Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Evangelie: Mattheüs 3, 1-12 - 'Verkondiging en doop door Johannes'
--- De nieuwe wereld groeit ---
Klonk de eerste lezing niet als een sprookje? Een wolf en een lam die samenwonen, een baby die speelt bij het hol van de adder en een beetje verder staat er: niemand zal nog ruzie maken!
Misschien zijn er grote mensen, die niet meer in sprookjes geloven. Zij hebben ondervonden dat het leven hard kan zijn. Dat er ruzies komen en oorlogen. En dat mensen elkaar kunnen verscheuren als wolven.
Maar als wij in de kerk deze teksten voorlezen, doen wij dat omdat we geloven dat dit geen sprookje is maar een visioen van een nieuwe wereld die mogelijk is.
Komt die nieuwe wereld er vanzelf?
Neen. We moeten zelf de wereld van ieder voor zich, de wereld van naijver en geweld, de rug toekeren. We moeten ons bekeren, zoals die rare man uit de evangelielezing verkondigt. Die man heet Johannes. Hij is naar de woestijn getrokken om zich van al het overtollige in de gewone mensenwereld los te maken. En daar vindt hij de weg naar Jezus: als we leven zoals Jezus, dan komt die nieuwe wereld dichterbij. Leven zoals Jezus, dat is rechtvaardig zijn, en mild, en geweldloos, en zorgen voor zwakke mensen.
En zie, Johannes doopte de mensen die in dat geloof wilden leven, als teken van hun overtocht naar een nieuw leven. Aan zon nieuw leven beginnen, dat is je in een brede, onbekende rivier wagen om naar de overkant te zwemmen. Van de woestijn van het oude leven, naar het land van de belofte. Om dat te durven moet je veel geloof hebben.
Geloof dat het water je niet zal verzwelgen. Geloof dat er een andere oever is, ook als we die nog niet zien. In dat geloof hebben we Zoë, Finn en Benjamin symbolisch ondergedompeld in het doopwater.
Vanzelf zullen zij en wij niet aankomen in dat beloofde land. Wij moeten ook beleven wat we geloven: goed proberen te zijn zoals Jezus. Alleen kunnen we dat niet. Gelukkig zijn we met velen: ouders, een familie, peters en meters, en die gelovige mensen hier. Wij helpen elkaar bij het zwemmen om het hoofd boven water te houden, want soms zijn de golven wild en dreigend.
Maar de diepste grond van ons geloof, de vaste bodem onder onze voeten, is dat wij gedragen worden door een kracht die sterker is dan het kwade. Die kracht blijft ons trekken, zelfs als we denken dat we ten onder gaan. In die kracht is Jezus blijven geloven, ook als alles donker werd rond zijn kruis. Jezus heeft die kracht een naam gegeven: Onze Vader.
Ook als we ons machteloos voelen, Hij zal ons veilig doen aankomen.
Dat geloof moeten we blijven koesteren, en dan zullen wij nu al aan die nieuwe wereld kunnen bouwen, waar mensen elkaar niet meer als wolven naar het leven staan, maar als Gods kinderen in zijn vrede leven.
(af)wachten wordt: waken - 1e zondag advent A 2016 - Gie
Eerste zondag van de advent A 2016 - Zondag 27 november 2016
Eerste lezing: Jesaja 2, 1-5 - 'De Heer zal ons de weg wijzen en wij zullen Zijn paden bewandelen'
Evangelie: Mattheüs 24, 37-44 - 'Wees waakzaam, want jullie weten niet wanneer de Heer komt'
--- (af)wachten wordt: waken ---
Het is weer zover, het is weer advent. Kijk hoe het eerste kaarsje brandt. STOP!
Als we zo doorgaan, zijn we met Kerstmis nog alleen bezig met het zingen van zeemzoete kerstliedjes.
Jullie willen toch ook een Kerstfeest met body, een feest waar vlees aan zit? Of, een beetje triviaal gezegd, een Kerstfeest met ballen!
Tijd dus om jullie efkes wakker te schudden. Dat is wat Jesaja doet. Hij leefde in de tijd dat Judea bezet werd door Assyrië en vele bewoners gedeporteerd werden. Hij kàn over zijn land dus niet anders dan schrijven in een visioen. Hij schrijft héél overtuigend, hoe het zal zijn als zwaarden worden omgesmeed tot ploegijzers en speren tot snoeimessen. Als geen volk nog het zwaard zal trekken tegen een ander volk, als er écht vrede is. Een beetje Wat als? maar dan in het echt. Bemoedigend en uitnodigend: kom, doe mee, laten we leven zoals de Heer dat wil.
Mattheus denkt verder in dezelfde richting. Hij doet er zelfs nog een schepje bovenop. Jullie kunnen niet in de toekomst kijken, schrijft hij, jullie weten niet op welke dag jullie Heer komt. Blijf dus niet afwachten tot het gebeurt. Als je perspectief hebt, als je iets hebt om naar uit te kijken, dan kun je verder zien.
Maak je klaar, schrijft Mattheus. Wees voorbereid, zoals Noach deed toen hij de ark bouwde. Wacht niet lijdzaam af maar kijk vol verwachting uit naar wat komen gaat.
Hopelijk heb je ze al gezien, de affiche van Samen tegen armoede. Er staan 7 mensen op en het opschrift: Armoede is een verhaal van 1 op 7. Die slogan deed mij denken aan wat je tegenwoordig bij sommige winkels ziet: open 24 op 7. Dat betekent zoveel als: de hele dag lang, alle dagen van de week. Datzelfde geldt ook voor armoede: je bent niet een paar uur per dag arm, of maar enkele dagen per week.
Wij staan er te weinig bij stil, maar, in onze rijke landje leven één miljoen 700 duizend mensen in armoede! Dat is meer dan 1 op 7! Van ieder rijtje van 7 mensen zoals op de affiche, wordt er één uitgesloten van de vele mogelijkheden die de samenleving ons biedt.
Armoede stelt zichzelf niet te koop. Achter vele gevels schuilt een veel complexer verhaal dan je denkt. Sommige dingen zie je maar, als je ze wil zien, als je er ook écht oog voor hebt.
Dit klopt nog lang niet met Gods visioen van licht voor iedereen, dat Jesaja ons voorspiegelt. Eens op een dag zullen alle volken worden samengebracht op de berg van de Heer. Hij zal hen de weg wijzen, en wij zullen zijn paden bewandelen.
De verwezenlijking van zon visioen is altijd weer een samenspel tussen de belofte van God enerzijds, en het engagement van ons anderzijds.
Samen Tegen Armoede nodigt ons uit om niet lijdzaam af te wachten, maar om in actie te komen. Bijvoorbeeld zoals Bas, links op de affiche. Hij is twaalf, houdt van muziek en ook van sport. Maar Bas kent zijn wereld en ook de vierde wereld.
Want Bas is opgegroeid met de verhalen over Robby, in de boekjes van Welzijnszorg. Hij weet dat 1 op 5 kinderen in armoede leeft. Kinderen die, zoals Robby, dikwijls op hun broertje moeten passen, die nooit op reis kunnen gaan... Daarom wilde Bas graag iets extra doen voor mensen in armoede in de buurt.
Hij weet dat deze mensen terecht kunnen in een winkeltje, zoals De Lage Dorpel in Wijnegem of het Onthaal Sint-Antonius dat wij kennen van de Door de mazen van het net-actie.
Om hen te helpen, ging Bas zijn beste beentje voorzetten en begon hij te trainen voor de short run, 5 kilometer van de Ten Miles. Familie en vriendjes konden hem sponsoren. Op die manier, kreeg hij geld bij elkaar om iemand anders vooruit te helpen. Ook op nog een andere toffe manier.
Op 30 april deed Bas zijn vormsel. Het geld dat hij voor zijn communie kreeg, deelde hij in twee: de ene helft ging bij zijn sponsorgeld, de andere helft ging naar een nieuwe basgitaar. Zelfs een kleine held als Bas, kan het armoedemonster een toontje lager laten zingen.
Het is weer advent, de voorbereiding op Kerstmis.
Wij begonnen die vandaag met Bas, de grote kleine held op de affiche.
En over 4 weken, met Kerstmis, zullen we eindigen bij die andere Kleine, héél grote, die niet op de affiche staat.
Maak je klaar, bereid je voor, zoals Noach met de ark. Of zoals de leuze van de scouts: be prepared, wees voorbereid.
Wees in verwachting naar wat komen gaat. Dat is advent, Amen.
Inspiratie deels gevonden in: notas van Egbert Roose en de homilie van de Vlaamse Bisschoppen naar aanleiding van de invoering van de aangepaste versie van het Onzevader
Evangelie: Lucas 23, 35-43 - 'Toespraak over de val van Jeruzalem en de komst van de Mensenzoon'
--- Samen leren we het nieuwe Onze Vader zingen ---
Hier de nieuwe tekst, met in cursief de wijzigingen voor Vlaanderen.
* Onze Vader, die in de hemel zijt, * uw naam worde geheiligd, uw rijk kome, uw wil geschiede * op aarde zoals in de hemel.
Geef ons heden ons dagelijks brood en vergeef ons onze schulden, * zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren, * en breng ons niet in beproeving, maar verlos ons van het kwade.
Evangelie: Lucas 21, 5-19 - 'Toespraak over de val van Jeruzalem en de komst van de Mensenzoon'
--- Samenspannen naar beter leven ---
Lieve mensen,
omdat we blijven streven naar nooit meer oorlog, gedenken wij op 11 november de wapenstilstand van weleer!
Omdat wij blijven streven naar nooit meer oorlog beleefden vorige zaterdag 5 november, ongeveer 700 mensen hier een Vredesconcert! nog steeds in t kader van de herdenking van den grote oorlog 1914-1918!
In de liederen hoorden we de gewone soldaten zingen hoe Alles ooit goed komt en hoe alles voorbij gaat Zo zongen ze om er de moed in te houden. Uitzingen dat de ellende van een oorlog en een bezetting niet definitief is, dat ook het grootste machtsvertoon voorbijgaat Zon positieve gedachte behouden is zo belangrijk om er niet aan ten onder te gaan.
Het evangelie zegt vandaag net hetzelfde tot die jonge christen gemeenschap van toen Lucas dit evangelie schreef, het evangelie zegt tegen die gemeenschap die vervolgd wordt : Mensen, alles gaat voorbij.
En dat evangelie zegt dat nog altijd, tegen mensen in deze tijd en vooral ook tegen ons! Onze levenservaring zegt hoe veel van wat we moeten meemaken voorlopig is, voorbijgaand is , good-luck en tegenslag, vreugde en verdriet
Onze generatie ervaart dat wellicht nog sterker dan de vorige.
11/9! Wij zijn de generatie die op enkele ogenblikken tijd de WTC torens zagen instorten : geen steen werd op de andere gelaten. De WTC torens, toen de hoogste van de hele wereld, toen de trots van Amerika! Deze week 9/11 met de nog steeds de te dragen gevolgen van die grote ineenstorting: Donald Trump gekozen om de nieuwe president van dat trotse Amerika, te worden!
Wij zijn de generatie waarvan één op de drie kinderen in een nieuw samengesteld gezin zijn terechtgekomen omdat het oorspronkelijk gezin waarin zij ontvangen zijn, ineengestort is.
Wij zijn de generatie die 100-duizenden vluchtelingen zien toestromen uit ineengestorte naties, uit nieuwe oorlogsgebieden! Een deel dat kiest voor het rijke westen, voor ons verzekerd mooie bestaan. Een deel dat vlucht om zo vlug mogelijk terug te keren als wapenstilstand zich aankondigt in hun moederland.
Wij zijn de generatie die onze kerken zien ontwijd worden.
Het lijkt alsof niets nog heilig is voor onze generatie : het gezin niet, het lichaam niet, de vrouw niet, de kerken niet, zelfs de dode niet!
Alles wordt omvergeworpen : geen steen wordt op de andere gelaten.
De vraag is : hoe gaan we daar als christen mee om ? Doen alsof er niets aan de hand is, of fatalistisch de gebeurtenissen afwachten t kan gemakkelijk zijn, maar is zeker niet moedig.
Wat zegt ons het 2e luik van dit evangelie: Gij wordt voorgeleid aan koningen en gouverneurs omwille van mijn naam; dat geeft u de gelegenheid om te getuigen. Neem u heilig voor om u er van tevoren geen zorgen over te maken hoe u zich zult verdedigen. Want Ik zal u wijze woorden in de mond leggen, zodat geen van uw tegenstanders u zal kunnen weerstaan of tegenspreken
Het zal erop aankomen om te durven getuigen zegt het evangelie.
