Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
10-03-2016
10 maart Langs de Demer
We hebben
weer een zwaar weekend Aarschot voor de boeg, de lente shoppingdagen worden
zaterdag en zondag afgetrapt met de jaarlijkse street-catwalk en vandaag al
begonnen we met de voorbereidingen. De hele dag ben ik mijn zus Lilly, die
verantwoordelijk is voor de organisatie binnen de plaatselijke middenstand, aan
het helpen geweest om alle mogelijk promotiemateriaal en attributen bij de
handelaars terecht te laten komen. Na een lange, vermoeiende dag zouden we nog
even napraten in Langdorp waar zus en haar man Dreeke hun nestje hebben. Maar
eerst vond ik het wel fijn even te gaan wandelen om wat stoom af te laten en om
aan de dagelijkse portie fotografie toe te komen natuurlijk. De Demer, in de
onmiddellijke omgeving is dan een voor de hand liggend doel en het mooie
avondlicht was een leuke bijkomstigheid.
Onderwerpen vinden is daar niet zo moeilijk en vaak zijn de meest eenvoudige de
leukste. Dit groepje bomen langs een zijriviertje zorgde samen met de
rietkragen voor een plaatje dat ik graag vastlegde. Twee natte knieën heb ik er
aan overgehouden om een zo laag mogelijk standpunt te bekomen, maar daar dacht
ik al niet meer aan toen ik het resultaat zag op het schermpje van mijn
toestel.
Het is weer
eens wat anders. Ik heb me deze namiddag thuis geamuseerd met een banaan. Of
dit moet geklasseerd worden bij productfotografie weet ik niet. Ik vind het
trouwens maar onzin dat men alles per sé wil onderverdelen in allemaal kastjes,
ik probeer zelf alleszins open te staan voor alle richtingen, alle onderwerpen
en alle soorten inspiratie. Over inspiratie gesproken ik geef graag toe dat ik
vorige week ergens op het internet een serie fotos zag voorbij komen van
stukken fruit die in stukken gesneden in een ruimte leken te zweven. Ik vond
dat best intrigerend en toen ik vandaag die banaan zag liggen in de fruitmand
vond ik dat ik dringend ook zoiets eens moest proberen. Ik vond het leuk om te
doen en daar gaat het me om.
Mijn
uitrusting als geocacher is eigenlijk nog vrij beperkt. Een wandel GPS is een
eerste vereiste uiteraard, verder een pincet, pen, zaklamp met ultraviolet, een
lintmeter, staafmagneet, schroevendraaier, smartphone met alle mogelijke
geocache apps en dan houdt het wel ongeveer op. Als ik dat vergelijk met de
spullen die mijn cachemaatje Jackie meeneemt is dat klein bier. Hij is
natuurlijk ook al veel langer bezig als ikzelf en ik geef het toe, nog net iets
meer bezeten, zijn palmares is ook veel groter.
Vandaag waren we weer samen op pad en dan kom je bij de GC3WJPW, Tinos
uitdaging. Gezien de titel en na het toetsen
van de coördinaten met de situatie ter plekke konden we niet anders dan meteen vermoeden
dat ie onder een bruggetje verstopt was. Even kijken van op afstand en jawel
hoor, we zagen hem hangen de hoge waterstand maakte hem sowieso onbereikbaar
vond ik. Dat was evenwel buiten de trukkendoos van Jackie gerekend. Die diept uit
de koffer van zijn wagen een waadpak op en dan gaat ie doodleuk het water in om
de kleine geniepigaard van onder het midden van de nauwe doorgang te plukken
Mijn taak beperkte zich in deze tot het tekenen van het logboekje en natuurlijk
het fotograferen van de onverschrokken doorzetter.
We zijn in
de vooravond op ziekenbezoek geweest bij Weeltje. Die is gelukkig weer thuis na
een ingreep in Gasthuisberg in Leuven en dat scheelde een hoop kilometers. Toen
we terug naar huis reden konden we niet alleen genieten van prachtig avondlicht
maar ook van schitterende wolkenluchten langs alle kanten. We hebben vandaag trouwens
weinig gemerkt van de voorspelde 90 procent regenkans weze terloops vermeld.
We zijn speciaal een eindje omgereden door de Eerselingenstraat en de Langenberg
tot bijna in Goor om een vrijer zicht te hebben rondom. De wagen werd even aan
de kant gezet en dan ben ik naar alle kanten beginnen schieten met de Eos. Zo
zag het er uit in zuid-oostelijke richting. Omdat ik me hier beperk tot één
foto per dag zal ik de rest van de oogst wel aan Facebook toevertrouwen.
