Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
12-10-2013
12 oktober Pitstop
Ik heb vandaag nog eens het merendeel van mijn hobbies
gecombineerd tot een meer dan genietbare bezigheidstherapie. De weergoden
toonden zich genadig en na de ochtend wandeling met Phaido zag het er naar uit
dat we alsnog een droge dag zouden krijgen. Binnen een fietsbare afstand weet
ik elke keer toch weer enkele nog niet gelogde cachen te vinden op de kaart .
Zuid-west was de uitgezette koers en natuurlijk had ik de camera in de tas gestopt.
Tijdens de terugrit, ergens tussen Herenthout en Noorderwijk, laste ik een
pitstop in bij een kapelletje waar een pik-nik plaats is voor de vermoeide
fietser. Ik had het huisje er achter al langer op mijn lijstje van te
fotograferen onderwerpen staan en nu er geen medebezoekers waren zag ik de kans
schoon om toe te slaan. Thuisgekomen heb ik de foto-oogst uitgebreid door
Photoshop gehaald nog een hobby en na lang stoeien vond ik deze bewerkte
versie van een van de shots het best de nostalgische sfeer weergeven die ik
wilde bereiken.
Onder het genot van een frisse Duvel en met een muziekje van Randy Newman op de
achtergrond zit ik daar nu een tekstje bij te brouwen Wandelen, fietsen,
geocachen, fotograferen, fotobewerken, van een Duveltje genieten, muziek
beluisteren hehe, het was weer een drukke dag. Als je met pensioen bent heb je
altijd tijd te kort J
Om het nog maar eens met een cliché te zeggen: slecht weer
bestaat niet, alleen slechte kleding. Als het dan na de mooie dagen, waar we
mochten van genieten de laatste tijd, eens een keer wat frisser wordt en een
beetje druilerig, dan trek je toch iets warmer aan en een paraplu is ook niet
al te zwaar om mee te nemen toch? Maar de dagelijkse wandeling die nemen ze ons
niet af. Vandaag hadden we Blommerschot, een gehucht tussen Wechelderzande,
Zoersel en Oostmalle uitgekozen om een frisse neus te halen. Ergens halverwege
de tocht viel mijn oog plots op een huisje dat doorheen de begroeing net
voldoende zichtbaar was om mijn nieuwsgierigheid te prikkelen. Er stond nergens
een bordje met verboden toegang, dus ben ik wat dichterbij gaan kijken en dat
heb ik me niet beklaagd. Het leek recht uit een sprookjesboek geplukt. Ik heb
er natuurlijk een hele serie fotos van gemaakt en ik verheug me nu al op de
verhalen die ik de kleinkids ga vertellen als we samen deze wandeling eens
overdoen J
Ik heb me voorgenomen zelf een multi-geocache route annex
fotozoektocht in elkaar te knutselen langs het parcours dat wij, sedert Phaido
deel uitmaakt van ons gezinnetje, weer zo ongeveer elke dag afhaspelen. Die kan
ik dan op de geocaching.com site zetten om anderen ook eens de gelegenheid te
geven van onze terreinkennis te profiteren. Wij realiseren ons namelijk nooit
genoeg hoe mooi onze eigen streek wel is en een van de doelstellingen van het
geocachen is anderen te laten meegenieten van onze eigen favoriete plekjes toch?
