij de liturgiemap van Broederlijk Delen dit jaar vond ik een kort verhaal: de fabel van de vis en de aap.
Diep in de wouden van Afrika leefden er eens een aap en een vis. Ze woonden vreedzaam samen, tot op een dag de aap besefte dat hij het toch wel erg goed had, zeker in vergelijking met het leven van de vis. Zonnen, dag aan dag genieten van de heerlijke vruchten van het woud, springen tussen berg en dal, frisse lucht mogen inademen: allemaal zalig.
Meewarig en verdrietig beklaagde hij het lot van de vis en hij besloot hem te helpen. Hij legde de vis op een rots om te zonnen Onze eerste reactie is waarschijnlijk: stomme aap! Je weet toch dat een vis in het water hoort en niet kan liggen zonnen. Maar toch is dit geen dwaas verhaal.
Want hoe dikwijls geven wij zelf ook niet blijk van dat soort apenstreken? Het overkomt ons toch ook wel eens dat wij iemand een dienst willen bewijzen en dan moeten ondervinden dat die persoon er helemaal niet mee gediend is. Ook al hebben we het alleen maar goed bedoeld.
Want, laten we het maar toegeven: we zijn er soms heel goed in te bepalen wat anderen moeten doen, hoe anderen zich moeten gedragen, wat voor hen het beste is. Ouders weten wat goed is voor hun kinderen, en kinderen weten wat hun ouders zouden moeten doen. Leerkrachten wijzen hun leerlingen terecht en leerlingen proberen de houding van leerkrachten te remediëren.
Ook in het maatschappelijk denken is het niet anders. Politici lezen burgers de les en burgers beoordelen streng het gedrag van politici. En die politici wijzen heel gretig naar de fouten en verkeerde ideeën van de andere partijen. Wij vinden dat mensen met een andere culturele achtergrond zich maar moeten aanpassen en zij vinden dat wij hen meer kansen moeten bieden om te integreren. En het is altijd gemakkelijker om anderen raad te geven dan om zelf de juiste houding te kiezen en de meest doordachte beslissingen te nemen.
In het evangelie hoorden we daarnet over een ontmoeting van Jezus en een Samaritaanse vrouw. Alleen al door die ontmoeting doorbreekt Jezus een paar gewoonten en taboes en gaat hij regelrecht in tegen een paar vooroordelen. Dat Jezus een gesprek aanknoopt met een vrouw, dat vinden de leerlingen al een beetje vreemd.
Maar dat het een Samaritaanse vrouw is, maakt het nog erger. Want Joden en Samaritanen hadden geen contact met elkaar! En toch is het eerste wat Jezus aan de vrouw vraagt: Geef mij wat te drinken. Hoezeer Joden en Samaritanen ook van elkaar verschillen, water hebben ze allebei nodig.
Het is trouwens geen toeval dat het gesprek plaats vindt bij een bron met water. De vrouw komt daar water putten voor haar gezin, zoals vele vrouwen moesten doen in die tijd. Ze komen water putten uit de bron. Er is immers een wezenlijk verschil tussen een bron en een put. En om dat duidelijk te maken maak ik graag gebruik van enkele ideeën, neergeschreven door Fons Van Dijck.
Een put kan na een tijd leeg geraken, een bron niet. Als we ten einde krachten zijn, noemen we ons uitgeput. En als we tot onszelf willen komen, spreken we over ons bezinnen of herbronnen. De Samaritaanse vrouw leeft vanuit een put. Ze heeft heel haar leven liefde gezocht en niet gevonden. Vijf mannen heeft ze uitgeperst en de zesde is haar man niet. En nog is haar dorst niet gelest.
En Jezus biedt zich aan als bron van nieuw leven. Hij nodigt haar uit haar bestaan uit de put op te geven en te durven leven vanuit de bron.
Als je uit een put leeft, zoek je liefde, zoek je erkenning, zoek je aandacht. Als je uit een bron leeft, ga je zelf liefhebben, ga je het goede in anderen erkennen en leef je mee met anderen. Als je uit een put leeft zoek je het geluk buiten jezelf, in drank en vertier, in het toeval, in goedkoop succes. Als je uit een bron leeft, ga je investeren in mensen, durf je risico nemen en je engageren.
