Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
06-08-2014
06 augustus Roodborstje
Gelukkig
begon de dag nog droog, zodat we zonder regenkledij of paraplu ons rondje
Smallebroeken konden afwerken deze morgen. Terug thuis gekomen bleef ik nog een
tijdje met de camera onder de pergola zitten en dit roodborstje dat ik al
enkele weken regelmatig kan observeren in onze tuin was ook weer present. Ik ga
er van uit dat het steeds hetzelfde vogeltje is want ze zijn erg territoriaal
naar het schijnt en ze verdedigen hun domein nogal agressief. Hij leek ook
helemaal niet bang want toen ik met de telelens op mijn toestel dichterbij kwam
bleef ie gewoon zitten. Met zijn pientere donkere oogjes bleef ie me wel in de
gaten houden, maar ik was helemaal niks slechts van plan, gewoon enkele keren
klikken
Als de
weersvoorspelling enkele dagen op voorhand een redelijke zekerheid geeft op een
mooie en zonnige dag hou je ons niet aan huis. Deze keer hadden we samen met
schoonbroer Swa, zijn vrouwtje Monique en dochter Jill weer een dagje zee
gepland. Vandaag kozen we voor Zeeland, niet alleen voor de afwisseling, maar
ook omdat daar nog ruimte is om de hondjes op het strand te laten rennen. Via
de Oesterdam, de Krammersluizen, en Bruinisse overal tussenstops en fotos
belandden we uiteindelijk in Ouddorp voor een fikse strandwandeling. Strikt
genomen is Ouddorp trouwens al niet meer Zeeland maar Zuid Holland, maar dat
detail doet er wat ons betreft nauwelijks toe.
Deze foto van Swa die met de schoenen in de hand langs de waterlijn wandelt zou
de indruk kunnen wekken dat het een behoorlijk industriele omgeving is daar,
maar niets is minder waar Door de foto met een pittige telelens te maken wordt
alles in de verte samengeperst en de vage contouren van de haven van Rotterdam
in de achtergrond komen op die manier net iets prominenter in beeld, in
wekelijkheid was het slechts een nauwelijks storend detail op meer dan 10 km
afstand in vogelvlucht.
Na een ommetje over de Zeelandbrug alweer fotos J - en een heerlijk avondmaal in een
restaurant in Colijnsplaat verliep ook de rest van de terugreis voorspoedig
zodat we alweer kunnen terugblikken op een geslaagde dag. Facebook-vrienden
weten dat ze zich binnenkort weer kunnen verwachten aan een nieuw album.
Deze
jongedame is de ontsnappingskoningin van de Smallebroeken, de miss Houdini van
het plaatselijke schapenbestand. Het was deze morgen al de tweede keer deze
week dat we haar tegenkwamen tijdens de wandeling, parmantig over de zandweg
lopend in plaats van 100 m. verderop samen met haar gezellinnen achter de
omheining rustig te grazen. Ik neem tenminste aan dat het dezelfde is als
vorige woensdag. Zelfde snuitje, zelfde grote ogen, zelfde jas, zelfde
schoeisel het zal wel Ik heb ook de foto die ik er toen van maakte vergeleken
met deze trouwens, zeer gelijkend. We hebben ook deze keer met zijn drieën, het
vrouwtje, Phaido en ikzelf, het stoute wicht weer naar veiligere oorden
gedreven en de afsluiting van de wei terloops ook nog eens goed bekeken. Maar daar
was op het eerste zicht niets verkeerd mee. Als we de boer binnenkort nog eens
zien zullen we hem vertellen dat er een zeer eigenwijze madam rondloopt in zijn
kudde, eentje die een geheime ontsnappingsroute kent.
