Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
15-08-2016
05 augustus Photoshoot-fun
We hadden
vandaag de Wuustwezelse tak van de kleinkinderenverzameling op bezoek. Ze
hadden hun papa en mama ook meegebracht trouwens. Met het jaarlijkse fotoalbum
in gedachten heb ik dan de camera constant binnen handbereik. De kids vinden
het helemaal niet erg om op de foto te gaan, integendeel, ze bedenken zelf vaak
de leukste poses. Het is fijn fotograferen met zulke modellen.
Vandaag
hebben we ons vaste wandelparcours moeten delen met andere recreanten. We
hadden het al enkele dagen zien aankomen trouwens, op de leukste paadjes waren
overal pijlen en aanwijzingen verschenen en dat wil meestal zeggen dat er iets
te gebeuren staat het volgend weekend. In dit geval bleek dat de club van de
Mastentop in Kasterlee zijn jaarlijkse mountainbike-tocht had georganiseerd en
uiteraard kennen die mensen ook de meest interessante wegeltjes. Ik vind het
niet erg trouwens, de wereld is van iedereen en dat we Phaido dan maar eens
moesten aangelijnd houden om mogelijke aanvaringen te vermijden namen we er graag
bij. Ik vermoed dat Phaido zelf daar ook helemaal geen probleem mee heeft. Ik
kreeg in ruil wel veelvoudige fotomogelijkheden waar ik dan ook driftig van
gebruik gemaakt heb.
Ondanks het voorspelde betere zomerse weer was het evenwel deze morgen nog
redelijk bewolkt en qua belichting heb ik dan maar op veilig gespeeld. Om de
fietsende medemensen voldoende scherp te kunnen vastleggen heb ik de ISO-waarde
op mijn Eos maar meteen opgeschroefd naar 3200, zo kon ik de sluitertijd kort
genoeg houden. Fijn toch dat zoiets kan op een hedendaags full-frame toestel. Ik
vraag me eigenlijk af hoe sportfotografen dat vroeger deden. In de tijd dat je
filmrolletjes kocht met 100, 200, 400 of, godbetert, 800 ASA zat je bij deze
ongunstige lichtomstandigheden toch al snel aan sluitertijden van zeg maar beduidend
langer dan 1/100 en hoe vermijd je dan bewegingsonscherpte???
Het lijkt er
op dat de zomer zich langzaam herstelt. In de loop van de dag werd het best nog
prettig toeven buiten maar deze morgen was het toch nog erg fris. In de
woonkamer, achter vensterglas was het evenwel goed toeven. Het vrouwtje en
Phaido hadden een plekje in een zetel aan het raam uitgekozen om zich de binnenvallende
zonnestralen te laten welgevallen. Ze genoten er beiden zozeer van dat ze niet
eens in de gaten hadden dat ik mijn camera uit de tas gehaald had om het
tafereeltje vast te leggen.
Vrijdag, wandeldag
in Hoevezavel. Het zorgtehuis is eigenlijk een wereldje op zich en voor veel
bewoners is het raam van het tehuis de grens van die wereld. Terwijl wij,
vrijwilligers, er met enkelen ze hebben een beurtrol er een namiddagje op
uit trekken, zijn er andere bewoners die de gewone dagelijkse gang der dingen
blijven ondergaan. Dit koppeltje zit steevast langs de ingang naar buiten te
kijken, de andere wereld in. Is het een echtpaar? Is het een romance die hier
ontstaan is heus, dat gebeurt! Waarop wachten ze? Ik wil me verder onthouden
van commentaar bij de foto, ik neem aan dat iedereen hierbij wel zijn eigen
verhaal kan verzinnen. Als inspirerende titel bedacht ik: Liefde is
Er zijn best
wel de nodige plekjes waar de amateurfotograaf leuke beelden kan rapen langs
ons dagelijks wandelparcours. Het oefenterrein van de landelijke
ruitervereniging De Kempenridders bijvoorbeeld, is er zo een. Als we er s
morgens langs wandelen ligt dat er steevast zeer verlaten bij, maar als we er
occasioneel ook eens in de vooravond passeren gebeurt het wel vaker dat er
geoefend wordt in de diverse disciplines.
