Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
23-02-2016
23 feb Paard
Ik heb
vandaag weer eens gekozen voor een zwart - wit omzetting. Het is een van mijn
dadas op fotogebied, dat is inmiddels geweten mag ik aannemen. Ik heb
daarenboven vrij rigoureus met de schuifjes gespeeld deze keer want de opname
vroeg er om vond ik.
Toen ik deze middag op weg was naar de GC5WXR, een zeer aanbevelenswaardige
superleuke cache trouwens, leek het er op dat het weer plots helemaal op tilt
sloeg. Enerzijds scheen de zon nog altijd, maar anderzijds kwamen er van uit
het noorden dreigende wolken die vrij onverwacht voor wat winterse neerslag
zorgden. Er kwam enige motsneeuw naar beneden dwarrelen en meteen daarna kregen
we, vrij intens, zelfs wat hagel te verwerken, kort, maar heftig.
In een weide langs de weg, tussen enkele verdwaalde bomen, stond een boerenknol
de grillen van de weerman te ondergaan en ik vond het een moment dat ik niet
mocht missen. De Eos heb ik gelukkig altijd binnen handbereik. Het licht, de
schaduwen veroorzaakt door de relatief lage winterzon, de sporen van winterse
neerslag op de rug van het paard en op de grond ik vond dat ik het in de
nabewerking allemaal nog net iets dikker in de verf moest zetten.
Het is niet
meteen mijn favoriete weer. De nattigheid waar we de ganse dag mee moesten
leven werkt echt deprimerend. Ik denk niet we vandaag langer dan 5 minuten aan
een stuk zonder regen waren. Het mag dan ook niet verwonderen dat ik daardoor
geïnspireerd was toen ik de fotografiekriebels toch even voelde opkomen. Water,
regen, nat het duurde niet lang voor ik in de eigen tuin onderwerpen vond. Ik
moest er eigenlijk niet naar zoeken, druppels waren er overal, in alle maten en
gewichten. Aan de waslijn, aan de rand van de dakgoten, op het gras, aan de
takken van de bomen, ik had de keuze uit miljoenen mogelijkheden. Dat het net deze
druppel, aan het uiteinde van een tak, geworden is, is puur toeval. Hoewel , ik
vermoed dat de suggestie van een groene knop, klaar om te ontbotten, die de
belofte van de komende lente tegen beter weten in toch even wilde tonen, er
iets mee te maken had. Ik had de macrolens op het toestel gezet en wilde een zo
klein mogelijke scherptediepte. Het vrouwtje was zo lief om met mij mee naar
buiten te gaan om een paraplu vast te houden. Zelf kan ik wel tegen een spatje
water, maar mijn apparatuur stel ik daar liever niet aan bloot. Uit de losse
hand heb ik enkele reeksen fotos geschoten van dezelfde druppel en er waren er
gelukkig enkele bij die net voldoende scherp waren. Ingewijden zullen wel weten
dat zo iets met een macrolens en f2,8 niet voor de hand liggend is. Aan nabewerking
hoefde ik niet veel te doen, een beetje vigneteren in de hoeken voor nog wat
meer grijzigheid en klaar is kees. Het is weer eens wat anders, minimal art,
less is more
Veertien kapellekes?
Ik zie er maar dertien hoor ik al als opmerking. Dat heeft de opmerkzame
criticus goed gezien ( en geteld). Nummer veertien is evenwel net iets groter
en stond achter mijn rug, met de beste wil ter wereld en zelfs met de meest
wijde groothoek ter wereld kon ik die van deze kant uit niet in beeld krijgen.
Van af de andere kant heb ik het ook geprobeerd maar dan kon ik net niet ver
genoeg achteruit om het eerste kapelleke mee te nemen.
De wandeling die ik deze namiddag gepland had in Vorselaar had deze locatie
niet eens als hoofddoel, maar toen ik er toch langs kwam heb ik uiteraard de
Eos uit de tas gehaald en ik ben er een hele tijd bezig geweest. De geocache
die er verborgen zat ( moeilijkheid 4,5 op een schaal van 5 ) heb ik niet
gevonden maar dat was niet eens zo erg, ik had het veel te druk met
fotograferen.
