Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
08-08-2016
08 augustus Hooibalen
Uiteraard
probeer ik ook als ik met vakantie ben toch min of meer te volgen wat er
gebeurt op de diverse fotografie gerelateerde forums en internet-sites. Zo viel
het me op dat er nog al wat hooi-balen voorbij kwamen de laatste tijd, het is
ook een fotogeniek onderwerp natuurlijk en dat onthoud je. Tijdens de eerste
terug-thuis wandeling deze morgen merkte ik dat men, op een iets kleinere
schaal weliswaar, ook in de Smallebroeken aan hooi-inpak gedaan had. Ik was
voor één keer zonder mijn trouwe Eos op stap, heb toch maar wat gefotografeerd
met de iPhone, maar het licht zat sowieso niet lekker, dus nam ik me voor deze
avond als de omstandigheden zouden meezitten nog eens terug te gaan.
En inderdaad, na het avondeten leken de hemelse licht-techneuten de fotograaf
welgezind. Phaido vond het niet erg dat baasje nog eens de wandelschoenen
aantrok en de inhoud van mijn geheugenkaartje bleek best de moeite waard toen
ik dat later op de PC bekeek.
Bij deze foto heb ik aan de onderkant helemaal niks veranderd na de Raw-conversie.
De lucht heb ik wel een klein beetje gepimpt, ik geef het toe.
Onderweg
terug naar het vaderland hebben we een tussenstop ingelast in Oberstdorf. Dat
was niet toevallig natuurlijk, het was de startplaats van de Trans-Alpine-Run
vorig jaar en voor mijn audio-visuele reeks voor het salon van de fotoclub
wilde ik nog wat extra beelden plukken. We zijn er naartoe gereden langs wat
kleinere, alternatieve wegen. De Hahntenjoch bijvoorbeeld, die ken ik als
motorrijder natuurlijk maar al te goed. In de afzink, richting Lechtal, waren
we even gestopt om Phaido zijn wandelpleziertjes en zijn pipi- en kaka
mogelijkheden te gunnen. Na een kort, succesvol rondje, bijna terug bij de
geparkeerde wagen, zag ook Phaido hoe
populair die pas bij motorrijders is. Hij bleef een tijdje stomverbaasd staan
kijken naar de voorbij trekkende stoet.
Straatfotografie is niet echt mijn ding. Ik heb vaak een beetje schroom om inbreuk te maken op de privacy van mensen en ik voel me elke keer weer een beetje gluurder. Toen ik deze niet erg nuchtere meneer zag zitten voor, of liever, bijna in het uitstalraam van Cecil, een modezaak tegenover het terras van ons hotel kon ik niet anders dan hem met de camera een tijdlang in de gaten houden. Een beetje oneerbiedig, ik weet het wel, maar de uitdaging die hij al die tijd etaleerde - valt ie nu naar voor of niet - hield mij wel een tijdje bezig. Uiteindelijk viel ie niet en heb ik 'm maar zo gefotografeerd.
Toch is dit niet de enige reden waarom de foto me intrigeert. Ik hou namelijk van vertikale en horizontale lijnen... soms kun je, omwille van een overduidelijk perspectief, niet anders dan van je rechtlijnigheid afstappen, maar in principe hoort horizontaal horizontaal te zijn, en vertikaal vertikaal. Dan keek ik nu tegen dit beeld aan dat op het eerste zicht scheef staat, o gruwel. Het horizontale perspectief is normaal, maar omdat het een erg oud gebouw is met dikke schuine muren die naar beneden toe breder worden moet je eigenlijk op de rand van het venster letten om te zien of de foto recht staat, een hele opluchting...
Of de 50% die op het raam geafficheerd is slaat op de graad van nuchterheid van de persoon in kwestie dan wel op een of ander promille in zijn bloed weet ik niet trouwens.
Het leek er deze morgen op dat het een volledig uitgeregende dag zou worden, de eerste van ons verblijf hier. Een natte ochtendwandeling, cappucinos en witte wijn in de bar van het hotel, enkele opgeloste sudokus en wat extra platte rust in de kamer, de inhoud van een vakantiedag in Schlanders hoort er anders uit te zien.
