Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
06-07-2014
06 juli Jong geleerd is oud gedaan
Onze
dagelijkse wandeling voert ons steevast langs het oefenterrein van LRV De
Kempenridders in de Dressenstraat. Op zondagmorgen is het daar een drukte van
belang maar rond elf uur- half twaalf, dat is het tijdstip dat wij er gewoonlijk
voorbij komen, zijn de reguliere oefeningen meestal net afgelopen. We hadden
evenwel al enkele keren gezien dat er nog enkele leden blijven plakken en dat
er dan toch ook nog wel wat activiteit is op het oefenveld, zo ook vandaag. We
zijn deze keer dan ook gewoon naar het clubhuis gewandeld en hebben gevraagd of
ze het erg vonden dat we enkele fotos maakten helemaal niet dus.
In deze sport worden de rijdieren blijkbaar op maat aangepast want moeder en
dochter waren met respectievelijk een volwassen paard en een pony rondjes aan
het rijden. Je kunt er in de ruiterij niet vroeg genoeg aan beginnen neem ik
aan, de instructies vlogen in het rond. Jong geleerd is oud gedaan hier rijdt
misschien een toekomstige olympische kampioene. De inzet, ijver en
trainingsintensiteit waren alleszins op quasi professioneel niveau.
En tja, is er iets mooier dan samen met je kinderen dezelfde hobby delen?
Het mocht
niet zijn voor onze Duivels vandaag. Ik geef het graag toe, ik had verwacht dat
ze over de Argentijnen zouden heen walsen en de ontgoocheling is dan ook
redelijk groot in huize Pol en Josee. Na een kletsnatte ochtendwandeling had ik
nog weinig zin om het huis uit te gaan en in afwachting van de wedstrijd, met
een half oog de tour de France bekijken op TV, dan even de macrolens op de Eos
geplaatst om te zien of er buiten niks te fotograferen viel alles in
afwachting van de kwartfinale zenuwen, zenuwen
Het is pas na dat ik deze foto van onze nog groene druiven gezien had op de
monitor dat ik het verband met de Belgische ploeg zag. Ons team was nog te
groen om met enige kans op succes tegen deze geroutineerde, lepe en sterke
tegenstander te strijden. Geef die mannen nog twee of vier jaar om
respectievelijk op het volgend EK of op het WK in Rusland te schitteren en dan
zullen ze er wel staan, dan zijn ze rijp Bij onze druiven zal dat zo lang niet
meer duren, nog een drietal maandjes en dan is het weer smullen, persen en boerenjongens
maken.
De eerste
invasie van kleinkinderendrukte tijdens deze vacantie is achter de rug
ondertussen. De respectievelijke mamas zijn ze in de loop van de late namiddag
komen oppikken. We hebben het redelijk goed doorstaan, drie dagen en twee
nachten om het jonge geweld in toom te houden, daar kunnen we nog wel overheen
kijken. Met zn vijven en tijdelijk slechts met vier waren ze, en dat kunnen we
wel aan. TV en tablet-gebruik zoveel mogelijk proberen te beperken, buiten spelen en ravotten, de dagelijkse pipi
en kaka wandelingen met Phaido, geocachen, zwemmen, kortom bezig zijn we
proberen de tijd goed te vullen met allerhande activiteiten zodat ze s avonds
moe genoeg zijn om snel in slaap te vallen. Julieke was er dus vandaag niet
bij, voor het jaarlijkse foto-album is dat jammer natuurlijk en ook haar
nichtje en hartsvriendin Marie Leen was een beetje ontgoocheld meende ik te
merken.
De aversie die ze vroeger hadden voor de camera is ondertussen helemaal
verdwenen en ik denk dat ze het nu zelfs leuk vinden om te poseren. Als
volleerde fotomodellen hebben ze maar enkele aanwijzingen nodig om de poses die
pake Pol en oma hun vragen ook aan te nemen. En zelf komen ze ook al wel eens
met ideeen zoals bij dit plaatje dat ik kon maken tijdens de wandeling langs de
Smallebroeken deze middag.
