Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
22-07-2014
22 juli De was
De vrouw des
huizes die hier woont heeft klaarblijkelijk een hele voorraad slaapkledij. Ik
veronderstel dat ze van de hete zomerdagen gebruik gemaakt heeft om de hele
winter-nacht-outfit-collectie een grote beurt te geven.
In deze hoog-technologische tijden maak je het niet meer zo vaak mee dat je de
was ziet buiten hangen om te drogen bedacht ik toen we deze morgen voorbij haar
tuin wandelden, de droogdraad met al zijn intieme verhalen goed in het zicht. Eigenlijk
verwacht je dit meer in zuiderse vacantiebestemmingen, zeg maar een steegje op
Sicilie of een boerenerf in Griekenland Ik voelde me eigenlijk wel een beetje
gluurder toen ik deze foto maakte, maar ik kon het toch niet laten J
Benieuwd of we hier ergens op een mooie winterdag evenveel baby-dolls en néligeekes
zullen zien hangen trouwens
Ik was de
zelf opgelegde regel om alle dagen minimaal één foto te maken vandaag bijna uit
het oog verloren. Na Vive le vélo op TV, zeg maar rond twintig over tien
schoot het me plots te binnen Dan grijp je naar de doos met noodoplossingen.
Ik was al lang van plan iets te doen met nachtfotografie en onze straat, dat
moest dan nu maar.
Alsin Kasterlee de
lichten bij de kruising van de Lichtaartse Steenweg met de nieuwe N19 op groen
springen komt er op de Kasterleesteenweg in Lichtaart enkele minuten later
meestal een hele colonne voertuigen voorbij. Iets doen met lange sluitertijd ,
blauwe uurtje en de achterlichten van al die wagens was het plan. Bij de tweede
poging waren het er zeven na elkaar met het toestel op statief en 30 seconden
opening kreeg ik ze er allemaal op met dit fraaie resultaat. Het décor is
voldoende belicht door de koplampen en de opeenstapeling van rode achterlichtstrepen,
daar was het me om te doen. Het eigenaardige regelmatige patroon in de
afzonderlijke strepen kan ik niet goed verklaren. Is het iets wat wij met het
blote oog niet zien omdat de flikkeringen zo dicht op elkaar zitten in de tijd,
maar de camera registreert dat wel natuurlijk... een soort wisselstroom-effect?
Ik meende nochtans dat de accu van een auto gelijkstroom levert? Gelukkig ben
ik geen technisch aangelegd mens en ik laat het graag aan anderen over om zich
daarover het hoofd te breken
Ik herinner
mij hoe ik als klein manneke met mijn vader voor de eerste keer mee mocht naar
een voetbalwedstrijd van Thor Waterschei in eerste nationale. Wat een belevenis
!!! Er waren ook de wedstrijden van Beringen FC, vaak zakkend uit eerste maar
even vaak weer terug kerend. Maar het liefst ging ik mee naar Pelt Fabriek -
Vlug en Vrij Overpelt voor de Pietje Presiezen -, in het Duits hebben ze daar
een mooie benaming voor: Traditionsverein, dat was een team waar altijd iets
te beleven viel, strijd, enthousiasme, inzet, sfeer ze speelden in derde
nationale, maar ook de grote clubs kwamen er niet graag naar toe bij
bekerwedstrijden bijvoorbeeld.
Toen het bij grote buur Lommel SK slecht ging op financieel gebied kwam er een
fusie met de fabrieksploeg. Ze gingen op de terreinen van Lommel spelen en
zoals dat zo vaak gebeurt, de zieke grote club at de gezonde kleine op. Het
oorspronkelijk United genaamde elftal werd snel weer Lommel. Op het oude
terrein ging een andere dorpsploeg spelen, dan kwam er weer een fusie en vanaf
dit jaar ligt het terrein er verlaten bij. De verloedering is begonnen, het glorieuze
verleden is definitief voorbij. We werden daar vandaag extra op geattendeerd
toen we in de buurt een multi-geocache-wandeling aan het lopen waren en we aan
de achterkant van een van de staantribunes deze bekers en attributen zagen die
lukraak boven de oude urinoirs pisbakken gezet waren, want bij de sloop is
er geen nieuw plaatsje voorzien neem ik aan
Ik heb deze
morgen nog even de puf kunnen opbrengen om het gras een beetje te kortwieken
maar de tropische temperaturen zorgden er al snel voor dat de rest van de dag
de activiteiten op een zeer laag pitje gezet werden. Het enige wat een mens bij
deze weersomstandigheden nog hoort te doen is zorgen voor voldoende afkoeling.
