Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
21-08-2015
21 augustus Girls just wanna have fun
Tijdens de
grote vakantie is er aan bezigheidstherapie geen gebrek voor de kids. Sport,
wandelen, jeugdbeweging, op kamp en voor de danseresjes in spe is er de ene
dans-stage na de andere mochten we ervaren. Julie, super gemotiveerd als het
over dansen gaat, is zowat de ganse augustusmaand een overvolle agenda aan het
afwerken geweest jawel, ook op die leeftijd hebben ze al tijd te kort
blijkbaar - en deze week waren ze druk
doende in haar vertrouwde nest qua dansen. Bij Balance Health Center hadden ze
het ambitieuze plan opgevat om in één week met een heleboel would-be prima-donnas
een musical in te studeren. Papas, mamas,
opas en omas en verder alle kennissen, vriendjes en vriendinnen waren
uitgenodigd om te komen kijken. Mama Mia, de gekende ABBA-musical werd met veel
enthousiasme op de planken gezet en al mag je niet verwachten dat het na zon
korte repetitietijd helemaal perfect zou zijn, dan waren wij toch zeer onder de
indruk van de kwaliteit van de voorstelling en meer nog van de beleving van het
jeugdige volkje. Het droop er langs alle kanten af, het ging hier niet om de
ultieme professionele kwaliteit, maar deze dametjes wilden duidelijk alleen
maar plezier beleven aan datgene waar ze mee bezig waren... Girls just wanna
have fun
Na afloop werden de danseresjes even in de bloemetjes gezet en natuurlijk koos
ik uit de vele fotos die ik maakte er eentje van de groep waarin onze oogappel
figureerde.
Achter de
wandel-GPS aanlopend kwam ik samen met Phaido vandaag terecht op dit
wondermooie plekje. De Gemeentelijke Visvijver las ik op het informatiebord.
Het was ergens tussen Retie en Arendonk, maar al sla je me dood, ik zou niet
weten of ze met die gemeente nu Retie of Arendonk bedoelen. Het was alleszins
de moeite waard.
We hebben er, met de nodige fotostops een uurtje over gedaan om er helemaal
rond te lopen en dit is zeker voor herhaling vatbaar.
Ik hoop dat
het voldoende tot zijn recht komt in dit formaat, maar de heide stond al in
bloei. Meestal kun je begin september pas van die pracht genieten maar ze zijn
er vroeg mee dit jaar merkte ik vandaag.
Ik was deze namiddag helemaal in mijn eentje een mooie geocache-wandeling aan
het maken in de Langdonken, een natuurgebied tussen Herselt en Aarschot. Het
was best een pittige tocht met enorm veel groen en natuurpracht onderweg en
plotsklaps realiseerde ik me dat ik al een tijdlang op een pad aan het lopen
was waarlangs aan twee kanten de heide al in bloei stond. Na de oorspronkelijke
verbazing vond ik dat ik dit maar eens moest fotograferen. Tenslotte is dit het
waar ik het voor doe geocachen is een fijne hobby, maar een cijfertjes jager
zal ik wel nooit worden. Je komt gewoon op fijne plekjes waar je anders nooit
zou zijn gekomen en die je bij wijze van spreken aangereikt worden door de
collega-hobbyisten. Dit was er zo eentje. Het is trouwens de enige foto die ik
vandaag gemaakt heb, ik had het veel te druk met gewoon genieten
Het heeft
lang geduurd maar tegen de avond werd het weer dan toch een beetje
vriendelijker. We hebben dan maar meteen een klein geocacherondje uitgekozen om
Phaido nog een verzetje te gunnen, dat we er zelf ook alle baat bij hebben
weze ruiterlijk toegegeven J
In Retie of is het Witgoor-Dessel vonden wij een tochtje dat ons zeer
aanlokkelijk leek en daar zijn we dan ook naar toe gereden om nog wat stappen
op onze teller te zetten. Een korte rustpauze aan het info-bord is een niet te
missen fotomoment natuurlijk.
Ik
wil vandaag een foto plaatsen van een boom, een boom die er niet meer is, een
verkeersslachtofferboom bij wijze van spreken.