Opgelucht dat de drukte weer even voorbij is dus, maar tezelfdertijd kijken we
al uit naar de volgende inval
Afkoeling,
dat is waar het om gaat als de temperatuur in de buurt van de 30° komt. In ons
hoekje van Belgenland, op de Kempense zandgrond lukt dat meestal net iets beter
dan elders en dientengevolge hebben wij ook enkele remedies achter de hand voor
in geval het te warm dreigt te worden. Ieder jaar gaan we met onze logés wel
enkele malen naar de Melle, waar een uitnodigende prachtige plas de ideale plek
is om een verkwikkende plons te plegen. De borden met verboden te zwemmen
worden door iedereen al jaaaaren straal genegeerd en het is er meestal gezellig
druk. Erg leuk is ook dat niemand er een punt van maakt dat je de woef ook mee
in het water neemt. Integendeel, er lopen en zwemmen nogal wat hondjes en zoals
uit deze foto mag blijken wilde Phaido ook graag bewijzen dat Golden Retrievers
eigenlijk gemuteerde waterratten zijn. J
Vier kleinkids ( Julieke is even terug naar Herentals, die komt morgen terug ),
pake Pol en Phaido plonsen, zwemmen, badderen en amuseren zich kostelijk
terwijl oma de camera bedient van op de veilige oever.
Vakantietijd
kleinkinderentijd.Vijf zijn er
ondertussen geland in huize Pol en Josee. Met zulk mooi weer als vandaag ga je
niet binnen zitten, dan speelt ons leven zich hoofdzakelijk buiten af. De
lenigheid en de energie waarmee het jonge volkje te keer ging in de tuin is
iets dat ons met weemoed doet terugdenken aan hoe wij dat vroeger ook deden. De
twee zusjes uit Wuustwezel zijn lid van een acro-turnvereniging en die wilden
meteen hun kunnen demonstreren. Dat leverde enkele mooie plaatjes op, de map
voor het jaarlijkse album begint alweer serieuze afmetingen aan te nemen en we
zijn nog maar halfweg 2014.
We kunnen er
niet omheen natuurlijk. De voetbalgekte is alomtegenwoordig. Phaido, die
eerlijk gezegd weinig van de spelregels begrijpt, dat blijkt tenminste als we
samen met de bal spelen, heeft zelfs voor een gepaste outfit gezorgd om de
Duivels over de Yanks heen te zien walsen. Eerlijkheidshalve moeten we zeggen
dat we hem een beetje geholpen hebben.
De foto is gemaakt voor de wedstrijd, dat mag wel duidelijk zijn, even later
was Phaido niet opgewassen tegen het uitbundige supporterslawaai dat het baasje
produceerde en hij is op veilige afstand op zijn matje gaan liggen in de buurt van
de slaapkamers.Eigenlijk is het maar
goed dat baasje achter de camera stond en Phaido model was, het omgekeerde zou
absoluut belachelijk en ontoonbaar geweest zijn zeker na de wedstrijd. J
Moeke Miet
heeft vorige vrijdag een nieuwe heup gekregen in het ziekenhuis in Herentals.
Vandaag wilden we graag eens gaan zien hoe de patient er aan toe was. Toen we
met de wagen in de buurt kwamen merkten we snel dat de parkeerproblemen er
zeker niet minder op geworden zijn. De ziekenhuisparking zelf stond afgeladen
vol en in de verre omgeving was geen vrij plaatsje meer te vinden. Liever dan toch
maar de parking op te rijden en dure parkeertijd te verkwisten aan de zoektocht naar een
plekje kozen wij voor het plan B dat wij in zo'n geval in petto hebben. In
vogelvlucht ligt het Elisabeth-ziekenhuis niet zo ver van de Olympiadelaan namelijk
en daar is altijd wel parkeerplaats. Met de wagen is dat wél een hele afstand
omdat je zo ver moet omrijden maar te voet kennen wij een mooi paadje langs de
volkstuintjes en langs daar loop je in minder dan 10 minuten naar de
hoofdingang. Dat het er uiteindelijk 11 of 12 werden heeft alles te maken met
het feit dat ik snel een foto wilde maken van het ziekenhuis met de tuintjes op
de voorgrond.
En o ja met de patient ging het verrassend goed, ze zat al recht in de zetel
nauwelijks drie dagen na een toch wel erg zware ingreep.