Maartse
buien vandaag werden we weer eens met onze neus op dit weerfenomeen gedrukt.
Het ene moment kregen we hagel, striemende regen, smeltende sneeuw en/of gewoon
licht gemiezer over ons heen en tien minuten later deed een flink zijn best
doend vroeg-lente-zonnetje zijn best om de omgeving op te vrolijken. En telkens
dat gebeurde waren er miljoenen pareltjes aan de bomen waar de meest
wonderbaarlijke lichteffecten in speelden. Toen ik thuis kwam van een wandeling
in de Herentalse bossen mocht ik nog zon korte opklaring meemaken. De late
avondzon zorgde er nog een keer voor dat de berk voor ons huis omgetoverd werd
tot een ongeëvenaard licht spektakel. Ik ben er met mijn fototoestel een tijd
lang mee aan het stoeien geweest. Ik heb een positie gezocht van waaruit ik, in
tegenlicht, op één druppeltje kon scherp stellen terwijl er veel druppeltjes in
de achtergrond onscherp waren. Die onscherpe druppels en de flares die er door
veroorzaakt werden zorgden voor dit soort mooie lichteffecten. Hier is helemaal
geen Photoshop gedoe aan te pas gekomen. De bruine kleur komt door de
beukenhaag in de achtergrond, daar hangen zelfs in deze tijd van het jaar nog
bijna alle dorre bladeren van vorig jaar aan. Dat de foto aan de rechterkant
veel donkerder is komt doordat ik mijn toestel precies buiten de rechtstreeks
instralende zon hield.
Voor de geïnteresseerden de gegevens:
Canon Eos 6D Tamron 90 mm macrolens f2,8 1/640 ISO 200
Er zijn in
fotoland al veel fotos voorbij gekomen van de nieuwe uitkijktoren in de Sahara
in Lommel. Het is ook niet de eerste keer dat ik hem zelf in beeld neem en ik
meen zelfs dat ik er ook al eens aandacht heb besteed in deze blog, maar omdat
we vandaag weer eens in dit prachtige wandelgebied rond doolden om een
nachtdropping van het Spaarkaske voor te bereiden bood ie zich weer aan van
uit voor mij nog onontdekte hoeken. Op deze plek kon ik hem met een van de vele
vijvers op de voorgrond te pakken krijgen.
Compositieregels zijn er om te overtreden vind ik en een horizon zo ongeveer
knal in het midden vind ik niet erg, zeker niet als er sprake is van een
spiegeling. Ik heb de toren trouwens op één derde van de rechterkant gezet en
daar volg ik de regels dan weer wél. J
Manuela, het
vrouwtje van makker Jef Kiek en ook onze vriendin natuurlijk, moest een
heelkundige ingreep ondergaan en ze ligt sedert enkele dagen in het ziekenhuis.
Vandaag zouden we haar gaan bezoeken. Een kort telefoontje volstond om te
vernemen dat ze op kamer 402 lag, de lichtpaarse pijltjes volgen Wij togen dus
vol goede moed naar St. Elisabeth in Herentals om in kamer 402 geen Manuela aan
te treffen, integendeel dit bleek een onderdeel van de geriatrische afdeling te
zijn. Ook bij de infobalie konden ze ons niet verder helpen, patient onbekend.
Een nieuw telefoontje naar Jef dan maar, en wat blijkt? Ze ligt in Gasthuisberg
in Leuven Tja
Daar sta je dan, om nog naar Leuven te rijden was het echt te laat. Ik heb
meteen van de nood een deugd gemaakt. Ik had namelijk al lang zin om het oud
gasthuis, naast het moderne ziekenhuis, eens te fotograferen en daar ben ik dan
maar een tijdje mee bezig geweest.
Het Herentalse gasthuis, ontstaan voor 1253, is ongetwijfeld het oudste van de
Kempen. Van gasthof evolueerde het geleidelijk naar ziekenhuis. De kapel, het
oude klooster en de gasthuisschuur stammen allemaal uit de zeventiende eeuw. In
het oude klooster vindt nu de administratie van het Herentalse OCMW onderdak.
De kapel, eveneens onder het beheer van het OCMW, wordt nog regelmatig gebruikt
voor huwelijken, doopsels en uitvaartplechtigheden.