Het moet ongeveer halfdrie, drie uur geweest zijn vannacht, ik was net aan het
indommelen toen ik plotsklaps een geweldige knal hoorde. Ik was meteen weer een
beetje wakker en ik herinner me dat ik nog dacht: Het onweert alweer verdorie
en tezelfdertijd realiseerde ik me halvelings dat dit toch net iets anders
geklonken had. Ik was evenwel te slaapdronken om op te staan om even te gaan
controleren wat er aan de hand was, ik heb me zalig op de andere zij gedraaid
en heb vredig verder door alle mogelijk onheil heen geslapen. En onheil was er.
Toen ik deze morgen de gordijnen opentrok zag ik meteen dat de boom die voor
ons huis langs de straat stond er niet meer was. Er lagen restanten van een in
stukken gezaagde stam, takken, bladeren, groen samen ooit een valse Christusdoornboom.
Er is blijkbaar een wagen aan volle snelheid tegenaan geknald en daar kon die
boom niet tegen. Gemeentewerklieden die even later aankwamen om alles verder op
te ruimen wisten me te vertellen dat het wrak weggesleept was en dat de
brandweer de boom in stukken gezaagd had en aan de kant gelegd. Over mogelijke
slachtoffers waren zij ook niet op de hoogte. Ik ben er verder ook niet achter
aan gegaan vandaag, ik had het te druk met andere dingen, de juiste toedracht
verneem ik wel in de loop van de week. Ik vind het natuurlijk achteraf gezien
wel jammer dat ik toch niet opgestaan ben na die knal. Dat had misschien wel
fotos opgeleverd die nog net iets spannender waren verdomme toch
Drones het
is een hot onderwerp. Mag het, mag het niet? Wat zijn de regels? Ik heb er tijdens
de voorbije marathon in Kasterlee al wel eens een boven de aankomende atleten
zien hangen en in ons eigenste Lichtaart heb ik onlangs ook gehoord van een
geval van mogelijke tuingluurderij maar zelf heb ik er weinig problemen mee.
Josee ligt nauwelijks ooit in haar blootje te zonnebaden en zelfs als dat het
geval zou zijn met een drone in de lucht ze mag nog steeds gezien worden toch?
Deze morgen stond een kerel met zon ding te spelen op het ondertussen
verwilderde plein waar de Molenkring tot twee seizoenen geleden voetbalde.
Natuurlijk ga ik daar dan op af voor een praatje - eerst had ik stiekem al
enkele fotos gemaakt uiteraard - en ik was verrast door de stabiliteit, de
mogelijkheden en de betrouwbaarheid van dat kleine vliegend tuigje. Er zat een
camera type Gopro onder en ik kon live de beelden zien op het scherm bij de
afstandsbediening. De man was aan het oefenen want hij was bezig met een cursus
om zijn brevet te halen, zo bleek. Het gebruik van drones is immers ondertussen
streng gereglementeerd en gebonden aan de nodige regels en beperkingen. Ik gun
de man zijn plezier en de fotografische mogelijkheden zijn me ook wel
duidelijk. Voorlopig zou ik er niet aan denken mijn dierbare 6D er onder te
hangen en voor beelden uit goedkope prulledingen bedank ik feestelijk maar je
weet maar nooit wat er gebeurt in de toekomst Op het internet heb ik alleszins
al erg mooie shots gezien en dan heb ik het over landschappen en niet over al
dan niet blote madammen J
Is het omdat
het vandaag Moederkesdag is geen idee, maar het lijkt er wel op dat één van
de twee merries die bijna altijd staan te grazen in de wei schuin tegenover het
oefenterrein van de Kempenridders in de Dressenstraat voor de gelegenheid naar
de kapper geweest is. Wat die gedaan heeft met de staart van het arme dier vind
ik maar niks. In plaats van de meestal sierlijk wuivende waaier heeft ie m tot
een dun sprietje gevlochten ziet er niet uit De versiering in de manen
daarentegen lijkt me vrij hip. Dat is dan ook wat ik wilde tonen.
De dieren zijn het ondertussen gewend dat wij telkens wij er langs lopen wel
enige aandacht aan ze besteden en ze komen dan ook steevast naar de omheining
toe. Om op de foto te gaan had ik bij deze gelegenheid misschien wel wat meer
afstand gewild, met wat inzoomen krijg je m er dan even groot op en dan zijn
de verhoudingen wat beter in balans, maar achteruitgaan was geen optie, dan
moest ik doorheen de afsluiting fotograferen Nu moest ik dus leven met dat
typische wat-dicht-bij-de-camera-is-wordt-buiten-proportie-vergroot-effect.