Wij zijn de generatie waarin onbenulligheden worden verheven tot symbolen om voor te leven. Het gouden kalf uit onze gewijde geschiedenis van weleer is nooit ver weg geweest! Wij zijn de generatie van koning auto, van koning voetbal, van koning fuif, van koning Pokemon. Alles is goed om zich aan vast te houden.
Onze generatie heeft christenen nodig, heeft ons nodig die in hun levensbeschouwing verder kijken dan het eindige, die naar het on-eindigende durven kijken. Mensen die moed houden om op te komen tegen de afgoden van de tijd.
Onze generatie heeft heel veel van die mensen!
Daarom is er onze organist Johannes Tuy die op de 15de verjaardag van 9/11 de herkenningsmelodie speelde van elke gedachtenis die plaats heeft op punt Zero..
Daarom is er Veerle Malschaert. Veerle, als moeder van 2 kinderen, pas gescheiden en soms ontroostbaar.. Ze brengt ze een onemanshow. Ontwapenend eerlijk en kwetsbaarder dan ooit, brengt zij ontroering met een schaterlach
Daarom is er Tutti Fratelli. Reinhilde Decleir en Nienke Reehorst die vluchtelingen op het podium zet voor het grote publiek en hen zo een waardige plaats geven in het leven.
Daarom is er Marc Sleen die met zijn cartoons en stripverhalen de wanorde aanklaagt door, met een voor een lach.
Daarom mogen we bij het overlijden van Leonard Cohen, over heel de wereld, genieten van zijn getuigenisliederen die voortdurend zoeken naar hoe moet dat in deze wereld?
Daarom is er Anna3 die naast de eucharistievieringen plaats geeft aan orkesten, koren, individuen, die met de schoonheid van de muziek opkomen tegen de wantoestanden in de maatschappij.
Daarom is er het jaar van de Barmhartigheid! Waar over de hele wereld aandacht is voor de 7 werken van barmhartigheid. Kijken we naar zondag 6 november, waar over de hele wereld in zoveel mogelijk gevangenissen, de Bisschop van de streek of de vicaris ging bidden, samen met hen. Waar koren moed gingen inzingen, en 1000zende mensen een ketting van barmhartigheid vormden rond hen.
Zon getuigende mensen zijn kostbaar in onze samenleving. Zij zijn als reddingswerkers in het puin van de ingestorte zekerheden. Zij zijn het straaltje hoop in de moeilijkste omstandigheden van ons leven. Zij vechten tegen de verwoestende kracht die leeg maakt en onleefbaar.
Mensen die, christelijke waarden in het vaandel dragen, ook al komen ze niet zo regelmatig naar de kerk. Mensen die diep, eerlijk, rechtvaardig omgaan met de kwetsbaarheid van het leven zijn veel christelijker dan zijzelf ooit zouden kunnen denken!
In de grootste verschrikkingen, is de hoop het grootst voelbaar. Zo buigen we spannend samenleven om naar samenspannen op weg naar een beter leven.
Evangelie: Lucas 9, 18-23 - 'Het lijden van de Mensenzoon en zijn volgelingen'
--- Wie ben Ik? ---
Mag ik de eerste zin van het laatste verhaal, het evangelie, dat daarnet werd voorgelezen, nog eens herhalen?
Jezus was samen met enkele vrienden eens aan het bidden. Dat is precies wat wij hier nu ook aan het doen zijn. We komen samen met vrienden, met familie, met alle mensen die eigenlijk hetzelfde gedacht hebben samen komen om bij mekaar te zijn en misschien te bidden.
Oh wat is dat moeilijk vandaag.
Bidden. Wij kennen dat van op schone prentjes, of van in boeken, wij kennen dat van onze grootouders, wij kennen dat van op tv als we de paus zien .
Maar hier, in deze ruimte, nu op dit moment? Daar hadden we misschien nog niet aan gedacht?
Omdat bidden soms zo moeilijk is, omdat we dat niet meer gewoon zijn, lezen we hier elke week een verhaal voor. Vandaag over een mier en een graankorreltje dat een jaar later een heel veld werd.
Maar we lezen ook elke week een stukje uit het leven van Jezus voor. Gewoon om het beter te begrijpen, gewoon om Jezus beter te leren kennen, of dichter bij ons te hebben. Zo kunnen we hem hier aanspreken, en dat is bidden.
De bijeenkomst van vandaag noemen we een wegwijzerviering Dat is speciaal, weet je waarom? Omdat jullie er zijn. Omdat er vele gezinnen zijn, ook papas en mamas, en broers en zusjes. Dus veel jonge mensen. Dat doen we 1 keer in de maand. Zo speciaal jongeren en jonge gezinnen uitnodigen, samen met de wat ouderen luisteren naar dat verhaal van die Jezus.
En samen proberen te bidden.
En elke keer in de wegwijzerviering gaan we dan een speciaal vredesmoment inlassen. Zoals gisteravond de kerk hier helemaal vol zat voor een vredeconcert. De vrede: is een heel belangrijk onderdeel van onze viering. Je moet straks ook maar eens naar die kruisweg gaan zien. Gaat allemaal over de eerste wereldoorlog. Hoe meer we weten over de oorlog, hoe belangrijker de vrede wordt.
Nu terug naar ons verhaal.
Wat zeggen de mensen over mij vraagt Jezus dan aan ons. Wie zeggen de mensen dat Ik ben?
Dit is een beetje zoals daarstraks, toen de priester onze naam vroeg wie ben jij?
Het is heel belangrijk dat de mensen u kennen, ja zelfs bij uw naam. Als men uw naam kent, dan hoor je erbij. Het is helemaal anders als men zegt: zeg, dingeske, of zeg manneke, of zeg juffrouwke
Dan weet je amper of iemand het tegen u heeft. Maar als men zegt Zeg Sylvia, of zeg Brent, dan weet je die kennen mij hier
Zo is het met Jezus ook gegaan. De mensen zeiden: Je bent als Johannes de Doper Dat is iemand die net voor Jezus kwam en de mensen aansprak, en hen overtuigde Je moet goed doen En hij trok ze mee in de club. Ze hoorden erbij.
Maar toen zei Jezus iets heel moeilijk.
Hij vroeg hen zelf, hou het maar voor u. Loop er niet mee rond.
Hij vertelde hun Er zal een tijd komen dat ze mij niet meer willen, dat ze mij zullen vernederen, slaan, pesten, uitlachen, ja zelfs doen verdwijnen. Maar na 3 dagen zal ik terugkomen en bij jullie zijn.
Toen waren ze gerust en toen zeiden ze: er kan niets gebeuren met ons. Wij gaan hem volgen, en we zullen regelmatig terug samen komen en met hem spreken. En dat is nu precies bidden. Dat is wat wij hier elke week doen.
Niet meer niet minder.
Ik krijg hoe langer hoe meer het gevoel dat Hij erbij is. Hopelijk zien wij jullie hier nog dikwijls terug. Dan vertellen we samen verhalen en luisteren we naar Hem en ook naar mekaar.
Iedereen die hier zit, wenst jullie een schitterende voorbereiding naar jullie groot moment binnen een 6 tal maanden. En uw ouders en familie willen met jullie naar iets toeleven. Als een grote vriendenploeg, samenkomen om te luisteren en te vertellen. Dat is al een grote stap om te leren bidden.
Evangelie: Lucas 19, 1-10 - 'Zacheüs, kom vlug naar beneden'
--- Angst? ---
Ik had kunnen beginnen met een grapje op het evangelie, waarin Jezus precies het tegenovergestelde zegt van Zacheüs, ge kunt den boom in! Maar ik doe dat niet, omdat het weer zon bijzonder weekeind, of beter een week-begin is. En dan heb ik het niet over het overschakelen van zomer- naar winteruur.
Woensdag is het Allerzielen en dinsdag Allerheiligen. Maandag dus allerheiligenavond, in het Engels All Hallows Eve, oftewel Halloween. Niet meteen een gebeurtenis waar wij in de kerk een associatie mee hebben. Want hoewel Allerheiligen van oudsher een katholiek feest is, lijkt Halloween dat niet meteen.
Of toch wel? Tot aan de hervorming van de liturgische kalender na het laatste concilie, had Allerheiligen een vaste avondmis.
Allerheiligenavond was vroeger dus wél een goede katholieke traditie. Op die avond mochten zwervers en werklozen langs de deuren gaan om te bedelen, hetgeen anders verboden was. Het kon dan gebeuren dat er een zwerver aan je deur kwam die zich een lange tijd niet had gewassen, die stonk en in vodden liep.
Daarvan kon je wel eens goed schrikken op een donkere avond. Daar komt het verkleden op Halloween vandaan: de mensen even laten schrikken om vervolgens te bedelen om eten of, zoals nu, om snoep.
Ook verkleden velen zich als geraamte of als zombie. Hier komt een oud heidens gebruik samen met een christelijk gebruik: de dood wordt te kijk gezet. Voor christenen is de dood door de verrijzenis van Christus overwonnen. Daarvan getuigen alle heiligen op Allerheiligen.
Wist je dat wij hier op Linkeroever een Halloween-straat hebben? De Halewijnlaan! De naam van die laan gaat terug op een middeleeuws lied: de Ballade van heer Halewijn, een van de oudste Nederlandse volksliederen, vermoedelijk uit de 12de of 13de eeuw.
Een heer is die Halewijn nauwelijks te noemen. Hij was een roofridder, een demon, die met zijn gezang jonge maagden meelokt naar het bos om hen daar te doden.
Een jonge prinses die ook door hem is meegelokt, wacht hetzelfde lot. Als ze aankomen op het galgenveld (ja, wij hebben hier ook een Galgenweellaan!) mag zij kiezen hoe zij zal sterven. Daar ziet onze dappere koningsdochter de kans schoon om zelf Halewijn te onthoofdden.
Het spannende verhaal is in heel Europa al eeuwenlang in verschillende versies mondeling doorgegeven. Gezongen of verteld bij het haardvuur, klonk het allemaal nog een beetje griezeliger. Één versie ervan is die van Halloween, waarbij de griezel met zijn pompoenhoofd wordt onthoofd en gedood. In de meeste gevallen komt het erop neer dat de slechterik, onze Halewijn, die symbool staat voor het heidendom, door het goede, het christendom, wordt overwonnen.
Tot daar Halloween en Halewijn.
Nu kijken we even rond in onze kerk, waarin momenteel de Kruisweg van angst en dood staat opgesteld. Die kruisweg is gemaakt door Jan Van Buggenhout (1934-2014) uit Walem en bestaat uit 14 banners, waarop telkens een grote foto, vergezeld van een pakkende tekst.
Toen hij enkele jaren geleden nadacht over een tentoonstelling van de Heemkundige Kring, naar aanleiding van de herdenking van de eerste wereldoorlog, kwam hij tot de vaststelling dat er heel wat parallellen te trekken zijn tussen beelden uit die periode en de staties van de kruisweg.
Zo rijpte het idee over een soort alternatieve kruisweg met beelden uit die Groote Oorlog. Hij wilde vooral de kleine mens in de grote oorlog belichten, zoals die geconfronteerd werd met angst en dood, en bereikte dat doel met deze Kruisweg van Angst en Dood.
De kruisweg bestaat uit 14 banners op een staander, met daarop telkens een titel gelinkt aan de kruisweg, een kleine tekening, van Jans vriend Albert Verbiest, en een grote foto met wat uitleg, die de link legt met de kleine mens, soldaat of burger in de oorlog in het dorp Walem. Bij statie 4, Jezus ontmoet zijn moeder, bijvoorbeeld een beeld van oorlogsfotograaf Robert Scotland Liddell, die een oude vrouw ontmoet, op de vlucht met haar huisgenoot, een papegaai.
Ze liet zich fotograferen bij de brug van Walem, tussen soldaten op weg naar het front. Of bij de 7de statie, geen Christus gevallen onder het kruis, maar de foto van een gewone soldaat die op 30 september 1914 sneuvelde aan de Walem-brug. Zo geeft iedere banner in beeld en tekst een indrukwekkend getuigenis van het leed dat een oorlog veroorzaakt voor de kleine man.
Jammer genoeg heeft Jan Van Buggenhout de praktische uitwerking van zijn kruisweg niet meer meegemaakt. Hij overleed plots in februari 2014.
De Kruisweg van Angst en Dood doet me denken aan een dichtwerk van die andere straatgenoot op Linkeroever: Paul van Ostaijen (1896-1928). Nadat hij in 1918 naar Berlijn gevlucht was, beschreef hij zijn indrukken van die losgeslagen stad onmiddellijk na de eerste wereldoorlog. Maar ook de emoties van zichzelf: een vertwijfelde dichter op zoek naar zijn eigen ik. De titel van zijn dichtbundel is bijna hetzelfde als die van de kruisweg: De Feesten van Angst en Pijn. De jonge dichter schreef het in zijn bekende stijl: expressief, veelkleurig, met grote en kleine letters.
