Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
01-08-2014
01 augustus Kristalpark
Vuurspin
het moet bij arachnofielen en andere geïnteresseerde insect-liefhebbers een
belletje doen rinkelen. Het haalde nog niet zo lang geleden de kranten. Door
natuurliefhebbers werd geprobeerd een hele kolonie zeer zeldzame vuurspinnen te
verhuizen omdat de oprukkende industrie hun woongebied ging vernielen. De
aanvankelijk geheim gehouden plaats zou hier ongeveer geweest zijn.
Op deze godvergeten plek ergens midden in het bouwrijp gemaakte, maar nog
grotendeels braakliggende nieuwe industriegebied Kristalpark in Lommel kwamen
we terecht omdat we een geocache wilden zoeken die er verborgen zat. ( Voor de
mede hobbyisten de GC53AFC ) Ik vrees dat ik de verkeerde aanvalsroute
uitgekozen had, want ik moest toch een heel eind door de wildernis sukkelen om
er te geraken. Het vrouwtje was wijselijk op het fietspad achter gebleven maar
Phaido had zich ook mee in het avontuur gestort. Onze moeite werd uiteindelijk
beloond en toen we gevonden hadden wat we zochten besloot ik dat ik ook maar
een panoramafoto moest maken van de locatie. Verlatenheid, windmolens, mooie
lucht ik vond het wel iets hebben, benieuwd hoe het er hier binnen enkele
jaren uitziet als de industrie definitief heeft overgenomen.
Met
de kleinkinderen naar zee. Het was een plan dat we al lang koesterden en het
was eigenlijk alleen maar wachten op de ideale omstandigheden. Sedert vorige
zondag of zo hadden we het zien aankomen, het zou in het midden van deze week
tijdelijk heerlijk weer worden, strandweer. We waren dus voorbereid. Zus Lilly had een
busje gehuurd, goed voor acht passagiers plus bestuurder, de zes kleinkinderen
pasten er in en naast Lilly ook nog dochterlief Ilse, de mama van 4 stuks en
als negende wiel aan de wagen was er dus ook nog plaats voor ondergetekende, om
een extra oogje in het zeil te houden en om fotos te maken natuurlijk.
Knokke was de bestemming, niet toevallig omdat we daar terecht konden bij Justine,
een meer dan goede kennis van Lilly en Dreeke, die daar een giga-super-de-luxe
appartement heeft op de zeedijk. De dag is een onverdeeld succes geworden. Ik
veronderstel dat de kids deze nacht goed gaan slapen J
De keuze uit mijn foto-oogst was moeilijk. Een van de activiteiten die op het
programma stonden was een tocht naar het Zwin, en daaruit heb ik uiteindelijk
na lang aarzelen maar een shot gekozen, maar het had er net zo goed een kunnen
zijn van de strandactiviteiten in de namiddag of van ons bezoek met avondeten
aan de BMW-lounge ( wat is het toch fijn als je de juiste relaties hebt ), of
een fotosessie van de kids met Kader Gürbüz, personage uit W817 en veel andere
TV reeksen, die we in de lounge ook tegen het lijf liepen. Maar goed, voor onze
voormiddag-trip naar het Zwin hadden we skeelers en een waveboard meegenomen.
We konden enkele fietsen gebruiken en voor de kleinsten hadden we twee
electrische autotjes gehuurd. Regelmatig verwisselden al die mobiele dingen van
gebruiker en het fun-gehalte was onmetelijk groot. Enkele keren kon ik ze alle
zes samen op de foto krijgen en dat was niet eens zo makkelijk want op een dag
als deze zijn ze hyperactief en over-enthousiast.
