H e t w e z e h e r h a a l d :

Twee teksten over de hongerstakers:

1. "Wij zijn de heersers der aarde". Over totalitarisme vandaag

Boekverbranding is de voorbode van moordpartijen

Eerst legt men mensen het zwijgen op en in een volgende stap gaat men aan het moorden: het is een historisch geïllustreerde these van Hannah Arendt die verschrikkelijk is maar tevens niet zo moeilijk te verklaren. Om de logica die erachter zit te kunnen begrijpen, volstaat het dat men zich realiseert dat er dissidenten bestaan, activisten, hongerstakers, revolutionairen maar ook soldaten die bereid zijn om hun leven te riskeren aan het front. Het is weliswaar teveel gevraagd dat iederéén bewust zou leven maar het bestaan van de genoemde categorieën volstaat om te laten zien dat mensen vaker de dood verkiezen boven een leven in onvrijheid.

Tijdens de jongste hongerstaking van de asielzoekers hier ten lande kon men er andermaal getuige van zijn dat mensen die lange tijd in slavernij geleefd hebben en wiens vooruitzichten op beterschap gefnuikt worden door regeringsleden die lijden aan een schromelijk tekort aan empathie, prompt doch weloverwogen de dood verkiezen boven een mensonwaardig bestaan. Een leven in onvrijheid is mensonwaardig. Mensonwaardig is het te moeten zwijgen. Mensen zijn niet bereid om het eigen hachje te redden ten koste van ongeacht wat. De dood is met andere woorden niet het ergste wat een mens overkomt.

Dictators leven van de leugen en zij verplichten het volk om te liegen en derhalve om de waarheid te verzwijgen, om de andere kant op te kijken als mensen worden afgemaakt, om te applaudisseren voor in hun belachelijke kostuums uitgedoste, defilerende fascisten. Het zwijgen van de massa, het meedoen en het bezwijken onder de sociale druk, zoals in de hoogdagen van het katholicisme of zoals tijdens het regime van Ceaușescu, Franco, Stalin, Hitler, Pol Pot, Orban, Kim Jong-Un, Bouterse, de tsaren, de pausen en al die andere godsdienstwaanzinnigen, noem maar op - het mee heulen is extreem hypocriet en bij de eerste de beste gelegenheid, als de machthebber struikelt, maken zijn voormalige aanbidders hem genadeloos af.

De dictator weet dat zijn macht beperkt is, dat het applaus dat hij van het volk ontvangt, door hem zelf afgedwongen werd, dat de eer die hem betoond wordt, ongemeend is, dat achter het juichen van de massa die hij overheerst, mensen schuilen die geduldig wachten totdat het ogenblik gekomen is om zich aan het absurde toneel waarin zij in een rol gedwongen worden, te onttrekken. Hij weet dat zijn macht een vervaldag heeft, dat zij slechts beperkt houdbaar is en dat eenmaal het voor hem onzalige ogenblik is aangebroken, zijn regime begint te stinken. Geen mens onder de massa is er die de kans zal laten liggen om hem af te maken als hij struikelt en om die reden onderdrukt hij de mens in elk lid van de massa, om die reden wil hij dat allen gelijk zijn, een uniform dragen, dat er geen diversiteit is, dat er slechts één taal gesproken wordt en uniformiteit, newspeak, afvlakking ook en onnadenkendheid, gehoorzaamheid en dril: de massamens die hij fabrikeert, moet een instrument zijn van alleen maar zijn wil, een tentakel dat bij het minste teken van twijfel moet worden geamputeerd en afgemaakt.

Mensen verkiezen vaker de dood boven een leven dat gedoemd is tot slavernij en de dictator weet dat ook en om die reden is hij heel attent naar individuen die de dans die zij verwacht worden te dansen, trachten te ontspringen: hij liquideert hen zonder compassie omdat hij weet dat er geen plaats is voor én zijn leugens én de waarheid. Om die reden moeten zij die de waarheid spreken, zwijgen en willen zij niet zwijgen dan kan hij hen nog doen zwijgen door de voorwaarden die maken dat zij kunnen spreken, weg te nemen, met name door hen te vermoorden: het is een logica waar niemand omheen kan: op de boekverbranding volgen de moordpartijen. Heinrich Heine: "wo man Bücher verbrennt, verbrennt man auch am Ende Menschen" (Almansor, 1820).