De tekst is tegelijkertijd vooruitstrevend en mystiek als kinderlijk eenvoudig.
Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Op Linkeroever zijn er mensen die, geïnspireerd op de eerste wereldoorlog, hun stem wilden laten horen. De Thirty Old Men, een gelegenheidskoor met 30 mannen (12 tenoren, 10 baritons en 8 bassen) onder leiding van Hugo Van Dijck, zingen hier in onze kerk op 5 november a capella een 'In Flanders Fields' concert. Zij zingen een beetje voor hun eigen plezier maar vooral voor het goede doel.
Voor wie het had willen meemaken: er zijn helaas geen plaatsen meer beschikbaar. Hun concertzaalzaal, onze kerkruimte, is al bijna twee maanden uitverkocht. Maar voor jullie is er een troostprijs: de unieke oorlogskruisweg valt vanaf nu tot na het Vredesconcert van 5 november 2016, te bezoeken en te bewonderen hier in onze kerk.
Ik zou willen eindigen met een verwijzing naar het evangelie, waarin Jezus aan Zacheüs precies het tegengestelde zegt van: ge kunt den boom in! Jezus zegt: kom vlug naar beneden, want Ik moet in uw huis verblijven.
Alle voormelde mensen: van Ostaijen met zijn dichtwerk, Van Buggenhout met zijn kruisweg, de Thirty Old Men met hun vredesconcert, doen iets gelijkaardigs. Zij zetten hun deur en hun blik voor ons open. En daarmee zetten zij een neus tegen de angst en verdriet. Van de angst van oorlog en halloween naar de hoop op vrede en graag zien.
Want waar mensen mekaar graag zien, daar hebben zij minder angst en pijn. Daar komt vrede als vanzelf. Dáár genezen mensen, die het alléén niet redden. Daar kan kwaad en lijden overwonnen worden en moeten kleine mensen zoals wij nooit bang zijn.
Evangelie: Lucas 18, 9-14 - 'Gelijkenis van een farizeeër en een tollenaar'
--- De goede nederigheid ---
Ik had het nooit van mezelf verwacht, maar ik begin meer in het evangelie te lezen. En ik kan het jullie alleen maar aanraden. Zon tekst als vandaag, bijvoorbeeld, die vraagt daarom. Als ik dat hoofdstuk 18 doorlees, dan vind ik teksten die ons verhaal kunnen verduidelijken. Dat we moeten worden als kinderen, staat een beetje verder. En ook die merkwaardige uitspraak: Niemand is goed dan God alleen. Straf. Jezus maakt voor zichzelf geen uitzondering.
Maar dat is voer voor theologen.
De tollenaar besefte dat hij tekort schoot. Ik denk dat het verhaal duidelijk is: als we zelf denken dat we beter zijn dan een ander, ja, dat we bij de goei zijn, dan zitten we fout. Ergens anders in het evangelie staat: wie zonder zonde is.... Wie het spoor van Jezus volgt, beseft dat zij of hij niet zonder zonde is, en dus niet moet neerkijken op mensen die in de fout gaan.
Is dit een deprimerende verhaal?
Neen, integendeel. Dit is hoopgevend. Ooit, geloof ik, komt het moment dat we botsen op onze onvolmaaktheid, op onze zwakheid, op ons onvermogen. Ons onvermogen om te leven zoals we zouden willen leven. Ons onvermogen om altijd te vergeven. Ons onvermogen om altijd verdraagzaam te zijn. Ons onvermogen ook om gezond te blijven, om ons leven in handen te houden, om sterk te blijven. Is dat niet de kern van wat we, lang geleden misschien, baden in het Wees gegroet: bid voor ons, arme zondaars, nu en in het uur van onze dood...?
Alle goeds dat we in handen hebben, onze eigenschappen, onze wilskracht, onze gezondheid, dat alles hebben we gekregen, maar het is niet ons eigendom, zelfs niet onze verdienste. We hebben talenten gekregen om er zorg voor te dragen, om ermee te woekeren, maar ze zijn ons toevertrouwd door een Ander.
Als we kwaliteiten hebben, zijn ze een cadeau.
Betekent dan dat zon tollenaar er maar op los mag leven, efkes vergiffenis kan vragen, en dan naar huis kan gaan alsof er niets gebeurd is? Lees verder in Lucas: het volgende hoofdstuk, 19, begint met het verhaal van Zacheüs de tollenaar. Jezus verkondigt dat er altijd barmhartigheid mogelijk is als men ervoor open staat. Als men inderdaad een ander leven wil leiden, als het berouw oprecht en gemeend is. Dan geeft God een nieuwe kans, dan rechtvaardigt hij die mens.
Zo leefde Jezus ook. Hij keek niet neer op rovers lees het lijdensverhaal , op onrechtvaardigen, op echtbrekers. En hij roept ons om ook zo met elkaar om te gaan.
Hij roept ons op om zelf nederig te zijn. Niemand is goed dan God alleen .
Maar hij roept ons ook op om, in die nederige zelfkennis, volop te vertrouwen op Gods barmhartigheid. De Vader neemt ons voor lief zoals wij zijn. We mogen optimist blijven, hij staat altijd klaar om te vergeven.
Als we geloven in die eindeloze barmhartigheid, dan zijn we in staat ze door te geven aan de anderen. We zullen op hen niet neerkijken, maar hen oprichten. Zo beginnen we te gelijken op Jezus, die ook in zijn evangelie, gezegd heeft: Leer wat het betekent: Barmhartigheid wil ik en geen offers.
Evangelie: Lucas 18, 1-8 - 'Gelijkenis van een rechter en een weduwe'
--- De aanhouder wint ---
Vandaag moeten we het hebben over bidden. Zowel de eerste lezing als het evangelie gaan over dat thema. In het verhaal uit het boek Exodus vraagt Mozes in een gebed de steun voor de Israëlieten in hun strijd tegen Amalek. En in het evangelie is er een weduwe die de rechter maar blijft vragen en smeken, blijft bidden dus tot hij naar haar luistert.
Nu is bidden geen populair woord of thema meer vandaag.
Voor mensen van vandaag bijvoorbeeld is bidden absoluut niet sexy, om het met een hedendaags woord te zeggen. Vraag maar eens aan groep jongeren: wat gaan we doen vandaag? Als we nu eens een uurtje zouden bidden. Veel succes gaan we daar niet mee halen
We hebben het bidden ook grotendeels afgeschaft. Vroeger hadden we toch een morgengebed en een avondgebed. En ook een gebed voor het eten en na het eten. En op school begon elke les met een gebed en vaak was er ook een gebed op het einde. Ook een samenkomst van de jeugdbeweging opende met een gebed. Nu is er zelfs in een christelijke of parochiale samenkomst hooguit nog een bezinning om de avond te openen.
Als we mensen vragen waarom ze niet meer bidden, is het antwoord meestal: waarom zouden we dat nog doen?
Wie wordt er beter van? En wat brengt het op? Want het spreekwoord luidt wel: wie bidt, zal verhoord worden. Maar in de praktijk klopt dat niet altijd. Ons gebed wordt niet altijd zomaar verhoord. We kunnen heel lang en intens bidden voor een genezing. Maar vaak geneest die zieke helemaal niet.
Integendeel!
En toch komen wij hier elke week samen om te bidden. En we schrijven soms onze intenties in het intentieboek. Dat betekent dan toch dat wij het in zekere zin belangrijk vinden. En er zijn kloosterorden waar mannen of vrouwen hun leven wijden aan het gebed. Ze vullen hun dagen met allerhande vormen van werk en dienstbetoon, maar enkele keren per dag komen ze samen om te bidden.
Op regelmatige en vaste tijdstippen van de dag.
Typerend is ten eerste dat zij niet bidden om een bepaald doel te bereiken of iets specifiek gedaan te krijgen. Het is niet zo van: als ik lang en goed genoeg bid, krijg ik dat bepaald resultaat. En nog heel typisch en heel belangrijk: zij komen samen om te bidden. Zij bidden niet alleen, zij bidden in groep, zij helpen en steunen elkaar. Ze bidden samen en samen houden zij het vol. Daarom ook komen wij hier regelmatig samen. Op ons eentje bidden is niet hetzelfde.
We konden het ook merken in de eerste lezing vandaag, uit het boek Exodus.
Het is misschien een beetje vreemd dat Mozes tot God bidt om steun te vragen tijdens een strijd, tijdens een oorlog. Maar het is niet zomaar een oorlog van het ene volk tegen het andere. De tegenstander is Amalek. En Amalek is zo ongeveer de verpersoonlijking van het kwaad. Hij symboliseert de vijand bij uitstek, ook de vijand die in de mens zelf schuilt.
Vandaar dat Mozes zich en zijn volk bedreigd weet.
En daarom heft hij de handen ten hemel en zoekt hij bij God steun en hulp. En zijn opgeheven armen drukken zijn hoop uit, zijn vertrouwen en geloof in die God. Maar dan krijgt hij spierpijn en moeten anderen hem helpen. En Aäron en Chur komen zijn armen ondersteunen. En zo kunnen zij samen weerstand bieden aan het kwaad. Bidden wordt een vorm van samenzijn, een vorm van samen werken, een uiting van gemeenschap. Op je eentje bidden lukt blijkbaar niet, we moeten elkaar helpen, we moeten elkaar letterlijk ondersteunen.
Misschien spreekt die vorm van bidden ons meer aan dan die in het evangelie van vandaag. Want daar lijkt het er veel op dat de rechter pas toegeeft om van het voortdurend aandringen van die weduwe verlost te zijn. Al moeten we wel erkennen dat zij blijk geeft van vertrouwen en volharding. Naar haar verwijst ook de titel van deze viering: De aanhouder wint. Blijven bidden en niet opgeven, zoals Jezus vraagt. Ook daar kunnen we iets van leren.
Maar wellicht meer toch van Mozes en Aäron en Chur. En van kloosterlingen die elkaar steunen en versterken in hun gebed. En die niet persé bidden om voor zichzelf iets gedaan te krijgen. Voor wie bidden een vorm wordt van intens samenzijn en samen werken.
De vraag blijft natuurlijk: wat brengt dat bidden op?
En waarom zouden wij bidden?
Iemand die veel geleerder is dan wij allemaal samen is Albert Einstein. En van hem is deze uitspraak: Bidden verandert de wereld niet. Maar bidden verandert mensen. En mensen kunnen de wereld veranderen
Ieder van ons kent het wonderlijk verhaal van het Evangelie.
Het wonder van de broodvermenigvuldiging, het spreekt ons sterk aan.
We zouden willen dat het nog steeds kon,
als we onze problemen zo konden oplossen!
De realiteit is echter anders.
We blijven geconfronteerd met onze dagelijkse zorgen,
de moeilijkheden die het ouder worden met zich meebrengt,
ziekte, het niet meer mee kunnen.
Dan is het niet gemakkelijk om in die zalig prediking te geloven.
We kunnen echter niet altijd het leven manipuleren naar onze zin.
Naar wat wij vinden hoe het zou moeten lopen.
We moeten verder met de dingen die ons overkomen,
Er het beste van maken hoewel dat niet eenvoudig is.
Maar de vermenigvuldiging beruste op solidariteit,
ieder deelde eten met de ander.
*** Voorbeeld: verwenavond op BR vakantie
Even stil staan bij de eerste lezing
breng mij een mosterdzaadje uit een huis dat nooit verdriet heeft gekend;
Persoonlijke belevenis: Enerzijds groot verdriet, verstrikt in eigen kring
De ervaring van gedragen worden door anderen
Anderzijds het openstellen voor anderen
Ieder van ons heeft zijn rugzak te dragen,laat we hem even afzetten
Onze rug rechten en naar de andere kijken en zeggen ça va.
We moeten niet te vlug de maatschappij in twee delen.
We weten vaak niet welk verhaal achter het gezicht van een medemens zit
Sommige uiterlijk kwetsbare mensen zijn krachtige persoonlijkheden.
Sommige uiterlijk gezonde en krachtige mensen dragen een verborgen kwetsbaarheid in zich,waarvoor ze zich schamen of van waaruit ze gevoelig zijn voor andere mensen.
Ik en jij,
Ik voor jou en jij voor mij
Zo zorgen wij voor elkaar.
Wij nemen het op voor elkaar
Waar halen we de moed om niet op te geven
Mensen met ziekte en met verzorging
Mensen met beperkingen ,met ondersteuning
Verzorgenden professioneel en als vrijwilliger
samen kunnen we elkaar ophemelen
Als wij het zo gaan doen,
als we vriendschap,hulp, liefde van onze medemens mogen ervaren.