Ik ben
vanmiddag eindelijk weer eens gaan fietsen, het was lang geleden veel te lang,
en dat heb ik gevoeld. Ik had een routinetochtje gepland, meende ik
Herentals, richting Noorderwijk, enkele geocachen oppikken en terug langs het
kempisch kanaal en Sas 9, alles samen zon 45km. Wat verliest een mens snel
conditie als ie even wat minder actief is. Ik heb het geweten. Bij de jachthaven
van Herentals moest ik even uithijgen. Gelukkig verkopen ze daar Duvel en van
achter zon glas ga je de wereld meteen wat vrolijker bekijken. De
watervogel-populatie was weer in al zijn geledingen aanwezig op het kanaal. Die
beesten weten maar al te goed dat er vaak restjes van de oever vallen op die
plek. Ik zag zwanen, Canadese ganzen, gewone inheemse ganzen, eendjes, meerkoetjes
en die kon ik allemaal samen in één plaatje vangen. Dan zaten er ook nog enkele
vreemde vogels in de drankgelegenheid maar die heb ik niet gefotografeerd. J
Ik wist wel
zeker dat ik ze gezien had. Het was geen waanbeeld, luchtspiegeling of
verbeelding er liepen drie meisjes door onze tuin. Ze leken daarenboven ook
nog eens sprekend op elkaar, een ééneiige drieling dacht ik. Langzaam wandelden
ze voorbij, langzaamgenoeg om mij de
gelegenheid te geven snel naar binnen te lopen, de camera te nemen en na een
on-Polliaanse spurt terug naar buiten nog een snelle shot te nemen van de
schoonheden die met een raadselachtige glimlach mijn kant op keken. Het
volgende ogenblik waren ze verdwenen. Ik kneep hard in mijn armen, mijn wangen
en mijn billen, maar ik voelde het wel degelijk. Ik sliep niet, ik droomde niet
en ik had niks gedronken
Het kan natuurlijk ook zijn dat ik weer iets zit te verzinnen om deze blog
gevuld te krijgen en dat ik deze namiddag thuis lekker heb zitten photoshoppen
om dit plaatje in elkaar te knutselen. De deelfotos vanaf statief waren snel
genoeg gemaakt en kleindochter Julie is ondertussen voldoende geroutineerd als
model om precies zo te lopen en te kijken als haar gevraagd wordt. Het bewerken,
selecteren en in de juiste lagen de nodige info manipuleren en verwijderen
vroeg net iets meer tijd en concentratie J
Moeke
Miet revalideert van een heupoperatie in de Mick in Brasschaat. Vóór we haar
vandaag gingen bezoeken maakten we een ommetje langs Wuustwezel om Marie Leen,
de oudste kleindochter op te pikken. Die wilde best even mee naar de andere oma.
Na het bezoek wilden de dames nog even naar de ladies-rooms alvorens weer in
de wagen te stappen en dat gaf mij mooi de gelegenheid wat voorop te lopen en
ze met de camera op te wachten. Toen ik ze zo zag aangewandeld komen bedacht ik
nog hoe mensen vroeger wel eens dachten dat er twee zussen over straat liepen
toen Josee met onze eigen dochter aan de wandel was. Zo frappant is de gelijkenis
tussen deze twee schoonheden niet meer natuurlijk en dat soort misverstand zal
wel niet meer voorkomen. Moeder en dochter zou nu veel aannemelijker zijn, maar
dat is het ook niet daar lopen wel degelijk oma en kleindochter !!! Wat is ze
groot geworden ons Marie Leentje, en wat ziet ze er nog altijd goed uit, mijn
schatje. Twee mooie vrouwen zag ik daar en zo zitten er nog enkele in de
wachtkamer J.
Toen ze
vorige week bij ons op bezoek waren hadden we met Trees en Josee afgesproken
dat we snel ook eens hun kant op zouden komen. Er was toen al geopperd dat
zondag 27 juli wel een goede gelegenheid zou zijn want we zouden ze dan kunnen
vinden op de Parijse Markt in Berlicum. Dochter Debby heeft namelijk een
winkeltje in Amsterdam - Mechicas is de naam - waar ze handgemaakte juweeltjes
met kraaltjes, parels en steentjes verkoopt en de ouwelui willen de verkoop wel
eens helpen aanzwengelen door occasioneel op een markt een standje te bemannen.
Die Parijse Markt bleek een soort goed georganiseerde reuze brocanterie te zijn
en ik moet toegeven dat het er allemaal prima uitzag, geen rommel of rotzooi
maar meestal toffe spulletjes. Mijn ding is het niet, maar je moet al eens een
toegeving doen in het gemeenschappelijk tijdsgebruik Josee genoot met volle
teugen, en dat was haar gegund. Op deze foto is ze het zoveelste halssnoer aan
het aanpassen, de menigvuldige armbandjes die ze al in de optielijst had staan
werden achteraf nog enkele keren vervangen door toch maar nog drie andere
exemplaren en het halssnoer werd ook afgevoerd, maar dan toch weer niet er
staat er na lang twijfelen eentje in bestelling met een selectie van alle
pareltjes, kraaltjes en steentjes die in de drie armbandjes zitten, kwestie van
een bindende factor te hebben om een bij elkaar passende combinatie verkrijgen.
