Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
15-07-2016
15 juli Vrijwilligerswerk
Als de
kleinkinderen willen komen logeren hebben wij als eenentwintigste eeuwse oma en
opa de natuurlijke reflex dan maar meteen alles te laten vallen en ons te
storten op de menigvuldige aspecten van de opvangbezigheid. Zo ongeveer alles moet wijken
dan. Toch zijn er enkele bezigheden waarvan wij de opvoedkundige waarde hoog
genoeg inschatten om er het jonge volkje bij te betrekken. Op vrijdag is het
wandeldag in zorgtehuis Hoevezavel en zeker tijdens deze vakantieperiode zijn
er vrijwilligershanden te kort om de bewoners hun wekelijks uitstapje te
gunnen. Een rolstoel duwen leek ons een taak waar we onze logees wel eens mee
wilden confronteren.
We hebben het met hen niet al te uitgebreid gehad over sociaal engagement en
zo, we vinden het namelijk beter dat ze na een persoonlijke ervaring zelf tot
inzichten daaromtrent komen. Het werd alleszins een zeer positieve ervaring en
de manier waarop ze zich van hun taak kweten deed ons grootouderhart zwellen
van trots, om het maar eens met een cliché uit te drukken. Ze vonden het
daarenboven ook nog eens leuk. Hier zie je de staart van de wandelgroep met
Phaido, het vrouwtje, schoonbroer Swa, schoonzus Monique en vier van onze neofieten in de vrijwillige zorgsector.
Regelmatig
lopen er in deze tijd van het jaar nogal wat jeugdige logees rond in huize Pol
en Josee. Vandaag waren ze even met zn zevenen: de vier van dochter Ilse, één
van zoon Michael en de twee rakkers van Josees neefje Kenny. Nicolas, boer in
spe, ging na de middag toch weer met zijn mama terug naar huis zorg voor de
dieren weet je wel en met de zes overigen zijn we daarna naar het beleefpad
in Weebosch getrokken. Zoals de naam al zegt daar is heel wat te beleven. Dat geldt
zowel voor het jonge volkje als voor de aan een stuk door fotograferende pake
Pol.
Juultje, de allerkleinste uit de hoop keek tijdens zijn glijpartij aan de
kabelbaan zo mooi in de lens dat ik die overduidelijke sollicitatie voor de
foto van de dag niet kon negeren.
Het
was al een hele tijd geleden dat we nog eens gezellig met onze vriendin Els hadden
bij gepraat. Een kort telefoontje deze middag volstond om daar iets aan te doen.
Uitzicht op een afspraak in de Korte Hei bij een drankje was aanlokkelijk
genoeg om enkele uurtjes uit te trekken voor wat gezelligheid, het consumeren
van een of meerdere Duvels en een kennismaking met nieuwe vriend Sis.
Tussen het genieten en het tetteren door bleek het fotografievirus toch weer te
sterk om helemaal te negeren en dus ben ik maar eens opgestaan om van uit een nog
niet eerder gebruikt standpunt het terras van de taverne in beeld te nemen. Het
houten staketsel waar ik mijn zinnen had op gezet was bij nader inzien toch
niet zo solide als ik van op afstand had ingeschat maar met enige voorzichtige
moves kon ik toch op de plek geraken die ik voor ogen had. Dat mijn drie
tafelgenoten nauwelijks herkenbaar in beeld zijn is wat mij betreft niet eens
zo belangrijk, zij waren niet het onderwerp.
Ik vermoed taverne de Korte Hei nooit eerder van hier uit in beeld is genomen
Het
is weer vakantietijd. Naast de talloze campingbezoekers in onze mooie groene
regio en de Bobbejaanland-dagjesmensen zijn er ook tal van jeugdbewegingen die
hier hun jaarlijks vakantiekamp komen doorbrengen. We zien ze vaak spelen in de
bossen, wandelen, marcheren, sporten of zoals deze morgen, bij de bushalte voor
onze woning, staan/zitten/liggen wachten op openbaar vervoer, precies op het
moment dat wij vertrokken voor ons dagelijks rondje Smallebroeken.
Met Phaido weet je dan zeker dat hij even het jonge volkje gaat begroeten en
het is al even vanzelfsprekend dat de aantrekkingskracht wederzijds zal zijn.
Zo ongeveer de ganse groep stortte zich op onze held. Even leek het er op dat
hij zou bedolven worden onder de knuffels. Bij iedere andere hond zou je dan je
hart vasthouden, bang dat hij in paniek een verkeerde reactie zou hebben om
zich vrij te maken, maar Phaido laat zich dat allemaal welgevallen zonder enige
agressiviteit, integendeel, hij vind dat helemaal te gek. Langzaamaan kwam er enige
structuur in het gewoel en na vele zeer wanordelijke shots van een stapel kids
met, vaag herkenbaar, ook enkele hondenonderdelen kon ik uiteindelijk ook een
min of meer ordentelijke groepsfoto maken.