Hoewel ik dus maar dertien stuks in deze foto te pakken gekregen heb, noem ik m
toch Veertien Kapellekes zo heet de site nu eenmaal, dat staat ook op het
info-bord naast de weg en ik kan met de hand op het hart verzekeren dat ik ze
zelf ook enkele malen geteld heb.
De
Tikkebroeken is een natuurgebied in Kasterlee, ruwweg gesitueerd tussen het
gehucht Groot Rees en de priorij van Corsendonck. Als bestemming om enkele van
mijn hobbys te combineren is het een top-locatie. Het is een erg mooi
wandelgebied, als fotograaf kun je er terecht voor landschappen, voor
allerhande water- en andere dieren, je kunt er aan macrofotografie doen en
afhankelijk van de seizoenen is er een uitbundige flora en plantenpracht. En
last but not least er is een multi cache die je na een tocht door het gebied
kunt vinden. Voor lezers die niet op de hoogte zijn van de finesses van mijn
geocache-hobby: een multicache is een zoektocht waar je op diverse waypoints
gegevens moet verzamelen om uiteindelijk de coordinaten te berekenen van een
plaats waar iets verborgen zit. Ik was een hele tijd geleden, hier al eens
doende geweest en spijtig genoeg bleken mijn notities en/of mijn berekening toen
niet nauwkeurig genoeg want ik moest zonder succes terug naar huis.
Ik had ondertussen thuis een en ander nagerekend en overlezen en ik had wel een
idee waar het de vorige keer fout gegaan was. De aangekondigde regen zou pas in
de loop van de namiddag voorbij komen volgens de buienradar en dus zag ik de
kans om er nog eens naar toe te rijden en een tweede poging te wagen. Helaas,
driewerf helaas Deze keer was het de Rode Loop die de spelbreker was. Na langdurige
natte periodes zet die beek zowat het ganse gebied onder water, er was geen
doorkomen aan. Qua geocachen zal er dus binnenkort wel een derde poging komen,
qua wandelen zijn Phaido en ik ook op onze honger blijven zitten maar qua
fotografie heb ik toch enkele shots mee naar huis gebracht. Omwille van de
sfeer heb ik uit deze opname een klein beetje kleur verwijderd.
Een afspraak
bij de tandarts in Overpelt om half elf, het vrouwtje had even geen rekening
gehouden met de agenda van Phaido die rond dat uur altijd mee uit wandelen mag
voor zijn dagelijkse pipi- en kaka rondje. Na een crisisvergadering hebben we dan
maar beslist erg vroeg ( nog vóór 9 uur ) richting Limburg te vertrekken en dan
konden we, net voor Dokter De Houwer aan de reparatiewerkzaamheden in de
eetkamer van mijn teergeliefde begon, toch nog een korte ochtendwandeling doen
ergens in de buurt van de Keiheuvel. Qua pipi en kaka werd dat alleszins een
succes. Ook het tandartsbezoek verliep voorspoedig en dan is het zo dat, als we
toch in die buurt zijn, er automatisch een vriendenschaar bij elkaar wordt
getelefoneerd, ge-smst, en gemultimediat. Als het dan nog zulk mooi weer is als
vandaag mondt dat uit in een fikse tocht doorheen de Limburgse natuur en enkele
geocache-zoekmomenten worden dat ook altijd wel in de planning opgenomen.
Terwijl we met zn vijven ergens tussen Kattenbos en Kerkhoven druk aan het
zoeken waren naar een gegeven voor een opdracht werden we nauwgezet in de gaten
gehouden door enkele in de aangrenzende weide residerende ezeltjes. Ik heb het
zoeken dan maar even onderbroken om ze op het geheugenkaartje van de Eos te
zetten.
Van uit de
vogelkijkhut aan de Kattensteertvijver had ik al een dik uur zitten wachten om
een of andere interessante vogel te pakken te krijgen in een ietwat leuke pose.