Aan het kerkske van St. Ägidius boven Kortsch hebben we fijne herinneringen. Tijdens de menigvuldige wandelingen die ons langs hier voerden met diverse gezelschappen gebeurde er altijd wel iets gedenkwaardigs. De allereerste geocache die ik ooit in Süd Tirol te pakken kreeg was hier ook vlakbij trouwens. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we, toen het weer in de loop van de namiddag wat beter werd, besloten om dan nog maar eens die kant op te trekken. We hebben het droog gehouden verder, de regenkleding was niet eens nodig en alleen maar oorzaak van extra zweet, want er moest behoorlijk wat geklommen worden voor we langs de Ilswaal bij ons doel raakten.
Dit is een beeld van het kerkje, Schlanders op de achtergrond en mijn twee vaste fotomodellen zijn links ook nog in beeld geslopen.
Precies zoals het Martelldal gisteren is ook een bezoek aan Sulden een verplicht nummer telkens we in Süd Tirol zijn. Okee, in de zomer kan je er niet skiën maar wandelen des te meer. Vanzelfsprekend begint een wandeling pas nadat we van enige verfrissing hebben genoten in de Ski-Alm. Wij houden van tradities merk ik meer en meer. Qua standpunten leent dit terras zich uitstekend om eens iets anders te proberen zoals je merkt. Ik moest helemaal niet plat op de buik om deze foto te maken, gewoon een etage lager gaan staan en over de rand fotograferen leverde dit beeld op. Phaido vond het alleszins zeer interessant.
We zijn de hitte van het dal ontvlucht vandaag en dat doe je in Süd Tirol het makkelijkst door ergens naar boven te gaan, de bergen in. Het Martelldal is een van onze traditioneel elk jaar weerkerende bestemmingen en daar hebben we dan maar een fikse wandeling gedaan. Aan watervallen geen gebrek daar en ik heb er nogal wat gefotografeerd. Bij gebrek aan een ND filter - stomweg vergeten thuis - was het niet zo makkelijk om het gewenste romige lange sluitertijd effect in mijn fotos te krijgen. Er was nu eenmaal veel te veel licht en met de kleinst mogelijke ISO waarde en het kleinst mogelijk diafragma kreeg ik de sluitertijd niet langer dan 1/13 sec... zucht. De resultaten waren meestal wel OK maar niet wat ik zocht. Bij deze shot kwam ik er nog het dichtst bij, die plaats ik dan ook als (relatief) lange sluitertijd foto.
Niks menselijks is hem vreemd... na een fikse wandeling in de hitte van de Zonneberg heeft Phaido dorst, ik herken het gevoel maar al te zeer. Als de meegebrachte drankvoorraad opgebruikt is heeft hij het wel iets gemakkelijker dan het baasje om gelaafd te raken. Of je nu hoog in de bergen bent of beneden in de dorpen, regelmatig loop je hier tegen drinkbakken, fonteinen, plassen, riviertjes of andere waterreservoirs aan. Phaido maakt daar dan ook uitgebreid gebruik van. Hij drinkt even graag als het baasje. Baasje heeft het wel iets moeilijker, die moet op zoek naar een of andere horecazaak en die zijn niet zo dik gezaaid in de bergen. Baasje drinkt trouwens meestal een ander brouwsel dan Phaido. Gelukkig kwam baasje ook aan zijn trekken nadat Phaido hier al zijn best gedaan had om die bak leeg te lebberen.
Na een week Gardameer zijn we in Schlanders aangekomen, onze tweede thuis. Ik zou bij benadering niet kunnen vertellen hoe vaak we hier al geweest zijn. Om weer in het berg-wandel-ritme te geraken is de eerste tocht meestal het relatief gemakkelijke rondje langs de Zonneberg naar Vetzan en dan door de appelboomgaarden terug. Ook vandaag was Vetzan de bestemming maar de wandeling werd in de omgekeerde richting afgehaspeld, dan is het toch weer net iets anders. Het weer viel trouwens reuze mee ondanks de kwakkel-voorspellingen. we waren alleszins toe aan meer dan één verfrissing toen we terug in het hotel kwamen. Om de dag te illustreren is dit een foto van mijn beide fotomodellen op de wandelweg nr 13 bij het naderen van Schlanders.