Als we een woord van bemoediging krijgen
dan kunnen we weer verder.
Dat kan ons een zalig gevoel geven,
een steun betekenen.
Kunnen we onze problemen relativeren
kunnen we het leven beter aan
Als we nu eens trachten het leven een beetje zonniger in te zien,
Evangelie: Lucas 17, 5-10 - ' Lessen voor de leerlingen'
--- Geloven kan bergen verzetten ---
Heeft u ook wel eens dat knagende gevoel wanneer de herfst begint?
Het gevoel dat de zomer weer veel te snel voorbijvloog. Met de jaren wordt het alleen maar erger.
Ik heb dat gevoel, van de zomer is weeral voorbij, steeds met de Sint-Annekesfeesten.
Maar anderzijds geeft het een gevoel van er moet nog heel wat komen voordat de winter er is
De zon komt nu 2 minuten per dag later op en gaat 2 minuten per dag vroeger slapen. Dat is 4 minuten per dag. Voelt u dat ook? Het wordt inderdaad frisser, je zou bijna zeggen eindelijk
Maar de herfst komt eraan. Na de Sint-Annekesfeesten kleurt de natuur op haar mooist. We zijn langer binnen, meer onder mekaar, het wordt gezellig in huis.
Misschien is dat nog het belangrijkst opzet van de Sint-Annekes feesten: gezellig bij mekaar kruipen Gewoon straks linksaf slaan en je bent er. Dat is ook het thema van dit jaar.
Maar wat heeft dit nu met het thema van de lezingen van vandaag te maken? Met uw geloof kun je bergen verzetten.
Als de mensen die deze feesten organiseren er niet in zouden geloven zou het al lang niet meer bestaan. Als je niet gelooft dat het belangrijk is om mekaar te ontmoeten ben je wel erg eenzaam en dat is niet goed.
De apostelen smeekten: Heer geef ons meer geloof Dat is nog eens eerlijk toegeven dat een geloof als een mostaardzaadje maar pover is. Dat het moet groeien. Dat is eigenlijk ook de opdracht van de catechese. De begeleiding van eerstecommunicanten en vormelingen komt erop neer dat hun geloof in het begin zo klein is als een mostaardzaadje en dat het moet groeien. Er zijn gelukkig fantastische mensen die dit op zich nemen.
Herman Van Veen zingt in het lied Suzanne: En Jezus was een visser, die het water zo vertrouwde, dat hij zo maar over zee liep
En wat verder: Je moet hem wel vertrouwen, hij heeft al jouw gedachten in zijn hand.
En als je denkt, dat haal ik nooit, zon geloof is te sterk voor mij, dan pas ben je goed gestart. Geloven dat je het kunt, dat doet de zwaarste steen niet zinken. Geloven dat je gelooft. Misschien is dat al genoeg voor vandaag. Geloof maar in jezelf, Hij zal u wel ondersteunen en je de weg tonen.
Omdat het vandaag Sint-Annekesfeesten zijn, omdat we daarnet zongen tot 7 x 70 maal vergeef ik een ander zijn schuld, wil ik eindigen met een verhaal.
Ik denk aan moeder Theresa. Er was bij haar heiligverklaring ook kritiek te horen. Het was, onder andere, een moeilijk mens. Ook een heilige kan lastig zijn. Pater Damiaan was ook gene gemakkelijke. Niet perfect dus. Maar in al haar onvolmaaktheid toont moeder Theresa ons een van de meeste belangrijke en ongemakkelijke uitdagingen van het evangelie: dat we de armen moeten liefhebben. Omdat God de armen liefheeft. Daar zijn we na 2000 jaar christendom nog niet klaar mee.
En misschien vinden een aantal van die critici haar een moeilijk mens, omdat ze ons ongemakkelijk maakt. Je moet het maar doen: vuile hoopjes miserie van de straat rapen, waar niks meer aan te doen is, behalve stuntelig proberen hun laatste lijden wat dragelijk te maken, als men niets anders meer kan doen dan de lippen van die eenzame mens wat te verfrissen.
Moeder Theresa doet wat in het evangelie staat. Als de arme Lazarus opgenomen wordt in de schoot van Abraham, is dat in de lijn van andere teksten in de Bijbel. Zalig de armen, staat er. Dat is inderdaad een ongemakkelijke en choquerende boodschap. Zij stelt ons voor de vraag: wat doe jij voor de arme?
Wat doe ik voor de arme ..
Het wordt nog ongemakkelijker wanneer we lezen wat er over de rijke man staat. Ook ik kan me aangesproken voelen, als profeten in het Oude Testament te keer gaan tegen de rijken, en als Jezus zegt Wee u, rijken.... Nu kan men zich afvragen bij dit verhaal: wat doet deze rijke man fout, om zo gestraft te worden? Er wordt niet gesproken van uitbuiting, of mishandeling, hij jaagt tenslotte Lazarus niet weg. Maar daar zit het hem. Hij ziet Lazarus niet liggen. De arme voor zijn deur bestaat niet voor hem.
Hij hoort het woord van Mozes en de Profeten niet, dat oproept om zoals God de armen te koesteren. En, zegt het verhaal, als deze man sterft, is het met hem samen met zijn rijkdom ook gedaan. Zijn geld en zijn purperen kleren zijn van geen tel meer. En de troost van Gods ontferming is onbereikbaar geworden, van God heeft hij zich niets aangetrokken.
Wat moeten wij nu, met dit ongemakkelijke verhaal? Want misschien beseffen velen onder ons dat wij toch bij de mensen horen die zich rijk mogen noemen, rijker dan de dompelaars, gelukkiger dan mensen naast ons die door verdriet gebroken worden. Zijn wij slecht, omdat we meeval kennen, omdat we hard gewerkt hebben en de vruchten daarvan plukken, omdat we een fatsoenlijk pensioen hebben en zuinig geleefd hebben?
Het evangelie is geen gemakkelijk boek, het schudt ons wakker, het trapt op onze staart. Maar een van de zekerheden die ik uit die soms verwarrende en tegenstrijdige teksten haal, is dat Jezus ons niet bang wil maken. Hij komt niet om te verwijten. Rijkdom, en de geneugten van het leven, ze zijn geen vloek. Ook de bruiloft van Kana staat in het evangelie, en Jezus had rijke vrienden. Het komt erop aan, als het leven ons goed gezind is en we een fatsoenlijk en gelukkig leven kunnen leiden, wat we daarmee doen. Sluiten we ons op in ons bezit, maken we van geld en goed onze god, of proberen we juist wat we gekregen hebben ook in te zetten voor de nood van de mens naast ons? Steken we tijd, geld, aandacht, geduld in wie minder geluk heeft dan wij?
Als een mens voor onze drempel of in het appartement naast ons in mekaar zakt, doen we dan of we niets gezien en gehoord hebben, of proberen we te doen wat we kunnen, ook als dat niet veel is? Dan, denk ik, neemt God onze onmacht voor lief, en en staat Hij aan onze zijde.
En misschien, als wij bij deze tekst stilstaan, beseffen wij dat wij ook Lazarus zijn.
Niemand is onkwetsbaar voor het noodlot. Rijkdom, macht, succes, het is tijdelijk en zo broos. Ooit zullen wij alles en allen die ons dierbaar zijn moeten loslaten, en arm als Lazarus zal de dood ons meevoeren. Als wij dan geprobeerd hebben te leven naar Jezus woord, door de profeten aangekondigd, dan belooft het evangelie ons dat ook wij door de engelen in de schoot van Abraham zullen gelegd worden. Zo wordt het gezongen in het afscheidslied bij de uitvaart: ten paradijze geleiden u de engelen, zoals eens de arme Lazarus in paradisum. Jezus komt ons niet verwijten.
Evangelie: Lucas 16, 1-13 - 'Gelijkenis van een onrechtvaardige rentmeester'
--- God is niet te koop ---
Fiscus wil via bankkaarten jacht maken op verborgen buitenlandse rekeningen, de technisch directeur van parkeermeterbedrijf Apcoa Belgium verdacht van miljoenenfraude, lezen we in de krantenkoppen! Lula da Silva en Dilma Rousseff, staan in t nieuws voor corruptie! En nog zovele andere voorvallen zijn scheren en inslag
Leg hierbij de Bijbelteksten die we zojuist hoorden, dan zien we hoe de mens met geld, altijd gezocht heeft naar meer, en spijtig genoeg worden dan, op termijn, de gewone en arme mens hiervan de dupe...
Als we dan horen hoe Jezus de onrechtvaardige rechter wijs of verstandig gaat noemen, fronsen we allemaal wel even onze wenkbrauwen
En toch
Dat de pacht van landbouwgronden in Jezus tijd, betaald werd door een deel van de opbrengst van de oogst, dat weten we allemaal wel
En een rentmeester, die beheerde het goed dat de verpachters dan van hem moesten krijgen.
Gelukkig hebben de mensen deze onrechtvaardige rentmeester aangeklaagd en werd hij op t matje geroepen.
Gelukkig heeft hij dan zijn verstand gebruikt om zijn benarde situatie toch een beetje te redden.
Hij bedacht de schuldvermindering, na jaren al veel te veel gevraagd te hebben aan die gewone, kleine pachters.
De schuldvermindering zette niet alleen zichzelf in een beter daglicht, het kwam ook ten goede aan de pachters, die een kleinere som toch beter konden betalen. Het kwam ook de verpachters ten goede, die nu eindelijk hun te goed kregen, omdat de pachters het nu wel konden betalen .
Om heel deze beweging, die toch al een grote ommekeer was in de rentmeester zijn gewone doen, prees Jezus hem wijs of verstandig! En vermoedelijk heeft die rentmeester, doordat hij werd aangeklaagd, toch gestraft geweest
Lieve mensen, wij vinden het toch allemaal enerzijds goed dat er richtlijnen zijn en dat alles geordend wordt, bij situaties waarvan we zeggen: Wat zou jij doen, want ik weet het niet. Maar anderzijds willen we, terecht, niet dat de inspraak in onze privacy te ver gaat.
Time is money wist Shakespeare al.
Money, money, money was ooit een wereldhit van Abba.
Het geld groeit niet op onze rug, zeggen ouders tegen hun kinderen.
Wie het kleine niet begeert, is het grote niet weerd, wordt ons van kindsbeen af ingelepeld.
Het lijkt wel of de wereld één grote supermarkt is, waar alles voor geld te koop is.
Zelfs aan geluk hangt een prijskaartje.
Wat niet te koop is, is God. En dus irrelevant.
Gelukkig zijn er nog mensen die dit dominant geworden marktdenken in vraag stellen.
Daarom zijn wij naar hier gekomen!
Om die knappe, sterke mensen, die wij in de grote vakantie verloren hebben, die mensen die het marktdenken in vraag durfden stellen,
om die mensen te gedenken, zijn de meesten van ons naar hier gekomen.
Want we hebben vechters verloren die opkwamen tegen onrecht.
Wij hebben bekommerde mensen verloren die drie kwartier nodig hadden om een brief naar de brievenbus op de hoek te brengen, omdat ze onderweg naar de problemen die medemensen hebben, luisterden
Wij hebben dooreerlijke mensen verloren die op de fiets, de totop de centiem juist uitgerekende gelden, rondbrachten aan de mensen die het toekwam.
Wij hebben sterke mensen verloren die dag in dag uit voor hun kind met serieuze beperking zorg droegen en in alle stilte hun angst voor hoe nu verder? verborgen.
Wij hebben aandachtige mensen verloren die zorg droegen voor moeder aarde, door niet kwistig om te gaan met water en met eten.
Wij hebben wijze mensen verloren die hun kinderen leerden te eten wat de pot schaft omdat zovele anderen honger lijden.
Wij hebben dankbare mensen verloren die hun kinderen leerden dat zoveel van alles wat ze hebben; dat het gekregen is.
Te beginnen met het leven zelf, met de gezondheid, met de wieg waarin ze geboren zijn, met de scholen die ze moge doorlopen, met het werk waarvoor ze maandelijks een loon krijgen
Wij hebben zovele zorgzame mensen verloren die zo heel gewoon, intens zorg droegen voor hun kinderen en kleinkinderen, mensen die zorg droegen voor hun buren, voor hun zieke vrouw of op de sukkel geraakte echtgenoot.
Zovele mooie, doorgoeie mensen hebben we verloren deze zomer.
Allemaal mensen die ook zorg droegen voor de armste, en actief deelnamen aan de advents actie en deze van Broederlijk delen.
Allemaal mensen die openstonden voor de Bijbelverhalen, voor Jezus boodschap, elke week opnieuw en er ook naar leefden.
