Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Evangelie: Lucas 23, 35-43 - 'Heer, denk aan mij in uw koninkrijk'
Christus, Koning van het Heelal
Lieve mensen
Als onze nu, wereldwijd gekende Hockeyploegen, de Red Lions of Red Panthers hun mach verliezen is dat frontpaginanieuws met veel vraagtekens. Als Roger Federer of Novak Djokovic of David Goffin uitgeschakeld worden, eveneens. Als een topsporter betrapt wordt op doping, valt hij als een baksteen naar beneden. Als onze prins of één van onze ministers of andere hooggeplaatste in aanraking komt met het gerecht dan is dat voer voor de sensatiebladen.
Mensen verkneukelen zich graag in sterren die plots maar gewone mensen worden of nog minder.
De ontluistering van idolen wekt het leedvermaak op.
Die roddelblaadjes zijn nog ver van ons bed!
Denken we eens aan een politiecamionette die in onze straat stop en niet gevolgd wordt door een ambulance! De ogen gaan rollen in vele oogkassen, vraagtekens rijzen doorheen heel de straat, roddeltjes ontstaan en vlugger dan men denkt wordt er gespot en pijn gedaan .
Het evangelietafereel vandaag is ook zoiets.
Die Jezus die de massa kon begeesteren ondergaat nu de diepste vernedering. Goed besteed!, denken de meeste. Hij wilde voor iedereen de redder zijn, dat Hij nu eens zichzelf redt!?
Maar wat betekent die kruisdood van Jezus eigenlijk?
Jezus heeft het kruis niet gezocht.
Omdat Hij zo eerlijk en rechtuit was. Omdat Hij de kleinen optilde en de groten neerhaalde. Omdat Hij zich thuis voelde bij de eenvoudige.
Dààrom werd Hij uitgestoten en uit de weg geruimd.
De kruisdood van Jezus mogen we niet losmaken van zijn leven dat eraan voorafging.
Ook mogen we dit niet losmaken van de menswording van God die in Jezus mens met de mensen is geworden.
In zijn menswording is God ook tot in die totale ontluistering gegaan.
Hij is de kortzichtigheid en de wreedheid van de mensen
niet uit de weg gegaan.
En het spotten is van alle tijden!
Reeds in de psalm 22 staat geschreven die Mij zien, bespotten mij.
Dit wordt terug werkelijkheid in het evangelie vandaag.
De oversten, de soldaten en één van de misdaders dagen Jezus uit;
Als je koning van de Joden bent, red dan jezelf!
En straffer nog het doet ons terugdenken aan de spot van Satan bij Jezus voorbereiding op zijn openbaar leven in de woestijn! Daar spot Satan ook met de woorden als je Gods zoon bent, doe dan een wonderen en ik maak je heerser over Jeruzalem, zelfs over heel Israël
Alleen die ene medegekruisigde, een moordenaar dan nog, - we kennen zijn naam niet eens vertikt het om Jezus nog eens te bespotten en te vernederen.
Hij was ook een mens die uitgeveegd was uit onze samenleving, maar bewaart zijn gezond verstand, heult niet mee met de massa aan zijn voeten: Hij heeft niets verkeerds gedaan zegt hij.
Met die simpele uitspraak laat hij aanvoelen hoe eenvoudig en
grootmoedig hij is.
Hoe hij iets gelooft van en in die man Jezus.
Als je toch een koninkrijk hebt. Denk dan eens aan mij zegt hij zelfs.
Menselijke taal van iemand die in zijn leven domme dingen gedaan heeft, maar, toch iets bewaarde van zijn eerste onschuld.
Waarop Jezus zonder twijfel antwoordt:
Vandaag nog zul je met Mij zijn in het paradijs.!
Wat een gebaar! Jezus, hier, groter dan het heelal!
Manu Verhulst noemt het De eerste heiligverklaring aller tijden.
En ik treed hem bij.
Waarom heeft de kerk die man nooit op de almanak geplaatst?
Waarom is hij nooit de patroon geworden van bv. het gevangeniswezen?
Hij is niemand geworden, hij is nobody gebleven, een man zonder naam en zonder gezicht.
En Jezus, De Immanuel, heeft zijn trouw, zijn belofte waar gemaakt:
ik zal er zijn
God met ons! In de zuurste momenten van het leven, in de meest benarde situatie van het leven! Ik zal er zijn, Ik ben er!
Lieve mensen, het is zo verleidelijk om bij de grote massa te gaan staan, leedvermaak te koesteren als iemand van zijn voetstuk tuimelt.
Het is zo grootmoedig naar het goede in elke mens te kijken en soms gewoon te kunnen zeggen: Hij heeft niets verkeerds gedaan.
Ik moest tijdens het opmaken van deze homilie ook denken aan het nieuwe TV-programma het overkomt mij niet!
Als we ooit te maken krijgen met verguizing en ontluistering, kunnen en mogen we opkijken naar Iemand die het ook heeft doorstaan en bidden: Denk aan mij.
Als er alleen nog spotters overblijven is het gebed nog de enige houvast.
De heilige en goede moordenaar kan in die omstandigheden onze voorspreker zijn. En God, in Jezus bij ons. Wat een gebaar! Groter dan het heelal!
Bronnen; Manu Verhulst, Paul Kevers, Marc Gallant Orval
Evangelie: Lucas 21, 5-19 - 'Het zal uitlopen op getuigenis geven'
Is het jullie ook al opgevallen hoe de kerk, ieder jaar opnieuw, naar het einde van november toe, ons telkens weer bestookt met lezingen die aantonen dat ‘het einde’ nadert?
Met ‘het einde’ wordt dan bedoelt: het einde van het kerkelijk jaar, met, als dramatisch hoogtepunt, het feest van Christus Koning, dat we volgende week vieren.
Om dat doel te bereiken, wordt ons verteld over allerlei rampen, oorlogen en andere doemscenario’s, waarover de Christus dan triomfeert.
Eén van die verhalen horen we vandaag in het evangelie van Lucas.
We staan er niet bij stil dat die evangelies niet, zoals bij de krantenredacteurs vandaag, meteen werden opgeschreven. Ze zijn nooit gepubliceerd in de ‘Gazet van Jeruzalem’ of in ‘Het belang van Nazareth’. Zelfs al hadden ze het gewild, de leerlingen zaten toen met z’n allen weggedoken uit schrik voor de joden. Trouwens, de meeste van hen waren vissers, die niet konden lezen of schrijven.
Maar de verhalen werden wel aan elkaar doorverteld. Dag aan dag, jaar aan jaar weer opnieuw. Misschien of waarschijnlijk was Lucas er nog bij toen het evangelie dat zijn naam draagt werd opgeschreven. Maar dan waren we wel al 50 jaar of langer verder. En de zaken die Jezus had aangekondigd: het vernielen van de tempel, de strijd tussen de volkeren, verschillende natuurrampen, waren toen al gebeurd of volop aan gang.
Pas op dat moment ging de oude Lucas beseffen met hoeveel inzicht Jezus gesproken had. Ook de woorden die toen zo vreemd geklonken hadden: “Wees niet bang!” Er kan u niets gebeuren. Ik zal u de woorden in de mond leggen als je getuigenis moet afleggen.
Lucas heeft drie belangrijke zaken onthouden uit de woorden van Jezus:
“Laat je niet misleiden”, zegt Jezus. Op een bijna Trump-achtige wijze waarschuwt Hij ons voor ‘fake news’.
“Wees niet bang”, zegt Jezus ook. Angst is een slechte raadgever, zegt het spreekwoord. Dit is niet het einde, er ius altijd een nieuw begin.
En tenslotte zegt Jezus: “Ik zal jullie woorden van wijsheid geven!”
Die bemoedigende woorden zegt Jezus, pas aangekomen in Jerusalem, enkele dagen voor zijn dood aan het kruis. Ze doen een beetje denken aan Mozes, vlak voor die met zijn volk het beloofde land introk.
Ook de woorden van Martin Luther King die we vandaag, als een soort bonus, een mini-lezing, kregen voor de lezing uit het boek Maleachi. Hij schreef, enkele dagen voor zijn gewelddadige dood:
“We hebben een paar moeilijke dagen voor de boeg, maar ach, ik geef er niet om, want ik ben boven op de berg geweest, ik heb in de verte gekeken en ik heb het beloofde land gezien. Wellicht zal ik het niet samen met u bereiken, maar ik wil u vandaag wel verzekeren dat wij als één volk het land zullen bereiken.”
Jezus was een goed bijbelkenner. Hij zal ook de woorden van de profeet Maleachi wel gekend hebben:
“Zie, de dag gaat komen … dat al de hoogmoedigen, al wie boosheid bedrijft, zullen branden als stoppels in de een oven ...”, maar, zo spreekt God, voor hen die zijn naam vrezen, … komt er gerechtigheid en genezing.
Moest Jezus hier vandaag tussen ons staan, en dat is bij iedere zondagviering toch wel een beetje zo, dan zou Hij mogelijk zeggen:
Lieve mensen, jullie tempel, jullie kerk, waar wij over twee weken terug naartoe trekken, ziet er terug prachtig uit. Maar wie weet voor hoe lang. Kijk eens rond in de wereld. Een half jaar geleden brandde in Parijs die prachtige Notre-Dame helemaal uit. Elders in de wereld staken mensen, onder het mom van ‘hun’ geloof, zelfs mekaars tempels of synagogen in brand.
Waarbij er dikwijls veel slachtoffers vielen.
Dat zou bij jullie ook kunnen gebeuren, want het racisme en het geweld nemen toe, en de verdraagzaamheid gaat achteruit. Dikwijls omdat mensen elkaar niet kennen en vreemden, zeg maar ‘fake’-zijn voor mekaar.
