Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
02-07-2014
02 juli Acro-turnen
Vakantietijd
kleinkinderentijd.Vijf zijn er
ondertussen geland in huize Pol en Josee. Met zulk mooi weer als vandaag ga je
niet binnen zitten, dan speelt ons leven zich hoofdzakelijk buiten af. De
lenigheid en de energie waarmee het jonge volkje te keer ging in de tuin is
iets dat ons met weemoed doet terugdenken aan hoe wij dat vroeger ook deden. De
twee zusjes uit Wuustwezel zijn lid van een acro-turnvereniging en die wilden
meteen hun kunnen demonstreren. Dat leverde enkele mooie plaatjes op, de map
voor het jaarlijkse album begint alweer serieuze afmetingen aan te nemen en we
zijn nog maar halfweg 2014.
We kunnen er
niet omheen natuurlijk. De voetbalgekte is alomtegenwoordig. Phaido, die
eerlijk gezegd weinig van de spelregels begrijpt, dat blijkt tenminste als we
samen met de bal spelen, heeft zelfs voor een gepaste outfit gezorgd om de
Duivels over de Yanks heen te zien walsen. Eerlijkheidshalve moeten we zeggen
dat we hem een beetje geholpen hebben.
De foto is gemaakt voor de wedstrijd, dat mag wel duidelijk zijn, even later
was Phaido niet opgewassen tegen het uitbundige supporterslawaai dat het baasje
produceerde en hij is op veilige afstand op zijn matje gaan liggen in de buurt van
de slaapkamers.Eigenlijk is het maar
goed dat baasje achter de camera stond en Phaido model was, het omgekeerde zou
absoluut belachelijk en ontoonbaar geweest zijn zeker na de wedstrijd. J
Moeke Miet
heeft vorige vrijdag een nieuwe heup gekregen in het ziekenhuis in Herentals.
Vandaag wilden we graag eens gaan zien hoe de patient er aan toe was. Toen we
met de wagen in de buurt kwamen merkten we snel dat de parkeerproblemen er
zeker niet minder op geworden zijn. De ziekenhuisparking zelf stond afgeladen
vol en in de verre omgeving was geen vrij plaatsje meer te vinden. Liever dan toch
maar de parking op te rijden en dure parkeertijd te verkwisten aan de zoektocht naar een
plekje kozen wij voor het plan B dat wij in zo'n geval in petto hebben. In
vogelvlucht ligt het Elisabeth-ziekenhuis niet zo ver van de Olympiadelaan namelijk
en daar is altijd wel parkeerplaats. Met de wagen is dat wél een hele afstand
omdat je zo ver moet omrijden maar te voet kennen wij een mooi paadje langs de
volkstuintjes en langs daar loop je in minder dan 10 minuten naar de
hoofdingang. Dat het er uiteindelijk 11 of 12 werden heeft alles te maken met
het feit dat ik snel een foto wilde maken van het ziekenhuis met de tuintjes op
de voorgrond.
En o ja met de patient ging het verrassend goed, ze zat al recht in de zetel
nauwelijks drie dagen na een toch wel erg zware ingreep.
We hadden
het wel zien aankomen, de buienradar gaf ons niet veel goede hoop op een droge
zondag maar de weergoden zijn natuurlijk onvoorspelbaar. Als ze slecht gezind
zijn weet je maar nooit of optimistisch ingeplande evenementen niet helemaal de
mist in gaan, en vandaag was dat helaas wel degelijk het geval
Gisteren waren de eerste uren van de braderij in Aarschot nog hoopgevend voor
de deelnemende middenstanders maar het uitgeregende vervolg kreeg vandaag een
verlengstuk. Ons promotieteam was deze keer op volle sterkte maar de constant
neerplentsende regen zorgde er voor dat we binnen de kortste keren tot de
conclusie kwamen dat het geen zin had. We zijn dan maar bij tante Lily gaan
schuilen voor de elementen en de jongste generatie nestelde zich daar meteen
voor de TV. Ik zag de kans schoon om alsnog enkele plaatjes te schieten en
Josee vond dat zij ook bij de jeugd hoorde
Vandaag, en
morgen ook trouwens, werd er weer beroep op ons gedaan door de verenigde
middenstanders van Aarschot om op de jaarlijkse braderij voor wat animatie te
komen zorgen. Dat het tijdens deze wereldbeker-dagen in het teken zou staan van
de voetbalkoorts was nogal voor de hand liggend. De rood geel zwarte kleuren
van ons gezelschap waren al een meer dan duidelijke deelname in de gekte, en
voor alle hardleerse niet verstaanders had ik mezelf ook nog eens verkleed als
voetbal. We hebben de ganse dag flyers en folders uitgedeeld en het was een
100% succes, al zeg ik het zelf. Ik moet wel toegeven dat Phaido met zijn
Belgium-petje meer aandacht kreeg dan de rest van ons groepje samen.
