Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
14-03-2014
14 maart Mieke met de groene vingers
Wij
kennen Mieke al een hele tijd. We hebben samen ooit plezier gemaakt, gepraat,
iets gedronken en nooit hadden we er op gelet of Mieke groene vingers had.
Mieke is ook een facebook-vriendin en niets in haar posts of commentaren liet
ook maar vermoeden dat wij haar ooit zouden zien met enig tuingereedschap in de
handen
Toen we in de vooravond Josees broer gingen oppikken om samen iets te gaan
nuttigen in de Brugwachter hadden we Mieke al gezien langs de baan, we hadden
zelfs gewenkt en teken gedaan om ook iets te komen drinken. Maar ze was te druk
bezig blijkbaar. Waarmee? Daar hadden we toen nog het raden naar. Tien minuten
later reden we er weer voorbij, deze keer in de andere richting en toen zagen
we het Mieke was aan het tuinieren, of toch iets wat er op leek. Ze was het voetpad
voor haar woonst aan het fatsoeneren meenden we te zien. Ik stopte langs de weg
zon 50 m er vandaan en Mieke merkte niet eens dat ik mijn hoofd en de camera
met de telelens door het open dak wurmde om een reeks fotos te maken, zo zeer
ging ze op in haar bezigheid. Eén keer keek ze recht in mijn richting, maar
zelfs toen had ze niks in de gaten. Ik zag wel dat haar bril daar zo maar hing te
bengelen, misschien is dat wel de verklaring. Zonder bril zag ze me niet
natuurlijk. Wie gaat er nu tuinieren met een bengelende bril rond zijn/haar
hals? Ja, Mieke blijkbaar
We waren
eigenlijk van plan vandaag naar de Ardennen te rijden. De wandeling langs de
Ninglinspo was al lang een van de items op mijn to-do-lijst. Ik wilde het
riviertje en de watervalletjes fotograferen met een lange sluitertijd en ik had
daarom ook al de ND- en de grijsverloopfilters in mijn fototas gestopt. In
laatste instantie hebben we omwille van het smogalarm en de raadgevingen om het
autoverkeer zoveel mogelijk te beperken, millieubewust als we zijn, maar
beslist in eigen regio te blijven. Snel hadden we in het Oostmalse gehucht
Salphen een aanvaardbaar alternatief gevonden. Dat scheelt toch wel zon 300 km
uitstoot J.
Het werd een zeer gesmaakte tocht en op een bepaald ogenblik werd het nog extra
leuk, want toen we over een brugje liepen zag ik langs de ene kant een
rimpelloos, spiegelend wateroppervlak en aan de andere kant behoorlijk wat
stroming en verval kon ik die filters toch nog gebruiken !!! Ik ben dus de wei
in gedoken, ben in een bocht van de rivier, tegenover het brugje, op mijn buik
in het gras gaan liggen en eerst ben ik even aan het rekenen gegaan. Met een
2-stops ND filter gecombineerd met een 1 stop grijsverloopfilter - om de lucht
iets donkerder te maken kwam ik bij ISO 100 en diafragma 22 uit op een
sluitertijd van 1/3 seconde. Dat leek me net voldoende om de stroming in het
water een beetje zachtheid mee te geven en niet zo akelig scherp te bevriezen.
Met beide ellebogen stevig op de grond slaagde ik er toch in, met die relatief
lange sluitertijd, mijn toestel stabiel te houden en een aanvaardbare scherpte
over te houden.
Er mag dan wel brugje boven deze foto staan, eigenlijk was het me om het water
te doen he
De nieuwe
Noord-Zuid verbinding is ondertussen alweer een halve maand in gebruik en ik
vermoed dat er op het ogenblik wel niemand meer zal zijn die niet wil toegeven
dat dit een goede zaak is voor alles en iedereen. Zelfs de meest fanatieke
activist die ooit geijverd heeft om het project te saboteren zal toch wel de
voordelen moeten zien, voordelen voor de natuur, voor de leefbaarheid van
Kasterlee, voor de automobilist, voor de economische ontwikkeling van onze
regio , kortom ik zie niet wie nu nog valabele argumenten kan aanhalen om negatieve
aspecten te vermelden.