Als je afkoeling zegt zeg je drankje(s) en dat combineer je dan nog liefst met
een lommerrijk terrasje. Het terras van de cafetaria aan de camping Korte Heide
tegenover Bobbejaanland zou ik bij deze willen nomineren als het fijnste uit de
buurt. Toen we daar deze namiddag zaten achter een Duveltje kreeg ik een
levensgroot déjà-vue gevoel.
Wij zijn in 1973 namelijk in Lichtaart terecht gekomen doordat we een jaarcontract
hadden om op te treden in Bobbejaanland. We woonden in die tijd in Antwerpen in
een appartement en om het dagelijks over en weer reizen te beperken hadden we
ook een chaletje gehuurd op de camping. Onze kinderen waren toen 4 en 2 jaar
oud, ongeveer de leeftijd van de kinderen op bijgaande foto. Al de andere
elementen op de foto - omgeving, water, bootjes en diverse drijfdingen, plastic
schepjes, kruiwagentje, parasol - zorgden er voor dat ik me even 41 jaar
jonger voelde. Herinneringen
Na één jaar Bobbejaanland zijn we hier blijven hangen, we hebben hier ons eigen
nestje gebouwd en dat hebben we ons nog geen dag beklaagd.
Is het omdat
ik zelf een nachtmens ben? Het zou best kunnen, maar ik kom er wel voor uit dat
nachtfotografie iets is waar ik graag mee bezig ben.
Manuela, Weeltje voor de intimi, echtgenote, engelbewaarder, steun en toeverlaat
van onze goede vriend Jef, was jarig en bij zo een gelegenheid ga je even langs
om te feliciteren en een natje en een droogje te nuttigen. We zaten onder de
pergola gezellig te feesten toen het bij fotografen bekende blauwe uurtje de
visvijver in de tuin zo aantrekkelijk maakte dat ik even uit het feestgedruis
wilde ontsnappen om iets met lange sluitertijden te doen.
Ze hebben daar namelijk een 1000 Watt halogeenlamp richting vijver
geïnstalleerd en dat helpt echt wel om muggen, motten, vliegjes en ander
ongedierte weg te houden van alle activiteiten onder de pergola. Voor de
toevallig voorbij komende fotografen maakt het opzetflitsers totaal overbodig
en ik zag de kans schoon om deze opname op mijn geheugenkaartje te zetten.
We hebben er
een tijd op moeten wachten maar het lijkt er op dat de zomer nu eindelijk echt
begonnen is. Het was warm vandaag, correctie, het was heet. We hebben deze
middag de wandeling zelfs een beetje ingekort als de weerman zware
lichamelijke inspanningen afraadt, dan moet je daar rekening mee houden he. Het
lijkt er trouwens op dat Phaido ook niet meteen een fan is van de hitte, hij
zocht alleszins elk streepje schaduw op en bij thuiskomst heb ik hem nog nooit
zo gulzig zien drinken en daarna is ie naar binnen geslopen in de koelte van de
woonkamer. Daar zullen we in Italie rekening mee moeten houden.
Dan hebben de dieren in de weiden langs de Smallebroeken minder geluk. Die
zullen het zonder enige twijfel ook wel warm hebben maar de mogelijkheden om te
schuilen zijn daar meestal niet zo talrijk. Deze schapen hadden het enige
plekje gevonden waar ze nog beschut waren tegen de brandende zon en ook zij
hadden blijkbaar de waarschuwingen van de weerman gehoord. Dat binnen enkele
uren dit laatste stukje schaduw zal verschuiven naar buiten de weide lijkt ze
nu nog niet te deren, en een jas, hemd of broek uittrekken is voor hen ook al
geen optie
Ik
had het gisteren al min of meer voorspeld, vandaag zou het misschien wel een selfie
worden. Daar was dan ook wel enige aanleiding voor. Ik had namelijk in een
gulzige bui op een stuk chocolade gebeten fondant, uit de koelkast en dat was voor
een onderdeel van mijn gebit net een beetje te hard. Resultaat: het kunststof
kroontje dat al een tiental jaren over een van de afgeslepen restanten van een
snijtand zat was helemaal stuk. Ik vond het eerlijk gezegd geen gezicht en
hoewel ik me meestal niet zo veel van mijn uiterlijk aantrek had ik vandaag al
een afspraak bij de tandarts. Voor ik vertrok wilde ik toch een souvenir van
het voorval en daarom trok ik met de Eos de badkamer in, daar zijn voldoende
mogelijkheden voorhanden om zelfportretten te maken. Strikt genomen is dit geen
selfie zoals de smart-phone generatie dat definieert, maar deze spiegelreflexfoto-in-de-spiegel
vond ik toch ook de naam verdienen. Of beter nog, sta me toe het palindroom te
gebruiken dat Kees van Kooten er voor bedacht als synoniem: dit is een otofoto.
