Het is niet meteen mijn favoriete weer. De nattigheid waar we de ganse dag mee moesten leven werkt echt deprimerend. Ik denk niet we vandaag langer dan 5 minuten aan een stuk zonder regen waren. Het mag dan ook niet verwonderen dat ik daardoor geïnspireerd was toen ik de fotografiekriebels toch even voelde opkomen. Water, regen, nat… het duurde niet lang voor ik in de eigen tuin onderwerpen vond. Ik moest er eigenlijk niet naar zoeken, druppels waren er overal, in alle maten en gewichten. Aan de waslijn, aan de rand van de dakgoten, op het gras, aan de takken van de bomen, ik had de keuze uit miljoenen mogelijkheden. Dat het net deze druppel, aan het uiteinde van een tak, geworden is, is puur toeval. Hoewel…, ik vermoed dat de suggestie van een groene knop, klaar om te ontbotten, die de belofte van de komende lente tegen beter weten in toch even wilde tonen, er iets mee te maken had. Ik had de macrolens op het toestel gezet en wilde een zo klein mogelijke scherptediepte. Het vrouwtje was zo lief om met mij mee naar buiten te gaan om een paraplu vast te houden. Zelf kan ik wel tegen een spatje water, maar mijn apparatuur stel ik daar liever niet aan bloot. Uit de losse hand heb ik enkele reeksen fotos geschoten van dezelfde druppel en er waren er gelukkig enkele bij die net voldoende scherp waren. Ingewijden zullen wel weten dat zo iets met een macrolens en f2,8 niet voor de hand liggend is. Aan nabewerking hoefde ik niet veel te doen, een beetje vigneteren in de hoeken voor nog wat meer grijzigheid en klaar is kees. Het is weer eens wat anders, minimal art, less is more…