De plundering van de Congo en de genocide van 1890 tot 1910

Aflevering 3: Leopold strikt de grote ontdekkingsreiziger

Leopold II wordt gedreven door winstbejag. Hij bestudeert de Spaanse verovering van Noord- en Zuid-Amerika, de Britse kolonies India, Birma en Ceylon alsook Nederlands-Indië. “Dwangarbeid [zo merkt hij op] is de enige manier om deze indolente en corrupte volken van het Verre Oosten te beschaven en te verheffen.” (1) Hij wil een kolonie om België rijk te maken en als uitvlucht voor zijn veroveringsplannen verzint hij dat hij een halt wil toeroepen aan de Arabische slavenhandel. Vanaf 1876 organiseert hij een groots opgezette conferentie omtrent de kolonisering van Afrika waar hij basissen plant met scholen, laboratoria en opslagplaatsen voor de bevoorrading van ontdekkingsreizigers. Het orgaan bezorgt hem faam als filantroop maar verdampt reeds het jaar daarop. (2)

In 1877 duikt Stanley op, hij heeft Afrika van West (Zanzibar) naar Oost doorkruist in een tocht van 10.000 km die tweeënhalf jaar duurde. Hij bracht de streek in kaart en kende zijn eigen naam toe aan de Stanleywatervallen en die van de zeventienjarige Alice waarmee de bijna veertiger zich verloofd had, aan de boot (de 'Lady Alice') waarop hij de expeditie heeft gevoerd. Driehonderdzevenenvijftig mensen reisden mee in een colonne van een kilometer lang die zesduizend kilogram wapens en ander proviand meevoerde en die middels de seinen met een jachthoorn werd bestuurd. Stanley pakt uit met zijn bloedige veroveringstochten en schrijft in zijn dagboek: “'We hebben achtentwintig stadjes en zestig tot tachtig dorpen aangevallen en vernield.'” (3) Humanitaire groeperingen in Engeland zijn verontwaardigd maar voor vele anderen is Stanley een held en de inboorlingen worden “'een soort menselijk ongedierte'” genoemd. (4) Ook straft Stanley zijn dragers, die hij in zijn dagboek schurken noemt, met tweehonderd zweepslagen (5) en hij zet het leven van zijn naaste medewerkers op het spel, vaker overleven zij de tocht niet. Zijn boeken worden multimediaproducten (6) terwijl in de overlevering de inboorlingen het hebben over de wreedheid van de blanken. Stanley verneemt wat later dat zijn verloofde, Alice, intussen getrouwd is met de spoorwegmagnaat en miljardair Albert Barney en wordt depressief. Wanneer zijn roem groeit, beklaagt Alice het zich niet mevrouw Stanley te zijn geworden en lang na zijn dood eist zij de eer voor Stanley's expeditie voor zich, het was immers de Lady Alice die Afrika veroverde... (7)

Met listen en intriges lokt koning Leopold II de in Engeland en in Amerika door de autoriteiten ondergewaardeerde Stanley nu naar België om hem voor zijn kar te spannen binnen zijn plan om de Congo in te palmen. (8) “'Ik wil niet riskeren'”, aldus Leopold, “'een goede gelegenheid te verliezen om voor onszelf een deel van deze schitterende Afrikaanse taart veilig te stellen'”. (9)

(Wordt vervolgd)

(J.B., 15 november 2022)

Verwijzingen:

(1) Adam Hochschild, De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo, Meulenhoff/Kritak 1998 (in een Nederlandse vertaling door Jan Willem Bos). (Oorspronkelijk: King Leopold's Ghost. A Story of Greed, Terror and Heroism in Colonial Africa, Adam Hochschild 1998), p. 43.

(2) O.c., pp. 39-52.

(3) O.c., p. 55.

(4) O.c., p. 56.

(5) O.c., p. 57.

(6) O.c., p. 57.

(7) O.c., pp. 57-62.

(8) O.c., pp. 62-66.

(9) O.c., p. 64.

De plundering van de Congo en de genocide van 1890 tot 1910

Aflevering 2: 'Missionering'

In 1482 kwamen de Portugezen met Diogo Cão aan bij de Congorivier en zij werden daar in 1491 vriendelijk ontvangen door de koning, de ManiKongo. Het land telde toen 3 à 4 miljoen mensen. De Portugezen gaven de koning wapens om de opstandelingen te onderdrukken en zij begonnen met de bouw van kerken en missieposten. In Afrika bestond slavernij maar veel Afrikaanse stamhoofden waren ook bereid om ganse scheepsladingen slaven aan de aan slavenkoorts lijdende Europeanen te verkopen: ze werden verscheept naar de mijnen en de plantages voor koffie, thee, suiker, katoen en tabak in de Britse, Franse en Hollandse koloniën in Noord-Amerika, onder meer Brazilië en de Caraïben. Ook heel wat missionarissen werden slavenhandelaars omwille van de hoge winsten. Toen de ManiKongo Affonso zijn beklag deed bij de Portugezen dat ze, gedreven door hebzucht, zijn land helemaal ontvolkten, wimpelden zij dat af - in 1665 werd de ManiKongo onthoofd.

In 1816 ging de Brit James Tuckey op expeditie om de oorsprong van de Congorivier te vinden die “een werveling was van schuimende stroomversnellingen en reusachtige draaikolken” (1) maar de gele koorts sloeg toe.

Missionarissen, ontdekkingsreizigers, beschaving en christianisering: het bleken allemaal smoezen om heel andere en minder menslievende bedrijvigheden mee toe te dekken. Priesters werden slavenhandelaars en ontdekkingsreizigers vedetten en helden: zij vingen roem met leugenachtige verhalen over hun exotische reizen. Toen Livingstone van de radar verdween, zwoer Stanley dat hij hem zou vinden en zijn verzonnen avonturen spijzigden de pers van destijds. Waar was het hen eigenlijk om te doen? “De grondslag van Europa's opwinding bestond grotendeels uit de hoop dat Afrika een bron voor grondstoffen zou worden om de Industriële Revolutie te voeden, net zoals de zoektocht naar grondstoffen - slaven - voor de koloniale plantage-economie de voornaamste aanleiding was geweest voor Europa's eerdere bemoeienis met Afrika. (…) Maar de Europeanen wilden graag van zichzelf geloven dat ze werden gedreven door nobeler beweegredenen. Vooral de Britten geloofden vurig in het brengen van 'beschaving' en het christendom naar de inboorlingen” en zij stelden het zo voor dat zij de slavernij kwamen bestrijden! (2) (waarbij de Arabieren nu de zondebok werden). (3)

(Wordt vervolgd)

(J.B., 8 november 2022)

Verwijzingen:

(1) Adam Hochschild, De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo, Meulenhoff/Kritak 1998 (in een Nederlandse vertaling door Jan Willem Bos). (Oorspronkelijk: King Leopold's Ghost. A Story of Greed, Terror and Heroism in Colonial Africa, Adam Hochschild 1998), p. 24.

(2) O.c., p. 33.

(3) O.c., p. 34.

De plundering van de Congo en de genocide van 1890 tot 1910

Aflevering 1: Inleiding

De Amerikaanse historicus en mensenrechtenactivist Adam Hochschild (°1942) is de zoon van een naar New York uitgeweken joodse grootindustrieel met Duitse roots, Harold Hochschild, die voorzitter was van de Amercan Metal Company. (*) Hij schreef onder meer over de Zulu's in Zuid-Afrika, over de Russische Gulags (de concentratiekampen onder Stalin), over het abolitionisme, over de Eerste Wereldoorlog, over de Spaanse Burgeroorlog en ook over “een van de grote massaslachtingen van de recente geschiedenis” (1), namelijk de genocide op naar schatting acht miljoen Congolezen onder Leopold II.