Het kan dan ook zijn dat zij ook jou, een mens van goede wil, zullen belasten en belachelijk maken omwille van je geloof. Dat kan soms zelfs vanuit je eigen familie gebeuren. Je moet dan niet terugkrabbelen of bang worden. Dat helpt niet. Angst is een slechte raadgever en wie bang is krijgt er ook.
Hoe moet je dan rechtop blijven? Laat je antwoord nooit wraak of haat zijn. Zoek steun bij elkaar. Maar vooral: blijf jezelf! Denk aan Mij. Denk aan wat we hier bij iedere viering samen delen. Met aandacht voor elkaar, voor de kleine mens in de grote wereld. Dat moet niet met grote woorden, maar vooral met een warm hart.
Dat is de taal die Jezus verwacht.
Zoals ik het vorig jaar nog hoorde in een preek van Fred (van 10.06.2018):
Echte christenen doen niet gewoon, zij zijn allemaal een beetje gek. Denk maar aan Franciscus van Assisi of aan moeder Theresa, aan Oscar Romero of pater Damiaan. Zij waren absoluut geen gewone mensen.
In hun tijd en in hun omgeving werden ze nooit als gewoon, maar altijd als raar, als buitengewoon beschouwd.
Gewoon doen is: alleen aan jezelf denken en vooral houden wat je hebt. Gek zijn is: weinig of niet aan jezelf denken, je uitsloven voor anderen, dromen werkelijkheid doen worden, je inzetten voor vrede en gerechtigheid.
Gelukkig zijn er ook in onze omgeving nog veel van die weinig opvallende, maar zo onmisbare ‘goeie gekken’. Zij die, op tal van plaatsen, de boel draaiende houden. Mensen die hun uren niet tellen of in rekening brengen.
Maar ook mensen die al jaren zorgen voor een zwaar zieke, demente of gehandicapte partner, ouder of buur. Mensen die –gratis– al hun vrije tijd geven aan de sportclub of jeugdbeweging. Mensen die door weer en wind geld inzamelen voor het goede doel. Mensen die naar buiten uit nochtans heel gewoon doen.
Zo zorgt God –door mensen– voor ons.
Mensen die stilletjes denken: eigenlijk is gek zijn toch gezond.
Evangelie: Lucas 20, 27-38 - 'Geen God van doden maar van levenden'
Het evangelie vandaag is een zware boterham. En soms heb ik bedenkingen heb bij onze Schriftlezingen.
Wat is de zin van teksten die alleen maar verstaanbaar worden als er bladzijden uitleg bij gegeven wordt? Van mij mag aan die selectie door liturgische commissies gesleuteld worden. Maar dat wil niet zeggen dat ik die teksten uit de Schrift zou knippen.
Dat boek is een dierbare erfenis, nagelaten door honderden generaties gelovigen. En hoe gaat dat, als de kinderen en kleinkinderen dozen met spullen van hun ouders of grootouders openmaken? Veel komt uit een totaal andere tijd, veel stelt ons voor raadsels: waar zou dat voor gediend hebben? Wie heeft die brief verstuurd? Wat betekende die tekening, dat hartje, die haarlok? Maar wat ons verbindt met een dierbare gooien we niet zomaar weg.
En dikwijls, als we die erfenis koesteren, krijgt het vreemde toch betekenis voor ons.
Zo kan het ook gaan met deze rare tekst.
Vergeet die zeven mannen (zeker in de tijd van MeToo...). Vergeet ook die Sadduceeën, een of andere club uit de tijd van Jezus. Maar het is wel duidelijk dat ze Jezus een loer willen draaien, en hem als leraar in diskrediet willen brengen. Dat proberen ze door het geloof in een leven na de dood belachelijk te maken.
Nu, dat kan mij wel interesseren. Leven na de dood: voor moderne mensen is dat deel van onze erfenis misschien ongeloofwaardig geworden. Een hemel ergens boven de aarde, eeuwige aanschouwing van God, voor velen zeggen die beelden niets meer.
Maar wat in de eerste lezing staat: De Heer is getrouw. Hij zal u sterken en behoeden voor de boze, dat spreekt me wel aan. Zal iemand mij nog behoeden voor de boze, aan de andere kant van dit leven? Moet ik bang zijn voor wat er komen gaat? Ga ik ooit helemaal verloren?
Jezus reageert kort en bondig op de valstrik. Hoe een toekomst voorbij de dood er ook mag uitzien, ze zal helemaal anders zijn dan de wetten en de beperkingen waarin we nu leven. Het is dus normaal dat we er ons niets bij kunnen voorstellen. Jezus gebruikt een beeld: als engelen zullen we zijn. Ik begrijp dat als: het zal goed zijn, wat hierna komt.
En waarom mag ik op dat goede hopen? Omdat God een trouwe God is. Van die God getuigt Jezus. Hij moedigt ons aan om te geloven dat God geen God die heerst over lijken in het hiernamaals. Hij blijft ook nu de beschermer van Abraham, Isaac en Jakob. Allang zijn ze niet meer onder ons, maar Hij heeft hen niet losgelaten. God zal ook ons niet loslaten.
Er waren toen toehoorders op wie Jezus indruk gemaakt heeft. Meester, dat hebt gij goed gezegd.
Daarom is de erfenis van het evangelie zo kostbaar voor ons.
Omdat die Meester in die oude woorden vandaag ook tot ons spreekt.
Evangelie: Lucas 19, 1-10 - 'Gekomen om te zoeken wat verloren was'
Wegwijzerviering - Viering waar families centraal staan, waar ook de eerste communicanten en vormelingen aanwezig zijn
In het evangelie dat we gehoord hebben kwam Jezus naar Jericho en die komst bracht heel wat mensen op de been. Eén van die mensen was Zacheüs en om Jezus te kunnen zien, klom hij in een boom. Er stonden heel wat bomen langs de weg en Zacheüs koos een vijgenboom uit om in te klimmen.
Waarom klimt iemand in een boom? Daar kunnen verscheidene redenen voor zijn. Bijvoorbeeld omdat men te klein is. Zacheüs was een klein manneke, zo horen we in het evangelie. Maar dan had hij misschien ook aan de andere mensen kunnen vragen om voor hem een plaatsje vrij te maken op de voorste rij. Maar dat durfde hij niet. Hij klom liever in een boom.
Want hij was niet alleen klein, hij was ook niet heel populair, niet heel geliefd. Hij was zelfs ongewenst in Jericho, in die stad, hij werd een beetje buitengesloten. En ook daarom klom hij in een boom. Dan was hij lekker alleen en hoefde hij niet met andere mensen te praten. Een paar maanden geleden klom één van mijn kleinkinderen in een boom, omdat hij boos was. In plaats van in een andere kamer te gaan zitten, klom hij in een boom. Misschien was Zacheüs ook een beetje boos. Maar op wie?
Op de andere mensen natuurlijk, die hem buitensloten, die hem niet in hun midden wilden. Maar eigenlijk ook op zichzelf, want het was geen toeval dat hij niet zo geliefd was. Hij was eigenlijk niet echt sympathiek, hij was zelfs niet helemaal eerlijk. Hij moest bij de mensen geld van de belastingen gaan ontvangen en hij durfde wel eens iets in zijn eigen zak laten verdwijnen.
Zacheüs zit dus misschien ook in de boom omdat hij zich schuldig voelt. En de andere mensen vinden dat waarschijnlijk best zo. Velen hadden allicht gedacht: die Zacheüs, die kan de boom in. Zo oordelen wij soms over mensen die iets verkeerd gedaan hebben. We sluiten ze buiten, ze horen er niet meer bij. Ze maken geen deel meer uit van de groep.
En dan komt Jezus voorbij en hij ziet Zacheüs in de boom zitten. En hij zegt: “Kom, Zacheüs, kom maar uit de boom. Kom naar beneden, want ik kom bij jou op bezoek.” De andere mensen zijn verwonderd en zelfs een beetje boos. Er zijn zoveel goede en brave mensen in Jericho en uitgerekend bij Zacheüs gaat Jezus op bezoek. Ze begrijpen het niet goed.
Maar Zacheüs begrijpt het wel. Hij heeft door dat hij vaak verkeerd heeft gehandeld en niet altijd eerlijk is geweest tegenover de andere mensen. En hij gaat zelfs een deel van zijn geld aan de armen weggeven. En hij zal de mensen die hij bedrogen heeft dubbel en dik vergoeden. En zo zal hij uiteindelijk opnieuw bij de groep gaan horen en door de andere mensen aanvaard worden. Want Jezus is iemand die altijd nieuwe kansen geeft, iemand die echt in mensen gelooft. En die niet zo vlug iemand opgeeft, iemand buitensluit.
De vormelingen, die er vandaag aan beginnen, zijn allemaal een beetje zoals Zacheüs. Ze mogen af en toe eens in een boom klimmen. Om beter te kunnen zien, of om even alleen te zijn. Of misschien ook omdat ze zich een beetje schuldig voelen, omdat ze weten dat ze wel eens iets doen dat niet helemaal klopt, dat niet helemaal juist is. Maar dat wil niet zeggen dat ze geen nieuwe kans meer krijgen, dat ze voor goed buiten de groep vallen.
Maar dan moeten ze wel uit de boom komen. Ze mogen zich even afzonderen, maar niet voor altijd. Ze moeten uit de boom komen en hun leven in handen nemen. Jezus geeft aan Zacheüs een nieuwe kans, maar hij moet die kans wel grijpen. Hij moet er zelf ook iets voor doen.
Jullie zitten vandaag op de eerste rij in de kerk. Je moet niet in een boom klimmen om beter te kunnen zien, want jullie zitten op de ereplaatsen. En niet alleen vandaag, maar in alle wegwijzervieringen gaan jullie vooraan mogen zitten. Jezus rekent op jullie en de andere mensen, de hele parochie ook. Je kunt je niet meer wegsteken en denken dat je te klein of te zwak bent. Je kunt je niet meer verbergen tussen de takken en de bladeren in de boom.