Ik zat
rustig voor mijn computer enkel fotos te fatsoeneren toen ik een telefoontje
kreeg. Goede vrienden, collega geocachers uit Lommel, waren in de buurt enkele
dingen aan het zoeken en ze hadden daar enige problemen mee. Meer was er niet
nodig om me vijf minuten later als adviserend lid van het Limburgs team te zien
meelopen in hun zoektocht. In de omgeving van Lichtaart en Kasterlee zijn er
nauwelijks nog cachen die ik niet gevonden heb en ik vond het dan ook fijn eens
mee te wandelen met lieden die veel meer ervaring hebben dan ikzelf en die,
naar ik merkte, ook wel eens op de sukkel zijn. Meer dan enkele corrigerende
tips geven zou ik niet doen had ik me voorgenomen, dat wilden ze ook niet
trouwens, maar mijn terreinkennis kwam wel van pas om ze er o.a. terloops op te
attenderen dat er vlakbij nog een tradje ( = traditionele geocache ) verborgen
zat dat ze niet in hun planning hadden opgenomen. Ze moesten dan wel door de -
gelukkig droge - bedding van de Rulloop en dat wilde ik best fotograferen
De professionele benadering van de overtocht was een fotoshoot waard vond ik. Anne
Marie had Jackie middels enkele liefdevolle stoten onder zijn achterste
geholpen om boven te geraken waarop Jackie op zijn beurt een stevige tak bereid
vond om te fungeren als veilige grip om Anne Marie omhoog te hijsen.
Ze zijn er
nog, maar je moet ze weten te vinden, de plekjes waar je zelfs in het week-end
rustig en ongestoord een zwempartijtje kan gunnen aan je viervoeter. Labradors
en Golden Retrievers zijn waterhonden, en voor Phaido is elk wateroppervlak een
uitdaging. We gaan regelmatig samen zwemmen, o.a. in de Melle in Turnhout ,
maar vandaag kozen we voor deze afgelegen plas verscholen in de bossen tussen
Kasterlee en Retie, je ziet daar nooit volk, zelfs niet op een mooie zaterdag
en dat is wel net zo prettig als je ongestoord wil ravotten met de woef. Het helpt
als je de interessante locaties waar je toevallig voorbij loopt tijdens het
geocachen opslaat in je achterhoofd. Phaido weet dit te appreciëren en hij
geniet van de gelegenheid, voor het baasje opent het de nodige
fotomogelijkheden natuurlijk.
Met de 24-105 op mijn toestel had ik niet voldoende groothoek om, met de rug
tegen een braamstruik staande, de ganse breedte van deze scene in één keer te
vatten. Een panorama-foto samengesteld uit twee horizontale opnames was in dit
geval de oplossing, achteruit gaan was immers geen optie. Eerlijkheidshalve
moet ik er bij vertellen dat de hemel redelijk uitgebeten was, geen grijs-verloopfilter
in de fototas he. Ik heb daarom de waarheid nog maar eens geweld aan gedaan en uit
mijn map met mooie luchten geput om er iets toonbaars in te foto-shoppen. J
Vuurspin
het moet bij arachnofielen en andere geïnteresseerde insect-liefhebbers een
belletje doen rinkelen. Het haalde nog niet zo lang geleden de kranten. Door
natuurliefhebbers werd geprobeerd een hele kolonie zeer zeldzame vuurspinnen te
verhuizen omdat de oprukkende industrie hun woongebied ging vernielen. De
aanvankelijk geheim gehouden plaats zou hier ongeveer geweest zijn.
Op deze godvergeten plek ergens midden in het bouwrijp gemaakte, maar nog
grotendeels braakliggende nieuwe industriegebied Kristalpark in Lommel kwamen
we terecht omdat we een geocache wilden zoeken die er verborgen zat. ( Voor de
mede hobbyisten de GC53AFC ) Ik vrees dat ik de verkeerde aanvalsroute
uitgekozen had, want ik moest toch een heel eind door de wildernis sukkelen om
er te geraken. Het vrouwtje was wijselijk op het fietspad achter gebleven maar
Phaido had zich ook mee in het avontuur gestort. Onze moeite werd uiteindelijk
beloond en toen we gevonden hadden wat we zochten besloot ik dat ik ook maar
een panoramafoto moest maken van de locatie. Verlatenheid, windmolens, mooie
lucht ik vond het wel iets hebben, benieuwd hoe het er hier binnen enkele
jaren uitziet als de industrie definitief heeft overgenomen.