(J.B., 12 september 2021)

2. Hongerstakers en politici: een verhaal van durf en arrogantie

De hongerstaker berokkent kwaad aan zichzelf, maar hij doet dat met het oog op het bereiken van een goed. Het kwaad dat hij aan zichzelf berokkent, kan krachtens een eigen 'belofte' stopgezet worden door diegene van wie hij het beoogde goed probeert af te dwingen. Van zodra dan de gegijzelde de belofte gelooft en er ook naar handelt door aan de eisen van de gijzelnemer tegemoet te komen, wordt dat kwaad ogenschijnlijk stopgezet en tegelijk wordt het door de gijzelnemer beoogde goed bereikt.

Eerst twee niet onbelangrijke opmerkingen bij de gecursiveerde tekstgedeelten hier boven.

Bekijkt men ten eerste de 'belofte' van de gijzelnemer dat hij zijn kwaad - alsnog een dreiging - zal stopzetten op voorwaarde dat de gijzelnemer zijn eisen inwilligt: die 'belofte' is in wezen een schijn-afspraak; ze is een eis met het uitzicht van een afspraak, maar ze is geen afspraak want ze is eenzijdig. Bovendien is ze bedrieglijk omdat ze een ander behept met schuldgevoelens terwijl er bij hem van schuld althans aanvankelijk geen sprake kan zijn; de gijzelnemer zegt namelijk: "Als jij X doet, dan beloof ik je dat ik Y zal doen; jij kunt dus bepalen wat ik doe", terwijl het a priori de gijzelnemer zelf is die dat alles bepaalt omdat hij eenzijdig alle voorwaarden bepaalt.

Ten tweede is met het inwilligen van de eisen van de gijzelnemer de afwending van het kwaad door de gegijzelde slechts schijn. En het is schijn omdat het betreffende kwaad in wezen een dreiging was terwijl die dreiging uiteraard gecontinueerd want bekrachtigd wordt in geval van toegevingen. Met andere woorden neemt een toegeving het onmiddellijke kwaad weliswaar weg, maar in dezelfde beweging wordt het ook als zijnde effectief bekrachtigd. Het is derhalve de toegeving die het kwaad als zodanig in het leven roept of duldt.

Vandaar zit aan het middel waarmee de gijzelnemer zijn doel tracht te bereiken hoe dan ook een geurtje en het minste wat ervan gezegd kan worden is dat het Machiavellistisch is. En hier beschouwen de gegijzelden die in de actuele Belgische historie bewindslieden zijn, het verhaal als ten einde. Maar het verhaal werd hiermee pas half verteld...

Rest ons namelijk ook nog het door de gijzelnemer vooropgestelde doel onder de loep te nemen, en dat blijkt alras een heel ander paar mouwen.

Zoals gezegd dreigt de gijzelnemer met een kwaad, en deze dreiging gebruikt hij als een middel voor het bereiken van een door hem vooropgesteld doel. Op het eerste gezicht lijkt het er nu op, dat het doel van de gijzelnemer een persoonlijk goed zal zijn, of althans een goed dat aan hem en aan zijn medestanders ten goede zal komen, terwijl het tegelijk de gegijzelde(n) een zeker nadeel zal berokkenen. Edoch, van zodra het door de gijzelnemer vooropgestelde goed ook maar een schijn van objectiviteit krijgt, kan de hele zaak niet langer zonder meer als chantage van de hand worden gedaan.

En het door de gijzelnemer nagestreefde goed krijgt reeds die schijn van objectiviteit van zodra het voor veralgemening vatbaar wordt, en dat wil zeggen: relatief makkelijk.

