Straatfotografie is niet echt mijn ding. Ik heb vaak een beetje schroom om inbreuk te maken op de privacy van mensen en ik voel me elke keer weer een beetje gluurder. Toen ik deze niet erg nuchtere meneer zag zitten voor, of liever, bijna in het uitstalraam van Cecil, een modezaak tegenover het terras van ons hotel kon ik niet anders dan hem met de camera een tijdlang in de gaten houden. Een beetje oneerbiedig, ik weet het wel, maar de uitdaging die hij al die tijd etaleerde - valt ie nu naar voor of niet - hield mij wel een tijdje bezig. Uiteindelijk viel ie niet en heb ik 'm maar zo gefotografeerd.

Toch is dit niet de enige reden waarom de foto me intrigeert. Ik hou namelijk van vertikale en horizontale lijnen... soms kun je, omwille van een overduidelijk perspectief, niet anders dan van je rechtlijnigheid afstappen, maar in principe hoort horizontaal horizontaal te zijn, en vertikaal vertikaal. Dan keek ik nu tegen dit beeld aan dat op het eerste zicht scheef staat, o gruwel. Het horizontale perspectief is normaal, maar omdat het een erg oud gebouw is met dikke schuine muren die naar beneden toe breder worden moet je eigenlijk op de rand van het venster letten om te zien of de foto recht staat, een hele opluchting...

Of de 50% die op het raam geafficheerd is slaat op de graad van nuchterheid van de persoon in kwestie dan wel op een of ander promille in zijn bloed weet ik niet trouwens.