Ik heb een heleboel fotos geschoten, en na zorgvuldige selectie heb ik er
enkele overgehouden om te bewaren. Dit is er een van.
De biotoop
waar ik me misschien wel het beste thuis voel, dat zijn onze eigen Lichtaartse
bossen en dan meer specifiek het stukje Smallebroeken-Dressenstraat-Ossegoor,
zeg maar ten noord-oosten van huize Pol en Josee. Wij hebben het geluk dat we hier
zo ongeveer elke dag een wandeling mogen maken met Phaido en ik heb hier ook al
ontelbare fotos gemaakt, zeker op dit plekje. De Valentijnsberg, door ons zo
genoemd omdat de jaarlijkse Valentijnscross hier steevast overheen trekt, is
een van mijn favoriete plaatsen om tot rust te komen en te fotograferen.
Vandaag was schoonbroer Swa met vrouwtje Monique en woef Rox op bezoek en dan
is het bijna vanzelfsprekend dat we hen ook laten meegenieten van ons vaste
rondje, we hadden het deze morgen al gelopen maar een toetje in de namiddag
vindt Phaido niet erg, wij ook niet. Het onverwacht goede weer en het prachtige
tegenlicht boven op de heuvel zorgden er voor dat ik alweer de
fotografiekriebels niet kon bedwingen.
Kleinzoon
Nicolas kwam vandaag zijn nieuwe tractor laten zien. Nu ja, nieuw is ie niet
helemaal, tweedehands dus, maar daarom was er geen minder wow-gehalte
Veertien is ie ondertussen, hij gaat naar de landbouwschool en nadat ie al een
schapenhandel op poten had gezet heeft ie nu zijn spaargeld en de winst van de
verkochte lammeren geïnvesteerd in wat zwaarder landbouwmateriaal. Op die
leeftijd mag ie nog niet zelf rijden natuurlijk en dat doet ie ook niet, op de
openbare weg bedoel ik, daar neemt zijn papa het over maar hij kan het wel,
als de beste zelfs, en op de boerderij is er geen wet die hem dat belet.
Ik neem aan dat zijn papa een van de eerste klanten wordt om gebruik te maken
van het team Nicolas-Fendt maar het zou me niks verwonderen als hij zich binnen
de kortste keren in de concurentie van het loonwerkerscircuit stort. Dat ventje
weet van aanpakken immers.
Ik had de
buienradar de hele dag in de gaten gehouden en er was voorspeld dat het tegen
half zes vanavond zou opklaren, nog net op tijd om wat blauwe uurtje-opnames te
maken dacht ik. Het bleef evenwel maar miezeren. De blauwe-uurtje-plannen
werden noodgedwongen veranderd in nachtfotografie-plannen en toen het rijkelijk
laat eindelijk droog werd kon ik me geen uitgebreide tocht meer veroorloven als
ik voor middernacht terug thuis wilde zijn. Het sterrenrestaurant De Pastorie
een eindje verder in de straat is op maandag avond gesloten en dat bood me een
prima mogelijkheid om een tijdje ongestoord voor de grote poort te gaan staan.
Ik moest thuis nog even de witbalans ter orde roepen want de straatverlichting
had het geheel in een lelijke gele gloed gezet, maar in de Raw-conversie kon ik
dat probleem netjes oplossen. Verder vond ik m wel goed zo.
De gegevens: f 8-30 sec.-ISO 200.
Een foto met
een verhaal vandaag een verhaal dat niet erg glorieus is voor mijn cachemaatje
Jackie en mezelf moet ik toegeven.
Op deze 29ste februari, schrikkeldag, wilden we absoluut enkele
geocachen vinden, kwestie van dat ene lege plekje in onze jaargrid op te
vullen. Pas binnen vier jaar zouden we daar opnieuw de kans toe hebben. Samen
met Jos4711 trokken we dus op pad. Jos heeft op het ogenblik wat fysieke
problemen en die deed het rondje met de fiets terwijl Jackie en ikzelf
wandelden. Druk bezig zijnde en vergeten hebbende onze GPS te resetten kwamen
we na gedane taak tot de vaststelling dat we niet meer wisten waar we de wagen
hadden achter gelaten. De eerst gevonden cache opnieuw in de GPS laden hielp
ook al niet echt, we waren het noorden helemaal kwijt en marcheerden er op
enkele honderden meters afstand gewoonweg voorbij. Ten langen leste hebben we
Jos, die ondertussen met de fiets wél tot bij de wagen was geraakt moeten
opbellen om te vragen de coordinaten waar hij stond even door te zenden en
zodoende ook weer op de goede weg gezet te worden.