Dat
er twee keer na elkaar een foto voorbij komt die je in de categorie macro zou
kunnen onderbrengen is ongebruikelijk in deze blog. Ik probeer namelijk meestal
voor afwisseling te zorgen qua keuze van onderwerp. Deze avond voor de PC
zittend kwam ik evenwel tot de vaststelling dat ik, buiten de serie waaruit dit
plaatje komt, weinig bruikbaars op mijn geheugenkaartje had staan vandaag en om
nu nog snel een selfie te maken had ik geen zin hoewel daar misschien wél
een goede reden voor was morgen misschien.
We waren op bezoek geweest bij mijn zus in Aarschot en nadien had ik nog een
geocache wandeling gepland. Bij waypoint 5 van de voorziene 12 liepen we
evenwel vast en toen we een hele tijd tevergeefs gezocht hadden naar een tag met de
noodzakelijke info om verder te wandelen kreeg ik een aantal distelstruiken in
de gaten. Op elke bloem zat wel één, vaak ook twee en een keer zelfs drie
geel-zwarte stekebeesten nectar te verzamelen. Op dat moment sloeg de balans
van mijn interesse abrupt over van geocachen naar fotograferen. De macrolens
had ik niet in de tas, maar met de 300 plus extender kon ik vanaf een wat
grotere afstand toch ook enkele leuke beeldjes schieten. Ik ben geen specialist
ter zake, en ik moest achteraf weer maar eens in de wikipedia duiken om
voorzichtig te concluderen dat het misschien akkerhommels waren die daar hun
buikje vol zaten te snoepen. Wie beter weet mag me tegenspreken J.
Van de grote
bak met viooltjes die zo mooi in bloei stonden is er welgeteld één bloemetje
dat min of meer ongehavend uit het natte regenoffensief van de laatste dagen
gekomen is. Nu we vandaag eindelijk toch nog eens van enkele welgekomen
streepjes zon mochten proeven stond het fier en gelukkig meteen weer te pronken
en te glimmen tussen de verwelkte soortgenootjes. Uiteraard wilde ik het
dappere ding zijn verdiende moment de gloire gunnen en ik had mijn camera gehaald
om het vast te leggen als foto van de dag. Het werd evenwel nog mooier toen het
bezoek kreeg. Tja die vlieg had natuurlijk ook niet zoveel keus meer qua
beschikbare landingsplaatsen in viooltjesland en dus kwam ze precies op de
goede plaatst zitten Klik !!!
Op deze dag van
de finale van de wereldbeker 2014 in Brazilie kon ik niet anders dan een
voetbalfoto plaatsen. Ik was helaas niet zelf in het Maracanastadion aanwezig
met mijn camera dus moest ik ergens anders een bruikbaar beeld schieten. Echt
moeilijk was dat niet. Lander, kleinzoon van Josees broer Swa is gebeten door
de voetbalmicrobe en als we daar op bezoek zijn kun je er niet omheen. In het
spel dat hij improviseert met eender wie samen met hem op het grasperk durft te
komen speelt hij op alle mogelijke posities uit de veldbezetting. Aanvaller,
verdediger, ja zelfs doelman wil hij wel eens zijn. Hij heeft nog niet de
onoverwinnelijkheid van onze Courtois, maar de allure van de rasechte goallie,
die kan je er al in herkennen.
