In
het jaar 1096 begonnen in Duitsland christelijke ridders en boeren de
Eerste ('Duitse') Kruistocht voor de bevrijding van Jeruzalem een
onderneming waarbij in 1099 ook Tripoli, Antiochië en Odessa op de
islamieten werden heroverd. In de godsdienstwaanzin die daarmee
gepaard ging, werden in 1096 in Duitsland de joden door de boeren
afgeslacht en die jodenvervolging hield ook aan tot vandaag. Zo
werden in de vijftiende eeuw veroordeelde joden (door christenen)
tussen twee honden ondersteboven aan de galg gehangen om hen tot
bekering te dwingen; zij die zich bekeerden, werden losgemaakt,
gedoopt en meteen daarop onthoofd. Als waarschuwing aan de bevolking
werden de hoofden bij de stadspoort op palen tentoongesteld. De "Ene
Heilige Katholieke en Apostolische Kerk" was toen precies
duizend jaar in het bezit van de sleutel van de hemelpoort.
Onthoofding
was tot voor kort de gangbare executiemethode. Een van de beroemdste
onthoofdingen uit die tijd is deze van de Engelse humanist Thomas
More (1478-1535), een slachtoffer van Hendrik VIII. Deze vorst liet
ook twee van zijn zes vrouwen onthoofden, hij maakte jacht op ketters
en wilde doorgaan voor heiliger dan de paus. More werd uitgeschakeld
omdat hij weigerde de koning te erkennen als hoofd van de Kerk van
Engeland een zelfverklaard 'pausschap' dat het de souverein
immers mogelijk maakte om eigenhandig zijn huwelijk met Catharina
nietig te verklaren.
In
het katholicisme kent men de onthoofde martelaren, te beginnen met de
apostel Paulus onder Nero (54-68), en een van de bekendste in de
eerste eeuwen is de heilige Dionysius, de eerste bisschop van Lutetia
(het huidige Parijs) naar wie een geïndustrialiseerde maar nu
verpauperde Parijse voorstad werd genoemd, vandaag bekend van de
terreuraanslagen van 13 november 2015: de derde-eeuwse martelaar werd
onthoofd op de Montmartre en zou dan met zijn afgehakte hoofd onder
de arm te voet naar het huidige Saint-Denis getrokken zijn alwaar hij
tenslotte dood neerviel en werd begraven. 'Montmartre' is afgeleid
van ofwel Mont Martis 'heuvel gewijd aan de heidense
oorlogsgod Mars' ofwel le mont du martyr
'heuvel van de martelaar'.
Kenneth
Baxter Wolf beschrijft in zijn Christian
Martyrs in Muslim Spain hoe
tussen 850 en 859 in het islamitische Al-Andalus
(Andalusië in Zuid-Spanje) achtenveertig christenen werden onthoofd
de zogenaamde martelaren van Cordoba omdat zij de
islam zouden hebben beledigd. Een gelijkaardige historie speelde zich
af op 14 augustus 1480 op de Minerva-heuvel in Otranto in
Zuid-Italië: daar werden op bevel van Ottomaan Gedik Ahmed Pasja
achthonderd christenen onthoofd omdat ze weigerden zich tot de islam
te bekeren.
Islamitische
Staat onthoofdde onder meer op 15 februari 2015 eenentwintig
koptische christenen in Libië maar bij de intocht van de wrede
Mongolen met aanvoerder Timur Leng (1370-1405) werden maar eventjes
zeventien miljoen slachtoffers gemaakt veelal voor de constructie
van piramides van mensenhoofden. De genoemde terreuraanslagen in
Parijs eisten honderddertig mensenlevens maar ten tijde van de Franse
Revolutie (1789-1799) rolden in deze stad maar liefst veertigduizend
koppen door de guillotine waarmee de onthoofding op industriële
schaal werd toegepast. De daders van die massamoord waren geen
godsdienstfanaten maar atheïsten in het spoor van de zogenaamde
verlichte geesten met in hun vaandel het voor de huidige
vluchtelingen in Calais wel bijzonder hypocriet klinkende tripel:
liberté, égalité, fraternité!
A
propos, de schuine stand van het
guillotinemes kwam er naar men zegt op voorstel van de
amateur-mechanieker Lodewijk XVI die de efficiëntie ervan aan de
lijve mocht ondervinden.
Nog
recenter in 1934 kwam het eerste nazi-slachtoffer, de
Nederlandse communist Marinus van der Lubbe, door onthoofding om
nadat hij beschuldigd werd van het in brand steken van het Duitse
parlementsgebouw het jaar voordien Willem Elsschot maakte een
gedicht over de held en Bertolt Brecht voerde hem (onder de naam
Fish) op in een toneelstuk. De laatste westerse executie door
onthoofding viel in 1977 in Marseille de gangster Hamida Djandoubi te
beurt.
Het
buskruit bestond al sinds de negende eeuw in China maar pas na de
invoering ervan in de veertiende eeuw in Duitsland kwamen de
voorontwerpen van de vuurwapens: in de zestiende eeuw waren er de
(onhandelbare en op een vork steunende) musketten, later de
bajonetten, pas in de negentiende eeuw kwamen de geweren. Vandaag
zijn er de massavernietigingswapens waaronder de atoombommen en de
chemische en biologische wapens. Hoe dan ook moest men zich ten tijde
van de profeet Mohammed in de zevende eeuw nog behelpen met
het mes en men begrijpt alras hoe een letterlijke interpretatie van
oude voorschriften het schavot van destijds in leven heeft gehouden.
'Iets
om voor te sterven'
Human
beings always need something to live for; more than that, they need
something to die for aldus
parafraseert bijvoorbeeld Amy Mantravadi (in: The
inevitability of religion) de
nogal ondoordachte mening van menig katholiek hedendaags theoloog,
namelijk de overtuiging dat de mensen iets nodig hebben om hun
leven voor te geven!
Het
ondergeschikt achten van de menselijke persoon aan het grotere geheel
waarvoor iemand leeft en werkt en desnoods ook zijn leven wil of moet
opofferen, kennen wij niet alleen als de zogenaamde vaderlandsliefde
welke vooral in oorlogstijd gepropageerd wordt of van communistische
en andere ideologieën die het belang van de enkeling ondergeschikt
maken aan dat van de staat: de Franse katholieke theoloog Pierre
Teilhard de Chardin richtte er zijn hele denken op om aan te tonen
dat het de ultieme zin is van het ganse evolutionaire proces om te
komen tot een (vrijwillige) onderwerping van de enkeling aan de
gemeenschap, waarbij aldus de enkeling of de mens zou worden omgezet
in de godmens, Christus, de sluitsteen van de evolutie.
Uit
de dode stof is het leven voortgekomen biogenese en
uit het leven kwam de mens voort antropogenese. De
menselijke hersenen ontwikkelden cefalisatie maar
hebben intussen opgehouden met groeien want ze hebben hun limiet
bereikt: nu reeds moet een kind een jaar te vroeg geboren worden
omdat een volgroeid mensenhoofd te groot geworden is voor een normale
geboorte. Edoch, de evolutie houdt niet op, zo betoogt Teilhard, en
de oplossing voor een verdere groei ligt in een 'samensmelting' van
de vele mensenhoofden, elk gespecialiseerd in een eigen taak: de
zogenaamde sociogenese of de intermenselijke samenwerking
en zijn het internet of, meer algemeen, de explosie van de
massacommunicatiemedia dan geen recent symptoom daarvan? Het
menselijke individu ruimt plaats voor een mensheid die als kerk met
god zelf wordt geïdentificeerd: het mystieke lichaam van de godmens.
Edoch, zo mooi als dergelijke theorieën klinken, zo gevaarlijk zijn
ze ook...
De
nazi's en het mystiek lichaam: theorie en praktijk
Pius
XII is berucht omdat hij zich nooit uitsprak tegen de jodenvervolging
voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog en, zo mogelijk nog erger,
omdat na de oorlog zijn vertrouwelingen via de zogenaamde
'Rattenlijn' nazibeulen van valse papieren voorzagen om hen aldus
veilig naar Zuid-Amerika te helpen ontsnappen. Onder hen waren Josef
Mengele, 'Todesengel' genoemd vanwege zijn afschuwelijke experimenten
op kinderen in Auschwitz, overleden in 1979 in Brazilië als
abortusspecialist Wolfgang Gerhard, en Klaus Barbie, overleden in
1991, bijgenaamd 'de slachter van Lyon', die als Klaus Altmann in La
Paz nog tot 1982 ongestoord kon doorgaan met martelen als
ondervragingsexpert in dienst van de Boliviaanse dictators.
Uitgerekend deze zogenaamde 'oorlogspaus' schreef in 1943 een
encycliek getiteld Mystici Corporis Christi (voortaan
afgekort als MCC) en
met als ondertitel: Over het mystieke lichaam van Christus
en over de vereniging die wij daarin bezitten met Christus.
In
het evangelie van Johannes 3,16
staat te lezen: God heeft de wereld zozeer liefgehad dat
hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, enziedaar de verantwoording voor
het zich inmengen van de Kerk in de wereldpolitiek. Kol.1,18
noemt Christus het hoofd van de Kerk, de gelovigen zijn de ledematen
(Rom. 12,4) en
Rom.12,5 zegt: wij
vormen in Christus met velen één lichaam.
De levengevende organen van dat lichaam zijn de sacramenten (MCC,
18). De gelovigen ontvangen met
de Hostie, in Joh. 6,35:
'het brood des levens' genoemd, het ware
Lichaam van Christus, dat hen verenigt met het mystieke
Lichaam van Christus de Kerk. Die Kerk is eerst strijdend (de
gelovigen), dan louterend of lijdend (de martelaren) en tenslotte
triomferend (de heiligen).
De
theorie klinkt mooi, de praktijk is anders en ook de schrijver van
deze encycliek kan zich niet onttrekken aan de kerkleer: in nummer
1397 van de Katechismus wordt
gesteld dat men de Hostie niet in waarheid kan ontvangen als men niet
eerst Christus herkent in de armen en de onderdrukten.
Tenslotte
is deze mooie theorie niet ongevaarlijk: de zichtbare Kerk en haar
derhalve wereldse lichaam dat zich moet inlaten met de verdrukten,
laat zich willens nillens in met politiek, met wereldse macht en zo
betreedt zij het territorium van de duivel. Immers, toen deze laatste
Jezus meenam naar een hoge berg en Hem in ruil voor een knieval de
wereld aanbood, sloeg Jezus weliswaar het aanbod af maar Hij ontkende
allerminst dat de wereld in het bezit is van de duivel.
God
en de wereld
Doorheen
de hele geschiedenis hebben theocratieën bestaan waarbij koningen
zich beroepen op de goddelijke oorsprong van hun macht, zoals ook de
paus zich beroept op de goddelijke aanstelling van Petrus. De
Egyptische farao's, de koningen van Israël, de koningen in China
vanaf de Yuan-dynastie in 1279 tot 1911, de koningen van Japan die
pas in 1946 hun goddelijke status prijsgaven, de keizerrijken welke
het kerkelijk en wereldlijk gezag verenigen zoals het Heilig Roomse
Rijk (962-1806) en het Duitse Keizerrijk (1871-1918). In
Saoedi-Arabië heerst God zelf die immers zijn wet oplegt met de
sharia en met de goddelijke rechtspraak of de Fikh. Het kalifaat is
een staat met aan het hoofd een kalief, die zijn macht rechtstreeks
van Mohammed heeft geërfd ofschoon dit in werkelijkheid allang
niet meer het geval is. Er hebben verschillende kalifaten bestaan en
ook tegenkalifaten, totdat in 1924 Mustafa Kemal Atatürk het
kalifaat afschafte in de Turkse Nationale Vergadering waarbij de
Turkse republiek werd gesticht met een scheiding tussen kerk en
staat.