Samen goed voor dik 12.000 cachen, -tig reizen naar alle hoeken van de planeet,
allebei een gebruiksklare GPS in de handen en dan op enkele kilometers van je
deur je eigen wagen niet meer vinden We zijn achteraf gezien niet zo fier op
onze prestatie Jackie vond het al bij al niet zo erg want hij wilde alsnog
poseren bij de snoodaard die zich zo goed verstopt had.
Het dreigt een
beetje eentonig te worden, daar ben ik me helemaal van bewust, maar ook vandaag
heb ik van het mooie weer geprofiteerd om te gaan geocachen. Met zn vijven waren
we naar Maarheeze gereden. Dat is in Nederland ergens op de grens tussen Noord
Brabant en Limburg. Het natuurgebied waar we een uitgebreide wandeling hebben
ondernomen strekt zich ook uit over die twee provincies. Hobby-gewijs hebben we
gevonden wat we zochten en dat geldt zowel voor het geocache gedeelte van onze
uitstap als voor het fotograferen.
Dit panorama beeld heb ik samengesteld uit zes vertikale fotos. Achteraf heb ik
er een 16x9 formaat van gemaakt. Dat wordt meer en meer de norm, zeker bij
landschapsfotografie, en laten we wel wezen, onze TV-toestellen, schermen van
PCs, laptops en smartphones hanteren ongeveer allemaal al dat formaat, dan kun
je als fotograaf toch niet achterblijven?
Alaaaaaf !!!
Ik ben niet zon carnavalsmens, maar toch ben ik al enkele keren naar de
jaarlijkse stoet gaan kijken in Winkelomhei. Dat komt hoofdzakelijk door het feit
dat Jill, een nichtje van het vrouwtje lid is van de Lommelse carnavalsvereniging
De Rietschieters. Telkenjare komen die met de club afgezakt naar de Geelse
deelgemeente om mee te lopen in de stoet.
Als je dan langs het parcours staat en je ziet al dat kleurige gedoe
voorbijkomen dan krijg je evenzovele onderwerpen voor je neus om te
fotograferen natuurlijk. Zo waren er dit jaar 51 groepen die solliciteerden
naar een plaatsje in deze blog, maar dat was uiteraard voorbehouden aan de
Rietschieters. Als je het goede aanspreekpunt hebt dan is het ook niet zo
moeilijk om ze zelfs midden in de actie even samen te laten poseren. Dit jaar
was American Footbal hun invalshoek en het mag gezegd worden dat ze er goed uit
zagen. Big fun Alaaaaaf !!! Ik moet toegeven dat ik het zelf ook leuk vond.
Ik ben deze
avond nog eens naar een optreden van Flying Shoe geweest, mijn favoriete jonge
rock&roll-bandje. Ze hadden me gevraagd om eens langs te komen want er was
onlangs zowel qua bezetting als qua repertoire een en ander veranderd binnen de
groep. Dat ik ook zou fotograferen was bij de uitnodiging inbegrepen
natuurlijk. Nadat ik me eerst blauw geërgerd had aan de huis-DJ die voordat de
jongens aan de beurt waren loeihard hard-metal lawaai de zaal in keilde, genre
Rammstein en erger, mocht ik toch genieten van een erg leuk optreden, van het
beste dat ik de boys al zag en hoorde produceren.
Fotos maken was een ander paar mouwen evenwel. Ze bleven maar kunstrook de zaal
in spuiten zodat flitsen überhaupt uit den boze was en in die erg donkere nevelige
ruimte met constant tegenlicht en weinig belichting naar de voorkant van de
band moest ik het dus wel met een erg hoge ISO-waarde, met een heel groot
diafragma en dan nog met een relatief lange sluitertijd doen. Daarenboven vond
de bediener van de huislichtinstallatie dat ie alle knopjes, effecten, standjes
en pre-sets in een waanzinnig tempo achter elkaar moest mixen zodat een
witbalans instellen gewoon hopeloos was. Het was al laat, of moet ik zeggen vroeg,
toen ik thuis mijn geheugenkaartje in de PC overzette en ik zoals verwacht merkte
dat er niet veel bruikbaar materiaal op stond. Van de 150 gemaakte fotos heb ik
er zegge en schrijven 10 over gehouden waar ik min of meer mee kan leven Je
hebt van die dagen
De bruggen
over het Albertkanaal worden allemaal verhoogd. De scheepvaart vraagt een
grotere doorvaarthoogte en dus moet het wegdek een stuk omhoog. Soms wordt dat
verwezenlijkt door de ganse brug gewoon op te krikken, maar meestal komt er een
gloednieuw kunstwerk, zo ook hier in Zittaart Meerhout.