We hadden
het wel zien aankomen, de buienradar gaf ons niet veel goede hoop op een droge
zondag maar de weergoden zijn natuurlijk onvoorspelbaar. Als ze slecht gezind
zijn weet je maar nooit of optimistisch ingeplande evenementen niet helemaal de
mist in gaan, en vandaag was dat helaas wel degelijk het geval
Gisteren waren de eerste uren van de braderij in Aarschot nog hoopgevend voor
de deelnemende middenstanders maar het uitgeregende vervolg kreeg vandaag een
verlengstuk. Ons promotieteam was deze keer op volle sterkte maar de constant
neerplentsende regen zorgde er voor dat we binnen de kortste keren tot de
conclusie kwamen dat het geen zin had. We zijn dan maar bij tante Lily gaan
schuilen voor de elementen en de jongste generatie nestelde zich daar meteen
voor de TV. Ik zag de kans schoon om alsnog enkele plaatjes te schieten en
Josee vond dat zij ook bij de jeugd hoorde
Vandaag, en
morgen ook trouwens, werd er weer beroep op ons gedaan door de verenigde
middenstanders van Aarschot om op de jaarlijkse braderij voor wat animatie te
komen zorgen. Dat het tijdens deze wereldbeker-dagen in het teken zou staan van
de voetbalkoorts was nogal voor de hand liggend. De rood geel zwarte kleuren
van ons gezelschap waren al een meer dan duidelijke deelname in de gekte, en
voor alle hardleerse niet verstaanders had ik mezelf ook nog eens verkleed als
voetbal. We hebben de ganse dag flyers en folders uitgedeeld en het was een
100% succes, al zeg ik het zelf. Ik moet wel toegeven dat Phaido met zijn
Belgium-petje meer aandacht kreeg dan de rest van ons groepje samen.
Als ik s
morgens opsta ik wacht altijd tot het baasje ook van zijn slaapplaats komt,
en dat duurt wel eens wat langer dan ik zelf zou willen dan vind ik het
heerlijk om in het gras te gaan liggen, draaien, keren, en mijn hele lijf weer
te rekken, te strekken en in conditie te brengen om straks de ochtendwandeling
aan te vatten. Ik weet wel dat het baasje eerst nog veel van dat bruine water
moet drinken en die grote witte bladeren met rare vlekken er op langs alle kanten
wil bekijken, - ik mag hem dan ook niet storen - maar dat we daarna het bos in
trekken om alle sporen van andere hondjes te gaan besnuffelen, daar verheug ik
me nu al op. Ondertussen doe ik nog maar wat verder met dat rollebollen
We proberen
onze gevleugelde vriendjes het leven zo aangenaam mogelijk te maken in de
omgeving van huize Pol en Josee. We zorgen voor logies in de vorm van enkele
nestkastjes, voldoende bomen, hagen en struiken en zelfs een gaatje net onder
het dak wordt gebruikt door een meesje merkte ik. Qua voedsel komen ze ook niks
te kort, vetbollen en zaden in de winter en wat kruimels en kleine restjes het
ganse jaar door zorgen er voor dat alle fladderaars weten waar ze terecht
kunnen om het buikje te vullen. We hebben ook enkele schotels met water op
strategische plaatsen gezet want ik weet zelf maar al te goed hoe erg dorst
hebben wel is. Als ik s morgens mijn krantje zit te lezen in de pergola heb ik
een goed zicht op een van die drinkplaatsen en ik had in de voorbije dagen het
bakje elke dag een meter dichterbij gezet. Ik had gemerkt dat ze zich daar
niets van aan trokken en onbevreesd toch bleven komen om te drinken. Met de
telelens op de Eos zat ik de musjes vandaag op te wachten, en of ik er enkele
mooi te pakken gekregen heb J
Ik was al
eens een keer in de buurt van de nieuwe vistrap geweest in Kasterlee om er te
fotograferen en vandaag wilde ik er terug naar toe gewapend met een 10 stops ND
filter. In een voor niet-fotografen ook begrijpbare taal uitgedrukt: een neutraal
grijs filter die je op je lens schroeft en die 10 stops licht tegen houdt, één
stop is een halvering van de hoeveelheid licht. Het resultaat van zon filter is
dat je extreem lange sluitertijden kan hanteren en het gevolg daarvan is dan weer
dat je het water bijvoorbeeld helemaal zijdeachtig kunt maken.
Een fijn plan dus, maar het moet zijn dat de natuur op het ogenblik echt wel
enig water kan gebruiken want het debiet van de Nete was bijlange niet zo
indrukwekkend als de vorige keer dat ik hier was. Een minimaal stroompje kabbelde
over de drempels van de trap en dat was helemaal niet het beeld dat ik voor ogen
had. Ik ben dan maar tot aan de stuw gelopen iets verder op. Die heb ik uiteraard
ook al ooit gefotografeerd, nu was er ook maar een flauw watervalletje maar dat
beeld vond ik toch interessanter. De onscherpte in de bomen bovenin komt door
de lange sluitertijd, die dingen bewegen in de wind en die vertikken het 10
seconden lang op precies dezelfde plaats te blijven staan. In dit geval kan ik
daar best mee leven.