En laten wij, mensen, de vormelingen hier vooraan ook maar alle kansen geven. Ook al zijn ze misschien niet altijd zo rustig als wij zouden willen. Ook al zeggen of zingen ze misschien wat minder zuiver of minder duidelijk.
Laten we hen maar omarmen en nemen zoals ze zijn, want ze horen er helemaal bij. En als we ze af toe even kwijt zijn, omdat ze in een boom zijn geklauterd, laten we ze dan vriendelijk terugroepen met de woorden van vandaag: “Kom uit je boom!”
Vorige viering kwam een meisje aan een van de mensen van de Wegwijzers vragen of ze haar kon helpen. Ze ging in de klas een spreekbeurt houden over moeder Teresa, en ze wou zich daarbij kleden zoals de zusters van moeder Teresa.
Moeder Teresa is een heilige.
Vandaag wordt ze gevierd, samen met zovele anderen. Maar als ik haar naam “googelde”, vond ik meer dan een artikel met een titels als: “Moeder Teresa was helemaal niet zo heilig.” Nu kan die kritiek te maken hebben met het feit zij door haar leven en werk op zere tenen trapt. Zonder veel te preken drukt zij ons met onze neus op een pijnlijke werkelijkheid.
Dat er veel miserie is, waar mensen zich veel te weinig van aantrekken. Dat is een boodschap die niet populair is. En dan probeert men de boodschapper onderuit te halen door de schieten op haar fouten.
Maar, bedacht ik, natuurlijk was moeder Teresa geen heilige. Ze zal wel stommiteiten hebben gedaan, zoals iedereen. Als ze voor ons heilig is, is het omdat zij ons een weg gewezen heeft om in de geest van Jezus te leven. Zoals alle mensen van goede wil, zal ze op die weg ook gestruikeld hebben.
We vieren vandaag het feest van alle mensen die struikelend hun best doen. Het is dus ook ons feest. En we durven die onvolmaakte mensen vieren omdat we geloven dat het voor God, wie of wat dat woord voor ons ook betekent, niet belangrijk is wat we zijn – we zijn allemaal onvolmaakt – maar om wat we willen zijn. Volgeling van Jezus willen we zijn, zoals in we het evangelie hoorden, dat betekent: troostende en barmhartige mensen die streven naar gerechtigheid voor iedereen. Naar Gods beeld en gelijkenis.
Allerheiligen vieren we samen met de lieve mensen die we morgen gedenken, op Allerzielen. Zij horen bij ons, ze zijn ons voorgegaan, met vallen en opstaan. Belangrijk is niet meer hun struikelen, maar wie ze wilden zijn. Het goede waar ze naar streefden, dat straalt nu ook op ons af om ons moed te geven.
Zo toont Quinten Matsys ons Maria Magdalena: in haar portret is niets meer te merken van haar gebreken, de uitgestoten zondares die ze geweest is, integendeel: haar lieve schoonheid is een beeld van het beste waartoe mensen in staat zijn.
Zo is Allerheiligen is vooral een feest voor ons, vandaag. Het moedigt ons aan om nu, in de geest van de Bergrede, te blijven zoeken naar het beste waar mensen toe in staat zijn, om mensen te worden van troost, barmhartigheid en gerechtigheid. In “de wereld”, zoals Johannes dat noemt in de eerste lezing, is dat geen populaire trend. Het is ook geen gemakkelijke weg.
Maar, God zij dank, maakt die weg mensen zielsgelukkig.
En geluk vinden we alleen maar, als we het durven wegschenken.
Evangelie: Lucas 18, 9-14 - 'De tollenaar ging gerechtvaardigd naar huis'
Vandaag horen we de parabel over de farizeeër en de tollenaar. Waarom over een farizeeër en een tollenaar? Precies omdat die bij Jezus tussen het publiek zaten.
Stel dat Jezus zou komen preken hier op Linkeroever. Bijvoorbeeld in de school hier wat verderop. Dan zou Hij het hebben over kinderen en niet over heren en koningen. Stel dat Hij zou preken voor een zangkoor. Dan zou Hij het misschien hebben over wie de hoogste toon aanslaat. Of dat Hij zou preken voor de politici, die nog altijd een regering moeten vormen. Hoe zou zijn parabel dan wel klinken? Of stel dat Hij zou preken voor jullie, die de voorbije maand een geliefde verloren bent. Welk verhaal zou Hij daarbij bedenken?
Een goede verteller begint zijn verhaal of zijn parabel bij de mensen die naar hem komen luisteren. En hij vertelt dat verhaal met personages die voor zijn toehoorders bekend zijn.
Een beetje zoals bij een poppenkastspeler. Die heeft bij zijn poppen: een lachende Jan Klaassen, een koning en een prinses, een grootmoeder en een boze tovenaar of een lelijke heks, een jager en een kabouter met een lange baard, een politieagent en een gemene boef met een masker, plus een lelijke duivel of een grote draak. Dáár moet hij het mee stellen.
De parabels van Jezus zijn afgestemd op het publiek dat voor hem zat. Zo heeft ook Hij zijn vaste personages, die voor zijn toehoorders bekend zijn: armen en zieken, schaapherders en vissers, arbeiders, dagloners, wijngaardeniers en landeigenaars. Zo heeft Hij het ook over tollenaars die ieder jaar belastinggeld komen opeisen, zelfs van mensen die niks te verliezen hebben. En dus ook over farizeeën, die door hun gedoe en hun kleding wel héél opvallende mensen waren.
Wij hebben de neiging om een parabel te interpreteren op de manier die ons het best uitkomt… Zoals bij ‘de’ lelijke heks en ‘de’ gemene boef in het poppenspel, horen wij alleen over ‘de’ farizeeërs en ‘de’ tollenaars.
Het lijkt wel alsof alle farizeeën, waarover Jezus het heeft, de slechtste mensen van de wereld waren.
Maar het tegendeel is waar. Farizeeën zijn mensen die zeer trouw de wet van Mozes proberen te volgen, op de letter en de komma na. En ze geven méér dan gevraagd in de offerblok.
Maar ze pakken er ook wel graag over uit, hoe goed en hoe knap ze daarin wel zijn. Dus wel een beetje voor de “schone schijn”.
Dat ze niet allemaal van hetzelfde slag waren, blijkt uit het feit dat Nicodemus en Jozef van Arimathea vooraanstaande Farizeeërs waren. Dat Paulus, van thuis uit, ook een farizeeër was en dat, volgens sommige bijbelkenners, Jezus zelf ook een farizeeër zou geweest zijn.
Het lijkt wel alsof alle tollenaars bij Jezus, de gemeenste geldwolven ter wereld waren.
Maar ook hier is het tegendeel waar. Zacheüs was een rijke tollenaar bij wie Jezus te gast was en die later de helft van zijn vermogen uitdeelde. En ook Mattheus, één van de apostelen die door Jezus werden geroepen en die later een Evangelie zou schrijven, was een tollenaar in Kafarnaüm.
Ik zei het al: wij hebben de neiging om zo’n parabel te interpreteren op de manier die ons het best uitkomt… Zo gaan we zeker niet op de eerste rij zitten, want dát heeft Jezus de farizeeën toch verweten. Maar onszelf klein maken, zoals de berouwvolle tollenaar, dat valt ons toch wat moeilijk. Écht “schoon zijn” is niet zo gemakkelijk. Maar als het even kan dan leggen we, zoals de weduwe in die andere parabel, misschien wel de kleinste centjes uit onze portemonnee in de offerschaal … want dát hebben we natuurlijk wél onthouden.
We vergeten bijna dat deze parabel over twee zaken gaat: enerzijds over de manier waarop wij bidden, anderzijds over de manier waarop wij ‘de andere’ beoordelen. En die twee zijn heel erg met elkaar verbonden.
In de eerste lezing, uit het boek Sirach, klinkt het: “de Heer luistert naar het gebed van de arme, naar het gezucht van de wezen en het geklaag van de weduwe”, “Het gebed van wie anderen bijstaat wordt welwillend ontvangen” en “Het gebed van de arme dringt door de wolken heen. Het rust niet zolang het zijn doel niet bereikt, totdat de Allerhoogste zich erbarmt en de Rechtvaardige oordeel velt en recht verschaft.”
En in het evangelie besluit Jezus: “Wie zich verheft zal vernederd, maar wie zich vernedert zal verheven worden”.
Dus liever écht “schoon zijn” dan “schone schijn”! ook al is dat lang niet altijd wat ons het beste uitkomt. Niet altijd willen we de woorden verstaan zoals ze bedoeld zijn. Dat is het farizeeërtje in ons, dat ongevraagd de kop opsteekt. Wie het schoentje past, trekke het aan.
Proberen we om goede verstaanders te zijn, en te luisteren naar de woorden tussen de woorden. Amen.
Wat is bidden? - 29e zondag door het jaar C 2019 - Hilda
Negenentwintigste zondag door het jaar C 2019 - Zondag 20 oktober 2019
Eerste lezing: Exodus 17, 8-13- 'Mozes hield zijn armen omhoog geheven'
Evangelie: Lucas 18, 1-8 - 'Zou God geen recht verschaffen?'
Lieve mensen,
De eerste lezing zegt ons:
Hoe het volk dat vlucht uit Egypte, jarenlang zwerft door de woestijn.
Ze lijden honger en dorst.
Dat lijden leidt vaak tot ruzie met Mozes.
De schrijver van het boek Exodus wil twee zaken aantonen.
Vooreerst de trouw van God,
God die in alle problemen een oplossing laat ontdekken.