Ik heb het project van in het begin gevolgd, gefotografeerd en er regelmatig
aandacht aan besteed in deze blog. Het landschap is op de tunnel in- en uitgang
na weer in zijn oorspronkelijke vorm hersteld. Het is nu aan de natuur om
binnen de kortste keren zijn rechten weer te laten gelden. Het ziet er
voorlopig nog een beetje kunstmatig uit, maar laten we niet vergeten dat de Hoge
Mouw vóór de ingreep ook al grotendeels een zandvlakte was, en strikt genomen
zijn dennen niet meteen de meest van oudsher inheemse vegetatie, begroeing waar
de groene medemens zo naar streeft.
Er zullen zich in de toekomst waarschijnlijk nog wel fotomogelijkheden
aandienen van op deze plek, maar dan zullen de onderwerpen niet meer over
verkeer, bouwwerken en machines gaan. Nog één keer wil ik dus een foto tonen
van het voltooide project, de tunnel-ingang aan de noord-zijde, het verkeer dat
van Turnhout komt en dat nu niet meer in al zijn drukte dwars door Kasterlee
moet, met alle hinder van dien.
Fotografen
hoef ik niet te vertellen wat het blauwe uurtje is. Andere volgers van deze
blog behoeven misschien enige uitleg Na zonsondergang, als het voor onze ogen
al erg duister is blijft er nog een tijdje veel blauw in de lucht. Dat zie je
pas goed als je met lange sluitertijden gaat fotograferen, zoals op dit
plaatje.
Ik vond al een hele tijd dat ik toe was aan wat afwisseling qua
onderwerpen en dus ging ik deze avond rond 8 uur maar weer eens achter mijn
toestel aan met nachtfotografie-plannen. Ik had wat mogelijke locaties in mijn
achterhoofd en de Molen vant Veld tussen Geel en Lichtaart was een van de eerste
plekken die ik aandeed. In the middle of nowhere heb je daar absoluut geen last
van lichtpollutie en het was er dan ook echt wel donker maar met een
sluitertijd van 30 seconden, uiteraard vanaf statief, kon ik toch voldoende
licht vangen om er een opname van te maken. Ik had eigenlijk de maan ook mee in
beeld genomen voor nog wat meer romantiek maar met zulke lange belichting was
het resultaat toch enigszins anders dan ik gepland had. De typische stervormige
stralen die bij nachtopnames rond lampen en dergelijke plegen te verschijnen
kreeg ik nu in het groot te pakken. Ik had daar in photoshop gemakkelijk een
mooie heldere gedetailleerde maan in kunnen plakken, maar voor één keer verkoos
ik de foto te tonen zoals ie uit de camera kwam. Let trouwens ook op de kleine witte
streepjes dat zijn sterren die tijdens de 30 seconden dat de sluiter openstond
al een eind van plaats veranderden door de rotatie van de aarde.
De smartlap
onder de foto onderwerpen een zonsondergang.
Ik was zo druk bezig met fietsen, geocachen en fotograferen dat ik de tijd een
beetje uit het oog verloren had en ik moest nog een heel eind naar huis. Tandje
bijsteken dan maar, hijg, hijg. Onderweg langs het fietspad tussen de lage en
de hoge Rielen had ik nog even een stop ingelast om de eik die ik al jaren lang
regelmatig fotografeer nog eens te bezoeken. Ik had al volop geprofiteerd van
het mooie avondlicht, enkele fotos geschoten, maar de horizon zit op die plaats
verborgen achter hoge begroeing en een van de hoodfrolspeelsters om de
kompositie te maken die ik in gedachten had kreeg ik er niet te zien. Toen ik
verder reed werd het licht steeds maar warmer en uiteindelijk had ik tussen de
hoofdingang van het domein en Lichtaart wat meer vrij zicht naar het westen en de
zon kon zich niet langer verstoppen. Ze was toen al zo laag dat de helderheid behoorlijk
verminderd was. Daar knal tegen in fotograferen leek me best het proberen waard
Zo maar een Kempens landschap met die heerlijke gloed wie zegt daar dat
smartlappen niet mogen?