Neem nu het paadje langs de Rulloop je moet al met goede argumenten komen om
me er van te overtuigen dat het ergens in de wijde omgeving prettiger wandelen
is. Phaido, die vindt het allemaal prachtig en om te tonen dat dit nu ook zijn
domein is heft ie regelmatig zijn achterpoot op om een geurspoor neer te leggen
en zijn soortgenoten te laten weten Phaido was here. Je zou het kunnen
vergelijken met die kids die te pas en te onpas graffity spuiten om te
vertellen waar killroy overal geweest is he J
Als het weer herfst wordt biedt de natuur ons, fotografen, meer
mogelijkheden dan welk ander seizoen ook. De bladeren van de bomen verkleuren,
de ochtenden zijn vaak erg mistig en dat zorgt dan weer voor prachtige berijmde
spinnewebben, zonneharpen priemen door het bladerdek in het nevelige bos en
de meest wonderlijke mooie paddenstoelen komen onze wandelingen opvrolijken. Ik
vind de verplichte tussen-n waar de taalbollebozen ons mee opzadelen sedert
de recentste spellingsaanpassing trouwens nog altijd helemaal kl*** , maar das
een ander verhaal. ( Hoe zit dat met spinne(n)web eigenlijk? )
Van alle paddenstoelen is de vliegenzwam zonder meer de meest typische. Vraag
een kind een paddenstoel te tekenen en dan wil ik er veel op verwedden dat ie
rood is met witte bollekes. Het was dus niet moeilijk te voorspellen dat ik in
deze tijd van het jaar een keer moest uitkomen bij zon opvallende verschijning
als onderwerp voor mijn foto van de dag. Dit exemplaar stond zo uitdagend langs
de dagelijkse wandelroute dat ik er echt niet voorbij kon, zijn buur een eindje
verderop kon ik dank zij een redelijk groot diafragma in de onscherpte houden.
Tot wanhoop van Josee koos ik weer voor een laag standpunt zeg maar ligpunt
met een vuile voorkant als gevolg. Volgende keer moet ik er toch eens aan
denken een plastiekje mee te nemen als ik weer laag bij de grondse plannen heb.
Wat beleven we toch een mooie nazomer. Na de
ochtendwandeling met Phaido vond ik dat je met dit weer niet moet ingaan op de
lokroep van de computer. Photoshop, Wings4, Lightroom en Dynamic photo HDR 5
zitten morgen ook nog op de PC en dan wordt het volgens de weer-o-logen van
Ukkel sowieso een stuk minder fietsbaar, dus heb ik m vandaag nog maar eens
uit de garage gehaald. Heerlijk fietsen was het langs het kanaal tot Grobbendonk,
dan via Bouwel, Herenthout en Olen weer terug naar moeder de vrouw. Onderweg gemerkt
dat er op pleziervaart-gebied ondanks de aangename temperaturen en het
herfstzonnetje nog bitter weinig activiteit is. Als je de sport die deze visser
beoefent als activiteit kan bestempelen was dit zowat het enige teken van leven
dat ik aan de jachthaven van Herentals kon ontwaren. Ik heb nooit begrepen wat ze daar leuk aan vinden,
maar goed, ieder zijn meug. Ik kon trouwens tot vlak achter de man lopen, een
foto maken en ongestoord wegwandelen, hij bewoog niet eens misschien zat ie
wel te slapen.
Met zijn gat in de boter gevallen. Dat is misschien nog een
understatement als we het over onze Phaido hebben. ( Let op het woordje onze
) We realiseren ons natuurlijk maar al te goed dat we nog volop in de
wittebroodsweken zitten en dat er binnen elke relatie vroeg of laat problemen
opduiken, maar voorlopig integreert onze nieuwe beste vriend zich wonderwel in
ons gezinnetje en wij van onze kant zijn dol op hem. Ik vrees dat ie een beetje
te veel vertroeteld wordt eigenlijk en dat ie dat ooit als een verworven recht
zal beschouwen. Een van de ingrediënten van het verwachtingspatroon dat we
hadden toen we beslisten Phaido een nieuwe thuis te bieden was de
waarschijnlijkheid dat we weer vaker aan het wandelen zouden gaan. We waren
sowieso al geen huismussen en onze voorliefde voor de vrije natuur moge
genoegzaam gekend zijn, maar nu is dat weer een dagelijks ritueel geworden. Als
we er al niet op uit trekken met de wagen om ergens een rondje te gaan lopen
dan hebben we nog altijd dezelfde wandeling achter de hand die we vroeger met
al onze andere honden jaar in jaar uit, weer of geen weer, pleegden te doen. We
hoeven maar de achterdeur uit en we zitten in het bos he. En of Phaido dat leuk
vindt !!! en wij kunnen er alleen maar beter van worden.
