Ik wist wel zeker dat ik ze gezien had. Het was geen waanbeeld, luchtspiegeling of verbeelding… er liepen drie meisjes door onze tuin. Ze leken daarenboven ook nog eens sprekend op elkaar, een ééneiige drieling dacht ik. Langzaam wandelden ze voorbij, langzaam  genoeg om mij de gelegenheid te geven snel naar binnen te lopen, de camera te nemen en na een on-Polliaanse spurt terug naar buiten nog een snelle shot te nemen van de schoonheden die met een raadselachtige glimlach mijn kant op keken. Het volgende ogenblik waren ze verdwenen. Ik kneep hard in mijn armen, mijn wangen en mijn billen, maar ik voelde het wel degelijk. Ik sliep niet, ik droomde niet… en ik had niks gedronken…
Het kan natuurlijk ook zijn dat ik weer iets zit te verzinnen om deze blog gevuld te krijgen en dat ik deze namiddag thuis lekker heb zitten photoshoppen om dit plaatje in elkaar te knutselen. De deelfotos vanaf statief waren snel genoeg gemaakt en kleindochter Julie is ondertussen voldoende geroutineerd als model om precies zo te lopen en te kijken als haar gevraagd wordt. Het bewerken, selecteren en in de juiste lagen de nodige info manipuleren en verwijderen vroeg net iets meer tijd en concentratie… J