Als ik s
morgens opsta ik wacht altijd tot het baasje ook van zijn slaapplaats komt,
en dat duurt wel eens wat langer dan ik zelf zou willen dan vind ik het
heerlijk om in het gras te gaan liggen, draaien, keren, en mijn hele lijf weer
te rekken, te strekken en in conditie te brengen om straks de ochtendwandeling
aan te vatten. Ik weet wel dat het baasje eerst nog veel van dat bruine water
moet drinken en die grote witte bladeren met rare vlekken er op langs alle kanten
wil bekijken, - ik mag hem dan ook niet storen - maar dat we daarna het bos in
trekken om alle sporen van andere hondjes te gaan besnuffelen, daar verheug ik
me nu al op. Ondertussen doe ik nog maar wat verder met dat rollebollen
We proberen
onze gevleugelde vriendjes het leven zo aangenaam mogelijk te maken in de
omgeving van huize Pol en Josee. We zorgen voor logies in de vorm van enkele
nestkastjes, voldoende bomen, hagen en struiken en zelfs een gaatje net onder
het dak wordt gebruikt door een meesje merkte ik. Qua voedsel komen ze ook niks
te kort, vetbollen en zaden in de winter en wat kruimels en kleine restjes het
ganse jaar door zorgen er voor dat alle fladderaars weten waar ze terecht
kunnen om het buikje te vullen. We hebben ook enkele schotels met water op
strategische plaatsen gezet want ik weet zelf maar al te goed hoe erg dorst
hebben wel is. Als ik s morgens mijn krantje zit te lezen in de pergola heb ik
een goed zicht op een van die drinkplaatsen en ik had in de voorbije dagen het
bakje elke dag een meter dichterbij gezet. Ik had gemerkt dat ze zich daar
niets van aan trokken en onbevreesd toch bleven komen om te drinken. Met de
telelens op de Eos zat ik de musjes vandaag op te wachten, en of ik er enkele
mooi te pakken gekregen heb J
Ik was al
eens een keer in de buurt van de nieuwe vistrap geweest in Kasterlee om er te
fotograferen en vandaag wilde ik er terug naar toe gewapend met een 10 stops ND
filter. In een voor niet-fotografen ook begrijpbare taal uitgedrukt: een neutraal
grijs filter die je op je lens schroeft en die 10 stops licht tegen houdt, één
stop is een halvering van de hoeveelheid licht. Het resultaat van zon filter is
dat je extreem lange sluitertijden kan hanteren en het gevolg daarvan is dan weer
dat je het water bijvoorbeeld helemaal zijdeachtig kunt maken.
Een fijn plan dus, maar het moet zijn dat de natuur op het ogenblik echt wel
enig water kan gebruiken want het debiet van de Nete was bijlange niet zo
indrukwekkend als de vorige keer dat ik hier was. Een minimaal stroompje kabbelde
over de drempels van de trap en dat was helemaal niet het beeld dat ik voor ogen
had. Ik ben dan maar tot aan de stuw gelopen iets verder op. Die heb ik uiteraard
ook al ooit gefotografeerd, nu was er ook maar een flauw watervalletje maar dat
beeld vond ik toch interessanter. De onscherpte in de bomen bovenin komt door
de lange sluitertijd, die dingen bewegen in de wind en die vertikken het 10
seconden lang op precies dezelfde plaats te blijven staan. In dit geval kan ik
daar best mee leven.