Ik had hier onze namiddagwandeling gepland en een mij onbekende collega
fotografe was net met de brug aan het stoeien. Mijn interesse was gewekt. Natuurlijk maak ik dan een
praatje en ik schoot ook enkele fotos. Het licht zat
evenwel niet goed maar toen ik na de wandeling terug naar de wagen ging en
de zon al een stuk lager stond kon ik in tegenlicht met de zon verborgen achter
de berm toch enkele opnames maken waar ik wél tevreden over was. In het
bijzonder was ik blij met de belichting op de onderkant van de brug, die wordt
veroorzaakt door de weerkaatsing van het invallend licht op de schuine kant van
de brugconstructie. Dat er in het midden enige overstraling en uitgebeten
lichte delen zijn neem ik er met dit tegenlicht graag bij.
We moesten
snel weer eens samen op pad. Mijn vaste cachemaatje Jackie en zijn vrouwtje waren
vorige zondag behouden teruggekeerd van een weekje Madeira. Voor maandag en
dinsdag hadden nationale Frank en Sabine ons niet meteen de beste
vooruitzichten gegeven op mooi weer maar vandaag leek er een fijne dag aan te
komen. Een bestemming hadden we snel gevonden. Een korte zoektocht op
Geocaching.com leerde ons dat we eens moesten gaan kijken net ten zuiden van Aarschot.
Een onvermoed mooi natuurgebied werd zo het decor van alweer een meer dan
gesmaakte wandeling.
s Hertogenheide en het Kloesebos waren namen die me tot dusver helemaal niks
zegden maar dat is na vandaag wel net iets anders. Voor wandelfanaten en
natuurliefhebbers is dit een Geheimtipp die nog een extra blinkend randje
krijgt, want sedert kort is er een erg leuke serie van twaalf geocaches plus
bonus verstopt Dat we die allemaal gevonden en gelogd hebben is bijna
vanzelfsprekend en dat ik weer met enkele mooie fotos ben thuisgekomen ook
natuurlijk. Dit is een beeld van op een van de hoger gelegen punten van s
Hertogenheide.
Ik heb
vandaag weer eens gekozen voor een zwart - wit omzetting. Het is een van mijn
dadas op fotogebied, dat is inmiddels geweten mag ik aannemen. Ik heb
daarenboven vrij rigoureus met de schuifjes gespeeld deze keer want de opname
vroeg er om vond ik.
Toen ik deze middag op weg was naar de GC5WXR, een zeer aanbevelenswaardige
superleuke cache trouwens, leek het er op dat het weer plots helemaal op tilt
sloeg. Enerzijds scheen de zon nog altijd, maar anderzijds kwamen er van uit
het noorden dreigende wolken die vrij onverwacht voor wat winterse neerslag
zorgden. Er kwam enige motsneeuw naar beneden dwarrelen en meteen daarna kregen
we, vrij intens, zelfs wat hagel te verwerken, kort, maar heftig.
In een weide langs de weg, tussen enkele verdwaalde bomen, stond een boerenknol
de grillen van de weerman te ondergaan en ik vond het een moment dat ik niet
mocht missen. De Eos heb ik gelukkig altijd binnen handbereik. Het licht, de
schaduwen veroorzaakt door de relatief lage winterzon, de sporen van winterse
neerslag op de rug van het paard en op de grond ik vond dat ik het in de
nabewerking allemaal nog net iets dikker in de verf moest zetten.
