Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
22-08-2016
22 augustus Prinsenpark
Nadat we
deze morgen Pieter en een vriendje naar Dessel hadden gebracht waar ze de ganse
week een breakdance-stage gaan meemaken vonden we dat we, nu we toch in de
buurt waren, nog maar eens een wandeling moesten maken in het Prinsenpark. Dat
was al veel te lang geleden. Aan Phaido moet je zoiets geen twee keer vragen
natuurlijk. Nieuwe geurtjes, andere paadjes, hij is er ons dankbaar voor
vertelt ie me wel eens tijdens onze intiemste momenten
Zoals altijd is ie ook steeds bereid om te poseren als we weer eens een locatie
gevonden hebben waar een model goed in zou passen. In dit hemelbed, dat daar
geplaatst was voor de bosbewoners, wilde onze held graag even plaats nemen.
Prinsheerlijk genoot hij van zijn plekje en van de aandacht, wat wil je in het
Prinsenpark
De openlucht
fotografica markt is een evenement dat ieder jaar weer massas geïnteresseerden
naar het oude Nederlandse hanzestadje Doesburg lokt. Een beetje oneerbiedig
uitgedrukt zou je kunnen zeggen dat het een soort rommelmarkt voor
foto-gerelateerde spullen is. Dit jaar waren ze aan de 21ste editie
toe en Alex had me gevraagd of ik niet mee wilde om daar eens wat te gaan
rondneuzen.
Ik heb lang geaarzeld eigenlijk want volgens Frank en Sabine zou het een
kletsnatte zondag worden. Het wordt een beetje eentonig maar ook vandaag hebben
wij de voorspelde regenbuien niet over ons heen gekregen. We waren redelijk
vroeg vertrokken om de grote drukte voor te zijn en pas toen we helemaal rond
waren en alles gezien hadden voelden we, terug naar de auto wandelend, de
eerste druppels. Dat de hemelsluizen zowat de ganse terugrit geopend bleven
deerde ons niet echt. Ondertussen had ik wel, spotgoedkoop, enkele filters, een
lenskapje en een fototas op de kop kunnen tikken. Uiteraard heb ik ook enkele
charmes van Doesburg vastgelegd en het dient gezegd dat het er erg mooi is, een
plek om nog eens te bezoeken. Als het er eens wat minder druk is wil ik best
wel eens terug gaan om het oude centrum uitgebreid te fotograferen maar vandaag
koos ik voor een iets nieuwere buurt. Dit harmonieus samengaan van woon-,
werkruimte en flats, in een urbanisatieproject vond ik meer dan geslaagd en het
fotograferen waard. Meestal ben ik niet zon liefhebber van het soort
eenheidsworst-gebouwen die je in Nederlandse wijken vaak ziet maar hier heb ik
met bewondering naar gekeken.
Ze waren er
weer eens dik naast, onze nationale weermannen en -vrouwen. We hebben de ganse
dag genoten van een stralend mooie zomerdag met luchten die varieerden van
staalblauw tot versierd met prachtige wolkenformaties. De temperaturen nodigden
ook al niet uit om binnen te blijven en na de ochtendwandeling en een
uitgebreid terrasje in de loop van de namiddag vond ik het in de vooravond ook
nog leuk om samen met Phaido een tochtje te gaan maken in de buurt van de abdij
van Postel. Dat er nog enkele geocachen te rapen waren was een leuke
bijkomstigheid natuurlijk. Dat in zo druk bewandelde natuurgebieden als hier
regelmatig rustbanken langs de wegen en paden te vinden zijn is niet meer dan
normaal. Het was evenwel de eerste keer in onze wandelcarriere dat we er een
zagen met een eigen toiletgelegenheid. Dat moest op de foto. Misschien was het
wel omgekeerd trouwens: een toiletgelegenheid met zitbank voor de op hun beurt
wachtende wandelaars in hoge nood
Ik heb de
vrijdagse vrijwilligers-wandelaars met de bewoners van Hoevezavel eens langs de
andere kant bekeken vandaag. Telkens
we deze kant uit trekken is dit een stopplaats om even uit te rusten en wat bij
te praten. Dat geldt zowel tussen de vrijwilligers onderling als tussen
vrijwilligers en bewoners in zoverre dat mogelijk is natuurlijk.