Maar goed, ik zegde het al, wat ik wilde tonen zie je zo nog beter.
Een tijdje
geleden stonden de kranten er vol van, de reuzen en reuzinnen konden op massale
publieke belangstelling rekenen in Antwerpen. Tijdens allerhande andere feesten
in den lande komen er links en rechts ook wel eens reuzen voorbij, maar elke
keer als ze uit de aandacht van publiek en media zijn, verdwijnen ze ook weer
in de anonimiteit.
Wij zijn er toevallig achter gekomen waar al die reuzen verblijven tijdens de
voor hen werkloze dagen. Als vrijwilliger in zorgtehuis Hoevezavel gaan we elke
vrijdag wandelen met de bewoners en occasioneel worden we ook al eens
ingeschakeld voor andere kleine klusjes. Zo kwam het dat ze Josee vroegen even
de was op te hangen vandaag Bingo betrapt. Nu moeten we nog alleen het nummer
van de kamer weten te vinden en dan mag je van ons reuzenfotos verwachten die
een inkijk bieden op hoe een reuzenleven er uitziet buiten de werkuren. Dat de
reuzinnen modebewust zijn en pikante lingerie durven te dragen zagen we bij
deze al
Misschien bedenk ik morgen wel een ander verhaal J
Wij zaten
gezellig te vergaderen in de fotoclub ons lokaal is in de kelder van het OC en we wisten wel
dat het voorspelde onweer in alle hevigheid losgebarsten was, zelfs daar
beneden hoorden wij het kletteren. Net toen collega Jan een telefoontje kreeg
van vrouw en kinderen dat ze toch wel een beetje bang waren en ikzelf ook de
bedenking gemaakt had dat het misschien beter zou zijn toch maar naar huis te
gaan om Josee en Phaido wat morele steun te geven zagen we dat het water begon
binnen te stromen. Tja dat hou je niet tegen, we hebben nog geprobeerd de
buitendeur te blokkeren met matten zandzakjes hadden we niet bij de hand
maar er was geen houden aan, binnen de kortste keren stond het centimeters
hoog. Dan komt de waterfotograaf in mij stiekem weer naar boven en de beste
camera is die welke je bij hebt zeg ik altijd maar, in dit geval de iPhone. Ik
kon het niet laten even de toestand vast te leggen, daarna ben ik ook maar snel
naar huis gereden waar ik verwelkomd werd alsof ik de redding van alle gevaar
had meegebracht Bang van een beetje klank- en lichtspel, die twee
Ik heb het
tot nu toe altijd gehad over lief klein konijntje als ik het had over de langorige
beestjes die vinden dat onze hof ook hun thuis is. Vanaf nu ga ik ze gewoon
konijn noemen, het wordt tijd om de verkleinvorm weg te laten vind ik.
De konijnen-populatie heeft goed geboerd tijdens onze vakantie heb ik gemerkt.
Niet alleen zijn de al gekende individuen weer een beetje bijgekomen maar ook
in aantal zijn ze er op vooruit gegaan. Vier verschillende heb ik er zeker
gezien vandaag en het zou kunnen dat maar daar ben ik niet zeker van.
Ik kan het trouwens niet helpen dat ik regelmatig in culinaire termen begin te
denken als ik er weer eens enkele zie lopen. Ze worden steeds vrijpostiger ook,
ze gaan niet eens meer lopen als ik met de camera dichterbij kom om een
close-up te maken. Ze weten waarschijnlijk dat ik toch niet snel genoeg ben om
ze te vangen en op hulp van Phaido moet ik ook al niet rekenen, die bekijkt ze
zonder veel belangstelling wel van op veilige afstand.
Maar ja konijn met pruimen ?
Josee had
een afspraak in Herentals deze namiddag en ik wilde haar graag tot daar brengen.
Zij zou dan wel met de bus naar huis gaan en zelf had ik zin in enkele uren hydrodoe,
het bekende water-belevings-park aldaar.
Ik wilde mijn verzameling water-fotos nog een beetje aandikken om voldoende
keuzemogelijkheden te hebben voor de audio-visuele reeks die ik in elkaar aan
het knutselen ben voor het salon van onze fotoclub in november.
