Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
12-02-2016
12 februari Krokusjes.
Er is geen
mooier licht dan tegenlicht hoor je wel eens van geroutineerde fotografen. Nu
wil ik mezelf nog niet in die groep indelen, verre van, maar dat belet me niet
soms eens te experimenteren met dat gegeven.
Deze namiddag ondernam ik een grote wandeling in het Peerdsbos in Brasschaat.
Voor de tweede dag op rij waren de weergoden ons gunstig gezind en dan plan je
iets in een groene omgeving toch? In de weide tegenover de Melkerij, gekend bij
alle Peerdsbosbezoekers neem ik aan, zag ik in het lage winterlicht deze
krokusjes smeken om gefotografeerd te worden. Aan die vraag kon ik niet
weerstaan. Om het met de woorden van fotomaatje Alex te zeggen: Alweer een platopdebuik
of een vuilevoorkant foto Tja een mens heeft zo zijn rare kanten he
Mijn wandel-GPS
en mijn stappenteller hadden mij al een tijd redelijk verwijtend aangekeken
want het vreselijke grijze regenweer was niet meteen bevorderlijk geweest voor
outdoor-lichaamsbeweging. Van mijn goede voornemen om minimaal 10.000 stappen
per dag te doen was al enkele dagen niet veel terecht gekomen. Maar vandaag
stonden we op met kleur in de lucht en met het vooruitzicht dat het de hele dag
droog zou blijven. We hebben daar gebruik van gemaakt om alvast een deel van de
gemiste stappen van de voorbije dagen in te halen. In de buurt van Postel had
ik een en ander uitgestippeld en zowel Phaido als het vrouwtje gingen mee. Het
prachtige wandelgebied is voor de hobbyfotograaf een paradijs natuurlijk en ik
heb er dan ook lustig op los geschoten. Ik zal morgen wel een album aanmaken op
facebook maar mijn favoriet plaats ik zoals altijd op deze blog. Het is weer
eens een omgekeerde spiegeling geworden, onderste boven dus, het is nu eenmaal een
van mijn dadas. Voor alle duidelijkheid: de bovenkant is geen lucht maar
water. En verder hoort deze foto ook in het vakje Less is more vind ik.
10 februari Ook als het regent komen de vogeltjes eten
Het regent,
het regent nog altijd en het blijft maar regenen veel zin om er op uit te
trekken had ik niet.
Ik ben daarom vandaag weer een tijdje bezig geweest als luie fotograaf. Voor
het gesloten raam van een slaapkamer heb ik de camera op statief gezet, gericht
en scherp gesteld op een van de voedselzakjes die daar, niet toevallig binnen
zoomafstand, hangen, de afstandsbediening in de hand en lekker lui liggend op het
stapelbed van de kleinkinderen kon ik rustig afwachten tot de goede shots zich
aandienden.
Ook bij dit miezerige weer willen de vogeltjes eten immers en ze kennen de weg
ondertussen naar de plek waar altijd wel iets te vinden is. Ik wilde de sluitertijd
niet al te kort want naast de bezoekers van de feesttafel wilde ik als het even
kon ook de neervallende regen vangen in de vorm van streepjes. Enkele
proefopnames zonder enig gevogelte in beeld bracht me bij een aanvaardbare f
5,6 ISO 500 en 1/100. Ik moest daarna niet lang wachten voor ze kwamen, zoals
meestal veel koolmezen en af en toe ook een dapper pimpelmeesje er tussendoor.
Van die laatste soort bleef er eentje net lang genoeg redelijk stil zitten om
hem scherp in beeld te krijgen.
Het kleedje
had oma nog in de kast hangen. Dochter Ilse had het gedragen tijdens de
bruiloft van mijn jongste zus Lily. De twee jongens die tijdens deze
krokusvakantie logeren kunnen het best goed met elkaar vinden en Hannelore die
als enig meisje ook meegekomen is moet daardoor vaak andere manieren vinden om
zich bezig te houden tijdens de verplichte TV- en tabletvrije uren.