Na een week vol zon, hitte en zomerse vakantiepret vertrokken we deze morgen aan het Gardameer richting Süd Tirol. We hadden nog geen 20 km op de teller of het begon te regenen, en niet zo maar een beetje... We hadden er voor gekozen niet langs de snelweg te gaan en de kleinere wegen op te zoeken. Dat we daar nauwelijks van genoten hebben met dit weer hoef ik niet uit te leggen neem ik aan. Ik heb onderweg wel enkele mist-, plens-, regen-, wolkenfotos gemaakt maar als landschapsfoto zou ik die toch niet durven catalogeren. Ook tijdens de afdaling van de Gampenjoch, bijna in Lana, waar er een gekende parkeermogelijkheid is met in normale omstandigheden een prachtig uitzicht waren de weergoden de fotograaf niet goed gezind. Het tot hotel omgebouwde Schloss Wehrburg in Prissian/Tissens dat je van daaruit bijna automatisch als eyecatcher op een sterk punt in je foto plaatst zat in de erwtensoep. Gelukkig zijn er dan de wonderen der fotobewerking. Bij deze heb ik de functie de-haze ( nevel verwijderen ) van de nieuwere Photoshop-versies ter hulp geroepen en o mirakel... daar verscheen plotsklaps een prachtig landschap...
De ene prachtige dag na de andere mogen we hier beleven, en ze zijn ook alle zeer goed gevuld. We maakten vandaag welsiswaar de fout op deze warmste dag van ons verblijf, op het heetste uur van de dag een geocache-tocht te ondernemen in de heuvels boven Garda. We hebben doorgebeten, gezweet, afgezien, alle 4 de gezochte cachen hebben we te pakken gekregen, voornamelijk door de medewerking van de jongere generaties moet ik ruiterlijk toegeven, maar achteraf gezien zou ik de klok zeker niet willen terugdraaien, het was een prachtige tocht. Het vochtverlies hebben we gelukkig snel kunnen kompenseren in ons favoriete cafeetje, de Nautica Bar. Deze avond hebben we dan genoten van een prachtige zonsondergang en je raadt het al... ik had de camera bij. :)
Op de promenade, de Lungolago, zitten ze met z'n tweeën, het vrouwtje en mijn beste vriend... Kenners merken zonder enige twijfel dat de foto zwaar onderbelicht is, dat was ook het effect wat ik zocht, een silhouet-achtige voorgrond met enkele zonsondergang kleuren in de achtergrond. Alle kleuren behalve die welke ik nodig vond heb ik in de nabewerking ook rigoureus het zwijgen opgelegd.
Je hoeft niet noodzakelijk de ganse dag op je rug te liggen langs het strand als je naar het Gardameer komt. Er zijn mogelijkheden zat om er een leuke doe-vakantie van te maken. Het hinterland bijvoorbeeld is meer dan de moeite waard om te bezoeken met de wagen, de fiets, de moto, een georganiseerde bustoer of zelfs als wandelaar. Maar ook aan, op of rond het meer kan je als niet zonneklopper best aan je trekken komen. Waterskiën willen we graag als eerste noemen want dat bracht ons destijds naar hier en zoon Michael met zijn gezinnetje hebben na al die jaren de smaak nog altijd niet verloren. Omdat ik zelf ook nog een vaarbewijs heb wordt er trouwens op mijn diensten regelmatig beroep gedaan als zoonlief zelf eens achter de boot wil hangen. Maar de aangeboden mogelijkheden om fun op het water te beleven zijn oneindig veel gevarieerder natuurlijk. Wij hebben ons vandaag laten verleiden om eens aan parasailing te doen en het dient gezegd, het was de moeite. Bijgevoegd een foto van zoon en kleinzoon net voor ze weer op de boot landen.
Julie en haar vriendinnetje Nanou mochten vanavond als figuranten meespelen in de musical Grease. Louis, de ster van het entertainment-team bij La Quercia, wist niet wat hem overkwam toen hij na afloop door de dametjes langs alle kanten werd bestormd en gezoend. Zijn kuif ging er alleszins van recht omhoog staan.
