Als ik ’s morgens opsta – ik wacht altijd tot het baasje ook van zijn slaapplaats komt, en dat duurt wel eens wat langer dan ik zelf zou willen – dan vind ik het heerlijk om in het gras te gaan liggen, draaien, keren, en mijn hele lijf weer te rekken, te strekken en in conditie te brengen om straks de ochtendwandeling aan te vatten. Ik weet wel dat het baasje eerst nog veel van dat bruine water moet drinken en die grote witte bladeren met rare vlekken er op langs alle kanten wil bekijken, - ik mag hem dan ook niet storen - maar dat we daarna het bos in trekken om alle sporen van andere hondjes te gaan besnuffelen, daar verheug ik me nu al op. Ondertussen doe ik nog maar wat verder met dat rollebollen…