Hochschild schrijft in zijn Inleiding “dat de Congo van een eeuw geleden inderdaad een dodencijfer van holocaustomvang had gekend”. (2) Het gaat om een historie die niet alleen in de doofpot belandde maar waarbij de Belgische koning Leopold II zich bovendien wereldwijd liet doorgaan voor een “filantropische vorst” (3) die de slavenhandel bestreed en aan wie werd “lof toegezwaaid aangezien hij zijn persoonlijk fortuin heeft geïnvesteerd in openbare werken ten gunste van de Afrikanen”. (4)

Maar havenopzichter in Antwerpen Edmund Morel zag dat de scheepsladingen uit Afrika “tot de top van de ruimen (waren) volgestouwd met waardevolle ladingen rubber en ivoor” (5) terwijl de vracht van de schepen die weer naar de Congo voeren hoofdzakelijk bestond uit “legerofficieren, vuurwapens en militie” (6), wat hem ervan verzekerde dat hier slavernij aan de orde was (7) en hij herinnerde zich Heart of Darkness van de Oekraïense schrijver Joseph Conrad die het heeft over “'de verachtelijkste worsteling om buit die ooit de geschiedenis van het menselijk geweten heeft besmeurd'”. Adam Hochschild: “En boven allen uit torende koning Leopold II, een man die evenzeer was vervuld van hebzucht en sluwheid, valsheid en charme als de meest complexe schurken van Shakespeare” (8) maar die nooit zelf in Congo is geweest en die derhalve “nooit een druppel door geweld vergoten bloed zag” (9) zoals ook de piloten die bombarderen vanuit de stratosfeer, de door hen verminkte lichamen niet hoeven te zien. (10) en ze gingen er bovendienl prat op: “De mannen die zich meester hadden gemaakt van de Congo gaven vaak hoog op van hun moordpartijen en schepten erover op in boeken en krantenartikelen”. (11)

Zoals in de proloog wordt aangegeven kennen deze trieste gebeurtenissen een voorgeschiedenis van eeuwen van overzeese slavenhandel welke wij eerder behandelden in de artikelenreeks Hoe Europa groot en rijk werd. (12)

(Wordt vervolgd)

(J.B., 5 november 2022)

Verwijzingen:

(*) https://en.wikipedia.org/wiki/Adam_Hochschild

(1) Adam Hochschild, De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo, Meulenhoff/Kritak 1998 (in een Nederlandse vertaling door Jan Willem Bos). (Oorspronkelijk: King Leopold's Ghost. A Story of Greed, Terror and Heroism in Colonial Africa, Adam Hochschild 1998), p. 8.

(2) O.c., p. 9.

(3) O.c., p. 7.

(4) O.c., p. 7.

(5) O.c., p. 7-8.

(6) O.c., p. 8.

(7) O.c., p. 8.

(8) O.c., p. 9-10.

(9) O.c., p. 10.

(10) O.c., p. 10.

(11) O.c., p. 11.

(12) Zie: 93208098663.pdf (bloggen.be) . Deze reeks verscheen in de publicatie getiteld: Panopticum Corona (J. Bauwens, Serskamp 2021), pp. 317-354. Zie: blogimages.seniorennet.be/tisallemaiet/attach/170161.pdf

De martelaren en de parasieten

Met Allerheiligen worden de martelaren herdacht doch frontsoldaten zijn geen martelaren zoals dictators en kerkhoofden het gezegd willen hebben: in dit soort van verhalen zijn de martelaren altijd weer de onschuldige kinderen. Dictators gijzelen hun eigen burgers en zij plegen chantage op hen middels hun gezinnen en hun kinderen. Om die reden kunnen zij hen dwingen te gaan sneuvelen aan het front want zij stellen desertie voor als lafheid. De soldaten bieden geen weerstand tegen hun dictator omdat zij allemaal gaan lijden aan het Stockholmsyndroom: zij gaan 'sympathiseren' met de gijzelnemer die de dictator wezenlijk is omdat zij zijn wreedheid vrezen: wreedheid jegens henzelf maar eerst en vooral ook jegens hun gezinnen en hun kinderen. De handelwijze van de dictators zou pas hout snijden indien het ook zo was dat zij meer zorg droegen voor de gezinnen en de kinderen dan de vaders zelf. Dat dit allerminst het geval is, blijkt hieruit dat zijzelf nimmer bereid blijken zich persoonlijk in het gevecht te storten: zij houden zich op in schuilkelders en zij beveiligen zich in extreme mate. Op gebied van lafheid wedijveren de dictators zodoende met de kerkleiders die sinds oudsher via de omweg van hun aan tovenarij te danken macht over de lichtgelovige vrouwen en de kinderen, het handelen van de mannen besturen. Dit bewijst tevens dat dictators allerminst leiders zijn en 'kerkleiders' allerminst herders: zeer in tegenstelling tot de dieren, bijvoorbeeld de vissen, die er bij de vorming van scholen voor zorgen dat hun jongen door de ouderen omgeven en beschermd in het midden zwemmen, laten dictators hun vege lijf beschermen door de jeugd die zij naar het front sturen. Dictators zijn parasieten die voor leiders willen doorgaan, precies zoals de zogenaamde 'kerkleiders' wier tronies sinds oudsher smachten in het vet en blinken van het goud en van de parels op hun potsierlijke tiara's. Omdat onschuldige kinderen telkenmale het gelag betalen, is het de verdomde burgerplicht dictators te verjagen. Dat alleen angst de uitvoering van deze plicht in de weg staat, toont zich waar potentaten struikelen: het volk dat anders gelijk een knipmes voor de dictator buigt, kan hem dan niet rap genoeg lynchen.

(J.B., 1 november 2022)

De 'nieuwe wereldorde'

Aflevering 10: Aldus wordt de 'wet van de jungle' tot wet zonder meer

Steeds vaker leest men her en der in magazines en in kranten dat de wetenschappelijke vooruitgang wellicht te danken is aan autisme en daar hebben we alweer een 'theorie' die niet te wijten is aan inzicht doch aan een schromelijk tekort daaraan en die maar beter kan bestempeld worden als een waanzin of een bijgeloof.

Autisme bestaat zoals het wordt omschreven om mensen te typeren die geen sociale contacten kunnen leggen en die derhalve gedoemd zijn om zich op te sluiten in zichzelf. Maar het omdraaien van die implicatie getuigt slechts van een verregaand gebrek aan elementaire logica. De implicatie “Als A dan B” is geenszins equivalent met de implicatie “Als B dan A” maar is alleen equivalent met de implicatie: “Als niet-B, dan niet-A”.

Er zijn met andere woorden mensen die weinig of geen sociale contacten onderhouden terwijl zij op dat vlak helemaal niet onvermogend zijn: zij zijn bekwaam tot sociaal verkeer maar zij willen de intensiteit van sociale contacten die de doorsnee aan de dag legt niet, bijvoorbeeld omdat zij er niet de behoefte aan hebben of omdat hen de tijd daarvoor ontbreekt daar zij met andere zaken bezig zijn welke zij belangrijker achten dan pakweg voetballen of kaartspelen.

Wat gezegd als men bijvoorbeeld zou verkondigen dat het bestaan van meerdere talen zou te danken zijn aan het bestaan van barbaren? Iedereen weet dat de Oude Grieken tijdens hun veroveringstochten volkeren die de Griekse taal onmachtig waren, 'barbaren' noemden, wat wil zeggen: 'brabbelaars'. Zij deden dat omdat zij arrogant genoeg waren om te denken dat een taal die zijzelf niet verstonden, geen echte taal kon zijn maar hooguit gebrabbel. Dezer dagen hoort men evenzeer heel wat Amerikanen zeggen dat Afghanen, om maar één volk te noemen, een brabbeltaaltje spreken waar zij in feite zouden moeten concluderen dat niet de Afghanen doch zijzelf de ongeletterden zijn daar zij alleen maar Engels verstaan.

Arrogantie is dan ook de sleutel tot een beter begrip van het onverstand dat schuilgaat achter de opvatting dat de wetenschappelijke vooruitgang te danken ware aan autisme. Heel wat mensen blijken namelijk niet in staat om het onderscheid te maken tussen enerzijds gebrabbel en anderzijds een geleerde uiteenzetting: vanuit hun enge referentiekader zijn dat twee dezelfde zaken omdat zij die zonder onderscheid positioneren in het vakje van de dingen die zijzelf niet verstaan. Zij merken geen verschil tussen de graffiti die de betonnen pijlers van de viaducten sieren en de wiskundige symbolen in een boek over geometrie of fysica en derhalve concluderen zij dat er ook helemaal geen verschil kan zijn.

Dit is de manier waarop de massa alles wat met kop en schouders boven haar uitsteekt, met de grootst denkbare onverschilligheid wegmaait. Neen, het is beslist niet zo dat genialiteit aan autisme zou te danken zijn: onwetende mensen denken dat omdat zij niet in staat zijn om een onderscheid te maken tussen allerlei zaken en gedragingen die zij niet verstaan en waarvan de ene onder de noemer van autisme vallen terwijl de andere kenmerkend zijn voor een verstandigheid welke zij zelf helaas moeten missen.

Het gevaar van de democratie bestaat erin dat zij op structurele wijze en derhalve onoplosbaar de discriminatie van het sublieme, dat per definitie altijd uitzonderlijk zal blijven, gemeenschappelijk heeft met de wet van de jungle, terwijl ze dit onrecht bovendien tot wet maakt, wat uiteindelijk geschiedt tot haar eigen gigantische nadeel. Het is helemaal geen elite die de 'nieuwe wereldorde' leidt doch een anonieme tendens welke haar blindheid deelt met die van een ordinaire mol. Maar dan met dat verschil dat een mol een bijzonder respectabel dier is.

(J.B., 27 oktober 2022)

(Wordt vervolgd)

De 'nieuwe wereldorde'

Aflevering 9: Een hedendaagse versie van de Apologie van Socrates

Mattias Desmet: “ De poging om mij te verbranden op de brandstapel" (klik!) 