Mensen die als dankbare stille beheerders van Gods schepping, groeiden tot prachtige vaders en moeders, tot prachtige buren, tot prachtige medeparochianen, die wij hier en nu met heel veel dankbaarheid, met nog heel veel verdriet om hun gemis, en met heel veel heimwee, gedenken
We hebben het allemaal thuis al wel eens meegemaakt. We hadden iets mooi en keurig weggelegd, op de voorziene plaats en we vinden het niet meer terug. Wie heeft dat weggenomen of verkeerd gelegd? Alleen zorgvuldig zoeken, overal, ook op de minst voor de hand liggende plaatsen, kan uitkomst bieden.
Erger is het als het gaat om een kostbaar of onmisbaar voorwerp. Iets wat veel waard is of een speciale betekenis heeft. Zoals die vrouw in het evangelie, die een zilverstuk kwijt was. En nog erger was het voor die herder. Die miste een schaap, een levend wezen, voor hem onmisbaar in zijn kudde. Natuurlijk gaat die overal zoeken, zorgvuldig zoeken, urenlang.
Je komt wel eens een flyer tegen waarin iemand vraagt uit te kijken naar een verdwaalde hond of een verloren gelopen kat. Voor die mensen is zo een dier soms van levensbelang.
En nog veel erger is het wanneer het gaat om kinderen die spoorloos zijn. Twintig jaar is het geleden dat in ons land de zaak Dutroux losbarstte. De meesten onder ons herinneren het zich nog heel goed. Hoe hij werd opgepakt en meteen een nooit geziene volkswoede ontketende. Twee meisjes die door hem waren ontvoerd, werden levend teruggevonden. Voor vier anderen was het helaas onherroepelijk te laat.
Naar die meisjes was vele weken, maanden, zelfs jaren gezocht. En het was echt wel zorgvuldig zoeken. Tientallen, honderden vrijwilligers werden bereid gevonden om diverse terreinen te onderzoeken en uit te kammen. Met man en macht werd er onverdroten gezocht en gespeurd. Uiteindelijk tevergeefs. Want het spreekwoord luidt dan wel: wie zoekt die vindt. Maar dat klopt helaas niet altijd, ook al wilde men het niet opgeven.
Dat de ouders en nabestaanden, de familieleden en vrienden van de betrokken meisjes het nooit opgaven is logisch. Maar vele mensen bleven zoeken, ook zij die er niet echt bij betrokken waren. En ook al heeft het niet gebaat, op de een of andere manier waren die zoekacties toch hoopgevend.
Even terug naar die herder die op zoek gaat naar dat ene schaap dat verloren gelopen is. Eentje uit de kudde van honderd. Wie geen herder is of er geen affiniteit mee heeft, zegt misschien: ach, één schaap uit de honderd dat je kwijt bent, zo erg is dat toch ook weer niet. Je hebt er nog 99 gezonde over en dat eentje kun je toch wel vervangen.
Maar die herder redeneert zo niet. En Jezus blijkbaar ook niet. Hij vraagt dat we niet alleen zorgen voor de 99 die braaf bij de kudde blijven, maar ook voor dat eentje dat verdwaald is. Of misschien wel gewoon weggelopen. Misschien wel opzettelijk, omdat het zich niet thuis voelde in de kudde. Het wilde misschien in eerste instantie niet gezocht en gevonden worden. En dan doet het uiteindelijk allicht deugd dat die herder het op zijn sterke schouders neemt en terug naar de kudde draagt.
Waar het tenslotte thuis hoort.
We hebben daar trouwens beelden voor, ook in onze taal en die beelden komen ook al uit de Bijbel. We noemen zo iemand het zwarte schaap. De kleur geeft aan dat hij er niet bij hoort. Of we spreken over een zondebok, iemand op wie we de problemen van de kudde kunnen afwentelen en die we voor alle fouten van de anderen kunnen laten boeten.
Wij durven die honderdste wel eens aan zijn lot overlaten. Die leerling in de klas die niet goed meekan en er dan maar stilletjes bij zit. Die nooit gevraagd wordt op een feestje en met wie niemand in de groep wil meewerken. Die jongen die in de jeugdbeweging altijd vervelend doet en de boel op stelten zet. Die collega op het werk die er de kantjes afloopt of geregeld te laat komt.
We zijn gemakkelijk content als die 99 anderen meewillen. Ook onze maatschappij heeft vaak te weinig oog voor dat honderdste schaap. Ook al is dat niet het meest sympathieke, niet het vrolijkste schaap. Ook al is hij of zij aan de drank, gebruikt hij drugs of komt hij als vluchteling uit een ander land met een andere cultuur en andere gebruiken.
We kunnen hier moeilijk anders dan denken aan Jordy, de achttienjarige jongen die eenzaam stierf in een tentje in de Blaarmeersen in Gent. Hij stierf helemaal alleen, waarschijnlijk van honger en ontbering. Hoe kan zoiets in deze tijd, in deze maatschappij? Er wordt nochtans heel wat gedaan om jongeren in probleemsituaties te helpen en op te vangen. Zowel door de overheid als door vrijwilligers met allerlei privé-initiatieven.
Maar Jordy was het honderdste schaap en voor hem was dus geen gepaste, geen geëigende oplossing of begeleiding. Hij hoorde blijkbaar op geen enkele manier nog bij de kudde. Het heeft weinig zin hierbij te gaan zoeken naar schuldigen. Maar laten wij als christenen toch die boodschap van Jezus ter harte nemen. Het is goed te zorgen voor de 99 schapen. Maar ook het honderdste heeft een herder nodig. Een herder die uitmunt in zorgvuldig zoeken.
Ook als dat schaap zelf misschien liever niet gezocht wordt
Dit weekend was er om 18 uur voor de allerlaatste keer een viering in de Sint-Lucaskerk van Antwerpen Linkeroever. De bisschop heeft beslist dat de kerk wordt overgedragen naar de gemeenschap van Sant'Egidio.
Het Sint-Annakoor was van de partij, evenals oud pastoor Jules Brems en pastoor Louis Soetewey. Pastoor Herman Augustyns ging deze dankviering voor. Nadien werd er op deze snikhete dag nog iets gedronken.
Tijdens de voorbije zomer kregen we de ene sportmanifestatie na de andere te zien: EK voetbal, Roland Garros, Tour de France, Olympische Spelen, ... Wat een vreugde en wat een tragiek soms! Vier hondersten van een seconde sneller gelopen en onze Belgische estafetteploeg zou brons gehaald hebben. En de hockeyploeg was diep ontgoocheld omdat zij maar zilver hadden, tweede dus ...
De eerste zijn!
Dat leren we toch al vanaf de eerste schooljaren: goede punten halen en presteren om erbij te mogen horen. De eerste zijn! Dat is toch het streefideaal in sport en spel: de winnaar zijn, de anderen de loef afsteken. Baas zijn over anderen! Dat is toch het toppunt van elke geslaagde carrière. En nu zei Jezus: 'Zoek de laatste plaats!' Dat staat toch wel zeer haaks op onze maatschappij. Je kunt toch alleen maar vooruitkomen als je flink met je ellebogen werkt en over de rug van anderen kruipt.
Omdat iedereen op de eerste plaats wil zitten, is er geen plaats meer voor vluchtelingen en armen, geen plaats voor onze bejaarden en gehandicapten, geen plaats voor mensen die mislukt zijn in het leven, geen plaats voor solidariteit met de minsten aan onze wereldtafel.
De lezingen van vandaag tonen een scherp contrast tussen de mentaliteit van altijd meer en echt christen zijn. Het evangelie blijft een uitdaging: 'Je moet anders gaan leven!' Het leven is niet alleen geld verdienen, leven is dienen. Je wordt niet gelukkig door alles te krijgen, maar door te geven. Jezus zelf heeft ons dat voorbeeld nagelaten. Broeder Charles de Foucauld heeft een beroemd woord met betrekking tot dit evangelie achtergelaten: "De laatste plaats kun je niet meer innemen", zei hij, "ze is al benomen.
Jezus ging zelf op de allerlaatste plaats zitten." Jezus deed wat hij leerde. Zijn daden en woorden waren één. Jezus nam inderdaad de laatste plaats in toen hij vrijwillig de kruisdood tegemoet ging en zijn armen uitstrekte om aan de schandpaal te worden genageld. De kerk is geroepen om dit voorbeeld na te volgen. De kerk zelf moet zoals Jezus, niet alleen in woorden, maar ook in daden, de laatste plaats kiezen. De kerk van morgen zal je niet meer herkennen aan haar hoge torens, maar aan haar dienstbare mensen, die de wereld gezond kunnen maken. "Als de kerk niet dient, dient ze tot niets." Elke gelovige christen is geroepen om Jezus te volgen tot aan de laatste plaats, geroepen om telkens de kant te kiezen van de armste en kleinsten in ons midden.
Dat hebben wij hier in deze Sint-Lucaskerk veertig jaar lang proberen te doen. Een klein huis temidden van de hoogbouw. De meeste Antwerpenaars wisten de kerk niet staan. De mensen hier in de buurt des te meer. Mensen uit alle windrichtingen, mensen die vaak gebukt gingen onder de last van het leven, ... Zij vonden hier een plek om op adem te komen, om anderen te ontmoeten, om gesterkt door de ontmoeting met elkaar, door de ontmoeting met de Levende, weer verder te kunnen gaan ...
De vroege kerk gaf aan de volgelingen van Jezus de naam 'mensen van de weg', mensen onderweg in de navolging van Jezus. Maar evenzeer zouden we kunnen zeggen dat christenen 'mensen van de tafel' zijn, mensen met welbepaalde tafelmanieren, mensen die hun ware gelaat pas aan tafel tonen. Wil je weten wat een christen is, kijk dan naar zijn tafelmanieren.
Christenen komen in de kerk samen rond een tafel om te vieren. Dat is het hoogtepunt en de bron van christelijk leven, daar kan je zien en meemaken wat christen-zijn is. Maar naast de tafel van het gebed en de liturgie, is er de tafel van de dienstbaarheid. Jezus choqueerde zijn tijdgenoten - de Farizeeën en Schriftgeleerden vooral - met zijn open tafelgemeenschap. Hij ging aan tafel met zondaars en tollenaars, met vrouwen van licht allooi. Mensen die uitgestoten werden, nam hij op in zijn huis.
Hier in Sint-Lucas hadden we gedurende vele jaren de goede gewoonte om s zondags samen te ontbijten. Zoveel mensen hier in de blokken waren alleen en zagen er (zeker s zondags) tegen op om hun pistolékes alleen op te eten. En daarom begon men hier samen te eten. In de kerk de tafel van de ontmoeting met Jezus in het woord en het brood, in de zaal hiernaast de ontmoeting met elkaar (en juist daardoor ook met Jezus), de ene tafel in het verlengde van de andere...
Dat is christelijke tafelgemeenschap. Wij hebben het hier vele jaren gedaan en tegelijk hebben we ook gemerkt, we moeten dat toegeven, dat we de voeling verloren met de nieuwe bevolking die hier de laatste twintig jaar kwam wonen. Vreemdelingen, andersdenkenden, mensen die er niet bij horen in de maatschappij, ze waren welkom hier, maar we vonden niet de juiste kanalen om hen echt te bereiken en om hen te betrekken. En het ontbrak ons ook aan mankracht om hier de noodzakelijke energie in te steken.
Wij laten echter de meest kwetsbare mensen in Europark en op Linkeroever niet los. Wij hebben ondertussen een parochie-assistent die met Jambo bruggen bouwt tussen de parochie en de meest kwetsbare mensen.
En deze plek, Sint-Lucas, dragen wij over aan de gemeenschap van SantEgidio in de hoop en het vertrouwen dat zij mee aan die evangelische taak zullen werken.
De Sint-Anna-ten-Drieënparochie en de Gemeenschap van SantEgidio zullen in de toekomst samen werken, ieder met zijn eigen werkwijze maar vanuit eenzelfde evangelische bewogenheid: te groeien naar die éne grote Wereldtafel, die het Rijk Gods is, die tafel waaraan iedereen welkom is: jong en oud, rijk en arm, ziek en gezond, heilige en zondaar, samen aan één tafel waar geen onderscheid meer is, waar wij tenvolle mens zijn en God Alles in allen is. Laten wij daar samen aan werken!
Evangelie: Lucas 9, 51-62 - 'Een ongastvrij dorp in Samaria'
--- Vakantieviering ---
Preekbeurt hebben bij een vakantieviering is tegelijkertijd heel moeilijk en heel gemakkelijk.
Moeilijk, want er zijn al zoveel vakantievieringen geweest met mooie teksten, prachtige verhalen en bezinningen en heel diepgaande filosofische beschouwingen. Hoe kan je daar nu nog iets nieuws of iets origineels aan toevoegen?