En ten tweede de voortdurende twijfel van het volk
dat zich altijd weer door God in de steek gelaten voelt.
Het evangelie zegt ons:
Jezus vertelde de farizeeën een gelijkenis over de noodzaak
om altijd te bidden en niet op te geven.
Jezus stelt ons, in die gelijkenis een weduwe voor die durft te vragen,
die volhardt en niet opgeeft.
Een vrouw die vertrouwt op haar innerlijke kracht en
op het recht van de officiële wetgeving.
Met die beide verhalen is ten diepste alles gezegd:
Bidden, het doen en niet opgeven.
Bidden! Niet om het gebed te misbruiken.
Niet om het gebed mis te verstaan.
Niet om druk uit te oefenen, noch op God, noch op onze omgeving.
Bidden omdat het helpt om tot inzicht te komen, om te streven naar,
om geduld te hebben,
Bidden om verbondenheid te zoeken en te vinden.
Bidden om te weten er niet alleen voor te staan.
Jezus trok zich elke avond terug om in de stilte te zijn, en tot gebed te komen.
Om te bidden, om te spreken, met en tot zijn Vader.
Jezus had bidden in zijn dagprogramma ingepland.
Jezus bad vol vertrouwen.
Op de laatste dag met zijn apostelen nam Jezus het brood en de wijn,
sprak er eerst een dankgebed over, en deelde het met zijn leerlingen.
Hij eindigde met de vraag willen jullie dit blijven doen omwille van de boodschap die ik in de wereld heb willen brengen? Willen jullie dit blijven doen om samen, mn boodschap te blijven en te kunnen uitdragen?
Bidden niet altijd iets moois, rustig, vertederend!
Vandaag eindigt het evangelie met de woorden:
Zal de Heer bij zijn komst het geloof op aarde vinden?
Stof tot nadenken!
Stof tot bidden!
Stof tot ja-zeggen en het vol te houden!
Als je mij nu zou vragen wat is bidden? Hoe bid jij?
Wat verwacht jij ervan? Wat doet het met jou?
Ik zou slechts een zeer persoonlijk antwoord kunnen geven.
Vermoedelijk is dat voor ieder van ons zo met als fundament ik geloof erin!
Eindigen doe ik dan ook graag met een gelijkenis
Een gedicht uit mn prille jeugdjaren
Moeder
Toen, ik nog was, een kind: van licht en louter lach,
En men mij vroeg, hoe graag ik moeder zag,
dan reikte mijn gebaar, dat nog geen woorden woog,
tot aan de hemel, en ik zei; tot daar zo hoog.
Wanneer verbeelding vormen zocht, in kinderbrein,
beloofde ik; moeder, als ik eens goot zal zijn,
krijgt gij van mij al wat ge wensen zou,
en ik bedacht luidop wat ik haar schenken zou:
Een huis met grote tuin
met bloemen erom heen,
een meer met witte zwanen, een wagen,
en een hazewind, en geld, en zoveel meer.
Vergeef me, moeder nu ik groter ben,
en geen geloof in schone droom meer ken,
maar van verwachte weelde, weinig heb vervuld,
dat drukt me vaak, als een verborgen schuld;
Ik heb van u gevergd, en veel gevraagd,
en gij die zelf zo zware lasten draagt,
geeft vergetend eigen groot gemis,
aan t kind, dat lang geen kind meer is;
Maar, als men mij soms vraagt, hoeveel ik van moeder hou,
weet ik geen woorden groot genoeg,
en wil de hemel wijzen, in naïeve kinderzin,
om beter te bewijzen,
moeder, hoeveel ik je bemin.
Bron: preek van de week en schriftuitleg midden onder u
Evangelie: Lucas 17, 5-10 - 'Indien gij een geloof had '
Lieve mensen,
Het nieuwe schooljaar is gestart en iedereen is stilaan gewend aan het schoolritme met zn nevenactiviteiten zoals sporten, één of ander academie volgen, PlePlo of Scouts enz
Ook hier in onze parochie zijn we terug gewend aan de vele vergaderingen en voorbereidingen voor alle activiteiten die op touw gezet worden.
Dit w.e. vieren we feest! Sint Annekes Feesten!
Een feest waarvan de voorbereiding reeds kort na Pasen begon, juist omdat in de grote vakantie niet zoveel meer gepland wordt! 😊
Er is voor elk wat wils en tussenin steeds gelegenheid om je maag te vullen met heel wat lekkers
Vanaf de 1ste zondag van september, werden we uitgenodigd om dit weekend vrij te houden!
Uitgenodigd worden!
Steeds een bijzondere gebeurtenis! We voelen ons aangesproken, we voelen ons betrokken, we voelen ons als een deel van de familie of vriendengroep.
Worden we uitgenodigd voor een trouwfeest, doopfeest of communiefeest, dan voelen we ons steeds een beetje vereerd!
We zijn ook fier, vooral als de feesteling onze eigen dochter of zoon is, kleindochter of kleinzoon, of ons petekind is
Uitgenodigd worden is steeds plezant. Er valt iets nieuw te beleven!
We bereiden er ons op voor met een kaartje en een kadootje. Soms ook met nieuwe kleren, of toch met de mooiste kleren die we in onze kast hebben .
Uitnodigen is de andere kant van de medaille!
Wat is uitnodigen? Wie nodig je uit?
We worden ermee geconfronteerd wanneer we een jubileum willen vieren, wanneer we een bijzondere verjaardag willen vieren
Wie nodigen we eerst uit?
Onze familie en beste vrienden!
Misschien zijn er wel enkele mensen doorheen de jaren wat minder sympathiek geworden.
En toch worden ze uitgenodigd! Toch zijn ze welkom!
Ten diepste zeggen we dan: Wat er ook gebeurde, spons erover, jij blijft welkom bij ons!
Ten diepste zeggen we dan: Ik geloof in jou!
Zo toveren ook wij, grote mensen, onverwacht een glimlach op de ander zijn/haar gezicht en toveren we een warm gevoel vanbinnen.
Seffens trekken we met velen naar de Sint Annekes Feesten.
Want ze geloven in ons.
En wij op onze beurt; wij geloven!
Anders zaten we niet hier, op dit moment!
Al voelt het als een klein mostaard zaadje, we geloven in elkaar, we geloven in God en in de boodschap die we uitdragen.
Elke morgen tovert de zon, het donkere van de nacht tot de wereld rondom ons zoals we die kennen.
De zon tovert vorm en kleur aan alles om de dag te beginnen.
Elke morgen worden we uitgenodigd om er het beste van te maken.
En wie anders is onze innerlijke veerkracht, wie anders is de stem van ons geweten die steevast in ieder van ons gelooft dan de God waarin we zelf ook geloven?
Hier ontmoeten we gelijk gestemden en dat tovert een goed gevoel vanbinnen.
Als we de vrede aan elkaar wensen toveren we een glimlach op al die gezichten.
Als we buitengaan, toveren we de verhalen en gebeurtenissen van de voorbije week naar boven, en vertellen we honderduit.
Laten we daar nog dikwijls ons schone kleren voor aantrekken, voor samenkomen, en in elkaar blijven geloven.
Het is reeds enkele jaren de gewoonte dat de verschillende onderdelen van onze parochie die zich bezig houden met de financiën, verzameld in het platform 'Voorzienigheid', op een transparante manier inzicht geven in hun bezigheden.
Beste mensen,
Lucas herinnert zijn lezers, en dus ook ons, aan wat Jezus misschien ooit ergens zou gezegd hebben aan de farizeeën.
Zijn dit de letterlijke woorden van Jezus?
Die kans is bijzonder klein.
Wat wel zeker is, is het feit dat Lucas dit thema voldoende belangrijk vond om ze in zijn schrijfsel op te nemen.
Met niet mis te verstane woorden en vergelijkingen brengt hij zijn boodschap.
Hij wil duidelijk streng zijn en legt daarvoor toch wel vrij krasse woorden in de mond van Abraham.
Het moet zijn dat de kerk die deze lezingen ordent en voorschrijft in goeden doen was.
Inderdaad de gelijklopende beeldspraak tussen de twee lezingen is behoorlijk frappant.
Zorgelozen, zelfverzekerden die sloten wijn drinken en zich met fijne olie zalven in de eerste lezing.
Een rijk man gekleed in purper en het fijnste linnen die elke dag uitbundig feestvierde. In het evangelie.
Ik geloof niet dat de boodschap vandaag is dat je niet rijk en welvarend mag zijn of op een eerlijke manier welstellend worden.
Echt niet.
Lucas steekt hier geen vermanend vingertje op.
Kijk maar uit dat je niet rijk wordt.
Dan brandt je in de hel.
Zorg er maar liever voor dat je arm blijft en misschien nog liefst ook overdekt bent met zweren.
Dat is nooit de boodschap van ons evangelie.
Tussendoor, en misschien niet helemaal toepasselijk op vandaag, wil ik eventjes opmerken dat arm of rijk zijn in deze boeken niet altijd letterlijk moet genomen worden. In de zin van veel (rijk) of weinig of geen (arm) kapitaal te hebben. In de overdrachtelijke betekenis moeten we arm en rijk ook dikwijls verstaan als arm of rijk aan menselijke gevoelens, aan empathisch vermogen, aan bekommernis om de anderen, aan graag zien dus
Maar terug naar onze verhalen.
Wat willen Amos en Lucas dan wel aanreiken.
Naar mijn gevoelen ligt de kern van de boodschap in het laatste zinnetje van het evangelie.
Als ze niet naar Mozes en de Profeten luisteren, dan zullen ze zich ook niet laten overtuigen als iemand uit de doden opstaat.