Als je uit een put leeft, leef je op het ritme van de dagelijkse nieuwsjes, de roddel, de sensatie, de TV-series. Als je uit een bron leeft, ga je de kleine dingen van het leven bewust ervaren, en ga je stilstaan bij levensbelangrijke dingen. Als je uit een put leeft, moet je altijd weer water gaan putten, steeds maar dieper en dieper en blijf je toch nog dorst hebben.
De Samaritaanse vrouw heeft het door op het einde van het gesprek. Jezus is de Messias.
Hij biedt zich aan als de bron. Hij is het levend water.
Ze gaat het vertellen aan de mensen uit haar dorp en probeert hen te overtuigen. Gemakkelijk is dat niet. Het is zoals de aap die de vis probeert te duidelijk te maken dat hij er deugd bij zal hebben in de zon te gaan liggen. Mensen zijn niet zo gemakkelijk te overtuigen. Want mensen blijven vasthangen aan hun eigen mening, eigen gewoonten en vooroordelen.
En mensen kunnen soms echt in de put zitten en zijn hun bron een beetje kwijt. Er zijn hier mensen die onlangs hebben moeten afscheid nemen van een geliefde. Voor hen lijkt het leven misschien wat dor en droog, zelfs uitzichtloos. Laten wij elkaar dan bij de hand nemen en de weg wijzen naar de bron.
Goede middag beste luisteraar. U luistert naar het nieuws van 12u
Jericho: Duizenden Nomaden zijn met hun kudden op weg naar Palestina. Door de aanhoudende droogte begeven zich grote scharen Aramese halfnomaden naar de vruchtbare streken aan de middellandse zee.
Duizenden vluchtelingen uit de Arabische woestijn staan op het punt om ook aan de rand van dit vruchtbare land op te duiken.
In enkele stadstaten uit het aangrenzend gebied Kanaän zien we een mobilisatie van strijdkrachten. De inwoners van deze stadstaten vrezen een vervreemding van hun cultuur en verlies aan weidegebieden.
De stadstaten onderhandelen onder mekaar hoe ze zich kunnen beschermen tegen deze invasie van vluchtelingen.
Vrienden,
Indien er zon vierduizend jaar geleden een radiojournaal had bestaan, dan ben ik er zeker van dat er toen een dergelijk bericht om de wereld zou zijn gegaan. I
In de 19e en 18e eeuw voor Christus werd het midden oosten en het tweestromenland opgeschrikt door een enorme migratiegolf. Overal in de Arabische woestijn pakten nomaden hun tenten in en trokken weg naar een streek waar het leven nog waard was om te leven.
Een enorme vloedgolf van vluchtelingen trok naar het tweestromenland en naar Palestina.
Eén van die mensen noemde zich Abraham!
Dat klinkt wel wat ongewoon, want wij denken er nooit aan dat er toen ook nog wel andere stammen en families op weg zijn gegaan naar het beloofde land.
Wanneer we naar de schrift luisteren krijgen we de indruk dat Abraham de enige was die met zijn familie naar Kanaän vertrok. En het klinkt ook zo alsof hij zelf ook niet op dat idee was gekomen.
Het is net alsof God zomaar tussenkomt in het leven van Abraham en hem zomaar het bevel geeft om zijn vaderland te verlaten en in den vreemde zijn geluk te gaan zoeken.
Maar dat klopt helemaal niet. Abraham zelf speelde, net zoals duizenden anderen, met de gedachte om zijn geboorteland te verlaten.
Het weideland was slecht geworden, de kudden vonden bijna geen eten meer. De Arabische woestijn, die ooit het thuisland van al die mensen was, kon hen niet meer voeden.
Heel anders dan de landstreken van Mesopotamië en de milde streken van Palestina, die voor die nomaden wel een land van melk en honig moeten hebben geleken.