Het is niet
echt een moeilijke vogel om te fotograferen.Van de diverse duivensoorten is dit een van de mooiste en alleszins de
sympathiekste. Het is niet toevallig dat tortelduifjes synoniem geworden is van
verliefde koppeltjes. Je ziet ze bijna altijd met zn tweeën en vaak is het
aandoenlijk hoe ze zitten te minnekozen, kusjes te geven en nekske-krab
te doen. Wij zijn geneigd te geloven dat de tortel, in dit geval de Turkse
tortel, een inheemse vogel is maar pas begin vorige eeuw begon hij zich via de
Balkan te verspreiden in Europa.Tijdens
onze dagelijkse wandelingen spotten we regelmatig enkele paartjes op de kabels
boven de Hoogstraat. Deze eenzaat viel me vandaag op omdat ie zo mooi in het
zonnetje zat. Een jonge vogel misschien, pas uitgevlogen - ze kunnen wel 5
nesten per jaar hebben las ik - ofwel een volwassen exemplaar die zijn/haar partner
verloren had, - er zitten hier ook wel enkele sperwers en andere roofvogels en
die lusten wel een sappig torteltje -, wie zal het zeggen? Ik had toch de tele
op mijn toestel staan en omdat ie helemaal geen aanstalten maakte om er van
door te gaan kon ik ruimschoots de tijd nemen om uit de losse hand enkele shots
te wagen. Vanop zulke korte afstand met zon goed licht kon er eigenlijk weinig
fout gaan, hij staat er dan ook goed op vind ik.
Als je in
Lichtaart en omgeving praat over café De Heide dan is de kans groot dat men je
niet kan zeggen waar dat dan wel zou kunnen wezen. Zeg je evenwel Bij Marie, dan
zal het kleinste kind je vertellen dat je op de hoek van de Herentalse en de
Olense Steenweg moet zijn. Marie zelf is helaas al een hele tijd overleden,
maar de naam blijft. Het heeft er trouwens een tijdlang naar uitgezien dat ook
dit monument van Kempense gemoedelijkheid zou verdwijnen, maar uiteindelijk
werden er toch nieuwe kandidaat uitbaters gevonden en zo komt het dat een van
de laatste authentieke bruine kroegen uit de regio een pleisterplaats van
vertier en gezelligheid kan blijven voor lieden van allerlei pluimage.
Josee was met Werner en Els gaan winkelen deze namiddag en toen ze terug naar
huis reden kregen ze het fijne idee een tussenstop in te lassen om van het
mooie weer te genieten op een terrasje, bij Marie, inderdaad. Dat is dan zon
moment dat ik me weer net iets meer kan verzoenen met de alomtegenwoordigheid
van GSMs, smartphones en andere mobieltjes. Soms is het wél handig om bereikt te
kunnen worden Ik was alleszins binnen de kortste keren ook ter plaatse . met
mijn fototoestel.
De tweede
wedstrijd van onze rode duivels op de wereldbeker wilden we samen met enkele goede
vrienden zien op een groot scherm in Lommel. Ons favoriete bandje Flying Shoe
zou na afloop nog optreden op het plein voor het stadhuis en zo konden we dat
dan ook nog meepikken. Na de zege van onze nationale elf gingen we er van uit
dat het er wel volle bak zou worden en vette ambiance maar de massa was
blijkbaar toch blijven hangen in de gezellige cafeetje op en rond de markt
Samen met maximaal enkele honderden liefhebbers genoten we van een meer dan
geslaagde set. De organisatie zal er waarschijnlijk wel dik de broek aan
scheuren, maar de boys waren weer super. De bijhorende foto is gemaakt met de
tele-lens van op een behoorlijke afstand. Ik wilde het publiek met
voetbalattributen er ook op hebben namelijk.
Na afloop zijn we zelf ook maar zo snel mogelijk naar café De Kroon getrokken
en daar hebben we ons nog een tijd lang onder gedompeld in de zoete
gemeenschappelijke overwinningsroes.