Het is niet
echt een moeilijke vogel om te fotograferen.Van de diverse duivensoorten is dit een van de mooiste en alleszins de
sympathiekste. Het is niet toevallig dat tortelduifjes synoniem geworden is van
verliefde koppeltjes. Je ziet ze bijna altijd met zn tweeën en vaak is het
aandoenlijk hoe ze zitten te minnekozen, kusjes te geven en nekske-krab
te doen. Wij zijn geneigd te geloven dat de tortel, in dit geval de Turkse
tortel, een inheemse vogel is maar pas begin vorige eeuw begon hij zich via de
Balkan te verspreiden in Europa.Tijdens
onze dagelijkse wandelingen spotten we regelmatig enkele paartjes op de kabels
boven de Hoogstraat. Deze eenzaat viel me vandaag op omdat ie zo mooi in het
zonnetje zat. Een jonge vogel misschien, pas uitgevlogen - ze kunnen wel 5
nesten per jaar hebben las ik - ofwel een volwassen exemplaar die zijn/haar partner
verloren had, - er zitten hier ook wel enkele sperwers en andere roofvogels en
die lusten wel een sappig torteltje -, wie zal het zeggen? Ik had toch de tele
op mijn toestel staan en omdat ie helemaal geen aanstalten maakte om er van
door te gaan kon ik ruimschoots de tijd nemen om uit de losse hand enkele shots
te wagen. Vanop zulke korte afstand met zon goed licht kon er eigenlijk weinig
fout gaan, hij staat er dan ook goed op vind ik.
Als je in
Lichtaart en omgeving praat over café De Heide dan is de kans groot dat men je
niet kan zeggen waar dat dan wel zou kunnen wezen. Zeg je evenwel Bij Marie, dan
zal het kleinste kind je vertellen dat je op de hoek van de Herentalse en de
Olense Steenweg moet zijn. Marie zelf is helaas al een hele tijd overleden,
maar de naam blijft. Het heeft er trouwens een tijdlang naar uitgezien dat ook
dit monument van Kempense gemoedelijkheid zou verdwijnen, maar uiteindelijk
werden er toch nieuwe kandidaat uitbaters gevonden en zo komt het dat een van
de laatste authentieke bruine kroegen uit de regio een pleisterplaats van
vertier en gezelligheid kan blijven voor lieden van allerlei pluimage.
Josee was met Werner en Els gaan winkelen deze namiddag en toen ze terug naar
huis reden kregen ze het fijne idee een tussenstop in te lassen om van het
mooie weer te genieten op een terrasje, bij Marie, inderdaad. Dat is dan zon
moment dat ik me weer net iets meer kan verzoenen met de alomtegenwoordigheid
van GSMs, smartphones en andere mobieltjes. Soms is het wél handig om bereikt te
kunnen worden Ik was alleszins binnen de kortste keren ook ter plaatse . met
mijn fototoestel.
De tweede
wedstrijd van onze rode duivels op de wereldbeker wilden we samen met enkele goede
vrienden zien op een groot scherm in Lommel. Ons favoriete bandje Flying Shoe
zou na afloop nog optreden op het plein voor het stadhuis en zo konden we dat
dan ook nog meepikken. Na de zege van onze nationale elf gingen we er van uit
dat het er wel volle bak zou worden en vette ambiance maar de massa was
blijkbaar toch blijven hangen in de gezellige cafeetje op en rond de markt
Samen met maximaal enkele honderden liefhebbers genoten we van een meer dan
geslaagde set. De organisatie zal er waarschijnlijk wel dik de broek aan
scheuren, maar de boys waren weer super. De bijhorende foto is gemaakt met de
tele-lens van op een behoorlijke afstand. Ik wilde het publiek met
voetbalattributen er ook op hebben namelijk.
Na afloop zijn we zelf ook maar zo snel mogelijk naar café De Kroon getrokken
en daar hebben we ons nog een tijd lang onder gedompeld in de zoete
gemeenschappelijke overwinningsroes.
De
nationale weerman en vrouw hadden ons enkele twijfels bezorgd maar
uiteindelijk was het best aangenaam toeven in de kloostertuin tijdens de
jaarlijkse barbeque van onze fotoclub. Het was zelfs lang geleden dat we nog zon
aangename avond mochten meemaken op notabene deze dag met de kortste nacht en
het meeste minuten daglicht van het jaar. Ik had me voorgenomen niet de hele
tijd met mijn fototoestel rond te lopen maar ik wilde uiteraard wel een shot,
ééntje maar, die ik zou kunnen gebruiken om deze dag te illustreren. Ik heb dus
van alle facetten van de overigens zeer geslaagde avond stiekem enkele opnames
gemaakt maar de mooiste fotomomenten dienden zich aan toen collega Gert met
zijn dochtertje Vie even voorbij kwam. Gert is eergisteren voor de tweede keer
vader geworden maar hij wilde toch even binnen wippen om van de sfeer te
proeven en de felicitaties in ontvangst te nemen.