Het was al
een uur of vijf toen we terug in de buurt van onze geparkeerde wagen kwamen,
dat zie je ook aan de iets langer wordende schaduwen. Toch waren we rond de
middag vertrokken voor een geocache-wandeling in het Rielens Gebroekt. De
zoektocht via diverse tussenpunten zette ons evenwel enkele keren op het
verkeerde spoor en zo werden de oorspronkelijk geplande 8 km er uiteindelijk
ruw geschat zeker wel 12, of 13 of meer. We waren op die plek maar een kleine
3 km van huis, maar waren wij blij dat we toch maar met de auto tot aan het
beginpunt van de tocht gereden waren .
Teveel is trop zegde Vanden Boeynants ooit en dat was zo ongeveer wat ik op een
bepaald moment ook dacht. Josee hield zich dapper, Phaido liet de tong tot
tussen zijn voorpoten hangen en zelf wilde ik natuurlijk ook niet tonen dat ik
stikkapot was. Gelukkig had ik toch nog de tegenwoordigheid van geest om te
zien dat het avondlicht erg mooi was en zo kon ik mijn lotgenoten vastleggen
terwijl ze door de avondzon belicht werden.
Voor de
dagelijkse lichaamsbeweging zijn we vandaag naar Balen getrokken. De Schepswandeling
was in 2012 verkozen als wandeling van het jaar en daar wilden wij op deze
mooie dag wel eens van proeven. Onze verwachtingen werden niet beschaamd, het
werd een zeer afwisselende tocht met riet- en waterpartijen, open velden,
weiden, knuppelpad kortom wij kunnen dit aan collega wandelliefhebbers alleen
maar aanbevelen. Dat er zich onderweg ook de nodige fotomogelijkheden
aandienden is dan ook niet verwonderlijk. Ik had weer een rijke oogst.
Bij de keus van deze foto van de dag was het mij eigenlijk te doen om het mooie
licht dat op de pluizige rietstengels viel. Dat ik om dat te vangen pal tegen
de zon in moest fotograferen was wel een uitdaging, maar het dynamisch bereik
van de 6D en de gecombineerde mogelijkheden van fotograferen in RAW en het
gebruik van de filters van Nik software zorgden er toch voor dat ik het
resultaat dat ik voor ogen had ook uit de bewerking kon puren.
Voor de geïnteresseerden de gegevens: f 9, ISO 400, 1/1250 op 24 mm. Ik had een
2 stops verloopfilter schuin voor de lens gemonteerd om het licht in de hoek
met de zon een beetje te dimmen en daardoor moest ik in de nabewerking het riet
daaronder ook weer wat ophelderen met Viveza. Al bij al is dit ongeveer wat ik
wilde vastleggen.
Meer op mijn facebookpagina
We blijven
van het mooie voorjaar genieten. Deze middag zijn we naar de Kalmthoutse heide gereden
om met Phaido nog eens een lange wandeling te maken. Dat daar enkele nog niet
gevonden geocaches zaten speelde uiteraard mee in de keuze van de bestemming
en we hebben ze bovengehaald. Maar eerst waren we nog een rondje gaan lopen in
het arboretum. We hebben tenslotte een jaarkaart en die moet renderen he. De
lente is daar nu echt losgebarsten. Ik heb weer een karrevracht kleurige fotos
geschoten en om er eentje uit te kiezen heb ik iene miene mutte gedaan Een selectie uit de overige schoonheden zal ik op mijn facebook-pagina zetten.
De
kleinkinderen zijn weer naar hun mamas en papas en wij hebben van het werkelijk
schitterend vroege lenteweer geprofiteerd om een groooote wandeling te ondernemen.
Zoals we dat wel vaker doen zijn we te voet naar Kasterlee getrokken om daar op
een terrasje iets te gaan drinken. Dat een tocht die normaal gezien zon 10 km
op de teller zet meer dan vijf uur duurde heeft alleen maar te maken met het
feit dat het zo lekker toeven was op het terras van café De Mastentop en dat de
ene bekende na de andere bij ons kwam aanschuiven. Deze foto is gemaakt nog
voor het drukker werd aan tafel één. Kommetje water voor Phaido, koffietje voor
het vrouwtje, ook iets voor het baasje en dat was maar het begin van een
lange rij. De terugtocht naar Lichtaart hebben we al zingend afgelegd.