Klinkt allemaal een beetje moeilijk? Tja, vrouwen
We hadden met
enkele facebook-fotovrienden een dagje Antwerpen afgesproken. Alex,
initiatiefnemer en gids bij het gebeuren had een fikse tocht voorbereid langs
plekjes die niet door de grote massas worden platgelopen. Ik weet wel zeker dat
er in ons gezelschap deelnemers waren die Antwerpen op een leuke manier ontdekt
hebben en zelf heb ik ook weer enkele locaties mogen bezoeken die me tot nu toe
helemaal onbekend waren, dit ondanks het feit dat we hier toch enkele jaren
gewoond hebben en hier nog regelmatig te gast zijn.
Het restaurant In de gloria aan de Kleine Koraalberg bijvoorbeeld is zo een Geheimtip.
Met dank aan het leuke gezelschap: Roger, Linda, Alice en Bea en natuurlijk ook
aan Alex voor de puike organisatie.
Je
verloochent je roots natuurlijk niet. Josee komt uit de Barrier, een van de
vele deelgemeenten van Lommel. En na 45 jaar samen lief en leed delen ben ik
mezelf ook steeds meer en meer verbonden gaan voelen met dat stukje Lommel. Het
laatste weekend van Juli is het Barrier Kermis en we proberen dat altijd mee te
pikken. Als gepensioneerde heb je natuurlijk steeds minder vrije uren in de
agenda en wat ons betreft kon zaterdag en zondag alvast niet. Daarom zijn we
maar op vrijdagavond naar de plaatselijke wielerwedstrijd geweest. Dat Swa,
broer van Josee bij de organisatie zit zal er natuurlijk ook wel iets mee te
maken hebben. J
We hebben in diverse drankgelegenheden langs het parcours enkele verfrissingen
genuttigd maar fotograferen was uiteraard ook een van de doelstellingen van ons
bezoek. Daarvoor hadden we ons tijdelijk uit de grote drukte terug getrokken en
aan het kruispunt, waar de renners uit de Leuken naar de Luikersteenweg draaien
had ik een standpunt gevonden waar ik het vrouwtje met Phaido samen met de
renners kon vastleggen. Twee vliegen in één klap.
Mijn relatie
met de fotografie is nog redelijk jong. Ik behoor niet tot de fotografen van de
oude stempel die vinden dat bij de opname 99% van het werk moet gedaan zijn.
Anders uitgedrukt, ik vind Photoshop geen lelijk woord
Ik durf de plaatjes die ik schiet wel eens opsmukken met wat doorgedreven
bewerking, een storend element weghalen, of iets leuks toevoegen. Zo heb ik
bijvoorbeeld een map met mooie luchten voor het geval dat ik een prachtig
landschap gefotografeerd heb onder een saaie hemel. Dan zal ik niet aarzelen de
waarheid enig geweld aan te doen. J
Ik heb mijn verzameling weer flink aangevuld vandaag. Het was zon dag dat je
met plezier naar de wolken keek, de ene formatie was al meer fotogeniek dan de
andere. Toen ik hier stopte was het oorspronkelijk dan ook mijn enige bedoeling
een bruikbaar luchtje toe te voegen aan de map. Eén van de basisregels van de
fotografie die zegt dat je een herkenbaar object of aandachtspunt in de
voorgrond moet hebben bij landschapsfotografie kon ik dus zonder wroeging
negeren. Thuis gekomen en de oogst bekijkend op de PC, vond ik deze lucht
evenwel zo interessant dat ik geen ander onderwerp nodig had. Ik maakte een
andere uitsnijding - een 16x9 formaat -, knipte bijna de hele voorgrond weg,
zodat de horizon vrij laag kwam en alle aandacht naar de lucht gaat. En als het
nog niet duidelijk genoeg zou zijn, de titel Wolken laat er geen twijfel
over bestaan wat ik wilde tonen.
We kregen
vandaag bezoek uit Nederland !!! Harry en Francientje kwamen in de wagen van
baasje José en vrouwtje Trees mee naar Lichtaart om kennis te maken met Phaido.
Tussen Harry en Phaido klikte het wonderwel, met Francientje waren de contacten
wat minder intens, maar wat wil je das ook een teefje en mannen ondereen
kunnen het best met elkaar opschieten zonder vrouwelijk gezelschap om de boel
te verzieken. Phaido heeft Harry de tuin en achterliggende brakke gronden laten
zien, de nodige deskundige uitleg heeft hij er zonder twijfel ook bij gedaan en
op deze foto, genomen toen ze na een fikse wandeling weer bijna terug op de
plek waren waar ze lekkere hapjes konden scoren, zie je dat het gesprek nog
vrij intens is.