We hebben
vandaag met stijgende bewondering en fierheid gezien hoe onze zes kanjers op
een quasi professionele manier op de catwalk evolueerden tijdens de modeshow
van enkele Aarschotse kledingwinkels. Van zenuwen, drempelvrees, onervarenheid
of wat dan ook beginners-stress was er in de verste verte niets te merken in de
onbevangen manier waarop ze als volleerde mannequins hun ding deden en het terechte
applaus in ontvangst namen. Ik wil dit graag illustreren met een foto van de
drie oudsten maar die is louter willekeurig gekozen, het had er net zo goed een
van de drie jongsten kunnen zijn of van de drie meisjes of de jongens of van
ieder afzonderlijk kortom de oogst was weer groot en geslaagd.
Wij zitten nu met ongeduld te wachten op de eerste telefoontjes van de grote
modehuizen, Calvin Klein, Versace, Bikkembergs, Cardin, Dior, Gaultier
Lagerfeld, jaaa Lagerfeld Hallo Karl ?
Wij hebben
iets met honden, groot en klein. Dat geldt niet alleen voor ondergetekende en aanverwanten,
maar ook voor de meeste van onze vrienden en kennissen Dat zal wel geen toeval
zijn
We konden vorige week niet present zijn bij de verjaardag van vriendin
Ellygorett en vandaag hebben we met enige vertraging dat goed gemaakt. Dochter
des huizes Wieteke is al langer goed bevriend met onze Phaido en nu Swa en
Monique vandaag hun Rox eens meegenomen hadden bleek de vonk ook met die woef
meteen over te slaan.
Dat het tussen Rox en Wieteke ook wel zou klikken konden we wel voorspellen
Wieteke heeft een speciale band met alle dieren maar dat het zo passioneel
zou worden hadden we niet verwacht De camera heb ik gelukkig altijd in
aanslag
Zus Lily is
als voorzitster van de Aarschotse Unizo betrokken bij veel evenementen in die
stad. Aanstaande zaterdag organiseren enkele kledingwinkels een
gemeenschappelijke modeshow en voor de afdeling jeugd vond zij het leuk om
beroep te doen op onze zes kleinkids. Dat hoefde ze geen twee keer te vragen,
alle zes waren ze meteen enthousiast. Vandaag zijn ze de kledingstukken die ze
moeten showen gaan passen en kregen ze ook een stoomcursus catwalk-lopen. Bij
eender welke gelegenheid dat we ze alle zes samen krijgen maken we groepsfotos,
zo ook bij de kleedhokjes vóór de grote verkleedfun begon.
In de kijkruimte bij de hokjes was het redelijk duister en met de felle lichten
van de hokjes zelf op de achtergrond was het niet zo makkelijk om de belichting
goed te krijgen. Flitsen was geen optie want ik had het niet nodig geacht de
opzetflitser in de fototas mee te nemen. Dan maar de ISO-waarde drastisch omhoog
dus. Bij F 5 en ISO 2500 kreeg ik uiteindelijk een opname waar ik thuis na nog
wat filterwerk in photoshop toch een meer dan aanvaardbaar resultaat uit
puurde.
Ik zal maar
meteen vertellen dat deze foto niet vandaag gemaakt is of toch ook weer wél
een beetje toch.
De oude fotos die ik uit het ouderlijk huis meenam na het overlijden van mijn
vader in 2005 en die nog altijd in een oude schoendoos ergens diep in een kast
lagen hadden nu wel lang genoeg moeten wachten om bekeken te worden. Twee dagen
ononderbroken regen zorgden er voor dat we vandaag verder gingen met een klus
waaraan we een hele tijd geleden al eens begonnen waren. We hebben namelijk
ooit het plan opgevat een soort familiealbum te maken van gedigitaliseerde oude
fotos. Ik had al een map aangemaakt op de PC en daar zaten al behoorlijk wat
ingescande en bewerkte opnames in van zowel Josee als mezelf maar de
verzameling heeft nog een enorme groeimarge. Vandaag ben ik dus weer eens in
die oude doos gedoken.
Dit is alleszins de oudste foto van mezelf die ik tot nu toe teruggevonden heb.
Of ik mezelf herkende dan? Zeker niet, maar het stond er achter op genoteerd in
potlood: Ma en Leopold. In dit geval zou ik het niet aandurven een andere
titel te bedenken. Ons ma noemde mij altijd Leopold, hoewel ikzelf daarvan
gruwde, Pol vond ik altijd al veel gezelliger. Een datum stond er niet bij,
maar als ik de ouderdom van klein Polleke inschat moet dat ergens in de zomer
van 1945 geweest zijn.