Ik kon de
moordzuchtige blikken van het vrouwtje niet langer negeren, ik heb de
grasmaaier nog maar eens uit de garage gehaald. De gewassen die normaliter met
de benaming gazon worden benoemd waren ondertussen al meer dan de uit het
liedje gekende twee kontjes hoog Vóór ik naar de States vertrok had ik
eigenlijk al een hoognodige maaibeurt moeten doen en nu, nog maar eens een
maand later zat ik met een quasi uitzichtloze opdracht. Mijn ultieme uitvluchten
rond macrofotografie, ideale biotoop en de gonzende en krioelende diertjes
werden met de nodige banbliksems de grond in geboord en dus moest ik
En dan gaf de gang der dingen me toch enigszins gelijk. Een grote pad werd door
het monster dat gras vreet opgeschrikt en in een paniekreactie probeerde ie
over de omheining naar de buren te vluchten. Dat bleek net iets te moeilijk en
ik greep uiteraard meteen de gelegenheid aan om de dwangarbeid even te
onderbreken. Dit soort fotogelegenheden laat je toch niet ongebruikt
voorbijgaan? Toen ik de nodige shots op mijn geheugenkaartje had heb ik het
beestje voorzichtig verplaatst naar achter in de tuin, ver weg van de
levensgevaarlijke maaier, maar wie weet, ook ver weg van partner en kinderen
of erger nog misschien hadden die al zonder dat ik het gemerkt had een fatale
ontmoeting met mijn activiteiten.
Zucht, ja sorry pad, maar als ik moet kiezen tussen mijn eigen huwelijksgeluk
en dat van jou dan
Na de geijkte,
min of meer verplichte ceremoniën bij gelegenheid van het overlijden van onze
vriendin Carla hadden we besloten dat we in beperkte kring nog haar laatste
wens zouden laten in vervulling gaan. Ze had zelf het plekje uitgekozen en ook omtrent
hoe het allemaal moest verlopen waren we op de hoogte. Of het allemaal volgens
de regels en conform de wettelijke voorschriften was kon ons geen snars
schelen.
Zo kwam het dat we deze middag in de buurt van de Verkeerde Lieve Heer, in het
natuurgebied Hageven, verzameld waren met enkele familieleden en close-friends.
Er werden enige bubbels ontkurkt, we hebben getoast op Carla en leuke
herinneringen opgehaald en dan kwam het moment dat een van de zonen de as van
zijn moeder uitstrooide in de buurt van een jonge eik. Ik vond het al bij al
een erg pakkend ritueel, veel echter en oprechter dan al het officiële gedoe,
of het nu kerkelijk of niet is. Zo wil ik het ook wel als ik, hopelijk binnen minimaal
50 jaar, ook ooit moet gaan.
Ik ben nog
eens een dagje gaan geocachen met mijn maatje Jackie. Dat was alweer veel te
lang geleden. Ikzelf drie weken USA en Jackie daarna een week Portugal we
hadden weer wat om bij te praten. En er was ook een en ander om te zoeken. In
Tielen, vlakbij huis, waren ondertussen twee veelbelovende multicachen op de
kaart verschenen en die zouden we dus maar eens aan ons palmares gaan
toevoegen.
Na dat we bij de watermolen van Tielen de laatste gegevens hadden gevonden om
de eind-coördinaten van de GC6GGP3 te berekenen vond ik dat het hoog tijd was
om de camera uit de tas te halen. Jackie zou zich wel alleen doorheen dat
laatste rekenwerk werken. De watermolen en omgeving is een veelbezocht en
dankbaar foto-onderwerp natuurlijk en ik heb er dan ook duchtig op los
geschoten. Toen mijn met allerlei wiskundige formules worstelende vriend in beeld
kwam kon ik het ook niet laten
Voor vandaag
had het personeel dat verantwoordelijk is voor de ontspanning en de
vrijetijdsactiviteiten in Hoevezavel een wandeling naar de Lourdesgrot in
Lommel Werkplaatsen op de agenda gezet. Dat is een net iets pittigere tocht dan
we meestal plegen te doen op vrijdag en, al is het maar omdat zoiets de normale
routine een beetje doorbreekt, ik vond het een prima idee. De bewoners en
ikzelf ook, we hebben er van genoten.