Phaido: En wat vind je er van?
Harry: Wow zoveel plaats voor jou alleen?
Phaido: Ja maar, als er bezoek is dan vind ik het toch leuker
Harry: Dan zal ik aan mijn baasje en het vrouwtje vragen om wat vaker te
komen?
Phaido: Beloofd?
Hallo Trees en José J
De vrouw des
huizes die hier woont heeft klaarblijkelijk een hele voorraad slaapkledij. Ik
veronderstel dat ze van de hete zomerdagen gebruik gemaakt heeft om de hele
winter-nacht-outfit-collectie een grote beurt te geven.
In deze hoog-technologische tijden maak je het niet meer zo vaak mee dat je de
was ziet buiten hangen om te drogen bedacht ik toen we deze morgen voorbij haar
tuin wandelden, de droogdraad met al zijn intieme verhalen goed in het zicht. Eigenlijk
verwacht je dit meer in zuiderse vacantiebestemmingen, zeg maar een steegje op
Sicilie of een boerenerf in Griekenland Ik voelde me eigenlijk wel een beetje
gluurder toen ik deze foto maakte, maar ik kon het toch niet laten J
Benieuwd of we hier ergens op een mooie winterdag evenveel baby-dolls en néligeekes
zullen zien hangen trouwens
Ik was de
zelf opgelegde regel om alle dagen minimaal één foto te maken vandaag bijna uit
het oog verloren. Na Vive le vélo op TV, zeg maar rond twintig over tien
schoot het me plots te binnen Dan grijp je naar de doos met noodoplossingen.
Ik was al lang van plan iets te doen met nachtfotografie en onze straat, dat
moest dan nu maar.
Alsin Kasterlee de
lichten bij de kruising van de Lichtaartse Steenweg met de nieuwe N19 op groen
springen komt er op de Kasterleesteenweg in Lichtaart enkele minuten later
meestal een hele colonne voertuigen voorbij. Iets doen met lange sluitertijd ,
blauwe uurtje en de achterlichten van al die wagens was het plan. Bij de tweede
poging waren het er zeven na elkaar met het toestel op statief en 30 seconden
opening kreeg ik ze er allemaal op met dit fraaie resultaat. Het décor is
voldoende belicht door de koplampen en de opeenstapeling van rode achterlichtstrepen,
daar was het me om te doen. Het eigenaardige regelmatige patroon in de
afzonderlijke strepen kan ik niet goed verklaren. Is het iets wat wij met het
blote oog niet zien omdat de flikkeringen zo dicht op elkaar zitten in de tijd,
maar de camera registreert dat wel natuurlijk... een soort wisselstroom-effect?
Ik meende nochtans dat de accu van een auto gelijkstroom levert? Gelukkig ben
ik geen technisch aangelegd mens en ik laat het graag aan anderen over om zich
daarover het hoofd te breken
Ik herinner
mij hoe ik als klein manneke met mijn vader voor de eerste keer mee mocht naar
een voetbalwedstrijd van Thor Waterschei in eerste nationale. Wat een belevenis
!!! Er waren ook de wedstrijden van Beringen FC, vaak zakkend uit eerste maar
even vaak weer terug kerend. Maar het liefst ging ik mee naar Pelt Fabriek -
Vlug en Vrij Overpelt voor de Pietje Presiezen -, in het Duits hebben ze daar
een mooie benaming voor: Traditionsverein, dat was een team waar altijd iets
te beleven viel, strijd, enthousiasme, inzet, sfeer ze speelden in derde
nationale, maar ook de grote clubs kwamen er niet graag naar toe bij
bekerwedstrijden bijvoorbeeld.