(Wordt vervolgd)

De 'nieuwe wereldorde'

Aflevering 8: als de zwarte propaganda het wint van de kennis

Alleen insiders, en dat moeten dan ook nog specialisten zijn, hebben enig zicht op de manier waarop hoogtechnologische spullen werken: 'normale' mensen gebruiken smartphones, downloaden muziek en films en verrichten financiële transacties met de pc zonder ook maar enig benul te hebben van de onderliggende technologische hoogstandjes die de werking daarvan mogelijk maken. Zij peuteren een laptop open en zien slechts een wirwar van metalen stukjes en draadjes waarvan de onmisbaarheid pas duidelijk zou worden door er een stukje uit weg te nemen. Ons lichaam gehoorzaamt aan onze wil zonder dat wij ook maar iets begrijpen over de werking van bijvoorbeeld neuronen maar van zodra een minuscuul fragmentje van ons lijf het laat afweten, kan dit het einde inluiden van ons bestaan. Het autoverkeer wordt mogelijk gemaakt en geregeld door een lange geschiedenis van technologische groei, door patenten en wetten, door een met verkeerstekens, signalen en regels georkestreerd wegennet, door een specifiek opleidingssysteem waaraan alle gebruikers onderworpen worden en door nog talloze zaken meer. De financies van een staat, de taakverdeling van een maatschappij, het functioneren van burgers: het zijn allemaal danig ingewikkelde 'apparaten' dat niemand er nog een zicht op heeft. Zij werken bij de gratie van de navolging van zekere afspraken, uitgebroed door hoogopgeleide en gespecialiseerde vaklui.

Er is een 'technologie' van de natuur, er is de techniek van menselijke instrumenten maar er is ook nog de technologie welke niet het menselijk lichaam tot object heeft of de smartphone maar wel het maatschappelijke handelen, of beter: bepaalde onderdelen daarvan, zoals bijvoorbeeld de vorming van meningen en overtuigingen in de hoofden van specifieke klassen van burgers. En derhalve bestaan er naast de technologen die smartphones in elkaar knutselen zodat zij ons de gewenste muziek laten horen, ook technologen die ervoor zorgen dat mensen zich de (door de overheid) gewenste meningen vormen.

En precies zoals de smartphone zelf zich niet bewust is van de manier waarop hij werkt of zoals de mens die loopt, eet of nadenkt, helemaal niet weet hoe zijn lichaam dat voor mekaar krijgt, zo ook weten burgers door de band quasi niets over de wijze waarop hun mening over allerlei zaken tot stand komt. Wij verkeren veel vaker in de illusie dat wij het heft in eigen handen hebben dan dat dit ook effectief het geval is. Zoals wij onze fysieke prestaties geheel verkeerdelijk toeschrijven aan de werking van onze wil terwijl in feite de natuur aan het werk is die wij onmogelijk kunnen doorgronden, zo ook schrijven wij de oorsprong en de vorming van onze meningen toe aan de kracht van ons denken terwijl zij voor het overgrote deel de resultanten zijn van invloeden waarvan voor ons de oorsprong een grote onbekende blijft, om nog niet te reppen van de achterliggende bedoelingen.

De link met de huidige Europese oorlog ligt voor de hand: zou men de psychologische oorlogsvoering achterwege laten, dan liet men opzettelijk een ruim gedeelte van zijn wapenrusting buiten strijd en dan nog uitgerekend dat stuk waarop men maar moeilijk kan aangesproken worden en dat derhalve ook in tijden van 'vrede' ongehinderd werkzaam blijft.

Psychologische oorlogsvoering is propaganda met het oog op de verzwakking van de vijand. Dat gebeurt bijvoorbeeld met leugens, zoals desinformatie en 'zwarte propaganda' of acties in andermans naam, waarbij slachtoffers zich vaak allerminst bewust zijn van het bedrog en het meest bekende voorbeeld daarvan is de vermeende joodse samenzwering ter verwerving van de wereldheerschappij zoals neergeschreven in de zogenaamde 'Protocollen van de wijzen van Sion', een door de Ochrana opgestelde tekst met het oog op het destabiliseren van de maatschappij. Maar uiteraard maken niet alleen de Russen doch alle partijen gretig gebruik van dergelijke tactieken. Van de hoax, over de neppoederbrieven, tot het islamitische 'gifhandboek'. Ook bangmakerij en terreur zijn beproefde methoden.

Bijzonder moeilijk wordt het wel wanneer het relateren van Covid-19 aan de uitrol van het G5-netwerk door de overheid wordt voorgesteld als desinformatie terwijl de topspecialist bij uitstek, tevens Nobelprijswinnaar, in casu professor en president van het Parijse Institut Pasteur, Luc Montagnier, er persoonlijk voor waarschuwt dat het gevreesde verband reëel is. Wie het verkiezen om geloof te schenken aan onwetende en sowieso onbetrouwbare politici die bij de hele prikzaak immers niet vies zijn gebleken van allerlei vormen van belangenvermenging - wie aan deze malafide lui geloof schenken veeleer dan gehoor te geven aan de waarschuwingen van gedegen wetenschapslui die onbevangen en geheel belangeloos spreken met kennis van zaken, moeten wel niet goed snik zijn. Maar kijk, de voorkeur van dit onafgebroken door de media bespeelde publiek voor de blaaskaken die kennelijk nog veel liever elkaars volk met raketten bestoken dan elkaar te lijf te gaan met retoriek, wordt na de transformatie van menselijke personen tot onmenselijke massaproducten een mainstream waartegen in een democratisch bestel helemaal niets meer te beginnen valt.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 22 oktober 2022)

De 'nieuwe wereldorde'

Aflevering 7: “Want alle vlees is zoals gras”

Niet alleen de bomen, ook de de helft van alle vogelsoorten zijn aan het verdwijnen, om precies te zijn blijken 49 percent van hen 'in verval', zoals wordt gemeld door AnimalsToday d.d. 5 oktober laatst leden. Is hier sprake van causale verbanden en zo ja, waar zitten die dan? Veroorzaakt het einde van de wereld ook het einde van de vogels of is het veeleer andersom en betekent het grote sterven van de vogels ook de dood van de wereld? Uiteraard is het laatste het geval, zo zal men antwoorden maar dan geeft het volgende feit wel te denken: menigeen zal zich herinneren dat ten tijde van de oorlog in Bosnië en omstreken eensklaps alle vogels verdwenen een korte tijd voordat de bombardementen zijn begonnen. Het bericht vulde toen alle kranten maar lokte slechts weinig reacties uit, wellicht vanwege vooroordelen: wanneer 'ongelooflijke' verschijnselen zich voordoen, of verschijnselen welke helemaal niet worden verwacht, heeft men immers de hardnekkige neiging om die te ontkennen. Zoals men ook de neiging heeft om dingen waar te nemen die er helemaal niet zijn, alleen omdat men gelooft dat ze wel moeten gebeuren. Hoe dan ook: sinds korte tijd verdwijnen zowat alle vogelsoorten, dit keer in onze contreien. Op de kauwen na, die als zij de gelegenheid daartoe hebben, vleeseters zijn, precies zoals de gieren, aaseters eigenlijk. En de herfst komt tot bloei, de bomen stoten hun bladeren af en willen sterven omdat hun tijd gekomen is. Das Gras ist verdorret und die Blume abgefallen.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 21 oktober 2022)

De 'nieuwe wereldorde'

Aflevering 6: de eerzucht en de oorlog

Zoals vele andere soorten, planten ook mensen zich geslachtelijk voort en de geslachtelijke voortplanting is in de evolutie een succes gebleken omdat zij een groot voordeel heeft: gebrekkige exemplaren vinden maar zelden een partner en zullen zich derhalve veel moeilijker of helemaal niet voortplanten: 'zieke' genen hebben op die manier maar een geringe kans om naar een volgende generatie over te gaan, wat de gezondheid van de soort ten goede komt.

Gebrekkige genen resulteren immers meestal ook in goed zichtbare kenmerken: dat kan bijvoorbeeld een motorische handicap zijn maar ook gewoon een minder elegant voorkomen of dus een verschijning met een geringere erotische aantrekkingskracht. Geheel gevoelsmatig associëren wij graden van erotische aantrekkingskracht met graden van mannelijkheid of vrouwelijkheid terwijl het in feite gaat om graden van gezondheid, al is veralgemening hier uit den boze.

Bepaalde genen gaan samen met bepaalde uiterlijke kenmerken of fysieke eigenschappen maar derhalve ook met specifieke gedragingen en met zekere maatschappelijke rollen. Gezondheid gaat met andere woorden vaak samen met schoonheid, elegantie, kracht, vastberadenheid, moed, verstand en leiderschap, wat wij op prijs stellen. Maar een uitstekende gezondheid resulteert ook vlotter in agressiviteit, vechtlust en machtswellust - eigenschappen die welkom zijn waar men te maken heeft met wilde dieren en met andere natuurlijke vijanden maar die in de beschaafde wereld eerder gelden als onaangepast of barbaars.