Ruiters, bestuursleden, paarden ze vinden het niet erg als ik er even blijf
rondhangen om wat te fotograferen als er trainings-activiteit is - ik bezorg ze
dan ook telkens de fotos die ik maak en zo kreeg ik ook deze keer enkele
leuke shots op mijn geheugenkaartje.
Toen het licht
in de loop van de avond steeds maar mooier werd, na dat het de hele dag
gekwakkeld had, heb ik even mijn lijstje van interessante fotopunten in de
buurt geraadpleegd en als plek waarvan ik veronderstelde dat het daar net voor
zonsondergang helemaal okee zou zijn kwam ik uit bij de molen van t veld. Dat
is maar enkele kilometers en een ritje tot daar met de wagen duurde dus maar
een paar minuten. Onderweg was ik nog even gestopt op de Zegge waar ook enkele
interessante bomen en wolkenformaties naar mijn aandacht solliciteerden maar
uiteindelijk was dit het doel van mijn tocht en één van de wolken die ik al
eerder in de achtergrond had geplaatst was zo vriendelijk ook van op dit
standpunt netjes in beeld te blijven hangen.
We zijn aan
het proberen ons leventje weer in de normale plooi te krijgen. Er is van alles
te doen, te regelen en te organiseren als jet terug thuis bent na enkele weken
vakantie. De ochtendwandeling is een routine die we natuurlijk nooit overslaan
maar voor één keer had ik mijn fototoestel niet meegenomen, het weer was niet
bijster uitnodigend om te fotograferen en ik hoopte er op dat het in de loop
van de namiddag wel zou beteren. Dan heb je natuurlijk net een leuke ontmoeting
in het bos Gelukkig heeft zo ongeveer iedereen wel een smartphone bij de hand
tegenwoordig, wij ook.
Vakantie zoals dochterlief en haar gezinnetje ook plegen te doen, onthaasten,
deze mensen waren met de huifkar op stap lang onze rustige Kempense kleine
wegen en ze genoten er zichtbaar van.
Uiteraard
probeer ik ook als ik met vakantie ben toch min of meer te volgen wat er
gebeurt op de diverse fotografie gerelateerde forums en internet-sites. Zo viel
het me op dat er nog al wat hooi-balen voorbij kwamen de laatste tijd, het is
ook een fotogeniek onderwerp natuurlijk en dat onthoud je. Tijdens de eerste
terug-thuis wandeling deze morgen merkte ik dat men, op een iets kleinere
schaal weliswaar, ook in de Smallebroeken aan hooi-inpak gedaan had. Ik was
voor één keer zonder mijn trouwe Eos op stap, heb toch maar wat gefotografeerd
met de iPhone, maar het licht zat sowieso niet lekker, dus nam ik me voor deze
avond als de omstandigheden zouden meezitten nog eens terug te gaan.
En inderdaad, na het avondeten leken de hemelse licht-techneuten de fotograaf
welgezind. Phaido vond het niet erg dat baasje nog eens de wandelschoenen
aantrok en de inhoud van mijn geheugenkaartje bleek best de moeite waard toen
ik dat later op de PC bekeek.
Bij deze foto heb ik aan de onderkant helemaal niks veranderd na de Raw-conversie.
De lucht heb ik wel een klein beetje gepimpt, ik geef het toe.