Het is niet
meteen mijn favoriete weer. De nattigheid waar we de ganse dag mee moesten
leven werkt echt deprimerend. Ik denk niet we vandaag langer dan 5 minuten aan
een stuk zonder regen waren. Het mag dan ook niet verwonderen dat ik daardoor
geïnspireerd was toen ik de fotografiekriebels toch even voelde opkomen. Water,
regen, nat het duurde niet lang voor ik in de eigen tuin onderwerpen vond. Ik
moest er eigenlijk niet naar zoeken, druppels waren er overal, in alle maten en
gewichten. Aan de waslijn, aan de rand van de dakgoten, op het gras, aan de
takken van de bomen, ik had de keuze uit miljoenen mogelijkheden. Dat het net deze
druppel, aan het uiteinde van een tak, geworden is, is puur toeval. Hoewel , ik
vermoed dat de suggestie van een groene knop, klaar om te ontbotten, die de
belofte van de komende lente tegen beter weten in toch even wilde tonen, er
iets mee te maken had. Ik had de macrolens op het toestel gezet en wilde een zo
klein mogelijke scherptediepte. Het vrouwtje was zo lief om met mij mee naar
buiten te gaan om een paraplu vast te houden. Zelf kan ik wel tegen een spatje
water, maar mijn apparatuur stel ik daar liever niet aan bloot. Uit de losse
hand heb ik enkele reeksen fotos geschoten van dezelfde druppel en er waren er
gelukkig enkele bij die net voldoende scherp waren. Ingewijden zullen wel weten
dat zo iets met een macrolens en f2,8 niet voor de hand liggend is. Aan nabewerking
hoefde ik niet veel te doen, een beetje vigneteren in de hoeken voor nog wat
meer grijzigheid en klaar is kees. Het is weer eens wat anders, minimal art,
less is more
Veertien kapellekes?
Ik zie er maar dertien hoor ik al als opmerking. Dat heeft de opmerkzame
criticus goed gezien ( en geteld). Nummer veertien is evenwel net iets groter
en stond achter mijn rug, met de beste wil ter wereld en zelfs met de meest
wijde groothoek ter wereld kon ik die van deze kant uit niet in beeld krijgen.
Van af de andere kant heb ik het ook geprobeerd maar dan kon ik net niet ver
genoeg achteruit om het eerste kapelleke mee te nemen.
De wandeling die ik deze namiddag gepland had in Vorselaar had deze locatie
niet eens als hoofddoel, maar toen ik er toch langs kwam heb ik uiteraard de
Eos uit de tas gehaald en ik ben er een hele tijd bezig geweest. De geocache
die er verborgen zat ( moeilijkheid 4,5 op een schaal van 5 ) heb ik niet
gevonden maar dat was niet eens zo erg, ik had het veel te druk met
fotograferen.
Hoewel ik dus maar dertien stuks in deze foto te pakken gekregen heb, noem ik m
toch Veertien Kapellekes zo heet de site nu eenmaal, dat staat ook op het
info-bord naast de weg en ik kan met de hand op het hart verzekeren dat ik ze
zelf ook enkele malen geteld heb.
De
Tikkebroeken is een natuurgebied in Kasterlee, ruwweg gesitueerd tussen het
gehucht Groot Rees en de priorij van Corsendonck. Als bestemming om enkele van
mijn hobbys te combineren is het een top-locatie. Het is een erg mooi
wandelgebied, als fotograaf kun je er terecht voor landschappen, voor
allerhande water- en andere dieren, je kunt er aan macrofotografie doen en
afhankelijk van de seizoenen is er een uitbundige flora en plantenpracht. En
last but not least er is een multi cache die je na een tocht door het gebied
kunt vinden. Voor lezers die niet op de hoogte zijn van de finesses van mijn
geocache-hobby: een multicache is een zoektocht waar je op diverse waypoints
gegevens moet verzamelen om uiteindelijk de coordinaten te berekenen van een
plaats waar iets verborgen zit. Ik was een hele tijd geleden, hier al eens
doende geweest en spijtig genoeg bleken mijn notities en/of mijn berekening toen
niet nauwkeurig genoeg want ik moest zonder succes terug naar huis.
Ik had ondertussen thuis een en ander nagerekend en overlezen en ik had wel een
idee waar het de vorige keer fout gegaan was. De aangekondigde regen zou pas in
de loop van de namiddag voorbij komen volgens de buienradar en dus zag ik de
kans om er nog eens naar toe te rijden en een tweede poging te wagen. Helaas,
driewerf helaas Deze keer was het de Rode Loop die de spelbreker was. Na langdurige
natte periodes zet die beek zowat het ganse gebied onder water, er was geen
doorkomen aan. Qua geocachen zal er dus binnenkort wel een derde poging komen,
qua wandelen zijn Phaido en ik ook op onze honger blijven zitten maar qua
fotografie heb ik toch enkele shots mee naar huis gebracht. Omwille van de
sfeer heb ik uit deze opname een klein beetje kleur verwijderd.