Met
de kleinkinderen naar zee. Het was een plan dat we al lang koesterden en het
was eigenlijk alleen maar wachten op de ideale omstandigheden. Sedert vorige
zondag of zo hadden we het zien aankomen, het zou in het midden van deze week
tijdelijk heerlijk weer worden, strandweer. We waren dus voorbereid. Zus Lilly had een
busje gehuurd, goed voor acht passagiers plus bestuurder, de zes kleinkinderen
pasten er in en naast Lilly ook nog dochterlief Ilse, de mama van 4 stuks en
als negende wiel aan de wagen was er dus ook nog plaats voor ondergetekende, om
een extra oogje in het zeil te houden en om fotos te maken natuurlijk.
Knokke was de bestemming, niet toevallig omdat we daar terecht konden bij Justine,
een meer dan goede kennis van Lilly en Dreeke, die daar een giga-super-de-luxe
appartement heeft op de zeedijk. De dag is een onverdeeld succes geworden. Ik
veronderstel dat de kids deze nacht goed gaan slapen J
De keuze uit mijn foto-oogst was moeilijk. Een van de activiteiten die op het
programma stonden was een tocht naar het Zwin, en daaruit heb ik uiteindelijk
na lang aarzelen maar een shot gekozen, maar het had er net zo goed een kunnen
zijn van de strandactiviteiten in de namiddag of van ons bezoek met avondeten
aan de BMW-lounge ( wat is het toch fijn als je de juiste relaties hebt ), of
een fotosessie van de kids met Kader Gürbüz, personage uit W817 en veel andere
TV reeksen, die we in de lounge ook tegen het lijf liepen. Maar goed, voor onze
voormiddag-trip naar het Zwin hadden we skeelers en een waveboard meegenomen.
We konden enkele fietsen gebruiken en voor de kleinsten hadden we twee
electrische autotjes gehuurd. Regelmatig verwisselden al die mobiele dingen van
gebruiker en het fun-gehalte was onmetelijk groot. Enkele keren kon ik ze alle
zes samen op de foto krijgen en dat was niet eens zo makkelijk want op een dag
als deze zijn ze hyperactief en over-enthousiast.
Ik ben
vanmiddag eindelijk weer eens gaan fietsen, het was lang geleden veel te lang,
en dat heb ik gevoeld. Ik had een routinetochtje gepland, meende ik
Herentals, richting Noorderwijk, enkele geocachen oppikken en terug langs het
kempisch kanaal en Sas 9, alles samen zon 45km. Wat verliest een mens snel
conditie als ie even wat minder actief is. Ik heb het geweten. Bij de jachthaven
van Herentals moest ik even uithijgen. Gelukkig verkopen ze daar Duvel en van
achter zon glas ga je de wereld meteen wat vrolijker bekijken. De
watervogel-populatie was weer in al zijn geledingen aanwezig op het kanaal. Die
beesten weten maar al te goed dat er vaak restjes van de oever vallen op die
plek. Ik zag zwanen, Canadese ganzen, gewone inheemse ganzen, eendjes, meerkoetjes
en die kon ik allemaal samen in één plaatje vangen. Dan zaten er ook nog enkele
vreemde vogels in de drankgelegenheid maar die heb ik niet gefotografeerd. J
Ik wist wel
zeker dat ik ze gezien had. Het was geen waanbeeld, luchtspiegeling of
verbeelding er liepen drie meisjes door onze tuin. Ze leken daarenboven ook
nog eens sprekend op elkaar, een ééneiige drieling dacht ik. Langzaam wandelden
ze voorbij, langzaamgenoeg om mij de
gelegenheid te geven snel naar binnen te lopen, de camera te nemen en na een
on-Polliaanse spurt terug naar buiten nog een snelle shot te nemen van de