Wie niet nadenkt, wie niet reflecteert, wie niet luistert, wie de aangereikte tekens niet ziet, zal ook niet van idee veranderen als er nog eens een ander veel duidelijker signaal bovenop komt.
Wie de wetenschappers niet gelooft dat de aarde opwarmt, zal dat ook niet geloven als de ijskap onder zijn voeten weg smelt.
Wie niet wil zien dat er met de manier waarop we onze boodschap verkondigen heel dikwijls iets mis is, zal zijn houding ook niet aanpassen bij het onder ogen krijgen van de statistieken van het kerkbezoek en de ontkerkelijking.
U begrijpt dat we hier nog een beetje verder op kunnen doorbomen en nog vele vergelijkingen kunnen maken.
Ik denk dat dit niet nodig is. Het is heel duidelijk.
Positief uitgedrukt:
Sta in de wereld.
Denk na en informeer je.
Luister naar je geweten dat je voortdurend dient te vormen.
Onderneem actie. Hoe klein ook.
We gooien geen sigarettenpeuken meer zo maar op de grond.
Nooit. Nergens.
We vertellen geen dingen door die we niet zeker weten en/of die mensen zouden kunnen kwetsen.
Nooit. Over niemand.
Integendeel.
We zorgen voor mekaar.
Ook in kleine dingen.
En ieder op zijn of haar manier.
Ik kan niet goed speechen maar wel schitterende verslagen maken.
Prima!
Ik kan geen feest tot in de puntjes organiseren maar wel dienstbaar zijn door goed te koken, op te dienen, te knutselen, muziek te spelen,
Prima.
Ik ben misschien niet goed in sociale contacten, maar ik kan wel een vergadering modereren.
Prima.
Ik kan goed kuisen. Ik kan overweg met de computer. Ik kan
Prima, prima, prima.
Zo hebben we onder ons mensen die eerlijk, consequent en geïnspireerd met centen kunnen omgaan.
Niet alleen hun eigen goederen maar ook het kapitaal van de parochie.
Het letterlijke kapitaal van de parochie.
De centen.
Of, zoals dat vroeger in kerkelijk jargon noemde, die het beheer van het tijdelijke doen.
Goede beheerders zijn transparant en leggen regelmatig enige vorm van verantwoording af.
Onze beheerders doen dit ook vandaag weer.
Reeds de zoveelste keer op rij.
Als goede rentmeesters geven ze inzag in hun beheer.
Wat beheren zij eigenlijk?
Hoe is dat, al of niet wettelijk, geregeld?
Welke accenten leggen ze in hun beheer?
Doen ze dat zo maar op zichzelf?
Of is er een breder kader?
Zo neen, waarom niet?
Zo ja, hoe is dat kader dan?
Wat zijn de toekomstplannen?
Waarvoor spaar je?
Enz. enz
Op deze vragen en nog vele andere kan je straks hier een antwoordje krijgen. Onmiddellijk na de viering starten we met onze jaarlijkse informatieronde waarop iedereen van harte uitgenodigd én welkom is.
We maken ook tijd om vragen te stellen.
We sluiten af met een drankje.
Ik sluit af met een korte herhaling.
We zorgen voor mekaar.
Ook in kleine dingen.
En ieder op zijn of haar manier.
Jouw manier, hier en nu, Annemie is verder voorgaan.
Oneerlijk maar wel verstandig - 25e zondag door het jaar C 2019 - Gie
Vijfëntwintigste zondag door het jaar C 2019 - Zondag 22 september 2019
Eerste lezing: Amos 8, 4-7- 'Hoort toe, gij die armen verdrukt'
Evangelie: Lucas 16, 1-13 - 'Gij kunt niet God dienen en de mammon'
Laat ik beginnen met het ontcijferen van een paar moeilijke zaken.
Over sjoemelaars die knoeien met belastingen, maten en gewichten moet ik waarschijnlijk niks uitleggen.
Maar wat is een rentmeester en wie is de onrechtvaardige mammon.
Een rentmeester is iemand die renten beheert en ontvangt. Simpel vertaald: beheerder of econoom. Mammon is een woord uit het Midden-Oosten dat schat, geld, voordeel, winst, rijkdom of bezit betekent. In de bijbel is de Mammon de personificatie van geld of rijkdom, de geldzucht, voorgesteld als een heidense afgod, de geldduivel.
Jezus vertelt ons vandaag weer eens een parabel. Maar wel een lastige. Hebben jullie het er ook zo moeilijk mee, dat de Jezus die onrechtvaardige rentmeester, die fraudeur, de hemel in prijst, omdat hij met overleg te werk ging? Dan ben je lang niet de enige.
Het is nochtans niet zo moeilijk. Ik probeer het uit te leggen met een ander, vergelijkbaar verhaal:
Jantje kwam opgewonden thuis. “Papa”, roept hij, “Weet je wat er vannacht bij Mieke gebeurd is?” “Nee, schat, vertel het maar!” “Wel, er is daar ingebroken! Een dief is heel stilletjes binnen geslopen en heeft de televisie, de computer en geld meegenomen. Zou dat bij ons ook kunnen gebeuren?” “Nee hoor schat! Wij hebben sterkte sloten op alle deuren. Die dief kan bij ons niet binnen.”
Gelukkig was Jantje de dief snel vergeten. De volgende morgen was een zaterdag. Dan slapen papa en mama uit. Maar Jantje is al wakker en verveelt zich. Hij gaat een beetje boven op de zolder spelen. Eerst loopt hij een oud nachtkastje omver. Daarna valt met veel lawaai een stapel dozen omver.
Opeens roept papa van beneden: “Wat ben je aan het uitspoken, Jantje? Je zou beter een voorbeeld nemen aan die dief van bij Mieke!, die was tenminste stil. Die heeft niemand wakker gemaakt.”
Zelfs van een dief kun je iets leren! Net als van een oneerlijke rentmeester.
Ik had nooit eerder op een zo eenvoudige manier horen uitleggen wat Jezus eigenlijk bedoelt wanneer Hij die rentmeester prijst, die met overleg te werk ging.
Vergeet vooral niet dat het verhaal van Jezus een parabel is.
In vele parabels van Jezus, er sprake is van een "heer", die bijna altijd kan vereenzelvigd worden met "de Heer".
Deze keer is dat niet het geval. En daarom raken we verward, zijn we een beetje in twijfel.
Het verhaal van de inbreker is in feite ook een parabel. Maar daarbij denken we er nog niet aan om in die inbreker "de Heer" te zien.
Als we een beetje terug bladeren in het evangelieboek, dan merk je dat (Lucas 15, 1-2) Jezus een hele reeks parabels vertelt en dat telkens tollenaars en zondaars van allerlei slag, maar ook farizeeën en schriftgeleerden, naar Hem kwamen luisteren.
Misschien kiest Jezus het voorbeeld van de rentmeester, juist omdat de tollenaars ervaring hebben met het beheren en ontvangen van renten, juist omdat de sjoemelaars ervaring hebben met het verkleinen van korenmaten en het vervalsen van weegschalen en misschien ook omdat Hij weet dat de farizeeën en schriftgeleerden de bijbel zeer goed kennen (en dus ook het verhaal bij Amos, onze eerste lezing).
Jezus probeert met deze parabel om zijn publiek op het verkeerde been te zetten, om hen uit hun schelp te lokken.
Let wel, Hij praat het gedrag van de rentmeester niet goed. Neen, Hij blijft hem slecht en onrechtvaardig noemen. Maar Jezus dwingt zijn toehoorders om eens goed naar het gedrag van die rentmeester te kijken, en in te zien hoe deze, door schulden kwijt te schelden en geld uit te delen, vrienden heeft gemaakt. Enkel daarom wordt hij geprezen.
Zo moeten de luisteraars ook hun bezittingen delen met de armen, om een plaats te bekomen in het Rijk Gods. Dan zullen ook zij daarom door God worden geprezen.
Op het onuitgesproken verwijt dat de rentmeester oneerlijk is, reageert Jezus met de vraag of de toehoorders zelf wel betrouwbaar zijn wanneer het om geldzaken gaat. Als ze eerlijk zijn, zullen ze inzien dat ze misschien meer op die fraudeur gelijken dan ze zouden willen.
Als zij (lees: wij) hun bezit voor zichzelf houden, en niet bereid zijn te delen met de armen, zijn ook zij onbetrouwbare beheerders die verkeerd met het geld van hun heer omgaan.
Want ook zij (lees: wij) zijn niet de eigenaars van hun bezittingen. Deze zijn immers door God aan hen toevertrouwd met de bedoeling deze goed te beheren en met de armen te delen.
Ook Amos vaart uit naar zijn toehoorders. Amos, die bij leven zelf een schapenboer en vijgenkweker was, weet waarover hij spreekt. Hij kent de trucen van de foor. Hij weet wanneer en hoe er gefoefeld wordt. Hij heeft het waarschijnlijk ooit zelf gedaan.
Zijn publiek zit in hetzelfde schuitje als de onbetrouwbare rentmeester.
Ik wil jullie of mezelf niet meteen een etiket van oplichter of bedrieger opplakken. Toch zijn ook wij in hetzelfde bedje ziek.
Als volgelingen van Jezus zouden wij kinderen van het licht moeten zijn.
Jezus zegt: je kunt niet God dienen en het geld. Je moet een keuze maken. Want je kan geen twee heren dienen. Het is óf God, óf de mammon.
Als je kiest voor de god van het geld, dan worden de anderen daar zeer dikwijls het slachtoffer van en dan maak je jezelf tot slaaf van het geld.
Jezus’ alternatief is een nieuwe manier van leven: in solidariteit en vriendschap met God en met de medemensen
Het gaat dus om kiezen of … delen.