Verder dan wat alledaagse eenden, enkele meerkoeten, een aalscholver, een gans
en een fuut die net buiten het bereik van mijn 300 mm bleef was ik evenwel niet
gekomen. Dan ben ik maar eens rond gaan wandelen en zowat diagonaal aan de
overkant is er een klein steigertje. In de buurt er van waren twee zwanen druk
doende en toen ik daar een geschikt standpunt koos bleken ze zich verrassend
genoeg van mijn aanwezigheid helemaal niks aan te trekken. Ik heb dan ook een
hele reeks geschoten, gaande van een overzicht van de vijver met de zwanen op
de voorgrond, via een groot-plan foto van één zwaan tot een extreme close-up.
Die laatste foto is hier bij gevoegd ter illustratie.
Wat een
lekker weertje was het vandaag! Onder een heerlijk blauwe hemel begonnen we er nog
een beetje frisjes aan, wat wil je midden februari, maar in de loop van de namiddag
had ik zoveel lentegevoel over me heen gekregen dat ik mijn goede vriend de
fiets nog eens uit de garage gehaald heb, dat was weer een hele tijd geleden. Ik
meende dat ik enkele stille verwijtende reacties gewaar werd toen ik er vol
goede moed tegenaan ging. Het kan ook zijn dat ik zelf de routine een beetje
kwijt was na die lange fietsloze wintermaanden. Hij was wel even enthousiast
als ikzelf. Ik heb hem nog niet meteen een groooote tocht onder de wielen
geschoven maar een verzameling kleine stukjes naar leuke plekjes waar eventueel
een interessante foto te scoren is vond ik ook al de moeite waard. Het enige
minpunt hieraan is dat Phaido niet meekon, maar dat heb ik deze avond dan weer
goedgemaakt. Groot Kasterlee was het actieterrein en daar zijn zat locaties die
ik al in maanden niet meer bezocht had.
Dit is de plaats aan de Nete waar de aftakking met de vistrap, voorbij de Stuw,
weer samenvloeit met de rivier. Ik heb hier al vaker gefotografeerd en ik meen zelfs
dat ik enkele jaren geleden al eens een zwart-wit foto - met lange sluitertijd
- van de stuw in deze blog getoond heb, vandaar dat ik deze keer voor een iets
groter plan gekozen heb. Een 16x9 formaat leent zich daar uitstekend voor.
De Antwerpse
haven had ik vandaag uitgekozen om samen met Phaido te verkennen. Niet meteen
een voor de hand liggend wandelgebied zou je denken maar rond de Ekerse putten
en in de aangenzende bospolder vind je een onverwachte groene oase van rust. Na
dat we daar uitgebreid van genoten hadden, en uiteraard enkele geocachen
gescoord en de nodige fotos gemaakt hadden was onze honger nog niet gestild en een
volgend doel was snel gevonden. We zouden een eindje langs de Schelde, voor de
Antwerpenaars t Scheld, gaan lopen. Het werd misschien iets minder leuk voor
Phaido want die moest hier echt aan de lijn en ook de cachkes lieten zich niet
meer zo gemakkelijk boven halen maar het fototoestel kwam des te meer in actie.
We waren net
op tijd terug thuis van een middagje Herentals om nog een avondwandeling te
doen. Ik had in de wagen al in de gaten dat het een mooie kleurige
zonsondergang ging worden en de Smallebroeken leek mij een leuke stek om dan
even te vertoeven. Zon extra tochtje met Phaido is een ideale gelegenheid om ook
het fototoestel weer aan het werk te zetten natuurlijk.
Uiteraard heb ik de nodige avondrood opnames gemaakt maar toen we bij onze
vriendjes de shetlandpaardjes kwamen vond ik dat zij nog eens een keer als
onderwerp mochten figureren. Een groot diafragma gekozen dan maar om de
aandacht niet te al te zeer naar de kleurige achtergrond te laten gaan. Deze
twee schatjes kwamen solliciteren voor een close-up en die heb ik dan ook graag
geschoten.
