Met zijn gat in de boter gevallen. Dat is misschien nog een understatement als we het over onze Phaido hebben. ( Let op het woordje “onze” ) We realiseren ons natuurlijk maar al te goed dat we nog volop in de wittebroodsweken zitten en dat er binnen elke relatie vroeg of laat problemen opduiken, maar voorlopig integreert onze nieuwe beste vriend zich wonderwel in ons gezinnetje en wij van onze kant zijn dol op hem. Ik vrees dat ie een beetje te veel vertroeteld wordt eigenlijk en dat ie dat ooit als een verworven recht zal beschouwen. Een van de ingrediënten van het verwachtingspatroon dat we hadden toen we beslisten Phaido een nieuwe thuis te bieden was de waarschijnlijkheid dat we weer vaker aan het wandelen zouden gaan. We waren sowieso al geen huismussen en onze voorliefde voor de vrije natuur moge genoegzaam gekend zijn, maar nu is dat weer een dagelijks ritueel geworden. Als we er al niet op uit trekken met de wagen om ergens een rondje te gaan lopen dan hebben we nog altijd dezelfde wandeling achter de hand die we vroeger met al onze andere honden jaar in jaar uit, weer of geen weer, pleegden te doen. We hoeven maar de achterdeur uit en we zitten in het bos he. En of Phaido dat leuk vindt !!! … en wij kunnen er alleen maar beter van worden.