Onderweg
terug naar het vaderland hebben we een tussenstop ingelast in Oberstdorf. Dat
was niet toevallig natuurlijk, het was de startplaats van de Trans-Alpine-Run
vorig jaar en voor mijn audio-visuele reeks voor het salon van de fotoclub
wilde ik nog wat extra beelden plukken. We zijn er naartoe gereden langs wat
kleinere, alternatieve wegen. De Hahntenjoch bijvoorbeeld, die ken ik als
motorrijder natuurlijk maar al te goed. In de afzink, richting Lechtal, waren
we even gestopt om Phaido zijn wandelpleziertjes en zijn pipi- en kaka
mogelijkheden te gunnen. Na een kort, succesvol rondje, bijna terug bij de
geparkeerde wagen, zag ook Phaido hoe
populair die pas bij motorrijders is. Hij bleef een tijdje stomverbaasd staan
kijken naar de voorbij trekkende stoet.
Straatfotografie is niet echt mijn ding. Ik heb vaak een beetje schroom om inbreuk te maken op de privacy van mensen en ik voel me elke keer weer een beetje gluurder. Toen ik deze niet erg nuchtere meneer zag zitten voor, of liever, bijna in het uitstalraam van Cecil, een modezaak tegenover het terras van ons hotel kon ik niet anders dan hem met de camera een tijdlang in de gaten houden. Een beetje oneerbiedig, ik weet het wel, maar de uitdaging die hij al die tijd etaleerde - valt ie nu naar voor of niet - hield mij wel een tijdje bezig. Uiteindelijk viel ie niet en heb ik 'm maar zo gefotografeerd.
Toch is dit niet de enige reden waarom de foto me intrigeert. Ik hou namelijk van vertikale en horizontale lijnen... soms kun je, omwille van een overduidelijk perspectief, niet anders dan van je rechtlijnigheid afstappen, maar in principe hoort horizontaal horizontaal te zijn, en vertikaal vertikaal. Dan keek ik nu tegen dit beeld aan dat op het eerste zicht scheef staat, o gruwel. Het horizontale perspectief is normaal, maar omdat het een erg oud gebouw is met dikke schuine muren die naar beneden toe breder worden moet je eigenlijk op de rand van het venster letten om te zien of de foto recht staat, een hele opluchting...
Of de 50% die op het raam geafficheerd is slaat op de graad van nuchterheid van de persoon in kwestie dan wel op een of ander promille in zijn bloed weet ik niet trouwens.
Het leek er deze morgen op dat het een volledig uitgeregende dag zou worden, de eerste van ons verblijf hier. Een natte ochtendwandeling, cappucinos en witte wijn in de bar van het hotel, enkele opgeloste sudokus en wat extra platte rust in de kamer, de inhoud van een vakantiedag in Schlanders hoort er anders uit te zien.
Aan het kerkske van St. Ägidius boven Kortsch hebben we fijne herinneringen. Tijdens de menigvuldige wandelingen die ons langs hier voerden met diverse gezelschappen gebeurde er altijd wel iets gedenkwaardigs. De allereerste geocache die ik ooit in Süd Tirol te pakken kreeg was hier ook vlakbij trouwens. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we, toen het weer in de loop van de namiddag wat beter werd, besloten om dan nog maar eens die kant op te trekken. We hebben het droog gehouden verder, de regenkleding was niet eens nodig en alleen maar oorzaak van extra zweet, want er moest behoorlijk wat geklommen worden voor we langs de Ilswaal bij ons doel raakten.
Dit is een beeld van het kerkje, Schlanders op de achtergrond en mijn twee vaste fotomodellen zijn links ook nog in beeld geslopen.
Precies zoals het Martelldal gisteren is ook een bezoek aan Sulden een verplicht nummer telkens we in Süd Tirol zijn. Okee, in de zomer kan je er niet skiën maar wandelen des te meer. Vanzelfsprekend begint een wandeling pas nadat we van enige verfrissing hebben genoten in de Ski-Alm. Wij houden van tradities merk ik meer en meer. Qua standpunten leent dit terras zich uitstekend om eens iets anders te proberen zoals je merkt. Ik moest helemaal niet plat op de buik om deze foto te maken, gewoon een etage lager gaan staan en over de rand fotograferen leverde dit beeld op. Phaido vond het alleszins zeer interessant.