Als je deze foto ziet zou je zweren dat dit ergens in
Engeland is? Toch is dit een opname die gemaakt is in ons eigen Limburgse
Neerglabbeek We hadden de reeks geocachen die hier in de buurt verborgen zijn
al eens gevonden en gelogd ( zie onze blog van 04 augustus ), maar toen we de
medeleden van de motorclub eens een initiërende kennismaking wilden meegeven
van onze grote hobby leek ons dit de beste plek om er aan te beginnen. Het
Orshof is een klasse etablissement waar je zowel een natje als een droogje kunt
nuttigen aan weliswaar niet de meest voordelige prijzen die je in de omgeving
zult vinden, maar de entourage, de bediening, de sfeer, de ganse omgeving vonden
wij overtuigend genoeg om onze wandeling hier te beginnen en er ook een einde
aan te breien.
Er heerst een lichte vorm van paniek in regeringskringen,
het gevolg van de totale ontreddering bij een van de steunpilaren van de nationale
economie: B-post moet het voortaan doen zonder een van zijn drijvende krachten.
Nu Alex L. de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt dreigt de chaos. We
zien de krantenkoppen van 1 juli 2015 al voor ons: Dreigend failliet van
B-Post wegens wanbeheer. Nieuwe crisis in de maak, voltallige directie
ontslagen met bonus. Nu zat Alex weliswaar niet in de directie van dat
bedrijf, maar als eminent lid van de think-tank en inspirerend voorvechter van
vernieuwing en organisatie had hij zich wel opgewerkt tot de onmisbare pijler
zonder dewelke het wel fout moest lopen. Weinig reden tot vieren dus, en toch
was er deze namiddag in de Kerkstraat nr.5 ( of was het toch Zandstraat Nr. 5
Alex? ) enige vorm van feestvreugde. Had het te maken met de bonus die de
afscheidnemer zonder twijfel nog mee gekaapt heeft? We merken het wel als er
binnenkort enkele nieuwe lenzen opduiken in de fotoclub. Er waren warempel
zelfs enkele collegas en ex-collegas die er met een brede glimlach rondliepen,
net of ze het prettig vonden dat ze Alex voortaan niet meer elke dag zouden
zien. En in de toespraak, die de dame die nu zijn ex-bazin is gaf, meenden we
ook enige opluchting te ontwaren. Maar Alex , die moest er om lachen. Hij
realiseert zich nog niet dat zijn aandelen minder waard zullen worden als
B-Post de dieperik in gaat
Maar toch: Welkom in de club van de gepensioneerde levensgenieters Alex.
P.S. Een verklaring bij het gedeelte tekst dat tussen haakjes staat is hier op
zijn plaats. Je moet postbode zijn om de humor te snappen van een uitnodiging
waarop een verkeerd adres vermeld staat. Maar zelfs zonder dat diploma ooit
behaald te hebben konden wij er om lachen. Ze hebben ons raar bekeken toen we vruchteloos
maar schaterend aan het zoeken waren naar een feestlokaal in de Zandstraat.
Sorry dat we een beetje laat waren J
De pompoenkoorts stijgt in Groot Kasterlee. Oktober is
sowieso de pompoenmaand en dat geldt in ons dorp nog meer dan elders. Ze noemen
ons niet voor niets de pompoenpapeters. Binnen enkele weken is er de
pompoenmarkt, de week daarna de poempoenregatta, alle telers omringen hun
dikste exemplaren met de beste laatste zorgen in de hoop hoog te scoren in de
grote pompoenweging, overal zie je allerhande versieringen met pompoenen en
Josee heeft eergisteren pompoensoep gemaakt. J
Toen we deze avond nog een rondje gingen wandelen met Phaido (werelddierendag
vandaag, dus mocht het wat meer zijn ) had
ik de camera en statief meegenomen. Ik wilde het pompoenkunstwerk dat elk jaar
op het kerkplein staat graag fotograferen in het donker. Als je de sluitertijd
maar lang genoeg maakt worden zelfs de straatlantaarns die toch op redelijke
afstand staan echte schijnwerpers. Dertig seconden duurde deze belichting en
omdat ik altijd in RAW fotografeer kon ik de witbalans thuis nog aanpassen in
de omzetting. Verder heb ik alleen een beetje vignettering toegevoegd in de
hoeken.