Wanneer bijvoorbeeld mensen een economisch voordeel proberen af te dwingen met een of andere spectaculaire stunt, dan kan men hen weliswaar attent maken op het feit dat de middelen beperkt zijn en dat anderen, die te bescheiden zijn om zich te doen opmerken, deze tegemoetkomingen veel meer verdienden omdat zij er ook veel erger aan toe zijn. Men antwoordt dan in feite aan de eisenstellers: "Wacht uw beurt af in de rij, er zijn er immers die het nog slechter hebben!" Maar zijn er inderdaad mensen die het nog slechter hebben, dan repliceren de eisenstellers onmiddellijk dat het ook voor dézen is dat zij actie voeren én dat het beperkt karakter van de middelen kennelijk pas geldt als eerst abstractie wordt gemaakt van de superrijken die geheel wettelijk en derhalve ongehinderd hen allen bestelen! Want zijn zij het niet die onnodig beslag leggen op wat anderen wél nodig en broodnodig hebben? Zonder enige twijfel is hier, hetzij gewild hetzij ongewild door de 'gijzelnemers', inderdaad een objectief goed in het geding, hetwelke - gebeurlijk onverhoopt - de zaak van de gijzelnemers zal steunen omdat een hoger recht het onrecht dat zij uitoefenen zoniet rechtvaardigt dan toch begrijpelijk maakt of zelfs verontschuldigt. En wie dan nog vasthoudt aan de wet met de regel dura lex sed lex, acht ethiek onmogelijk en beschouwt zichzelf derhalve automatisch als een onmens: een burger die de wet volgt weliswaar, maar tegelijk een onmens. Een bevraging van de wet wordt dan niet eens getolereerd, alsof die wet er van godswege was gekomen en niet door en voor mensen werd gemaakt - een eeuwige, goddelijke wet, geheel onwrikbaar en onaanpasbaar, precies zoals de spreekwoordelijke wet van Meden en Perzen die toentertijd de Oud-Testamentische Daniël onschuldig in de leeuwenkuil deed belanden. Maar of die blinde politieke arrogantie ook vandaag nog zal bestraft worden met het onverwachte lot waarop Daniël kon bogen, valt nog af te wachten.

(J.B., 30 maart 2012)

Benveniste, Montagnier, het neo-Auschwitz en de zondvloed

The Great Reset is een boek van Klaus Schwab van het Wereld Economisch Forum met voorschriften om ter gelegenheid van de pandemie de wereld grondig te hervormen naar een socialistisch model met het oog op een rechtvaardiger herverdeling van de rijkdommen in de wereld. Het gaat nota bene niet om een complottheorie maar om een apert en wereldwijd gepubliceerd plan onder de leiding van niemand minder dan de Prince of Wales. (1)

Edoch, zo hoogdravend als deze woorden klinken, zo misleidend zijn ze ook want sinds de coronapandemie woedt, worden ingevolge alle maatregelen die onze veiligheid moeten waarborgen, onze vrijheden drastisch ingeperkt met een gevolg dat geheel tegengesteld is aan het beloofde: de ongelijkheden worden slechts groter, de kloof tussen rijk en arm neemt gestaag toe, de Amerikaanse miljardairs zien hun miljarden in geen tijd verveelvoudigen en aan de plekken in alle wereldsteden waar voedselpakketten worden bedeeld, worden de rangen steeds langer. In het rijke noorden wordt de bevolking drie en vier keer geprikt maar in derdewereldlanden worden de mensen aan hun lot overgelaten. Het bedrog spreekt voor zich.

In 1988 beweerde de beroemde Franse immunoloog Jacques Benveniste ontdekt te hebben dat water een geheugen heeft: uit de veranderbare schikking van de watermoleculen zou af te leiden zijn met welke stoffen het water ooit in contact is geweest. Stoffen, maar ook temperaturen, stralingen en zelfs gevoelens. Zo bijvoorbeeld zou de structuur van de moleculen van een glas water een esthetisch mooi aanzicht krijgen onder de invloed van goede emoties en klassieke muziek terwijl de nabijheid van lawaai zou te zien zijn in een chaotische schikking van die moleculen. Benveniste kreeg voor zijn onderzoek de medewerking van het hoofd van het Pasteurinstituut te Parijs, professor Luc Montagnier, die in 2008 de Nobelprijs voor de Geneeskunde ontving voor het isoleren van het virus dat AIDS veroorzaakt. (2) Benveniste overleed in 2004 maar Montagnier zette het onderzoek ter zake voort met naar verluidt nieuwe en verrassende resultaten die, niet verwonderlijk, op heel wat tegenstand botsen.