Het zou in eerste instantie een beetje oneerbiedig kunnen overkomen maar het
was zeker niet zo bedoeld: het altaar voor de grot bleek een ideale plek om wat
versnaperingen, hapjes en drankjes, voor de bewoners klaar te maken. Er werd
een volwassen appeltaart is stukken gesneden, de nodige frisdranken
uitgeschonken en daarna bleken er ook nog snoepjes en chocolaatjes in de
aanbieding te zijn. Toen Heidi, een van onze favoriete personeelsleden teken
deed dat de appeltaart klaar was om geconsumeerd te worden ze deed dat door
een stukje in de hoogte te steken vond ik de tijd rijp om, naar analogie met
de rituelen die daar vaker plaatsvinden, het moment vast te leggen.
Ik ben
vandaag naar een begrafenis geweest. Alweer heeft de vreselijke ziekte
toegeslagen in mijn onmiddellijke omgeving, ze mogen er nu wel eens mee
ophouden daarboven
Carla was lid van Het Blauw Kanneke , ikzelf ook en er waren nog tal van
leden aanwezig. Het Blauw Kanneke is een geocachers collectief, als we er samen
op uit trekken met de groep loggen we onder die naam i.p.v. met allemaal met
onze eigen pseudoniemen. Dat bespaart ons een hoop schrijfwerk en de
cache-eigenaars hoeven niet zo dikwijls de vaak erg kleine logboekjes te
vervangen.
Toen er gediscussieerd werd over een naam stond het bewuste kanneke op tafel en
iemand suggereerde dat we ons zo maar moesten noemen. Omdat er geen
tegenwerpingen kwamen was dat van af dan zo. Nu Carla er niet meer is, vinden
wij met zn allen dat het blauw kanneke een soort relikwie geworden is en hoewel
soortgelijke kannekes nog altijd voor geen geld te koop zijn in de Action
willen wij dit exemplaar voor geen geld ter wereld nog kwijt.
Het begint
er op te lijken dat we toch nog een beetje zomers gevoel gaan mogen plukken. We
hadden 2016 al in de verdomhoek van zomerloos jaar geklasseerd maar eindelijk
kregen we vandaag iets wat de deur lijkt open te zetten naar enig terras-,
waterkant- of zonnebadweer. En het leuke er aan is dat, naar men zegt, het de
volgende dagen alleen maar beter wordt. Wat het waterkant gedeelte van die
vaststelling betreft is zoonlief meteen in de opportuniteit gedoken. Een
avondje Albertkanaal was een snelle en logische keuze om de nieuwe motor van
zijn boot wat vaaruren te gunnen en kleinzoon Jefke alvast weer wat uit de
waterski-winterslaap te halen.
Pake Pol wil zelf ook nog wel eens op de skis en zijn vaarbewijs is altijd
handig in geval zoonlief over het kanaal wil gaan slalommen, maar vandaag was het
evenwel aan de jeugd en dan blijft pake Pol aan de kant zitten met de telelens
op zijn fototoestel.
Ik moet toch eens aan de kapitein vertellen dat ze de volgende keer best eens
wat dichterbij mogen komen voor wat close ups trouwens
In de loop
van de avond klaarde het op en ik verwachtte een mooie zonsondergang. Ik ben
daarom met de camera en statief iets na achten de Smallebroeken ingetrokken om
te zien of ik daar geen leuke plaatjes uit kon puren. Naarmate de zon dichter
bij de horizon kwam, roder werd en mooier kwamen er in de verte toch weer
enkele wolken. Terwijl de dazen en de muggen me met huid en haar begonnen op te
vreten kwamen er gelukkig de nodige gaten in die verre wolkenlaag. Omdat het interessante
deel van het schouwspel zich afspeelde in een klein hoekje heb ik dan maar de
tele op mijn toestel gezet. Landschapsfotografie met de 300 mm, het is weer
eens wat anders. Het is maar een smal stukje dat ik in beeld genomen heb en
door het tele-effect lijkt het allemaal een beetje samengedrukt, maar de zon
komt voldoende groot precies goed door een opening piepen en daar doe ik het
voor. Het is een HDR opname geworden, drie shots, een goed belichte, een met
twee stops onderbelichting en een met twee stops overbelichting. De samengestelde
HDR die DynamicPhoto er van maakte vond ik al best OK maar toch heb ik er in
Photoshop nog enkele lagen uit de originele fotos aan toegevoegd. Het gedeelte
met de zon heb ik zo uit de onderbelichte versie gehaald en de ganse onderste
helft met de voorgrond uit de overbelichte. Dat laatste leek me dan toch weer