Anderzijds gemakkelijk, want een vakantieviering mag een beetje simpel en luchtig zijn, je moet niet te diep gaan en overal niet te zwaar aan tillen.
Toch zou ik een drietal zinnetjes uit het evangelie van vandaag willen herhalen en een beetje toelichten.
Om te beginnen: Jakobus en Johannes vragen aan Jezus of ze geen vuur uit de hemel moeten laten neerdalen om de Samaritanen te vernietigen. De Samaritanen waren immers de vijanden. Maar Jezus wijst hen streng terecht: niemand mag met geweld gedwongen worden Jezus te volgen.
Het is vandaag een heel actuele les, voor vele mensen en ook voor ons. Al te vaak gebruiken mensen geweld fysiek of mentaal om hun gelijk te halen. En dan kan het zowel gaan over geloof en religie, als over culturele eigenheid, filosofische of politieke overtuiging of wat dan ook. Dat soort geweld wijst Jezus af, dat soort geweld wijzen christenen af.
Tweede zinnetje: De vossen hebben een hol, de vogels van de hemel een nest, maar de Mensenzoon kan nergens zijn hoofd neerleggen. Jezus en zijn volgelingen hebben nergens een woonplaats, een rustplaats, een vast verblijf. Jezus is altijd op weg, nergens thuis en tegelijk ook overal thuis. De beelden zijn veelzeggend: vossen zijn geen huisdieren, ze verblijven in holen. En vogels vliegen rond, ze zijn nog vrijer. Het is blijkbaar het lot van christenen, ook in de vakantie: nergens en ook overal thuis te zijn.
En, ten derde: Wie de hand aan de ploeg slaat en dan nog eens omkijkt, deugt niet voor het koninkrijk van God. Anders gezegd: je moet niet omkijken, niet aarzelen, er is geen weg terug. Je moet vooruit kijken, niet in het verleden leven, niet kijken naar vroeger, vol heimwee naar hoe het vroeger was.
Daar kunnen we wel een beetje verder over doordenken. We staan aan het begin van de vakantie en dus begint er over een paar maanden weer een nieuw werkjaar. En dat nieuwe werkjaar zal een paar veranderingen met zich meebrengen in onze parochie en misschien zijn er een aantal mensen niet zo heel gelukkig met de toekomst die zich aandient. Maar het is niet anders en vol nostalgie achterom kijken zal niets oplossen.
Na de vakantie zal er geen eucharistieviering meer zijn in de Sint-Lucaskerk, niet op zondag, niet op zaterdag, niet op feestdagen, helemaal geen vieringen meer. Heel wat mensen die zich in die kerk thuis voelden en nog altijd voelen, verliezen die thuis. Niet de parochiepriester, niet de verrekijker, niet de parochiegemeenschap hebben dat beslist, maar het is niet anders. En we zullen er mee moeten leven.
Achterom kijken zal niet helpen.
In de maanden juli en augustus zullen er bovendien heel wat gebedsvieringen zijn. In feite meer gebedsvieringen dan eucharistievieringen. Ook dat is onvermijdelijk. Herman heeft zoals bekend drie parochies en kan maar in één kerk tegelijkertijd zijn. En ook hij heeft in de vakantiemaanden nog andere opdrachten en activiteiten. En de collega-priesters die af en toe in zijn plaats voorgaan zijn niet meer zo talrijk en worden er niet jonger op. En we moeten begrijpen dat ook zij recht hebben op wat rust en vakantie.
Ook met die realiteit moeten wij in de toekomst steeds meer leren leven.
Gelukkig hebben wij in onze parochie vier gebedsleiders, twee vrouwen en twee mannen. En zij blijven bereid om vieringen te leiden en voor te gaan en wij geraken steeds meer vertrouwd aan hun aanpak, aan hun manier van werken. Ze gaan trouwens niet alleen zomaar voor in een viering, ze hebben er ook heel wat werk, heel wat voorbereiding aan. Laten we dat maar blijven waarderen en appreciëren en niet zagen en zeuren dat er weeral geen priester voorradig is.
Gelukkig hebben wij ook nog altijd mensen die de vieringen voorbereiden, zowel de eucharistievieringen als de gebedsvieringen. We zijn één van de weinige parochies waar je elke zondag een misblaadje krijgt, met alle teksten en liederen, aangepast aan de viering van die week. En er zijn een viertal groepjes die om de beurt zo een misblaadje maken. Gemiddeld één per maand dus en ze trekken er elke keer een avond voor uit. En die misblaadjes helpen ons om te herbronnen, om te vieren en te bidden, elke zondag opnieuw.
Laten we daar ook maar tevreden en blij mee zijn.
Ook deze viering vandaag is door zo een werkgroepje voorbereid en gemaakt. En ze moesten dat doen in moeilijke omstandigheden, met nogal wat technische problemen. Maar het is weer een mooie viering geworden, met als eerste lezing een liedje van Herman Van Veen.
Dat mag je trouwens in de vakantie in elke viering verwachten, dat hebben we ook al afgesproken. Niet alleen is onze tentoonstelling gebouwd rond werken van Herman Van Veen, elke week kan je de komende maanden genieten van één van zijn mooie liedjes, als eerste lezing. Weer iets om ons gelukkig over te voelen. En weer iets om naar uit te kijken
Evangelie: Lucas 9, 18-24 - 'Het lijden van de Mensenzoon en zijn volgelingen'
Alles achterlaten zoals Jezus zegt in Lucas is een hele opgave. Zomaar je leven achterlaten alles en iedereen, wordt dat vandaag nog van ons verwacht? En hoe vertaal je dat dan naar vandaag?
Misschien is dit wel haalbaar op veel kleinere schaal. Eigenlijk kan je in het evangelie van vandaag lezen dat Jezus aanspoort om dingen anders te doen en een omslag te maken.
Ter voorbereiding van deze preek grasduinde ik wat rond ter inspiratie en ik kwam uit bij een artikel van de correspondent. Daarin werden leerlingen van het vierde middelbaar bij wijze van experiment gevraagd om gedurende vijf dagen hun smartphone aan de balie van de school af te geven. Doorheen die vijf dagen hielden de leerlingen een dagboek bij met hun schrijfsels over hoe het is om les te volgen zonder smartphone.
De deelnemers van het experiment schreven op dat ze meer met elkaar praten en beter opletten in de les. Dat laatste verbaasde mij nu niet zo direct.
Het lijkt wat vreemd dat de verbinding tussen jongeren een electronisch toestel is in plaats van elkaar.
Om het nu zo te stellen zou je kunnen zeggen dat een smartphone een product van de markt economie, een product om winst uit te slaan in het centrum staat van het leven van jongeren. En dat klopt niet, jongeren geven zelf aan dat ze automatisch meer met elkaar beginnen praten, dat er dus meer verbondenheid is.
Smartphones zijn ok. Vroeger letten wij ook niet altijd op, maar we letten dan vooral samen niet op. Het verschil zit hem in de verbondenheid. Onderzoek heeft trouwens uitgewezen dat het gebruik van smartphones in de klas de schoolprestaties verminderen.
De jongeren gaven aan dat ze in het begin het ontzettend moeilijk hadden zonder smartphone, maar aan het einde van de week zagen ze het voordeel er van in. Ze waren rustiger en lette beter op.
Dit is een voorbeeld op kleine schaal over hoe mensen worden uitgedaagd om dingen achter te laten, hun gewoontes en denkpatronen om tot iets positiefs te komen.
Als we naar een voorbeeld op grote schaal kijken denk ik aan de Amerikaanse verkiezingen. U heeft er misschien al van gehoord de democratische presidentskandidaat Bernie Sanders is een beetje een vreemde eend in de bijt. Op zijn manier heeft hij drastisch afstand genomen van de klassieke vorm van verkiezingen om een hoger doel te bereiken met namen meer democratie.
Naast Sanders zijn er twee andere grote kandidaten, Clinton ook van de democratische partij en Donald Trump.
Zowel de campagne van Clinton als die van Donald Trump worden financieel gesteund door bedrijven in ruil voor toegevingen op het beleid dat ze gaan voeren ten voordele van de bedrijven die ondersteunen.
In die zin is Sanders een vreemde eend in de bijt. Hij krijgt geen steun van de bedrijven, maar haalt het geld rechtstreeks op bij zijn aanhangers, zo'n 7,4 miljoen aanhangers. Doordat hij zich niet moet plooien naar de eisen van de geldschieters legt hij de wondes van Amerika bloot. De publieke armoede en de private rijkdom, tweeverdieners die niet rondkomen. In één jaar tijd is hij van lid van de democratische partij in 2015 naar presidentskandidaat gegaan.
Sanders breekt op die manier met een traditie binnen de verkiezingen van Amerika omdat hij een ander gat, veel veel groter gat vult: solidariteit, rechtvaardigheid en eerlijkheid. Toevallig ook de waarden van de democratie. Iets waar het zuivere kapitalisme nooit aan kan beantwoorden.
Het lijkt minder drastisch dan je leven achterlaten zoals Jezus voorstelt, maar het vergt veel politieke moed om op te komen voor de waarden waarin je gelooft. En dat is denk ik wat Jezus bedoelde. Daar betaal je een prijs voor.
Vermoedelijk zal Sanders het niet halen omdat hij de bedrijven en dus het grote kapitaal niet mee heeft, maar dwingt Clinton wel om een meer links parcours te volgen wil ze de volgers van Sanders meehebben.
Durf te breken, durf om te slaan is de boodschap van het evangelie. ik wens jullie nog een fijne zondag toe
Evangelie: Lucas 7,36-50.8,1-3 - 'Aan tafel bij een farizeeër - een zondige vrouw'
Wekelijks beluisteren wij in onze viering een eerste lezing én een lezing uit het evangelie.
Met deze een vraag aan de mensen van de verschillende werkgroepen die de liturgie voorbereiden én/ of de mensen uit het platform Andersziens die kiezen welke tekst als eerste lezing wordt genomen: Lieve mensen, spaar mij toch van lezingen die echt moeilijk zijn en die na 5 minuten niemand nog kan navertellen. Mijn exegetische of theologische kennis is niet van het niveau dat ik klaar en duidelijk de boodschap van wat bedoeld wordt in oude lezingen en geschriften voor u kan verduidelijken.
Meteen stelt zich dan de vraag in hoeverre de tekst tot onze verbeelding spreekt en hoe wij met de betekenis ervan verder moeten in de week die voor ons ligt. Al kan de laatste zin u misschien wel bijgebleven zijn: De Heer heeft u deze zonde vergeven: u zult niet sterven. En juist over zonde en vergeven gaat deze viering.
Ik probeer toch maar een poging doen om wat te analyseren, om uit deze teksten iets te leren.
Het was niet niks wat David had gedaan. Hij was verliefd geworden op de vrouw van een ander. Hij liet de man van zijn vriendin tijdens een veldslag op de gevaarlijkste plaats detacheren: en wat hij gepland had, gebeurde: de man sneuvelde. David kon zijn gang gaan.
Moordenaar en wellusteling, dat was hij. God nam dat niet van David. Via de profeet Natan zegt Hij: Je hebt Mij geminacht; je hebt alle normen aan je laars gelapt; Ik zal je'.
Maar wat gebeurt er?
David buigt zijn hoofd. Hij zegt: 'Ik heb tegen de Heer gezondigd'. Hij heeft berouw. Op hetzelfde moment laat God zijn woede varen, en zegt: Dan wil Ik je vergeven, je zult niet sterven'. God accepteert hem weer, zelfs zodanig dat iemand van zijn nageslacht, Jezus zelf zal zijn. Gods Zoon neemt zijn naam als achternaam. Onvoorstelbaar wat de kracht van berouw kan zijn!
En bekijken we dan ook even het evangelie vandaag. Een zondige vrouw staat centraal. Waarom schildert men in het evangelie de vrouw zo dikwijls af als zondig? De mannen moesten er in die tijd niet voor onderdoen Het was niet niks wat die vrouw in het evangelie allemaal uitgespookt zal hebben. Wat ze fout heeft gedaan, wordt ons niet verteld. In ieder geval staat ze in heel de stad bekend als een zondares.
Iedereen wijst haar na. Maar Maar wat gebeurt er?
Ze kust overvloedig Jezus zijn voeten, dat was in die tijd het sterkste gebaar van onderdanigheid en berouw, ze balsemt zijn voeten met een product dat ze van haar werk zal meegebracht hebben, ze droogt zijn voeten met haar haren. De tekst is bijna sensueel. En op niet mis te verstane wijze biedt ze haar excuus, haar berouw aan.
En de reactie van Jezus is: Ga in vrede, het is goed zo'.
Ook hier wordt de kracht van het berouw, van het excuus en van het vergeven sterk benadrukt.