Meteen toen ik er aankwam had ik al gezien dat het er eigenlijk veel te druk
was, maar ik ben toch even naar binnen gegaan en dit is een van de weinige
fotos die ik er gemaakt heb. De mensen bekijken je zo raar wanneer je als iets
oudere man kinderen staat te fotograferen, of is dat maar een indruk? Het was
mij trouwens verdorie helemaal niet om die kinderen te doen, die liepen altijd
maar door de foto heen
Toen ik na een tiental minuutjes besloten had dat ik het wel gezien had, kreeg
ik een telefoon van het vrouwtje dat zij ook al klaar was. Zo kon ik haar ook
weer oppikken en we zijn samen gezellig iets gaan consumeren bij De Hut aan de
Nete, waar we fotomaatje Alex met wederhelft en dochter tegen het lijf liepen. Zo
werd het toch nog leuk.
en voor de nieuwsgierigaards: in De Hut hebben ze Duvel jawel !!!
groeien
tot in ons huis.
Lang geleden, toen we gezamenlijk beslisten een afsluiting te plaatsen tussen
onze percelen hebben de buren aan hun kant een gewas gezaaid ik ken de naam
niet, en ik wil m ook niet kennen, het is groen en ik haat het dat woekert
en woekert tot in onze veranda merkte ik bij terugkeer uit vakantie.
Ik ben druk doende de vakantiefotos te selecteren en te bewerken en eerlijk
gezegd had ik weinig zin om vandaag op fotojacht te gaan. Ik heb ook wel eens
minder creatieve dagen, ik geef het toe. Dan moet ik me dwingen om aan mijn
zelf opgelegde taak minimaal één foto per dag te voldoen en dan wordt het vaak
moeilijk om snel een geschikt onderwerp te vinden.
Dit rot-gewas frustreert me al langer. De drie meter tussen onze buitenmuur en
de afsluiting worden spelenderwijs overbrugd door de voortwoekerende wortels en
regelmatig probeer ik alles wat aan onze kant omhoog komt kapot te steken, uit
te rukken te vernietigen. Als je dan na enkele weken afwezigheid merkt dat er
zich ondertussen een scheut tussen de muur en de gevlinderde betonnen vloer van
de veranda omhoog gewurmd heeft kan je alleen maar zuchten en tezelfdertijd een
beetje tevreden zijn omdat je weer een onderwerp gevonden hebt om te
fotograferen. Van de nood een deugd maken zeggen we dan.
Iemand een idee hoe ik dat potentiele oerwoud uit mijn huis kan houden?
We zijn
terug thuis. Na een dag Autobahn ellende, met meer files dan ons lief is, was het
al tegen elf uur toen we in Lichtaart aankwamen. Restaurants zijn dan niet meer
open en voor een afhaalpizza had ik na 16 dagen Italie begrijpelijkerwijs
helemaal geen goesting. De fritzaak om de hoek was verdorie ook al gesloten
maar toen bleek de voorzienigheid van moeder de vrouw weer zeer goed van pas te
komen: er is altijd nog wel een prefab, kant en klaar, alleen maar opwarmen-iets
in huis en terwijl zij daar mee bezig was liep ik puur toevallig eens langs de
koelkast. Die trok ik terloops open en tot mijn grote verbazing zag ik daar een
van de weinige dingen die ik in Italie gemist had. Ik heb de schat liefdevol op
tafel gezet naast een er bij horend glas, een tijdlang heb ik er smachtend naar
gekeken, ik kon mij zelfs lang genoeg bedwingen om er eerst deze foto van te
maken en toen Jazeker J
De Marlinger
Waalweg was het doel van onze uitstap vandaag. Er is geen betere manier om dat
van uit Schlanders te doen dan met de trein tot Töll te sporen en dan ben je zo
bij het begin van de wandeling. We hebben als gasten trouwens een Vinscher Card
waarmee je gratis van alle openbaar vervoer mag gebruik maken, alleen voor
Phaido moesten we een extra kaartje kopen.
We konden weer de nodige geocachen verschalken onderweg en we genoten er zeer
van, te meer doordat het niet meer zo overdreven tropisch heet was. Bij de
terugkeer kregen we evenwel de echte reden van die temperatuurval over ons
heen: een knetterend onweer zorgde voor meer dan de gewenste afkoeling. De
plastic regenprullekes die we in de rugzakken hadden bleken ruimschoots
onvoldoende. Dat van mij sneuvelde al bij het aantrekken en het bleek achteraf
nog nauwelijks geschikt om mijn rugzak met camera enigszins te beschermen.