We zijn de hitte van het dal ontvlucht vandaag en dat doe je in Süd Tirol het makkelijkst door ergens naar boven te gaan, de bergen in. Het Martelldal is een van onze traditioneel elk jaar weerkerende bestemmingen en daar hebben we dan maar een fikse wandeling gedaan. Aan watervallen geen gebrek daar en ik heb er nogal wat gefotografeerd. Bij gebrek aan een ND filter - stomweg vergeten thuis - was het niet zo makkelijk om het gewenste romige lange sluitertijd effect in mijn fotos te krijgen. Er was nu eenmaal veel te veel licht en met de kleinst mogelijke ISO waarde en het kleinst mogelijk diafragma kreeg ik de sluitertijd niet langer dan 1/13 sec... zucht. De resultaten waren meestal wel OK maar niet wat ik zocht. Bij deze shot kwam ik er nog het dichtst bij, die plaats ik dan ook als (relatief) lange sluitertijd foto.
Niks menselijks is hem vreemd... na een fikse wandeling in de hitte van de Zonneberg heeft Phaido dorst, ik herken het gevoel maar al te zeer. Als de meegebrachte drankvoorraad opgebruikt is heeft hij het wel iets gemakkelijker dan het baasje om gelaafd te raken. Of je nu hoog in de bergen bent of beneden in de dorpen, regelmatig loop je hier tegen drinkbakken, fonteinen, plassen, riviertjes of andere waterreservoirs aan. Phaido maakt daar dan ook uitgebreid gebruik van. Hij drinkt even graag als het baasje. Baasje heeft het wel iets moeilijker, die moet op zoek naar een of andere horecazaak en die zijn niet zo dik gezaaid in de bergen. Baasje drinkt trouwens meestal een ander brouwsel dan Phaido. Gelukkig kwam baasje ook aan zijn trekken nadat Phaido hier al zijn best gedaan had om die bak leeg te lebberen.
Na een week Gardameer zijn we in Schlanders aangekomen, onze tweede thuis. Ik zou bij benadering niet kunnen vertellen hoe vaak we hier al geweest zijn. Om weer in het berg-wandel-ritme te geraken is de eerste tocht meestal het relatief gemakkelijke rondje langs de Zonneberg naar Vetzan en dan door de appelboomgaarden terug. Ook vandaag was Vetzan de bestemming maar de wandeling werd in de omgekeerde richting afgehaspeld, dan is het toch weer net iets anders. Het weer viel trouwens reuze mee ondanks de kwakkel-voorspellingen. we waren alleszins toe aan meer dan één verfrissing toen we terug in het hotel kwamen. Om de dag te illustreren is dit een foto van mijn beide fotomodellen op de wandelweg nr 13 bij het naderen van Schlanders.
Na een week vol zon, hitte en zomerse vakantiepret vertrokken we deze morgen aan het Gardameer richting Süd Tirol. We hadden nog geen 20 km op de teller of het begon te regenen, en niet zo maar een beetje... We hadden er voor gekozen niet langs de snelweg te gaan en de kleinere wegen op te zoeken. Dat we daar nauwelijks van genoten hebben met dit weer hoef ik niet uit te leggen neem ik aan. Ik heb onderweg wel enkele mist-, plens-, regen-, wolkenfotos gemaakt maar als landschapsfoto zou ik die toch niet durven catalogeren. Ook tijdens de afdaling van de Gampenjoch, bijna in Lana, waar er een gekende parkeermogelijkheid is met in normale omstandigheden een prachtig uitzicht waren de weergoden de fotograaf niet goed gezind. Het tot hotel omgebouwde Schloss Wehrburg in Prissian/Tissens dat je van daaruit bijna automatisch als eyecatcher op een sterk punt in je foto plaatst zat in de erwtensoep. Gelukkig zijn er dan de wonderen der fotobewerking. Bij deze heb ik de functie de-haze ( nevel verwijderen ) van de nieuwere Photoshop-versies ter hulp geroepen en o mirakel... daar verscheen plotsklaps een prachtig landschap...