De
nationale weerman en vrouw hadden ons enkele twijfels bezorgd maar
uiteindelijk was het best aangenaam toeven in de kloostertuin tijdens de
jaarlijkse barbeque van onze fotoclub. Het was zelfs lang geleden dat we nog zon
aangename avond mochten meemaken op notabene deze dag met de kortste nacht en
het meeste minuten daglicht van het jaar. Ik had me voorgenomen niet de hele
tijd met mijn fototoestel rond te lopen maar ik wilde uiteraard wel een shot,
ééntje maar, die ik zou kunnen gebruiken om deze dag te illustreren. Ik heb dus
van alle facetten van de overigens zeer geslaagde avond stiekem enkele opnames
gemaakt maar de mooiste fotomomenten dienden zich aan toen collega Gert met
zijn dochtertje Vie even voorbij kwam. Gert is eergisteren voor de tweede keer
vader geworden maar hij wilde toch even binnen wippen om van de sfeer te
proeven en de felicitaties in ontvangst te nemen.
De kleine Vie voelde zich niet echt op haar gemak tussen al die vreemde,
onbekende mensen en ze zocht dan ook bescherming bij de sterke papa. Op het
moment dat ze zich toch een beetje bloot gaf van tussen de benen van Gert
drukte ik af.
Het
fijne aan macrofotografie is dat je altijd, in elk seizoen, en in iedere
omgeving wel een onderwerp vindt. De bloemetjes en de insecten zijn voor de
hand liggende voorbeelden, maar er is zoveel meer structuren van stoffen of
gesteente, sneeuwkristallen, waterdruppels, zaadjes, rijstkorrels, details van
gebruiksvoorwerpen, noem maar op, de kleine dingen waarvan we na extreme
vergroting pas van merken hoe interessant ze zijn en hoezeer we er door
gefascineerd kunnen raken. Het heeft iets gluurderigs. In je woonkamer, op je balkon, in de tuin, als je
een half uurtje vrij hebt zet je de macrolens op je body en met een beetje
creativiteit ben je zo aan het fotograferen. Een fijne bijkomstigheid van een macrolens is
dat je kunt werken met een extreem kleine scherptediepte zodat je alleen je
onderwerp scherp kunt maken en al de rest in een mooie vage onscherpte kunt
plaatsen.
Ik was deze namiddag nauwelijks enkele minuten door het gras aan het kruipen
toen zich dit bloemetje al aandiende. Nauwelijks twee millimeter groot is het
en al wandelend besteed je er nooit ofte nimmer enige aandacht aan, maar als je
achter een macrolens aanloopt - of aankruipt J - verandert dat. Plots blijkt het onooglijke
prutske onvermoed mooie details te bevatten
Men zal mijn
voorliefde voor deze drank ondertussen wel kennen natuurlijk. Het is dan ook
niet onlogisch dat ik als onderwerp voor mijn foto experimenten regelmatig in
die richting denk. Tussen de voetbalwedstrijden door paar ik het nuttige aan
het aangename uiteraard. Als ik dus een Duvel wil nuttigen om te vieren dat
Suarez zonet Engeland zo goed als naar huis knalde op het WK voetbal, dan is
het maar enkele ogenblikken nadenken om een opstelling uit te dokteren om het
inschenken van het heerlijke vocht in beeld te brengen.
Het is een
jaarlijkse gewoonte bij Balance Health Center dat op het einde van een dansjaar
ouders, kennissen omas en uiteraard ook opas met cameras uitgenodigd worden om
een kijkles bij te wonen. Vandaag mochten wij dus weer eens genieten van de
prestaties van onze oogappel Julie. Het werden zelfs twee lessen na elkaar want
ze volgt zowel klassiek- als jazz-ballet, twee totaal verschillende disciplines
natuurlijk maar allebei behoorlijk fysiek belastend. Nadat eerst de spiertjes
al opgewarmd en afgepeigerd waren door de pliés en al de andere bewegingen met
franse namen uit het uurtje klassiek ging het er in de tweede les zowaar nog
intenser aan toe. Topsport noem ik het. Ik heb er weer een hele verzameling
fotos aan over gehouden. Daar zullen er zonder twijfel wel weer een aantal van
in het jaaralbum terecht komen eind december en morgen zal ik ook wel een
selectie maken om te delen op Facebook. Voorlopig al dit voorproefje.
De lavendel
die we tot vorig jaar in de tuin hadden staan heeft de reorganisatiedrang van
Josee niet overleefd. Om er alsnog van te genieten moeten we niet ver gelukkig,
we hebben buren zat waar de paarse pracht nog overvloedig te vinden en te
fotograferen is.
De bijtjes en andere steekbeesten zijn mee verhuisd naar de aanpalende tuinen
merkte ik toen we deze morgen vertrokken voor de kaka- en pipi wandeling met
Phaido. Ik had de 70-300 met de 1.4x extender nog op mijn toestel zitten en ik
besloot toch nog maar eens enkele shots uit de losse hand te wagen om in beeld
te brengen hoe lavendelhoning eigenlijk wordt gemaakt. Zon superzoom geeft een
prachtige onscherpte in de achtergrond, bokeh in fotografentaal. Met 420 mm moet
je evenwel rekening houden met een erg groot gevaar voor bewegingsonscherpte. Het WK voetbal begint ondertussen zijn tol te
eisen maar ondanks de weinige slaapuren en het meer dan gemiddeld
alcoholverbruik van de laatste dagen moet het zijn dat ik nog altijd een vaste
hand heb. Het geviseerde bijtje staat er redelijk goed op toch?
Huize Pol en
Josee, de pergola, half tien s ochtends. De dagelijkse routine van koffie, ontbijt,
koffie, krantje lezen, koffie, sudokus, koffie werd deze voormiddag plots
onderbroken door een vrij indringend getjilp. Eerst had ik er niet zo veel
aandacht aan besteed maar naarmate het langer bleef duren werd mijn interesse
toch groter. Vier musjes huppelden in groep over het tuinpad. Nu ja, er zitten
wel meer mussen in onze tuin maar toch viel het me op dat ze zo dicht bij elkaar
in groep bleven. Ze vlogen ook niet op om zich te verplaatsen, hooguit
fladderden ze een beetje onbeholpen een halve meter omhoog om daarna weer wat
verder te huppelen.. alsmaar tjilpend en tjilpend. Na een aanvankelijke
aarzeling ben ik toch maar even naar binnen gelopen om de camera te halen, de
70-300 met extender zat er nog op en ik heb enkele shots gewaagd uit de losse
hand. Bij het bekijken van de beelden, uitvergroot op de PC, zag ik pas dat het
warempel jonkies waren, nauwelijks uit het nest, misschien wel er uit gevallen
of slachtoffer van een of andere sinister voorval. Dat verklaart natuurlijk ook
waarom ze zo samen bleven, waarom ze zo tjilpten en waarom ze zo hulpeloos
huppelden en fladderpogingen deden.
Ondertussen waren ze verdwenen, hulp bieden was geen optie meer, ik zou
trouwens ook niet geweten hebben wat ik er mee aan moest. Als ik aan de
loslopende katten in de buurt denk geef ik ze weinig overlevingskansen, tenzij
ze erg snel vorderingen maken in hun vliegkunsten. Ik heb om mijn geweten te
sussen Phaido maar de rest van de dag in de tuin laten rondlopen, die lust geen
mussen, wel katten
Het
kriebelde deze morgen weer eens heel hard. Het wandel- en geocache virus woekert
nog altijd volop in huize Pol en Josee en ondanks de voetbalgekte vonden wij
dat we vandaag maar eens wat verder van huis moesten om ons over te geven aan
onze eerder genoemde verslavingen. We zijn dus naar de Ardennen gereden, meer
bepaald de omgeving van Malmédy, waar we een veelbelovende tocht hadden gespot op
de geocache-site en na afloop bleken de legger van de cachen en de loggers allerminst
overdreven te hebben in hun omschrijvingen. Het werd een erg mooie wandeling. Ook
Phaido vond het geweldig want ver van huis zijn er uiteraard andere dieren
dan bij ons. Zo kon hij vandaag o.a. kennis maken met een hele bende
everzwijnen.