Carnaval is
nog maar net voorbij en wij zitten al met Pasen in ons hoofd. We gaan
binnenkort samen een Paas-happening animeren. We, dat wil zeggen oma, ik zelf,
de kleinkinderen, dochter Ilse en mijn zus Lilly. Die laatste organiseert o.a. dit
soort dingen. Vandaag trokken we dus naar Antwerpen voor een bezoek aan het huis
Baeyens, algemeen gekend als dé place to be voor toneelkostuums en
feestartikelen. Jaren geleden toen we nog in de shows van Ancienne Belgique en
Het Witte Paard optraden kwamen we hier bijna wekelijks en we merkten dat er
eigenlijk nauwelijks iets veranderd is in al die jaren. Voor het jonge volkje
was dit op zich al een avontuur. Het uitzoeken en aanpassen van de spullen die
willen gaan dragen tijdens het event kon niet leuker verlopen. We werden
geconfronteerd met een aanbod van hier tot in Jaccamacca, we deden er een
tijdje over om tot een keuze te komen die enige uniformiteit bood, maar
uiteindelijk raakten we het toch eens en het ziet er veelbelovend uit. Ik zal
zelf de haan spelen en mijn entourage zal bestaan uit kippen, kuikens en
paashazen.. Bij de meeste gekozen kledij is er nog wel wat werk nodig om alles
mooi te laten passen - de kinderen hebben niet dezelfde maten als de gemiddelde
vaderlandse acteurs en actrices - en de groepsfoto, die ik wilde maken, was
daarom nu nog niet mogelijk. Daarom ging ik maar voor dit zelfportret. De rest
van mijn weelderig lichaam wordt te zijner tijd ook nog verpakt in een
hanen-outfit, maar ik vond deze kop al leuk genoeg om even vast te leggen.
De eerbiedwaardige ouderdom van de accommodaties van het huis Baeyens kun je al
proeven bij het bekijken van het pashokje en de oude spiegel hier is de hele
Belgische showbizz-wereld ooit voorbijgekomen, deze haan kon er ook nog wel bij
dus.
Het is een
beetje logisch dat in de krokusvakantie de fotografische interesse zich
toespitst op de kleinkinderen. Gisteren waren ze nog maar met zijn drieën en
vandaag logeerden er al vijf bij pake Pol en omaatje. We proberen zo creatief
mogelijk zijn om ze in de mate van het mogelijke van de verlokkingen van de
mobiele multi-media spullen te houden en we trekken er dan ook zo vaak mogelijk
op uit. Natuurlijk biedt elke uitstap ook weer de nodige fotomogelijkheden. Allemaal
samen, individueel, al dan niet geposeerd, ik krijg er een behoorlijk
afgetrainde rechter wijsvinger van.
In de buurt van de toeristentoren in Herentals waren vandaag de meeste
terrasstoelen verdwaald in de omliggende zandduinen. We hadden er vijf op een
rijtje gezet om een groepsfoto te maken, en toen ik na een hele serie shots vond
dat ik zeker wel materiaal genoeg had om er minimaal enkele goede uit te kunnen
kiezen, vertelde ik de kids dat ze verder mochten gaan stoeien. Je moet ook
niet overdrijven met dat gefotografeer he. De twee oudste meisjes bleven nog
even zitten om wat te keuvelen en net toen ze in de gaten kregen dat ik toch
nog het toestel in aanslag had drukte ik nog één keer af, en dat was wat mij
betreft de beste van de sessie. Ze zijn best wel meegaand en bereidwillig als
ik ze vraag om te poseren, maar zo helemaal spontaan en naturel heb ik ze toch het liefste
De groepsfotos heb ik inmiddels op facebook gezet.
Eigenlijk is
dit een foto waar onder Zonder woorden zou moeten staan, uitleg overbodig grinnik,
grinnik.