Het is een basiskeuze waardoor je je leven laat beheersen: óf aardse bezittingen óf het koninkrijk Gods. Dat is de keuze waarvoor Jezus ons stelt: ofwel bij het oude blijven, ofwel je afkeren van al wat kwaad is in de wereld, in jezelf.
Zeg nu niet: ik heb geen kapitaal, geen geld om te verdelen. Bekijk het ruimer. Het gaat niet zozeer om geld en zeker niet alléén om geld. Het gaat om delen van alles wat deelbaar is: have en goed, voedsel, geluk en vriendschap.
We begonnen deze viering met: “De enige manier om een vriend te hebben, is er één te zijn” en het spreekwoord: “In nood leert men zijn vrienden kennen”. Een ander bekend gezegde is: “gedeelde smart is halve smart, gedeelde vreugde is dubbele vreugde”!
Als je al je troeven benut om anderen te helpen, om met hen het leven in al zijn volheid te delen, dan is er echt een licht in jou opgegaan, dan ben je op weg om een kind van het licht zijn. Amen.
Een beetje inspiratie gevonden bij Trudy Vester, bij Harrie Brouwers en bij Dick Wursten.
Evangelie: Lucas 15, 1-32 - 'Vreugde over één zondaar die zich bekeert'
In het evangelie dat we zojuist hoorden, gaat het over zoeken en gevonden worden. We hebben het allemaal al meegemaakt: als we iets kwijt zijn, willen we het terugvinden. Zeker als het gaat om iets waardevol, zoals die vrouw die één van haar tien zilverstukken kwijt was.
Natuurlijk gaat ze een lamp aansteken en heel het huis vegen, tot ze het zilverstuk gevonden heeft.
Het eerste voorbeeld is misschien minder duidelijk voor ons.
De herder laat zijn 99 schapen in de steek en gaat op zoek naar dat ene dat verloren is. We kennen het verhaal al langer, en we worden natuurlijk vertederd door die goede herder die absoluut dat ene, verloren gelopen schaap wil terugvinden.
Maar, als we dat even vertalen naar onze begrippen is het eigenlijk economisch onverantwoord. Een bedrijfsleider heeft immers oog voor het geheel, voor het totale rendement. Eén schakel die ontbreekt, of die niet goed meer functioneert, weegt niet op tegen die 99, of die zo vele andere die wel renderen. En die volop aandacht verdienen. Een herder die 99 schapen in de steek laat, dus zomaar onbewaakt achter laat, is eigenlijk geen goede herder.
En het wordt nog frappanter als we even doordenken. Hoe komt het dat dat ene schaap verloren gelopen is? Is dat het gevolg van een of ander toeval? Is het verstrikt geraakt in doornen of struikgewas?
Is het aangevallen door een wild dier? Of is het gewoon van de kudde afgeweken, of weggelopen? Is het verloren gelopen omdat het zijn eigen zin wilde doen?
Als dat zo is, hebben we daar in onze taal een andere benaming voor. Het is geen verloren schaap, maar een zwart schaap. Een schaap dat niet in de kudde thuis hoort, dat er misschien niet in wil thuis horen. En dan vinden we al snel dat we niet naar dat schaap op zoek moeten gaan, want het heeft het zelf gezocht. Eigen schuld, dikke bult. Het was niet alleen verloren gelopen, het wilde misschien zelfs niet gevonden worden. Het is niet alleen een zwart schaap, we kunnen het zelfs gebruiken als een zondebok. Als degene die de kudde schade berokkent of zelfs kapot maakt. Als de schuldige van alles wat fout loopt, wat uit de toon valt.
Jezus vertelt deze gelijkenissen, omdat Hij zich wilde verantwoorden tegen een verwijt van de farizeeën en de schriftgeleerden. Zij vonden dat Hij te veel omging met tollenaars en zondaars. Met zwarte schapen dus, of zondebokken. En daar wilden de farizeeën en schriftgeleerden niets mee te maken hebben. En eerlijk gezegd, wij meestal ook niet.
De reden waarom Jezus deze gelijkenissen vertelt, komt op het einde van het evangelie. Deel in mijn blijdschap, zegt de vrouw die haar zilverstuk heeft teruggevonden, want wat ik verloren had, heb ik weer gevonden. Er is meer vreugde in de hemel, zegt Jezus, om één zondaar die zich bekeert, dan om die 99 die geen bekering nodig hadden.
Met andere woorden: Jezus houdt geen rekening met de gangbare redenering, met de economische wetmatigheden. Die ene die verloren gelopen is, die interesseert hem. Die ene die nog kan gered worden, daar moet alle aandacht naar gaan. Niet naar al die anderen die nochtans veel meer en naar alle voorspellingen een mooie winst opleveren.
Vandaag is het ook gedachtenisviering voor een aantal mensen uit onze gemeenschap die de voorbije maanden zijn overleden.
En ook hier denken of redeneren wij niet volgens de wetten van de economie, de wetten van de cijfertjes. Want wij weten dat elke dag tientallen, honderden mensen sterven, maar aan die getallen of statistieken hebben wij vandaag geen boodschap.
Het gaat ons om die ene mens, die bijzondere, onvergetelijke mens die uit ons leven is weggevallen. Het gaat om dat ene schaap dat uit de kudde is weggerukt. Voor de wereld was hij of zij misschien alleen maar een nummer, een getal.
Voor ons was hij of zij de hele wereld.
We gaan haar of hem niet kunnen terughalen naar de kudde. Dat moeten we aanvaarden, daar moeten we mee leven. Maar we kunnen wel als een goede herder op zoek blijven gaan naar wat hij of zij voor ons en voor onze kudde, voor onze gemeenschap heeft betekend.
En ervoor zorgen dat hij niet vergeten wordt.
Maar altijd een plaats blijft hebben in onze kudde, in onze familie, in onze vriendenkring, in onze wereld.
Evangelie: Lucas 14, 25-33 - 'Als iemand zijn kruis niet draagt'
Wegwijzerviering - Viering waar iedereen, maar vooral gezinnen met kinderen bijzonder welkom zijn
Bij dit evangelie moet ik toch even gaan zitten. Ik begrijp het niet. Nu, dat is niet abnormaal. De apostelen begrepen het ook soms niet. Over het evangelie moet nagedacht worden, daarom komen we ook naar de kerk. Het is goed ons er af en toe over te bezinnen. Of erover te bidden, als we dat kunnen. Zo wordt het voedsel voor onderweg. Maar ook dan kunnen er raadsels blijven.
Eén ding lijkt me duidelijk. Haten mogen we niet letterlijk begrijpen. Jezus was geen mens van haat. Aan het gebod Eer uw vader en uw moeder heeft hij nooit gemorreld. Als hij zegt: Bemin uw naaste, wie is er naaster dan de mensen in ons gezin?
En aan de kinderen in de kerk kan ik maar één ding zeggen: zie uw ouders graag!!!!!
Als ik er wat verder over nadenk, dan moet ik wel toegeven dat ook in de beste families soms heel pijnlijke keuzes moeten gemaakt worden. Denk bijvoorbeeld aan Jo Johnson, de broer van Boris. En ik kan me serieuze conflicten voorstellen bij die eerste christenen en ook nu in gezinnen als er moet gekozen worden voor of tegen Jezus. Dat is niet letterlijk haten, maar wel verscheurend.
Maar misschien is de laatste zin van deze tekst de belangrijkste: Zo kan niemand van u mijn leerling zijn als hij zich niet losmaakt van al wat hij bezit. Wie Jezus wil volgen, staat voor de keuze: geef ik me over aan zijn evangelie, vertrouw ik hem genoeg om hem te volgen op zijn weg, of wil ik de zekerheden die ik heb niet loslaten?
Daarom die vergelijking met die torenbouwer en die veldheer: Bezin eer ge begint, zegt Jezus. Want een leerling moet goed beseffen dat zijn weg de weg is van mensen die hun leven willen geven. Niet opgeven, maar geven aan anderen, aan de minsten onder ons, aan onze naasten, aan hen die lijden onder onrecht. En als we bekommerd zijn om de mensen rondom ons, zullen we ook over de natuur bekommerd zijn: want die hebben alle mensen nodig.
Ons bezit durven loslaten, om goed te kunnen doen. En bezit bestaat niet alleen uit dingen. Misschien vraagt het evangelie: de mens naast mij, beschouw ik die ook als een bezit? Bind ik hem, omdat ik meer denk aan mijn belang dan aan zijn belang? Durf en kan ik kinderen loslaten als de tijd gekomen is? Dan respecteer ik hen, want respecteren is: vrijheid geven. Mijn ouders, mijn broers en zussen, respecteer ik hen?
Blijf ik verwachten dat ze voor mij klaar staan, of geef ik hen de mogelijkheid om vrij en goed te leven? Staan wij in een gezin, in een parochie, eisend, of vrijgevig tegenover elkaar? Kunnen we vergeven, of klampen we ons vast aan ons gekwetst ego?
Als we ons angstig eigenbelang loslaten, zijn we in staat om veel te geven. Daar worden we zelf rijker van. Minder is meer. Misschien is dat één antwoord op de vele vragen, die dit evangelie stelt.
Evangelie: Lucas 9, 51-62 - 'Hij aanvaardde de reis naar Jeruzalem'
We horen vandaag in het evangelie zowel over mensen die spontaan met Jezus willen meegaan, zowel als over mensen die geroepen worden, die door Hem gevraagd worden om mee te gaan.
Maar zowel diegene zichzelf geroepen voelt, als diegene die gehoor geeft aan zijn vraag, krijgt het moeilijk als hij zich realiseert dat, als je ergens voor kiest, je er ook altijd dingen moet bijnemen waar je niet voor kiest.
Iedere keuze heeft zijn consequenties. Je moet vaak veel loslaten, mensen en zaken die je dierbaar zijn, achter je laten.