Vechtersbazen beseffen niet dat zij slechts de blinde dienaren zijn van even willoze genen die oorlog voeren met elkaar en men treft hen alom in de dierenwereld aan maar ook bij mensen, al zorgt onze beschaving voor het kanaliseren van de strijd onder soortgenoten in allerlei vormen van maatschappelijke concurrentie, zoals sport maar bijvoorbeeld ook wedijver inzake economie, wetenschap, kunst en zo meer.

De resultaten van wedijver geven aanleiding tot pronkzucht - getuige de verheerlijking van atletische lichamen in kunst en reclame ter gelegenheid van de Olympische Spelen of in andere sporten - omdat met het oog op het etaleren van de goede gezondheid en de excellerende genen niet alleen wordt uitgepakt met (maatschappelijke) prestaties maar ook met aanverwante eigenschappen die minder of geen directe maatschappelijke relevantie hebben, zoals schoonheid, elegantie of gewoonweg uitgesproken mannelijke of vrouwelijke kenmerken zoals de lichaamsbeharing of het timbre van de stem.

Maar “schoonheid is slechts een vel dik”, zoals de volkswijsheid het zegt: de vergankelijkheid van elegantie, gezondheid, kracht, prestatiebekwaamheid en maatschappelijke status is een realiteit die haar hardnekkigheid deelt met de tijd zelf waarvan wij de vergankelijkheid voortdurend ondervinden en verzet daartegen kan slechts de lachlust prikkelen: het beginnende buikje onttroont de atleet en het zich opstapelende heupvet stort de schoonheidskoningin in een depressie. Gevaarlijk wordt het pas waar men niet in staat is in zijn vergankelijkheid te berusten. En hier geldt de gekende regel: hoe hoger men klimt, des te dieper men kan vallen.

Het niet (kunnen) aanvaarden van de vergankelijkheid staat gelijk met het afwijzen van de werkelijkheid als zodanig en jammer genoeg is dit onverstand veeleer de regel dan de uitzondering en zo zijn er sinds het begin der tijden de religies waarin de mens zijn eindigheid verwerpt en er naar streeft aan god gelijk te zijn. Die onvrede met zichzelf en met het eigen lot brengt de mens geen baat maar stort hem daarentegen in het verderf: hij creëert zich een schijnwereld waarin hij almacht, kennis, eeuwige jeugd en onsterfelijkheid kan kopen. Of dan toch een wereld waarin die zaken te koop worden aangeboden. En uiteraard voorzien van een prijskaartje. Over die onvrede en de verregaande gevolgen ervan handelt het hoofdwerk van Rudolf Boehm. (1)

Waar pronkzuchtigen die ooit jeugd, kracht en schoonheid bezaten alsook alle navenante attributen daarvan, niet in staat blijken om het verval daarvan te beamen, zodat zij niet alleen alle zelfspot afwijzen maar zich tevens willen wreken tegenover het lot als zodanig, zullen zij zich in allerlei bochten wringen om zich alsnog te doen gelden. Machtige lui worden dan dictators omdat zij niet verdragen kunnen dat het volk gaat lachen met de rimpels en het buikje dat ook hun deel wordt: zij wreken zich en doen er alles aan om de mensen om te vormen tot een willoze en alleen aan hen gehoorzame massa en die massa hanteren zij dan als een persoonlijk instrument, bijna zoals het eigen lichaam dat mettertijd gebrekkiger geworden niet langer gehoor geeft aan hun wil. Zij zetten dan het volk in als een vervangstuk van het eigen lichaam, bijna letterlijk zoals ook over de kerk gezegd wordt dat zij het lichaam is van Christus na zijn dood. Het resultaat is oorlog, uiteraard: zij willen winnen, heel persoonlijk winnen, zij het middels het leven van ontelbare anderen. Zij willen blijven pronken en zij doen dat met de spierballen en het verstand van derden van wie zij de onderwerping afdwingen door chantage onder de dekmantel van moed, vaderlandsliefde en nog meer leugens van dat soort. Of antwoorden hun slachtoffers dan vanuit hun graven en in koor met “Graag gedaan!”, wanneer op stenen die zich niet verweren kunnen tegen beitels, de woorden staan te lezen dat zij sneuvelden uit liefde voor het vaderland? Vaak weten zij het zelf niet maar ik zeg u dat zij sneuvelden om de belachelijke buikjes van de 'machtigen der aarde' te verdoezelen!

(Wordt vervolgd)

(J.B., 19 oktober 2022)

Verwijzingen:

(1) Boehm, Rudolf. (1977). Kritiek der grondslagen van onze tijd, Het Wereldvenster, Baarn. (Oorspronkelijk: Kritik der Grundlagen des Zeitalters (1973)). Nederlandse vertaling door Willy Coolsaet met een taalkundige revisie d.d. 2011 van Guy Quintelier. De integrale tekst van het werk is beschikbaar op het internet op het volgende adres: https://www.marxists.org/nederlands/boehm/1977/kritiek/index.htm

Een synthese van de inhoud van Rudolf Boehms werk werd verwerkt in onze tekst: J. Bauwens, Panopticum Corona, pp. 946-985.

Rémy Bonny: Lhbti+personen personen zijn al meer dan 10 jaar in oorlog met Rusland:

De 'nieuwe wereldorde'

Aflevering 5: Haar wil is wet!

Omsk Van Togenbirger, het is geen sinecure om u nog ergens aan te treffen!

OVT: Ook een goedendag, ja.

Maar draag je nu een muts in de vorm van een paddenstoel!?

OVT: Ha, iedereen ziet dezer dagen overal paddenstoelen, en het is daarover dat je mijn mening wil, is het niet?

Hoe heb je het geraden!

OVT: Nu, vlug dan, want ik moet een schuilkelder gaan bestellen, mijn vrouw is bang!

Hemeltje, een schuilkelder dan nog!

OVT: Uiteraard zinloos want naast het probleem van de atoomwapens is er nog dat van de overstromingen maar ik zal wel niet de enige zijn die niet de baas is thuis. De irrationaliteit heeft de hele wereld overspoeld en in verband met die atoomwapens is het al eender.

Wat bedoel je?

OVT: Is het u nog niet opgevallen dat China amper 350 atoombommen heeft? Amerika heeft er 5550. Rusland meer dan 6000.

Nu je het zegt! China heeft toch geld genoeg?

OVT: Dat is dus nog een voorbeeld van irrationaliteit.

Ik zie het niet...

OVT: Mijn vrouw wil dus een schuilkelder...

Ja...

OVT: Maar wat kan een mens dan aanvangen met een schuilkelder!? Zie je? Het is totaal irrationeel!

Ik zie het verband niet met de 350 atoombommen van China...

OVT: Wel, als je met 350 atoombommen de hele wereld kunt vernietigen, waarom moet je er dan meer hebben?

Om af te schrikken! Daarvoor dienen ze toch!?

OVT: Haha, juist daarom!

Ik snap het punt niet...

OVT: Elke bom die je teveel hebt, speelt in je eigen nadeel.

Ja?

OVT: Er werd afgesproken dat atoombommen nooit ingezet zullen worden in een oorlog. Alleen conventionele wapens.

Inderdaad...

OVT: Een land is dus het veiligst als het geen atoombommen heeft!

Hoezo?

OVT: Met conventionele wapens kun je atoombommen tot ontploffing brengen waar ze staan!

Denk je dat?

OVT: Ik denk dat niet, het is zo. Zonder de overeenkomst te schenden, kan elk land gewone raketten afvuren naar een kernmogendheid: naar de flatgebouwen daar, naar de spoorwegen, naar de kerncentrales of naar de opslagplaatsen met kernwapens, zoals Kleine-Brogel in ons land.

Maar iedereen heeft luchtafweergeschut!

OVT: Van een zogenaamd rakettenschild is hier bij mijn beste weten helemaal geen sprake en zelf als er eentje is, kan het niet veel voorstellen. Heb je ooit gehoord van de kartonnen tanks?

Dat zegt me iets, ja.

OVT: In feite ging het om opblaasbare tanks, de Britten gebruikten ze als eersten, al in de Eerste Wereldoorlog, de zogenaamde 'spoofs', maar iedereen had er en in de Tweede Wereldoorlog werden ze ook echt ingezet. Er werden ook valse tanksporen gemaakt en de echte werden uitgewist.

Ik snap het al: men kan nepraketten afschieten naar de vijand totdat zijn luchtafweer op is...

OVT: Haha! Mijn beste: ik wil alleen maar zeggen dat het eerste en belangrijkste wapen in oorlogstijd de leugen is. Met leugens en bluf, zo geloofwaardig mogelijk, probeert men zijn vijand van de wijs te brengen. Irrationaliteit betekent in dit geval uiteraard: gehoor geven aan de vijand, rekening houden met wat hij zegt. Massamoordenaars liegen, dat is zo klaar als een klontje. Als zij de waarheid spreken, dan gebeurt dat toevallig en onbedoeld. Dat is juist oorlog. Maar de grootste leugen, ik zei het eerder al maar men heeft er geen oren naar, is het verhaal dat in de oorlog de ene natie tegen de andere vecht, de ene mogendheid tegen de andere.