Josee trok zich beter uit de slag en weer op het perron van het station van
Töll aangekomen kon zij er het hardst om lachen.
Grappen met het woord boerka er in zijn niet welkom volgens Josee
Eigenlijk is
het een schande, nadat we al ongeveer 30 jaar meermaals per jaar Schlanders
bezoeken en we de plaats zowat als onze tweede thuis zijn gaan beschouwen was
het vandaag de eerste keer dat we Schloss Schlandersburg bezochten. En dan was
het nog puur toeval. We namen eens, helemaal willekeurig, een variant op een van
de kleine wandelingen in de omgeving en zo stonden we ineens voor de geopende
ingang van dit mooie gerestaureerde middeleeuwse bouwwerk.
Alles wat niet expliciet verboden is, is toegelaten zeg ik altijd maar en dus
zijn we door die geopende deur de binnenkant maar eens gaan bekijken. Het
cultureel centrum van Schlanders is er gehuisvest merkten we en sinds kort ook
de toeristische dienst blijkbaar. We hebben ongestoord de boel kunnen
verkennen, de nodige fotos kunnen maken en zo is deze leemte in ons Schlandersbeeld
ook weer opgevuld. Beter laat dan nooit
Toen we deze
morgen aan het hotel vertrokken was het al dik boven de 30 graden. Dan is de
waterval van Partschins, die niet eens zo erg hoog gelegen is, op het eerste
zicht misschien niet zon aanbevolen plek als uitstapdoel. Verkoeling door de
hoogte krijg je daar dus niet maar door de massa water die er 97 m. naar
beneden dondert, in dit seizoen zon 5000 liter per seconde, krijg je daar een
mini frisse luchtbel in de omgeving, een soort mini-micro-klimaat. Er is
konstant een koele bries die van de waterval komt en de met grote kracht
weggeprojecteerde waternevel zorgt er tot op enkele honderden meters afstand
voor dat je heerlijk koel besprenkeld wordt. We hebben er een uur of twee in
het gras gelegen voor we in het Gasthof Zum Wasserfall de inwendige mens wat
versterkt hebben, en daarna was het tijd voor een nieuwe portie afkoeling
Josee wilde graag al poserend tonen hoe fijn het is en Phaido, die enkele
meters verder nog lag te soezen, had wel gezien dat het baasje de camera
bovenhaalde ( baasje met de rug naar de waterval trouwens om spetters op de
lens te vermijden ), Phaido was evenwel net te laat om naast het vrouwtje op de
foto te gaan.
Met de
hittegolf die we hier in Schlanders meemaken waren we van plan ook vandaag weer
hogerop te gaan om wat mildere temperaturen te zoeken. De wandeling rond de Vernagt
Stausee in het Schnalstal was blijkbaar niet meteen de beste gok. Ook daar werd
het 30 graden.
Over het landschappelijk schoon, de fotomogelijkheden en intensiteit van de
wandeling hoor je ons niets verkeerds zeggen, maar de hitte maakte er toch een
zware tocht van. We hebben dan ook ruim onze tijd genomen, zelden zo vaak tegen
Josee gezegd: Stop, tijd voor een foto. De Vernagt See is natuurlijk prachtig
met de unieke smaragd-appelblauw-zeegroene kleur en ik heb dan ook een
bijzonder rijke foto-oogst binnengehaald. Overzichtsfotos, details en ook
diverse panoramas. Om die uitgebreid te gaan bewerken heb ik hier geen tijd,
het avondeten en de bar nadien weet je J Gewoon de Jpgs recht uit het
toestel aan elkaar stitchen en klaar is kees. Drie kwart van de rondwandeling
was al achter de rug toen dit beeld voorbij kwam. Ik kon t te pakken krijgen
in 8 staande fotos. De panoramafuntie van Photoshop deed de rest.
Tegenlicht
is altijd mooi natuurlijk en het mag dan ook geen verwondering wekken dat ik
deze morgen, onderweg naar Sulden ( Sulden Italie, niet Sölden Oostenrijk voor
alle duidelijkheid ), bij een van de eerste bochten voorbij Gomagoi een
fotostop heb ingelast. Ik reed, ik keek, ik zag de pracht en ik remde De
Suldenbach komt daar in vele trapjes van de berg gedonderd en rond tien uur in
de ochtend fotografeer je er pal in de zon. Die kon ik dan ook maar beter
buiten beeld houden.
Ik ben bezig met een serie rond water in al zijn verschijningsvormen remember
en dit plaatje kon ik niet laten liggen. Ik wilde een grote scherptediepte om
het bulderende water over de gehele lengte scherp te hebben en een met lange
sluitertijd satijnzacht gemaakte waterstoom was niet de bedoeling, integendeel
om de kracht van het water te illustreren koos ik voor een heel korte
sluitertijd zodat de beweging bevroren wordt. Dat de rest van de foto daardoor
nogal donker uitvalt vind ik niet eens zo erg. Er is nog groen in de omgeving
en daar doe ik het wel mee.
De gegevens: f 14 1/1250 ISO 500
We
zijn vandaag het Martelldal ingereden ( klemtoon op de tweede lettergreep heren
VRT-Giro-reporters J ). De hoofdreden was dat we de hitte beneden in
het dal wilden ontvluchten, maar anderzijds is het ook zo dat we de wandeling
van het dal-einde omhoog naar de Martellerhütte ieder jaar wel eens willen
inlassen in ons bezoek aan de regio, vaste prik. Dit is zonder meer een van de
meest lonende tochten die je in de buurt kan ondernemen.
Voor mijn bijdrage aan het AV-gedeelte voor het salon van onze fotoclub ben ik
van plan iets te doen rond het thema water en dan kun je in de bergen ook wel
interessante plaatjes scoren natuurlijk. Snelstromende bergriviertjes, meertjes
klein en groot, watervallen er is keus zat voor de schietgrage fotograaf. Ongeveer
halfweg Zufallhütte richting Martellerhütte loop je quasi onder deze joekel van
een waterval. Ik heb er lang gestaan, wel 100 fotos gemaakt maar selecteren
anex bewerken doe ik wel als ik terug thuis ben. Voorlopig wil ik dit plaatje
wel delen, recht uit het toestel.
Morgen wordt het nog heter hier beneden zeggen ze, dus wij gaan weer naar
boven. Sulden staat op het programma
PS. Voor de niet ingewijden: AV staat voor Audio-Visuele projectie, op een
scherm geprojecteerde fotoreeks die ondersteund wordt door aangepaste muziek en
waar desnoods ook bewegende beelden en/of allerhande effecten in verwerkt mogen
zijn, creativiteit kent geen grenzen.
Vanaf morgen
wordt het hier weer snikheet en vandaag zou het nog een beetje wisselvallig
blijven met in de namiddag steeds breder wordende opklaringen. De
hoogtewandelingen om de hitte te ontlopen hebben we dus een beetje uitgesteld
en we zijn de hele dag beneden gebleven om wat geocachen op te pikken en
wat plekjes te bezoeken die we tot nu toe overgeslaan hadden. Enerzijds hebben
we ons dat beklaagd want het werd toch een flink eind boven de 30° maar
anderzijds ontdek je toch altijd weer nieuwe leuke dingen en dat is dan weer
mooi meegenomen.
Langs de wandelweg nummer 19 van Göflan richting Holzbrück kwamen we gedurende
enkele honderden meters langs een soort openlucht tentoonstelling gewandeld. We
hadden eerder al kennis gemaakt met de indiaan in Prad maar hier woont
blijkbaar ook een kunstenaar die met stenen, hout en alles wat hij vindt objecten
in elkaar knutselt waar hij bepaalde eigenschappen aan toekent. Toen de man
onze interesse zag en misschien een verkoop rook hebben we er even mee gepraat.
Alles heeft een ziel beweert ie.
Josee kan dus maar beter oppassen voor de slang die uit de boom neerdaalt en uit
de eieren van wit marmer zullen binnenkort kleine draakjes komen. Het beeld
naast haar lijkt zo van het Paaseiland te komen en het voorspelt niet veel
goeds terwijl de verkeersborden de onzin en de overdreven regelgeving van onze
tijden moeten symboliseren. Phaido vond het wel een aardige man, maar hij
geloofde niks van zijn verhalen, wij ook niet trouwens.
