Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
28-07-2016
28 juli De meiden met John Travolta
Julie en haar vriendinnetje Nanou mochten vanavond als figuranten meespelen in de musical Grease. Louis, de ster van het entertainment-team bij La Quercia, wist niet wat hem overkwam toen hij na afloop door de dametjes langs alle kanten werd bestormd en gezoend. Zijn kuif ging er alleszins van recht omhoog staan.
We hebben er vandaag weer een luie dag van gemaakt. Hoewel wij nog altijd vinden dat vakantie moet worden gevuld met allerhande activiteiten en eigenlijk een doe-vakantie moet zijn komen er nu toch ook regelmatig dagen voorbij dat wij uitgebreid kunnen genieten van zalig niksen. Gewoon wat slenteren langs het meer, regelmatig stoppen op een terrasje om een en ander te consumeren, wat broodrestjes rondstrooien om de duiven, mussen, eendjes of zwanen te plezieren... je wordt er alleszins niet zo moe van als van een dagwandeling in de bergen. Volgende week denk ik daar waarschijnlijk weer anders over maar deze manier van vakantie-vieren leverde zeker ook weer de nodige leuke fotos op, deze zwanenfamilie reageerde bijvoorbeeld erg alert toen het vrouwtje met de grote voederbeurt begon. Mee-eters werden niet in de buurt geduld.
L'histoire se répète. De geschiedenis herhaalt zich... Toen wij lang geleden met onze boot jaarlijks naar het Gardameer kwamen waren het vooral de kinderen ( en vriendjes ) die zich uitgebreid konden uitleven bij het waterskiën. En nu zoonlief al sedert enkele jaren dezelfde vakantiestek heeft uitgekozen om met zijn eigen gezinnetje naar toe te komen, ook met de boot achter de wagen, zien we dat ook de kleinkinderen er even goed van kunnen genieten. Jefke is alleszins een fervente beoefenaar. Het monoskiën wil nog niet zo goed vlotten, dat lukt ook wel een van de volgende dagen, maar op twee skis probeert ie zelfs regelmatig de boot voorbij te steken, zoals te zien is op deze foto.
Na al die jaren Garda Meer zijn we er toch nog in geslaagd in de omgeving een toeristische attractie te vinden waar we nog nooit eerder van gehoord hadden, laat staan er geweest waren. Daar hebben we vandaag iets aan gedaan... Il parco delle cascate di Molina, het watervallen-park van Molina, zo'n 30 km van Lazise verwijderd willen wij bij deze aanbevelen aan iedereen die niet de ganse vakantie op zijn rug langs het meer wil liggen. Wij kozen voor de rode wandeling, qua vermelde moeilijkheidsgraad makkelijker dan de zwarte, maar omdat het net een flinke bui gedaan had was het overal toch vrij glad. Oppassen geblazen dus, maar dat kon de algemene pret niet drukken. De grotten, watervallen, wandelwegen, uitzichtpunten en de attracties die ze op enkele plekken voorzien hadden werden door ons, toch wel erg gevarieerd, gezelschap unaniem als "wow" ervaren. Op deze foto zit Julie in een giga-hoge schommel die de dappere gebruiker tot bijna tegen een neerdenderende waterval brengt.
We hebben er vandaag een luie dag van gemaakt. Na een nacht rijden waren we deze morgen vóór half negen al in Lazise, behoorlijk moe. Koffie, wachten tot de kamer klaar was, nog koffie, even poolshoogte nemen hoe zoonlief en familie het maakt in hun verblijf, koffie, wijn en nog koffie, eten in ons favoriete restaurantje "All Ancora", wijn en koffie en deze avond bubbels met het vrouwtje ( we hadden iets te vieren )... Tussendoor ook enkele fotos gemaakt natuurlijk... dit is een impressie van de sfeer deze avond. Tegenlicht is een uitdaging die ik graag aanga tegenwoordig.
Bij de ontelbare ritten naar Italie of Oostenrijk die we al achter de rug hebben is de Moseltalbrücke bij Koblenz een vaste stopplaats. Het uitzicht is er prachtig en je kunt er, vertrekkend van op de parking , uitgebreid aan wandelen toekomen. Om Phaido zijn pipi- en kaka-momenten te gunnen vinden we dat wel meer dan belangrijk. Het was er vandaag niet meteen het allermooiste weer maar toch heb ik mijn fotografiekriebels weer enkele keren hun gang laten gaan. De brug is al duizenden keren gefotografeerd natuurlijk maar na zoveel keer hier een pauze te hebben ingelast mag ik toch ook wel eens meen ik...