Het
kalifaat
Edoch,
na W.O.II poogden fundamentalisten het kalifaat her op te richten,
wat het geval was met Al Qaida en I.S., aanvankelijk een heilige
oorlog of jihad tegen de Amerikanen en hun bondgenoten in Irak. In
2014 werd het kalifaat uitgeroepen op drie plekken: in Syrië/Irak
(I.S.), in Gwoza,
Nigeria (Boko Haram)
en in Derna, Libië (Ansar al-Sharia),
met vandaag meer dan tien miljoen onderdanen en zowat één op de
vijf vluchtelingen die nu naar Europa komen, zijn voor het kalifaat
gevlucht.
Het
kalifaat mikt op het Midden-Oosten, Noord-Afrika, Spanje, Turkije en
de Balkan en kan nu ook al rekenen op sympathisanten in verwante
groepen in de Sinaï in Egypte, de Gazastrook, Algerije, Marokko,
Pakistan, Indonesië, Libanon, Jordanië en de Filipijnen. In het
kalifaat moeten alle niet-moslims een belasting betalen om in leven
te mogen blijven. Maar
hoe is het ooit kunnen komen tot de onvoorstelbare terreur en
wreedheid van de Islamitische Staat?
Van
Abu Ghraib naar I.S.
Aanvankelijk
zouden Saoedi-Arabië en de V.S. opstandelingen in Syrië hebben
gesteund om samen met hen het communistische regime van Assad omver
te werpen maar zij verloren hun greep op hen: de strijders scheurden
zich los en gaven gehoor aan ene Abu
Bakr al-Baghdadi die imam was tijdens de Amerikaanse inval in Irak.
De wereld zal zich de zaak van de grove mensenrechtenschendingen door
de Amerikanen op gevangenen van de Abu Ghraib gevangenis in Irak nog
lang herinneren. Welnu, Abu Ghraib werd gesloten en de gevangenen
werden overgebracht naar Camp Bucca waar twintigduizend Iraakse
gevangenen verbleven, onder wie Abu Bakr al-Baghdadi, die er vier
jaar vast zat. Hij stichtte I.S. en kennelijk steekt hij nu zijn
Amerikaanse beulen van destijds naar de kroon. Hij riep
zichzelf uit tot kalief Ibrahim, bijgenaamd "onzichtbare sjeik":
er staat tien miljoen dollar op zijn hoofd. Ziedaar, hoe het
onbegrijpelijke vanzelfsprekend wordt.
In
feite is de wrede kalief een heruitgave van Osama Bin Laden die,
lange tijd gesteund door Amerika, samen met de Afghaanse
moedjahedien, oorlog voerde tegen de Sovjet-Unie. Toen Amerika in
1989 die steun opschortte, voelde hij zich verraden. Toen Saddam
Hussein van Irak in augustus 1990 Koeweit binnenviel, voelde
Saoedi-Arabië zich bedreigd, Bin Laden bood hulp aan maar de Saoedi
verkozen Amerikaanse steun en ze pakten Bin Laden op, die in 1992
echter naar Soedan vluchtte waar hij aan landbouw deed en strijders
verzamelde waarmee hij in 1995 een mislukte aanslag pleegde op
Moebarak van Egypte. In 1996 keerde Bin Laden terug naar Afghanistan,
verklaarde er de oorlog aan de Amerikaanse bezetter, steunde ook in
Algerije en Egypte jihadstrijders en pleegde in 1998 aanslagen op
twee Amerikaanse ambassades, waarna er 27 miljoen dollar op zijn
hoofd werd gezet. Hij werd als dader aangewezen voor de aanslagen van
11 september 2001. Tien jaar later werd hij in Pakistan door
Amerikanen gevonden en omgebracht.
Andermaal
een jammerlijke middel-doelomkering
Het
mystieke Lichaam van Christus, de keizerrijken, het kalifaat en de
hier nog niet vermelde communistische blokken die onder Stalin en Mao
voor het heil van de staat het leven van miljoenen eigen burgers
opofferden: het zijn voorbeelden van ideologieën over helden die in
wezen slaven zijn, enkelingen die zich lijken weg te cijferen uit
liefde voor hun vaderland of voor hun god terwijl zij in feite geen
alternatief hebben omdat zij onvrij zijn fysiek gevangen ofwel
geïndoctrineerd. En zo mooi als deze ideologieën klinken, zo
gevaarlijk zijn ze ook en dat blijkt heden uit de wreedheden begaan
door 'gelovigen' die quasi machinaal de opdrachten uitvoeren waarmee
zij kennelijk worden belast door de potentaten die hen hersenspoelden
met die mooie idee van het goddelijke superorganisme dat zij dienen
in ruil voor hun eigen onsterfelijkheid.
Een
schromelijke vergissing, omdat het bewustzijn zich uitsluitend
situeert bij het individu in casu in de menselijke persoon. Een
persoon behoeft weliswaar anderen en dus een gemeenschap om mee te
communiceren en om zich bewust te worden en aldus persoon te kunnen
zijn, maar die gemeenschap zelf mist elke vorm van bewustzijn, is
louter instrumenteel en dankt haar bestaan uitsluitend aan haar
menselijke leden, zoals ook alle andere menselijke gebruiksvoorwerpen
hun wezen ontlenen aan hun nut voor ons. Er is een hemelsbreed
verschil tussen, enerzijds, de maatschappij waarin wij elk een eigen
maar verwisselbare functie uitoefenen en, anderzijds, de medemens of
de naaste die uniek en onvervangbaar is. Niet de enkelingen horen
machinaal te handelen: zij zijn goddelijk, zij zijn een doel op zich
en de staat is de machine of het instrument. Blijkbaar manifesteert
zich hier een zoveelste verschrikkelijke middel-doelomkering.
De gemeenschappelijke drijfveer van jodenhaters en IS-strijders â een speculatie
-
De
gemeenschappelijke drijfveer van jodenhaters en IS-strijders een
speculatie
Geen
volk werd in de loop van de geschiedenis zozeer gehaat als de joden.
De joden werden beschouwd als een probleem het jodenprobleem, de
Judenfrage en de eindoplossing, de Endlösung,
bestond in geweld tegen de joden of in genocide, zoals in de pogroms
en in de Holocaust.
Pogroms
zijn belagingen door het volk van etnische groepen, in casu van
joden, gepaard gaande met fysiek geweld en moord, om hen te dwingen
zich aan te passen.
Reeds
in de middeleeuwen, in 1096, moordden de boeren in Duitsland
verschillende joodse gemeenschappen uit. In Nederland werden de joden
uitgesloten uit de gilden en konden zij slechts 'lagere' beroepen
uitoefenen zoals de diamantslijperij, de lenzenslijperij
lenzenslijper was overigens het beroep van de grote Nederlandse
filosoof Spinoza (1632-'77) en geldzaken die nu door het
bankwezen worden verricht, waardoor men onterecht zegde dat joden
belust zijn op geld.
Europa
beschouwde de joden als vreemdelingen en zij werden achtergesteld. Op
grond van de geschiedenis van de veroordeling van Jezus werden zij
bovendien afgeschilderd als godsmoordenaars. In 1492 werden in Spanje
alle joden die weigerden zich tot het christendom te bekeren,
verbannen, vaak naar Portugal, en toen aldaar in 1536 de inquisitie
van start ging, weken velen van hen uit naar Amsterdam dat in 1700
zo'n 10.000 joden telde. Luther in Duitsland spoorde er in zijn
geschrift Von den Juden und ihren Lügen (1543)onder meer toe aan de synagogen in brand te steken teneinde de
joden tot het christendom te bekeren.
Aan
het eind van de 19de eeuw ontstond in Oostenrijk-Hongarije tesamen
met het geloof in de Germaanse Übermensch, de zogenaamde ariosofie
(gesticht door nazimysticus Guido von List) van de Oostenrijkse Jörg
Lanz von Liebenfels (1874-1954) een xenofobie voor zogenaamde
beestmensen of aapmensen, waartoe de joden werden gerekend, samen met
de zwarten, de zigeuners en de Mongolen en von Liebenfels stichtte in
1900 in slot Werfenstein de Orde der Nieuwe Tempelieren.
In
de Russische burgeroorlog (1917-'22) die aan 15 miljoen Russen het
leven kostte, werden 100.000 joden vermoord. Reeds twee jaar na het
aantreden van Hitler werden door de wetten van Neurenberg in 1935 aan
de Duitse joden de burgerrechten ontnomen en dit antisemitisme
breidde zich over Europa uit met de shoah tot gevolg: de uit het
anti-joodse nationaalsocialisme van Hitler voortgekomen Holocaust
tijdens de Tweede Wereldoorlog kostte het leven aan 6 miljoen joden.
Nog
voor de aanvang van W.O.II zocht de grootmoefti bij Hitler steun voor
zijn jodenhaat. Er waren pogroms in Safed (onder meer in 1834),
Hebron (1929), Shiraz (Iran), Fez (Marokko) en Irak (1941). Tijdens
het Eichmann-proces in 1961 prees een Palestijnse krant deze
crimineel. De Iraanse president Ahmadinejat ontkende de Holocaust
herhaaldelijk.
In
de jongste jaren neemt de jodenhaat in het Westen weer toe en heeft
één burger op vier antisemitische opvattingen. Ter vergelijking: in
het Midden-Oosten en in Noord-Afrika is dat drie op vier.
Op
de vraag naar het waarom van de jodenhaat bestaat geen
eenduidig antwoord. Naast de fantasierijke horror zoals in de
zogenaamde bloedsprookjes geruchten waarin joden als kannibalen
en meer bepaald als kindereters werden afgeschilderd blijkt een
vaak opduikende reden voor jodenhaat de angst dat dit 'uitverkoren
volk' plannen zou hebben om de wereld te overheersen.
Zo
wordt vaak verwezen naar de zogenaamde Protocollen van de wijzen
van Sion, een geschrift dat zou
dateren van omstreeks 1900, dat wordt toegeschreven aan een groep
joden en waarin uitgelegd wordt hoe de joden de wereldheerschappij
zullen verwerven. Ondanks het feit dat werd aangetoond dat het
geschrift een vervalsing is, wordt het jammer genoeg nog steeds door
velen als authentiek voorgesteld en vormt het aldus een uitvlucht
voor jodenhaat.
Maar
er bestaat ook een heel andere opvatting over de oorsprong van de
jodenhaat, een opvatting die in het licht van de huidige ongelukkige
ontwikkelingen in onder meer Syrië, aan waarschijnlijkheid lijkt te
winnen, en dat is de overtuiging dat de grondslag voor jodenhaat ligt
in de wens om terug te keren naar een onbeteugeld driftleven.