Sedert de dood van Leentje, de moeder van Josee zijn wij
trouw in het rusthuis Hoevezavel blijven komen als vrijwilliger, gewoon omdat
wij tijdens de periode dat Leentje daar verbleef ook wel gezien hadden hoe zeer
vrijwillige handen en benen daar nodig zijn en hoe zeer de bewoners kunnen
genieten van die welgekomen extra mogelijkheden.
Ieder jaar weer worden wij vrijwilligers daarvoor ook in de bloemetjes gezet door
directie en personeel. Met een feestmaaltijd, de nodige drank er bij en een
entertainend programma drukken zij hun waardering uit voor onze inzet. Het
amuzements-gedeelte werd deze keer verzorgd door ene Karel Declercq die ons de
show België binnenste buiten presenteerde. Toen die in de huid kroop van
premier Di Ruppo en onze schoonbroer ( voor de Nederlanders: zwager ) Swa
uitkoos om even mee te stoeien zaten wij natuurlijk op de eerste rij om daar
een foto van te maken.
Ik ben deze morgen nog eens naar de Rielenkapel gereden. Ik
ben nog steeds aan het worstelen met de projectie-reeks die ik aan het in
elkaar knutselen ben voor het fotosalon namelijk. Er was nog één shot die ik in
gedachten had en die nog niet goed genoeg uit de vorige pogingen gekomen was
naar mijn smaak. Elke woensdagmorgen zit de kapel bomvol voor de wekelijkse misviering
en een aantal gelovigen volgt het gebeuren sowieso liever buiten via de
luidsprekers, omdat ze het, naar ze me vertelden, binnen te benauwd vinden met
zoveel volk in die kleine kapel. Bij de H. Communie komt de priester dan naar
buiten om ze daar de hostie te geven. Ik had al een paar keer geprobeerd dat
goed in beeld te krijgen maar ik had alleen nog maar weinig zeggende ruggen, en
een vleugje priester er boven. Deze keer had ik met de mensen even een
gesprekje gehad en gevraagd me wat ruimte te gunnen en dat werkte wonderwel. Ik
reed naar huis met enkele geslaagde shots. De opname die uiteindelijk in de
projectie zal belanden wil ik voorlopig nog even niet tonen, maar dit vond ik
ook wel okee als tweede keuze
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik er toe kwam de
Wuustwezelse tak van de kleinkinderen voor de camera te krijgen. Vandaag was
het studiedag voor de leerkrachten in Het Scholeke en dan wordt er beroep
gedaan op oma en pake Pol om voor de niet geplande opvang te zorgen. Wat doe je
dan om ze de broodnodige buitenlucht te gunnen en ze van voor TV, laptop en
I-Pad weg te houden? Juist ja, je neemt ze mee om tijdens een gevarieerde
boswandeling enkele geocachen te gaan zoeken. Ze zijn ondertussen voldoende
bekend met het spel en ik moet ootmoedig toegeven dat ze er veel fanatieker
tegenaan gaan dan ik zelf. Phaido ( ik heb inmiddels, rijkelijk laat, in zijn
boekje gezien dat je die naam met PH schrijft ) was ook van de partij en de
kids kennen hem ook al langer. Een hechter en meer toegewijd team kon ik me
niet wensen. Na de zoveelste vondst vond ik het tijd om een groepsfoto te
maken. De toevallig voorbijkomende paddestoelen zijn een extra element in het
plaatje om subtiel aan te geven dat we nu toch wel echt op de grens van de
herfst zitten ondanks de erg mooie dagen die we de laatste tijd mochten
meemaken.
Hehe, het laatste weekend van september is voorbij, morgen
is het alweer oktober. Nu kunnen we s morgens weer naar Herentals zonder in de
file te staan, en s avonds weer naar Kasterlee zonder tussen de geel zwarte
nummerplaten te moeten aanschuiven. Zo zien toeristen-dagjesmensen het dus
nooit. De ingang van Bobbejaanland gesloten !
Je zou mensen kunnen opdelen in twee groepen: zelf hoor ik
bij de hondenvrienden en mijn liefste zus Lilly is een fervente
kattenliefhebber. Uitgenodigd op een feestje in huize Lilly en Dreeke vonden
wij het dan ook raadzaam om vandaag Faido maar eens alleen thuis te laten. Katten
en honden samen, dat is vragen om problemen he. Bij thuiskomst bleek het
experiment geslaagd trouwens, maar daar gaat het nu niet over.