Op deze
Valentijnsdag kon ik niet anders dan een gepaste foto maken, uit mijn mauw
schudden, in elkaar knutselen
Aan het Beleven ( lees dit niet als een werkwoord, maar als een ven dat Beele
als eerste deel heeft J ) net over de Nederlandse grens tussen Arendonk en Reusel heeft
een of andere kunstenaar dit werk neergezet. Ik denk niet dat er veel
verbeelding nodig is om daar een Cupidootje in te zien, zeker op een dag als
deze. Wat meer is, ik zag zelfs de hartjes in het rond vliegen. Ik denk dat er
vandaag veel in vruchtbare bodem zullen vallen Ik was gelukkig alert genoeg om
een van de salvos vast te leggen. Ik heb trouwens enkele hartjes mee naar huis genomen, je weet maar nooit of ze vanavond van pas komen. :)
Ik probeer
alle dagen net vóór middernacht iets on-line te zetten in deze blog om mijn dag
en de fotografische invulling ervan te illustreren. Meestal lukt dat ook wel.
Soms evenwel wordt het te laat en dan draai ik de computerklok even terug om de
upload toch op de goede dag te plaatsen. Dit is dus zon dag.
Vandaag, of laat ik maar meteen zeggen vannacht, is het weer laat geworden.
Gezelligheid kent geen tijd en de middernachtgrens was al even gepasseerd toen ik
besloot dit beeld van de kern van ons vriendenclubje te schieten. Rudi,
Thierry, Guy en Jef beleven het gesprek alle vier op een andere manier meende
ik te merken. De plek waar ondergetekende zat is ook duidelijk herkenbaar aan
het bijna lege Duvelglas en ook onze meisjes waren aanwezig, maar omdat er in
zon cafézithoek niet echt plaats is voor 10 personen zaten die in de box
ernaast. Daar gingen de gesprekken over koken, ballet, kleedjes, en nog enkele
ondefinieerbare giechelonderwerpen terwijl wij het hadden over meer serieuze
zaken zoals motorrijden, motorrijden, motorrijden, drank, vrouwen en hoe we
morgen Valentijn gaan vieren Dat laatste onderdeel van het gesprek is niet
meteen geschikt voor publicatie, maar, als het allemaal waar is belooft het wél
leuk te worden.
Er is geen
mooier licht dan tegenlicht hoor je wel eens van geroutineerde fotografen. Nu
wil ik mezelf nog niet in die groep indelen, verre van, maar dat belet me niet
soms eens te experimenteren met dat gegeven.
Deze namiddag ondernam ik een grote wandeling in het Peerdsbos in Brasschaat.
Voor de tweede dag op rij waren de weergoden ons gunstig gezind en dan plan je
iets in een groene omgeving toch? In de weide tegenover de Melkerij, gekend bij
alle Peerdsbosbezoekers neem ik aan, zag ik in het lage winterlicht deze
krokusjes smeken om gefotografeerd te worden. Aan die vraag kon ik niet
weerstaan. Om het met de woorden van fotomaatje Alex te zeggen: Alweer een platopdebuik
of een vuilevoorkant foto Tja een mens heeft zo zijn rare kanten he
Mijn wandel-GPS
en mijn stappenteller hadden mij al een tijd redelijk verwijtend aangekeken
want het vreselijke grijze regenweer was niet meteen bevorderlijk geweest voor
outdoor-lichaamsbeweging. Van mijn goede voornemen om minimaal 10.000 stappen
per dag te doen was al enkele dagen niet veel terecht gekomen. Maar vandaag
stonden we op met kleur in de lucht en met het vooruitzicht dat het de hele dag
droog zou blijven. We hebben daar gebruik van gemaakt om alvast een deel van de
gemiste stappen van de voorbije dagen in te halen. In de buurt van Postel had
ik een en ander uitgestippeld en zowel Phaido als het vrouwtje gingen mee. Het
prachtige wandelgebied is voor de hobbyfotograaf een paradijs natuurlijk en ik
heb er dan ook lustig op los geschoten. Ik zal morgen wel een album aanmaken op
facebook maar mijn favoriet plaats ik zoals altijd op deze blog. Het is weer
eens een omgekeerde spiegeling geworden, onderste boven dus, het is nu eenmaal een
van mijn dadas. Voor alle duidelijkheid: de bovenkant is geen lucht maar
water. En verder hoort deze foto ook in het vakje Less is more vind ik.
10 februari Ook als het regent komen de vogeltjes eten
Het regent,
het regent nog altijd en het blijft maar regenen veel zin om er op uit te
trekken had ik niet.