net iets te flets zodat ik daar weer de filter Dark Shadows van Nik Color EFEX
Pro4 op losgelaten heb. Qua sfeer is het nu zo ongeveer waar ik naar zocht. Met
al dat gestapel en gefilter ben ik wel een beetje scherpte verloren meen ik,
maar als ik moet kiezen tussen sfeer en scherpte is het niet altijd de scherpte
waar ik voor ga
De rij
bandjes waarin ik ooit speelde is lang. Ik ken nog veel ex-collegas, met
sommigen heb ik nog contact, anderen heb ik helemaal uit mijn geheugen gewist,
maar de relatie met de vrienden van The Lonely Boys ( whats in a name? ) waar
ik van 1966 tot 69 mee optrok is altijd intact gebleven. Vanaf 2001, dik 30
jaar na datum, kwamen er zelfs regelmatig reunies, vaak gepaard gaand met een
reunie-optreden. Na het aller-, aller-, allerlaatste optreden zijn die reunies
zelfs een jaarlijkse traditie geworden. En dan komt dus het moment dat je er
eentje mist Jack, onze Amerikaanse bassist is helaas niet meer bij ons, hij
verloor eerder dit jaar de strijd tegen de vreselijke ziekte, het was een
beetje onwezenlijk toen we vandaag samen zaten. Ik heb geprobeerd dezelfde foto
die ik naar ik me meen te herinneren 4 jaar geleden maakte vandaag opnieuw te
maken het plekje waar Jack toen zat hebben we vrij gelaten Okee, Jack was
iets breder dan dat vrije plekje, maar ik hoop dat ie ons dat foutje niet
kwalijk neemt
Ik begin
weer een beetje te functioneren. Jetlag en slaapgebrek worden steeds verder
weggeduwd en ik ben er al in geslaagd in de fotobewerking te duiken wat heb
ik een hoop werk voor de boeg en ook de dagelijkse routines komen vanaf nu quasi
normaal voorbij. In de loop van de dag heb ik enige fotos gemaakt van Phaido
tijdens de wandeling, van een verdwaalde vlinder in de tuin en van een
neerpletsende regenbui vanmiddag niets waarvan ik vond dat het wereldschokkend
was evenwel en zeker ook niets wat nog niet eerder voorbij gekomen was in deze
blog.
Vandaar dat ik als foto van de dag zou willen kiezen van een plaatje dat ik
tijdens de race across America schoot ergens in Indiana, maar dat ik vandaag
door Photoshop haalde bij mijn eigen grote selecteer- en fatsoeneer-inhaal-race.
Deze Amerikaanse eekhoorn was zo gewillig enkele standjes aan te nemen voor me
zodat ik er een hele gevarieerde serie van kon schieten.
Er kwam een
monster naar me toe gekropen ergens in de Smallebroeken. Ik had de macrolens er
niet opzitten maar wel de all-round 24-105. Gezien de minimale
scherpstelafstand van 45 cm van die lens en de snelheid van ongeveer 1 cm per
minuut die ik mijn onderwerp toedichtte had ik dus een zee van tijd om m goed
in beeld te nemen. De natte ondergrond noopte me evenwel om toch niet al te
lang op mijn buik te blijven liggen. Na op de schrikwekkende uitsteeksels te
hebben gefocust heb ik me toch maar uit de voeten gemaakt. Je weet maar nooit
of zon prehistorisch ondier in de gaten heeft dat je nog last hebt van de
naweeën van een Americareis en je aanvalt
De beste
manier om over de jetlag te geraken is je meteen weer in het thuis-uurrooster
storten, zo vertellen lieden die het weten kunnen. Ik probeer dus op te staan
op een uur dat ik vroeger ook aanhield en de oude geplogenheden weer op te
pikken, in mijn geval wil dat zeggen rond half elf een wandeling door de
Smallebroeken met Phaido en op vrijdag namiddag als vrijwilliger op pad met de
bewoners van zorgtehuis Hoevezavel in Lommel. De tocht bracht ons vandaag langs
tuincentrum Pelckmans waar enkele personeelsleden naar binnen slipten om wat
planten- en bloemenpracht in te kopen. De rest van het gezelschap bleef buiten
onder de overkapping wachten. De grote spiegelende raampartijen zorgden voor
leuke fotomogelijkheden en daar heb ik dan ook gebruik van gemaakt.
Is het een
foto? Jazeker, het is een foto, zij het zwaar bewerkt. De meesten van mijn
vrienden en kennissen zullen ondertussen wel op de hoogte zijn van het feit dat
ik niet vies ben van een potje photoshoppen en dat enig geëxperimenteer met de
grenzen van de fotografie ook wel aan mij besteed is. Vandaag heb ik me dus nog
maar eens laten gaan.