Gisteren begaf ik me al op glad ijs door te praten over typisch jongensgedrag
en vandaag waag ik me nog iets dieper in de gevarenzone door te stellen dat het
zo voorspelbaar was dat Hannelore in de kleerkasten zou duiken om zich diverse
prinsesjes outfits aan te meten typisch meisjes J
Toen we haar vertelden dat haar mama dit kleedje nog ooit had gedragen was ze
onder de indruk en toen we haar ook nog oude fotos toonden om dat te bewijzen
wilde ze meteen ook poseren. Dan is het maar
één stap verder in het denkproces om me aan het photoshoppen te zetten en moeder
en dochter in hetzelfde plaatje te toveren. De oude foto kon ik niet veel beter
maken, met de nieuwe had ik minder problemen om wat kontrast, en scherpte terug
te halen, maar de tinten kreeg ik toch niet voldoende gelijkgestemd. Dan heb ik
maar gekozen voor zwart wit en hoewel de geoefende criticus nog duidelijk kan
zien dat we hier te maken hebben met een samengestelde foto kan ik met het
resultaat wel leven.
Krokusvakantie.
Er zullen weer gedurende enkele dagen kleinkinderen logeren in huize Pake Pol en Oma. We
zijn ze deze middag zelf gaan oppikken. Eerst waren we langs Herentals gereden want
Jefke wilde mee naar Wuustwezel waar nog twee passagiers stonden te wachten.
Uiteraard had ie gegokt op de mogelijkheid om daar samen met Pieter en Nicolas
nog wat te stoeien. En dat gebeurde ook.
Nauwelijks waren we binnen of de boys hadden al de weg gevonden naar achter. Op
de boerderij is altijd wel iets te beleven, en het duurde dan ook niet lang
voor ik een tractor hoorde starten.
Nicolas - 13, bijna 14 - en Pieter - 12 -
weten drommels goed hoe alles functioneert op de boerderij, Nicolas zit
trouwens op de landbouwschool. Met de tractor rijden kunnen ze allebei als de
beste hoewel ze daar natuurlijk nog veel te jong voor zijn. Op de openbare weg
kan al helemaal niet, maar zo lang het op privé terrein is vinden ze dat het
mag. Van achter in de wei tot voor aan de straat dan manoeuvreren en op een
klein binnenplaatsje dat ding keren en weer de andere kant op. Big fun !!! Boys
will be boys jongens zullen altijd wel jongens zijn.
Eric en Inge
kwamen op bezoek en ze hadden hun kersverse pup Oscar meegebracht om kennis te
maken met Phaido. Ik had al meteen een vermoeden dat dit niet goed zou komen,
Phaido is helemaal niet opgezet met dat jonge, speelse geweld. En inderdaad
bleek al meteen dat Phaido in de mate van het mogelijke de confrontatie
vermeed, hij probeerde Oscar af te houden door zich terug te trekken , te
verstoppen en bescherming te zoeken bij het baasje wat een watje is het toch. Maar
geleidelijk aan kwam er toch enige toenadering, in zoverre dat we het zelfs
mochten meemaken dat ze al converserend, als goede vriendjes samen door de tuin
liepen. Fotomoment natuurlijk.
Land Rover,
voor off-road rijders is het een magische naam. Bij het horen ervan denken we
aan heroische woestijnraces, aan safaris door onherbergzame gebieden en aan
Britse aristocratische jachttaferelen. We herinneren ons dat nog niet zo lang
geleden de Defender na een carrière van 68 jaar uit productie werd genomen,
onze schoonzoon Koen reed er ook een tijdje mee trouwens.
Als je aan de wandel bent net over de Nederlandse grens in Hooge Mierde en de
rust wordt plotsklaps verstoord door één, twee, drie enz voorbij komende, door
nauwelijks voor vierwiel geschikte wegeltjes scheurende, beslijkte 4x4
voertuigen, een volwassen Land Rover club, dan krijg je als natuurliefhebber
een gevoel over je heen dat het midden houdt tussen wow en gadververdomme toch.