De ene prachtige dag na de andere mogen we hier beleven, en ze zijn ook alle zeer goed gevuld. We maakten vandaag welsiswaar de fout op deze warmste dag van ons verblijf, op het heetste uur van de dag een geocache-tocht te ondernemen in de heuvels boven Garda. We hebben doorgebeten, gezweet, afgezien, alle 4 de gezochte cachen hebben we te pakken gekregen, voornamelijk door de medewerking van de jongere generaties moet ik ruiterlijk toegeven, maar achteraf gezien zou ik de klok zeker niet willen terugdraaien, het was een prachtige tocht. Het vochtverlies hebben we gelukkig snel kunnen kompenseren in ons favoriete cafeetje, de Nautica Bar. Deze avond hebben we dan genoten van een prachtige zonsondergang en je raadt het al... ik had de camera bij. :)
Op de promenade, de Lungolago, zitten ze met z'n tweeën, het vrouwtje en mijn beste vriend... Kenners merken zonder enige twijfel dat de foto zwaar onderbelicht is, dat was ook het effect wat ik zocht, een silhouet-achtige voorgrond met enkele zonsondergang kleuren in de achtergrond. Alle kleuren behalve die welke ik nodig vond heb ik in de nabewerking ook rigoureus het zwijgen opgelegd.
Je hoeft niet noodzakelijk de ganse dag op je rug te liggen langs het strand als je naar het Gardameer komt. Er zijn mogelijkheden zat om er een leuke doe-vakantie van te maken. Het hinterland bijvoorbeeld is meer dan de moeite waard om te bezoeken met de wagen, de fiets, de moto, een georganiseerde bustoer of zelfs als wandelaar. Maar ook aan, op of rond het meer kan je als niet zonneklopper best aan je trekken komen. Waterskiën willen we graag als eerste noemen want dat bracht ons destijds naar hier en zoon Michael met zijn gezinnetje hebben na al die jaren de smaak nog altijd niet verloren. Omdat ik zelf ook nog een vaarbewijs heb wordt er trouwens op mijn diensten regelmatig beroep gedaan als zoonlief zelf eens achter de boot wil hangen. Maar de aangeboden mogelijkheden om fun op het water te beleven zijn oneindig veel gevarieerder natuurlijk. Wij hebben ons vandaag laten verleiden om eens aan parasailing te doen en het dient gezegd, het was de moeite. Bijgevoegd een foto van zoon en kleinzoon net voor ze weer op de boot landen.
Julie en haar vriendinnetje Nanou mochten vanavond als figuranten meespelen in de musical Grease. Louis, de ster van het entertainment-team bij La Quercia, wist niet wat hem overkwam toen hij na afloop door de dametjes langs alle kanten werd bestormd en gezoend. Zijn kuif ging er alleszins van recht omhoog staan.
We hebben er vandaag weer een luie dag van gemaakt. Hoewel wij nog altijd vinden dat vakantie moet worden gevuld met allerhande activiteiten en eigenlijk een doe-vakantie moet zijn komen er nu toch ook regelmatig dagen voorbij dat wij uitgebreid kunnen genieten van zalig niksen. Gewoon wat slenteren langs het meer, regelmatig stoppen op een terrasje om een en ander te consumeren, wat broodrestjes rondstrooien om de duiven, mussen, eendjes of zwanen te plezieren... je wordt er alleszins niet zo moe van als van een dagwandeling in de bergen. Volgende week denk ik daar waarschijnlijk weer anders over maar deze manier van vakantie-vieren leverde zeker ook weer de nodige leuke fotos op, deze zwanenfamilie reageerde bijvoorbeeld erg alert toen het vrouwtje met de grote voederbeurt begon. Mee-eters werden niet in de buurt geduld.