Van op een parking lang de snelweg ergens in de buurt van München heb ik met de iPhone als hotspot een voldoende stabiele internetverbinding kunnen maken om 'm maar meteen naar mijn dagelijkse blog te knallen.
De avond was
al behoorlijk aan het vallen toen we afscheid genomen hadden van de vrienden in
de Brugwachter. Omdat Phaido toch wel heel erg lang braaf bij ons had moeten
zitten besloten we alsnog een korte wandeling te maken langs het kanaal voor we
weer naar huis zouden rijden. Foto links, foto rechts, foto panorama, foto brug
de sfeer was uitnodigend genoeg om er wat langer te blijven rondhangen. Bij dit
beeld van de kanaalkom heb ik enkele Nik-filters toegevoegd in de nabewerking,
maar wie zegt daar dat zoiets niet mag?
Het was
redelijk laat deze morgen voor ik weer tot het rijk der levenden toetrad. Dat had
natuurlijk te maken met het feit dat het gisteren in Lommel oergezellig was en
dat ik dientengevolge zelfs nadat ik thuis gekomen was de tijd helemaal uit het
oog verloren had. Ik ben er ook niet helemaal zeker van of ik dit portretje van
Jan van de Sas nu vóór dan wel ná middernacht geschoten heb, maar gezien het
feit dat ik vandaag nog verder weinig aan fotograferen toegekomen ben eigen ik
me het recht toe deze op 21 juli te klasseren.
In de tijd dat wij met ons bandje de schrik van de moeders van minderjarige
dochters waren in Lommel en omstreken - das ondertussen toch ook alweer bijna
50 jaar geleden - was Jan de eigenzinnige cafébaas van het Kelderke in de
Lepelstraat. Dat was eigenlijk onze stamkroeg, we hebben er ontelbare pinten
gedronken, gezellige uren gesleten en bloos bloos ook wel ooit onnoembare,
ondeugende dingen gedaan
Als we Jan om de zoveel jaar weer eens terugzien worden de verhalen elke keer
weer net een beetje straffer. Ik vond het tijd al die herinneringen
maar eens te bundelen in een foto.
Ze hadden er
lang aan gewerkt. Mijn favoriete bandje Flying Shoe zou vanavond officieel
hun nieuwe CD Brandnew Shoes presenteren. Uiteraard was dat bij gelegenheid
van een optreden, met voorprogramma, merchandising en happy hour en zo, en ze
hadden mij gevraagd om de boel aan elkaar te praten. Ik vond het een eer en heb
dat dan ook graag gedaan.
Fotograferen was dus niet eens de opdracht, maar natuurlijk vrienden en kennissen
begrijpen wel dat ik er de ganse avond duchtig op los geschoten heb. Het was
evenwel weer zon situatie waarin de omstandigheden niet echt mee zaten. Veel
rook in de zaal en op het podium, dat hoort zo om de belichting beter te laten
uitkomen hoor ik dan, maar dat betekent meteen ook dat flitsen totaal uit den
boze is want dan krijg je witte fotos Goed, dan maar niet flitsen, de ISO
waarde drastisch omhoog met gevaar voor ruis als logisch gevolg en hopen op
enkele aanvaardbare shots. Het was een beetje het verhaal van de
natuurfotograaf die dagen zit te wachten op die ene prachtige opname van een
vos of van een libel in de ochtenddauw of van de paparazzi die dagenlang
wachten op die ene compromitterende foto van een of andere beroemdheid ik had
wel al regelmatig de nodige, het relaas van de avond vertellende, fotos gemaakt
maar die ene opname waardoor ik tevreden naar huis zou gaan wilde maar niet
voorbij komen. En toen liet de gewoon verder spelende zanger gitarist zich door
het publiek door de zaal dragen. Dit was geen Flying Shoe, maar een flying
guitar player. Ik stond precies op de goede plaats om dat vast te leggen.
ISO 6400, een beetje ruis, maar daar kan ik mee leven. Ik ben zelfs helemaal
vrolijk weer naar huis gereden want ik wist dat ik alvast minimaal één goede
had.
Geocachemaatje
Jackie was op zoek naar een ander paard om samen met kleinzoon Jarno met de
koets te rijden. Een C-pony moest het zijn. Ik had geen idee van de maten en
gewichten binnen de paardenwereld, maar toen ik dit terloops vertelde bij
kleinzoon en boer in spe Nicolas leerde ik eerst dat dit de grootste pony-maat
is voor je over paard spreekt en voorts vernam ik dat hij zon exemplaar lopen
had op de wei. Dat wilde hij eventueel wel verkopen.
