De bijbelteksten lijken op t eerste zicht zo moeilijk te verteren vandaag.
Als we nader toekijken zien we vele goeie eenvoudige suggesties voor het dagelijkse leven dat niet altijd over rozen loopt.
Zelf wil ik dit keer stilstaan bij de zin: Ik verzeker jullie, wat jullie op aarde binden, zal ook in de hemel gebonden zijn, en wat jullie op aarde ontbinden, zal ook in de hemel ontbonden zijn.
Ik verzeker jullie, wat jullie op aarde binden
Binden, wil in dit geval zeggen: mensen bijeen brengen rond Jezus, wie of wat ze ook mogen zijn, over alle verschillen heen die hen van elkaar scheiden of tegen elkaar opzetten.
Zo zijn wij hier ook wekelijks bijeen. En juist omdat we rond diezelfde gedachten, diezelfde levensbeschouwing samenkomen, voelen we ons ook hier, rond deze tafel, meer dan op straat: eensgezind. Daarom spreekt ook Paulus in zijn brieven aan de Romeinen, of Korintiërs, of welke gemeente dan ook
gemakkelijk tot zijn zusters en broeders. Omdat hij tegen zelfgezinde spreekt. Zij die nieuwsgierig zijn, geïnteresseerd zijn in Jezus van Nazareth
De zin gaat verder met de woorden
en wat jullie op aarde ontbinden
Ontbinden staat hier met de betekenis van; mensen losmaken uit al wat hen bezwaart: een pijnlijk verleden, verlammende teleurstellingen, een isolement, vóóroordelen die hun kijk op medemensen vervormen.
Ontbinden heeft te maken met tot inzicht komen, vergiffenis schenken en bekering, verandering mogelijk maken. Om dan anders te kunnen kijken.
En daarvoor zijn vele eerste stappen nodig, vooral van onze kant.
Een eerste bijzonder stap wordt ons al heel de zomer aangereikt door de tentoonstelling waar we wekelijks middenin zitten.
Zij draagt de titel De dag des oordeels
Het lijkt op t eerste zicht ook een zo moeilijk te verteren verhaal, en toch
rijkt ook deze tentoonstelling ons een goede tip voor ons dagelijks bestaan en kijken naar mensen
.
Even wil ik vertellen wat mij getroffen heeft:
Ayin Horeh: Hebreeuws voor het boze oog, een Jiddische uitspraak gekend bij joden, moslims en christenen.
Ajin Hara is de naam van de fortograaf kunstenaar. Deze naam is afgeleid van het Hebreeuws Ayin Horeh: het boze oog!
En met haar camera in de hand lijkt zij dan ook heel dikwijls het boze oog! Al wil ze dat vooral niet zijn.
Ajin Hara is de vrouw die met schroom, met heel veel respect en mededogen naar mensen kijkt, hen tegemoet gaat en met in gesprek gaat.
Vanuit die manier van haar kijken wil ze ons een spiegel aanreiken.
Hoe kijken wij naar mensen die op straat zomaar een keppeltje en hun specifieke krulletjes langs hun slapen dragen? Hoe kijken wij naar mensen die een kuffi dragen getooid in lange witte of bruine kleren? Hoe kijken wij naar kinderen, jongeren en volwassenen met het syndroom van Down?
Ajin Hara gaat in gesprek met hen. Aanvankelijk zijn ze wat terughoudend en na het gesprek zetten zij zich fier, rechtop klaar voor de foto
De foto die de kijker dan kan raken tot in de ziel
Hoe kwetsbaar al die mensen die uiterlijk anders verschijnen dan wij in ons denken voorhebben
Hoe kwetsbaar al die mensen die door ons als anders bekeken worden.
Hun identiteit wordt al van bij de 1e seconde beschadigd door onze manier van kijken, staren en nastaren bijna
.
Vanuit haar fotografie gaat Ajin Hara naar haar metgezel en schilder Diederik Boyen.
Hij die zo figuratief schildert met excessieve (overmatige) uitdrukkingen waar de mens helemaal aanwezig is, waar getuigenis van die ene mens zichtbaar wordt
Diederik is de schilder van de Identiteit.
De identiteit die men verkrijgt door ervaringen, sociale invloeden, eigen kennen en kunnen
De identiteit die men soms ook slechts overhoudt nadat het wezenlijke is weggenomen. De eigenheid van iemand ontkend. De waarden gedevalueerd.
Zijn mildheid ligt in zijn esthetische schoonheid om de personages te omringen.
De schoonheid van deze 2 kunstenaars is overrompelend. De confrontatie overweldigend.
Deze tentoonstelling brengt ons tot zelfreflectie.
We komen naar een tentoonstelling en de tentoonstelling kijkt naar ons.
Het stelt vragen: welke kracht kan kunst hebben om ons en de samenleving waar we deel van uitmaken te transformeren?
Wat een kracht kunnen de woorden van Paulus aan de Romeinen, de woorden van Jezus aan ons, hebben. Met welke emoties en ethische keuzes begeleiden ze ons doorheen het proces van continue verandering
? Hoe kijken wij en gaan wij om met anderen? Om uiteindelijk mekaar alleen nog liefde schuldig te zijn.
bronnen: Fr. Mistiaen Js, Anna3krant en tentoonstelling