Bij Simon zien we het omgekeerde.
Jezus verwijt hem een aantal tekortkomingen maar Simon reageert niet. Geen excuus komt over zijn lippen. En wat gebeurt er? Het oordeel van Jezus over hem is: Jouw relatie tot Mij is op zijn zachtst gezegd onderkoeld'. Dat is wat hij bereikt omdat berouw niet over zijn lippen komt.
We zouden deze voorbeelden kunnen bekijken als verstoorde relaties.
Ook bij ons, in onze families, in onze buurt, op ons werk, in onze maatschappij, in onze vereniging, in onze parochie komen we situaties tegen waarbij er iets of iemand is waarmee we overhoopliggen, aan wie we excuus zouden moeten vragen.
Vergeven zoals Jezus het ons vandaag voordoet, iemand op een geweldige manier nieuwe kansen geven, valt ons niet altijd gemakkelijk. Soms moet er nog veel water door de Schelde vloeien.
Vrienden, meer kan ik niet duiden, een betere analyse kan ik niet maken. Ik heb mijn best gedaan.
En nu gooi ik het bewust over een andere boeg. Ik wil niet rond de pot draaien. Sinds 2004, precies 12 jaar geleden, zijn wij gefusioneerd met de 3 parochies. Ooit hadden we 3 kerken in een straal van 2 Km². Straks nog maar 1. Al 12 jaar werken we eraan om naar elkaar toe te groeien als één gelovige gemeenschap op Linkeroever. 2 weken geleden werd ons medegedeeld dat op het einde van de zomer een einde zal komen aan onze aanwezigheid én ons vieren in de Lucaskerk.
Een vergelijking: Burcht Kruibeke Bazel Steendorp hebben nog wel een kerkgebouw maar er zullen straks geen vieringen meer zijn, zelfs geen gebedsvieringen. De mensen van die parochies worden gevraagd om naar Zwijndrecht of Temse te trekken. Geen 2 km maar 20 km ver soms.
Deze evoluties maken heel wat mensen ongelukkig. Kan de beslissing die genomen werd aanleiding geven tot een verstoorde relatie in onze parochie en tussen onze parochianen? Misschien wel.
We kunnen nu 2 dingen doen. Doen zoals Simon en verbolgen zijn om wat er rond ons gebeurt. Of doen zoals de zondige vrouw: het heft in handen nemen en dienstbaar en zelfs berouwvol handelen en dankbaar uitzien naar nieuwe kansen. Hoe dan? Ik schets enkele situaties uit de praktijk: Wij hebben of beter gezegd, we hadden toch een zeer brede waaier van verenigingen hier op de Linkeroever.
Enkele hebben het heft in handen genomen en zijn, over de parochiegrenzen heen, gaan samenwerken. Anderen hebben het daar moeilijker mee. Nog anderen stoppen er mee. Nog anderen hebben het moeilijk met het idee van samenwerken of samenkomen met of op de andere kant. Langs de 2 kanten zeggen we die van den andere kant moeten ook meewillen. Die van den andere kant moeten maar naar hier komen. En eerlijk is eerlijk: omwille van het kerkgebouw is het éénrichtingsverkeer. We kunnen dat betreuren, maar het is niet anders. Anderzijds is laten we ze bij naam noemen "de Sint-Anna-ten-Drieënkerk" l een kerkgebouw dat ons kansen geeft om minstens 2 maal in de maand een geweldig concert te geven en waar we tentoonstellingen organiseren.
Waar mensen van heinde en verre naar toe komen en zeggen: wauw wat is dat voor een mooie ruimte, gelukzakken zijn jullie. En jullie vieringen zijn altijd zo verzorgd Laatst telde ik tussen 550 aanwezigen in de kerk voor de uitvoering van de 9e symfonie van Beethoven, 65-koppig orkest en 130 zangers en solisten. Ik zag in de kerk weinig parochianen. Op zich is dit niet zon probleem. Maar we stelden ons toch de vraag: Maken we te weinig reclame?
Zijn wij ons wel bewust van de kansen die we krijgen? Van onze eigen mogelijkheden?
Kunnen de lezingen van vandaag ons inspireren om aan onze relatie te werken, niet blijven verwijten, geen schuldigen zoeken, maar concreet met mekaar in dialoog gaan én de nieuwe kansen inzien? Wij nodigen u alvast uit op donderdag 23 juni voor een open Verrekijkeravond in het Cultureel Centrum ter Schelde. Meer hoor je hierover nog in de mededelingen.
Een relatie komt er sterker uit wanneer men erin slaagt om te vergeven.
Een relatie versterkt als men erin slaagt om het goede te zien in de andere, om de kansen te zien die geboden worden. Een relatie verbetert met een schouderklopje, eerder dan een verwijt. Ik wil hier op deze plaats niet verder in gaan op dit thema. Laten we dat samendoen, volgende week in het CCtS. En nodig velen uit die hier vandaag niet zitten .
En dan, vrienden, ik heb het gevoel dat de lezingen van vandaag ons dan toch een duidelijke boodschap meegeven!
Evangelie: Lucas 7, 11-17 - 'Opwekking van de zoon van een weduwe uit Naïn'
Lieve mensen,
We worden het laatste halve jaar overstelpt met slecht nieuws!
Voortdurend zeggen we: zovele mensen op het verkeerde moment op de verkeerde plaats!
Het was zo op 16 november in Parijs, op 22 maart in Zaventem en Brussel, op 19 mei met Egyptair, 28 mei ronde van België, 30 mei aan de Libische kust, op 31 mei onweer over Frankrijk en Duitsland, en op alle momenten dat we van een ongeval, terreur of natuurramp horen
Zovele mensen zijn al gestorven, zo onverwacht op een plek waar ze op dat moment moesten zijn .
hun moment fatale !
Vandaag horen we in de Bijbelverhalen juist het omgekeerde!
Jezus treedt met wat luisterende volgers, de gemeente Naïm binnen, terwijl en rouwstoet de gemeente verlaat om een dierbare te begraven Een weduwe overstelpt van verdriet, volgt als eerste de lijkbaar en komt oog in oog te staan met Jezus.
Jezus komt oog in oog te staan met de weduwe.
Een onnoemlijk mede-lijden overvalt Jezus bij het horen dat deze begrafenis gaat om de enige zoon van een vrouw die al weduwe is.
In de Joodse cultuur van weleer, had men als weduwe niet veel rechten, om niet te zeggen geen! Het is de man die voor het gezin zorgt en in de gemeente recht heeft op het gemeenschapsleven, werk, inkomen, vergoedingen enz
De Joodse wetten vragen om een strenge naleving en Jezus, door zijn mede-lijden bewogen, riskeert celstraf, wanneer hij zijn mede-lijden en zorgzaamheid voor deze weduwe toont .
En toch kan hij het niet laten stil te staan bij haar zo diep gekwetst zijn..
Hij spreekt haar aan en raakt haar in het putteke van haar ziel. Alleen al het spreken van Jezus doet wonderen, dat die Jezus er is, maakt alles al zo anders
Mijn zoon is niet dood, weet ze na die ontmoeting met Jezus, dood ben je nooit voor God en dood ben je pas wanneer jij mij bent vergeten . zou Bram Vermeulen zingen
Lieve mensen, het gaat hier over sterven en diep verdriet dat dit met zich meebrengt. Ik moet het niet vertellen aan allen die een dierbare verloren hebben
Het gaat ook over op-staan-ding! Over even verrijzen wanneer je op het juiste moment op de juiste plek de juiste persoon moogt ontmoeten .
En ook hier en nu, is het mogelijk dat je op t juiste moment, de juiste persoon tegenkomt die je raakt, iemand waarvan je even staat te kijken, die je verwondert en je dag goed maakt
Een van de dames in onze straat die haar hondje uitlaat heeft de laatste maanden verschrikkelijk veel pijn door regelmatige reuma- en jichtaanvallen. Haar hondje laat een paar keer per dag zijn pakje vallen op de stoep of op t gras. Op nen morgen kon ze plots zich niet meer bukken om dat pakje op te rapen. Tranen overvielen haar van shrik dat ze dat pakje moest laten liggen Een voorbijganger in een mooi kostuum stopt en vraagt haar wat er aan de hand is. Ze zegt wat er gebeurt en kan niet direct stoppen met wenen. Die man neemt het plastiek zakje uit haar hand, doet het pakje erin en vraagt haar of ze thuis geraakt om iets tegen de pijn in te nemen hij stapt met haar even mee in dezelfde richting naar de tram, en aan de hoek van haar straat neemt hij afscheid
Die dame straalde van geluk wanneer ze dit vertelde en was verwonderd dat ze die man nog nooit gezien had, al gaat die elke dag dezelfde weg naar de tram Maar sindsdien zeggen ze mekaar bijna elke morgen vriendelijk goeie morgen
Ik heb jaren in t revalidatieziekenhuis gewerkt en veel mensen pijn zien lijden. Pijn, zowel van binnen als vanbuiten. Elke woensdag is de specialist orthopedist in huis om de patiënten na hun operatie op te volgen Die man die heeft de kunst van het luisteren en draagt een fijne humor in zich mee. Bovenop heeft hij de kunst van het bewonderen van zijn patiënten en kan hij het niet laten een schouderklopje te geven. En ook, hij eindigt zijn bezoekje altijd met een kwinkslag.
Nooit verlaat hij een kamer zonder er even gelachen is ! s Woensdags vertellen zijn patiënten altijd hoe ze er weer tegenaan kunnen. s Woensdags straalt heel t revalidatiecentrum
Zo zijn er tientallen voorbeelden die iets zeggen over in t putteke van je ziel geraakt worden en hoe je dat de kracht geeft om op te staan en verder te gaan het zegt iets over zovele gewone mensen die aandacht hebben voor wat er rondom hen gebeurt en die vanuit die aandacht zo plots iets kunnen betekenen, iemand letterlijk en figuurlijk kunnen optillen
Geraakt worden, het is altijd even t gevoel van weer kunnen op-staan Het is even op-gewekt-worden uit het donker, even het licht gewaar worden .
Lieve mensen wat wens ik ons allemaal, heel regelmatig, op t juiste moment , op de juiste plaats.
Dankviering van de eerste communicanten en vormelingen.
Na hun eerste communie en het vormsel komen de kinderen nog eens terug in een terugkomviering. Een wegwijzerviering waar ook de preek van de week naar werd aangepast.
Dankbaar terugkomen van 1e communicantjes en vormelingen.
Lieve kinderen
Wat ben ik blij dat jullie hier zijn! En ik vermoed dat zaterdag 23 april of zondag 15 mei nog vers in jullie geheugen leeft.
Jullie zijn toch als eerste communicantjes of als vormelingen naar hier gekomen, niet?
Het was die bijzondere dag dat jullie ook hier vooraan samen zaten met jullie ouders, jullie meter en peter en allen die tijd en goesting hadden om te komen kijken. Een dag waarnaar jullie al lang uitkeken, die jullie al lang voorbereidden.
Je kwam doorheen het schooljaar een keer meer naar de kerk, naar de catechesemomenten waarin je ons kerkgebouw een beetje beter leerde kennen en wat er allemaal in gebeurt.
Momenten waarin je wat dieper inging op het levensverhaal van Jezus. Jezus die je wat beter leerde kennen.
Je leerde hoe Hij naar de mensen keek, hoe bekommerd Hij was om de mensen en
vooral bleef stilstaan bij de mensen die het moeilijk hebben in het leven.
Je leerde ook hoe vele van die mensen die Jezus ontmoet hadden, Hem nooit meer zouden vergeten.
Die Man had zon indruk op hen gemaakt, hen zon vertrouwen gegeven, dat ze dat moment nooit meer kwijtraakten. Dat moment had een stempel op hun leven gedrukt! Het was een moment om vast-te-houden!
Op de dag van je eerste communie en de dag van je vormsel werd het geluk van je leven als t ware: herboren!
Jullie waren terug het middelpunt van de belangstelling, net zoals de dag van jullie geboorte!
Het was een dag vol van gaarne zien!
De kadootjes, de wensen, de bloemen, de knuffels, de kusjes, ze waren allemaal voor ieder van jullie!
Het was alsof iedereen een beetje van die bijzondere aandacht en goedheid van Jezus in zich had
Je familie had tijd vrij gemaakt om er voor jullie en voor mekaar te zijn, gans de dag!
Het leven werd gevierd met jullie communiefeest!!