Voor we vandaag aan het Landloperswandeling-geocache rondje begonnen in Wortel
gingen we dus samen eerst even naar Wuustwezel om Olivia te bekijken. De
kennismaking beviel alvast en Jackie gaat nu met de nodige fotos en een verslag
van zijn persoonlijke indrukken naar Jarno en als ze het er over eens raken
verhuist Olivia binnenkort misschien wel naar Lommel.
Nadat ik
gisteren uitvoerig de lof had gezongen over de fotomogelijkheden van de iPad
heb ik me vandaag een tijdje aan een discipline gewaagd waarvoor je toch een
iets meer performant toestel nodig hebt en vooral een gespecialiseerde lens.
Ik ben namelijk weer eens in de tuin gaan zoeken naar krioelende, kriebelende,
zoemende al dan niet stekende beestjes. Met andere woorden ik heb de macrolens
op de Eos gezet. Lang hoefde ik niet te zoeken naar onderwerpen, vlinders,
vliegen, zweefvliegen, spinnen, noem maar op, ik had keus zat.
Een of ander merk van zweefvlieg had het veel te druk met het bezoeken van de
bloeiende afrikaantjes om op de fotograaf te letten. Ik had dus alle tijd van
de wereld om rustig aan te leggen. Omdat macrofotografie toch wel erg
nauwkeurig luistert wat dieptescherpte betreft heb ik meteen een hele resem
fotos gemaakt. Uit de hand is het moeilijk scherpstellen namelijk en een
millimeter te kort of te ver maakt vaak een heel verschil. Gelukkig waren er
enkele opnames bij die de kwaliteitscontrole met goed gevolg doorstonden J
Ik had voor
een keer deze morgen mijn Eos niet meegenomen tijdens de dagelijkse wandeling, met
voorbedachte rade eigenlijk. Ik wilde namelijk de iPad wel eens grondig
uittesten op foto-mogelijkheden. Met mijn vaste Canon-vriendje in de tas zou ik
daar zeker naar grijpen als er zich een foto-buitenkansje aandiende. Met alleen
de iPad binnen handbereik was ik daar wel op aangewezen
Ik liep nergens tegen een bijzondere gelegenheid of een beeld aan wat ik in de
Smallebroeken al niet eerder gefotografeerd had maar alles wat ik met de iPad
vastlegde weerstond zonder problemen mijn kritische kwaliteitstoets. Uiteraard
is de Eos beter en heb je meer mogelijkheden maar voor een snelle shot is de iPad
zonder meer verrassend goed. Het meest onder de indruk was ik toen ik er een
panoramafoto mee maakte. Met de iPhone deed ik het al eerder, ook met de Sony RX100
die nog ergens in de kast ligt. Beweeg de camera van links naar rechts en dat
ding doet automatisch ongeveer alles wat je met de spiegelreflex en
ingewikkelde bewerkingen in Photoshop of andere programmas kunt tevoorschijn toveren
De resultaten waren evenwel nooit van hetzelfde kwalitatieve niveau als wat ik van
een panorama-opname verwacht.
Wat ik nu te zien kreeg, een ongeveer 12 Mb grote opname van bijna 270° vond ik
meer dan genietbaar. Het is jammer dat ik omwille van het beperkte formaat dat
deze blog toelaat er links en rechts een stuk van heb moeten afknippen en
natuurlijk moest ook de grootte van het bestand drastisch worden
teruggeschroefd naar minder dan 1,5 Mb maar wat overblijft geeft toch nog een
beeld van de mogelijkheden meen ik.
Ik kreeg
deze middag een telefoontje van zoonlief Michael waarin hij me vertelde dat hij
in het kader van het onderdeel teambuilding bij de voorbereiding van het nieuwe
voetbalseizoen een soort geocache zoektocht had georganiseerd voor het eerste
elftal van VC Herentals. Het zou doorgaan in de buurt van de plaatselijk bekende
toeristentoren en uiteraard was ik geïnteresseerd. In de Papenkelder onder de
toren verkopen ze ook Duvel wist ik.