Nauwelijks enkele honderden meters na onze ontmoeting hadden de woud-be Dakar
avonturiers blijkbaar beslist even pauze te houden. Toen wij op onze beurt hen
weer voorbijstaken, zonder spetters en rotzooi deze keer, kon ik het toch niet
laten de Canon even uit de fototas te halen en enkele shots te wagen.
Een ietwat
rommelige foto hoor ik sommige collegas al zeggen. En gelijk hebben ze. Het was
me vandaag ook niet om de compositie te doen. Ik vond het gewoon grappig dat ik,
toen ik het rondje Boerenbuiten aan het wandelen was in Grobbendonk, dit bord
te lezen kreeg. Je moet dus oppassen voor overstekende eenden. Ik had dit
eerlijk gezegd nog niet eerder gezien. Ik wist al dat je maar beter oplet als
de herten op hun achterpoten staan, dat honden niet kaka mogen doen langs de
openbare weg ( mensen wel? ), dat rode autos niet mogen voorbij steken kortom
je kan vrolijke opmerkingen blijven bedenken bij verkeersborden maar ook de
wetgever vindt er steeds nieuwe en leuke blijkbaar. Als ik naar de combinatie
van verkeersborden kijk, dan meen ik dat het bedoeld is voor fietsers trouwens.
Het driehoekige voorrang-verlenen-bord is naar de zijweg gericht toch? Willen
ze nu de fietsers waarschuwen voor de eenden of omgekeerd? Enfin, ik breek me
er het hoofd niet over, ik vond het leuk en opvallend en ik hou het er op dat
ze in Grobbendonk fiets- of eendvriendelijk zijn en misschien is het wel en.
Er was eens
een jong eikje dat voorzichtig plaats genomen had aan de rand van het grote bos.
Een hongerige oude den had het eikje al lang in de gaten en ongemerkt was ze
dichterbij geslopen. We komen hier regelmatig voorbij gewandeld en we hadden
wel gezien dat de den steeds maar dichterbij het eikje kwam maar we hadden nooit
kunnen vermoeden dat ze kanibalistische bedoelingen had. Waarschijnlijk vorige
nacht heeft ze evenwel toegeslaan en een flinke hap genomen uit een tak van het
arme eikje. Toen we deze middag het snikkende eikje te hulp snelden was het
onheil geschied. Met het grootste deel van de tak al ingeslikt en het
resterende eind nog in de mond kon de den uiteraard niet ontkennen. We hebben
plichtsbewust aangifte gedaan bij de plaatselijke autoriteiten en die hebben de
verdere afhandeling van alle formaliteiten op zich genomen. Ik neem aan dat
hier een rechtzaak van komt. Of het correctioneel dan wel assisen wordt valt af
te wachten. We hebben uiteraard meteen een foto genomen als bewijs van de
misdaad.
Ik kan me
levendig voorstellen dat menige vaste volger van deze blog zich zonder twijfel
al enkele keren afgevraagd heeft hoe het nu eigenlijk gaat met die lieve kleine
konijntjes? Om de waarheid te vertellen wij wisten het ook niet. Ook wij waren
in hoge mate verontrust door het feit dat we ze al zo lang niet meer gezien,
laat staan gefotografeerd hadden. Het vervolgverhaal leek bruusk afgebroken. Maar deze morgen was er althans één die weer
het gras achter ons huis bezocht. Hij/zij (?) had daarenboven behoorlijk wat
vriendjes/vriendinnetjes (?) meegebracht want een hele kudde duiven waren
blijkbaar ook geïnformeerd over de kwaliteit van ons gras.
Van achter het keukenraam heb ik met de zoomlens eerst enkele shots gemaakt van
het clubje en daarna ben ik samen met Phaido naar buiten getogen om eventueel
wat close ups te maken. De duiven maakten zich evenwel meteen uit de voeten
onverklaarbaar natuurlijk, die hadden niks te vrezen want Phaido kan niet
vliegen en ikzelf al zeker niet. Konijn evenwel bleef rustig verder knabbelen,
die wist al dat ie volledig buiten de interessesfeer van Phaido valt. Om de
drukte te illustreren toon ik bij deze dus maar een van de eerste opnames van
achter glas.