En dat is niet zo?

OVT: Andermaal, de strijd voltrekt zich niet tussen mogendheden maar tussen klassen.

Klassen van mensen?

OVT: Sociale klassen, inderdaad. De zogenaamde elite voert oorlog tegen het volk door de mensen tegen elkaar op te zetten. Dit keer is het overduidelijk: de orthodoxe patriarch spoort de Russen aan om Poetin te gehoorzamen en de bisschoppen alhier bejubelen wie aan het front tegen de Russen gaan sneuvelen. Het staat allemaal in de kranten, ik heb er bij andere gelegenheden al naar verwezen en ik wil niet in herhaling vallen maar de herhaling is nu eenmaal de beste leermeester; je kunt het natrekken, er is geen speld tussen te krijgen.

De oorlog wordt georkestreerd?

OVT: Overduidelijk is dat. De Berlijnse kunstenaar Helmut Herzfeld die onder de schuilnaam John Heartfield publiceerde, heeft dit duidelijk in de verf gezet met zijn werk uit 1932, getiteld: “Krieg und Leichen - Die letzte Hoffnung der Reichen", een fotomontage die een hyena met een hoge hoed voorstelt die over de lijken in de loopgraven kruipt.

Doen de wereldleiders dat dan welbewust?

OVT: Ha, wat is bewustzijn, mijn beste? Laten we zeggen dat ze knipogen naar elkaar, begrijp je? Ik zei het al: hun meedogenloosheid treft niet alleen de vijand maar evenzeer de eigen soldaten en het eigen volk en zelf opereren ze vanuit hun bunkers, die kleinzerige lafaards.

Maar waarom dan?

OVT: Herinner je je de pandemie?

Ja...

OVT: Moet ik je nog overtuigen van de irrationaliteit aldaar? En van de achterliggende bedoelingen? Het volk moet uitgedund worden en in het gareel gebracht want de koningen worden dezer dagen uitgejoeld en dat verdragen ze niet, zie je? En hoe maak je daar een eind aan? John Heartfield heeft het duidelijk gezegd! Kijk, ik vind hier nog twee artikels uit 2020, moet je eens lezen, ze zijn geschreven door iemand die heel goed weet wat hij zegt als hij beweert dat wij geregeerd worden door criminelen want het gaat om een burger van Zuid-Afrika, waar tot voor kort de Apartheid van de partij was, over die misdaad tegen de menselijkheid heb je toch al gehoord?

Jazeker...

OVT: “Coronavirus social distancing is eigenlijk een verbloemde, modieuze en gelegaliseerde vorm van apartheid”, aldus luidt de titel van een artikel van Maart 2020. Het is van de hand van de stichter van de Nieuwe Apartheid Studies, professor Nyasha Mboti van het departement Communicatiewetenschappen van de University of the Free State in Bloemfontein, Free State, Zuid-Afrika. (1) Een ander artikel, eveneens van Maart 2020 en van dezelfde specialist in de misdaad van het “divide et impera” waartoe de misdaad van de rassensegregatie behoort, luidt: “Loog de WereldGezondheidsOrganisatie over Covid-19 in haar bewering dat het om een pandemie gaat? Het antwoord is JA”. (2)

Tja...

OVT: “Het kritiekloos aannemen en normaliseren van apartheid onder de dekmantel van zogenaamde 'social distancing' is beschamend en schandalig en moet in vraag gesteld worden”, aldus wordt het eerste artikel van Mboti samengevat en hij werpt cynisch genoeg de vraag op hoe dan de social distancing te handhaven op bijvoorbeeld een slavenschip waarin de lichamen opeen gepakt lagen. Hetzelfde geldt met betrekking tot de talloze armenwijken zoals bijvoorbeeld in Mumbai en in de vluchtelingenkampen. “Een pandemie is een unieke gelegenheid voor de criminelen die ons regeren om dit soort zaken in te voeren”, zo schrijft hij: “De wereld na de pandemie zal radicaal verschillen van de wereld voordien wegens alles wat we aanvaard hebben in plaats van het in vraag te stellen.” (3) Zie je het verband nu met vandaag de dag, de oorlog in Europa, in de wereld?

Ja...

OVT: Mboti kan het weten want hij werd geregeerd door criminelen van 1948 tot 1990, toen de apartheid die, het weze herhaald, een misdaad is tegen de menselijkheid, in Zuid-Afrika een politiek systeem was. De apartheid werd verdedigd door de Protea, een Vlaamse 'vriendengroep' die beweerde de waarheid te zeggen over de Apartheid... men praatte het goed dat de zwarten bijvoorbeeld in apart openbaar vervoer moesten reizen met het bovendien valse argument dat ze vuil waren en derhalve een gevaar voor de gezondheid van de blanke bevolking.

Ik zie het, ja...

OVT: Moet je maar eens lezen... maar nu moet ik mij reppen, het irrationele wint het van de rationaliteit, het is zo in 't groot en ook in 't klein, en zeg eens eerlijk: kan men daar als puntje bij paaltje komt iets tegen beginnen? Haar wil is nu eenmaal wet!

Bedoel je de wil van je vrouw?

OVT: Die van de irrationaliteit, mijn beste!

(Wordt vervolgd)

(J.B., 16 oktober 2022)

Verwijzingen:

(1) https://www.researchgate.net/publication/340077301_Coronavirus_Social_Distancing_

is_Just_Euphemised_Fashionable_Legalised_Apartheid

(2) https://www.researchgate.net/publication/340166089_Did_the_World_Health_Organisation

_WHO_lie_about_Covid-19_being_a_pandemic_The_answer_is_YES

(3) Zie het abstract via de link onder voetnoot “(1)”.

(4) Zie het abstract via de link onder voetnoot “(2)”.

De 'nieuwe wereldorde'

Aflevering 4: Chaos

De opvatting die ook gangbaar was in de 'nazi-ideologie', namelijk dat de mens de natuur een handje zou moeten helpen, verkapt eigenlijk het goedpraten van de vernietiging van de cultuur en zij gaat daarom paradoxaal genoeg hand in hand met een tekort aan respect voor de natuur, daar het respect voor de natuur een culturele verworvenheid is.

Bijzonder tekenend voor het faliekante gebrek aan respect voor de natuur (afgezien van de ongeremde afvalproductie en de beschadiging van het milieu) is de zich in allerlei vormen manifesterende mening dat het wenselijk is de natuurwetten naar willekeur om te buigen, terwijl dat zelfs niet eens mogelijk is.

Een van de meest hardnekkige misverstanden in verband hiermee is het geloof dat de mens ook inzake zekere natuurwetten het heft in eigen handen moet nemen, alsof hij dat ook al kon. Dit onverstand manifesteert zich bij uitstek waar, geheel in strijd met fundamentele natuurwetten die zich uitdrukken in het goddelijke bevel aan de mens dat hij zijn brood zal eten in het zweet van zijn aanschijn, men denkt dat men geheel ongestraft het gemak en de minimalisering van fysieke inspanningen zou kunnen nastreven en realiseren.

De betreffende wet is nochtans simpel en houdt verband met het proces van verbranding als basis van energiewinning dat vergt dat brandstof en zuurstof worden aangevoerd in optimale verhoudingen. Dat energieleveringsproces is van tel om een kachel optimaal te laten branden maar evenzeer geldt het met betrekking tot de aanvoer van brandstof en zuurstof in het lichaam. Dat men moet eten om (uiteraard naast bouwstoffen) voldoende brandstoffen binnen te krijgen, kunnen wij begrijpen en beamen wij wellicht makkelijker dankzij het bestaan van de eetlust. Edoch, dat wij er tevens moeten voor zorgen voldoende zuurstof op te nemen, lijken wij te vergeten.

Met de zuurstofopname is het immers totaal anders gesteld dan met de opname van brandstof omdat de lust die gepaard gaat met eten afwezig lijkt waar er moet geademd worden. Het probleem situeert zich meer bepaald in een welbepaalde historische verschuiving met betrekking tot de voedselverwerving welke zich heeft voorgedaan in de loop van de menselijke ontwikkelingsgeschiedenis. Waar tot pakweg enkele eeuwen geleden de voedselverwerving voor de meeste mensen gepaard ging met de enorme fysieke inspanningen welke gevergd worden door de jacht en de landbouw, hebben in de jongste decennia allerlei machines de mens niet alleen van de fysieke arbeid ontlast maar er hem ook van beroofd.