Het ging er allemaal vrij gemoedelijk aan toe, zon activiteit is er natuurlijk
in de eerste plaats op gericht de samenwerking, de samenhorigheid en de
kameraadschap in de groep aan te zwengelen. Toch zagen we bij enkele groepjes
dat er ook hier een beetje competitiegeest aanwezig was, zweet werd er
alleszins voldoende gelaten. Ik had al de nodige fotos van het gebeuren toen ze
op het einde voor de fotograaf nog een sprintje van helemaal onder aan de
zandvlakte tot aan de toren wilden ondernemen. Trainers en verantwoordelijken
liepen ook mee en bij de start liepen die zelfs even voorop. Of dat een tiental
seconden later ook nog zo was laat ik in het midden.
Als de
kleinkinderen willen komen logeren hebben wij als eenentwintigste eeuwse oma en
opa de natuurlijke reflex dan maar meteen alles te laten vallen en ons te
storten op de menigvuldige aspecten van de opvangbezigheid. Zo ongeveer alles moet wijken
dan. Toch zijn er enkele bezigheden waarvan wij de opvoedkundige waarde hoog
genoeg inschatten om er het jonge volkje bij te betrekken. Op vrijdag is het
wandeldag in zorgtehuis Hoevezavel en zeker tijdens deze vakantieperiode zijn
er vrijwilligershanden te kort om de bewoners hun wekelijks uitstapje te
gunnen. Een rolstoel duwen leek ons een taak waar we onze logees wel eens mee
wilden confronteren.
We hebben het met hen niet al te uitgebreid gehad over sociaal engagement en
zo, we vinden het namelijk beter dat ze na een persoonlijke ervaring zelf tot
inzichten daaromtrent komen. Het werd alleszins een zeer positieve ervaring en
de manier waarop ze zich van hun taak kweten deed ons grootouderhart zwellen
van trots, om het maar eens met een cliché uit te drukken. Ze vonden het
daarenboven ook nog eens leuk. Hier zie je de staart van de wandelgroep met
Phaido, het vrouwtje, schoonbroer Swa, schoonzus Monique en vier van onze neofieten in de vrijwillige zorgsector.
Regelmatig
lopen er in deze tijd van het jaar nogal wat jeugdige logees rond in huize Pol
en Josee. Vandaag waren ze even met zn zevenen: de vier van dochter Ilse, één
van zoon Michael en de twee rakkers van Josees neefje Kenny. Nicolas, boer in
spe, ging na de middag toch weer met zijn mama terug naar huis zorg voor de
dieren weet je wel en met de zes overigen zijn we daarna naar het beleefpad
in Weebosch getrokken. Zoals de naam al zegt daar is heel wat te beleven. Dat geldt
zowel voor het jonge volkje als voor de aan een stuk door fotograferende pake
Pol.
Juultje, de allerkleinste uit de hoop keek tijdens zijn glijpartij aan de
kabelbaan zo mooi in de lens dat ik die overduidelijke sollicitatie voor de
foto van de dag niet kon negeren.
Het
was al een hele tijd geleden dat we nog eens gezellig met onze vriendin Els hadden
bij gepraat. Een kort telefoontje deze middag volstond om daar iets aan te doen.
Uitzicht op een afspraak in de Korte Hei bij een drankje was aanlokkelijk
genoeg om enkele uurtjes uit te trekken voor wat gezelligheid, het consumeren
van een of meerdere Duvels en een kennismaking met nieuwe vriend Sis.
Tussen het genieten en het tetteren door bleek het fotografievirus toch weer te
sterk om helemaal te negeren en dus ben ik maar eens opgestaan om van uit een nog
niet eerder gebruikt standpunt het terras van de taverne in beeld te nemen. Het
houten staketsel waar ik mijn zinnen had op gezet was bij nader inzien toch
niet zo solide als ik van op afstand had ingeschat maar met enige voorzichtige
moves kon ik toch op de plek geraken die ik voor ogen had. Dat mijn drie
tafelgenoten nauwelijks herkenbaar in beeld zijn is wat mij betreft niet eens
zo belangrijk, zij waren niet het onderwerp.
Ik vermoed taverne de Korte Hei nooit eerder van hier uit in beeld is genomen
Het
is weer vakantietijd. Naast de talloze campingbezoekers in onze mooie groene
regio en de Bobbejaanland-dagjesmensen zijn er ook tal van jeugdbewegingen die
hier hun jaarlijks vakantiekamp komen doorbrengen. We zien ze vaak spelen in de
bossen, wandelen, marcheren, sporten of zoals deze morgen, bij de bushalte voor
onze woning, staan/zitten/liggen wachten op openbaar vervoer, precies op het
moment dat wij vertrokken voor ons dagelijks rondje Smallebroeken.
Met Phaido weet je dan zeker dat hij even het jonge volkje gaat begroeten en
het is al even vanzelfsprekend dat de aantrekkingskracht wederzijds zal zijn.