De foto was amper enkele centimeters groot, geabimeerd, geplooid en gebleekt.
Ik heb de hele photoshop trukkendoos moeten gebruiken om hem na het inscannen
tot deze toonbare versie om te toveren en daarom vind ik ook dat ik hem terecht
als foto van de dag mag plaatsen ondanks de eerbiedwaardige ouderdom.
Wat een trieste,
natte, uitgeregende dag kregen we vandaag te verwerken. Toen ik deze morgen
opstond regende het de ochtendwandeling, helemaal uitgeregend we reden naar
Lommel in de stromende regen en kwamen terug in de regen tussendoor zaten we gelukkig
droog, binnen bij Swa en Monique, terwijl het buiten regende Met zin voor
misleiding zouden we kunnen stellen dat het vandaag maar één keer regende de
ganse dag lang, je zou voor minder
gedeprimeerd raken.
Toen we terug thuis waren deze avond wilde ik dan ook absoluut een regenfoto
maken om een dag als deze te illustreren,
gelukkig (?) regende het nog altijd. Door het beregende zijraam van de pergola
kreeg ik de kruik met afrikaantjes in de gaten. In normale tijden zijn dat lachende
bloempjes die een mens opvrolijken al ie daar s morgens zijn krantje zit te
lezen, maar nu zagen zelfs die afrikaantjes er helemaal verzopen en treurig
uit.
Ik vermoed dat de foto echt wel scherp is, maar door de nattigheid die van het
raam stroomt wordt het onderwerp sowieso helemaal vervormd en kun je dat
moeilijk beoordelen. Wel zag ik achteraf op de PC dat ook de poten van mijn
statief en een paar voeten in de spiegeling te zien zijn en dat vond ik dan
weer een beetje grappig. Toch nog een poging tot glimlach vandaag
Deze dame
komen we wel vaker tegen met drie hondjes als we ons smallebroekenrondje
afhaspelen, de ene keer wandelt ze met drie beagles en dan weer met drie teckels
een groot gezin hebben ze daar. We stoppen meestal voor een praatje, Phaido
laat zich de interesses van de dames beagle welgevallen en wij hebben het over
koetjes en kalfjes en hondjes natuurlijk. Vandaag liep ik rond met de 70-300 op
mijn toestel en ik was eigenlijk een eindje verderop aan het rondkijken om een
mooi trosje lijsterbessen in het zonnetje tegen de blauwe lucht in een
aanvaardbare kompositie te plaatsen toen er een joggend echtpaar met nog een
hondje voorbijkwam. De beagles hou je in zon geval best kort aan de leiband en
dat had onze vriendin ook zo begrepen. Het plaatje dat zich voor mij aanbood
kon ik niet laten liggen natuurlijk snel afdrukken !!! Strikt genomen
realiseer ik mij dat mijn sluitertijd eigenlijk te lang was ik was een
statisch onderwerp aan het fotograferen de beagles zijn niet helemaal scherp,
zie naar de staartjes. Maar tezelfdertijd vind ik dan dat zon beweeglijke, kwispelende
staarten typisch zijn voor blije honden en de beweging op deze manier vatten
vond ik dan weer wel kunnen. Dus heb ik de foto toch maar gedelibereerd. J
Onze
dagelijkse wandeling voert ons steevast langs het oefenterrein van LRV De
Kempenridders in de Dressenstraat. Op zondagmorgen is het daar een drukte van
belang maar rond elf uur- half twaalf, dat is het tijdstip dat wij er gewoonlijk
voorbij komen, zijn de reguliere oefeningen meestal net afgelopen. We hadden
evenwel al enkele keren gezien dat er nog enkele leden blijven plakken en dat
er dan toch ook nog wel wat activiteit is op het oefenveld, zo ook vandaag. We
zijn deze keer dan ook gewoon naar het clubhuis gewandeld en hebben gevraagd of
ze het erg vonden dat we enkele fotos maakten helemaal niet dus.
In deze sport worden de rijdieren blijkbaar op maat aangepast want moeder en
dochter waren met respectievelijk een volwassen paard en een pony rondjes aan
het rijden. Je kunt er in de ruiterij niet vroeg genoeg aan beginnen neem ik
aan, de instructies vlogen in het rond. Jong geleerd is oud gedaan hier rijdt
misschien een toekomstige olympische kampioene. De inzet, ijver en
trainingsintensiteit waren alleszins op quasi professioneel niveau.