schoonheden die met een raadselachtige glimlach mijn kant op keken. Het
volgende ogenblik waren ze verdwenen. Ik kneep hard in mijn armen, mijn wangen
en mijn billen, maar ik voelde het wel degelijk. Ik sliep niet, ik droomde niet
en ik had niks gedronken
Het kan natuurlijk ook zijn dat ik weer iets zit te verzinnen om deze blog
gevuld te krijgen en dat ik deze namiddag thuis lekker heb zitten photoshoppen
om dit plaatje in elkaar te knutselen. De deelfotos vanaf statief waren snel
genoeg gemaakt en kleindochter Julie is ondertussen voldoende geroutineerd als
model om precies zo te lopen en te kijken als haar gevraagd wordt. Het bewerken,
selecteren en in de juiste lagen de nodige info manipuleren en verwijderen
vroeg net iets meer tijd en concentratie J
Moeke
Miet revalideert van een heupoperatie in de Mick in Brasschaat. Vóór we haar
vandaag gingen bezoeken maakten we een ommetje langs Wuustwezel om Marie Leen,
de oudste kleindochter op te pikken. Die wilde best even mee naar de andere oma.
Na het bezoek wilden de dames nog even naar de ladies-rooms alvorens weer in
de wagen te stappen en dat gaf mij mooi de gelegenheid wat voorop te lopen en
ze met de camera op te wachten. Toen ik ze zo zag aangewandeld komen bedacht ik
nog hoe mensen vroeger wel eens dachten dat er twee zussen over straat liepen
toen Josee met onze eigen dochter aan de wandel was. Zo frappant is de gelijkenis
tussen deze twee schoonheden niet meer natuurlijk en dat soort misverstand zal
wel niet meer voorkomen. Moeder en dochter zou nu veel aannemelijker zijn, maar
dat is het ook niet daar lopen wel degelijk oma en kleindochter !!! Wat is ze
groot geworden ons Marie Leentje, en wat ziet ze er nog altijd goed uit, mijn
schatje. Twee mooie vrouwen zag ik daar en zo zitten er nog enkele in de
wachtkamer J.
Toen ze
vorige week bij ons op bezoek waren hadden we met Trees en Josee afgesproken
dat we snel ook eens hun kant op zouden komen. Er was toen al geopperd dat
zondag 27 juli wel een goede gelegenheid zou zijn want we zouden ze dan kunnen
vinden op de Parijse Markt in Berlicum. Dochter Debby heeft namelijk een
winkeltje in Amsterdam - Mechicas is de naam - waar ze handgemaakte juweeltjes
met kraaltjes, parels en steentjes verkoopt en de ouwelui willen de verkoop wel
eens helpen aanzwengelen door occasioneel op een markt een standje te bemannen.
Die Parijse Markt bleek een soort goed georganiseerde reuze brocanterie te zijn
en ik moet toegeven dat het er allemaal prima uitzag, geen rommel of rotzooi
maar meestal toffe spulletjes. Mijn ding is het niet, maar je moet al eens een
toegeving doen in het gemeenschappelijk tijdsgebruik Josee genoot met volle
teugen, en dat was haar gegund. Op deze foto is ze het zoveelste halssnoer aan
het aanpassen, de menigvuldige armbandjes die ze al in de optielijst had staan
werden achteraf nog enkele keren vervangen door toch maar nog drie andere
exemplaren en het halssnoer werd ook afgevoerd, maar dan toch weer niet er
staat er na lang twijfelen eentje in bestelling met een selectie van alle
pareltjes, kraaltjes en steentjes die in de drie armbandjes zitten, kwestie van
een bindende factor te hebben om een bij elkaar passende combinatie verkrijgen.
Klinkt allemaal een beetje moeilijk? Tja, vrouwen
We hadden met
enkele facebook-fotovrienden een dagje Antwerpen afgesproken. Alex,
initiatiefnemer en gids bij het gebeuren had een fikse tocht voorbereid langs
plekjes die niet door de grote massas worden platgelopen. Ik weet wel zeker dat
er in ons gezelschap deelnemers waren die Antwerpen op een leuke manier ontdekt
hebben en zelf heb ik ook weer enkele locaties mogen bezoeken die me tot nu toe
helemaal onbekend waren, dit ondanks het feit dat we hier toch enkele jaren
gewoond hebben en hier nog regelmatig te gast zijn.
Het restaurant In de gloria aan de Kleine Koraalberg bijvoorbeeld is zo een Geheimtip.
Met dank aan het leuke gezelschap: Roger, Linda, Alice en Bea en natuurlijk ook
aan Alex voor de puike organisatie.
Je
verloochent je roots natuurlijk niet. Josee komt uit de Barrier, een van de
vele deelgemeenten van Lommel. En na 45 jaar samen lief en leed delen ben ik
mezelf ook steeds meer en meer verbonden gaan voelen met dat stukje Lommel. Het
laatste weekend van Juli is het Barrier Kermis en we proberen dat altijd mee te
pikken. Als gepensioneerde heb je natuurlijk steeds minder vrije uren in de
agenda en wat ons betreft kon zaterdag en zondag alvast niet. Daarom zijn we
maar op vrijdagavond naar de plaatselijke wielerwedstrijd geweest. Dat Swa,
broer van Josee bij de organisatie zit zal er natuurlijk ook wel iets mee te
maken hebben. J
We hebben in diverse drankgelegenheden langs het parcours enkele verfrissingen
genuttigd maar fotograferen was uiteraard ook een van de doelstellingen van ons
bezoek. Daarvoor hadden we ons tijdelijk uit de grote drukte terug getrokken en
aan het kruispunt, waar de renners uit de Leuken naar de Luikersteenweg draaien
had ik een standpunt gevonden waar ik het vrouwtje met Phaido samen met de
renners kon vastleggen. Twee vliegen in één klap.
Mijn relatie
met de fotografie is nog redelijk jong. Ik behoor niet tot de fotografen van de
oude stempel die vinden dat bij de opname 99% van het werk moet gedaan zijn.
Anders uitgedrukt, ik vind Photoshop geen lelijk woord
Ik durf de plaatjes die ik schiet wel eens opsmukken met wat doorgedreven
bewerking, een storend element weghalen, of iets leuks toevoegen. Zo heb ik
bijvoorbeeld een map met mooie luchten voor het geval dat ik een prachtig
landschap gefotografeerd heb onder een saaie hemel. Dan zal ik niet aarzelen de
waarheid enig geweld aan te doen. J
Ik heb mijn verzameling weer flink aangevuld vandaag. Het was zon dag dat je
met plezier naar de wolken keek, de ene formatie was al meer fotogeniek dan de
andere. Toen ik hier stopte was het oorspronkelijk dan ook mijn enige bedoeling
een bruikbaar luchtje toe te voegen aan de map. Eén van de basisregels van de
fotografie die zegt dat je een herkenbaar object of aandachtspunt in de
voorgrond moet hebben bij landschapsfotografie kon ik dus zonder wroeging
negeren. Thuis gekomen en de oogst bekijkend op de PC, vond ik deze lucht
evenwel zo interessant dat ik geen ander onderwerp nodig had. Ik maakte een
andere uitsnijding - een 16x9 formaat -, knipte bijna de hele voorgrond weg,
zodat de horizon vrij laag kwam en alle aandacht naar de lucht gaat. En als het
nog niet duidelijk genoeg zou zijn, de titel Wolken laat er geen twijfel
over bestaan wat ik wilde tonen.
We kregen
vandaag bezoek uit Nederland !!! Harry en Francientje kwamen in de wagen van
baasje José en vrouwtje Trees mee naar Lichtaart om kennis te maken met Phaido.