Zo
bijvoorbeeld is er de Nederlands-joodse schrijver Abel Herzberg
(1893-1989) die onder meer Bergen-Belsen overleefde waarover zijn
Amor fati (1946) en wiens kampdagboek verscheen onder de titel
Tweestromenland (1950) naast zijn Kroniek der
jodenvervolging (1950).
Herzberg schrijft dat het jodendom, dat Christus voortbracht en het
christendom met zijn tien geboden, ons opzadelt met een lastige
opdracht, vaker ervaren als een juk, waarvan sommigen zich willen
bevrijden omdat zij wensen terug te keren naar het hedonisme.
In
het verschijnsel van de Islamitische Staat lijkt het er hoe dan ook
sterk op dat de aantrekkingskracht daarvan uitgaat van een in hoofde
van de daders door god zelf toegestane en zelfs aangeprezen of
bevolen barbarij. In de waanzin van systematische veroordelingen,
verkrachtingen en moord op talloze mensen die als 'ongelovigen'
worden bestempeld, proberen de daders het te doen uitschijnen alsof
hun slachtoffers een door hen, 'gelovigen', uitgevoerde goddelijke
straf ondergaan. Met andere woorden moet hier een dekmantel van
religieuze plichtsvervulling een handelwijze legitimeren die de facto
bestaat in het bewust crimineel botvieren van animale instincten.
Als
die interpretatie hout snijdt, gaat het in het geval van IS niet
alleen om misdadigers maar bovendien gaat het om criminelen die
bovendien te laf zijn om de verantwoordelijkheid voor hun daden op te
nemen. Die verantwoordelijkheid schuiven ze immer 'handig' van zich
af door bloeddorst en moorddadige wellust voor te stellen als een
(religieuze) plicht.
De
perversie in kwestie blijkt danig onvoorstelbaar voor wie zich er
niet schuldig aan maken: zij wordt niet doorgrond tot het ogenblik
waarop men er deelachtig aan wordt, terwijl wie eraan participeren,
ze uiteraard niet langer bevechten.
Bijna
dagelijks halen De Wever en Franken nu zelfs de krantenkoppen van de
linkse gazetten met het bericht dat de toestand inzake de Syrische
vluchtelingen onhoudbaar wordt en dat de EU tegen hen beschermd dient
te worden.
Dit
zijn niet slechts leugens, het zijn bovendien belachelijke leugens en
wel om meer dan één reden.
Om
te beginnen wordt het slachtoffer tot dader gebombardeerd: de
bedreigde vluchtelingen worden voorgesteld als boosdoeners en het
rijke westen dat vooralsnog aan de oorlog ontsnapt, kruipt in de
slachtofferrol.
En
wat een farce wordt nu de ooit ronkende en veelbelovende titel van de
zogenaamde Universele
Verklaring voor de Rechten van de Mens,
nadat de EU haar eerste en unieke kans verspilt om die beloften hard
te maken! Voor het aanschijn van de hele wereld verandert de EU in de
HEU met de H van Hypocriete.
De
toestand is onhoudbaar? Ze liegen alsof het gedrukt staat en ze
drukken het nog ook, want iedereen weet intussen dat bijvoorbeeld
Turkije alleen zowat 10 (tien) keer meer vluchtelingen opvangt dan
alle EU-landen samen. (Bron:
https://www.youtube.com/watch?v=0_QrIapiNOw
).
Overigens
ook het verzwijgen van relevante informatie staat gelijk met liegen
en op die slinkse wijze worden nog meer onwaarheden aan de man
gebracht. Zo bijvoorbeeld het ontslag van weerman Philippe Verdier
van TF1, nadat deze een boek publiceerde waarin hij
inzake de klimaathype overtuigend aantoont hoe hier vandaag
wetenschappelijke waarheden de duimen moeten leggen voor politieke
preferenties. (°) Heel wat moediger dan onze eigen Armand Pien die, toen
hem in 1986 door minister voor Volksgezondheid Miet Smet (CVP)
gevraagd werd om te liegen over de radio-activiteit bij ons ingevolge
de kernramp in Tsernobyl, prompt het behoud van de eigen job verkoos boven het algemeen
welzijn.
Egoïsme
is laakbaar en de onthulling ervan leidt tot een schaamte welke
resulteert in een sociale druk die tegen dit egoïsme een dam opwerpt
noem het een sociale autoregulatie. Edoch, doordouwers hebben er
iets op gevonden om hun egoïsme alsnog te kunnen botvieren: eerst
demoniseren zij diegenen aan wie zij vervolgens onrecht berokkenen
zodat wat zij doen, gelijkt op een bestraffing van het boze en dus op
een terechtstelling, of ook nog op een actie gericht op
zelfbescherming en aldus krijgt hun handelwijze alvast het aanschijn
van een rechtvaardige onderneming.
En
dit is wat het rijke Europa vandaag doet om een heel volk dat in de
allergrootste ellende verkeert en dat have en goed moet achterlaten,
af te kunnen schepen als het aan de poorten van het westen komt
bedelen om bescherming. Men blijkt ermee weg te kunnen komen om
duizenden mensen, onder wie talloze moeders met kinderen, letterlijk
in de kou te laten staan, door hen eerst af te schilderen als
levensbedreigend op velerlei manieren. Want zij zouden
godsdienstwaanzinnigen zijn die ons terug dreigen te voeren naar de
middeleeuwen; zij zouden een fatale aanslag vormen op onze
levensstandaard en op onze economie; zij zouden onze jobs komen
inpikken en ons voedsel komen opmaken; zij zouden ons bovendien al
dan niet gepland komen uitroeien, indien niet met wapengekletter, dan
toch met allerlei epidemieën.
Een
eenvoudig nazicht van de feiten kan ons leren dat geen van deze
beschuldigingen hout snijdt: de Syriërs in kwestie zijn helemaal
geen godsdienstfanaten, zij zijn daarentegen beducht voor
fundamentalisten en meer bepaald vluchten zij voor een van de
wreedaardigste regimes ooit. Bovendien kunnen zij onze
levensstandaard niet bedreigen omdat slechts een bijzonder klein deel
van hen naar onze contreien wil doorreizen, terwijl het merendeel
zich naar veiliger plekken in hun thuisland zelf verplaatst ofwel
naar de onmiddellijke buren. (°) Vervolgens gaat het niet om
schooiers doch om een ontwikkeld, geschoold en uiteraard vredelievend
volk dat allerminst op oorlog belust is doch daarentegen voor oorlog
wegvlucht. Ten slotte verkeren deze mensen vooralsnog in goede
gezondheid vooralsnog, want de winter komt eraan en de
mensenmassa gaat stilaan honger lijden en kou: laat men deze mensen
over aan hun lot, dan breken er al zeer binnenkort en geheel
onvermijdelijk inderdaad allerlei ziekten uit.
Heel
wat westerse en derhalve democratisch verkozen politici voeren aan
dat mensen van buiten de EU geen aanspraak kunnen maken op rechten
die exclusief aan EU-burgers toekomen, en zo verkappen zij het recht
op asiel voor elke wereldburger die moet lopen voor zijn leven
omwille van een regime dat de mensenrechten met de voeten treedt. De
universele mensenrechten en de plicht om aan vluchtelingen onderdak
te bieden, erkenden eenstemmig de Verenigde Naties zowat alle
landen ter wereld nadat zich tijdens de Tweede Wereldoorlog de
tragedie van de vervolgingen door de nazi's had afgespeeld met de
moord op zes miljoen mensen in concentratiekampen.
De
ongelukkigen werden in die kampen ondergebracht, uitgerekend omdat
zij beschouwd werden als mensen die geen aanspraak konden maken op
dezelfde rechten als de andere burgers. Zij werden beschouwd als een
gevaar voor de levensstandaard en de economie, voor de cultuur en
voor de volksgezondheid.
Er is meer onder de zon. Een beknopte bespreking van: Ludo Noens, Sprong in de Schemerzone. Wenken uit een ander universum.
-
Er
is meer onder de zon
Een
beknopte bespreking van: Ludo Noens, Sprong
in de Schemerzone. Wenken uit een ander universum,
Aspekt, Soesterberg 2015
Sinds
de publicaties van Ludo Noens kan de literatuur niet langer zonder
meer worden opgedeeld in fictie
en non-fictie
of in wat andere bewoordingen: deze uitzonderlijke schrijver laat
de fictie pas goed tot zijn recht komen. Fictie van het Latijnse
fictio
slaat immers helemaal niet op nonsens
maar betekent gedachtengang
of, exacter nog: vorming.
Bovendien: dat met non-fictie
feiten worden aangeduid, steunt eigenlijk op een achterhaald
naïef-realistisch wereldbeeld dat gekenmerkt wordt door een geloof
in een objectieve werkelijkheid een in wezen kaduuk wereldbeeld
dat niettemin even hardnekkig standhoudt in de goegemeente als de
Newtoniaanse fysica en de Euclidische meetkunde dat doen bij de wis-
en natuurkundig ondergeschoolde menigte.
Het
is weliswaar vooralsnog weinig praktisch om in de dagdagelijkse
communicatie alles in vraag te gaan stellen, maar als de waarheid
zelf in het geding is, moet een verwende massa, begeriger naar de
kennis dan naar de inspanningen nodig om die te verwerven, vooralsnog
de gepopulariseerde versie afwachten. Edoch, Noens overstijgt het
elitarisme en hij komt de menigte waarvan wij in dezer vrijwel allen
deel uitmaken, tegemoet met klare taal die geen plaats laat voor
twijfel terwijl zij toch altijd de deur naar het mysterie op een
grote kier laat staan de lezer krijgt de 'feiten' waar hij
om verzoekt maar dient zijn conclusies zelf te trekken.
Men
kan deze inzake historische gegevens bijzonder scrupuleuze auteur
nimmer verwijten dat hij onwaarheden vertelt, dat hij waarheden
verzwijgt of dat hij wil overreden: hier zet een schrandere geest
vanuit een verbazingwekkende belezenheid (het boek telt een paar
honderd referenties) met kennis van zaken die gegevens op een rijtje
welke er echt toe doen betreffende de vorming van een opvatting
omtrent de werkelijkheid die ons omvat, onderwijst én begoochelt.
Maar
boven alles is het durf
die overigens het hele oeuvre van deze wijsgeer in de eigenlijke zin
van het woord kenmerkt en meer bepaald de durf om te denken: de moed
om geijkte patronen te verlaten en nieuwe wegen te bewandelen; de
bereidheid om de genoemde methodologie van de vorming tot haar recht
te laten komen en dit alsnog alles behalve wars van de
wetenschappelijke methode. De paradox van dit boek ligt derhalve
hierin dat met zijn Sprong
in de schemerzone,
de auteur ons in wezen uit de schemerzone wéghaalt wég uit de
duisternis van een onwetendheid voortkomend uit de verknochtheid aan
de denkbeelden van de Encyclopedisten die de zich verlicht wanende
mens kennelijk nog steeds in hun vermolmde greep houden. Dit boek
helpt ons uit die duisternis op te klimmen en leidt ons naar het
simpele licht van een stralende zon die uitnodigt de ogen te openen
en te kijken want ja, er is
meer onder de zon.