Na een
alweer erg miezerige dag leek het in de late namiddag toch op te klaren. Phaido
had me al de hele tijd met vragende ogen bekeken want na een nat verplicht ochtendrondje
waren we niet meer buiten geweest. Hij weet wel dat hij in mij meteen een
medestander vindt om alsnog wat frisse lucht te gaan plukken als de gelegeheid zich aandient.
De Dekshoevevijver, in de volksmond De Kasseman, dat leek me wel wat. Ik was er
al lang niet meer geweest en omdat de paadjes er meestal goed bij liggen, zelfs
bij nat weer, zijn we er naar toe gereden. Nu viel dat kwestie goed liggende
paadjes toch enigszins tegen vandaag, maar goed, we waren gekomen om te
wandelen en dat hebben we ook gedaan. Normaal gezien loop je in een half uur
wel rond het hele domein, maar omdat Phaido regelmatig moest wachten als ik
fotografeerde en omdat ik regelmatig moest wachten als Phaido snuffelde duurde
de tocht meer dan dubbel zo lang. Dat vonden we helemaal niet erg natuurlijk,
te meer omdat tegen de tijd dat we bijna terug bij de wagen waren het in
zoverre uitgeklaard was dat we nog van mooi avondrood konden genieten.
Om de zon mooi midden in het plaatje te krijgen boven een van de plassen ben ik
even voorbij een afsluiting op een niet voor het publiek toegankelijk dijkje
gelopen je doet al eens iets voor een leuk standpunt maar ik kreeg daar
nergens een helemaal onbelemmerd vrij zicht. Dan heb ik maar doorheen de
houtkant gefotografeerd en de begroeiing in de voorgrond meegenomen in de
compositie dat zorgt voor nog wat extra diepte meen ik. Van de nood een deugd
maken noemen ze zoiets.
Voor de
liefhebbers: 24 mm f 8 1/1600 en Iso 320
De fotograaf
staat zelf nooit op de foto. Das een wijsheid zo groot als een huis. Als je
evenwel een cachemaatje hebt die beleefd vraagt of hij dat toestel ook eens mag
vasthouden kan het gebeuren dat de fotograaf toch op het geheugenkaartje met de
dag-oogst belandt.
Tinkerbell, het verloren sterrenstof was de multicache die we vandaag op het
programma hadden gezet. We waren vol verwachting naar het Nederlandse Mierlo
gereden want de commentaren in de logs waren unaniem lovend. En het werd
inderdaad een prachtige tocht. Zowel van het wandeldeel als van de
vindingrijkheid waarmee de opdrachten in elkaar geknutseld waren konden we ten
volle genieten. Zo mogen ze er ons meer voorschotelen.
Bij waypoint 10, toen we alle nodige gegevens verzameld hadden om de
coördinaten van de eindlocatie te berekenen, was er gelukkig een bank waar we
konden plaats nemen om te overleggen, te brainstormen en de meegebrachte bokes
op te eten. Het was toen dat Jackie toonde dat hij ook fotografie-talent heeft
En dat
blijft maar regenen niet meer zo hard als gisteren en de vorige nacht weliswaar
maar ook vandaag konden we niet echt genieten van het januari-weer. De
spruitjesbomen die eergisteren nog weelderig bloeiden op deze plaats waren
inmiddels verdwenen en in plaats daarvan waren er quasi ondoorwaadbare
waterplassen en modder à volonté. De grond is zo verzadigd dat alle water niet
meer weg kan. Halloooo !!! Mag het even wat minder? GDVD !!!
De Dressenstraat, als wij ons vaste wandelrondje in wijzerzin afwerken zijn we
op deze plaats bijna thuis, maar voor de afwisseling deden we het eens in
tegenwijzerzin en omdat Phaido hier al wél 100 keer pipi maar nog niet kaka
gedaan had moesten we er wel doorheen. Even verder, op de kleinere paadjes door
het bos werd het nog erger. Hele kuddes mountainbikers vinden de zondagmorgen
blijkbaar het ideale moment om wandelaars op de bospaden het leven zuur te
maken. Sta me toe nog even verder te kankeren. Los van het feit dat ze nooit
een bel lijken te hebben en ze meestal op de lompst mogelijke manier brullen
dat we uit de weg moeten, hervormen ze de ondergrond tot smurrie die op het
parcours van het WK veldrijden niet zou misstaan, voor gewone twee- en
viervoeters niet echt geschikt.