Daar wilden ze naartoe, van de weldaden van die landen wilden ze mee genieten. Het waren mensen die we vandaag gewoon economische vluchtelingen zouden noemen; En Abraham was er daar één van.
God moest hem niet bevelen om zijn land, dat reeds lang niet meer leefbaar was, achter zich te laten.
Wat in de Bijbel staat is niet een bevel van God waar Abraham dan met heldenmoed aan gehoorzaamt.
God beveelt helemaal niets. God doet iets heel anders.
Hij geeft Abraham moed. Waag het maar gerust! Vertrek maar, het zal goed gaan! Ge zult nakomelingen hebben en ge zult ginder goed aankomen. Het zal goed gaan want ik ben bij je om de weg te wijzen. Ik ga met u mee.
Geen woord over de mensen die toen aan de andere kant, in de streek van Kanaän woonden, geen woord over de mensen die toen reeds in paniek raakten door de grote stroom van vluchtelingen die ook een stuk van de koek wilden hebben.
Geen woord over hun pogingen om hun bezit te beschermen en over hun angst voor culturele vervreemding. Daar zouden we toch ook stil bij moeten staan.
Het Bijbelse verhaal van Abraham toont het duidelijk aan: God is partijdig. God staat aan de kant van Abraham, aan de kant van de economische vluchteling, aan de kant van de vreemdeling, de kant van diegenen die hun land uit pure nood moeten verlaten. En aan welke kant staan wij?
Staat God aan onze kant of staan wij aan de kant van God?
Steunt God de vluchtelingen of steunt hij ons.
Verwacht van mij geen antwoord nu. Daar ben ik niet slim genoeg voor.
Opvallend hoe dikwijls tegenwoordig die vraag gesteld wordt: Waar is God? Hoe moet het nu verder?.
Hoe verder met Europa? Hoe verder met Trump ? Hoe verder met de vluchtelingen en het asielrecht? Hoe verder met
Hoe verder met de boerengemeenschappen in Burkina Faso. Mensen die nieuwe wegen zoeken maar moeten werken met oude gewoontes. Mensen die hunkeren naar even waardigheid tussen mannen en vrouwen, hunkeren naar biologische landbouw, naar microkredieten
God, sta je aan hun kant? Je doet straffe dingen tijdens dat bergmoment, lazen we daarnet in het evangelie.
Kun je de wereld helpen? Moed geven? Land geven? Vrede geven?
Ik sta hier met mijn handen open maar er komt niets in. We zullen het dus zelf moeten doen. Verdorie, dat is de boodschap, dat is oplossing! Dat we daar niet eerder aan gedacht hebben?
Hoe pakken we het aan?
Goede middag, beste luisteraar, dit is het nieuws van 13u:
Vandaag worden de statistieken bekend gemaakt:
Ongeveer 1 op de 7 Vlamingen doet aan vrijwilligerswerk, dat zijn meer dan 900.000 mensen - vergelijkbaar met het aantal inwoners van een Vlaamse provincie. Deze vrijwilligers zijn actief in verschillende sectoren, van sportverenigingen, over welzijns- en gezondheidsorganisaties, in verenigingen, in parochies in de milieusector tot de sociaal-culturele sector.
Ons land, onze steden en dorpen zouden er niet hetzelfde uitzien mochten er geen vrijwilligers zijn. Onze economie draait gewoon beter omdat ons sociaal leven voor een groot deel gestoeid is op vrijwilligerswerk.
Een buurt fleurt op, een vereniging een sociaal centrum, een parochie, draait op vrijwilligers. Zelfs vreemdelingen worden verwelkomd en verder geholpen door vrijwilligers.
Deze namiddag komen een kleine 200 vrijwilligers bijeen in het St Anneke Centrum op Sint Anna Linkeroever. Dat is daar waar steeds die file staat. Daar wonen ook mensen, daar is ook een gemeenschap en daar zijn veel vrijwilligers. Het feest deze middag wordt georganiseerd door .vrijwilligers.
Tot daar het goede nieuws.