Ik vind het best oke dat ze me tegenwoordig zowat beschouwen als de
huisfotograaf in het zorgtehuis. Er wordt me ook regelmatig gevraagd of ik even
een foto wil maken, daar waar ik vroeger zo iets zelf eerst moest vragen
eigenlijk. Als we op vrijdag gaan wandelen met de bewoners maak ik altijd ook
wel enkele shots van de altijd weer anders samengestelde groep maar deze keer
wilde ik het eens net iets anders doen. Langs de achterkant komen de
vrijwilligers eens wat beter in beeld en dus schoot ik nu eens van uit dit
standpunt. Phaido is zoals altijd een alom tegenwoordige getuige van onze
bezigheden.
Ik heb ooit
met het idee gespeeld een fotoalbum te maken met allemaal absurditeiten. Je
hoeft als fotograaf je ogen niet eens erg wijd open te houden om dagelijks voorbeelden
van lachwekkende, belachelijke, domme, overgereglementeerde, idiote, bizarre
kortom zotte toestanden te zien in ons Belgische straatbeeld. Deze namiddag was
het weer raak.
Ik was vriend Alex gaan bezoeken in Herentals en toen we terug naar de Molenvest
liepen na een verfrissing in de Tasse Tout zagen we een mini
verkeersopstropping bij de hoek van de Zandstraat en de St. Magdalenastraat. Er
zijn nogal wat wegenwerken in de stad dezer dagen en de bijhorende
wegomleggingen zijn legio. Hier worden de automobilisten, die richting station
willen, de Magdalenastraat in gestuurd, maar 20 meter in die straat is die ook afgesloten
en staat er weer een bord met een wegomlegging van een wegomlegging doorheen de
Vaartstraat. Die is evenwel... ook afgesloten met de vermelding dat het de ganse
maand een speelstraat is. Gevolg: autos die achteruit terug naar de Zandstraat
willen terwijl anderen precies de Magdalenastraat in willen om de omlegging te
volgen. Hahahahaahaaaaa ( de korte samenvatting van mijn gedachten na een tijdje observeren ) This is Belgium
this is Kafka. Er worden waarschijnlijk ergens verkeers-planologen vet betaald
om dit soort onzinnige toestanden te bedenken.
Ik had al
een tijdje zin om nog eens aan avond- of nachtfotografie te gaan doen en na
enige twijfel ben ik rond een uur of tien toch maar eens naar het Kempisch Kanaal
getrokken. Een specifiek doel had ik eigenlijk niet maar meestal komt de
inspiratie wel onderweg, zo ook vandaag.
De Geelse bloemmolens in Ten Aard zijn door het moederbedrijf Dossche op
non-actief gezet begin dit jaar. De 8 resterende werknemers zijn hun job kwijt
en wat er met de gekende torens gaat gebeuren is nog verre van beslist. Het stadsbestuur
hoopt dat er een nieuwe bestemming voor gevonden wordt, ze denken aan
kantoorruimtes en/of loft, maar zelf kunnen of willen ze niet investeren. Als
ik dit goed interpreteer is het hoog tijd om dit nog eens te fotograferen nu
het nog kan, onderwerp gevonden.
Er dreef nogal wat groen spul op het kanaal, algen of zo, en daardoor is de
spiegeling niet zo loepzuiver als ik gehoopt had, maar anderzijds werd zo die
satijnachtige beweging van het water, die
ik met een sluitertijd van 30 seconden verwachtte, nog een beetje
geaccentueerd.
In de loop
van de avond zijn we nog even een wandeling gaan doen rond de Melle. Ik had
zonsondergangplannen. Om de daar vaak rondhangende sexueel anders geaarde
medemens duidelijk te maken dat ik volslagen hetero ben had ik, na de oneerbare
voorstellen die ik hier de vorige keer in ontvangst mocht nemen van een ongewenst
meewandelende jongeheer, naast Phaido ook het vrouwtje aan mijn zijde deze
keer geen last gehad van de ook nu weer aanwezige homofeniele gretigaards
gelukkig. J
Toen ik na een half rondje de zon echt recht in beeld kreeg over het water
bleek die nog veel te hoog te zitten en veel te fel te zijn om zonder een big
stopper ND filter in beeld te nemen, foutje bij het inschatten van de tijd moet
ik toegeven. Dan heb ik als alternatief maar enkele tegenlicht opnames gemaakt
doorheen de begroeiing waarbij ik de zon telkens net achter een of andere tak
of ander boom-onderdeel verstopte. De manier waarop die middels het gekende
diafragma-sterretje hier komt piepen was voor mij de reden om vandaag voor deze
plaat te kiezen.