Ik ben daarom vandaag weer een tijdje bezig geweest als luie fotograaf. Voor
het gesloten raam van een slaapkamer heb ik de camera op statief gezet, gericht
en scherp gesteld op een van de voedselzakjes die daar, niet toevallig binnen
zoomafstand, hangen, de afstandsbediening in de hand en lekker lui liggend op het
stapelbed van de kleinkinderen kon ik rustig afwachten tot de goede shots zich
aandienden.
Ook bij dit miezerige weer willen de vogeltjes eten immers en ze kennen de weg
ondertussen naar de plek waar altijd wel iets te vinden is. Ik wilde de sluitertijd
niet al te kort want naast de bezoekers van de feesttafel wilde ik als het even
kon ook de neervallende regen vangen in de vorm van streepjes. Enkele
proefopnames zonder enig gevogelte in beeld bracht me bij een aanvaardbare f
5,6 ISO 500 en 1/100. Ik moest daarna niet lang wachten voor ze kwamen, zoals
meestal veel koolmezen en af en toe ook een dapper pimpelmeesje er tussendoor.
Van die laatste soort bleef er eentje net lang genoeg redelijk stil zitten om
hem scherp in beeld te krijgen.
Het kleedje
had oma nog in de kast hangen. Dochter Ilse had het gedragen tijdens de
bruiloft van mijn jongste zus Lily. De twee jongens die tijdens deze
krokusvakantie logeren kunnen het best goed met elkaar vinden en Hannelore die
als enig meisje ook meegekomen is moet daardoor vaak andere manieren vinden om
zich bezig te houden tijdens de verplichte TV- en tabletvrije uren.
Gisteren begaf ik me al op glad ijs door te praten over typisch jongensgedrag
en vandaag waag ik me nog iets dieper in de gevarenzone door te stellen dat het
zo voorspelbaar was dat Hannelore in de kleerkasten zou duiken om zich diverse
prinsesjes outfits aan te meten typisch meisjes J
Toen we haar vertelden dat haar mama dit kleedje nog ooit had gedragen was ze
onder de indruk en toen we haar ook nog oude fotos toonden om dat te bewijzen
wilde ze meteen ook poseren. Dan is het maar
één stap verder in het denkproces om me aan het photoshoppen te zetten en moeder
en dochter in hetzelfde plaatje te toveren. De oude foto kon ik niet veel beter
maken, met de nieuwe had ik minder problemen om wat kontrast, en scherpte terug
te halen, maar de tinten kreeg ik toch niet voldoende gelijkgestemd. Dan heb ik
maar gekozen voor zwart wit en hoewel de geoefende criticus nog duidelijk kan
zien dat we hier te maken hebben met een samengestelde foto kan ik met het
resultaat wel leven.
Krokusvakantie.
Er zullen weer gedurende enkele dagen kleinkinderen logeren in huize Pake Pol en Oma. We
zijn ze deze middag zelf gaan oppikken. Eerst waren we langs Herentals gereden want
Jefke wilde mee naar Wuustwezel waar nog twee passagiers stonden te wachten.
Uiteraard had ie gegokt op de mogelijkheid om daar samen met Pieter en Nicolas
nog wat te stoeien. En dat gebeurde ook.
Nauwelijks waren we binnen of de boys hadden al de weg gevonden naar achter. Op
de boerderij is altijd wel iets te beleven, en het duurde dan ook niet lang
voor ik een tractor hoorde starten.
Nicolas - 13, bijna 14 - en Pieter - 12 -
weten drommels goed hoe alles functioneert op de boerderij, Nicolas zit
trouwens op de landbouwschool. Met de tractor rijden kunnen ze allebei als de
beste hoewel ze daar natuurlijk nog veel te jong voor zijn. Op de openbare weg
kan al helemaal niet, maar zo lang het op privé terrein is vinden ze dat het
mag. Van achter in de wei tot voor aan de straat dan manoeuvreren en op een
klein binnenplaatsje dat ding keren en weer de andere kant op. Big fun !!! Boys
will be boys jongens zullen altijd wel jongens zijn.