Jezus woonde in een klein dorp, gelegen op een dikke 100 km van Jeruzalem. Zijn vader was er timmerman. In het dorp woonden schaapherders en boeren en er werd wat wijn verbouwd. Al zijn voorbeelden en gelijkenissen komen uit die landelijke omgeving.
Jezus wéét dat wie nog omkijkt, als hij de hand aan de ploeg slaat, scheve voren trekt en dus niet deugt voor de boerenstiel. Hij zegt dus dat, wie figuurlijk omkijkt bij zijn taak, slecht werk aflevert en dus niet deugt voor het koninkrijk van God.
Mocht Jezus in Friesland hebben gewoond, dan had Hij het waarschijnlijk eerder over een scheve schaats dan over een ploeg gesproken. Want wie met een scheve schaats rijdt, een schaats waarvan het glij-ijzer verbogen is, kan onmogelijk goed schaatsen. Je raakt ermee van het rechte spoor af.
En mocht Jezus een sportman geweest zijn, dan had Hij het waarschijnlijk over de consequenties die van topsporters worden verwacht. Een sportief lichaam krijg je niet van alle dagen frieten en liters bier. Een gespierd lichaam krijg je alleen door te trainen, ook als je er wat minder zin in hebt.
Om een open deur in te trappen: Christus vraagt eigenlijk niet véél van ons, Hij vraagt vooral dat we consequent zijn, zonder compromissen.
Christus laat ons vrij om hem al dan niet te volgen, Hij wijst alleen op de gevolgen: De vossen hebben een hol, en de vogels van de hemel een nest, maar de Mensenzoon kan nergens het hoofd neerleggen.
Dat is toch even slikken
Meestal staan wij niet te springen om mee te doen, om ons te engageren.
Zeer dikwijls gebruiken we dan smoesjes, excuses, voorwendsels, uitvluchten om er onderuit te komen. Alles wat we maar enigszins als uitvlucht kunnen gebruiken: Het is te warm, ik heb geen zin, ik heb vreselijke hoofdpijn of buikpijn, tandpijn, oorpijn of eender welke pijn je op dat moment kan bedenken. Ik ben te moe. Mijn ogen vallen al toe. Ik moet echt eens vroeg in bed kruipen. Ik ben in slaap gevallen. Ik kan er niet op tijd geraken want ik heb een platte band, ik zit vast op het werk of in de file.
Maar stel dat wij die sportman, die voetballer of renner zijn, dan willen we toch graag die wedstrijd winnen, die beker behalen, die medaille veroveren, koste wat het koste! En als je dan al eens een feestje thuis moet missen of als je tijdens de wedstrijd de zon, de kou of de striemende regen moet trotseren, dan heb je dat er graag voor over.
In zijn eerste brief aan de Korintiërs (een lange brief van wel 16 hoofdstukken) vergelijkt Paulus de christenen met hardlopers die meedoen aan een wedstrijd (1 Kor 9, 24-25). Net als die atleten moeten zij veel opgeven en er alles voor over hebben om de eerste prijs te winnen. Paulus weet dus van wanten.
Maar vandaag horen we hem in een brief aan de Galaten. En ook hij heeft het over vrijheid. Christus heeft ons vrijgemaakt. God wil dat jullie als vrije mensen leven. Maar misbruik die vrijheid niet om uzelf opnieuw tot slaven te maken.
Want eigenlijk gaat de hele wet over deze ene: Houd evenveel van uw naaste, de mensen om je heen, als van jezelf. Laat je leiden door de heilige Geest, en blijf dus niet als wilde beesten met elkaar vechten, want dan gaan jullie uiteindelijk allemaal dood.
Het deed me denken aan de tijd toen ik bij de Chiro was. Soms hadden we, na uren spelen en ravotten, een half uurtje vrij spel. Dan mochten we doen wat we wilden. Als je dan dat halfuurtje zou gaan gebruiken om te gaan ruziën en bekvechten, dan was er de volgende keren géén vrije speeltijd te verwachten.
Ook vrijheid moet je leren gebruiken.
Dikwijls is God als een supporter aan de zijlijn of op de tribune. Hij houdt niet op om mensen te roepen, om hen aan te moedigen, om hen de juiste richting te wijzen en hen op weg te zetten, op zijn weg. Maar even dikwijls doen we of wij die roepstem niet horen en zijn Wil niet willen verstaan.
Laat de heilige Geest opnieuw onze coach zijn. Richt ons, consequent, op uw Rijk van liefde dat komen moet - vandaag, morgen en tot in de eeuwen der eeuwen.
Twaalfde zondag door het jaar C 2019 - Zondag 23 juni 2019
Eerste lezing: Zacharias 12, 10-11- 'Zij zullen opzien naar hem die zij doorstoken hebben'
Evangelie: Lucas 9, 18-24 - 'De Mensenzoon moet veel lijden'
Wegwijzerviering, een viering waar families met kinderen centraal staan
Dank- en vakantieviering
Wie is de belangrijkste persoon in dat verhaal dat we net gehoord hebben? Die jongen, natuurlijk.
Want die heeft niet stiekem gedacht: ik hou mijn brood en vis lekker bij, want anders kan ik op mijn kin kloppen. En het is die jongen die het evangelie als ons voorbeeld naar voor schuift. Als wij durven delen wat we hebben, ook als dat weinig is, dan kunnen er wonderen gebeuren. Daar zijn er paar spreekwoorden over: gedeelde smart is...; gedeelde vreugd is...
Nu, om dat te durven, moeten we wel geloven. Geloven wat er op het einde van het verhaal gezegd is: er is genoeg voor iedereen. Nu, er is genoeg voor iedereen. We leven in een rijk land, in een van de rijkste van de wereld. En ook in die grote wereld is er meer dan genoeg om elke mens goed en waardig te laten leven. Er is genoeg, als iedereen niet alleen aan zichzelf denkt, maar ook aan de mensen met wie we op tocht zijn in dit leven.
Maar helaas. Veel mensen voelen zich als... de pinguïn op deze mooie foto hier.
Die foto hangt hier in de tentoonstelling in onze kerk, en die tentoonstelling gaat over de rijkdom van de natuur die we aan het verknoeien zijn. Wij zijn verantwoordelijk voor de wereld waarin al deze jonge mensen in zullen leven. En wij moeten ervoor zorgen dat we de rijkdom van deze wereld niet verkwisten, maar verdelen.
Er is genoeg voor iedereen.
Maar wat denkt die pinguïn, zo eenzaam op zijn ijskoude ijsschots? “Waar is die vis gebleven?” vraagt hij zich af. De vis verdwijnt uit onze zeeën, zoals zovele rijkdom van onze natuur verdwijnt omdat mensen die al veel hebben, nog meer willen hebben. En die rijkdom verkwisten.
Wij, volwassenen, moeten worden als kinderen, zegt Jezus. Kinderen, die misschien naïef, maar oprecht voor het klimaat opkomen. Kinderen die elkaar verstaan, welke taal ze ook spreken. Kinderen die hun snoep en hun fruit, hun brood en hun visjes, durven delen, en vertrouwen hebben in elkaar. Kinderen voor wie een glimlach belangrijker is dan geld.
Want als we in deze wereld de vis en het brood alleen voor onszelf willen houden, als we niet denken aan wat anderen nodig hebben, zal er op de duur geen brood en vis meer zijn.
Mysterie van ons geloof! Staat als titel van deze viering ingevuld!
Een mysterie is een onbegrijpelijk of onverklaarbaar feit. Veel mysteries blijven tot op de dag van vandaag voor vragen zorgen. Zo kennen wij er een paar!
Waar is God?
God is overal: in de hemel, op aarde, en op alle plaatsen.
Ziet en weet God alles?
God ziet alles, zelfs onze geheimste gedachten; Hij weet alles, ook de toekomende dingen.
Hoeveel goddelijke personen zijn er?
Er zijn drie goddelijke Personen: God de Vader, God de Zoon en God de heilige Geest.
Waarom zijn de drie goddelijke Personen maar één God?
De drie goddelijke Personen zijn maar één God, omdat zij alle drie maar één en dezelfde goddelijke natuur hebben.
In de ‘Messiasÿ komen deze drie samen!
Hij is het die door God naar de wereld wordt gestuurd en met zijn Geest de wereld inspireert, de ziel is in de geschiedenis van de mensen.
Zo heeft onze moeder de H Kerk ons onze christelijke leer geïmpregneerd.
Hoe ervaren wij dit nu 60-, 70- of 80 jaar later?
Ervaren wij niet ons hele ons leven lang, dat we ons, ten diepste, God niet kunnen voorstellen?
En toch geloven wij!
In de eerste lezing, leert het boek spreuken, hoe De Wijsheid al van ‘In den beginneÿ bij de mensen was en zit, hoe ‘de Wijsheidÿ zo al van ‘in den beginneÿ vervat is in heel de werkelijkheid, in alles wat bestaat!
Zij wordt hier voorgesteld als het troetelkind van God omdat ze in heel het scheppingswerk, aanwezig was, vervat is en werkt!
Als we dit stukje wijsheid op de catechismus vragen leggen die we zo juist hoorden, dan kunnen we die vragen toch meer vorm en zin geven dan alleen maar vanbuiten geleerd in ÿt lager onderwijs!
Daarom toch geloven wij!
Mysterie, geloven, niet vast te pakken, niet duidelijk af te lijnen!
Het behoort tot de niet-exacte wetenschappen!
En toch geloven wij!
En Manu Verhulst vraagt zich af, op een dag als vandaag, of we al eens ooit hebben gemediteerd over onze eigen ouders? Een serene overweging zonder idealisering en zonder rancune?
Dat is een heel delicate onderneming, waarbij we heel omzichtig moeten te werk gaan. Het is een aparte ervaring, we betreden de plek waar onze oorsprong ligt.