Mon en Lisa zijn de twee huispoezen bij mijn zus ( de alerte lezer snapt het verband
tussen die twee namen hopen we ? ) en ze zijn zeer verschillend. Kater Mon
verdwijnt uit beeld zodra er bezoek komt en kattin Lisa daarentegen is de
nieuwsgierigheid zelve, ze wil alles zien, uittesten, en proberen. Tijdens het
aperitief wilde Lisa natuurlijk controleren of de feesttafel wel goed versierd
was en al even vanzelfsprekend had ik dat in de gaten en had ik het
fototoestel paraat.
De U9 van VC Herentals moesten op verplaatsing naar de buren
van Poederlee, een beladen duel. Het ging er bij wijlen fel aan toe en er werd
vlot gescoord. Tijdens de wedstrijd heb ik het niet zo gevolgd, ik was te druk
bezig met fotograferen, maar achteraf heb ik gehoord dat ze met 6-7 gewonnen
hebben na dat ze eerst met 3-0 achter stonden. Onze Jef scoorde enkele knappe
doelpunten trouwens.
Of het geholpen heeft om deze zege tot stand te laten komen laat ik in het midden,
maar het feit dat ze er een supporter en een nieuwe mascotte bij hebben zal
zeker wel een extra stimulans geweest zijn.
J Na de groepsfoto samen met de tegenstrevers wilden ze ook nog graag poseren
samen met Faido in zijn rood-witte outfit.
Ik kan me best voorstellen dat Faido even denkt: Amai, als
dat alle dagen zo is, dan ga ik terug naar moeke Miet
We hebben ons voorgenomen hem zo veel mogelijk mee te nemen bij alles wat we
ondernemen. Deze morgen ging ie mee naar een stockverkoop van meubels, we
krijgen daar elk jaar een uitnodiging voor en hebben er al enkele toffe dingen
op de kop getikt. Voor we de zaak binnen gingen eerst toch een wandeling
gemaakt met hem i.v.m. zijn natuurlijke behoeftes en hij deed kaka als op
commando. Komplimentje gekregen van het winkelpersoneel dat we zon toffe brave
hond hadden daarna. Deze namiddag hebben we dan de vrijdagse
vrijwilligerswandeling met de bewoners van het rusthuis gedaan Faido als een
volleerde begeleider zonder trekken braafjes langs een rolstoel. Daarna zijn we
aan de Blauwe Kei in Lommel enkele geocachen gaan zoeken, weer een fikse
wandeling. Lekker weertje en prima locatie voor een foto. En tenslotte zijn we
deze avond samen naar de maandelijkse vergadering van de motorclub geweest.
In tegenstelling tot het baasje heeft hij geen Duvel gedronken maar hij ligt nu
wel uitgeteld in zijn mand J
Toen pake Bert een jaar geleden veel te vroeg van ons heen
ging vreesde moeke Miet dat ze alleen niet voor Faido, de golden retriever,
zou kunnen blijven zorgen. Wij hadden toen al meteen laten weten dat wij de
hond wel in ons gezinnetje wilden opnemen. We hebben vroeger altijd honden in
huis gehad en na een periode zonder, vonden we toch dat we er weer aan toe
waren. We wilden ook niet aandringen want misschien was Faido wel de ideale
huisgenoot om moeke Miet over die zonder twijfel erg moeilijke periode heen te
helpen. Moeke Miet is helaas steeds minder goed te been, en op de buren kan ze
ook niet konstant beroep blijven doen om het dier uit te laten dus groeide het
besef dat het misschien toch beter was voor Faido dat hij een nieuwe thuis
kreeg. Vandaag zijn we hem gaan ophalen. Dit is een foto van het afscheid. Ons
hart brak maar Faido zal het goed hebben in huize Pol en Josee, dat hebben we
moeke Miet beloofd, en als ze hem te erg mist mag ze hem altijd komen bezoeken
of gaan wij haar bezoeken samen met Faido. Ondertussen mag hij morgen al
beginnen met ons uit te laten
Tijdens het Allerheiligen-weekend vindt het jaarlijkse salon