Het
'andere universum' uit de ondertitel van het boek gunt ons een blik
via heel wat inkijkramen en bij zijn 235 bladzijden tellende
rondleiding heeft de schrijver ons kennelijk geen enkel daarvan
onthouden. De reis vangt aan met de figuur die als geen ander ons
wereldbeeld heeft bepaald Jezus de Nazoreeër met woorden die
ondubbelzinnig naar dat andere universum verwijzen: "(...)
want leven is meer dan voedsel en het lichaam meer dan kleding"
(p. 18). Van dat andere universum, dat wij volgens Jezus pas na onze
dood kunnen betreden, getuigt "de
ware wijsheid"
die vreemd klinkt in oren die slechts de stoffelijke wereld kennen,
en waarvan ook de inuit-sjamanen zeggen dat zij "slechts
kan geleerd worden in grote eenzaamheid (...) en slechts kan
verworven worden door lijden".
(p. 20)
Na
Jezus volgen, impliciet inspelend op een brandend actueel debat,
Darwin en Wallace. Verzwijgt men ons immers niet al te vaak dat
Darwin, die theoloog was van opleiding, zijn leven lang heeft
getwijfeld aan zijn evolutietheorie welke vandaag wordt misbruikt ter
versteviging van het materialisme, terwijl Wallace de eigenlijke
grondlegger van die theorie in geesten geloofde? Een heel ander
verhaal horen wij hier ook over August Comte, aan quasi alle
universiteiten voorgesteld als een verlichte geest. Noens vertelt het
ware levensverhaal van deze zogenaamde 'vader van het positivisme' en
onthult zijn sciëntistisch totalitarisme.
In
zijn 'uitstap in het absurde' wordt de lezer geïnformeerd over het
feit dat meer grote geleerden zich serieus inlieten met het onderzoek
naar leven na de dood en scéances bijwoonden. Onder hen: de
Nobelprijswinnaars voor de Fysica, Pierre en Marie Curie (1903), de
Nobelprijswinnaar voor de Geneeskunde, Charles Richet (1913) en
dokter Gustave Geley die het 'ectoplasma' onderzocht dat bij die
scéances vaak uit de mond van het medium stroomt en waaruit zich
quasi-lichamen van opgeroepen overledenen vormen, waarvan plaasteren
afgietsels van handen, voeten en gezicht worden bewaard in Parijs.
Geley vergeleek de spokerige ectoplasmatische gedaanten met wat men
ook te zien krijgt in de ons vertrouwde biologische processen bij de
vorming van de foetus. Het leven waarmee wij vertrouwd zijn, blijkt
inderdaad even raadselachtig als zijn nog relatief onbekende
aspecten.
Het
beroemde fantoom Katie King komt uitgebreid aan bod maar ook de elfen
en de bosgeesten in verband waarmee Ludo Noens op een treffende
manier ons verdraaid wereldbeeld als volgt aan de kaak stelt als hij
de 'natuurgeesten' behandelt: "In
onze moderne metropolen (...) moet men allicht met dergelijke 'onzin'
niet meer afkomen. Progressieve ontbossing, overrationalisering,
commercieel materialisme, eenheidscultuur, massamedia en opgeklopte
mentale preoccupaties hebben de moderne mens gaandeweg ingekapseld in
een zelfgecreëerde intersubjectieve waanwereld (zodat de stedeling
er nu, vreemd genoeg, van overtuigd is dat de waan bij de
natuurvolkeren ligt!" (p.
85)
De
als schrijver (van onder meer De
Kleine Johannes)
beroemde Nederlandse psychiater Frederik Van Eeden verschijnt op het
toneel als verkenner van het hiernamaals: de arts verloor een nog
onvolwassen zoon en noemde diens dood een ontwaken; via de lucide
droom kwam hij met de jongen in contact en hij maakte er
indrukwekkende theorieën over die nog aan geloofwaardigheid winnen
met het onderzoek van cardioloog Pim Van Lommel en met de
positief-wetenschappelijke bevindingen aan de universiteit van
Cambridge waar zeer recent nog het voortduren van het bewustzijn tot
drie minuten na de dood werd aangetoond.
Na
de hoofdstukken over de mythische koninkrijken in de Himalaya
(Shambhala, Agharta, Shangri-la) en de onthutsende belevenissen en de
levensgeschiedenis van Charles Lindbergh, de man die als eerste met
een vliegtuig de Atlantische Oceaan overstak, wordt verrassend helder
uit de doeken gedaan wat de kwantummystici vertellen en hoe dit
precies aansluit bij de hedendaagse natuurkunde.
Volgen
de link tussen de moderne antropologen en de sjamanen, de grondslag
van de hippiebeweging, het verschijnsel van de ufo's en de
alien-abduction
en tenslotte de bevindingen van de beroemde psychiater, Elisabeth
Kübler-Ross.
Meer
dan het lezen waard voor alwie bij wil blijven inzake dit zo boeiende
thema waarvan het enorme belang stilaan begint te dagen.
Geen godsdienstoorlog, geen wrede dictatuur, geen
verdeeldheid maar een zoveelste conflict tussen dé twee ideologieën
communisme en kapitalisme dat brengt vandaag in de Levant
een nieuwe wereldoorlog nakend.[*]
"Het
geluk van de een gelijkt op het geluk van de ander maar elk ongeluk
heeft zo zijn eigen karakter" ziedaar de openingszin van
Anna Karenina, de grote roman van Leo Tolstoj uit 1877 en
hetzelfde kan men nu zeggen over de universaliteit van de vrede naast
de eigen geaardheid van elke oorlog. Wat niet belet dat duidelijke
patronen bepaalde historische conflicten kenmerken en dan hebben wij
het hier uiteraard over ideologische geschillen die worden
uitgevochten tussen, enerzijds, dat gedeelte van de wereld dat de
persoonlijke vrijheid als de hoogste waarde in het vaandel voert en
dat (naar het devies Jedem das Seine dat de toegangspoort tot
de hel van Buchenwald siert) derhalve kapitalistisch is en,
anderzijds, het werelddeel dat communistisch georiënteerd is en dat
de persoonlijke vrijheid ondergeschikt acht aan de gelijkheid van
alle burgers omdat het de gelijkheid beschouwt als een voorwaarde
voor de vrijheid om het hier maar bij een simplistische
karakterisering te houden. [*] Uiteraard valt er voor elk van de twee wat
te zeggen: niemand zal ontkennen dat zonder de muur van Berlijn het
Oostblok binnen de kortste keren was leeggelopen zoals vandaag
Syrië leegloopt terwijl het tevens een waarheid als een koe is
dat de plundering van het arme Zuiden door het rijke Noorden het
resultaat is van een wild kapitalisme met zijn recht van de sterkste
dat alleen de domme taal van het geld verstaat en dat behalve de
wereld nu ook het milieu en aldus de aarde om zeep
dreigt te helpen.
[*] In het communisme zijn de productiemiddelen gemeenschappelijk bezit; elkeen werkt volgens zijn vermogen en neemt volgens zijn behoefte. Het kapitalisme steunt op het privaatbezit, kent concurrentie en is gericht op het maken van zoveel mogelijk winst.
[**] In de Vietnamoorlog (1955-75), een conflict in hoofdzaak tussen het Westers georiënteerde Zuiden en het communistische Noorden (waarbij ook Cambodja en Laos waren betrokken), werden de zogemaande bevrijders, de communistische Vietcong (het Nationaal Front voor de Bevrijding van Zuid-Vietnam) en de Rode Khmer ([1970-79 aan het bewind: 1975-79] de Communistische partij voor de Bevrijding van Campuchea onder Pol Pot die ca. 2 miljoen mensen vermoordde) door het Westen al dan niet terecht beschouwd als terroristen. Het probleem in Korea is andermaal dat van een Oost-West conflict en de voorgeschiedenis van Syrië laat een gelijkaardige situatie zien.
(Jan
Bauwens, 2 oktober 2015)
27-09-2015
En daar hebben we ze dan: de schuldslavernij!
En daar hebben we ze dan: de schuldslavernij!
Het is te gek om los te lopen: VLD-er Gwendolyn Rutten wil vluchtelingen pas een leefloon geven als ze een contract tekenen waarin ze beloven zich te integreren en werk te zoeken. Maar bovendien: Rutten wil dat contract ook door alle andere leefloners doen tekenen. (*) De vraag rijst dan uiteraard wat de sanctie is voor mensen die er naar haar oordeel niet in slagen om hun beloften na te komen zonder sanctie is een wet immers volstrekt krachteloos. Geen leefloon meer? En dan? Zullen deze mensen moeten bedelen op straat, honger lijden of stelen? Politici, zo willen ze genoemd worden, ze schudden zomaar wat uit de mouw, te gek om los te lopen.
Guy Verhofstadt staat voor de camera te schreeuwen dat er geen Europees migratiebeleid bestaat maar wat zit deze kandidaat-president dan al jaren in het Europees parlement te doen? Bovendien maken twee leugens van zijn one-liner een misbaksel van jewelste. Om te beginnen hoeft men geen jurist te zijn om te weten dat hier geen sprake is van migranten maar van vluchtelingen een hemelsbreed verschil! Vervolgens betreft het asielrecht een verplichting onder (alle verenigde) landen België incluis de EU bestond niet eens in 1946. Andermaal horen wij dus de klassieke uitvluchten waarmee zij zich aan hun plicht onttrekken die daarentegen wél hun recht opeisen tot de allerlaatste duit of euro, te besteden aan bijvoorbeeld de kantelen van een optrekje in Toscane. Edoch, vermoedelijk zonder onderscheid zal vroeg of laat de hoogste nood ook deze rijkeluizenstreken met luchtkastelen overspoelen.
(Jan Bauwens, 4 september 2015)
01-09-2015
Gedaan met recht en gelijkheid, terug naar het kastenstelsel en de slavernij, op naar een burgeroorlog!
Gedaan met recht en gelijkheid, terug naar het kastenstelsel en de slavernij, op naar een burgeroorlog!
Tweehonderd jaar geleden werd na de val van Napoleon op het Congres van Wenen (in 1815) Europa herordend volgens de principes van de Franse Revolutie: vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid, en alvast op papier werd beloofd om de slavernij een halt toe te roepen. (1) Vandaag zouden nog 30 tot 100 miljoen mensen dwangarbeid verrichten in slavernij (2), niet inbegrepen de slachtoffers van kinderarbeid. (3) En dat slavernij enkel nog in de derde wereld zou voortbestaan, blijkt een fabeltje: westerse bedrijven buiten in lageloonlanden mensen vaak kinderen uit die er geen sociale bescherming genieten (minimumloon, pensioenrecht, ziekte- en invaliditeitsverzekering...) en hier ter plekke worden in de zogenaamde vierde wereld illegalen massaal tewerkgesteld in onderaanneming van zelfs overheidsbedrijven. Het schrikwekkende vandaag is dat vanwege politici stemmen opgaan om deze verdoken uitbuiting welke een ernstige wetsovertreding is, te gaan legaliseren: vooral rechtse populistische politici geloven dat, als zij daarvoor een draagvlak denken te vinden bij het volk, zij ook het recht hebben om aan het asielrecht bijkomende voorwaarden te verbinden waarbij gedacht wordt aan dwangarbeid of arbeid zonder loon of tegen een loon beneden het wettelijk vastgestelde minimumloon. Zij pretenderen met andere woorden dat het gejoel van een zelfzuchtige en kortzichtige menigte op straat volstaat om nieuwe wetten en verordeningen op te leggen, zonder de tussenkomst van de ge-eigende wetgevende machten: als er al sprake is van 'illegalen' dan bestaan zij uitgerekend uit deze rechtse populisten. (4)
In 1946 hebben de VN aan elke wereldburger in nood het asielrecht toegekend en politici die hier vandaag vluchtelingen willen doen werken in ruil voor asiel, pleiten in feite voor de invoering van de zogenaamde schuldslavernij, waarbij men gelooft mensen tot slaaf te mogen maken van zodra ze niet zelf in hun levensmiddelen kunnen voorzien. Omdat vluchtelingen niet zelf verantwoordelijk zijn voor hun situatie, worden zij zodoende twee keer gestraft: een eerste keer door diegenen voor wie zij moeten vluchten en een tweede keer door hen bij wie zij terecht komen en die, in plaats van hen te helpen zoals de wet het gebiedt, misbruik maken van de situatie en chantage plegen door de noodlijdenden tot onbezoldigde arbeid te dwingen. Waar dit gebeurt, werd feitelijk zoniet de slavernij dan toch het primitieve kastenstelsel ingevoerd dat uiteraard regelrecht indruist tegen het gelijkheidsprincipe dat het westen sinds tweehonderd jaar in het vaandel voert.