Hoe waren we zelf vroeger? Van af het moment dat iets verboden was wilden we
dat nog net iets liever uitproberen dan al die andere dingen die wél toegelaten
waren, toch?
Toen we de deugnietenblik in de ogen van onze rakker meenden te herkennen waren
we er van overtuigd dat hij ook wel gelezen had wat er op dat plaatje stond en dat
we met een redelijke kans op succes het vervolg konden voorspellen. Het moet
zijn dat de aantrekkingskracht van die witte muur op de bal die vertrok van de
voet van Pieter niet groot genoeg was. Het kan ook zijn dat hij gewoonweg
helemaal niet op die muur mikte, hij miste hem met vele meters In dat geval
kan ik niet anders dan concluderen dat de jeugd van tegenwoordig toch een stuk
braver is dan die van midden vorige eeuw.
Waarom toch al die commotie rond die GAS-boetes dat is toch niet nodig?
Ik vind trouwens ook dat de bordjesmaker van dienst eens zou moeten
geïnformeerd worden over het bestaan van lidwoorden in het Nederlands
De natuur
neemt nooit een time-out. Zelfs in de meest barre maanden is er altijd wel iets
te ontdekken en te fotograferen, de toverhazelaar is ieder jaar al wel eens
voorbij gekomen op deze plaats, maar er is meer, helleborus, winterjasmijn,
sneeuwklokjes zelfs in het koudste seizoen blijf je niet op je honger zitten
als je flora-liefhebber bent. Nu dat de maand maart ook de echte lente lijkt mee
te brengen, is er geen houden meer aan. De massas krokussen die op alle
foto-websites voorbij komen zijn maar het begin van de lawine
Vandaag zijn we gaan fietsen om de canavalsdrukte zo ver mogelijk te ontwijken
en de Kasseman in Geel is een van die plekken waar ik graag vertoef. Het was
dan ook niet onlogisch dat we daar belandden. Meestal heb ik de tele er op
staan als ik er naar toe trek om te fotograferen, als vogelliefhebber kom je daar
wel aan je trekken, maar deze keer wilde ik wel eens met eigen ogen zien wat
deze veel belovende vroege lente ons te bieden had aan zogezegd wilde bloemen.
Ik zag warempel al enkele madeliefjes ( fotos op verzoek ), maar het mooiste
plaatje uit mijn dagelijkse oogst vond ik deze keer een close up van het kleine
hoefblad. Traditioneel is dat een vroegbloeier, maart - april is normaal, maar
om er begin maart - we zijn tenslotte nog maar de 2de - al zulke
hoeveelheden van te mogen zien vond ik toch wel zeer uitzonderlijk.
Dit noemen
we dan het nuttige aan het aangename koppelen. Ik ben nog steeds aan het spelen
met het idee om voor de fotoclub-opdracht stilleven iets te doen met wijn,
drank, flessen, glazen of zo iets. Vandaag ging ik daarom weer eens aan het
experimenteren. Ik wilde proefondervindelijk vaststellen welke drank het beste
zou overkomen op de foto en daarom heb ik dus diverse flessen moeten openmaken,
alles voor de kunst he In deze fase van het experiment vergeleek ik een glas Mandarin
Napoléon met een glas Porto. In dit geval vond ik de Mandarin Napoléon het
lekkerste oeps, het mooiste natuurlijk
Er staat nog een hele rij kandidaten te wachten om getest te worden, dus ga ik
deze uitleg niet te lang maken
PS. Zelfs de glazen weten er van merk ik nu tot mijn verbazing.
PS2. Zien jullie da ook, die dubbele schaduwen? of ben ik echt al zo
aangeschoten?
Het was
vandaag een dag met zeer tegenstrijdige emoties. Deze voormiddag was er de
begrafenis van een buurmeisje - niet eens volle 30 jaar oud - die de strijd
tegen de gevreesde ziekte verloren had en daarna wilden we in de namiddag
present zijn bij het carnavalsfeest van de bewoners in Hoevezavel.