Toen het bij grote buur Lommel SK slecht ging op financieel gebied kwam er een
fusie met de fabrieksploeg. Ze gingen op de terreinen van Lommel spelen en
zoals dat zo vaak gebeurt, de zieke grote club at de gezonde kleine op. Het
oorspronkelijk United genaamde elftal werd snel weer Lommel. Op het oude
terrein ging een andere dorpsploeg spelen, dan kwam er weer een fusie en vanaf
dit jaar ligt het terrein er verlaten bij. De verloedering is begonnen, het glorieuze
verleden is definitief voorbij. We werden daar vandaag extra op geattendeerd
toen we in de buurt een multi-geocache-wandeling aan het lopen waren en we aan
de achterkant van een van de staantribunes deze bekers en attributen zagen die
lukraak boven de oude urinoirs pisbakken gezet waren, want bij de sloop is
er geen nieuw plaatsje voorzien neem ik aan
Ik heb deze
morgen nog even de puf kunnen opbrengen om het gras een beetje te kortwieken
maar de tropische temperaturen zorgden er al snel voor dat de rest van de dag
de activiteiten op een zeer laag pitje gezet werden. Het enige wat een mens bij
deze weersomstandigheden nog hoort te doen is zorgen voor voldoende afkoeling.
Als je afkoeling zegt zeg je drankje(s) en dat combineer je dan nog liefst met
een lommerrijk terrasje. Het terras van de cafetaria aan de camping Korte Heide
tegenover Bobbejaanland zou ik bij deze willen nomineren als het fijnste uit de
buurt. Toen we daar deze namiddag zaten achter een Duveltje kreeg ik een
levensgroot déjà-vue gevoel.
Wij zijn in 1973 namelijk in Lichtaart terecht gekomen doordat we een jaarcontract
hadden om op te treden in Bobbejaanland. We woonden in die tijd in Antwerpen in
een appartement en om het dagelijks over en weer reizen te beperken hadden we
ook een chaletje gehuurd op de camping. Onze kinderen waren toen 4 en 2 jaar
oud, ongeveer de leeftijd van de kinderen op bijgaande foto. Al de andere
elementen op de foto - omgeving, water, bootjes en diverse drijfdingen, plastic
schepjes, kruiwagentje, parasol - zorgden er voor dat ik me even 41 jaar
jonger voelde. Herinneringen
Na één jaar Bobbejaanland zijn we hier blijven hangen, we hebben hier ons eigen
nestje gebouwd en dat hebben we ons nog geen dag beklaagd.
Is het omdat
ik zelf een nachtmens ben? Het zou best kunnen, maar ik kom er wel voor uit dat
nachtfotografie iets is waar ik graag mee bezig ben.
Manuela, Weeltje voor de intimi, echtgenote, engelbewaarder, steun en toeverlaat
van onze goede vriend Jef, was jarig en bij zo een gelegenheid ga je even langs
om te feliciteren en een natje en een droogje te nuttigen. We zaten onder de
pergola gezellig te feesten toen het bij fotografen bekende blauwe uurtje de
visvijver in de tuin zo aantrekkelijk maakte dat ik even uit het feestgedruis
wilde ontsnappen om iets met lange sluitertijden te doen.
Ze hebben daar namelijk een 1000 Watt halogeenlamp richting vijver
geïnstalleerd en dat helpt echt wel om muggen, motten, vliegjes en ander
ongedierte weg te houden van alle activiteiten onder de pergola. Voor de
toevallig voorbij komende fotografen maakt het opzetflitsers totaal overbodig
en ik zag de kans schoon om deze opname op mijn geheugenkaartje te zetten.
We hebben er
een tijd op moeten wachten maar het lijkt er op dat de zomer nu eindelijk echt
begonnen is. Het was warm vandaag, correctie, het was heet. We hebben deze
middag de wandeling zelfs een beetje ingekort als de weerman zware
lichamelijke inspanningen afraadt, dan moet je daar rekening mee houden he. Het
lijkt er trouwens op dat Phaido ook niet meteen een fan is van de hitte, hij
zocht alleszins elk streepje schaduw op en bij thuiskomst heb ik hem nog nooit
zo gulzig zien drinken en daarna is ie naar binnen geslopen in de koelte van de
woonkamer. Daar zullen we in Italie rekening mee moeten houden.