Morgen wordt het beter zag ik net op het weerbericht ik heb de wandelschoenen
alweer klaar staan. Laten we hopen dat het zuurgehalte van mijn gedachtengang,
die ik in deze blog de vrije loop laat, dan iets minder hoog zal zijn J.
En zeggen
dat we eigenlijk afgesproken hadden om vandaag een grote geocache wandeling te
gaan doen. We zijn al vaker tegen beter weten in en wars van archislechte
weersvoorspellingen op weg getogen en vaak, meestal eigenlijk, bleven we toch
droog. Deze keer echter zag het er zo nat uit dat we in laatste instantie maar
verzaakt hebben aan onze ambitie. Gelukkig maar, want na een nacht met
onophoudelijke zware regenval bleef het zowat de ganse dag maar verder gieten.
Ook tijdens de ochtendwandeling kregen we bakken hemelwater over ons heen. Het zag
er naar uit dat we de rest van de dag binnenskamers zouden doorbrengen. Naar de
dagelijkse 10.000 stappen op de stappenteller zou ik vandaag wel kunnen
fluiten.
In loop van de namiddag wilde het vrouwtje toch nog even naar Merksplas om van
de laatste dagen solden-verkoop te gaan genieten. Het leek
alsnog iets droger te worden en dus ben ik maar meegereden die kant op. Ik
zou tijdens haar shoppingtocht in de buurt wel enkele geocachen te voorschijn halen.
Dat lukte me ook maar ondertussen zag ik ook hoe nat het in weiden en beemden
was. Dit is een overstromingsgebied langs de Mark. En overstroomd was het er
zoals op deze foto te zien is.
We hebben in
Lichtaart wel enkele leuke straatnamen. Ik noem maar voor de vuist weg: het
Pompenpad, het Boterpottenpad, de Smallebroeken, de Holle Weg en de Hoge Weg,
we hebben een weg die De Plaats heet, de Stompenberg, een wijk met straten met
vogelnamen, een met bloemennamen, een met bomennamen en toch vond ik er vandaag
nog een waar de gemeentelijke straatnamen bedenkende voorvaderen nog niet aan
gedacht hadden: de Spruitjesstraat.
De dame die met haar twee honden aan de lijn loopt komen we wel vaker tegen
tijdens onze ochtendwandeling en vandaag liep ze een eindje voor ons uit, ik
kon het niet laten het beeld vast te leggen. Bijna terug thuis gekomen zag ik
in de tuin van een buurman deze spruitjes. Ik zou er weer gewoon voorbij
gelopen zijn maar gisteren hadden we het tijdens de vergadering van de fotoclub
toevallig over een plaatselijk restaurant dat ons gevraagd had of we bij de
heropening wat gepaste fotos konden aanleveren. Ik legde meteen het verband.
Tijdens het fotograferen van de spruitjes zocht ik uiteraard ook naar enige
originele standpunten, in dit geval ligpunten, en toen dacht ik aan een boek
dat wij lang geleden als middelbare scholieren in het lijstje verplichte
litteratuur vonden.
Ik weet niet of er bij de jongere generaties nog iemand is die weet wie
Godfried Bomans was en die Erik of het Kleine Insectenboek ooit gelezen heeft
? De kleine Erik die s avonds niet kan slapen en die over de rand klautert van
een schilderij belandt zo in de Wollewei, dat is de naam van het schilderij, en
daar zit hij plots tussen de vele gedetailleerd geschilderde insecten die tot
leven zijn gekomen. Ze hebben menselijke eigenschappen en afmetingen en de
kleine Erik krijgt de ene wijsheid na de andere les om de oren geslingerd. De
avonturen wil ik hier niet allemaal samenvatten, je moet het boek maar eens
lezen. Wél maakte ik meteen weer een nieuwe associatie en zo kwam ik op deze
vrucht van fotobewerkingsijver. Vandaag in deze blog niet één maar twee fotos
weliswaar gecombineerd binnen één kader. De spruitjes zijn enorm gegroeid en de
dame met hondjes wandelt er tussen door. De Spruitjesstraat is geboren.