Andermaal getuigt de huidige tendens in het westen naar aanleiding van het vluchtelingenprobleem van een toenemende wetteloosheid, welke zoals steeds onvermijdelijk zal uitmonden in bruut geweld en dat wil zeggen in burgeroorlog.
Angst
blijkt het tot nog toe vrijwel enige antwoord van het westen op de
golf van terreur in de jongste decennia. Tussen haakjes: terreur die
wordt toegeschreven aan islamfundamentalisten terwijl steeds vaker
stemmen opgaan die het hebben over operaties vanwege bepaalde
westerse politieke machten onder een vreemde vlag en hier wordt
verwezen naar wat een groeiende menigte het grootste bedrog uit de
geschiedenis is gaan noemen, met name de gebeurtenissen en de
berichtgeving rond de aanval op het WTC en op het Pentagon van 11
september 2001, alsook naar de oorsprong en de activiteiten van
achtereenvolgens Al Qaeda en Islamitische Staat, maar dat is
uiteraard een kapittel apart. (1)
(1)
De gevestigde orde heeft het over complottheorieën maar ernstige
journalisten verdedigen de stelling met de hulp van vakspecialisten
dat de wereld op 11 september een rad voor de ogen werd gedraaid.
Hierover maakte onder meer de Amerikaan David Hooper een documentaire
genaamd The
anatomy of a great deception.Wat
betreft Al Qaeda en IS zijn de bedenkingen navenant, gelet op de
geografisch-militair-politieke betekenis van onder meer Syrië
zie hiervoor onder meer ons artikel d.d. 28 februari 2012, getiteld:
De
Syrië-crisis in een notedop.
Omdat
angst een slechte leermeester is, mag het niet verwonderen dat de
reacties op die terreur contraproductief zijn. Het eerste stadium
waarbij een oplossing nog kon bestaan in het napluizen, erkennen en
proberen wegnemen van de oorzaken is allang verstreken en de dynamiek
van bijna blind en zich quasi autonoom vermenigvuldigend geweld heeft
het roer overgenomen. Intussen hebben onvergeeflijke fouten, zoals
het aan de vijand ter beschikking stellen van niet alleen de media
maar tevens het NAVO-leger, de toestand alleen maar erger gemaakt.
(2)
Steeds
vaker is het dweilen met de kraan open en beperkt men zich tot het
klaarstomen van een uitgebreide EHBO voor een volgende catastrofe
waaraan godbetert onder meer mediamensen een goede stuiver hopen te
verdienen. En zoals dat ook in het verleden gebeurde, blijft men
jammer genoeg de ellende van tallozen te baat nemen als een
welgekomen geschenk in functie van doeleinden van een bijzonder
bedenkelijke politiek die gelijkenissen gaat vertonen met het
terrorisme zelf.
Ooit
zei de wreedaardige Göring dat leugens door elkeen geslikt worden
als ze maar groot of ongeloofwaardig genoeg zijn: het menselijk brein
is kennelijk niet in staat om aan te nemen dat men danig voor de gek
gehouden wordt en liever gelooft men dan dat er verborgen motieven of
bedoelingen bestaan die omwille van geldige redenen onbekend moeten
blijven. En wat voor leugens geldt, gaat evenzeer op voor andere
misdaden: als zij maar groot genoeg zijn, zal men de slachtoffers
eerder discrediteren dan hen te geloven en gaat men hen zelfs
vervolgen voor laster en eerroof jegens hun belagers. Roman
Polanski's Rosemary's baby is hiervan een wel bijzonder
geslaagde evocatie.
Maar
naast de noodlottige machteloosheid die het slachtofferschap helaas
maar al te vaak kenmerkt, is er nog het kwaad zelf van een volstrekte
gewetenloosheid waarvan onder meer zo'n drie kwart van de
lezersreacties onder de verslagen van vluchtelingendrama's op het
internetnieuws vandaag getuigen, wat eens te meer de aloude stelling
van Milgram staaft dat zowat 85 percent van de mensen niet alleen
een eigen geweten missen maar bovendien probleemloos bereid zijn tot
koelbloedige moord van zodra zij daarvan verzekerd werden dat hun
daad hun niet zal aangerekend worden. De verkozen politici zijn dan
ook steeds vaker de vertegenwoordigers van de massa asocialen die
onze moderne welvaartsstaat voortbrengt. Precies het feit dat zij
bovendien hun verwerpelijke standpunten desnoods met geweld aan
anderen willen opleggen, maakt dat zij zich in helemaal niets meer
onderscheiden van de terroristen waarvoor zij beducht zijn.
Potentaten
vrezen de menselijke vrijheid en lijden aan een schromelijk gebrek
aan vertrouwen in de medemens die zij om die reden vast in hun greep
willen houden. Machtswellustelingen gaan in feite gebukt onder de
ziekelijke angst voor de ander als zodanig die van hen verschilt en
die eigen dromen en overtuigingen heeft. Het gebrek aan respect voor
de medemens waarvan zij blijk geven, is te herleiden tot een
relationele onvolwassenheid en tot de absurde wens dat elkeen niets
anders en niets meer zou zijn dan een reproductie van eenzelfde door
strenge sociale wetten en regels volkomen voorspelbaar geworden type.
Edoch, door religieuze regels of door strenge staatswetten volledig
gecontroleerde en derhalve volstrekt gedepersonaliseerde mensen, zijn
geen mensen doch mieren of andere kuddedieren, die helaas de ultieme
humane dimensie missen die door een wonderbaarlijke evolutie van
ontelbare millennia mogelijk werd gemaakt. De onderdrukking van
medemensen en de angst om mens te zijn, blijken één en hetzelfde
fenomeen.
Bijzonder
kleinburgerlijk is dan ook de vrees dat 'vreemdelingen' de plaats van
de autochtonen zouden innemen, alsof niet iedereen via een geboorte
en dus vanuit een andere wereld in deze wereld belandde en alsof ons
aller aards verblijf dan eeuwig was. Zo bestond het nog niet zo heel
lang geleden dat zwarten uitgesloten werden van westerse
atletiekwedstrijden, incluis wereldkampioenschappen (!), uit vrees
dat zij met alle medailles aan de haal zouden gaan en op de
Olympische Spelen van 1936 in Berlijn weigerde gastheer Hitler om aan Jesse
Owens geluk te wensen met zijn vier keer goud en ook president
Roosevelt vergat zijn zwarte landgenoot uit te nodigen op het Witte
Huis.
Alle
mensen, waar ook ter wereld, kwamen ooit van elders en
volksverhuizingen waren altijd de regel, nimmer de uitzondering.
Uitgerekend nu principieel iedereen over de ganse wereld, die één
dorp werd, rond kan reizen, blijken massa's mensen niet mee met de
tijd en zij gaan krampachtig de landgrenzen van weleer niet alleen
hertekenen maar op de koop toe van hoge muren voorzien.
Exact
zeventig jaar na de beëindiging van de Tweede Wereldoorlog die een
ongeziene vluchtelingenstroom op gang bracht wegens massale
vervolgingen door het Naziregime met zijn concentratiekampen waarin
miljoenen mensen het leven lieten en waarna de VN zich ertoe
verbonden om voortaan aan allen die voor hun leven op de loop moeten,
asiel te verlenen exact zeventig jaar later bazelen corrupte
Europese politici dat het draagvlak voor steun aan de Syrische
vluchtelingen ontbreekt. Men vreest warempel dat de navolging van de
wet en het voor een keertje toepassen van de zo mooi klinkende
Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, ons welvaartspeil
omlaag zou halen. Men blijkt godbetert te geloven dat voor welvaart
en beschaving, geld volstaat, terwijl rechtvaardigheid en de naleving
van plechtig beloofde wetten bijzaak zouden zijn.
De
verdwazing door het geld heeft kennelijk dat peil bereikt waarop men
niet langer beseft dat er verdwazing in het spel is, zoals dat ook
het geval is met de leugens van Göring en met alle andere misdaden
die, eenmaal een kritieke limiet voorbij, vrij spel krijgen omdat zij
onzichtbaar zijn geworden. En uitgerekend die domheid kroont vandaag
potsierlijk het westen: de EU, de mensenrechten én het christendom
met hun holle frasen over solidariteit en naastenliefde bevinden zich
nu ontegenzeggelijk op een helling bergafwaarts recht naar de hel.
(Jan
Bauwens, feestdag van Augustinus van Hippo, 2015)
10-08-2015
Frances Oldham Kelsey en Softenon
Frances
Oldham Kelsey en Softenon
Op
7 augustus 2015 overleed op de leeftijd van 101 jaar de Canadese
fysicus Frances Oldham Kelsey die werkzaam was voor de Amerikaanse
FDA en die bekend werd omdat zij verhinderde dat het kalmeermiddel
Thalidomide, met als bekendste merknaam Softenon, in Amerika
slachtoffers zou kunnen maken: zij bewees de schadelijkheid ervan in
1961.
Wereldwijd
zijn er vele duizenden Softenonkinderen of kinderen die geboren
werden met misvormde ledematen (focomelie) als gevolg van de
toediening van dit medicijn aan hun moeder tijdens de zwangerschap.
Het eerste slachtoffer een kind dat geboren werd zonder oren
viel op 25 december 1956 en het middel bleef op de markt tot eind
1961. De producent van Softenon, Chemie Grünenthal, probeerde de
waarheid te verdoezelen maar onderzoeksjournalist Morton Mintz van
The Washington Post bracht alles naar buiten in 1962. Pas 3
jaar geleden excuseerde Chemie Grünenthal zich voor de aangerichte
schade, nadat het medicijn opnieuw op de markt kwam, onder meer als
middel tegen kanker.
In
Europa blokletteren vandaag zelfs linkse kranten dat het weliswaar
jammer is voor de slachtoffers maar dat het toch wat te duur zou
uitvallen om asiel te verlenen aan mensen op de vlucht voor het
wreedaardigste regime uit de geschiedenis, IS.