Dat er in de Ardennen everzwijnen zijn wisten we al langer, wij gingen er
altijd van uit dat die daar in het wild lopen en dat, als er dan weer eentje
afgeknald wordt, die meteen naar de paté-marcassin fabriek gaat om in pakjes in
onze supermarkten te belanden. Maar nu bleek dat ze die beesten daar gewoon
kweken. In de buurt van één van de gevonden cachen die heette niet toevallig Marcassin
kwamen wij bij het erf van een boer waar everzwijnen in alle maten en
gewichten te spotten vielen, volwassen beren en zeugen, pubers, jonkies met de
mooie strepen,de fotograaf in mij
verdrong meteen de wandelaar en de geocacher. Helemaal mooi werd het toen
Phaido neus aan neus kwam te staan met een everzwijn-puber die zowaar een
begroetingspootje wilde geven. Ik had de Canon in aanslag
Na de
ochtendwandeling ben ik eigenlijk niet meer de deur uit geweest. Het zijn drukke
dagen. Ik wilde zo snel mogelijk de paar honderd fotos van het bruiloftsfeest
van gisteren selecteren, bewerken en digitaal uitsnijden. Dan zijn er
natuurlijk ook al die voetbalwedstrijden met gerelateerde omringende
praatprogrammas en zo houdt een mens geen tijd meer over om nog eens de hort op
te gaan om wat te fotograferen. Gelukkig is er dan nog het vrouwtje. Terwijl
Phaido bij het baasje blijft schuilen voor de warmte kan het vrouwtje de groene
vingers niet in bedwang houden. Zelf hebben wij daar geen last van maar ik wil
wel eens geïnteresseerd toekijken hoe zij in de tuin haar lusten botviert. Met
de 300mm wijd open en dan nog een 1,4X converter op mijn toestel had ik maar
één opname nodig om te zien dat mijn schatje liever met een gewone keukenvork
in de grond zit te pulken dan met een echte tuinhark.
Omdat ik dit uit de losse hand moest doen met 420 mm wilde ik mijn sluitertijd zeker
niet langer dan 1/500 om bewegingsonscherpte te voorkomen. De ISO-waarde moest
dus flink omhoog naar 1250, maar daar heeft de 6D absoluut geen last van. Ik
heb bij de nabewerking zelfs geen ruisreductie moeten toepassen.
Dit moet de
meest sympathieke bruid van de wereld zijn
Het is misschien niet de beste foto, maar toen ik hem gemaakt had wist ik
meteen dat ik deze zou uitkiezen als foto van de dag voor mijn blog. De enkele
honderden fotos van het feest die zouden volgen maakten geen schijn van kans
meer.
Linde en Stijn zijn twee geweldige jonge mensen die allebei als bejaardenhelper
werken in de rusthuizen Kapittelhof en Hoevezavel in Lommel. Zoals dat wel
vaker gaat bij jonge mensen werden ze verliefd en om een lang verhaal kort te
maken enkele weken geleden zijn ze getrouwd. Voor de bewoners van beide
rusthuizen wilden ze dat vandaag nog eens overdoen. De vrijdagse wandeltocht
met de oudjes ging deze keer dus richting zaal De Moffel. Afgeladen vol was
die, een honderdtal rolstoel-patienten, evenveel vrijwilligers om te duwen en
dan waren er ook nog een aantal met de bus gekomen Het was dus geen echt
officieel huwelijksfeest maar de meeste aanwezigen verkeerden wel in de waan
wij ook trouwens. J
Vóór bruid en bruidegom hun entree in de zaal deden was ik het randgebeuren eens
gaan bekijken en fotograferen en toen ik even in de keuken binnenwipte zag ik
daar warempel de bruid die van een Duvel aan het genieten was. Dan ontstaat er
meteen een samenhorigheidsgevoel, ik heb nog nooit zo snel afgedrukt.