We hadden
vandaag de Wuustwezelse tak van de kleinkinderenverzameling op bezoek. Ze
hadden hun papa en mama ook meegebracht trouwens. Met het jaarlijkse fotoalbum
in gedachten heb ik dan de camera constant binnen handbereik. De kids vinden
het helemaal niet erg om op de foto te gaan, integendeel, ze bedenken zelf vaak
de leukste poses. Het is fijn fotograferen met zulke modellen.
Vandaag
hebben we ons vaste wandelparcours moeten delen met andere recreanten. We
hadden het al enkele dagen zien aankomen trouwens, op de leukste paadjes waren
overal pijlen en aanwijzingen verschenen en dat wil meestal zeggen dat er iets
te gebeuren staat het volgend weekend. In dit geval bleek dat de club van de
Mastentop in Kasterlee zijn jaarlijkse mountainbike-tocht had georganiseerd en
uiteraard kennen die mensen ook de meest interessante wegeltjes. Ik vind het
niet erg trouwens, de wereld is van iedereen en dat we Phaido dan maar eens
moesten aangelijnd houden om mogelijke aanvaringen te vermijden namen we er graag
bij. Ik vermoed dat Phaido zelf daar ook helemaal geen probleem mee heeft. Ik
kreeg in ruil wel veelvoudige fotomogelijkheden waar ik dan ook driftig van
gebruik gemaakt heb.
Ondanks het voorspelde betere zomerse weer was het evenwel deze morgen nog
redelijk bewolkt en qua belichting heb ik dan maar op veilig gespeeld. Om de
fietsende medemensen voldoende scherp te kunnen vastleggen heb ik de ISO-waarde
op mijn Eos maar meteen opgeschroefd naar 3200, zo kon ik de sluitertijd kort
genoeg houden. Fijn toch dat zoiets kan op een hedendaags full-frame toestel. Ik
vraag me eigenlijk af hoe sportfotografen dat vroeger deden. In de tijd dat je
filmrolletjes kocht met 100, 200, 400 of, godbetert, 800 ASA zat je bij deze
ongunstige lichtomstandigheden toch al snel aan sluitertijden van zeg maar beduidend
langer dan 1/100 en hoe vermijd je dan bewegingsonscherpte???
Het lijkt er
op dat de zomer zich langzaam herstelt. In de loop van de dag werd het best nog
prettig toeven buiten maar deze morgen was het toch nog erg fris. In de
woonkamer, achter vensterglas was het evenwel goed toeven. Het vrouwtje en
Phaido hadden een plekje in een zetel aan het raam uitgekozen om zich de binnenvallende
zonnestralen te laten welgevallen. Ze genoten er beiden zozeer van dat ze niet
eens in de gaten hadden dat ik mijn camera uit de tas gehaald had om het
tafereeltje vast te leggen.
Vrijdag, wandeldag
in Hoevezavel. Het zorgtehuis is eigenlijk een wereldje op zich en voor veel
bewoners is het raam van het tehuis de grens van die wereld. Terwijl wij,
vrijwilligers, er met enkelen ze hebben een beurtrol er een namiddagje op
uit trekken, zijn er andere bewoners die de gewone dagelijkse gang der dingen
blijven ondergaan. Dit koppeltje zit steevast langs de ingang naar buiten te
kijken, de andere wereld in. Is het een echtpaar? Is het een romance die hier
ontstaan is heus, dat gebeurt! Waarop wachten ze? Ik wil me verder onthouden
van commentaar bij de foto, ik neem aan dat iedereen hierbij wel zijn eigen
verhaal kan verzinnen. Als inspirerende titel bedacht ik: Liefde is
Er zijn best
wel de nodige plekjes waar de amateurfotograaf leuke beelden kan rapen langs
ons dagelijks wandelparcours. Het oefenterrein van de landelijke
ruitervereniging De Kempenridders bijvoorbeeld, is er zo een. Als we er s
morgens langs wandelen ligt dat er steevast zeer verlaten bij, maar als we er
occasioneel ook eens in de vooravond passeren gebeurt het wel vaker dat er
geoefend wordt in de diverse disciplines.