Eric en Inge
kwamen op bezoek en ze hadden hun kersverse pup Oscar meegebracht om kennis te
maken met Phaido. Ik had al meteen een vermoeden dat dit niet goed zou komen,
Phaido is helemaal niet opgezet met dat jonge, speelse geweld. En inderdaad
bleek al meteen dat Phaido in de mate van het mogelijke de confrontatie
vermeed, hij probeerde Oscar af te houden door zich terug te trekken , te
verstoppen en bescherming te zoeken bij het baasje wat een watje is het toch. Maar
geleidelijk aan kwam er toch enige toenadering, in zoverre dat we het zelfs
mochten meemaken dat ze al converserend, als goede vriendjes samen door de tuin
liepen. Fotomoment natuurlijk.
Land Rover,
voor off-road rijders is het een magische naam. Bij het horen ervan denken we
aan heroische woestijnraces, aan safaris door onherbergzame gebieden en aan
Britse aristocratische jachttaferelen. We herinneren ons dat nog niet zo lang
geleden de Defender na een carrière van 68 jaar uit productie werd genomen,
onze schoonzoon Koen reed er ook een tijdje mee trouwens.
Als je aan de wandel bent net over de Nederlandse grens in Hooge Mierde en de
rust wordt plotsklaps verstoord door één, twee, drie enz voorbij komende, door
nauwelijks voor vierwiel geschikte wegeltjes scheurende, beslijkte 4x4
voertuigen, een volwassen Land Rover club, dan krijg je als natuurliefhebber
een gevoel over je heen dat het midden houdt tussen wow en gadververdomme toch.
Nauwelijks enkele honderden meters na onze ontmoeting hadden de woud-be Dakar
avonturiers blijkbaar beslist even pauze te houden. Toen wij op onze beurt hen
weer voorbijstaken, zonder spetters en rotzooi deze keer, kon ik het toch niet
laten de Canon even uit de fototas te halen en enkele shots te wagen.
Een ietwat
rommelige foto hoor ik sommige collegas al zeggen. En gelijk hebben ze. Het was
me vandaag ook niet om de compositie te doen. Ik vond het gewoon grappig dat ik,
toen ik het rondje Boerenbuiten aan het wandelen was in Grobbendonk, dit bord
te lezen kreeg. Je moet dus oppassen voor overstekende eenden. Ik had dit
eerlijk gezegd nog niet eerder gezien. Ik wist al dat je maar beter oplet als
de herten op hun achterpoten staan, dat honden niet kaka mogen doen langs de
openbare weg ( mensen wel? ), dat rode autos niet mogen voorbij steken kortom
je kan vrolijke opmerkingen blijven bedenken bij verkeersborden maar ook de
wetgever vindt er steeds nieuwe en leuke blijkbaar. Als ik naar de combinatie
van verkeersborden kijk, dan meen ik dat het bedoeld is voor fietsers trouwens.
Het driehoekige voorrang-verlenen-bord is naar de zijweg gericht toch? Willen
ze nu de fietsers waarschuwen voor de eenden of omgekeerd? Enfin, ik breek me
er het hoofd niet over, ik vond het leuk en opvallend en ik hou het er op dat
ze in Grobbendonk fiets- of eendvriendelijk zijn en misschien is het wel en.
Er was eens
een jong eikje dat voorzichtig plaats genomen had aan de rand van het grote bos.
Een hongerige oude den had het eikje al lang in de gaten en ongemerkt was ze
dichterbij geslopen. We komen hier regelmatig voorbij gewandeld en we hadden
wel gezien dat de den steeds maar dichterbij het eikje kwam maar we hadden nooit
kunnen vermoeden dat ze kanibalistische bedoelingen had. Waarschijnlijk vorige
nacht heeft ze evenwel toegeslaan en een flinke hap genomen uit een tak van het
arme eikje. Toen we deze middag het snikkende eikje te hulp snelden was het
onheil geschied. Met het grootste deel van de tak al ingeslikt en het
resterende eind nog in de mond kon de den uiteraard niet ontkennen. We hebben
plichtsbewust aangifte gedaan bij de plaatselijke autoriteiten en die hebben de
verdere afhandeling van alle formaliteiten op zich genomen. Ik neem aan dat
hier een rechtzaak van komt. Of het correctioneel dan wel assisen wordt valt af
te wachten. We hebben uiteraard meteen een foto genomen als bewijs van de
misdaad.