Immers, ook het dier mens is zo gegroeid dat voldoende zuurstofopname pas mogelijk is bij voldoende fysieke inspanningen die immers het ritme van de ademhaling en de hartslag opdrijven tot de door de natuur vereiste intensiteit in functie van een optimaal lichamelijk functioneren. Als wij met andere woorden niet langer jagen en wroeten op het veld, krijgt ons lichaam ook niet langer de vereiste portie beweging die noodzakelijk is voor de zuurstofopslag omdat beweging omzeggens werkt als een (onvervangbare) zuurstofpomp.

Het opdrijven van de ademhaling of van de hartslag met bijvoorbeeld chemische middelen kan ons hierin geen stap vooruit helpen omdat dit niet resulteert in een verhoogde zuurstofopname doch veeleer in een verstoring van de evenwichten welke nodig zijn voor een goede gezondheid. Het lichaam van bedlegerigen verzwakt binnen de kortste keren, ook wanneer zij voldoende eten terwijl de ademhaling helemaal niet belemmerd wordt. Die verzwakking toont zich uiterlijk bijvoorbeeld in het atrofiëren van het spierstelsel maar zij geschiedt tevens op minder zichtbare manieren, bijvoorbeeld in de degeneratie van alle lichaamscellen die dan immers te lijden krijgen van een verstoorde celademhaling.

Het aantal ademhalingskrachtcentrales of mitochondriën die instaan voor de energielevering op celniveau neemt af en door het nijpend zuurstoftekort schakelt de cel over op energiewinning middels anaerobe processen of dus gistingsprocessen - een evolutie welke zich vertaalt in het ontstaan van ongeremde celgroei of kanker. Kanker wordt een beschavingsziekte genoemd, niet omdat deze ziekte een gevolg zou zijn van een teveel aan beschaving maar, geheel andersom, omdat zij volgt uit het gebrek aan respect voor de natuur, wat van een tekort aan beschaving getuigt. (1)

Wetenschapsbeoefening is een culturele verworvenheid die mag en moet maar het is een schromelijk misverstand dat zij ook maar iets kon te maken hebben met het wijzigen van de wetten van de natuur. Wat de mens nastreeft in de beoefening van de wetenschappen is onder meer het naar zijn hand zetten van de natuurwetten, als een 'verlengstuk' van het naar zijn hand zetten van de natuurkrachten, wat bijvoorbeeld ook de bever doet wanneer hij een dam bouwt. Die wetenschappelijke en technische activiteiten zijn noodzakelijk voor de zelfhandhaving en voor het voortbestaan van de soort maar zij pretenderen niet de natuur als zodanig te wijzigen. Het is overigens onmogelijk om de wetten van de natuur naar zijn hand te zetten als men er niet eerst voor buigt. De natuurkrachten kan men met andere woorden pas benutten als ze men die eerst kent en erkent. Het in de wind slaan ervan of het geloof dat men ze kon overwinnen of vervangen door wetten van eigen makelij kan slechts resulteren uit mateloze onwetendheid en arrogantie. Dergelijke handelwijzen brengen niet alleen geen aarde aan de dijk: in plaats van die te vernieuwen, vernietigen zij de bestaande wereldorde en laten zij slechts een spoor van chaos achter en van ziekte.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 11 oktober 2022)

Verwijzingen:

(1) Deze problematiek werd uitgebreid behandeld door de medicus, fysicus en pedagoog, dr. Ernst van Aaken in enkele van zijn werken, waaronder Programmiert für 100 Lebensjahre. Wege zur Gesundheit und Leistungsfähigkeit, uitgegeven bij Pohl-Verlag, Celle, 1974. Een bijzonder bevattelijke samenvatting van de basisideeën uit van Aakens werk in het Nederlands is Kris Vansteenbrugges boek: De mens... een loopdier. Zie:

https://www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=13

De 'nieuwe wereldorde'

Aflevering 3: Complexiteit en kwetsbaarheid, of: “Alles van waarde is weerloos”

Het lagere is relatief eenvoudig, het hogere is complex. Stenen zijn eenvoudigere dingen dan planten maar dat planten complexer zijn, betekent meteen ook dat zij een grotere kwetsbaarheid hebben dan stenen: zij kunnen makkelijker worden herleid tot dood materiaal terwijl stenen slechts verpulverd kunnen worden omdat zij helemaal niet leven. Nog complexer dan planten zijn (alvast hogere) diersoorten met helemaal bovenaan de piramide de mens zodat de mens het meest complexe maar ook het meest kwetsbare wezen is. En onder de mensen zijn er dan opnieuw verschillen tussen de individuen maar ook tussen de vele culturen. De complexiteit van een cultuur of van een maatschappij weerspiegelt zich in de complexiteit maar ook in de kwetsbaarheid van de hele infrastructuur en niet in het minst in die van de menselijke interdependentie. Het bouwen van kathedralen en van hoge torens kan slechts de vrucht zijn van jarenlang hoogtechnologisch werk en van een complexe samenwerking van vele specialisten maar het vernielen van zo'n bouwwerk gebeurt zelfs door één domme vergissing of door een foutief manoeuvre. Het vraagt naast uitzonderlijke talenten, decennia studie om concertpianist te worden maar het verlies van één vinger berooft de betrokkene van al het moeizaam verworvene, van zijn artistieke carrière en van alle te verwachten topprestaties. Het hoger ontwikkelde is waardevoller maar ook complexer en derhalve kwetsbaarder. De Franse paleontoloog en theoloog Pierre Teilhard de Chardin omschreef de ontwikkeling van het leven, van de mens en van de (menselijke) maatschappij als een proces gekenmerkt door voortdurende toename van complexiteit maar zijn waarneming van het verschijnsel dat alles wat opstijgt ook samenkomt - “Tout ce qui monte, converge” - geldt uiteraard niet zonder meer: tegelijk geldt immers dat men dieper kan vallen in de mate dat men hogerop geraakt en dat is uiteraard de mythe van Daidalos en Ikaros. De waarschuwingen van zijn vader ten spijt, vliegt Ikaros met vleugels met was aan zijn armen vastgehecht veel te dicht bij de zon: die doet de was smelten en de overmoedige Ikaros stort neer in zee. (1) Als heden sprake is van het dagen van een nieuwe wereldorde, dan heeft dit helemaal niets te maken met een of andere verandering van bestuur of met de opkomst van een andere orde, laat staan met een verbetering van het actuele: de nieuwe wereldorde is niets anders dan de ineenstorting van de bestaande orde. De overgang van een moreel hoogstaande maatschappij naar een die enkel oor heeft voor de wet van de jungle of het recht van de sterkste is niet een onschuldige terugkeer naar de natuur maar betekent niets minder dan een fataal verlies van de culturele verworvenheden en, met het verdwijnen van de wetten en van de orde, een teleurgang van de maatschappij als zodanig. Dit was ook het geval ten tijde van het nazi-regime in Duitsland waar de nitwits aan de macht het nodig vonden om de natuur een handje te helpen in haar 'natuurlijk selectieproces'. De 'ideologie' welke de onvermijdelijk daaruit voortkomende misdaden moest verantwoorden, was enkel het ontbreken van een ideologie, het was de totale gedachteloosheid, het totale gebrek aan inhoud en zin dat slechts kan resulteren in chaos en in massamoord. Alles van waarde is weerloos, zoals de Nederlandse dichter Lucebert het verwoord heeft. (2)

(Wordt vervolgd)

(J.B., 10 oktober 2022)

Verwijzingen:

(1) Zie: https://www.bloggen.be/dzeus/archief.php?ID=3101743

(2) Lucebert (1924-1974), in het gedicht: De zeer oude zingt;

Zie: https://neerlandistiek.nl/2022/01/lucebert-de-zeer-oude-zingt/ 

De 'nieuwe wereldorde'

Aflevering 2: Van democratie naar autocratie

Vooraleer het te hebben over de ernst van het gevaar wanneer schurken aan de macht komen, dient iets gezegd te worden over referentiekaders. Mensen vellen oordelen over anderen en zij doen dat uiteraard aan de hand van referentiekaders. Die kaders kunnen meer of minder uitgebreid zijn, meer of minder relevant, accuraat, complex, gedegen en ga zo maar door. Geschoolde mensen zullen uiteraard meer genuanceerde referentiekaders hanteren dan mensen die analfabeet zijn of cultuurbarbaar. Specialisten in zekere vakgebieden kunnen ook meer eenzijdige kaders hanteren dan mensen met een algemene vorming. Kortom, de door ons gehanteerde referentiekaders hebben alles te maken met wie wij zijn, met wat wij weten, kennen en kunnen, met wie wij kennen ook en met degenen die macht hebben over ons, zoals onze familieleden, onze werkgevers, zekere politici en zo meer. In het kader van het onderhavige onderwerp is het nu van belang ons te concentreren op een toepassing van het gegeven dat door Spinoza opgeworpen werd, met name dat het feit dat 'het betere' even moeilijk als zeldzaam is. Want zoals dat ook het geval is in de sport, waar de massa slechts toeschouwers zijn, waar vervolgens een grote groep liefhebbers aan sport doen en waar tenslotte de topsport voor slechts enkelingen blijft weggelegd, met één allerbeste op het schavot, eventueel geflankeerd met de ondankbare tweede en derde plaats, zo ook is het gesteld met de relatie tussen het niveau van ontwikkeling van de menselijke geest en de grootte van de respectievelijke groepen die aan een zeker niveau beantwoorden: velen zijn onderontwikkeld, een grote groep is matig ontwikkeld en slechts een kleine groep van mensen zijn bedeeld met een abnormaal hoge intelligentie, kunde, inzicht of hoe men het ook noemen wil. Insgelijks hebben het merendeel van de mensen een simpel doch weinig accuraat en nog minder relevant referentiekader, terwijl slechts een minderheid de dingen in een betekenisvolle context weet te plaatsen. En in een democratie, waar de meerderheid het voor het zeggen wil hebben, kan dat gegeven uiteraard niemand onberoerd laten.