Ruiters, bestuursleden, paarden ze vinden het niet erg als ik er even blijf
rondhangen om wat te fotograferen als er trainings-activiteit is - ik bezorg ze
dan ook telkens de fotos die ik maak en zo kreeg ik ook deze keer enkele
leuke shots op mijn geheugenkaartje.
Toen het licht
in de loop van de avond steeds maar mooier werd, na dat het de hele dag
gekwakkeld had, heb ik even mijn lijstje van interessante fotopunten in de
buurt geraadpleegd en als plek waarvan ik veronderstelde dat het daar net voor
zonsondergang helemaal okee zou zijn kwam ik uit bij de molen van t veld. Dat
is maar enkele kilometers en een ritje tot daar met de wagen duurde dus maar
een paar minuten. Onderweg was ik nog even gestopt op de Zegge waar ook enkele
interessante bomen en wolkenformaties naar mijn aandacht solliciteerden maar
uiteindelijk was dit het doel van mijn tocht en één van de wolken die ik al
eerder in de achtergrond had geplaatst was zo vriendelijk ook van op dit
standpunt netjes in beeld te blijven hangen.
We zijn aan
het proberen ons leventje weer in de normale plooi te krijgen. Er is van alles
te doen, te regelen en te organiseren als jet terug thuis bent na enkele weken
vakantie. De ochtendwandeling is een routine die we natuurlijk nooit overslaan
maar voor één keer had ik mijn fototoestel niet meegenomen, het weer was niet
bijster uitnodigend om te fotograferen en ik hoopte er op dat het in de loop
van de namiddag wel zou beteren. Dan heb je natuurlijk net een leuke ontmoeting
in het bos Gelukkig heeft zo ongeveer iedereen wel een smartphone bij de hand
tegenwoordig, wij ook.
Vakantie zoals dochterlief en haar gezinnetje ook plegen te doen, onthaasten,
deze mensen waren met de huifkar op stap lang onze rustige Kempense kleine
wegen en ze genoten er zichtbaar van.
Uiteraard
probeer ik ook als ik met vakantie ben toch min of meer te volgen wat er
gebeurt op de diverse fotografie gerelateerde forums en internet-sites. Zo viel
het me op dat er nog al wat hooi-balen voorbij kwamen de laatste tijd, het is
ook een fotogeniek onderwerp natuurlijk en dat onthoud je. Tijdens de eerste
terug-thuis wandeling deze morgen merkte ik dat men, op een iets kleinere
schaal weliswaar, ook in de Smallebroeken aan hooi-inpak gedaan had. Ik was
voor één keer zonder mijn trouwe Eos op stap, heb toch maar wat gefotografeerd
met de iPhone, maar het licht zat sowieso niet lekker, dus nam ik me voor deze
avond als de omstandigheden zouden meezitten nog eens terug te gaan.
En inderdaad, na het avondeten leken de hemelse licht-techneuten de fotograaf
welgezind. Phaido vond het niet erg dat baasje nog eens de wandelschoenen
aantrok en de inhoud van mijn geheugenkaartje bleek best de moeite waard toen
ik dat later op de PC bekeek.
Bij deze foto heb ik aan de onderkant helemaal niks veranderd na de Raw-conversie.
De lucht heb ik wel een klein beetje gepimpt, ik geef het toe.
Onderweg
terug naar het vaderland hebben we een tussenstop ingelast in Oberstdorf. Dat
was niet toevallig natuurlijk, het was de startplaats van de Trans-Alpine-Run
vorig jaar en voor mijn audio-visuele reeks voor het salon van de fotoclub
wilde ik nog wat extra beelden plukken. We zijn er naartoe gereden langs wat
kleinere, alternatieve wegen. De Hahntenjoch bijvoorbeeld, die ken ik als
motorrijder natuurlijk maar al te goed. In de afzink, richting Lechtal, waren
we even gestopt om Phaido zijn wandelpleziertjes en zijn pipi- en kaka
mogelijkheden te gunnen. Na een kort, succesvol rondje, bijna terug bij de
geparkeerde wagen, zag ook Phaido hoe
populair die pas bij motorrijders is. Hij bleef een tijdje stomverbaasd staan
kijken naar de voorbij trekkende stoet.