Hiermee
werd zomaar de wet overtreden want onmiddellijk na de genocide door
Hitler hebben de Verenigde
Natieszich
ertoe verbonden om asiel te verlenen aan al wie voor gebeurlijk
nieuwe Hitlers op de vlucht moeten. Het asielrecht werd ingeschreven
in de Universele
Verklaring van de Rechten van de Mens en
in artikel 14 staat
letterlijk: "Eenieder heeft het recht om in andere landen asiel te zoeken en te
genieten tegen vervolging". (1)
Het
lijdt geen twijfel dat wie dit recht ook maar betwisten, zich
medeplichtig maken aan de gruweldaden die de vluchtelingenstroom
veroorzaken: men is voor of tegen; ofwel helpt men de slachtoffers,
ofwel sluit men zich bij de daders aan. Een tussenweg bestaat enkel
waar men zichzelf tot het publiek kan rekenen, met andere woorden:
waar het gebeuren een toneel is, een spel.
Steeds
vaker blijkt men met die laffe uitleg van het kostenplaatje weg te
komen terwijl de ganse wereld weet dat Europa een van de rijkste
regio's ter wereld is (2) met een verbruik per kop dat niet zelden
het duizendvoudige bedraagt van dat in de thuislanden van veel
vluchtelingen. Het gemiddelde bezit van bijvoorbeeld een Belgisch
gezin bedraagt 417.400 euro (3) en rekende men het zwarte geld erbij
dan kwam men aan een veelvoud van dat cijfer. In Nigeria waar tal van
vluchtelingen vandaan komen, leeft meer dan 60 percent van de
bevolking onder de armoedegrens, en dan moet men niet denken aan de
maatstaven die wij voor onszelf hanteren, want de armoedegrens in
heel wat derde wereldlanden werd bepaald op minder dan 2 euro per
dag. (4)
Nog
schandaliger zijn de verhalen die de ronde doen over
bootvluchtelingen die moederziel alleen naar een wildvreemd land
trekken waar zij gehaat worden en waar de werkloosheid almaar
toeneemt... om daar rijkdom te vergaren en ons arm te maken! Die
absurde fabels worden verspreid door gewetenloze politici, populisten
die hun profijt doen op de kap van onnoemelijke menselijke ellende en
zij zijn de spreekbuis van een aanzwellende massa egoïsten verstoken
van elk empathisch vermogen: psychopaten.
Andermaal:
als wij ons niet om de geschiedenis bekommeren, dan bekommert de
geschiedenis zich wel om ons want niemand staat er buiten. De
vrijheid immers is een goed waarvoor men blijvend vechten moet en
meer nog moet men vechten voor de vrijheid dan voor de liefde omdat
zij tenslotte nog veel schoner dan de liefde is zoals helaas
alleen diegenen blijken te beseffen die niet door de inspanningen van
dérden van verknechting werden verlost.
De toekomst ligt vast - Een interview met Omsk Van Togenbirger de Waelekens - deel 1
De
toekomst ligt vast
Een
interview met Omsk Van Togenbirger de Waelekens
We
ontmoetten hem op zijn buitenverblijf waarvan op zijn verzoek de plek
niet vermeld zal worden Omsk Van Togenbirger wordt immers liever
niet gestoord tijdens zijn werk aan een boek dat onze aloude kijk op
de werkelijkheid misschien wel een flinke deuk zal geven want een van
de grondgedachten daarin luidt dat de toekomst niet iets is dat nog
te gebeuren staat maar een reeds vanaf het begin voltooid project...
Omsk
van Togenbirger, om te beginnen, als het mag, een heel klein vraagje
over uw identiteit, want onlangs haalde een lezer die mij toevallig
tegen het lijf liep de kwestie aan met betrekking tot uw echtheid:
bestaat gij echt of zijt gij slechts een personage? Maar ook als gij
die vraag liever niet beantwoordt, dan maken wij daar uiteraard geen
drama van.
OVT:
Haha, dan zoudt gij dus iemand wezen die zijn personage
ondervraagt? Wel, ik heb op mijn leeftijd natuurlijk al vreemdere
dingen gehoord, maar wat ik vooreerst wilde zeggen: men moest maar
eens ophouden met danig neerbuigend te doen als men het over
zogenaamde personages heeft, alleen al omdat de grote Shakespeare
heeft gezegd dat wij dat allemaal zijn, op het schouwtoneel van de
wereld, en gij zult wel weten dat zulks helemaal geen beeldspraak is!
Verklaar
u nader!
OVT:
Men moet niet neerbuigend doen over personages, alsof zij slechts
personages waren! Werkt gij soms wel eens met hout of met een ander
materiaal? Ik bedoel: hebt gij thuis een stal waarin gij in uw vrije
tijd dingetjes kunt maken? Kastjes, deurtjes, noem maar op?
Dat
gebeurt, inderdaad...
OVT:
Wel, zeg mij dan eens of die maaksels van uw handen exact doen
wat ge van hen verlangt; ja, beantwoord deze vraag maar eens
vooraleer wij verder praten!
Wat
bedoelt gij precies?
OVT:
Ik bedoel uitgerekend wat ik zeg. Stel eens dat ge met uw beitels
een mannetje wilt snijden uit een stuk hout, dan vraag ik u of het
mannetje dat te voorschijn komt, er exact uitziet zoals gij het
gewild hebt?
Vanzelfsprekend niet, ik ben
immers geen beeldhouwer...
OVT:
Maar stel dat gij een volleerd beeldhouwer waart!
Dan
nog zou mijn creatie onvolmaakt zijn, ja.
OVT:
En waar ligt dat dan aan, denkt gij?
Het
eeuwigdurende tekort aan vakkennis, vermoed ik...
OVT:
Dat is één factor, inderdaad, maar stel eens dat gij volleerd
waart, wat zou u dan nog verhinderen om exact uit te beelden wat gij
voor ogen hadt?
Geen
idee...
OVT:
Denk toch maar eens zelf na!
Wel...
het materiaal misschien?
OVT:
Inderdaad, dat is nog een belangrijke factor: ge kunt een beeldje
voor ogen hebben dat zo glad is als ivoor maar hout krijgt gij nooit
zo glad omdat het nu eenmaal hout is! En werkt gij in glas, dan kunt
ge u een onbreekbaar beeldje voorstellen, maar laat gij het per
ongeluk vallen, dan spat het tegen de vloertegels in stukken en in
brokken uit elkaar!
Ontegenzeggelijk...
OVT:
En dat is nu precies wat ik zeggen wil: als gij iets maakt, dan
is er inderdaad vooreerst uw wil, uw voorstelling, uw project of uw
idee, en daarmee vangt gij aan wat gij wilt, maar vervolgens is er
ook de wereld waarin gij vorm geeft aan uw project, en in die wereld
gelden wetten waarover gij helemaal niets te bedisselen hebt.
Helemaal
niets?
OVT:
Het zijn wetten die, als gij de wind van voren hebt, zelfs aan de
haal kunnen gaan met uw project!
Heb
je van je leven!
OVT:
Jawel, en dat geldt niet alleen voor houten beeldjes, die grof
zijn, of brandbaar, maar dat geldt evenzeer voor personages: zij zijn
pas echt of geloofwaardig op voorwaarde dat zij gehoorzamen aan de
wetten die gelden in de specifieke wereld waarin zij bestaan, en aan
die wetten hebt gij evenmin iets te zeggen als aan de wetten van de
fysieke wereld waarin uw glazen beeldjes breken, ziet ge?
Nu
gij het zegt...
OVT:
Kijk, dat kind daar in dat gezellige huisje: het is Kerstmis en
het zit te spelen onder een kerstboom, het speelt met kaarsjes en met
lucifers, het strijkt een lucifer aan. En nu vraag ik u of het kind
dan gewild heeft dat een tragedie zou volgen op wat het deed?
Uiteraard
niet!
OVT:
Maar de wereld die het kind voor ogen heeft verschilt kennelijk
een weinig van de echte wereld waarin vuur om zich heen grijpt en al
het brandbare verslindt...
Het
kan uit de hand lopen...
OVT:
Letterlijk, ja, uit-de-hand. En dat komt omdat wij de
wereld waarin en waaruit wij dingen maken, niet in-de-hand
hebben. Onze glazen beeldjes breken of onze personages nemen een
loopje met het verhaal.
Dat
laatste versta ik toch niet goed, want bestaan personages niet in een
volstrekt geestelijk wereld, onbeperkt door fysieke wetten?
OVT:
Maar als zij niet door wetten beperkt zouden worden, dan zouden
zij ook niet kunnen bestaan, want er zijn wetten nodig om er gestalte
aan te geven!
Gij
bedoelt de wetten van de taal?
OVT:
Niet in de eerste plaats, maar ook de taalwetten spelen een rol.
Indien men ervan uitging dat personages louter taalkundige
constructies waren, dan werden zij inderdaad hoofdzakelijk door
taalwetten gemaakt en beperkt, maar dat is slechts één hypothese.
Ikzelf hang een andere veronderstelling aan, zoals gij weet, en die
verdedig ik in de tekst genaamd Spiritus.
Ik kom er tevens op terug in het boekje getiteld Is
er leven na de dood?, meer bepaald in de tweede aanvulling
bij de tekst waarin gepoogd wordt om een verklaring te bieden aan het
fenomeen van de extra-zintuiglijke waarneming, zoals gij misschien
weet...
Dat
zijn serieuze boterhammen... Kunt gij daarvan niet een beknopte
inhoud geven?
OVT:
Ja, ik hoor het al aankomen, het is altijd hetzelfde liedje: ze
kunnen niet meer lezen, ze hebben geen tijd meer, maar dagelijks
urenlang soaps of voetbal bekijken, lukt dan weer wel! Maar goed, ik
zal u vertellen wat er in die tekst staat...
Bij
voorbaat dank!
OVT:
Wij kunnen stoffelijke zaken maken in de stoffelijke wereld, is
dat niet zo?
Dat
lijkt mij zo te zijn, ja.
OVT:
Wel, mogen wij daaruit besluiten dat de stoffelijke wereld op
zijn beurt een maaksel is?
Neen,
dat zou een denkfout zijn waarvoor reeds Augustinus waarschuwde in de
vierde eeuw, zo geloof ik mij te herinneren...
OVT:
Juist: de stoffelijke wereld is niet geconstrueerd, hij is
geschapen! Welnu, hetzelfde kunnen wij met evenveel klem beweren over
de geestelijke wereld: omdat wij zelf geestelijke zaken kunnen
construeren, zoals bijvoorbeeld verhalen, zouden wij ertoe verleid
kunnen worden om te geloven dat die geestelijke zaken van louter
woorden waren, dat zij louter taalkundige constructies waren,
begrijpt gij?
Ik
geloof het wel, ja...
OVT:
Maar uiteraard is dat fout gedacht: het geestelijke valt evenmin
samen met de taal waarin wij het uitdrukken, als het stoffelijke een
constructie zou zijn van een of andere 'maker'. Het stoffelijke
waaruit wij dingen maken, blijft onderworpen aan fysieke wetten die
we niet zelf hebben gemaakt en zo ook blijven onze geestelijke
creaties onderworpen aan de wetten van een geestelijke wereld en dat
zijn allerminst door onszelf geschapen wetten.
'Scheppen'
is dus heel onderscheiden van 'construeren'?