De vreugde waarmee de oudjes het feest beleefden was hartverwarmend en het moet
gezegd dat Josee en . ook Phaido meer dan hun duit in het zakje deden. Terwijl
ik met de camera allerlei interessante voorvalletjes probeerde vast te leggen
gingen die twee voluit meelopen in de polonaise. Gelukkig kreeg ik het net op
tijd in de gaten en kon ik mijn twee meest geliefde onderwerpen samen in beeld
nemen terwijl ze aan het rondhossen zijn.
We hebben
ondertussen behoorlijk wat potentiele wandelpartners. We nodigen uit, worden
uitgenodigd, gaan in groep op diverse locaties en zo houden we het afwisselend,
interessant en vooral gezellig.
We putten uit de ervaring en kennis van onze vrienden, hebben uiteraard zelf
ook onze voorkeurtrajecten en als we onze horizonten nog wat meer willen
verruimen zijn we ook niet vies van een zoektocht op het internet. Voor deze
tip hadden we het internet evenwel niet nodig. In ons eigen Kasterlee zijn we
gezegend met veel groen en vanzelfsprekend heeft ook onze gemeente daar de
nodige wandelinfrastructuur in uitgezet. Zoals er het fietsknooppuntennetwerk is,
hebben wij ook het wandelknooppuntennetwerk, er zijn diverse bewegwijzerde
wandelingen en nu merkten we aan de bordjes dat er weer een nieuwe is: de Tussen
pot en pint-route. Een sympathieke route lijkt het ons alleszins. Toch maar
even op het net gezocht en gevonden dat het 9,5 per persoon kost bij de
plaatselijke VVV om een kaart en bonnetjes te verkrijgen waarmee je tussen het
wandelen door bij diverse horecagelegenheden allerhande lekkernijen kunt degusteren
Lijkt ons wel iets voor een van de volgende weken. Bijgevoegd een foto van het
bordje dat ons op het spoor zette van een nieuwe uitdaging.
Ik zag de
laatste tijd op facebook en op alle mogelijke foto-sites zoveel krokusjes en
andere bloemekes voorbij komen dat ik de zin om ook de macrolens weer maar eens
op mijn toestel te zetten echt niet meer kon onderdrukken. Het lijkt niet
alleen maar zo, maar als we de natuur bekijken dan is het ook lente. In onze
hof is evenwel nog niet veel bloemenpracht te vangen, op enkele verdwaalde
winterharde viooltjes na moet ik het doen met wat de doorsnee
niet-flora-specialist onkruid pleegt te noemen. Dat wil niet zeggen dat je dan
als macrofotograaf op je honger moet blijven zitten, integendeel. Zie eens hoe
mooi deze kleine witte dingetjes zijn, minder dan 2 mm groot, met het blote oog
vallen ze nauwelijks op als je over iets wandelt dat misschien ooit wel weer
eens een gazon wordt Ik vond het helemaal geen probleem om hiervoor nog eens
plat op de buik te gaan liggen en de hoekzoeker op mijn toestel te zetten om zodoende vanuit een extreem laag standpunt deze
schatjes een beetje beter in beeld te nemen.
Voor de geïnteresseerden de gegevens: Eos 6D, Tamron 90 mm macro met Kenko 1,4x
extender, f 16 - 1/160 - ISO 400.
Ik had er
onlangs nog over, de wereld, de natuur, het bos is er voor iedereen en ik gun alleman
zijn plezier, of ie nu wandelaar, jogger, mountainbiker, ruiter of gewoon
verliefd is. Ik heb er geen probleem mee als ik eens door een plas of door de
modder moet omdat toevallig een landbouwer dat weggetje ook gebruikt om naar
zijn veld te rijden met de tractor of omdat er net een kudde fietsers voorbij
gekomen is, ik loop tenslotte ook wel eens over het moutainbike parcours, ik
wil desnoods discreet een eindje omlopen als een verliefd koppel in de verte plots
uit het zicht verdwenen is en ik vermoed dat er amoureuze activiteiten
plaatsvinden in de struiken, en ik vind het al helemaal niet erg dat er op een
boswegeltje ineens een paard mijn pad kruist, ondanks het feit dat er speciaal
voor hen bestemde routes zijn uitgezet. Waar ik wel problemen mee heb, is dat
die beesten overal schijten en dat niemand het nodig vindt dat op te ruimen of
op zn minst opzij te vegen. In deze tijden van gas-boetes worden wij, hondeneigenaars
geacht altijd en overal hondenpoepzakjes op zak te hebben. Je kunt zelfs een
bekeuring krijgen zonder dat je hond iets achtergelaten heeft, gewoon als je er
geen bij hebt. Maar paarden mogen zo maar alles overal deponeren blijkbaar
zonder dat hun berijders zich daar iets van aan hoeven te trekken en laten we
wel wezen, dan praten we over een ander formaat, een veel grotere hoop Akkoord,
ik ruim ook niet altijd alles op als Phaido even het bos in trekt om kaka te
doen, maar die doet dat tenminste niet midden op een wandelpad. Toen we vandaag
voor de zoveelste keer tussen de paardendrollen door moesten laveren heb ik
Phaido er tussen gezet om te poseren. Je ziet aan zijn grijnslach dat ie er de
zwarte humor ook wel van inziet: dit is niet van mij hoor
De gisteren
uitgestelde Phaidomobieltest heeft vandaag dan maar doorgang gevonden. En op menig
punt is ie met vlag en wimpel geslaagd. De wimpel staat trouwens op de foto J
Om maar met een eerste twijfel komaf te maken: het karretje is niet uit elkaar
gevallen tijdens de maidentrip, alles zat nog even muurvast na de rit als er
voor. Om uit al die in een kartonnen doos verpakte onderdelen een rijklaar
voertuig in elkaar te toveren zonder duidelijk plan moet je al een fervente
Ikea adept zijn. Daar kun je mij dus niet van beschuldigen, maar goed, we hebben
er ons met succes doorheen geworsteld. Ik mag dus nog steeds tevreden zijn over
mijn knutselkwaliteiten.
Verder was Phaido een gewillige passagier en onderging hij zonder morren alle
oneffenheden van onze Belgische fietspaden. Toen hij ontdekt had dat dit een
décapotable was een cabrio zeg maar stak hij regelmatig de kop naar buiten
om met de neus in de wind mee te genieten.
De bevestiging aan de fiets verliep vlot maar dan moest ik toch ook een iets
minder prettige vaststelling doen. Zon kar met daarin een knaap van ruw
geschat 30 kg, maakt het rijden meteen een heel stuk zwaarder, net of je de
hele tijd stevig bergop rijdt. Nu waren we voor een eerste rit misschien wat
optimistisch geweest, we hadden een route uitgestippeld van dik 30 km
waarschijnlijk was de omstandigheid dat er toch wel een stevig briesje was ook niet
bevorderlijk voor rustig ontspannen freewheelen, maar feit is dat ik behoorlijk
einde krachten was bij thuiskomst. Het moet lang geleden zijn dat ik Josee eens
niet hoorde klagen dat het te snel ging of dat het te ver was.
Ze hadden
aangenaam vrijetijdsweer voorspeld en we hebben het gekregen. Oorspronkelijk
hadden we het plan om met Phaido in zijn nieuwe fietskarretje naar de
feestelijke opening van de Noord-Zuid verbinding te gaan maar toen we een
telefoontje kregen van Lucien en Chris - tegenwoordig vaste partners in de
wandelarij- of we geen zin hadden om samen de grote Netewoud- en Belsbroekwandeling
te doen in Meerhout moesten we niet lang nadenken om van gedacht te veranderen.
Het werd een lange maar mooie tocht, fotos van eendjes, zandduinen, Galloway
runderen, paarden en typisch kempense landschappen ik kon mijn pret niet op. Uit
het gevarieerde aanbod koos ik ook vandaag voor paarden met koets, maar dan
toch heel anders dan gisteren. Dit span geniet op dezelfde manier van de
bewegwijzerde routes als de wandelaars en de mountainbikers ze laten wel meer
afval achter merkten we enkele keren.
De grote Phaidomobieltest werd dus uitgesteld, maar zoals het spreekwoord zegt:
uitstel is geen afstel. Morgen gaat het karretje achter de fiets. Sabine heeft immers
een verlengstuk beloofd aan het goede weer.