Wekelijks beluisteren wij in onze viering een eerste lezing én een lezing uit het evangelie.
Met deze een vraag aan de mensen van de verschillende werkgroepen die de liturgie voorbereiden én/ of de mensen uit het platform Andersziens die kiezen welke tekst als eerste lezing wordt genomen: Lieve mensen, spaar mij toch van lezingen die echt moeilijk zijn en die na 5 minuten niemand nog kan navertellen. Mijn exegetische of theologische kennis is niet van het niveau dat ik klaar en duidelijk de boodschap van wat bedoeld wordt in oude lezingen en geschriften voor u kan verduidelijken.
Meteen stelt zich dan de vraag in hoeverre de tekst tot onze verbeelding spreekt en hoe wij met de betekenis ervan verder moeten in de week die voor ons ligt. Al kan de laatste zin u misschien wel bijgebleven zijn: De Heer heeft u deze zonde vergeven: u zult niet sterven. En juist over zonde en vergeven gaat deze viering.
Ik probeer toch maar een poging doen om wat te analyseren, om uit deze teksten iets te leren.
Het was niet niks wat David had gedaan. Hij was verliefd geworden op de vrouw van een ander. Hij liet de man van zijn vriendin tijdens een veldslag op de gevaarlijkste plaats detacheren: en wat hij gepland had, gebeurde: de man sneuvelde. David kon zijn gang gaan.
Moordenaar en wellusteling, dat was hij. God nam dat niet van David. Via de profeet Natan zegt Hij: Je hebt Mij geminacht; je hebt alle normen aan je laars gelapt; Ik zal je'.
Maar wat gebeurt er?
David buigt zijn hoofd. Hij zegt: 'Ik heb tegen de Heer gezondigd'. Hij heeft berouw. Op hetzelfde moment laat God zijn woede varen, en zegt: Dan wil Ik je vergeven, je zult niet sterven'. God accepteert hem weer, zelfs zodanig dat iemand van zijn nageslacht, Jezus zelf zal zijn. Gods Zoon neemt zijn naam als achternaam. Onvoorstelbaar wat de kracht van berouw kan zijn!
En bekijken we dan ook even het evangelie vandaag. Een zondige vrouw staat centraal. Waarom schildert men in het evangelie de vrouw zo dikwijls af als zondig? De mannen moesten er in die tijd niet voor onderdoen
Het was niet niks wat die vrouw in het evangelie allemaal uitgespookt zal hebben. Wat ze fout heeft gedaan, wordt ons niet verteld. In ieder geval staat ze in heel de stad bekend als een zondares.
Iedereen wijst haar na. Maar Maar wat gebeurt er?
Ze kust overvloedig Jezus zijn voeten, dat was in die tijd het sterkste gebaar van onderdanigheid en berouw, ze balsemt zijn voeten met een product dat ze van haar werk zal meegebracht hebben, ze droogt zijn voeten met haar haren. De tekst is bijna sensueel. En op niet mis te verstane wijze biedt ze haar excuus, haar berouw aan.
En de reactie van Jezus is: Ga in vrede, het is goed zo'.
Ook hier wordt de kracht van het berouw, van het excuus en van het vergeven sterk benadrukt.
Bij Simon zien we het omgekeerde.
Jezus verwijt hem een aantal tekortkomingen maar Simon reageert niet. Geen excuus komt over zijn lippen. En wat gebeurt er? Het oordeel van Jezus over hem is: Jouw relatie tot Mij is op zijn zachtst gezegd onderkoeld'. Dat is wat hij bereikt omdat berouw niet over zijn lippen komt.
We zouden deze voorbeelden kunnen bekijken als verstoorde relaties.
Ook bij ons, in onze families, in onze buurt, op ons werk, in onze maatschappij, in onze vereniging, in onze parochie komen we situaties tegen waarbij er iets of iemand is waarmee we overhoopliggen, aan wie we excuus zouden moeten vragen.
Vergeven zoals Jezus het ons vandaag voordoet, iemand op een geweldige manier nieuwe kansen geven, valt ons niet altijd gemakkelijk. Soms moet er nog veel water door de Schelde vloeien.