De kleine Vie voelde zich niet echt op haar gemak tussen al die vreemde,
onbekende mensen en ze zocht dan ook bescherming bij de sterke papa. Op het
moment dat ze zich toch een beetje bloot gaf van tussen de benen van Gert
drukte ik af.
Het
fijne aan macrofotografie is dat je altijd, in elk seizoen, en in iedere
omgeving wel een onderwerp vindt. De bloemetjes en de insecten zijn voor de
hand liggende voorbeelden, maar er is zoveel meer structuren van stoffen of
gesteente, sneeuwkristallen, waterdruppels, zaadjes, rijstkorrels, details van
gebruiksvoorwerpen, noem maar op, de kleine dingen waarvan we na extreme
vergroting pas van merken hoe interessant ze zijn en hoezeer we er door
gefascineerd kunnen raken. Het heeft iets gluurderigs. In je woonkamer, op je balkon, in de tuin, als je
een half uurtje vrij hebt zet je de macrolens op je body en met een beetje
creativiteit ben je zo aan het fotograferen. Een fijne bijkomstigheid van een macrolens is
dat je kunt werken met een extreem kleine scherptediepte zodat je alleen je
onderwerp scherp kunt maken en al de rest in een mooie vage onscherpte kunt
plaatsen.
Ik was deze namiddag nauwelijks enkele minuten door het gras aan het kruipen
toen zich dit bloemetje al aandiende. Nauwelijks twee millimeter groot is het
en al wandelend besteed je er nooit ofte nimmer enige aandacht aan, maar als je
achter een macrolens aanloopt - of aankruipt J - verandert dat. Plots blijkt het onooglijke
prutske onvermoed mooie details te bevatten
Men zal mijn
voorliefde voor deze drank ondertussen wel kennen natuurlijk. Het is dan ook
niet onlogisch dat ik als onderwerp voor mijn foto experimenten regelmatig in
die richting denk. Tussen de voetbalwedstrijden door paar ik het nuttige aan
het aangename uiteraard. Als ik dus een Duvel wil nuttigen om te vieren dat
Suarez zonet Engeland zo goed als naar huis knalde op het WK voetbal, dan is
het maar enkele ogenblikken nadenken om een opstelling uit te dokteren om het
inschenken van het heerlijke vocht in beeld te brengen.
Het is een
jaarlijkse gewoonte bij Balance Health Center dat op het einde van een dansjaar
ouders, kennissen omas en uiteraard ook opas met cameras uitgenodigd worden om
een kijkles bij te wonen. Vandaag mochten wij dus weer eens genieten van de
prestaties van onze oogappel Julie. Het werden zelfs twee lessen na elkaar want
ze volgt zowel klassiek- als jazz-ballet, twee totaal verschillende disciplines
natuurlijk maar allebei behoorlijk fysiek belastend. Nadat eerst de spiertjes
al opgewarmd en afgepeigerd waren door de pliés en al de andere bewegingen met
franse namen uit het uurtje klassiek ging het er in de tweede les zowaar nog
intenser aan toe. Topsport noem ik het. Ik heb er weer een hele verzameling
fotos aan over gehouden. Daar zullen er zonder twijfel wel weer een aantal van
in het jaaralbum terecht komen eind december en morgen zal ik ook wel een
selectie maken om te delen op Facebook. Voorlopig al dit voorproefje.
De lavendel
die we tot vorig jaar in de tuin hadden staan heeft de reorganisatiedrang van
Josee niet overleefd. Om er alsnog van te genieten moeten we niet ver gelukkig,
we hebben buren zat waar de paarse pracht nog overvloedig te vinden en te
fotograferen is.
De bijtjes en andere steekbeesten zijn mee verhuisd naar de aanpalende tuinen
merkte ik toen we deze morgen vertrokken voor de kaka- en pipi wandeling met
Phaido. Ik had de 70-300 met de 1.4x extender nog op mijn toestel zitten en ik
besloot toch nog maar eens enkele shots uit de losse hand te wagen om in beeld
te brengen hoe lavendelhoning eigenlijk wordt gemaakt. Zon superzoom geeft een
prachtige onscherpte in de achtergrond, bokeh in fotografentaal. Met 420 mm moet
je evenwel rekening houden met een erg groot gevaar voor bewegingsonscherpte. Het WK voetbal begint ondertussen zijn tol te
eisen maar ondanks de weinige slaapuren en het meer dan gemiddeld
alcoholverbruik van de laatste dagen moet het zijn dat ik nog altijd een vaste
hand heb. Het geviseerde bijtje staat er redelijk goed op toch?