OVT:
Construeren is samenstellen uit reeds bestaande dingen, maar die
dingen gehoorzamen aan wetten uit een wereld waaraan wij niets te
zeggen hebben. Het scheppingsbegrip zelf wordt zodoende ook
gedefinieerd! Op het materiaal waaruit wij onze beeldjes maken,
hebben wij geen vat, en ook niet als die beeldjes personages zijn.
Kan
dat nog een ietsje duidelijker?
OVT:
Vergelijk de geestelijke wereld met een heel klein deelgebiedje
ervan, bijvoorbeeld de rekenkunde, dan ziet ge onmiddellijk dat daar
in die getallenwereld wetten gelden die even onverbiddellijk zijn als
de wetten die ons fysieke bestaan mogelijk maken. De priemgetallen
liggen vast, ook deze die nog door niemand ontdekt werden, en dat
zijn er oneindig veel en het zullen er ook zoveel blijven, om het bij
dit ene voorbeeld maar te houden. Zoals de kinderen die wij in het
leven roepen bestaan uit cellen die onderworpen zijn aan biologische
natuurwetten waaraan wij niets te zeggen hebben, zo ook bestaan de
romanpersonages die wij in het leven roepen uit geestelijke
elementen, om het zo te zeggen, die gehoorzamen aan wetten van de
geestelijke wereld waaraan wij niets te zeggen hebben.
Tja,
nu gij het zegt: dat lijkt mij uiteindelijk wel vanzelfsprekend...
Grote en rampzalige uitvindingen - Aflevering 7: Insecticiden die de zeven magere jaren naderbij brengen
-
Grote
en rampzalige uitvindingen - Aflevering 7:
Insecticiden
die de zeven magere jaren naderbij brengen
Wie
herinnert zich niet het verhaal in Exodus
10:1-20 over de plagen van Egypte waaronder de (achtste) plaag
van de sprinkhanen die in een mum van tijd een hele oogst vernielen?
Klik hieronder voor youtubevideo's over sprinkhanenplagen:
In
1939 ontdekte de Zwitser Paul Müller de werkzaamheid van het [in
1874 door de Duitser Othmar Zeidler ontdekte] beruchte DDT
(dichlorodiphenyltrichloroethane).
DDT doodt insecten want het is een neurotoxine maar helaas vergiftigt
de stof ook het menselijke zenuwstelsel. Paradoxaal genoeg ontving
Müller voor zijn ontdekking de Nobelprijs voor de Geneeskunde (in
1948).
In 1962 kloeg de biologe
Rachel Carson
het gebruik van DDT en van andere pesticiden aan in haar fameuze boek
Silent
Spring(
om te lezen: klik op de titel! Nederlandse
vertaling: Dode
Lente, 1964 en
1972) en het gebruik van DDT werd in de jaren '70 in Europa verboden.
Ongelukkig genoeg werden de DDT-voorraden verkocht aan
derdewereldlanden die het benutten bij de bestrijding van malaria (en
bij de productie van ons voedsel?) Alvast worden sporen van DDT nog
steeds teruggevonden in ons bloed.
DDT
is slechts één van de vele insecticiden en de giftigheid ervan voor
alle andere dieren en voor de mens is niet het enige nadeel: de
insecten voor wie ze bedoeld zijn, worden er snel immuun tegen, met
als gevolg dat de dosissen moeten worden opgevoerd (waaronder dan
alle mensen en dieren behalve de te bestrijden insecten te lijden
hebben) en dat steeds zwaardere vergiften moeten worden gebruikt
zodat de gewassen zelf eronder lijden, wat men nu wil bestrijden door
deze gewassen eerst genetisch te modificeren een verregaande
ingreep die al heel wat kritiek heeft uitgelokt. Het uiteindelijke
resultaat is dat de pesticiden niet langer werken en dat het
woekerende ongedierte vrij spel krijgt: de achtste plaag van Egypte
keert dubbel en dik terug. Overigens speelt zich een gelijkaardig
scenario af door het misbruik van antibiotica.
Maar
op nog een heel andere manier dreigt zelfs hongersnood door het
gebruik van pesticiden, want niet alle insecten vormen een bedreiging
voor de plantenteelt: de bijen zorgen namelijk (naast een jaarlijkse
productie van 1.383.000 ton honing) wereldwijd voor de bevruchting
van één derde van de planten, en zij worden vandaag met uitsterven
bedreigd. In de winter van 2012-'13 stierf in België een derde van
de tamme bijenpopulatie en de toestand bij de wilde bijen is nog
dramatischer...
Grote en rampzalige uitvindingen - Aflevering 6: Kernenergie die land en zee heeft besmet tot in de eeuwigheid
-
Grote
en rampzalige uitvindingen - Aflevering 6:
Kernenergie
die land en zee heeft besmet tot in de eeuwigheid
Bij
de splitsing (of de samenvoeging) van atoomkernen in kerncentrales
(en bij het laten ontploffen van een atoombom) komt volgens de
beroemde formule e=mc² van Albert Einstein een enorme
hoeveelheid warmte vrij die dan (bijvoorbeeld via stoomturbines) kan
worden omgezet in elektriciteit en dit heet kernenergie.
Bij
die opwekking van warmte uit atoomkernen ontstaat ook kernafval
dat radioactief is (koelwater, filters, verpakking...), wat wil
zeggen dat het straalt en die straling kan heel lang aanhouden en ook
dodelijk zijn.
Men
weet niet waar men dat afval kwijt kan en zo bijvoorbeeld werd tussen
1971 en 1982 meer dan 74.000 ton afval met in totaal 47,5
petabecquerel aan radioactiviteit in vaten in het Kanaal gedumpt op
800 km ten Zuidwesten van Land's End nabij Cornwall. In 1995 bleken
die vaten lek en zij verontreinigen de zee.
Op
de bodem van de oceanen alom ter wereld liggen momenteel duizenden
ton met vaten van radioactief afval te lekken: de VS en Europa
dumpten in de Grote en in de Atlantische Oceaan, de Sovjets dumpten
op Nova Zembla waar kernproeven plaatsvinden, in de aanpalende zeeën,
in de Japanse Zee en in de Noordelijke IJszee. Pas 20 jaar geleden
werd het dumpen van nucleair afval in zee verboden en het wordt nu
voorlopig ondergronds opgeslagen, al is ook dat helemaal niet veilig.
De
twee Belgische kerncentrales (met 4 reactoren in Doel en 2 in
Tihange) zorgen voor ruim de helft van de elektriciteit. (Ter
vergelijking: de Nederlandse centrale in Borssele levert amper 3,9
pct. van de Nederlandse stroom). Er zijn voortdurend meldingen van
lekkages in kerncentrales alom ter wereld en onder de bekend geworden
ongelukken is dat van 26 april 1986 in Tsjernobyl, nu een
radioactieve spookstad nabij Kiev, hoofdstad van Oekraïne waar
momenteel oorlog woedt. Tijdens de ramp zelf trok een radioactieve
wolk over gans Europa, waarbij 40 percent van het Europese land
gevaarlijk besmet werd, gevolgd door een epidemie van vooral
klierkankers die aan honderdduizenden het leven kostten. Toenmalig
verantwoordelijk minister Miet Smet beloog de Belgische bevolking met
het verhaal dat er geen enkel gevaar was voor de volksgezondheid
terwijl tot in Schotland de schapen doodvielen en zij beval aan
toenmalig Tv-weerman Armand Pien het weerbericht te vervalsen. Ten
gevolge van die ramp werden miljoenen mensen besmet en vielen en
vallen vandaag nog steeds duizenden doden. Door de straling uit
Tsjernobyl zullen nog vele tienduizenden overlijden aan kanker.
Op
11 maart 2011 was er een zeebeving met tsunami met 24.000 doden nabij
het Japanse Fukushima waar het tot een kernramp kwam en enkele
maanden later werd melding gemaakt van een radioactief eiland van
Japans schroot ter grootte van Texas dat voor de Westkust van de VS
dreef.
Maar
naast kerncentrales baren ons ook de kernwapens
(A-bom
en H-bom)
zorgen. Bij de ontploffing van een atoombom stijgt de temperatuur tot
4000° Celsius. Op 6 augustus 1945 in Hiroshima en drie dagen later
in Nagasaki vielen een kwart miljoen doden velen verdampten
terstond ter plekke en later kwamen nog vele honderdduizenden
door stralingsziekte om. In 2009 waren er meer dan 23.000 kernwapens
verspreid over de hele wereld en veel krachtiger nog dan de A-bom uit
WOII. Ook over de kernwapens die sinds 1964 in het Belgische Kleine
Brogel staan opgesteld, wordt de bevolking door de regering belogen.
(Zie
het artikel
Kernwapens
Kleine Brogel staan er omdat regering dat wil
van Lode Vanoost).
Grote en rampzalige uitvindingen - Aflevering 5: Plastic: onafbreekbaar afval dat alle leven verziekt
-
Grote
en rampzalige uitvindingen - Aflevering 5:
Plastic:
onafbreekbaar afval dat alle leven verziekt
Vandaag
vindt men aan de stranden alom ter wereld steeds meer vissen met een
doodsoorzaak die tot voor kort geheel onbestaande was: verstikking
door plastic. De kop van de vis blijkt vast te zitten in een plastic
ring of de maag van het dier zit volgepropt met stukjes plastic. Ook
steeds meer vogels en andere dieren delen dat trieste lot. En sinds
kort spreekt men over de 'plasticsoep': een enorm gebied in het
noorden van de Stille Oceaan waar door de beweging van de
zeestromingen al het plastic afval samenklit tot een drijvend
vuilnisbelt van 1,5 miljoen km² of zo'n 50 keer de oppervlakte van
België maar sommigen schatten die oppervlakte nog tien keer groter
het gaat om meer dan 100 miljoen ton. Niet te verwonderen met een
jaarlijkse plastic-productie van 300 miljoen ton, waarvan geen gram
afbreekbaar is. En dit feit veroorzaakt het nog gevaarlijker fenomeen
van de microplastics die intussen in de voedselketen terecht kwamen
'de verpakking zit vanbinnen' en waarvan de gevolgen voor de
gezondheid en voor het milieu nog niet te overzien zijn. En welke
duivels zich ontbinden als bijvoorbeeld (grondstoffen voor) plastics
al dan niet ingevolge ongelukken verbrand worden, is een nog
schrikwekkender probleem; bij de Wetterse milieuramp van 4 mei 2013
werd slechts een tipje van die sluier opgelicht.
De
massaproductie van plastic (PS en PVC) startte amper 70 jaar geleden
bij BASF...