Tussen Harry en Phaido klikte het wonderwel, met Francientje waren de contacten
wat minder intens, maar wat wil je das ook een teefje en mannen ondereen
kunnen het best met elkaar opschieten zonder vrouwelijk gezelschap om de boel
te verzieken. Phaido heeft Harry de tuin en achterliggende brakke gronden laten
zien, de nodige deskundige uitleg heeft hij er zonder twijfel ook bij gedaan en
op deze foto, genomen toen ze na een fikse wandeling weer bijna terug op de
plek waren waar ze lekkere hapjes konden scoren, zie je dat het gesprek nog
vrij intens is.
Phaido: En wat vind je er van?
Harry: Wow zoveel plaats voor jou alleen?
Phaido: Ja maar, als er bezoek is dan vind ik het toch leuker
Harry: Dan zal ik aan mijn baasje en het vrouwtje vragen om wat vaker te
komen?
Phaido: Beloofd?
Hallo Trees en José J
De vrouw des
huizes die hier woont heeft klaarblijkelijk een hele voorraad slaapkledij. Ik
veronderstel dat ze van de hete zomerdagen gebruik gemaakt heeft om de hele
winter-nacht-outfit-collectie een grote beurt te geven.
In deze hoog-technologische tijden maak je het niet meer zo vaak mee dat je de
was ziet buiten hangen om te drogen bedacht ik toen we deze morgen voorbij haar
tuin wandelden, de droogdraad met al zijn intieme verhalen goed in het zicht. Eigenlijk
verwacht je dit meer in zuiderse vacantiebestemmingen, zeg maar een steegje op
Sicilie of een boerenerf in Griekenland Ik voelde me eigenlijk wel een beetje
gluurder toen ik deze foto maakte, maar ik kon het toch niet laten J
Benieuwd of we hier ergens op een mooie winterdag evenveel baby-dolls en néligeekes
zullen zien hangen trouwens
Ik was de
zelf opgelegde regel om alle dagen minimaal één foto te maken vandaag bijna uit
het oog verloren. Na Vive le vélo op TV, zeg maar rond twintig over tien
schoot het me plots te binnen Dan grijp je naar de doos met noodoplossingen.
Ik was al lang van plan iets te doen met nachtfotografie en onze straat, dat
moest dan nu maar.
Alsin Kasterlee de
lichten bij de kruising van de Lichtaartse Steenweg met de nieuwe N19 op groen
springen komt er op de Kasterleesteenweg in Lichtaart enkele minuten later
meestal een hele colonne voertuigen voorbij. Iets doen met lange sluitertijd ,
blauwe uurtje en de achterlichten van al die wagens was het plan. Bij de tweede
poging waren het er zeven na elkaar met het toestel op statief en 30 seconden
opening kreeg ik ze er allemaal op met dit fraaie resultaat. Het décor is
voldoende belicht door de koplampen en de opeenstapeling van rode achterlichtstrepen,
daar was het me om te doen. Het eigenaardige regelmatige patroon in de
afzonderlijke strepen kan ik niet goed verklaren. Is het iets wat wij met het
blote oog niet zien omdat de flikkeringen zo dicht op elkaar zitten in de tijd,
maar de camera registreert dat wel natuurlijk... een soort wisselstroom-effect?
Ik meende nochtans dat de accu van een auto gelijkstroom levert? Gelukkig ben
ik geen technisch aangelegd mens en ik laat het graag aan anderen over om zich
daarover het hoofd te breken
Ik herinner
mij hoe ik als klein manneke met mijn vader voor de eerste keer mee mocht naar
een voetbalwedstrijd van Thor Waterschei in eerste nationale. Wat een belevenis
!!! Er waren ook de wedstrijden van Beringen FC, vaak zakkend uit eerste maar
even vaak weer terug kerend. Maar het liefst ging ik mee naar Pelt Fabriek -
Vlug en Vrij Overpelt voor de Pietje Presiezen -, in het Duits hebben ze daar
een mooie benaming voor: Traditionsverein, dat was een team waar altijd iets
te beleven viel, strijd, enthousiasme, inzet, sfeer ze speelden in derde
nationale, maar ook de grote clubs kwamen er niet graag naar toe bij
bekerwedstrijden bijvoorbeeld.