Een
prachtige natuurwandeling in het Limburgse Overpelt, dat was wat we op de
geocaching dot com site gelezen hadden en dat had ons er toe overgehaald samen
met ons vriendenclubje op deze mooie januari-lentedag de multicache Het Plat
aan te pakken. Niet alleen werd het een bijzonder fijne wandeling met een
succesvolle log na afloop, maar al even leuk vond ik de info- en leermomenten.
Zo vernamen we meteen in het begin van de tocht al dat hier in het begin van de
tweede wereldoorlog door de Duitsers een Jodenkamp werd ingericht. Om deze arme gronden
te ontginnen werden 164 mannen ingezet. Lang duurde het experiment niet want al
snel werden ze naar Auschwitz gestuurd. Slechts 4 van hen keerden terug. Op
Facebook klik je dan meteen op vind ik niet leuk natuurlijk.
Met deze info sta je dan als hobby fotograaf voor de uitdaging er iets mee te
doen. Ik heb geprobeerd met een groot-diafragma-detailfoto de dramatiek van de
plek te illustreren. Van uit dit standpunt kon ik de prikkeldraad verticaal, in
dezelfde richting als de bomen te pakken krijgen. Het was niet eens zo
makkelijk om een geschikt scherpstelpunt te vinden en met onscherpte in de rest
van de compositie een link te maken naar ons gemeenschappelijk geheugen. Het
opschrift boven de toegangspoort naar Auschwitz bijvoorbeeld, Arbeit macht frei,
kwam spontaan in me op toen ik deze foto maakte. Het is redelijk abstrakt, daar
ben ik me van bewust, maar de kijker haalt er uit wat ie zelf wil he
Tja,
eigenlijk ben ik twee dagen te laat met deze foto. Vorige maandag was het wereld-noppenfoliedag.
Zowat alles en iedereen krijgt tegenwoordig een speciale dag toegewezen
Wereld-dierendag, waterdag, secretaressendag, dag van de klant, vrouwendag, vaderdag,
moederdag, dag van de arbeid en zo zou ik nog een tijdje kunnen doorgaan. Iemand
heeft blijkbaar ooit bedacht dat de laatste maandag van januari nopjesfoliedag
is, echt waar, ik heb het opgezocht. Toevallig hebben we gisteren enkele dingen
gekocht die in het spul waren ingepakt. Ik kon het niet laten enkele van de
nopjes stuk te ploppen en meteen dacht ik dat er toch meer mensen moeten zijn
die dat leuk vinden, zodoende ben ik snel met meneer Google aan de slag gegaan o.a.
om er achter te komen wat de officiele naam is: nopjesfolie zo bleek, bubble
wrap in het Engels, en dat er een speciale dag aan gewijd is kreeg ik als extra
informatie.
Ik heb me er in de loop van de dag nog enkele keren aan vergrepen, plop, plop,
plopperdeplop ( waar hebben we dat nog gehoord? ) en na dat de ochtendwandeling
zonder fotograferen voorbij gegaan was en er ook in de namiddag geen
noemenswaardig onderwerp voor mijn lens passeerde vond ik dat ik ook
fotografisch, zij het twee dagen na dato, maar enige aandacht moest besteden
aan die lekker ploppende nopjes van de NOPJESFOLIE.
Een
van onze grote berken achter in de hof heeft het begeven. Eerst was ie al een
tijd ziek, je zag dat het terminaal was en sedert een jaar of zo was ie ook zichtbaar
helemaal dood. Bomen sterven staande en staan deed ie nog steeds, tot enkele
weken geleden toch. Toen ik vandaag nog eens naar achter gelopen was zag ik dat
ie de strijd opgegeven had en was gaan liggen.