Struisvogelpolitiek:
de verlokking van de zekerheid is die van de dood. Enkele
beschouwingen bij de hardnekkige neiging tot minimalisering van het
gevaar bij de Wetteraars in de week na de giframp van 4 mei 2013:
http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=2225863
22-06-2015
Grote en rampzalige uitvindingen - Aflevering 4: De democratie die de slavernij bestendigt
-
Grote
en rampzalige uitvindingen - Aflevering 4:
De
democratie die de slavernij bestendigt
De
volksheerschappij steunt op het gelijkheidsbeginsel maar er bestaat
ook volkstirannie, zo waarschuwde onder meer Alexis de Tocqueville
(1805-1859), en gelijkheid kan door vrijheid tenietgaan want gelijken
worden alras ongelijk door wat ze in alle vrijheid doen. Bovendien is
heden de oorspronkelijke directe democratie vrijwel onmogelijk
en dient het volk zich te laten vertegenwoordigen, wat in feite de
volksheerschappij sterk aanvreet: volksvertegenwoordigers (die ook
nog eens tot partijen behoren, die gebeurlijk bekend zijn of die
macht en invloed hebben) worden verkozen door meerderheden die door
hen gemaakt moeten worden, vaak met valse beloften; zij ontsnappen
niet zelden aan de controle van het volk, worden corrupt en blijven
aan de macht tot de volgende verkiezingen, ook als zij intussen niet
langer gewenst zijn. Het is tevens perfect mogelijk dat een
alleenheerser op democratische wijze aan de macht komt, zoals
gebeurde met Adolf Hitler in 1933. En dat deze euvels de hedendaagse
democratie volledig kunnen ondermijnen, kan men ook hier en nu zien
gebeuren.
Om
te beginnen met de grootste mogendheid en nota bene het zich alom
opdringende toonbeeld van democratie en vrijheid, weet iedereen
intussen dat bijvoorbeeld de Kennedy's hun verkiezingskapitaal
vergaarden met onder meer de handel in de toentertijd in de Verenigde
Staten verboden alcohol (1) en zoals uit het Watergate-schandaal
mocht blijken, werd de kiescampagne van Richard Nixon gefinancierd
met onderwereldgeld (2): niet het volk regeert maar wel de maffia.
Met
de 'Verenigde Staten van Europa' blijkt het niet beter gesteld,
vooreerst omdat Europa de facto een dictatuur is, of hoe
anders moet men een 'staat' noemen waarvan de bestuurders hun
mandaten aan zichzelf toekennen? Maar vandaag is Europa vooral
berucht omwille van de potsierlijke carrousel waarbij, onder de
dekmantel van een internationale solidariteit, door haar corrupte
politici voortdurend miljarden aan belastinggelden van het werkende
volk worden overgeheveld naar de banken en dus naar een niet-werkende
financiële elite. (3)
(J.B.,
22 juni 2015)
Verwijzingen:
(1)
Joseph Kennedy, de vader van president JFK, was een zakenman in
aandelen en vastgoed die journalisten omkocht en die rijk werd met de
handel in alcohol tijdens de 'drooglegging'; in 1957 zou hij tot de
top 20 van de rijkste Amerikanen hebben behoord. (Zie:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Joseph_P._Kennedy_sr.) .
(2)
Dit leidde tot het aftreden van president Nixon
in 1974.
Grote en rampzalige uitvindingen - Aflevering 3: Massacommunicatie die de mens vereenzaamt
-
Grote
en rampzalige uitvindingen - Aflevering 3:
Massacommunicatie
die de mens vereenzaamt
De
konijnen in het veld die de bruine kleur hebben van de aarde, bootsen
hun omgeving helemaal niet na; zij doen immers zelf geen
enkele inspanning om zich aldus te verbergen: zij zijn bruin, heel
eenvoudig omdat alle anders gekleurde konijnen door roofdieren werden
opgemerkt en verslonden.
Als
dan alsnog een vijand opduikt en één konijn merkt hem op, dan
vlucht het weg en de andere volgen, ook deze die de vijand helemaal
niet zagen. Zo volgt kuddegedrag dwingend uit onwetendheid omtrent de
persoonlijke veiligheidssituatie: men verlaat zich op andermans
zintuigen en reacties en daar is uiteraard helemaal niets op tegen.
Na-apen
is imiteren en imitatie is nep of mimicry: de zogenaamde
nabootsing waarmee dieren zich pogen te handhaven terwijl ze daaraan
tegelijk en onafwendbaar hun 'persoonlijkheid' opofferen of ontlenen.
Een weerloze soort bootst een gevaarlijke na of een dier maakt zich
onzichtbaar door onder te duiken in de kudde waarin ze allemaal eender zijn
omdat zij allemaal elkander nabootsen.
Anders
is het gesteld met de mens waar hij zich gedraagt als een aap terwijl
hij helemaal geen aap is. Nabootsing in een reflex kan best efficiënt
kuddegedrag zijn en het kan ook deel uitmaken van het leerproces maar
naast deze bijzondere gevallen kan imitatie onder mensen alleen nog
de vlucht voor de eigen verantwoordelijkheid beduiden. Mensen bootsen
bewust en dus vrijwillig andere mensen na of ze pogen zichzelf als
een na te bootsen voorbeeld te profileren. De keuze voor het ene of
het andere heeft te maken met aanleg, gemakzucht, eerzucht en nog
vele andere eigenschappen, tekorten en omstandigheden. Nabootsing is
een exclusief menselijk gedrag omdat verantwoordelijkheidszin een
exclusief menselijke eigenschap is zij vergt immers een sterk
ontwikkelde taal of dus de mogelijkheid om zich te verantwoorden. Dat
iemand een ander nabootst, betekent in feite dat hij zich achter
andermans verantwoordelijkheid gelooft te kunnen verschuilen en zo
zijn na-aperij en voorbeeldgedrag vaker een vorm van (zelf)bedrog.
Wie
anderen na-apen geloven ten onrechte terug te mogen keren naar het
dier-zijn en wie het voorbeeld geven, trachten anderen wijs te maken
dat het afstand doen van de eigen verantwoordelijkheid mogelijk is en
bovendien oké maar beide hebben zij een tekort aan zelfvertrouwen:
diegenen die kuddegedrag vertonen maar ook en vooral diegenen die het
voorbeeld geven en die derhalve een publiek van supporters nodig
hebben. Predikers
en priesters
(letterlijk: voorzeggers
en vooraanstaanden
en dus telkens voorbeelden)
lijken anderen te willen overtuigen van wat zij geloven maar in wezen
willen zij slechts zichzelf overtuigen door aldus om de instemming
van anderen te bedelen. Heel democratisch halen zij hun
zekerheidsgevoel uit een hoog aantal 'instemmers' maar zij blijven
wezenlijk in twijfel.
In
elke cultuur vindt men priesters terug en gelovigen, predikers met
hun publiek, helden en een volk dat hen tot voorbeeld heeft en dit
noemen wij idolatrie. Met de opkomst van de massamedia en bij uitstek
de televisie, heeft de idolatrie ontzaglijke proporties aangenomen en
zo ook haar tegendeel, waarin de antiheld centraal staat en waarin de
aanbidding werd vervangen door de spot. Maar de uiteindelijke grond
van de idolatrie of van de cultuur van voorbeelden en volgers is
uiteraard de hysterie, zoals men ze bij uitstek verbeeld ziet in de
visioenen van Kaspar Hauser in Werner Herzogs Jeder
für sich und Gott gegen alle (1974):
de mensheid die als een karavaan zonder kop of staart doelloos door
de woestijn trekt. De ene volgt de andere maar niemand weet waarheen
de kudde hen brengt.
Niet
te verwonderen dat de voorbeelden bij uitstek op Tv om de
haverklap veranderen: de leidraad geeft geen zekerheid en geen
houvast daar hij slechts een mode is, een voorbijgaand verschijnsel,
een immer veranderend project of dus de doelloosheid zelf, het
ontbreken van een bestemming.
Het
medium televisie is geen eeuw oud en bestaat in zijn bruikbare vorm
amper zestig jaar. Vandaag wordt via Tv heel bewust gepoogd om grote
massa's mensen te bewegen tot gewenste gedragingen en overtuigingen,
wat er in feite op neer komt dat Tv vrijwel geheel in functie staat
van propaganda en reclame. De ontzaglijke mogelijkheden tot het
verbreiden van kunst, cultuur en wetenschap worden slechts met
mondjesmaat benut en dit vooral omdat de vraag naar amusement
onvergelijkbaar veel groter is dan de zucht naar het schone, het ware
en het goede. Velen waarschuwen dat de kijkbuis nefast is voor de
cultuur en voor de menselijke geest als zodanig omdat het medium
leugens verspreidt maar ook omdat het de verbeelding fnuikt door
alles in beeld te brengen en aldus de suggestie de ziel van het
kunstwerk te verkrachten. In der Beschränkung zeigt sich erst
der Meister, zo immers dichtte Johann Wolfgang von Goethe. (1)
De
daarop volgende en laatste zin van het gedicht in kwestie komt hier
trouwens ook van pas daar hij verwijst naar de wet als bron van
vrijheid en derhalve ook impliciet naar de bandeloosheid als diepe
oorzaak van verknechting:
In
der Beschränkung zeigt sich erst der Meister, Und das Gesetz nur
kann uns Freiheit geben.
Televisie als verknechting of
verslaving ingevolge het ontbreken van de suggestieve kracht die de
verbeelding prikkelt; de verbeelding als krachtbron van de geest die
door de televisie wordt vermoordt, alsook uiteraard de kunst.
Van een nog recenter datum is
het internet dat nog geen kwarteeuw bestaat: het bedrog benadert hier
wel de perfectie daar het internet vooralsnog elkeen kan doen geloven
in de onderlinge verbondenheid van allen met allen, terwijl exact het
tegendeel het geval is: door 'bezoekerscijfers' en 'volgers' op de
weblogs verkeert men in de illusie online met elkaar in contact te
zijn terwijl ontelbare armen in de derde wereld tegen betaling voor
bezoekers en voor volgers spelen door de klok rond niets anders te
doen dan klikken op de betalende blogs. Het samenzijn in de
schijnwereld van het internet is derhalve even fictief als de rijkdom
van een vette bankrekening. Maar de zelfgenoegzaamheid waarin de
beide toestanden resulteren, dreigt ons voorgoed het echte leven te
ontnemen.
(J.B.,
20 juni 2015)
Verwijzingen:
(1)
Deze beroemde zin komt uit Goethe's gedicht Natur und Kunst:
Natur
und Kunst.
Natur
und Kunst, sie scheinen sich zu fliehen, Und haben sich, eh' man
es denkt, gefunden; Der Widerwille ist auch mir verschwunden, Und
beide scheinen gleich mich anzuziehen.
Es gilt wohl nur ein
redliches Bemühen! Und wenn wir erst in abgemeßnen Stunden Mit
Geist und Fleiß uns an die Kunst gebunden, Mag frei Natur im
Herzen wieder glühen.
So ist's mit aller Bildung auch
beschaffen: Vergebens werden ungebundne Geister Nach der
Vollendung reiner Höhe streben.
Wer Großes will, muß sich
zusammen raffen; In der Beschränkung zeigt sich erst der
Meister, Und das Gesetz nur kann uns Freiheit geben.
(Bron:
Goethe, J. W.: Was wir bringen. Vorspiel, bey Eröffnung des
neuen Schauspielhauses zu Lauchstädt. Tübingen. Cotta 1802, 80 S.,
Erstausgabe, Oktav-Format. Halbleder d. Zt. Provenienz: Bibliothek
der Grafen von Schönborn Buchheim (mit Bibliotheksetikett auf
Einband). Het gedicht Natur und Kunst zou in 1800 geschreven
zijn).
Strijders voor eerlijke landbouw worden gecriminaliseerd terwijl aan het licht komt dat genetisch gemanipuleerde gewassen een gevaarlijk virus bevatten - zie:
