Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
14-08-2015
14 augustus Reuzenwas
Een tijdje
geleden stonden de kranten er vol van, de reuzen en reuzinnen konden op massale
publieke belangstelling rekenen in Antwerpen. Tijdens allerhande andere feesten
in den lande komen er links en rechts ook wel eens reuzen voorbij, maar elke
keer als ze uit de aandacht van publiek en media zijn, verdwijnen ze ook weer
in de anonimiteit.
Wij zijn er toevallig achter gekomen waar al die reuzen verblijven tijdens de
voor hen werkloze dagen. Als vrijwilliger in zorgtehuis Hoevezavel gaan we elke
vrijdag wandelen met de bewoners en occasioneel worden we ook al eens
ingeschakeld voor andere kleine klusjes. Zo kwam het dat ze Josee vroegen even
de was op te hangen vandaag Bingo betrapt. Nu moeten we nog alleen het nummer
van de kamer weten te vinden en dan mag je van ons reuzenfotos verwachten die
een inkijk bieden op hoe een reuzenleven er uitziet buiten de werkuren. Dat de
reuzinnen modebewust zijn en pikante lingerie durven te dragen zagen we bij
deze al
Misschien bedenk ik morgen wel een ander verhaal J
Wij zaten
gezellig te vergaderen in de fotoclub ons lokaal is in de kelder van het OC en we wisten wel
dat het voorspelde onweer in alle hevigheid losgebarsten was, zelfs daar
beneden hoorden wij het kletteren. Net toen collega Jan een telefoontje kreeg
van vrouw en kinderen dat ze toch wel een beetje bang waren en ikzelf ook de
bedenking gemaakt had dat het misschien beter zou zijn toch maar naar huis te
gaan om Josee en Phaido wat morele steun te geven zagen we dat het water begon
binnen te stromen. Tja dat hou je niet tegen, we hebben nog geprobeerd de
buitendeur te blokkeren met matten zandzakjes hadden we niet bij de hand
maar er was geen houden aan, binnen de kortste keren stond het centimeters
hoog. Dan komt de waterfotograaf in mij stiekem weer naar boven en de beste
camera is die welke je bij hebt zeg ik altijd maar, in dit geval de iPhone. Ik
kon het niet laten even de toestand vast te leggen, daarna ben ik ook maar snel
naar huis gereden waar ik verwelkomd werd alsof ik de redding van alle gevaar
had meegebracht Bang van een beetje klank- en lichtspel, die twee
Ik heb het
tot nu toe altijd gehad over lief klein konijntje als ik het had over de langorige
beestjes die vinden dat onze hof ook hun thuis is. Vanaf nu ga ik ze gewoon
konijn noemen, het wordt tijd om de verkleinvorm weg te laten vind ik.
De konijnen-populatie heeft goed geboerd tijdens onze vakantie heb ik gemerkt.
Niet alleen zijn de al gekende individuen weer een beetje bijgekomen maar ook
in aantal zijn ze er op vooruit gegaan. Vier verschillende heb ik er zeker
gezien vandaag en het zou kunnen dat maar daar ben ik niet zeker van.
Ik kan het trouwens niet helpen dat ik regelmatig in culinaire termen begin te
denken als ik er weer eens enkele zie lopen. Ze worden steeds vrijpostiger ook,
ze gaan niet eens meer lopen als ik met de camera dichterbij kom om een
close-up te maken. Ze weten waarschijnlijk dat ik toch niet snel genoeg ben om
ze te vangen en op hulp van Phaido moet ik ook al niet rekenen, die bekijkt ze
zonder veel belangstelling wel van op veilige afstand.
Maar ja konijn met pruimen ?
Josee had
een afspraak in Herentals deze namiddag en ik wilde haar graag tot daar brengen.
Zij zou dan wel met de bus naar huis gaan en zelf had ik zin in enkele uren hydrodoe,
het bekende water-belevings-park aldaar.
Ik wilde mijn verzameling water-fotos nog een beetje aandikken om voldoende
keuzemogelijkheden te hebben voor de audio-visuele reeks die ik in elkaar aan
het knutselen ben voor het salon van onze fotoclub in november.
Meteen toen ik er aankwam had ik al gezien dat het er eigenlijk veel te druk
was, maar ik ben toch even naar binnen gegaan en dit is een van de weinige
fotos die ik er gemaakt heb. De mensen bekijken je zo raar wanneer je als iets
oudere man kinderen staat te fotograferen, of is dat maar een indruk? Het was
mij trouwens verdorie helemaal niet om die kinderen te doen, die liepen altijd
maar door de foto heen
Toen ik na een tiental minuutjes besloten had dat ik het wel gezien had, kreeg
ik een telefoon van het vrouwtje dat zij ook al klaar was. Zo kon ik haar ook
weer oppikken en we zijn samen gezellig iets gaan consumeren bij De Hut aan de
Nete, waar we fotomaatje Alex met wederhelft en dochter tegen het lijf liepen. Zo
werd het toch nog leuk.
en voor de nieuwsgierigaards: in De Hut hebben ze Duvel jawel !!!
groeien
tot in ons huis.
Lang geleden, toen we gezamenlijk beslisten een afsluiting te plaatsen tussen
onze percelen hebben de buren aan hun kant een gewas gezaaid ik ken de naam
niet, en ik wil m ook niet kennen, het is groen en ik haat het dat woekert
en woekert tot in onze veranda merkte ik bij terugkeer uit vakantie.
Ik ben druk doende de vakantiefotos te selecteren en te bewerken en eerlijk
gezegd had ik weinig zin om vandaag op fotojacht te gaan. Ik heb ook wel eens
minder creatieve dagen, ik geef het toe. Dan moet ik me dwingen om aan mijn
zelf opgelegde taak minimaal één foto per dag te voldoen en dan wordt het vaak
moeilijk om snel een geschikt onderwerp te vinden.
Dit rot-gewas frustreert me al langer. De drie meter tussen onze buitenmuur en
de afsluiting worden spelenderwijs overbrugd door de voortwoekerende wortels en
regelmatig probeer ik alles wat aan onze kant omhoog komt kapot te steken, uit
te rukken te vernietigen. Als je dan na enkele weken afwezigheid merkt dat er
zich ondertussen een scheut tussen de muur en de gevlinderde betonnen vloer van
de veranda omhoog gewurmd heeft kan je alleen maar zuchten en tezelfdertijd een
beetje tevreden zijn omdat je weer een onderwerp gevonden hebt om te
fotograferen. Van de nood een deugd maken zeggen we dan.
Iemand een idee hoe ik dat potentiele oerwoud uit mijn huis kan houden?
We zijn
terug thuis. Na een dag Autobahn ellende, met meer files dan ons lief is, was het
al tegen elf uur toen we in Lichtaart aankwamen. Restaurants zijn dan niet meer
open en voor een afhaalpizza had ik na 16 dagen Italie begrijpelijkerwijs
helemaal geen goesting. De fritzaak om de hoek was verdorie ook al gesloten
maar toen bleek de voorzienigheid van moeder de vrouw weer zeer goed van pas te
komen: er is altijd nog wel een prefab, kant en klaar, alleen maar opwarmen-iets
in huis en terwijl zij daar mee bezig was liep ik puur toevallig eens langs de
koelkast. Die trok ik terloops open en tot mijn grote verbazing zag ik daar een
van de weinige dingen die ik in Italie gemist had. Ik heb de schat liefdevol op
tafel gezet naast een er bij horend glas, een tijdlang heb ik er smachtend naar
gekeken, ik kon mij zelfs lang genoeg bedwingen om er eerst deze foto van te
maken en toen Jazeker J
De Marlinger
Waalweg was het doel van onze uitstap vandaag. Er is geen betere manier om dat
van uit Schlanders te doen dan met de trein tot Töll te sporen en dan ben je zo
bij het begin van de wandeling. We hebben als gasten trouwens een Vinscher Card
waarmee je gratis van alle openbaar vervoer mag gebruik maken, alleen voor
Phaido moesten we een extra kaartje kopen.
We konden weer de nodige geocachen verschalken onderweg en we genoten er zeer
van, te meer doordat het niet meer zo overdreven tropisch heet was. Bij de
terugkeer kregen we evenwel de echte reden van die temperatuurval over ons
heen: een knetterend onweer zorgde voor meer dan de gewenste afkoeling. De
plastic regenprullekes die we in de rugzakken hadden bleken ruimschoots
onvoldoende. Dat van mij sneuvelde al bij het aantrekken en het bleek achteraf
nog nauwelijks geschikt om mijn rugzak met camera enigszins te beschermen.
Josee trok zich beter uit de slag en weer op het perron van het station van
Töll aangekomen kon zij er het hardst om lachen.
Grappen met het woord boerka er in zijn niet welkom volgens Josee
Eigenlijk is
het een schande, nadat we al ongeveer 30 jaar meermaals per jaar Schlanders
bezoeken en we de plaats zowat als onze tweede thuis zijn gaan beschouwen was
het vandaag de eerste keer dat we Schloss Schlandersburg bezochten. En dan was
het nog puur toeval. We namen eens, helemaal willekeurig, een variant op een van
de kleine wandelingen in de omgeving en zo stonden we ineens voor de geopende
ingang van dit mooie gerestaureerde middeleeuwse bouwwerk.
Alles wat niet expliciet verboden is, is toegelaten zeg ik altijd maar en dus
zijn we door die geopende deur de binnenkant maar eens gaan bekijken. Het
cultureel centrum van Schlanders is er gehuisvest merkten we en sinds kort ook
de toeristische dienst blijkbaar. We hebben ongestoord de boel kunnen
verkennen, de nodige fotos kunnen maken en zo is deze leemte in ons Schlandersbeeld
ook weer opgevuld. Beter laat dan nooit
Toen we deze
morgen aan het hotel vertrokken was het al dik boven de 30 graden. Dan is de
waterval van Partschins, die niet eens zo erg hoog gelegen is, op het eerste
zicht misschien niet zon aanbevolen plek als uitstapdoel. Verkoeling door de
hoogte krijg je daar dus niet maar door de massa water die er 97 m. naar
beneden dondert, in dit seizoen zon 5000 liter per seconde, krijg je daar een
mini frisse luchtbel in de omgeving, een soort mini-micro-klimaat. Er is
konstant een koele bries die van de waterval komt en de met grote kracht
weggeprojecteerde waternevel zorgt er tot op enkele honderden meters afstand
voor dat je heerlijk koel besprenkeld wordt. We hebben er een uur of twee in
het gras gelegen voor we in het Gasthof Zum Wasserfall de inwendige mens wat
versterkt hebben, en daarna was het tijd voor een nieuwe portie afkoeling
Josee wilde graag al poserend tonen hoe fijn het is en Phaido, die enkele
meters verder nog lag te soezen, had wel gezien dat het baasje de camera
bovenhaalde ( baasje met de rug naar de waterval trouwens om spetters op de
lens te vermijden ), Phaido was evenwel net te laat om naast het vrouwtje op de
foto te gaan.
Met de
hittegolf die we hier in Schlanders meemaken waren we van plan ook vandaag weer
hogerop te gaan om wat mildere temperaturen te zoeken. De wandeling rond de Vernagt
Stausee in het Schnalstal was blijkbaar niet meteen de beste gok. Ook daar werd
het 30 graden.
Over het landschappelijk schoon, de fotomogelijkheden en intensiteit van de
wandeling hoor je ons niets verkeerds zeggen, maar de hitte maakte er toch een
zware tocht van. We hebben dan ook ruim onze tijd genomen, zelden zo vaak tegen
Josee gezegd: Stop, tijd voor een foto. De Vernagt See is natuurlijk prachtig
met de unieke smaragd-appelblauw-zeegroene kleur en ik heb dan ook een
bijzonder rijke foto-oogst binnengehaald. Overzichtsfotos, details en ook
diverse panoramas. Om die uitgebreid te gaan bewerken heb ik hier geen tijd,
het avondeten en de bar nadien weet je J Gewoon de Jpgs recht uit het
toestel aan elkaar stitchen en klaar is kees. Drie kwart van de rondwandeling
was al achter de rug toen dit beeld voorbij kwam. Ik kon t te pakken krijgen
in 8 staande fotos. De panoramafuntie van Photoshop deed de rest.
Tegenlicht
is altijd mooi natuurlijk en het mag dan ook geen verwondering wekken dat ik
deze morgen, onderweg naar Sulden ( Sulden Italie, niet Sölden Oostenrijk voor
alle duidelijkheid ), bij een van de eerste bochten voorbij Gomagoi een
fotostop heb ingelast. Ik reed, ik keek, ik zag de pracht en ik remde De
Suldenbach komt daar in vele trapjes van de berg gedonderd en rond tien uur in
de ochtend fotografeer je er pal in de zon. Die kon ik dan ook maar beter
buiten beeld houden.
Ik ben bezig met een serie rond water in al zijn verschijningsvormen remember
en dit plaatje kon ik niet laten liggen. Ik wilde een grote scherptediepte om
het bulderende water over de gehele lengte scherp te hebben en een met lange
sluitertijd satijnzacht gemaakte waterstoom was niet de bedoeling, integendeel
om de kracht van het water te illustreren koos ik voor een heel korte
sluitertijd zodat de beweging bevroren wordt. Dat de rest van de foto daardoor
nogal donker uitvalt vind ik niet eens zo erg. Er is nog groen in de omgeving
en daar doe ik het wel mee.
De gegevens: f 14 1/1250 ISO 500
We
zijn vandaag het Martelldal ingereden ( klemtoon op de tweede lettergreep heren
VRT-Giro-reporters J ). De hoofdreden was dat we de hitte beneden in
het dal wilden ontvluchten, maar anderzijds is het ook zo dat we de wandeling
van het dal-einde omhoog naar de Martellerhütte ieder jaar wel eens willen
inlassen in ons bezoek aan de regio, vaste prik. Dit is zonder meer een van de
meest lonende tochten die je in de buurt kan ondernemen.
Voor mijn bijdrage aan het AV-gedeelte voor het salon van onze fotoclub ben ik
van plan iets te doen rond het thema water en dan kun je in de bergen ook wel
interessante plaatjes scoren natuurlijk. Snelstromende bergriviertjes, meertjes
klein en groot, watervallen er is keus zat voor de schietgrage fotograaf. Ongeveer
halfweg Zufallhütte richting Martellerhütte loop je quasi onder deze joekel van
een waterval. Ik heb er lang gestaan, wel 100 fotos gemaakt maar selecteren
anex bewerken doe ik wel als ik terug thuis ben. Voorlopig wil ik dit plaatje
wel delen, recht uit het toestel.
Morgen wordt het nog heter hier beneden zeggen ze, dus wij gaan weer naar
boven. Sulden staat op het programma
PS. Voor de niet ingewijden: AV staat voor Audio-Visuele projectie, op een
scherm geprojecteerde fotoreeks die ondersteund wordt door aangepaste muziek en
waar desnoods ook bewegende beelden en/of allerhande effecten in verwerkt mogen
zijn, creativiteit kent geen grenzen.
Vanaf morgen
wordt het hier weer snikheet en vandaag zou het nog een beetje wisselvallig
blijven met in de namiddag steeds breder wordende opklaringen. De
hoogtewandelingen om de hitte te ontlopen hebben we dus een beetje uitgesteld
en we zijn de hele dag beneden gebleven om wat geocachen op te pikken en
wat plekjes te bezoeken die we tot nu toe overgeslaan hadden. Enerzijds hebben
we ons dat beklaagd want het werd toch een flink eind boven de 30° maar
anderzijds ontdek je toch altijd weer nieuwe leuke dingen en dat is dan weer
mooi meegenomen.
Langs de wandelweg nummer 19 van Göflan richting Holzbrück kwamen we gedurende
enkele honderden meters langs een soort openlucht tentoonstelling gewandeld. We
hadden eerder al kennis gemaakt met de indiaan in Prad maar hier woont
blijkbaar ook een kunstenaar die met stenen, hout en alles wat hij vindt objecten
in elkaar knutselt waar hij bepaalde eigenschappen aan toekent. Toen de man
onze interesse zag en misschien een verkoop rook hebben we er even mee gepraat.
Alles heeft een ziel beweert ie.
Josee kan dus maar beter oppassen voor de slang die uit de boom neerdaalt en uit
de eieren van wit marmer zullen binnenkort kleine draakjes komen. Het beeld
naast haar lijkt zo van het Paaseiland te komen en het voorspelt niet veel
goeds terwijl de verkeersborden de onzin en de overdreven regelgeving van onze
tijden moeten symboliseren. Phaido vond het wel een aardige man, maar hij
geloofde niks van zijn verhalen, wij ook niet trouwens.
Zoals in
alle toeristische plekken ter wereld is het ook in Schlanders toevallig op het
moment van de grootste vakantiedrukte de periode van de zomersolden. Je hebt er
geen idee van wat alle spullen in de winkels eerder in het jaar hebben gekost
maar met grote beloften van vet afgeprijsde spullen worden potentiele klanten
de winkels ingelokt. Ik heb sowieso al helemaal niks met winkelen of shoppen en
om mee te doen aan een soldenjachthoef
je zeker niet tot bij mij te komen. Josee is des te meer gevoelig voor dat
soort uitdagingen.
Toen we rond vier uur na een pittige bergwandeling terug in het stadje kwamen
en ik recht op het terras van het hotel afstevende om van een welverdiende
grote pint te genieten vond zij nog de energie om in een van die winkels binnen
te glippen waar dezelfde 50 tot 70 procent korting belovende affiche buiten hing
die er aan 3 andere winkels in de buurt ook hangt. Oke, ik laat ze in zon
geval maar begaan, ik geniet van mijn biertje en daarna van een tweede als het
moet en tegen dat de koopwoede over is, gelukkig meestal zonder buit, komt ze
vanzelf wel weer naast me zitten om een cappuccino of een fruitsapje te
bestellen.
Van
Lazise aan het Gardameer naar Schlanders in Süd Tirol is een kleine 200 km. We
wilden het rustig doen en hadden beslist van langs kleine wegen en weggetjes de
afstand te overbruggen. Als motorrijder heb ik in die regio menige rit gereden
en ik weet er mijn weg nog wel te vinden, vandaar dat ik de aanwijzingen van de
GPS-madam vaak negeerde om mijn eigen ding te doen. Het werd een mooie tocht
tot we op de afdaling van de Gampenpas richting Lana plots op de staart van een
file stootten. Er was een ongeval gebeurd blijkbaar, nogal ernstig sijpelde
langzaam door. Na vijf minuutjes stilstaan zagen we een reddingshelicopter die
een team medisch personeel naar beneden liet zakken. Ik kon het niet laten om
het te fotograferen hoewel dit misschien een beetje respectloos zou kunnen
overkomen voor mogelijke slachtoffers. Het bleek te gaan om twee motorrijders
vernamen we nog wat later. Toen de file na goed drie kwartier weer in beweging
kwam en we voorbij de plek van het ongeval kwamen zagen we pas hoe erg het moet
geweest zijn, brokstukken van twee totaal verhakkelde race-machines lagen
tegen, onder en rond de vangrail langs weerszijden van de rijweg en ik durf
niet te denken aan het lot van de rijders. Morgen lezen we het wel in een klein
berichtje in de krant hier.
Josee is er
in geslaagd mij vandaag iets te laten doen waarvan ik gedacht had dat het me nooit
ofte never zou overkomen. Ik ben op het strand gaan liggen niksen. We hadden al
enkele redelijk gevulde dagen achter de rug en daarenboven was het de hele tijd
ook net iets te warm als je het ons vraagt. Een luie dag inlassen was dus aan
de orde als het van Josee afhing en hoewel ik een pittige geocache-tocht had
gepland heb ik me laten overhalen. Op een plek die niet geclaimd is als
exclusief voorbehouden voor de diverse luxe-campings en hotels, maar waar
hondjes die in het water gaan worden getolereerd, hebben wij ons dekentje
uitgespreid en nadat ik met Phaido een zwemtochtje had gepleegd zijn we een
tijdje heerlijk samen gaan doen wat miljoenen vakantiegangers op alle stranden
van de planeet weken aan een stuk doen, namelijk liggen zonnen en euhhh verder
niks. Er weze bij verteld dat ik toch een plaatsje had uitgezocht dat min of
meer in de schaduw van enkele bomen lag.
Phaido vond het heerlijk dat ie voor een keer eens vast tegen het baasje mocht
komen liggen. Ik vond dat zelf ook niet verkeerd en tussendoor, als ik mijn
ogen en oren even open deed genoot ik van het uitzicht over het meer, de
ritselende bladeren boven me, het geluid van de krekels en het schone vrouwvolk
dat de hele tijd overal te bewonderen was. Al bij al vond ik het niet eens zon
erge beproeving.
In onze
kennissenkring ken ik enkele koppels waarvan de relatie aan het Gardameer is
begonnen. Het fenomeen vakantieliefje wordt wel vaker bezongen, maar in sommige
gevallen wordt het meer dan dat. Of het met Phaido en zijn nieuwe vriendinnetje
ook zo een vaart zal lopen blijft nog af te wachten, er lijkt wel iets moois te
groeien.
Onze viervoetige vriend is niet meteen een held als er nieuwe dingen in zijn
leven komen. Thuis zwemmen in een vennetje met vlak en rustig water, jazeker,
maar als er golfjes zijn zoals aan het Gardameer, dan was er meer nodig dan
onze aansporingen om hem in het water te krijgen. Als ie in de buurt komt van
andere honden is ie ook niet meteen de meest sociale, hij houdt de nodige
reserve en meestal ook de nodige afstand. Die twee eigenschappen werden vandaag
zeer onverwacht helemaal doorbroken. Mirra is een teefje die al enkele dagen
komt zwemmen en spelen op de plek waar wij Phaido ook in het meer willen laten
en vandaag klikte het. Is het omdat ie indruk wil maken? Feit is dat ie samen
met Mirra al stoeiend en de golven negerend zonder enige aarzeling het water in
dook. Honden hebben op seksueel gebied ook minder remmingen dan mensen bleek
maar weer eens want al spelend en snuffelend op de meest interessante plekken
leken ze de rest van de wereld een tijd lang helemaal te vergeten. Benieuwd wat
het morgen wordt.
Als je van
Lazise langs het meer richting Pachengo wandelt loop je enkele honderden meters
voorbij La Quercia voorbij een gesloten en helemaal vervallen camping.
Projectontwikkelaars hebben zonder twijfel al veel begerige blikken op dit
perceel laten vallen en ik kan me voorstellen dat urbex-fotografen ook al wel
enkele gaten in de omheining ontdekt hebben. Ik had als gewoon voorbij
wandelende geïnteresseerde eergisteren al opgemerkt dat de restanten van die
steiger wel eens een dankbaar onderwerp zouden kunnen zijn en met de
schitterende zonsondergang die we vandaag mochten beleven was de link snel
gelegd. Ik had mijn tijdstip vrij goed geprikt zodat ik niet lang moest wachten
om dit moment mee te pikken. Dit is de nauwelijks bewerkte foto, zoals ie uit
mijn toestel komt. Wat meer uitgebreid bewerken doe ik wel als ik thuis kom en
ik de PC met een beter scherm en de collectie Nik-filters ter beschikking heb.
De zon was toch nog vrij fel om er knal tegenin te fotograferen zodat ik een
erg kleine ISO-waarde moest kiezen en ook het diafragma moest ik erg knijpen om
de belichting in toom te houden. Voor de liefhebbers wil ik de waarden wel meegeven:
ISO 100 - f 10 1/200
Fervente en
geroutineerde wwaterskiërs zullen hier zonder twijfel veel opmerkingen bij
hebben en stellen dat ze nog erg veel te leren heeft. Julie heeft nog niet de
meest gracieuze houding als ze achter de boot hangt. Maar of dat haar op
dit moment kan deren durf ik te betwijfelen. Dit is haar moment van glorie. De
tweede keer dat ze het probeert op het Gardameer en jawel hoor ze is er in
geslaagd uit het water op te staan en recht te blijven. De glimlach op haar
gezichtje vertelt boekdelen, om de heer Obama te parafraseren: " Yes I can "
We hebben er
vandaag een rustige dag van gemaakt. Een wandelingetje langs het meer tot bij
La Quercia waar Michael met vrouwje en kinderen verblijft, een beetje varen,
gezien hoe goed Jefke al kan waterskien, wat in Lazise rondgehangen en enkele
koele biertjes gedronken ( ze hebben hier geen Duvel, dat is een minpunt ), met
zn allen samen gaan eten en tenslotte iets wat in Italie zeker niet mag
ontbreken: gelati, ijs !!! Phaido weet dat ook te smaken hebben we
ondertussen geleerd en een potje vanille moest er dus ook bij voor onze schat.