De probleempjes van alle dag werden opzij geschoven en maakte, in de mate van t mogelijke, plaats voor vreugde en plezier voor beseffen wat een deugd dat samenzijn kan doen, beseffen wat je voor elkaar kunt betekenen en beseffen dat het niet alle dagen feest kan zijn
Lieve kinderen en ouders, wat wens ik, en wat wensen wij allemaal dat die dag een grote indruk op jullie gemaakt heeft, ja, een beetje een stempel op je leven gedrukt heeft! Dat het een dag werd om niet vlug te vergeten, dat het een dag werd om vandaag dankbaar naar terug te kijken en om nog heel lang vast-te-houden.
Evangelie: Lucas 9, 11b-17 - 'Jezus geeft vijfduizend mensen te eten'
Beste Nikki en Yves,
beste parochianen van Linkeroever en allen die hier regelmatig of toevallige deze keer hier eucharistie komen vieren.
Het is vandaag een beetje zoals in het verhaal van Lucas dat we net hoorden.
Er wordt niet gekeken op een paar man meer, iedereen kan mee aanschuiven, er is genoeg voor iedereen. Maar zo zag het er eerst niet naar uit. Althans volgens de apostelen.
Ik hoor ze al denken: Jezus is weer bezig ziet hij niet dat het laat begint te worden? Nu begint hij weer te genezen! Waar gaan we straks met al dat volk blijven? En hier is nergens een supermarkt te zien enz. enz...
Het gebeurt nogal dikwijls in het evangelie.
De leerlingen snappen helemaal niet waar Jezus mee bezig is. En ze zijn zo pessimistisch! Zoals toen, met die storm. En zoals op weg naar Emmaüs. Misschien zijn er onder jullie die een belletje hoorden rinkelen, toen ze hoorden: ...toen de dag ten einde liep.... Ook daar begrepen die leerlingen helemaal niet wat voor iemand met hen mee stapte.
Jezus, bij het begin van ons verhaal, deed met hart en ziel waarvoor hij gekomen was. Vriendelijk zijn, mensen opbeuren, lijden verlichten, Gods goedheid verkondigen. Zelf was hij vervuld van dat geloof in Gods goedheid, in zijn Vader die, hoe dan ook, alles ten goede zal leiden. Hij gaf zich daarom volledig aan al die mensen die op hem hun hoop stelden. En nu komen die apostelen vertellen: stuur ze weg.
Wij kunnen ze niet opvangen.
Wij hebben zelf al niet genoeg.
Hij kaatst de bal terug: Jullie moeten hen te eten geven
De apostelen pruttelen nog was tegen... en dan wordt het verhaal helemaal herkenbaar! Hij neemt het brood, zegent het, breekt het. En geeft het aan zijn leerlingen.
Dus aan ons. Lucas vertelt het verhaal van de broodvermenigvuldiging om ons beter te doen begrijpen wat het betekent als Jezus zegt: doe dit tot mijn gedachtenis. Het verhaal van de broodvermenigvuldiging is het verhaal van elke eucharistieviering. Elke keer opnieuw breken wij het brood, zoals hij gedaan heeft tot zijn gedachtenis.
Menselijk gesproken hebben wij niet veel te bieden, en zijn we vaak niet sterk genoeg om het kwade te baas te kunnen. Maar het weinige dat we hebben is meer dan voldoende, als we ons aan hem toevertrouwen. Het brood dat wij hier mogen breken en delen, is het teken van zijn leven in overvloed dat hij geeft. En dat leven moeten doorgeven wij aan anderen. De opdracht uit ons evangelieverhaal is ook aan ons gericht.
De eucharistieviering eindigt niet met de zegen, dan begint het pas, zoals het breken en delen van het brood begon nadat het Jezus' zegen had gekregen. We gaan hier buiten, de wereld in, om te proberen zoals Jezus te zijn voor wie ons tegemoet komt. Dat hoeft niet spectaculair te zijn.
Ook gewone, onopvallende mensen kunnen wonderen doen, kunnen troost brengen, kunnen opbeuren, kunnen barmhartig zijn, kunnen opkomen tegen armoede, kunnen door hun leven de blijde boodschap zichtbaar maken. Zo is de Vader aan het werk in kleine mensen.
Zoals de apostelen vragen we ons misschien af: waar is Jezus nu eigenlijk mee bezig?
Ziet hij dan niet dat wij in de problemen zitten? Maar als we ons in zijn naam hebben laten dopen, als we hem willen volgen op zijn weg, als wij gelovig samen komen om tot zijn gedachtenis het brood te breken, dan kunnen we hem in ons midden herkennen. We zullen hem in de schrift en in ons hart horen spreken over het koninkrijk Gods, dat niet van deze wereld is, maar waar wij op mogen hopen, ook als het leven eenzaam en onherbergzaam lijkt.
En we zullen blijven horen hoe hij zegt: Jullie moeten hen te eten geven. Op zijn woord kunnen we, met het weinige dat we in handen hebben, wonderen doen.
Een goeie halve eeuw geleden, in het begin van de maand mei, heb ik mijn eerste communie gedaan. Het toeval wil dat dat gebeurde in de kerk van de Heilige Drievuldigheid. De wereld en vooral de kerk zag er toen nog helemaal anders uit. Wij zaten nog geknield op bidstoelen; het altaar stond helemaal achteraan op het koor en de hele viering was in het Latijn.
Nog een geluk dat de meester van de vijfde klas grote borden gemaakt had, waarop de namen van de verschillende delen van de mis geschreven stonden: Introïtus, Confiteor, Kyrie, Gloria, enzovoort. Als klein ukje verstond je er dus niet zoveel van. Niet van de misviering en evenmin van de Heilige Drievuldigheid.
Het woord 'Drievuldigheid' komt niet voor in de Bijbel.
Jezus heeft die naam voor God ook nooit gebruikt. Hij noemde God bij voorkeur 'Abba', Papa, lieve vader. Hij sprak ook over de Geest, die Hij zou zenden als helper en trooster. Jezus zelf werd door de leerlingen 'Zoon van God' genoemd. Er is dus in de evangelies sprake van God als Vader, Jezus als Zoon, en de heilige Geest. Zo zijn de namen Vader, Zoon en Geest ons zeer vertrouwd. We spreken ze uit bij ieder kruisteken. Een teken dat we maken vóór ieder gebed, vóór iedere eucharistieviering, in alle sacramenten én in onze geloofsbelijdenis. Die begint met God, de almachtige Vader, schepper van hemel en aarde.
Als godsdienstleerkrachten of catechisten over de drie-ene God moeten spreken, zoeken ze naar aanschouwelijke voorbeelden.
Met wiskunde valt het moeilijk uit te leggen: God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest zijn samen nog steeds 1 God. 1+1+1 blijft dus 1. Dit is een mysterie, geen puzzel of rekensom. Een mysterie betekent dat het te groot is om te snappen. God is te groot voor ons verstand, zelfs al heb je een wiskundeknobbel.
Soms nemen ze drie lucifers en steken die samen aan. Er zijn drie lucifers en toch is er maar één vlam.
Of ze geven het voorbeeld van een echtpaar met hun kindje: vader, moeder, kind. Drie personen in één gezin. Eén en toch drie, in liefde verbonden met elkaar. Ze zijn één gezin. Ze horen bij elkaar. En toch zijn ze ook alle drie anders.
Het zijn drie eigen, aparte personen. Ze hebben ieder een eigen rol in het gezin: vader, moeder en kind. Ieder met hun eigen gezicht en hun eigen karakter. En tegelijk horen ze bij elkaar. En ze houden van elkaar.
Of denk aan de Rode Duivels: allemaal spelers uit verschillende ploegen, met hun eigen achtergrond. En toch vormen ze samen één ploeg!
Men wil met die voorbeelden aantonen dat er 'eenheid in verscheidenheid' bestaat.
Ook de lezingen van vandaag proberen ons iets uit te leggen over die verbondenheid, die liefde tussen die drie Personen die samen één God zijn.
De drie-ene God zegt ons iets over de liefde van God voor ons. De Vader (die staat voor het scheppende en daarom net zo goed God de Moeder zou kunnen heten), de Zoon (het menselijke gezicht van God, tastbaar, heel concreet en niet veraf) en de Heilige Geest (de kracht van de Liefde die over heel de wereld waait, over alle grenzen heen, en die Hen en ook ons samen-bindt). De drie Personen in die ene God, zijn alle drie telkens weer een beetje anders. Toch zijn ze samen één God. Ze horen in Liefde bij elkaar.
Doorheen de geschiedenis hebben theologen, pastoors en andere priesters hun best gedaan om aan de mensen uit te leggen hoe ze die Drie-eenheid moesten begrijpen. En al die tijd deden de gelovigen even veel moeite om dat beeld dan ook weer te verstaan.
De beroemde Russische iconenmaker Andrej Roebljov schilderde rond 1400 het icoon bekend als de Gastvrijheid van Abraham of De Heilige Drievuldigheid. Om in die icoon, die eerder lijkt op een voorstelling van drie engelen, een afbeelding van de Heilige Drievuldigheid te zien, moeten we terug te gaan naar Genesis 18, waar Abraham drie geheimzinnige bezoekers ontvangt.
Die komen bij hem en delen zijn maaltijd. En Abraham praat met die drie personen als met één persoon. Het is het begin van Gods verbond.
Ook Europese kunstenaars deden hun best om die goddelijke Triniteit te verbeelden. En dat lukte nog het best door er menselijke trekjes aan te geven. De Vader als een echte Patriarch met een lange baard. De Zoon als de gekruisigde of de verrezen Christus. En voor de Geest die ongrijpbaar is en waait als een zachte bries, gebruikten ze het beeld dat Hem ook in de Bijbel tastbaar maakt: een stralend witte duif.
Maar dàt totaalbeeld is te véél een Trio en te weinig een Eenheid.
Dus werden er driehoeken of concentrische cirkels aan het plaatje toegevoegd.
Om die bijzondere eenheid tussen Vader Zoon en Geest plastisch voor te stellen, gingen ze ook een vergelijking maken met de aardse drie-eenheid, de Heilige Familie. Maria, Jezus, Jozef, die dan samen met de Hemelse Drie-eenheid werden afgebeeld. Of die àndere Heilige Familie, die aan de parochianen van Sint-Anneke zeer wel bekend is: oma Anna met dochter Maria en kleinzoon Jezus, oftewel Sint-Anna-te-Drieën.
Van een moeilijke, enkel door theologen te begrijpen, beschrijving van de Goddelijke Drievuldigheid, tot een eenvoudige voorstelling van een familie-tafereel, waarin de Liefde centraal staat. Zo wordt dat ongrijpbaar goddelijke iets menselijks waaraan wij ons kunnen toetsen: een vader, een moeder, een Kind; een grootouder, een dochter, een Kleinkind.
Wij gingen zaterdag op bedevaart naar Gaverland. Heb je er al eens bij stil gestaan wat dat eigenlijk is, een bedevaart?
Sommigen maken een héél lange tocht, naar Compostella, naar Rome of een andere heilige plaats. Wij naar Gaverland. Maar de eigenlijke bedoeling is om daarna, met je verhaal, terug thuis te komen.
Onze tocht vanmiddag is maar kort. Wat verder, in Rupelmonde, noemen ze het de weg-om, een om-weg naar huis. In Melsele noemen ze het de beeweg. Onze beeweg, bede-weg, is een wandeling, waarbij we even stilstaan en bidden, om terug thuis te komen, bij onszelf. De beeweg in Gaverland is een Maria-beeweg.
Daarbij neemt Maria ons bij de hand om samen naar haar Zoon te kijken. Langs de verschillende staties van haar leven en ook Zijn leven: van zijn geboorte, heel zijn leven door tot aan zijn dood en verrijzenis, kijken wij, met de ogen van Maria, opnieuw naar Jezus.
In de meimaand, Mariamaand zetten wij traditioneel Maria in de bloemetjes én in de kijker. We kennen nu haar belangrijke plaats in de familie. Als moeder én als dochter neemt Maria ons bij de hand, om samen naar haar Zoon te kijken. Om geraakt te worden waarin zij geraakt werd door Hem. Maria doet ons, met haar ogen, opnieuw naar Jezus kijken.
Dat is eigenlijk de bedoeling van alle heiligenbeelden, in iedere kerk. Ze zeggen: kijk naar mij, kijk dóór mij naar Jezus, naar God.
Dat is waarschijnlijk ook de bedoeling van wat Jezus in het evangelie zegt: alles wat de Vader heeft, is ook van Mij. Wie Mij ziet, ziet de Vader. Kijk dóór Mij, laat je beGeesteren door Mij, om God te zien.
Op dezelfde manier moeten wij ook Maria begrijpen.
We begrijpen haar voorbeeld-functie, in de vergelijking met die hemelse Heilige Familie. In die familiale verbondenheid wijst ook Maria ons op de heilige Drie-eenheid die wij vandaag vieren: van de Vader+, de Zoon+ en de Geest+. Amen.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