Montagnier verklaarde bij de aanvang van de coronacrisis op een Franse televisiezender dat het virus covid-19 niet natuurlijk zou zijn of dus in een labo gemanipuleerd zou zijn, een uitspraak die door de WHO werd afgedaan als onzin. Inmiddels echter werd het gelijk van Montagnier bewezen. De hoogbejaarde maar nog steeds actieve professor verklaarde tevens dat hij vermoedt dat het virus kon ontsnapt zijn uit een lab tijdens een poging om een vaccin te fabriceren tegen HIV: aan het virus werden immers elementen vastgemaakt die van HIV afkomstig zijn. (3) Bovendien verklaarde hij dat vaccinatie tijdens de golf zou leiden tot nieuwe varianten, met vele sterfgevallen tot gevolg en die voorspelling kon alvast het ontstaan van de derde en de vierde golf in weerwil van de hoge vaccinatiegraad verklaren. (4)

Als de uitspraken van deze geleerde hout snijden en het is inderdaad zo dat het virus maar ook het vaccin stukjes meedragen van HIV, dan kon het wel eens zo zijn dat de uitwerking van de ziekte alsook die van de in zeven haasten geproduceerde vaccins, een vorm van AIDS veroorzaken en dat is een ondermijning van het afweersysteem met als gevolg een onnoemelijk aantal mogelijke ziekten. Echter, over AIDS weet men dat iemand het virus vele jaren kan meedragen zonder symptomen te vertonen en als dat ook het geval is met een besmetting door corona(vaccins), resulteert dit dan in de volgende geschiedenis. Eerst worden de allerzwaksten ziek en zij overlijden; vervolgens dezen die wat sterker zijn; tenslotte gaan ook de sterken door de knieën. Met andere woorden worden zij die sterk zijn, pas getroffen na verloop van mogelijkerwijze vele jaren, maar op een dag komen ook zij alsnog aan de beurt. Anders dan bijvoorbeeld bij de Spaanse griep van honderd jaar geleden die uitgewoed was na twee jaar met daarin drie golven, zal dit virus, als het inderdaad op HIV gelijkt, mettertijd meer mensen ziek maken en doden.

Als de theorie van Benveniste klopt en water draagt in de schikking van zijn moleculen inderdaad een afdruk van de omgeving waarin het zich bevindt - met daarin de omgevingsstoffen maar ook de stralingen, de gedachten en de emoties - dan hoeft men slechts een ogenblik te bedenken dat alle leven voor het overgrote deel uit water bestaat, om een idee te krijgen van het immense impact van die nieuwe waarheid. Als het menselijk lichaam vijftig liter water bevat, dan bevat het hedendaagse Auschwitz dat zich, gesponsord door Europa, situeert in Turkije en op de Griekse eilanden, en in wier concentratiekampen zowat zes miljoen vluchtelingen al jaren opgesloten zitten zonder uitzicht op redding, een 'chaotische' levende watermassa van driehonderd miljoen liter.

De wolken in de luchten die daarboven drijven bevatten zeeën water dat op zijn beurt contact heeft met het 'chaoswater' van de massa der ellendelingen en deze wolken jagen door de luchten, de wereld rond, hun schikking vertoont warempel de door grote en gevoelige literatoren zoals Stijn Streuvels beschreven dreiging van het ten hemel schreiend onrecht, en zo bazuinen zij het alom uit wat er gebeurt men zoveel onschuldigen, kinderen incluis, aan hun trieste lot overgelaten door miljoenen anderen waarvan de watermassa in hun lijf een afdruk heeft van het overdadige genot waarmee zij zichzelf vergiftigen maar ook en vooral van de onverschilligheid die hen lelijk maakt.