Toch had ie nog een tijd diep in zijn binnenste leven meegedragen want een
specht had blijkbaar de moeite genomen om het er uit te halen. Kijk mee en wees
even verwonderd als ikzelf over het perfecte ronde gat dat zon vogel met enkel
maar zijn snavel als werktuig in het berkenhout gemaakt heeft.
Beminde
parochianen,
de helft van mijn kiekens zijn hanen,
de helft van mijn hanen zijn vissen,
het is verboden tegen de kerk te pissen
Het is een rijmpje uit de tijd dat ik een klein manneke was dat ik me
herinnerde toen ik deze namiddag aan de achterkant van de kerk in Halle Kempen aan
het zoeken was naar de GC41M70. Het kleine-behoeften-recipiënt langs de deur
van de sakristie was meteen onderwerp van grappige heen en weer opmerkingen
tussen mijn cachemaatje Jackie en mezelf. Gezien de spinnenwebben aan de
opengaande kant van de deur is dit zeker geen noodoplossing voor de
plaatselijke pastoor als ie tijdens de dagtaak even naar buiten moet wegens
hoge druk. De koster of andere figuranten in de liturgie kunnen ook van
veelvuldig gebruik worden uitgesloten, die deur is al in jaren niet open
geweest. Waarom is dat ding daar gezet dan? De ontwerpers hebben er alleszins
voor gezorgd dat de gebruikers ook in barre weersomstandigheden droog stonden.
De commentaren vlogen in het rond, en het gesprek werd er steeds maar ludieker
op. Is het trouwens pissijn, urinoir of gewoon pisbak? We besloten na rijp
beraad dat we het bij pisbak zouden houden al was het maar omdat we graag de
Vlaamse gebruikstaal willen promoten. Dat ding dient om in te urineren of te wateren
maar wij zeggen toch allemaal gewoon pissen??? En pisbak drukt precies uit wat
wij bedoelen. En als je gesproken taal omzet naar schrijftaal vind ik dan weer
dat er geen enkele verplichting is om daar iets aan te veranderen, zie de titel
boven dit stuk. Dat we ook meteen de daad bij het woord gevoegd hebben mag geen
verwondering baren. Wij hebben tegen de kerk van Halle gepist, zij het op een volkomen legitieme manier !!! J
Ik
heb me vandaag weer eens aan een experiment gewaagd. Op dezelfde plaats, in
totaal andere lichtomstandigheden precies dezelfde foto maken en dan twee
helften van elke foto naast elkaar zetten was een idee waar ik al een tijdje
mee speelde. Toen ik vorige donderdag van de wandeling in Meerhout terug naar
huis reed had ik een foto gemaakt van sas 9 van midden op het ophaalbrugje. Het
was prachtig weer toen en het avondlicht zorgde voor net dat tikkeltje extra.
Vandaag was ik weer in de buurt en omdat ik nog precies wist waar ik de camera
toen op de brugreling gelegd had om steun te zoeken wilde ik bij dit miezerige
weer die opname nog eens overdoen. Eigenlijk was het de bedoeling dat de twee
fotos geleidelijk zouden overvloeien, van links miezerig naar rechts warm
avondlicht, maar ik had waarschijnlijk toch bij de tweede opname een iets
andere hoek gekozen zodat de uitsnijding en het overlappen niet 100% klopten en
zodoende moest ik naar plan B overschakelen. Beide helften dan maar naast
elkaar in een kadertje en zo bleef het originele idee toch nog enigszins
overeind. Dat aan de linkerkant de sluisdeuren dicht waren en aan de
rechterkant geopend is een detail waar ik ook even geen rekening mee had
gehouden zie ik nu pas trouwens. Ik vrees dat ik vanaf nu op mogelijkheden zal
gaan loeren om dit kunstje eens helemaal goed te doen. Dat zal dan wel vanaf
statief zijn met notities van positie, richting, scherpstelpunt,
camerainstellingen en best nog met een prime lens zodat ik van een eventueel verschil
in zoom-niveau ook geen last heb. Wordt vervolgd dus. Ik heb er weer een
uitdaging bij.