Preekbeurt hebben bij een vakantieviering is tegelijkertijd heel moeilijk en heel gemakkelijk.
Moeilijk, want er zijn al zoveel vakantievieringen geweest met mooie teksten, prachtige verhalen en bezinningen en heel diepgaande filosofische beschouwingen. Hoe kan je daar nu nog iets nieuws of iets origineels aan toevoegen?
Anderzijds gemakkelijk, want een vakantieviering mag een beetje simpel en luchtig zijn, je moet niet te diep gaan en overal niet te zwaar aan tillen.
Toch zou ik een drietal zinnetjes uit het evangelie van vandaag willen herhalen en een beetje toelichten.
Om te beginnen: Jakobus en Johannes vragen aan Jezus of ze geen vuur uit de hemel moeten laten neerdalen om de Samaritanen te vernietigen. De Samaritanen waren immers de vijanden. Maar Jezus wijst hen streng terecht: niemand mag met geweld gedwongen worden Jezus te volgen.
Het is vandaag een heel actuele les, voor vele mensen en ook voor ons. Al te vaak gebruiken mensen geweld fysiek of mentaal om hun gelijk te halen. En dan kan het zowel gaan over geloof en religie, als over culturele eigenheid, filosofische of politieke overtuiging of wat dan ook. Dat soort geweld wijst Jezus af, dat soort geweld wijzen christenen af.
Tweede zinnetje: De vossen hebben een hol, de vogels van de hemel een nest, maar de Mensenzoon kan nergens zijn hoofd neerleggen. Jezus en zijn volgelingen hebben nergens een woonplaats, een rustplaats, een vast verblijf. Jezus is altijd op weg, nergens thuis en tegelijk ook overal thuis. De beelden zijn veelzeggend: vossen zijn geen huisdieren, ze verblijven in holen. En vogels vliegen rond, ze zijn nog vrijer. Het is blijkbaar het lot van christenen, ook in de vakantie: nergens en ook overal thuis te zijn.
En, ten derde: Wie de hand aan de ploeg slaat en dan nog eens omkijkt, deugt niet voor het koninkrijk van God. Anders gezegd: je moet niet omkijken, niet aarzelen, er is geen weg terug. Je moet vooruit kijken, niet in het verleden leven, niet kijken naar vroeger, vol heimwee naar hoe het vroeger was.
Daar kunnen we wel een beetje verder over doordenken. We staan aan het begin van de vakantie en dus begint er over een paar maanden weer een nieuw werkjaar. En dat nieuwe werkjaar zal een paar veranderingen met zich meebrengen in onze parochie en misschien zijn er een aantal mensen niet zo heel gelukkig met de toekomst die zich aandient. Maar het is niet anders en vol nostalgie achterom kijken zal niets oplossen.
Na de vakantie zal er geen eucharistieviering meer zijn in de Sint-Lucaskerk, niet op zondag, niet op zaterdag, niet op feestdagen, helemaal geen vieringen meer. Heel wat mensen die zich in die kerk thuis voelden en nog altijd voelen, verliezen die thuis. Niet de parochiepriester, niet de verrekijker, niet de parochiegemeenschap hebben dat beslist, maar het is niet anders. En we zullen er mee moeten leven.
Achterom kijken zal niet helpen.
In de maanden juli en augustus zullen er bovendien heel wat gebedsvieringen zijn. In feite meer gebedsvieringen dan eucharistievieringen. Ook dat is onvermijdelijk. Herman heeft zoals bekend drie parochies en kan maar in één kerk tegelijkertijd zijn. En ook hij heeft in de vakantiemaanden nog andere opdrachten en activiteiten. En de collega-priesters die af en toe in zijn plaats voorgaan zijn niet meer zo talrijk en worden er niet jonger op. En we moeten begrijpen dat ook zij recht hebben op wat rust en vakantie.
Ook met die realiteit moeten wij in de toekomst steeds meer leren leven.
Gelukkig hebben wij in onze parochie vier gebedsleiders, twee vrouwen en twee mannen. En zij blijven bereid om vieringen te leiden en voor te gaan en wij geraken steeds meer vertrouwd aan hun aanpak, aan hun manier van werken. Ze gaan trouwens niet alleen zomaar voor in een viering, ze hebben er ook heel wat werk, heel wat voorbereiding aan. Laten we dat maar blijven waarderen en appreciëren en niet zagen en zeuren dat er weeral geen priester voorradig is.
Gelukkig hebben wij ook nog altijd mensen die de vieringen voorbereiden, zowel de eucharistievieringen als de gebedsvieringen. We zijn één van de weinige parochies waar je elke zondag een misblaadje krijgt, met alle teksten en liederen, aangepast aan de viering van die week. En er zijn een viertal groepjes die om de beurt zo een misblaadje maken. Gemiddeld één per maand dus en ze trekken er elke keer een avond voor uit. En die misblaadjes helpen ons om te herbronnen, om te vieren en te bidden, elke zondag opnieuw.
Laten we daar ook maar tevreden en blij mee zijn.
Ook deze viering vandaag is door zo een werkgroepje voorbereid en gemaakt. En ze moesten dat doen in moeilijke omstandigheden, met nogal wat technische problemen. Maar het is weer een mooie viering geworden, met als eerste lezing een liedje van Herman Van Veen.
Dat mag je trouwens in de vakantie in elke viering verwachten, dat hebben we ook al afgesproken. Niet alleen is onze tentoonstelling gebouwd rond werken van Herman Van Veen, elke week kan je de komende maanden genieten van één van zijn mooie liedjes, als eerste lezing. Weer iets om ons gelukkig over te voelen. En weer iets om naar uit te kijken
Voor iedereen: een deugddoende vakantie!