Die onverschilligheid brengt een 'cultuur ' voort die de spot drijft met het kwaad van de dood en dezer dagen ziet men langs de straten stoeten van kleine kinderen in rang, verkleed met zwarte kostuums waarop bleke geraamten zijn geschilderd. Zij huppelen en lachen en zij vieren Halloween (het moet met een hoofdletter worden geschreven), dat het kwaad van de natuurlijke dood banaliseert en, in het spoor van dit kwaad, verkapt doch onvermijdelijk aanwezig, het kwaad van het menselijke doden als zodanig of de moord.

Moord: in de oudheid brak een pestepidemie uit die door de blinde ziener toegeschreven werd aan de onbestrafte moord van Oedipus op zijn vader: de natuur onthoudt kennelijk wat de mensen vergeten of onder de mat menen te mogen vegen.

Massamoord dan: hoe anders wordt die misdaad door de natuur bestraft dan door een zondvloed, zoals ons historische feiten leren? In het licht van de onthutsende nieuwe wetenschap van Benveniste en Montagnier - als zij het bij het rechte eind hebben - is de zondvloed een natuurlijke vergelding, of misschien veeleer een natuurlijk herstel van een onevenwicht, en wel op wetenschappelijke gronden; een terugkeer van de chaos naar het schone, of althans een poging daartoe. Men zegt alvast dat kunstenaars die dingen als eersten waarnemen en er kond van doen.

(J.B., 31 oktober 2021)

Verwijzingen:

(1) https://nl.wikipedia.org/wiki/Grote_Reset

(2) https://nl.wikipedia.org/wiki/Luc_Montagnier

(3) https://www.dailymotion.com/video/x7tcp7a

(4) https://factchecknederland.afp.com/http%253A%252F%252Fdoc.afp.com%252F9KG6QX-1

De pandemiepolitiek en extreemrechts

Aflevering 2.

Op 20 oktober l.l. werd een persconferentie gehouden door enkele leden van het Europees parlement die daarbij beweren partij-onafhankelijk te handelen en alle mogelijke strekkingen te vertegenwoordigen met een aan het parlement gerichte klacht inzake de al dan niet rechtstreeks afgedwongen verplichting tot vaccinatie en het ingevolge die maatregel aan banden gelegd worden van de mensen- en burgerrechten, de persoonlijke vrijheden en de fysieke integriteit. (1) In een eerste aflevering over de pandemiepolitiek en extreemrechts (2) kwam reeds de vraag naar boven naar het verschijnsel dat uitgerekend extreemrechts nu opkomt voor de mensenrechten en voor de burgerlijke vrijheden. Het lijkt een wat vreemde paradox maar een paradox is een schijnbare tegenspraak en de verklaring voor het wat onthutsende fenomeen is gauw gevonden.

De organisatoren van de persconferentie zijn de Roemeen Cristian Terhes, de Duitse politica Cristine Anderson, de Italiaanse Francesca Donato en een voormalige Croatische presidentskandidaat, Ivan Sinčić, naast nog een persoon die althans op de video niet aan het woord was. Om te beginnen met de laatste spreker: Ivan Sinčić is van de Croatische partij Menselijk Schild die ontstaan is als partij tegen de coronamaatregelen. Zij hebben geen ander programma dan hun kritiek tegen de coronamaatregelen.

De vergadering werd voorgezeten door de nationalist Cristian Terhes die zijn verhaal afsloot met de heldhaftig klinkende woorden: "We are here for you and we will fight for you!" Maar respect voor het privéleven en zin voor niet-discriminatie en voor de verdediging van de persoonlijke vrijheden waarover hij de mond vol heeft, heeft deze meneer duidelijk niét:

Terhes is een Roemeens Grieks-katholiek theoloog en geestelijke. Hij studeerde ook journalistiek en ging in de VS werken als econoom. De Roemeens Grieks-katholiek kerk waarvan hij actief deel uitmaakt, staat sinds 1698 onder het gezag van de paus van Rome maar werd in Roemenië van 1945 tot de dood van dictator Ceacescu in 1989 door de communistische regimes bloedig vervolgd; alleen de orthodoxe kerk werd toegelaten.