Toen het bij grote buur Lommel SK slecht ging op financieel gebied kwam er een
fusie met de fabrieksploeg. Ze gingen op de terreinen van Lommel spelen en
zoals dat zo vaak gebeurt, de zieke grote club at de gezonde kleine op. Het
oorspronkelijk United genaamde elftal werd snel weer Lommel. Op het oude
terrein ging een andere dorpsploeg spelen, dan kwam er weer een fusie en vanaf
dit jaar ligt het terrein er verlaten bij. De verloedering is begonnen, het glorieuze
verleden is definitief voorbij. We werden daar vandaag extra op geattendeerd
toen we in de buurt een multi-geocache-wandeling aan het lopen waren en we aan
de achterkant van een van de staantribunes deze bekers en attributen zagen die
lukraak boven de oude urinoirs pisbakken gezet waren, want bij de sloop is
er geen nieuw plaatsje voorzien neem ik aan
Ik heb deze
morgen nog even de puf kunnen opbrengen om het gras een beetje te kortwieken
maar de tropische temperaturen zorgden er al snel voor dat de rest van de dag
de activiteiten op een zeer laag pitje gezet werden. Het enige wat een mens bij
deze weersomstandigheden nog hoort te doen is zorgen voor voldoende afkoeling.
Als je afkoeling zegt zeg je drankje(s) en dat combineer je dan nog liefst met
een lommerrijk terrasje. Het terras van de cafetaria aan de camping Korte Heide
tegenover Bobbejaanland zou ik bij deze willen nomineren als het fijnste uit de
buurt. Toen we daar deze namiddag zaten achter een Duveltje kreeg ik een
levensgroot déjà-vue gevoel.
Wij zijn in 1973 namelijk in Lichtaart terecht gekomen doordat we een jaarcontract
hadden om op te treden in Bobbejaanland. We woonden in die tijd in Antwerpen in
een appartement en om het dagelijks over en weer reizen te beperken hadden we
ook een chaletje gehuurd op de camping. Onze kinderen waren toen 4 en 2 jaar
oud, ongeveer de leeftijd van de kinderen op bijgaande foto. Al de andere
elementen op de foto - omgeving, water, bootjes en diverse drijfdingen, plastic
schepjes, kruiwagentje, parasol - zorgden er voor dat ik me even 41 jaar
jonger voelde. Herinneringen
Na één jaar Bobbejaanland zijn we hier blijven hangen, we hebben hier ons eigen
nestje gebouwd en dat hebben we ons nog geen dag beklaagd.
Is het omdat
ik zelf een nachtmens ben? Het zou best kunnen, maar ik kom er wel voor uit dat
nachtfotografie iets is waar ik graag mee bezig ben.
Manuela, Weeltje voor de intimi, echtgenote, engelbewaarder, steun en toeverlaat
van onze goede vriend Jef, was jarig en bij zo een gelegenheid ga je even langs
om te feliciteren en een natje en een droogje te nuttigen. We zaten onder de
pergola gezellig te feesten toen het bij fotografen bekende blauwe uurtje de
visvijver in de tuin zo aantrekkelijk maakte dat ik even uit het feestgedruis
wilde ontsnappen om iets met lange sluitertijden te doen.
Ze hebben daar namelijk een 1000 Watt halogeenlamp richting vijver
geïnstalleerd en dat helpt echt wel om muggen, motten, vliegjes en ander
ongedierte weg te houden van alle activiteiten onder de pergola. Voor de
toevallig voorbij komende fotografen maakt het opzetflitsers totaal overbodig
en ik zag de kans schoon om deze opname op mijn geheugenkaartje te zetten.