We hebben er vandaag weer een luie dag van gemaakt. Hoewel wij nog altijd vinden dat vakantie moet worden gevuld met allerhande activiteiten en eigenlijk een doe-vakantie moet zijn komen er nu toch ook regelmatig dagen voorbij dat wij uitgebreid kunnen genieten van zalig niksen. Gewoon wat slenteren langs het meer, regelmatig stoppen op een terrasje om een en ander te consumeren, wat broodrestjes rondstrooien om de duiven, mussen, eendjes of zwanen te plezieren... je wordt er alleszins niet zo moe van als van een dagwandeling in de bergen. Volgende week denk ik daar waarschijnlijk weer anders over maar deze manier van vakantie-vieren leverde zeker ook weer de nodige leuke fotos op, deze zwanenfamilie reageerde bijvoorbeeld erg alert toen het vrouwtje met de grote voederbeurt begon. Mee-eters werden niet in de buurt geduld.
L'histoire se répète. De geschiedenis herhaalt zich... Toen wij lang geleden met onze boot jaarlijks naar het Gardameer kwamen waren het vooral de kinderen ( en vriendjes ) die zich uitgebreid konden uitleven bij het waterskiën. En nu zoonlief al sedert enkele jaren dezelfde vakantiestek heeft uitgekozen om met zijn eigen gezinnetje naar toe te komen, ook met de boot achter de wagen, zien we dat ook de kleinkinderen er even goed van kunnen genieten. Jefke is alleszins een fervente beoefenaar. Het monoskiën wil nog niet zo goed vlotten, dat lukt ook wel een van de volgende dagen, maar op twee skis probeert ie zelfs regelmatig de boot voorbij te steken, zoals te zien is op deze foto.
Na al die jaren Garda Meer zijn we er toch nog in geslaagd in de omgeving een toeristische attractie te vinden waar we nog nooit eerder van gehoord hadden, laat staan er geweest waren. Daar hebben we vandaag iets aan gedaan... Il parco delle cascate di Molina, het watervallen-park van Molina, zo'n 30 km van Lazise verwijderd willen wij bij deze aanbevelen aan iedereen die niet de ganse vakantie op zijn rug langs het meer wil liggen. Wij kozen voor de rode wandeling, qua vermelde moeilijkheidsgraad makkelijker dan de zwarte, maar omdat het net een flinke bui gedaan had was het overal toch vrij glad. Oppassen geblazen dus, maar dat kon de algemene pret niet drukken. De grotten, watervallen, wandelwegen, uitzichtpunten en de attracties die ze op enkele plekken voorzien hadden werden door ons, toch wel erg gevarieerd, gezelschap unaniem als "wow" ervaren. Op deze foto zit Julie in een giga-hoge schommel die de dappere gebruiker tot bijna tegen een neerdenderende waterval brengt.
We hebben er vandaag een luie dag van gemaakt. Na een nacht rijden waren we deze morgen vóór half negen al in Lazise, behoorlijk moe. Koffie, wachten tot de kamer klaar was, nog koffie, even poolshoogte nemen hoe zoonlief en familie het maakt in hun verblijf, koffie, wijn en nog koffie, eten in ons favoriete restaurantje "All Ancora", wijn en koffie en deze avond bubbels met het vrouwtje ( we hadden iets te vieren )... Tussendoor ook enkele fotos gemaakt natuurlijk... dit is een impressie van de sfeer deze avond. Tegenlicht is een uitdaging die ik graag aanga tegenwoordig.
Bij de ontelbare ritten naar Italie of Oostenrijk die we al achter de rug hebben is de Moseltalbrücke bij Koblenz een vaste stopplaats. Het uitzicht is er prachtig en je kunt er, vertrekkend van op de parking , uitgebreid aan wandelen toekomen. Om Phaido zijn pipi- en kaka-momenten te gunnen vinden we dat wel meer dan belangrijk. Het was er vandaag niet meteen het allermooiste weer maar toch heb ik mijn fotografiekriebels weer enkele keren hun gang laten gaan. De brug is al duizenden keren gefotografeerd natuurlijk maar na zoveel keer hier een pauze te hebben ingelast mag ik toch ook wel eens meen ik...