Het is een goede en rechtvaardige zaak dat ook de zwakste leerlingen school kunnen lopen en een plaats krijgen in de maatschappij omdat onrecht sowieso een niet te dulden euvel is maar het is even belangrijk dat oordeelsvorming over zaken die er echt toe doen, niet wordt overgelaten aan de massa of dus aan de referentiekaders van een ondermaats ontwikkelde meerderheid: zij moet in handen blijven van de bekwaamste vaklui met betrekking tot het gebied in kwestie. Want waar een onderontwikkelde meerderheid het voor het zeggen krijgt over het lot van de meer ontwikkelde minderheid, zal de maatschappij waarin zich dit proces voltrekt, ontegensprekelijk vervallen in barbarij. Hoger ontwikkelde mensen zullen moeten vrezen in handen te vallen van wreedaards wanneer die bijvoorbeeld oordelen dat wiskundige formules die zij immers niet kunnen lezen en waarvan zij de betekenis niet eens kunnen bevroeden, afgedaan worden als onzin. Bij de barbaren dienen boeken enkel nog om een tafel met een wat te korte poot mee recht te zetten, zoals een groot romanschrijver het ooit verwoordde. Maar niet alleen de boeken maar ook hun auteurs die zich wagen aan genuanceerde uitlatingen en stellingnames dreigen dan door de massa van onwetenden belaagd te worden, opgejaagd, vervolgd en uiteindelijk, zoals Heinrich Heine het lang geleden al dichtte, gedood. De recente geschiedenis en meer bepaald de periode voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog in nazi-Duitsland spreekt in dit verband boekdelen. Grote geleerden trokken als zij daartoe de kans hadden massaal het land uit, vaak richting Verenigde Staten, terwijl anderen, bij het zien naderen van de dreiging, zichzelf van het leven benamen.

De genoemde dreiging wordt fataal versterkt wanneer bovendien de massa erin slaagt om nitwits en wreedaards aan de macht te brengen en deze laatsten azen daar ook vaker op, wat zich verraadt met een handelwijze welke wordt omschreven als populisme. Op onverwachte of onvoorziene ogenblikken ontpoppen zich dan de betrokken potentaten als volstrekt onbekwaam en zij blijken erin te slagen om hun onwetendheid en onkunde zo lang te verbergen middels allerlei trucs die ook bekend zijn in de dierenwereld en die zich laten benoemen met de term mimicry. Onverstandige lieden kunnen ervoor zorgen dat zij eruit zien als geleerden door een bril te dragen, een frons op het voorhoofd te toveren of een stethoscoop om de nek te hangen. Criminelen doen zich voor als helden met een vlaggetje en enkele medailles op de borst gespeld. Ongeletterden hoeven alleen maar te zwijgen, handjes te geven, duur schoeisel te dragen en een zijden kostuum. Zich door enkele eventueel gewapende bodyguards laten vergezellen garandeert een indruk van belangrijkheid, alsook voortdurend op de polshorloge kijken en schijnbare telefoonoproepen beantwoorden, fluisteren met zijn gezelschap, zekere gebaren maken en zo meer. Rijden in dure wagens en gebruik maken van andere statussymbolen zijn methodes die niet eens hoeven vernoemd te worden omdat elkeen ze kent.

Aldus ontstaat de 'nieuwe wereldorde' en jammer genoeg is zij een bijwerking van de zozeer en heel terecht op handen gedragen democratie die echter haar eigen ondergang structureel in zich verankerd weet om aldus het oeroude mysterie van de tegendoelmatigheid van alle menselijke handelen andermaal te illustreren. Inderdaad, de autocraat is het gevreesde kind van de verweesde democraat.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 10 oktober 2022)

De 'nieuwe wereldorde'

Aflevering 1: de complottheorie en de realiteit

De voorspelling van Omsk Van Togenbirger van 2 oktober l.l. dat Poetin, Ramzan Kadyrov zou gaan rekruteren voor het Russische leger, bleek twee dagen later bewaarheid: eergisteren, op 4 oktober, maakte de Tsjetsjeen zelf bekend dat Poetin hem heeft gepromoveerd tot zijn kolonel-generaal. Op de vraag aan Van Togenbirger welke informatiebronnen hij dan raadpleegt daar zijn voorspellingen dan toch wel bijzonder accuraat blijken, antwoordt hij dat hij helemaal geen Tv kijkt en ook geen kranten leest: de feiten spreken voor zich, aldus Van Togenbirger, maar de leugenachtige media waaronder wij al tijden gebukt gaan, verhinderen juist dat de waarheid aan het licht kan komen, het zijn namelijk de media die het volk emballeren in de virtuele wereld waarover wij het eerder hebben gehad.

Dat men zich omtrent de gang van zaken in de wereld een voorstelling maakt die altijd een stuk mooier is dan de werkelijkheid, heeft niemand minder dan Shakespeare ons geleerd: de bittere waarheid dat wij het nooit zo erg kunnen denken als het is. (1) En zo bestaat het ook dat de complottheorieën, naar aanleiding waarvan allerlei politici en andere zich naar het voorplan wurmende individuen het volk proberen te sussen dat het om verzinsels gaat, in de schaduw gesteld worden van een veel weerzinwekkender realiteit: was het maar waar dat zij die achter de schermen een nieuwe wereldorde bekokstoven geleerden, gezagsdragers, economen en andere erudiete belanghebbenden zijn! Bijzonder rauw komt men in dezer prompt voor de dag met daders van een heel ander allooi: ongeletterde autocraten en moordenaars zoals Kadyrov, met betrekking tot wie wij nu moeten vrezen dat hij de aanvoerder zal wezen van de gigantische schrikwekkende machinerie welke wordt losgelaten op het westen en waarvan ons de onderdelen al voor een deel bekend zijn uit het recente verleden: moslimterreur en ander terrorisme, nucleaire verrassingen waarvan de letale werking niets aan de fantasie overlaat, sadisme en moordlust, vrijheidsberoving en blinde vernietigingsdrang. En het monster dat op ons wordt losgelaten is er eentje dat in dat soort van zaken een ongeremd plezier schept: de geduchte verborgen folterkamers van de Tsjetsjeense bende worden nu uitgebreid tot gans West-Europa en misschien wel tot het Westen als zodanig.

Iedereen heeft gehoord over de vergiftiging met polonium van de Russische dissident Aleksandr Litvinenko in 2006: de moord gebeurde nadat deze voormalige veiligheidsagent onderzoek was gaan doen naar de dood van de Russische journaliste en mensenrechtenactiviste Anna Politkovskaja wiens lijk een goeie maand eerder in een lift werd aangetroffen. Zij werd gedood met een revolverschot, de dader werd opgepakt doch de opdrachtgever werd nooit gevonden. Eerder was al een moordpoging met vergif op haar mislukt. De zaak is dat zij de folterkamers van Kadyrov op het spoor gekomen was. Zij publiceerde over de voor de wereld verborgen wandaden van Kadyrov en van Poetin. (2)

(Wordt vervolgd)

(J.B., 6 oktober 2022)

Verwijzingen:

(1) “There are more things in heaven and Earth, Horatio, / Than are dreamt of in your philosophy” (Shakespeare, Hamlet).

(2) Anna Politkovskaja publiceerde onder meer: A Dirty War. A Russian Reporter in Chechnya, London 2004; Poetins Rusland (Putin's Russia), Breda 2005; Russisch dagboek (A Russian Diary), Breda 2007.

Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten

Aflevering 20. De Verboden Kamer

Tot slot nog dit. De idee dat wij bedrogen worden door een virtuele wereld is allerminst nieuw. In het Hindoeïsme is er het begrip 'maya', een Sanskriet woord uit de vierduizend jaar oude hindoefilosofie, de vedanta ('ved' betekent 'weet' en 'anta' betekent 'einde', waaruit: 'ved-anta' of 'weet-einde', 'het einde van het weten', 'het einde van de kennis'). Maya betekent: magie, illusie of begoocheling. In het hindoeïsme gaat men er namelijk van uit dat de wereld zoals die aan ons verschijnt, niet de echte werkelijkheid is: de ware werkelijkheid verbergt zich achter datgene wat onze zintuigen ons laten geloven wat echt is.