Straatfotografie is niet echt mijn ding. Ik heb vaak een beetje schroom om inbreuk te maken op de privacy van mensen en ik voel me elke keer weer een beetje gluurder. Toen ik deze niet erg nuchtere meneer zag zitten voor, of liever, bijna in het uitstalraam van Cecil, een modezaak tegenover het terras van ons hotel kon ik niet anders dan hem met de camera een tijdlang in de gaten houden. Een beetje oneerbiedig, ik weet het wel, maar de uitdaging die hij al die tijd etaleerde - valt ie nu naar voor of niet - hield mij wel een tijdje bezig. Uiteindelijk viel ie niet en heb ik 'm maar zo gefotografeerd.
Toch is dit niet de enige reden waarom de foto me intrigeert. Ik hou namelijk van vertikale en horizontale lijnen... soms kun je, omwille van een overduidelijk perspectief, niet anders dan van je rechtlijnigheid afstappen, maar in principe hoort horizontaal horizontaal te zijn, en vertikaal vertikaal. Dan keek ik nu tegen dit beeld aan dat op het eerste zicht scheef staat, o gruwel. Het horizontale perspectief is normaal, maar omdat het een erg oud gebouw is met dikke schuine muren die naar beneden toe breder worden moet je eigenlijk op de rand van het venster letten om te zien of de foto recht staat, een hele opluchting...
Of de 50% die op het raam geafficheerd is slaat op de graad van nuchterheid van de persoon in kwestie dan wel op een of ander promille in zijn bloed weet ik niet trouwens.
Het leek er deze morgen op dat het een volledig uitgeregende dag zou worden, de eerste van ons verblijf hier. Een natte ochtendwandeling, cappucinos en witte wijn in de bar van het hotel, enkele opgeloste sudokus en wat extra platte rust in de kamer, de inhoud van een vakantiedag in Schlanders hoort er anders uit te zien.
Aan het kerkske van St. Ägidius boven Kortsch hebben we fijne herinneringen. Tijdens de menigvuldige wandelingen die ons langs hier voerden met diverse gezelschappen gebeurde er altijd wel iets gedenkwaardigs. De allereerste geocache die ik ooit in Süd Tirol te pakken kreeg was hier ook vlakbij trouwens. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we, toen het weer in de loop van de namiddag wat beter werd, besloten om dan nog maar eens die kant op te trekken. We hebben het droog gehouden verder, de regenkleding was niet eens nodig en alleen maar oorzaak van extra zweet, want er moest behoorlijk wat geklommen worden voor we langs de Ilswaal bij ons doel raakten.
Dit is een beeld van het kerkje, Schlanders op de achtergrond en mijn twee vaste fotomodellen zijn links ook nog in beeld geslopen.
Precies zoals het Martelldal gisteren is ook een bezoek aan Sulden een verplicht nummer telkens we in Süd Tirol zijn. Okee, in de zomer kan je er niet skiën maar wandelen des te meer. Vanzelfsprekend begint een wandeling pas nadat we van enige verfrissing hebben genoten in de Ski-Alm. Wij houden van tradities merk ik meer en meer. Qua standpunten leent dit terras zich uitstekend om eens iets anders te proberen zoals je merkt. Ik moest helemaal niet plat op de buik om deze foto te maken, gewoon een etage lager gaan staan en over de rand fotograferen leverde dit beeld op. Phaido vond het alleszins zeer interessant.
We zijn de hitte van het dal ontvlucht vandaag en dat doe je in Süd Tirol het makkelijkst door ergens naar boven te gaan, de bergen in. Het Martelldal is een van onze traditioneel elk jaar weerkerende bestemmingen en daar hebben we dan maar een fikse wandeling gedaan. Aan watervallen geen gebrek daar en ik heb er nogal wat gefotografeerd. Bij gebrek aan een ND filter - stomweg vergeten thuis - was het niet zo makkelijk om het gewenste romige lange sluitertijd effect in mijn fotos te krijgen. Er was nu eenmaal veel te veel licht en met de kleinst mogelijke ISO waarde en het kleinst mogelijk diafragma kreeg ik de sluitertijd niet langer dan 1/13 sec... zucht. De resultaten waren meestal wel OK maar niet wat ik zocht. Bij deze shot kwam ik er nog het dichtst bij, die plaats ik dan ook als (relatief) lange sluitertijd foto.