Vrienden, meer kan ik niet duiden, een betere analyse kan ik niet maken. Ik heb mijn best gedaan.
En nu gooi ik het bewust over een andere boeg. Ik wil niet rond de pot draaien. Sinds 2004, precies 12 jaar geleden, zijn wij gefusioneerd met de 3 parochies. Ooit hadden we 3 kerken in een straal van 2 Km². Straks nog maar 1. Al 12 jaar werken we eraan om naar elkaar toe te groeien als één gelovige gemeenschap op Linkeroever. 2 weken geleden werd ons medegedeeld dat op het einde van de zomer een einde zal komen aan onze aanwezigheid én ons vieren in de Lucaskerk.
Een vergelijking: Burcht Kruibeke Bazel Steendorp hebben nog wel een kerkgebouw maar er zullen straks geen vieringen meer zijn, zelfs geen gebedsvieringen. De mensen van die parochies worden gevraagd om naar Zwijndrecht of Temse te trekken. Geen 2 km maar 20 km ver soms.
Deze evoluties maken heel wat mensen ongelukkig. Kan de beslissing die genomen werd aanleiding geven tot een verstoorde relatie in onze parochie en tussen onze parochianen? Misschien wel.
We kunnen nu 2 dingen doen. Doen zoals Simon en verbolgen zijn om wat er rond ons gebeurt. Of doen zoals de zondige vrouw: het heft in handen nemen en dienstbaar en zelfs berouwvol handelen en dankbaar uitzien naar nieuwe kansen. Hoe dan? Ik schets enkele situaties uit de praktijk: Wij hebben of beter gezegd, we hadden toch een zeer brede waaier van verenigingen hier op de Linkeroever.
Enkele hebben het heft in handen genomen en zijn, over de parochiegrenzen heen, gaan samenwerken. Anderen hebben het daar moeilijker mee. Nog anderen stoppen er mee. Nog anderen hebben het moeilijk met het idee van samenwerken of samenkomen met of op de andere kant. Langs de 2 kanten zeggen we die van den andere kant moeten ook meewillen. Die van den andere kant moeten maar naar hier komen. En eerlijk is eerlijk: omwille van het kerkgebouw is het éénrichtingsverkeer. We kunnen dat betreuren, maar het is niet anders. Anderzijds is laten we ze bij naam noemen "de Sint-Anna-ten-Drieënkerk" l een kerkgebouw dat ons kansen geeft om minstens 2 maal in de maand een geweldig concert te geven en waar we tentoonstellingen organiseren.
Waar mensen van heinde en verre naar toe komen en zeggen: wauw wat is dat voor een mooie ruimte, gelukzakken zijn jullie. En jullie vieringen zijn altijd zo verzorgd
Laatst telde ik tussen 550 aanwezigen in de kerk voor de uitvoering van de 9e symfonie van Beethoven, 65-koppig orkest en 130 zangers en solisten. Ik zag in de kerk weinig parochianen. Op zich is dit niet zon probleem. Maar we stelden ons toch de vraag: Maken we te weinig reclame?
Zijn wij ons wel bewust van de kansen die we krijgen? Van onze eigen mogelijkheden?
Kunnen de lezingen van vandaag ons inspireren om aan onze relatie te werken, niet blijven verwijten, geen schuldigen zoeken, maar concreet met mekaar in dialoog gaan én de nieuwe kansen inzien? Wij nodigen u alvast uit op donderdag 23 juni voor een open Verrekijkeravond in het Cultureel Centrum ter Schelde. Meer hoor je hierover nog in de mededelingen.
Een relatie komt er sterker uit wanneer men erin slaagt om te vergeven.
Een relatie versterkt als men erin slaagt om het goede te zien in de andere, om de kansen te zien die geboden worden. Een relatie verbetert met een schouderklopje, eerder dan een verwijt. Ik wil hier op deze plaats niet verder in gaan op dit thema. Laten we dat samendoen, volgende week in het CCtS. En nodig velen uit die hier vandaag niet zitten
.
En dan, vrienden, ik heb het gevoel dat de lezingen van vandaag ons dan toch een duidelijke boodschap meegeven!