van onze fotoclub plaats. De fotos die de leden daar zullen tonen zijn
ondertussen al gekozen en de overige voorbereidingen zijn in volle gang. Zelf
heb ik vandaag nog enkele opnames gemaakt die in mijn geplande dia-reeks zouden
kunnen passen en ondertussen denken wij ook aan onze sponsors. De plaatselijke
zelfstandigen die ons financieel steunen krijgen in de zaal de nodige
publiciteit in een doorlopende dia-projectie. Logos, fotos, en ander
reclamemateriaal wordt ons ter beschikking gesteld en als het nodig is gaan wij
zelf bruikbare opnames maken. Bij het Italiaanse restaurant La Torre waar wij
vaste klant zijn en waar ik dus de logische kontaktpersoon was werd mij een
gedrukte flyer in de hand geduwd met de vraag dit maar in te scannen en dan te
projecteren tja, zelfs met de hele photoshop-truukendoos wijd open was die
scan niet projecteerbaar. Ik ben dan maar zelf een nieuwe foto gaan maken deze
avond en ik heb het ontwerp van de flyer zo close mogelijk proberen te benaderen,
inclusief de kitcherige versierinkjes. De klant is koning
Enneuhhh een beetje reclame mag he, adres en telefoonnummer staan er op,
prijs-kwaliteit gezien is dit zeker een zaak die ik wil aanbevelen.
Ik zat mijn krantje te lezen deze morgen, zo rond een uur of
negen voor mijn doen redelijk vroeg
toen het vrouwtje terug kwam van de winkel en nog voor ze binnen was had ik al
in de gaten dat er iets speciaals was. Ik moest dringend meekomen, er was iets
moois te zien en misschien was dat wel een foto waard. Kijk, dan ben ik meteen
al een beetje meer wakker. Schoenen aangetrokken, de camera meegegrabbeld en
een minuut later stonden we op het kerkplein waar we zagen dat er een invasie
geweest was van een of andere spinnensoort en die hadden op ongeveer elke
struik, bloem of plant een spinrag achter gelaten. De ochtenddauw had het
schouwspel nog iets meer feeëriek gemaakt en ik ben inderdaad ijverig aan het
fotograferen gegaan. Deze foto is gemaakt in volle tegenlicht. De sfeer van de
ochtend met de laatste restanten van de nevel, de zon die de spinsels extra in
het licht zet en het standbeeld van de Wannes, onze dorpsherder, die dat
allemaal al eerder gezien heeft waarschijnlijk, meer had ik niet nodig om me
uit te leven met mijn vriend de Eos. Er is niks verkeerd met eens een keertje
wat vroeger uit je bed komen merk ik weer.
Dit is Jef, een bekend figuur in de horecawereld in onze
regio. Om hem niet te verwarren met de andere Jeffen uit onze kennissenkring
noemen wij hem wel eens Jef Moustache, de reden mag duidelijk zijn
Jef is kastelein en hij is een imperium van oergezellige kroegen aan het
uitbouwen. Het oude stationsgebouw in OLV Olen, kortweg Het Stationneke, De
St. Sebastiaenshoeve in Olen en de St. Hubertushoeve in Lichtaart kregen
ondertussen andere namen: de Hemel, de Hel en het Vagevuur Qua inrichting
dragen ze alle drie de zeer herkenbare stempel van de baas. De meest
onverwachte, hilarische, rommelige, kitcherige, oude en door anderen
weggegooide spullen hangen, staan en liggen alom, overdadig alles op te smukken.
Jef zelf is een vat vol humor en als ie begint te vertellen is er geen ophouden
aan. De ene grol en grap na de andere komt voorbij, soms een beetje belegen,
soms een beetje aangebrand maar altijd ad rem en op het goede moment in de
conversatie gegooid. Dat ie ook niet vies is van enige showelementen bewees ie
deze namiddag weer eens in het Stationneke waar hij tijdens het voorbij
denderen van een goederentrein een gesmaakte impressie van een karikaturale
stationschef neerzette.