Zo ongeveer de ganse groep stortte zich op onze held. Even leek het er op dat
hij zou bedolven worden onder de knuffels. Bij iedere andere hond zou je dan je
hart vasthouden, bang dat hij in paniek een verkeerde reactie zou hebben om
zich vrij te maken, maar Phaido laat zich dat allemaal welgevallen zonder enige
agressiviteit, integendeel, hij vind dat helemaal te gek. Langzaamaan kwam er enige
structuur in het gewoel en na vele zeer wanordelijke shots van een stapel kids
met, vaag herkenbaar, ook enkele hondenonderdelen kon ik uiteindelijk ook een
min of meer ordentelijke groepsfoto maken.
Ik kon de
moordzuchtige blikken van het vrouwtje niet langer negeren, ik heb de
grasmaaier nog maar eens uit de garage gehaald. De gewassen die normaliter met
de benaming gazon worden benoemd waren ondertussen al meer dan de uit het
liedje gekende twee kontjes hoog Vóór ik naar de States vertrok had ik
eigenlijk al een hoognodige maaibeurt moeten doen en nu, nog maar eens een
maand later zat ik met een quasi uitzichtloze opdracht. Mijn ultieme uitvluchten
rond macrofotografie, ideale biotoop en de gonzende en krioelende diertjes
werden met de nodige banbliksems de grond in geboord en dus moest ik
En dan gaf de gang der dingen me toch enigszins gelijk. Een grote pad werd door
het monster dat gras vreet opgeschrikt en in een paniekreactie probeerde ie
over de omheining naar de buren te vluchten. Dat bleek net iets te moeilijk en
ik greep uiteraard meteen de gelegenheid aan om de dwangarbeid even te
onderbreken. Dit soort fotogelegenheden laat je toch niet ongebruikt
voorbijgaan? Toen ik de nodige shots op mijn geheugenkaartje had heb ik het
beestje voorzichtig verplaatst naar achter in de tuin, ver weg van de
levensgevaarlijke maaier, maar wie weet, ook ver weg van partner en kinderen
of erger nog misschien hadden die al zonder dat ik het gemerkt had een fatale
ontmoeting met mijn activiteiten.
Zucht, ja sorry pad, maar als ik moet kiezen tussen mijn eigen huwelijksgeluk
en dat van jou dan
Na de geijkte,
min of meer verplichte ceremoniën bij gelegenheid van het overlijden van onze
vriendin Carla hadden we besloten dat we in beperkte kring nog haar laatste
wens zouden laten in vervulling gaan. Ze had zelf het plekje uitgekozen en ook omtrent
hoe het allemaal moest verlopen waren we op de hoogte. Of het allemaal volgens
de regels en conform de wettelijke voorschriften was kon ons geen snars
schelen.
Zo kwam het dat we deze middag in de buurt van de Verkeerde Lieve Heer, in het
natuurgebied Hageven, verzameld waren met enkele familieleden en close-friends.
Er werden enige bubbels ontkurkt, we hebben getoast op Carla en leuke
herinneringen opgehaald en dan kwam het moment dat een van de zonen de as van
zijn moeder uitstrooide in de buurt van een jonge eik. Ik vond het al bij al
een erg pakkend ritueel, veel echter en oprechter dan al het officiële gedoe,
of het nu kerkelijk of niet is. Zo wil ik het ook wel als ik, hopelijk binnen minimaal
50 jaar, ook ooit moet gaan.
Ik ben nog
eens een dagje gaan geocachen met mijn maatje Jackie. Dat was alweer veel te
lang geleden. Ikzelf drie weken USA en Jackie daarna een week Portugal we
hadden weer wat om bij te praten. En er was ook een en ander om te zoeken. In
Tielen, vlakbij huis, waren ondertussen twee veelbelovende multicachen op de
kaart verschenen en die zouden we dus maar eens aan ons palmares gaan
toevoegen.
Na dat we bij de watermolen van Tielen de laatste gegevens hadden gevonden om
de eind-coördinaten van de GC6GGP3 te berekenen vond ik dat het hoog tijd was
om de camera uit de tas te halen. Jackie zou zich wel alleen doorheen dat
laatste rekenwerk werken. De watermolen en omgeving is een veelbezocht en
dankbaar foto-onderwerp natuurlijk en ik heb er dan ook duchtig op los
geschoten. Toen mijn met allerlei wiskundige formules worstelende vriend in beeld
kwam kon ik het ook niet laten