Dan hebben de dieren in de weiden langs de Smallebroeken minder geluk. Die
zullen het zonder enige twijfel ook wel warm hebben maar de mogelijkheden om te
schuilen zijn daar meestal niet zo talrijk. Deze schapen hadden het enige
plekje gevonden waar ze nog beschut waren tegen de brandende zon en ook zij
hadden blijkbaar de waarschuwingen van de weerman gehoord. Dat binnen enkele
uren dit laatste stukje schaduw zal verschuiven naar buiten de weide lijkt ze
nu nog niet te deren, en een jas, hemd of broek uittrekken is voor hen ook al
geen optie
Ik
had het gisteren al min of meer voorspeld, vandaag zou het misschien wel een selfie
worden. Daar was dan ook wel enige aanleiding voor. Ik had namelijk in een
gulzige bui op een stuk chocolade gebeten fondant, uit de koelkast en dat was voor
een onderdeel van mijn gebit net een beetje te hard. Resultaat: het kunststof
kroontje dat al een tiental jaren over een van de afgeslepen restanten van een
snijtand zat was helemaal stuk. Ik vond het eerlijk gezegd geen gezicht en
hoewel ik me meestal niet zo veel van mijn uiterlijk aantrek had ik vandaag al
een afspraak bij de tandarts. Voor ik vertrok wilde ik toch een souvenir van
het voorval en daarom trok ik met de Eos de badkamer in, daar zijn voldoende
mogelijkheden voorhanden om zelfportretten te maken. Strikt genomen is dit geen
selfie zoals de smart-phone generatie dat definieert, maar deze spiegelreflexfoto-in-de-spiegel
vond ik toch ook de naam verdienen. Of beter nog, sta me toe het palindroom te
gebruiken dat Kees van Kooten er voor bedacht als synoniem: dit is een otofoto.
Dat
er twee keer na elkaar een foto voorbij komt die je in de categorie macro zou
kunnen onderbrengen is ongebruikelijk in deze blog. Ik probeer namelijk meestal
voor afwisseling te zorgen qua keuze van onderwerp. Deze avond voor de PC
zittend kwam ik evenwel tot de vaststelling dat ik, buiten de serie waaruit dit
plaatje komt, weinig bruikbaars op mijn geheugenkaartje had staan vandaag en om
nu nog snel een selfie te maken had ik geen zin hoewel daar misschien wél
een goede reden voor was morgen misschien.
We waren op bezoek geweest bij mijn zus in Aarschot en nadien had ik nog een
geocache wandeling gepland. Bij waypoint 5 van de voorziene 12 liepen we
evenwel vast en toen we een hele tijd tevergeefs gezocht hadden naar een tag met de
noodzakelijke info om verder te wandelen kreeg ik een aantal distelstruiken in
de gaten. Op elke bloem zat wel één, vaak ook twee en een keer zelfs drie
geel-zwarte stekebeesten nectar te verzamelen. Op dat moment sloeg de balans
van mijn interesse abrupt over van geocachen naar fotograferen. De macrolens
had ik niet in de tas, maar met de 300 plus extender kon ik vanaf een wat
grotere afstand toch ook enkele leuke beeldjes schieten. Ik ben geen specialist
ter zake, en ik moest achteraf weer maar eens in de wikipedia duiken om
voorzichtig te concluderen dat het misschien akkerhommels waren die daar hun
buikje vol zaten te snoepen. Wie beter weet mag me tegenspreken J.
Van de grote
bak met viooltjes die zo mooi in bloei stonden is er welgeteld één bloemetje
dat min of meer ongehavend uit het natte regenoffensief van de laatste dagen
gekomen is. Nu we vandaag eindelijk toch nog eens van enkele welgekomen
streepjes zon mochten proeven stond het fier en gelukkig meteen weer te pronken
en te glimmen tussen de verwelkte soortgenootjes. Uiteraard wilde ik het
dappere ding zijn verdiende moment de gloire gunnen en ik had mijn camera gehaald
om het vast te leggen als foto van de dag. Het werd evenwel nog mooier toen het
bezoek kreeg. Tja die vlieg had natuurlijk ook niet zoveel keus meer qua
beschikbare landingsplaatsen in viooltjesland en dus kwam ze precies op de
goede plaatst zitten Klik !!!
Op deze dag van
de finale van de wereldbeker 2014 in Brazilie kon ik niet anders dan een
voetbalfoto plaatsen. Ik was helaas niet zelf in het Maracanastadion aanwezig
met mijn camera dus moest ik ergens anders een bruikbaar beeld schieten. Echt
moeilijk was dat niet. Lander, kleinzoon van Josees broer Swa is gebeten door
de voetbalmicrobe en als we daar op bezoek zijn kun je er niet omheen. In het
spel dat hij improviseert met eender wie samen met hem op het grasperk durft te
komen speelt hij op alle mogelijke posities uit de veldbezetting. Aanvaller,
verdediger, ja zelfs doelman wil hij wel eens zijn. Hij heeft nog niet de
onoverwinnelijkheid van onze Courtois, maar de allure van de rasechte goallie,
die kan je er al in herkennen.