Van op een parking lang de snelweg ergens in de buurt van München heb ik met de iPhone als hotspot een voldoende stabiele internetverbinding kunnen maken om 'm maar meteen naar mijn dagelijkse blog te knallen.
De avond was
al behoorlijk aan het vallen toen we afscheid genomen hadden van de vrienden in
de Brugwachter. Omdat Phaido toch wel heel erg lang braaf bij ons had moeten
zitten besloten we alsnog een korte wandeling te maken langs het kanaal voor we
weer naar huis zouden rijden. Foto links, foto rechts, foto panorama, foto brug
de sfeer was uitnodigend genoeg om er wat langer te blijven rondhangen. Bij dit
beeld van de kanaalkom heb ik enkele Nik-filters toegevoegd in de nabewerking,
maar wie zegt daar dat zoiets niet mag?
Het was
redelijk laat deze morgen voor ik weer tot het rijk der levenden toetrad. Dat had
natuurlijk te maken met het feit dat het gisteren in Lommel oergezellig was en
dat ik dientengevolge zelfs nadat ik thuis gekomen was de tijd helemaal uit het
oog verloren had. Ik ben er ook niet helemaal zeker van of ik dit portretje van
Jan van de Sas nu vóór dan wel ná middernacht geschoten heb, maar gezien het
feit dat ik vandaag nog verder weinig aan fotograferen toegekomen ben eigen ik
me het recht toe deze op 21 juli te klasseren.
In de tijd dat wij met ons bandje de schrik van de moeders van minderjarige
dochters waren in Lommel en omstreken - das ondertussen toch ook alweer bijna
50 jaar geleden - was Jan de eigenzinnige cafébaas van het Kelderke in de
Lepelstraat. Dat was eigenlijk onze stamkroeg, we hebben er ontelbare pinten
gedronken, gezellige uren gesleten en bloos bloos ook wel ooit onnoembare,
ondeugende dingen gedaan
Als we Jan om de zoveel jaar weer eens terugzien worden de verhalen elke keer
weer net een beetje straffer. Ik vond het tijd al die herinneringen
maar eens te bundelen in een foto.
Ze hadden er
lang aan gewerkt. Mijn favoriete bandje Flying Shoe zou vanavond officieel
hun nieuwe CD Brandnew Shoes presenteren. Uiteraard was dat bij gelegenheid
van een optreden, met voorprogramma, merchandising en happy hour en zo, en ze
hadden mij gevraagd om de boel aan elkaar te praten. Ik vond het een eer en heb
dat dan ook graag gedaan.
Fotograferen was dus niet eens de opdracht, maar natuurlijk vrienden en kennissen
begrijpen wel dat ik er de ganse avond duchtig op los geschoten heb. Het was
evenwel weer zon situatie waarin de omstandigheden niet echt mee zaten. Veel
rook in de zaal en op het podium, dat hoort zo om de belichting beter te laten
uitkomen hoor ik dan, maar dat betekent meteen ook dat flitsen totaal uit den
boze is want dan krijg je witte fotos Goed, dan maar niet flitsen, de ISO
waarde drastisch omhoog met gevaar voor ruis als logisch gevolg en hopen op
enkele aanvaardbare shots. Het was een beetje het verhaal van de
natuurfotograaf die dagen zit te wachten op die ene prachtige opname van een
vos of van een libel in de ochtenddauw of van de paparazzi die dagenlang
wachten op die ene compromitterende foto van een of andere beroemdheid ik had
wel al regelmatig de nodige, het relaas van de avond vertellende, fotos gemaakt
maar die ene opname waardoor ik tevreden naar huis zou gaan wilde maar niet
voorbij komen. En toen liet de gewoon verder spelende zanger gitarist zich door
het publiek door de zaal dragen. Dit was geen Flying Shoe, maar een flying
guitar player. Ik stond precies op de goede plaats om dat vast te leggen.
ISO 6400, een beetje ruis, maar daar kan ik mee leven. Ik ben zelfs helemaal
vrolijk weer naar huis gereden want ik wist dat ik alvast minimaal één goede
had.