Omstreeks 400 jaar voor Christus schreef Plato zijn 'Allegorie van de grot' waaruit een gelijkaardig geloof blijkt: de zintuiglijke wereld is een vergankelijke afschaduwing van de ware realiteit welke de vormenwereld is, de wereld van de onvergankelijke ideeën. Zeshonderd jaar later geloofde Plotinos dat de waarheid niet in de uiterlijke wereld maar in de ziel moest gezocht worden. Dat geloofde ook de grote filosoof en kerkvader Augustinus van Hippo (354-430 P.X.): de kosmos, de Bijbel en de Ziel zijn de drie toegangswegen tot de waarheid, maar de Ziel is de ware weg; de zintuiglijke wereld is niet de echte maar slechts een symboolwereld die verwijst naar een diepere, daar achter liggende werkelijkheid.

De wereld als symbool van een diepere werkelijkheid is weliswaar een mooi verhaal dat de fantasie kan prikkelen van wie zich vervelen maar de werkelijkheid ziet er intussen lichtjes anders uit. Op heel wat plekken wordt de wereld geregeerd door agressieve arrogante nitwits die het leven van miljarden mensen in gevaar brengen alsook alle leven op de blauwe planeet die wij vooralsnog mogen bewonen maar die zeker niet de onze is, ook al hebben wij ons die toegeëigend. Nitwits zoals Poetin en zijn oligarchen, incluis de Tsjetsjeense analfabeet die wil gaan spelen met de paddenstoel van Albert Einstein maar niet minder de Amerikaanse potentaten die hun verkiezingszege danken aan de wapenlobby en aan de moordende economie, met in hun zog de Europese koningen en leiders. Alsook: de leiders van Noord-Korea die hun persoon laten vereren, de onfeilbare paus van Rome die bij hoog en bij laag beweert god op aarde te vertegenwoordigen en de sleutels te bezitten van de hemelpoort. Alsook de evenknie van deze megalomaan in het Oosten waarvan de laatstgenoemde de Russen naar het front jaagt om zoals Poetin het wil tegen het westen te gaan vechten. De bisschoppen van de eerste noemen het dan weer een daad van opperste naastenliefde om te gaan sneuvelen tegen de Russen. Zij allen houden ervan om met het leven van ontelbare mensen te spelen maar geen van allen hebben ze ooit zelf hun nek uitgestoken, integendeel: hun schuilkelders zijn om ter diepst, zij zijn lafhartige bekvechters omringd door hoge muren en door tot de tanden toe bewapende lijfwachten. Maar.

In een kamer die virtueel lijkt maar die dat zeker niet is - zij heet 'de Verboden Kamer' omdat niemand erin mag - staat een eikenhouten tafel zonder eikenhouten stoelen er rond en op die eikenhouten tafel ligt een briefje, of is het een boek? Dat briefje (of is het een boek?) is eigenlijk een lijstje, een verlanglijstje, opgesteld in het grootste geheim, allerminst virtueel doch echt ondertekend door alle burgers van deze wereld. Op dat lijstje staan de namen van een aantal 'leiders', die vooralsnog aanbeden worden, geëerd, lof toegezwaaid en op handen gedragen. De titel van dat lijstje luidt: 'Gezocht'.

In de Verboden Kamer werd door het volk beslist dat voortaan alle soldaten die voorheen bedankt werden om hun leven te offeren voor 'het vaderland', wat dat ook moge betekenen, en die daarop ongetwijfeld zouden antwoorden met: “Graag gedaan!” - laten alle resterende soldaten nu maar eens aan het muiten gaan, aan beide zijden van het front, en voor toeschouwer spelen, het wordt voorwaar een festival van de lach. Plaats de wereldleiders in een arena om de Derde Wereldoorlog onder elkaar uit te vechten met de blote vuist.

(J.B., 4 oktober 2022)

Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten

Aflevering 19. 'Wij zijn slechts goddelijke droombeelden'

Afgezien van het feit dat wij geloven te balanceren tussen werkelijkheid en virtualiteit, zonder eigenlijk goed te weten wanneer we in de werkelijkheid vertoeven en wanneer we ten prooi zijn aan het virtuele, zijn er grote geesten die reeds lang geleden vermoed hebben dat ons 'werkelijk' bestaan als zodanig niet anders dan 'virtueel' kan zijn en wel hierom, namelijk dat zij geloven dat wij alleen maar bestaan als een goddelijke droom. De Ierse wijsgeer bisschop George Berkeley (1685-1753) schreef hierover in zijn subjectief idealistisch werk, getiteld: A Treatise Concerning the Principles of Human Knowledge. Zijn immaterialisme stelt dat de stoffelijke wereld alleen binnen de geest bestaat omdat iets pas kan zijn als het waargenomen wordt ('esse est percipi'), waaruit volgt dat al het bestaande - wij, mensen, incluis - dit bestaan te danken heeft aan het feit dat het (eerst) in Gods geest bestaat. Op elk ogenblik opnieuw worden wij door God geschapen doordat hij (aan) ons denkt en houdt God op met denken, dan verdwijnt alles onmiddellijk in het niets. De vooraanstaande hedendaagse Roemeens-Amerikaanse filosoof Costica Bradatan, die over Berkeley doctoreerde, schreef in dat verband een belangrijk artikel dat handelt over een essay uit 1905 van de Spaanse filosoof, dichter en romancier Miguel de Unamuno, getiteld: “Vida de Don Quijote y Sancho” waarin hij stelt dat het bestaan van Cervantes' Don Quijote waarachtiger is dan dat van zijn schrijver. Unamuno ontleedt deze geniale literaire kunstgreep in een verhaal uit 1914, getiteld: “Niebla”. Costica Bradatan onderzoekt de bijzondere band tussen realiteit en fictie die zich hierbij openbaart. Bradatans artikel in de Nederlandse vertaling verscheen eerder in het tijdschrift Portulaan en kan gelezen worden via de volgende link:

“Wij zijn slechts goddelijke droombeelden”: het verhaal als Imitatio Dei bij Miguel de Unamuno.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 3 oktober 2022)

Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten

Aflevering 18. Einstein, God en de barbaren

Zoals gezegd zijn de feiten ons altijd een stapje voor ofwel, als zij zich voortspoeden in zevenmijlslaarzen, zijn ze ons wel zeven mijlen voor: reeds heeft Rusland zowat twintig percent van de Oekraïne ingelijfd en dat ook al gevierd met veel bombarie en met bijna letterlijk onze tekst van 29 september daarin verwerkt, verwijzend naar een aantal historische feiten die het westen in een niet al te prettig daglicht zetten. Uiteraard ging de Russische president hierbij nogal selectief te werk, maar bon, dat doen ze overal, toch? De zaak is, zoals nu vrijwel alle historici het beamen, dat de toetreding van de Oekraïne tot de NAVO automatisch de Derde Wereldoorlog in gang zal zetten. En Zelenski duwt de zoveelste aanvraag tot een spoedprocedure onder de neus van von der Leyen die er, alle retoriek ten spijt, nog wel heel eventjes zal moeten over nadenken. Alvast de volgende twee mogelijkheden opperen zich dan quasi onmiddellijk: het westen zal de vijandelijkheden van het Rusland beantwoorden en de strijd breidt zich over de gehele wereld uit, of moet men nu toch spreken over de aarde? Ofwel laten de westerlingen de wapens links liggen en blijven de Amerikanen dreigen met de economische sancties die nu niet alleen de Oekraïners zullen doen steigeren maar ook de rest van de Europeanen. Dat laatst genoemde is misschien wel het meest waarschijnlijke geval omdat met het gewisse optreden van de ongeletterde Kadyrov (die wellicht eerlang door Poetin zelf gerekruteerd zal worden voor het Russische leger) nu eens voorgoed bezegeld wordt dat inderdaad de barbaren het in de wereld voor het zeggen hebben en dat zij, ofschoon zij altijd al moeite hadden met het maken van optelsommetjes, zij toch degenen zullen wezen die beslissingen zullen treffen over het al dan niet inzetten van het door de grootste wiskundige aller tijden ontworpen vernietigingswapen dat niet alleen qua vorm op een paddenstoel gelijkt. En doet dat geval zich inderdaad voor, dan begint het er heel sterk op te gelijken dat in de kortste keren onze identiteitskaarten er lichtjes anders zullen gaan uitzien en zo ook ons burgerschap, incluis ons inkomen, onze vrijheid, de manier waarop wij geïnformeerd worden, opgevoed, gehuisvest en geliquideerd. Niks nieuws aan, dat ongeletterden spelen met het werk van Einstein, aldus Van Togenbirger: het mensdom speelt al tijden met het werk van God...

(Wordt vervolgd)

(J.B., 2 oktober 2022)