Mediteren over onze ouders is terechtkomen bij onszelf. Hun trekken zijn ook onze trekken. Wat zij er mee hebben gedaan daar zijn wij ook mee bezig. We hebben een kapitaal aan energie en mogelijkheden meegekregen, en we voelen er ons verantwoordelijk voor.
Levensgroot komt de vraag op ons af: ‘beantwoord ik aan hun verwachtingen? Ben ik de vervulling van hun leven?ÿ
Hebben we ooit al eens gemediteerd over God? Heel sereen, zonder vooroordeel en zonder meegekregen beeldvorming. Dat is een even delicate onderneming. Het is alsof we de plek betreden waar onze verste oorsprong ligt. Het is ontdekken dat iets van God in ons is meegegeven, dat God zich meedeelt, dat God relatie is, een liefdevolle relatie.
Mediteren over God is terechtkomen bij onszelf, bij onze oorsprong, bij onze eigen genesis, bij mijn menswording.
Wij mogen zijn eigen beeld en gelijkenis zijn. Levensgroot komt de vraag op ons af: ‘Beantwoord ik aan zijn verwachtingen?ÿ
Mediteren over onze ouders is iets anders dan hun stamboom opmaken of hun leven beschrijven. Mediteren over onze ouders is genieten van hun persoonlijkheden: het is herinnering, het is waardering, het is bewondering, het is liefhebben.
Mediteren over God is geen studie maken over zijn wezen. Het is geen poging doen om God te verstaan. Mediteren over God is genieten van Zijn aanwezigheid. Het is thuiskomen bij mijn oorsprong. Het is mezelf een troetelkind weten van God, van ‘in den beginneÿ
Daarom kunnen we geloven, toch?!
Bronnen: de lezingen, de catechismus, V Kabergs, M Verhulst
Het is vandaag 2 juni, de meimaand is achter de rug en oef, we hebben het gehaald!
Bij ons zit de maand mei overvol verjaardagen:
Er zijn er al twee in de eerste week van mei.
Sinds onze laatste tante overleden is, komen we elk jaar samen met de overgebleven neven en nichten. Zo voorkomen we dat we mekaar alleen nog op begrafenissen zouden zien. Die bijeenkomst was ook begin mei.
Midden mei waren er weer drie verjaardagen te vieren en de laatste week van de maand opnieuw drie.
Het vieren van verjaardagen hebben we thuis met de paplepel meegekregen.
En hoewel het er veel zijn, toch blijft iedere verjaardag de moeite waard.
Tijd om even stil te staan bij een moment dat telkens weer een mijlpaal is in een mensenleven.
Omkijken en herinneringen ophalen aan wat voorbij is, en vooruitkijken naar wat nog komen gaat.
Eigenlijk doet Johannes hetzelfde.
Zijn evangelie wijkt sterk af van de drie andere en het werd ook een aantal jaren later geschreven.
Johannes vertelt veel minder verhalen over Jezus. Hij geeft veeleer overpeinzingen over de persoon en het werk van Christus, die hij weergeeft in de eerste persoon, alsof ze zo door Jezus gezegd zijn.
Zoals ik bij de verjaardagen doe, zo staat Johannes stil en blikt terug op alle momenten die hij voor Jezus belangrijk acht. Het zijn reflecties van hoe hij Jezus en zijn boodschap heeft aangevoeld.
Als een soort testament, vat Johannes al die overpeinzingen samen in één groot gebed, bij het laatste avondmaal. Daarin bidt Jezus achtereenvolgens voor zichzelf, voor zijn leerlingen en voor alle gelovigen.
Het laatste deel van dat gebed horen we vandaag in het evangelie.
Jezus bidt: Vader, Ik bid niet alleen voor mijn leerlingen. Ik bid voor álle mensen die in Mij zullen geloven als ze uw boodschap horen (voor ons dus), Laat alle gelovigen samen één zijn, net zoals Wij samen één zijn, Vader, dan zullen alle mensen op aarde weten dat U Mij gezonden hebt.
Het is vandaag geen gewone dag.
Nee, het is de zondag tussen Hemelvaart en Pinksteren. Voor de leerlingen, die Jezus voorgoed hebben zien vertrekken, was het vooral een twijfelachtig moment. Zij moeten het stellen met Jezus belofte: Ik zal u niet verweesd achterlaten: Ik keer tot u terug en de Vader zal u een Helper geven: de Geest die voor altijd bij u zal blijven.
Gaat het eigenlijk wel om zon dramatisch moment van: plots is Hij er niet meer? Of gaat het eerder om het doordringen van het besef, het tot inzicht komen dat Hij niet meer levend bij hen is. Pasen is toch al een hele tijd achter de rug
Als het evangelie al een terugblik is, waarin Johannes de boodschap van Jezus naar ons toe samenvat, dan kunnen we de eerste lezing, uit Openbaring, verstaan als een (verre) blik vooruit.
Het boek Openbaring is duidelijk niet geschreven door zon twijfelende apostel, maar door iemand met klaar inzicht, voor wie de heilige Geest gekomen is.
Met een blik in de toekomst, kan hij Jezus laten zeggen: Ja, ik kom spoedig.
Zij die hun kleren hebben gewassen, dat zijn de trouwe gelovigen die er klaar voor zijn, mogen eten van de levensboom en zij mogen door de poorten de stad binnengaan. De heilige Geest en de bruid zeggen tegen Jezus: Kom! Iedereen die dorst heeft mag komen, mag voor niets komen drinken van het water dat leven geeft.
Dat klinkt als verre toekomst en ook als zéér ver van ons bed.
Ik dacht in dit verband eerder aan het -meer verstaanbare- en erg mooie gedicht van Jan Willem Schulte Noordholt. Het brengt goed onder woorden, hoeveel sporen er nog over zijn, zelfs als Iemand voorgoed weg lijkt. Wij kennen het ook als lied:
Al heeft Hij ons verlaten, Hij laat ons nooit alleen.
Wat wij in Hem bezaten is altijd om ons heen
als zonlicht om de bloemen, een moeder om haar kind.
Teveel om op te noemen zijn wij door Hem bemind.
Al is Hij opgenomen, houd in herinnering,
dat Hij terug zal komen, zoals Hij van ons ging.
Wij leven van vertrouwen, dat wij zijn majesteit
van oog tot oog aanschouwen in alle eeuwigheid.
Met die blije verwachting kunnen we naar Pinksteren vertrekken.
Kom, heilige Geest, vervul de harten van uw gelovigen, en ontsteek in hen het vuur van uw liefde. Amen.
Evangelie: Marcus 7, 24-30 - 'Het geloof van de syrofenicische'
Rerum Novarum
De verkiezingen zijn voorbij, en toch zal ik het hebben over politiek.
Zijn we dat niet gewend op Rerum Novarum? En omdat het over politiek gaat, gooi ik er maar eens een stadhuiswoord tegenaan. Misschien hebben jullie al gehoord van trickle-down. Die Engelse term betekent het vallen van de druppels. Er is namelijk een theorie over de strijd tegen armoede, die zegt dat hoe rijker de rijken worden, hoe meer van die rijkdom naar beneden druppelt, en dus de armeren ten goede komt.
De meer vermogenden verbruiken meer, er moet dus meer geproduceerd worden, er komt dus meer werkgelegenheid. De economie draait beter, en dat is goed voor iedereen. En er is ook meer geld voor liefdadigheid. Hoe meer brood er op de tafel komt, hoe meer kruimels er naar beneden kunnen vallen. Het kan een beeld zijn van onze samenleving zoals die nu in mekaar zit.
Nu hebben we ook in het evangelie gehoord over de kruimels die van de tafel vallen! En het is wel wat verrassend daarin te horen dat zelfs Jezus op zijn nummer gezet kon worden. Het maakt hem zo menselijk! Ik stel me voor dat hij dacht: Verdorie, ze heeft gelijk! Niet alleen de kinderen van Abraham, alle mensen zijn kinderen van de Vader... En hij geeft haar geen kruimels, integendeel.
Hij verheft haar, hij behandelt haar niet als bedelend hondje. Hij ziet haar niet meer als een vreemde, maar als een naaste in nood. Zij is evenveel waard als zijn volksgenoten. Hij geeft haar al wat hij kan geven. Dat is de Jezus die uit het evangelie naar voor komt: die armen en zieken erkent als zijn naaste, als zijn gelijke, die hij opricht, leven geeft en meeneemt naar het Rijk Gods. En in het Rijks Gods zijn er geen hooggeplaatsten en bedelaars.
Aan dat Rijk Gods heeft Jezus al gewerkt hier op aarde. Als wij op Jezus woord naar deze kerk komen, is het niet alleen voor ons zielenheil, maar omdat christenen ook willen werken aan een andere samenleving. En ik weet dat wie hier in de kerk zit, daarvoor haar of zijn best doet. We tonen dat we bij de communie: geen kruimels laten we voor anderen, we delen wat we hebben.
Als wij in die geest het brood delen, dan leeft Jezus onder ons en werkt hij met ons mee om al een stukje van de hemel op aarde mogelijk te maken.
Gen kruimels maar brood, voor iedereen.
Dat is een hoeksteen van ons geloof. En daarom zetten christenen zich in voor de samenleving, ook politiek. Hoe we dat doen, in welke organisaties of partijen of bewegingen, dat verandert, zoals het altijd veranderd heeft. Maar waar onze samenleving nood aan heeft, zijn bewogen mensen, die in beweging komen als ze de nood van de naaste zien.
Ik ben ervan overtuigd, dat er altijd zulke mensen zullen opstaan, om op een eigentijdse manier de fakkel over te nemen. Gods Geest laat zich niet tegenhouden.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