En tja, is er iets mooier dan samen met je kinderen dezelfde hobby delen?
Het mocht
niet zijn voor onze Duivels vandaag. Ik geef het graag toe, ik had verwacht dat
ze over de Argentijnen zouden heen walsen en de ontgoocheling is dan ook
redelijk groot in huize Pol en Josee. Na een kletsnatte ochtendwandeling had ik
nog weinig zin om het huis uit te gaan en in afwachting van de wedstrijd, met
een half oog de tour de France bekijken op TV, dan even de macrolens op de Eos
geplaatst om te zien of er buiten niks te fotograferen viel alles in
afwachting van de kwartfinale zenuwen, zenuwen
Het is pas na dat ik deze foto van onze nog groene druiven gezien had op de
monitor dat ik het verband met de Belgische ploeg zag. Ons team was nog te
groen om met enige kans op succes tegen deze geroutineerde, lepe en sterke
tegenstander te strijden. Geef die mannen nog twee of vier jaar om
respectievelijk op het volgend EK of op het WK in Rusland te schitteren en dan
zullen ze er wel staan, dan zijn ze rijp Bij onze druiven zal dat zo lang niet
meer duren, nog een drietal maandjes en dan is het weer smullen, persen en boerenjongens
maken.
De eerste
invasie van kleinkinderendrukte tijdens deze vacantie is achter de rug
ondertussen. De respectievelijke mamas zijn ze in de loop van de late namiddag
komen oppikken. We hebben het redelijk goed doorstaan, drie dagen en twee
nachten om het jonge geweld in toom te houden, daar kunnen we nog wel overheen
kijken. Met zn vijven en tijdelijk slechts met vier waren ze, en dat kunnen we
wel aan. TV en tablet-gebruik zoveel mogelijk proberen te beperken, buiten spelen en ravotten, de dagelijkse pipi
en kaka wandelingen met Phaido, geocachen, zwemmen, kortom bezig zijn we
proberen de tijd goed te vullen met allerhande activiteiten zodat ze s avonds
moe genoeg zijn om snel in slaap te vallen. Julieke was er dus vandaag niet
bij, voor het jaarlijkse foto-album is dat jammer natuurlijk en ook haar
nichtje en hartsvriendin Marie Leen was een beetje ontgoocheld meende ik te
merken.
De aversie die ze vroeger hadden voor de camera is ondertussen helemaal
verdwenen en ik denk dat ze het nu zelfs leuk vinden om te poseren. Als
volleerde fotomodellen hebben ze maar enkele aanwijzingen nodig om de poses die
pake Pol en oma hun vragen ook aan te nemen. En zelf komen ze ook al wel eens
met ideeen zoals bij dit plaatje dat ik kon maken tijdens de wandeling langs de
Smallebroeken deze middag.
Opgelucht dat de drukte weer even voorbij is dus, maar tezelfdertijd kijken we
al uit naar de volgende inval
Afkoeling,
dat is waar het om gaat als de temperatuur in de buurt van de 30° komt. In ons
hoekje van Belgenland, op de Kempense zandgrond lukt dat meestal net iets beter
dan elders en dientengevolge hebben wij ook enkele remedies achter de hand voor
in geval het te warm dreigt te worden. Ieder jaar gaan we met onze logés wel
enkele malen naar de Melle, waar een uitnodigende prachtige plas de ideale plek
is om een verkwikkende plons te plegen. De borden met verboden te zwemmen
worden door iedereen al jaaaaren straal genegeerd en het is er meestal gezellig
druk. Erg leuk is ook dat niemand er een punt van maakt dat je de woef ook mee
in het water neemt. Integendeel, er lopen en zwemmen nogal wat hondjes en zoals
uit deze foto mag blijken wilde Phaido ook graag bewijzen dat Golden Retrievers
eigenlijk gemuteerde waterratten zijn. J
Vier kleinkids ( Julieke is even terug naar Herentals, die komt morgen terug ),
pake Pol en Phaido plonsen, zwemmen, badderen en amuseren zich kostelijk
terwijl oma de camera bedient van op de veilige oever.