Ik heb het gevoel dat deze kerk vol vrijwilligers zit.
Als er een God is zal hij wel aan onze kant staan.
Sinds 1970 is deze week vakantie ingevoerd om de sombere wintermaanden te onderbreken!
Om mensen de gelegenheid te geven om op wintersport te gaan en
om vele andere mensen de gelegenheid te geven om Carnaval te vieren!
Carnaval vieren was voor mijn overgrootouders: de laatste overschot van de wintervoorraad opeten vóór deze slecht wordt! om dan te wachten op de nieuwe oogst die groeiende is in de nieuwe lente!
Het was plezier zoeken om het vol te houden in de donker wintermaanden!
En nà die 3dagen feest begon de vastenperiode die voor de meeste mensen een noodzakelijk kwaad was om zich voor te bereiden op een terug vreugdevoller Paasfeest!
Nu is Carnaval vieren in onze Westelijke christelijke cultuur nog steeds 3 dagen feesten vóór de lange vastenperiode van 40 dagen! Maar helemaal niet meer omdat onze voorraad op is!
Wij hebben het geluk om nog alle dagen 3x aan tafel te kunnen gaan.
Bij sommige van ons is het een sober gedekte tafel, bij anderen al wat rijkelijker. Maar we hebben allemaal nog genoeg!
Beseffen wij dat voldoende?
Enkele mensen namen het initiatief om, na de feestelijke maanden december en januari, de maand februari uit te roepen tot een maand zonder alcohol! Dat initiatief kreeg de naam de tournée minérale!
En al verschillende jaren geleden namen enkele mensen het initiatief om onze christelijke vastenperiode uit te roepen tot 40 dagen zonder vlees! Omdat dieren kweken veel te veel schade veroorzaakt aan de natuur!
Nu, kwam de voorzitter van de Boerenbond met een aanvullend schitterend idee voor deze 40 dagen! Ook de korstjes opeten !
Natuurlijk spreekt hij voor zijn eigen winkel. Maar heeft hij geen overschot van gelijk ?
Niet alleen de warenhuizen, ook wij gooien veel te veel voedsel weg.
Die schelletjes toespijs die er niet meer zo fris uitzien, de laatste of eerste snee van het brood die al wat droog is, groenten die er wat slap uitzien, fruit dat niet blinkt, iets wat we niet graag lusten
Hoeveel laten we soms niet op ons bord liggen?
Wat zijn wij rijke mensen en kinderen dat we zon initiatieven nodig hebben om bewust te worden hoeveel we onbewust eten en drinken!
En spijtig genoeg terwijl in Bourkina Faso zo veel mensen en kinderen sterven van de honger!
Honger omdat door de nieuwe hardnekkige droogte periodes, ginder niets meer kan groeien! Omdat mede door toedoen van de mensen het klimaat en milieu zo erg beschadigd is!
Die mensen zijn zo kwetsbaar en hebben nog zoveel veerkracht om de wereld om hulp e vragen!
Wanneer we aan de kinderen in Burkina Faso durven denken wanneer op onze tafel iets komt dat we niet zo lekker vinden, dat zou al erg kunnen helpen om alles te leren eten.
Aan die kinderen durven denken zou ons al helpen om niet te zeuren wanneer de chocopot juist voor onze neus wordt leeg geschraapt.
Aan die kinderen durven denken kan ons leren alle dagen éne keer dank je wel zeggen voor alles wat mama en papa op tafel brengen.
Aan die kinderen durven denken, leert ons misschien om niet altijd maar méér te vragen, zoals nieuwe spelletjes die op de markt komen en onze ogen uitsteken...
Als we regelmatig durven denken aan de zovele mensen en kinderen in Bourkina Faso die niets hebben om te eten, die sterven van de honger, dan leren wij misschien wel blij zijn met wat we allemaal hebben en durven we wel eens zeggen
ik heb genoeg !
De vastenperiode vraagt ons niet om met honger van tafel te gaan!
Wel om met goesting van tafel te gaan om er toch echt ne goeie en mooie vastentijd van te maken!
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