Ter gelegenheid van een referendum in 2018 en dus in het jaar vooraleer hij lid werd van de Europese commissie, profileerde Terhes zich in de Roemeense politiek als een fervent tegenstander van het homohuwelijk. In 2020 werd hij lid van de nationale democratische katholieke boerenbondpartij in Roemenië die haar wortels heeft in de Oostenrijks-Hongaarse monarchie. Ook is hij lid van de Europese Conservatieven en Hervormers die Eurosceptici zijn. Deze extremisten varen in het zog van onder meer de Hongaarse dictator Victor Orban en extreemrechts in Polen en zij schermen met volstrekt onwetenschappelijke argumenten om het homohuwelijk te kunnen verbieden.

Katholieke geestelijken uit vooral deze wat achtergestelde landen zien hun kans schoon om de heisa te benutten teneinde de tanende macht van de katholieke kerk in het westen die zich door de coronafabrikanten naar de kroon gestoken weet, een boost te geven door het scheppen van vijandsbeelden, in casu door het demoniseren van minderheidsgroepen.

Deze specialiteit van de nazi's en nu ook van de neonazi's leeft voort in de extreemrechtse partij Alternative für Deutschland waarvan Cristine Anderson, de tweede woordvoerster op de bewuste persconferentie, in het Europese parlement een zitje bekleedt. Het vervolgen van islamieten, vluchtelingen, homo's en andere 'vreemden' is namelijk de specialiteit van deze in 2013 gestichte radicaal rechtse partij.

De hypocriete Anderson betoogt op de conferentie dat mensenrechten geen vanzelfsprekende verworvenheden zijn en dat er moet voor gevochten worden om ze te behouden terwijl zij een partij vertegenwoordigt die aan alle minderheden de meest elementaire mensen- en burgerrechten wil ontzeggen.

Woordvoerster Francesca Donato dan behoort opnieuw tot extreemrechts in Italië, zij behoort tot de groep Identità e Democrazia die zich wil losscheuren van Europa in het spoor van Groot-Brittannië nadat deze voormalige deelstaat van de Unie bewerkt werd door de populist Nigel Farage. Farage was niet toevallig een intimus van de voormalige VS-president Trump onder wiens regime de States hun uiterste best deden om de EU te ondermijnen middels verborgen steun aan het Europese extreemrechts.

Dat gebeurde onder meer door de installatie van de think-tank Gladiatoren voor het Christendom onder de leiding van Hollywood-producent en Trumps gewezen campagne-leider Steve Bannon in het dertiende-eeuws Kartuizerklooster Trisulti in Collepardo in de buurt van Rome, een club waartoe lui zoals Orban behoorden maar waarvan de paus zich alras distantieerde. Die groep heeft in Europa leden in tien verschillende landen en in België is dat het Vlaams Belang, het vroegere Vlaams Blok dat met hun partijprogramma beloofde de mensenrechten te zullen schenden, waarvoor het trouwens veroordeeld werd waarna ze na hun naamsverandering tot Vlaams Belang gebleven zijn.

De persconferentie werd aldus zonder de geringste twijfel gehouden door extreem hypocriete politici aan wie, de feiten in acht genomen, geen weldenkend mens de titel van populisten zal willen ontzeggen: zij klagen de schending van de mensenrechten door Europa aan terwijl zij zelf nooit iets anders hebben gedaan dan aan mensen hun rechten ontzeggen.

De vraag hoe het dan komt dat uitgerekend extreemrechtse partijen nu opkomen tegen de dreiging van een wereldwijde dictatuur is een puzzel die zich oplost van zodra men de uiteraard wat bevreemdende persconferentie goed in ogenschouw neemt: de extremisten blijken zich immers pas te engageren voor de eerbiediging van de mensenrechten... vanaf het ogenblik dat de schendingen betrekking hebben op henzelf. En is dit dan niet het narrenschip van Plato ten voeten uit?

(J.B., 23 oktober 2021)

Verwijzingen:

(1) Voor de video van de persconferentie van 20 oktober 2021 door extreemrechts, onder de titel: MEPs press conference on the abusive use of Green Certificate - European Parliament, zie: https://www.youtube.com/watch?v=_walPWEACsc

(2) Voor de eerste aflevering, zie: https://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=3272100 .