Mag ik de eerste zin van het laatste verhaal, het evangelie, dat daarnet werd voorgelezen, nog eens herhalen?
Jezus was samen met enkele vrienden eens aan het bidden. Dat is precies wat wij hier nu ook aan het doen zijn. We komen samen met vrienden, met familie, met alle mensen die eigenlijk hetzelfde gedacht hebben
samen komen om bij mekaar te zijn en misschien te bidden.
Oh wat is dat moeilijk vandaag.
Bidden. Wij kennen dat van op schone prentjes, of van in boeken, wij kennen dat van onze grootouders, wij kennen dat van op tv als we de paus zien
.
Maar hier, in deze ruimte, nu op dit moment? Daar hadden we misschien nog niet aan gedacht?
Omdat bidden soms zo moeilijk is, omdat we dat niet meer gewoon zijn, lezen we hier elke week een verhaal voor. Vandaag over een mier en een graankorreltje dat een jaar later een heel veld werd.
Maar we lezen ook elke week een stukje uit het leven van Jezus voor. Gewoon om het beter te begrijpen, gewoon om Jezus beter te leren kennen, of dichter bij ons te hebben. Zo kunnen we hem hier aanspreken, en dat is bidden.
De bijeenkomst van vandaag noemen we een wegwijzerviering Dat is speciaal, weet je waarom? Omdat jullie er zijn. Omdat er vele gezinnen zijn, ook papas en mamas, en broers en zusjes. Dus veel jonge mensen. Dat doen we 1 keer in de maand. Zo speciaal jongeren en jonge gezinnen uitnodigen, samen met de wat ouderen luisteren naar dat verhaal van die Jezus.
En samen proberen te bidden.
En elke keer in de wegwijzerviering gaan we dan een speciaal vredesmoment inlassen. Zoals gisteravond de kerk hier helemaal vol zat voor een vredeconcert. De vrede: is een heel belangrijk onderdeel van onze viering. Je moet straks ook maar eens naar die kruisweg gaan zien. Gaat allemaal over de eerste wereldoorlog. Hoe meer we weten over de oorlog, hoe belangrijker de vrede wordt.
Nu terug naar ons verhaal.
Wat zeggen de mensen over mij vraagt Jezus dan aan ons. Wie zeggen de mensen dat Ik ben?
Dit is een beetje zoals daarstraks, toen de priester onze naam vroeg
wie ben jij?
Het is heel belangrijk dat de mensen u kennen, ja zelfs bij uw naam. Als men uw naam kent, dan hoor je erbij. Het is helemaal anders als men zegt: zeg, dingeske, of zeg manneke, of zeg juffrouwke
Dan weet je amper of iemand het tegen u heeft. Maar als men zegt Zeg Sylvia, of zeg Brent, dan weet je die kennen mij hier
Zo is het met Jezus ook gegaan. De mensen zeiden: Je bent als Johannes de Doper Dat is iemand die net voor Jezus kwam en de mensen aansprak, en hen overtuigde Je moet goed doen En hij trok ze mee in de club. Ze hoorden erbij.
Maar toen zei Jezus iets heel moeilijk.
Hij vroeg hen zelf, hou het maar voor u. Loop er niet mee rond.
Hij vertelde hun Er zal een tijd komen dat ze mij niet meer willen, dat ze mij zullen vernederen, slaan, pesten, uitlachen, ja zelfs doen verdwijnen. Maar na 3 dagen zal ik terugkomen en bij jullie zijn.
Toen waren ze gerust en toen zeiden ze: er kan niets gebeuren met ons. Wij gaan hem volgen, en we zullen regelmatig terug samen komen en met hem spreken. En dat is nu precies bidden. Dat is wat wij hier elke week doen.
Niet meer niet minder.
Ik krijg hoe langer hoe meer het gevoel dat Hij erbij is. Hopelijk zien wij jullie hier nog dikwijls terug. Dan vertellen we samen verhalen en luisteren we naar Hem en ook naar mekaar.
Iedereen die hier zit, wenst jullie een schitterende voorbereiding naar jullie groot moment binnen een 6 tal maanden. En uw ouders en familie willen met jullie naar iets toeleven. Als een grote vriendenploeg, samenkomen om te luisteren en te vertellen. Dat is al een grote stap om te leren bidden.
We kijken er samen naar uit
En we zullen proberen uw naam te onthouden