Ondanks de jetlag, het zombie-gevoel en het k****weer heb ik deze morgen toch
maar met Phaido de dagelijkse routine hervat en zijn we aan de wandel gegaan.
Zoals gebruikelijk was ook de camera weer van de partij maar er wilden maar
geen bruikbare mooie plaatjes inkomen. Enkele plassen, modderpartijen en natte
weilanden bracht ik mee naar huis en tegen beter weten in heb ik alles toch
maar in de PC geladen. Omdat ik niet de puf had om aan wat meer ernstig werk te
beginnen heb ik er wat filters, en andere tools op losgelaten en langzaamaan
werd ik in een bepaalde richting geleid. Deze hartvorm, resultaat van enig
kopieer en spiegelwerk, gevolgd door wat poolcoordinaten, vervagingen en
filters en nog wat knopjes en schuifjes vond ik uiteindelijk het bewaren waard.
Wat het eigenlijk is doet er niet toe, de kunstenaar hoort zijn geheimen niet
prijs te geven toch? Ik vermoed dat het niet erg origineel overkomt, maar ik
wil dit werk Hart noemen, opgedragen aan het vrouwtje en Phaido die me zolang
hebben moeten missen.
Ik hoop morgen voldoende doorheen de naweeën van onze zware tocht te zijn
geraakt om weer wat inspiratie te vinden voor meer realistisch werk.
Terug thuis!
Na een lange en vermoeiende reis en met een bijzondere vermelding voor de firma
KLM die ons in de allerbeste omstandigheden eerst vanuit Brussel via Amsterdam
naar Los Angeles vloog en daarna ook weer terug van uit New York JFK naar Brussel heb ik
deze namiddag mogen genieten van de eerste Duvel(s) na bijna 6 weken. Man, man,
man smaken dat het deed, en toch was de ervaring niet helemaal 100%. Mijn hele
bioritme ligt in een knoop namelijk. Na zon periode met weinig en onregelmatige
slaaptijden en met lange periodes van wakker blijven, zowel overdag als s
nachts, weet mijn lijf het allemaal niet meer, voeg daar de jetlag bij en dan
kom je tot quasi zombie-gedrag.
Deze foto maakte ik naar mijn gevoel vandaag bijvoorbeeld. Gisterenmorgen, om 7
uur New-York tijd, dat is 1 uur s middags hier, werd ik wakker en zag ik van
uit het raam van ons hotel het ene vliegtuig na het andere landen op Newark
Liberty airport, met de skyline van New York op de achtergrond. Bij dit toestel
van de wereldwijd opererende pakjesdienst FedEx viel het me op dat er een
vrachtwagen van hetzelfde bedrijf op de snelweg er onder reed. Dat vond ik een
opname waard. We zijn ondertussen goed 34 uur verder en ik heb nog steeds niet
geslapen zodat ik met recht kan zeggen dat het een foto van vandaag is.
Onderweg naar JFKennedy Airport... De Verrazano Bridge, bekend van de start van de NY-maraton, lange tijd de langste hangbrug ter wereld, lag mooi te wezen in de mist. De shuttle-taxi kon of wilde niet stoppen natuurlijk... Dan maar met de iPad door het raam van uit de rijdende wagen. De smurrie die in de verte rond de brug lijkt de hangen is niet het resultaat van onoordeelkundig fotobewerken maar wel degelijk van de rotzooi die door het verkeer wordt uitgestoten.
De terugreis komt snel dichterbij. We verblijven nu twee dagen in het Ramada hotel in Newark New Jersey, met zicht op de skyline van New York. De volgwagen en de RV vonden een plaats op de giga parking van het hotel. De meisjes kozen er voor in de camper te overnachten en de boys wilden allemaal wel in een echt bed... Na een verkwikkende nachtrust komt dan het minder leuke gedeelte: alles moet weer worden ingepakt en reisvaardig gemaakt. Herman en Rob onze twee wielren-specialisten waren al druk aan het demonteren en in de koffers aan het schikken toen ik daar nog redelijk slaapdronken kwam aan sleffen.
Tim heeft het geflikt. Wij hebben het geflikt. Rijder en crew hebben een prestatie neergezet die kan teller. Blij, fier, opgelucht, doodmoe... We lopen rond met een zeer gevarieerd aanbod aan gevoelens, het ene al intenser dan het andere. De vermoeidheid en de omstandigheden waarin ik deze pagina in elkaar zit te knuselen zorgen er voor dat ik me vandaag graag beperk tot een.foto van onze champ. Glorieuze Tim aan de aankomstlijn met zijn stalen ros.
