Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
28-07-2013
28 juli IJsje
We gaan met de leden van de motorclub regelmatig de culinaire
toer op. Naast het gemeenschappelijk restaurantbezoek of het jaarlijkse
gastronomisch weekend, ondernemen we ook wel eens een zogenaamde pannenkoekenrit.
We plannen dan een stop op een plek waar ze je raadt het al pannenkoeken verkopen,
vervolgens tuffen we naar een volgende locatie voor de koffie, en een ijsje wil
er ook nog wel in op alweer een andere plek. Tussendoor genieten we van een
paar honderd mooie bochtige motor-kilometers en s avonds samen nog een
verfrissing gebruiken, heerlijk toch? De dames die niet zelf rijden of achterop
meegaan, komen dan steevast met de wagen naar de geplande pitstops en vandaag
was er ook een kleinkind dat de reis mocht meemaken.
Deze foto zou verkeerdelijk de indruk kunnen geven dat het kindje het maar niks
vindt dat oma het ijsje op eet, maar eigenlijk doet oma niets anders dan er
voor zorgen dat er niet al te veel gedruip en gesmos is als neveneffect van die
heerlijke likpartij.
Het beeld op zich vonden wij wel leuk en ware het niet dat Manuela zon goede vriendin
is, dan zouden wij misschien wel de foute
versie verkondigd hebben als duiding.
Puur fototechnisch gezien stelt de afbeelding die ik vandaag
wil laten zien natuurlijk weinig of niks voor. Maar goed, een foto moet ook
niet altijd een prijswinnaar zijn in een of ander spectaculair forum.
We zaten met ons gezelligheidsclubje deze avond op het terras bij café De
Pelleman in Kasterlee de verjaardag van Weeltje te vieren. Het was echt zon
zalige zwoele zomeravond die uitnodigde tot niks doen en heerlijk genieten, tot
plop, plets, plopperdepletserde plokplokplokkeplekkepetterplets binnen de
kortste keren kwam de zondvloed naar beneden. Voor de liefhebbers wil ik graag
de exif gegevens van deze shot vertellen. Iso 400 - f 2,8 - 1/15.
De blitse tinten die het geheel een beetje opvrolijken zijn afkomstig van de
verlichting van het bandje dat op het terras voor de ambiance zorgde tot de
regen kwam die aan alles een einde maakte.
Het laatste week-end van juli is het Barrier Kermis. Met een
echtgenote die uit dat stukske Lommel afkomstig is zal ik dat voor de rest van
mijn dagen niet vergeten. Traditiegetrouw is er op de vrijdag voor de opening
van de kermis een wielerwedstrijd en al even traditiegetrouw is Josees broer Swa
een van de drijvende krachten achter dat gebeuren.
Een ongezien aantal deelnemers mochten
ze dit jaar inschrijven, dat had er uiteraard mee te maken dat de winnaars in
de diverse categoriën ook zouden gekroond worden als kampioen van Limburg.
Leuke bijkomstigheid was dat Rob, een van de medestudenten in de computercursus
die Josee gevolgd heeft vorig jaar, ook mee reed. En nog leuker was dat ie
warempel nog won ook. Josee kon na afloop het enthousiasme niet bedwingen en
wilde voor de gelegenheid de kampioen kussen. Ik heb natuurlijk goed in de
gaten gehouden of Rob geen Saganneke deed, maar dat was eigenlijk niet nodig,
want de andere kus-juffrouw was Robs eigen vrouw. J
Ik heb me vandaag nog eens op de macro-fotografie gestort.
De Dekshoeve-vijver in Geel de gemeentelijke visvijver langs het Kempisch
Kanaal in de buurt van Sas 7 is een locatie waarvan ik weet dat er op
bepaalde plekjes behoorlijk wat fotogenieke beestjes en plantjes te verschalken
zijn. Ik heb me uitgebreid kunnen amuseren en terwijl ik de gebruikelijke
libellen, juffers, vlinders, hommels, kleine bloemekes, zelfs onrijpe
hazelnoten, en noem maar op aan het fotograferen was zag ik eigenlijk puur
toevallig een mij zeer onbekend exemplaar uit de libellen/juffers-wereld. Ik
heb in de loop van de dag, macro-technisch gezien misschien wel betere fotos
gemaakt maar een witte juffer nooit eerder gezien, en enig opzoekwerk op het
net deze avond hielp me ook niet verder. Zou hier sprake zijn van een albino
exemplaar? Geen idee, misschien dat ervaren libellologen hier iets over weten
te vertellen, daarom plaats ik hem ook als keuze van de dag en voor mij blijft
de titel voorlopig witte juffer.
Een van de flauwste moppen die ik de laatste tijd hoorde
voorbij komen gaat als volgt. Vraag: Welk is het meest ongelukkige dier ter
wereld? Antwoord: Een zeug, want zij heeft een beer als vent en varkens als
kinderen De verteller van dit soort humor barst dan meestal zelf in lachen
uit als enige.
Aan de juistheid van die bewering durf ik trouwens ook te twijfelen, zeker
nadat ik het gelukzalige knorren hoorde van deze mama toen haar zes biggen, na
een gemeenschappelijke aanval onder de gordel, aan het smikkelen gingen. En
smikkelen, daar moet ik dan ook aan denken als ik dit tafereel bekijk. De leuke
krulstaartjes, die eigenlijk de trigger waren om deze foto te maken, vallen in
het niets vergeleken bij de visioenen die ik krijg van speenvarken, van
barbecue, van spek of jambon braisé jammie, jammie. Neen, van enige
vegetarische neigingen hoef je mij niet te verdenken. J
Ik ben al een hele tijd bezig met een reeks Kempense
landschappen in zwart wit. De fietsstop die we deze middag maakten aan de
Snepkensvijver was daarom niet alleen om wat uit te hijgen en een grote plas
vloeistof binnen te gieten, de immer aanwezige camera werd nog maar eens tevoorschijn
getoverd en ik heb er weer duchtig op los geschoten. Sedert ik me de
verzameling filters van Nik Software aangeschaft heb ben ik een fervente
gebruiker van Silver Efex Pro en de mogelijkheden voor zwart wit omzettingen
zijn echt schitterend. Het klein beetje detail dat er, bijna onzichtbaar met
het blote oog, in de hoognevel zat kon ik zonder problemen met één klik
oppeppen tot een interessante lucht bijvoorbeeld en zo ziet deze opname er
plots een stuk dramatischer uit.
Het bronmateriaal voor de panorama-omslagfoto die ik vandaag op mijn facebook
profiel heb gezet heb ik trouwens ook op die plek kunnen fotograferen.
Ik ben vandaag drie keer in OLV. Olen geweest. Deze namiddag
kwam ik langs het supporterslokaal van Jan Bakelants gefietst en ik had gezien
dat ze daar alles aan het klaar maken waren voor de viering van de plaatselijke
wielerheld vanavond. Meer had ik niet nodig als reminder om me voor te nemen daar
live bij te zijn. Een ritzege en twee dagen gele trui in de tour de France, het
is niet niks.
Ik had goed getimed, want toen we er rond half acht aankwamen waren we net op
tijd om het ceremoniele deel op het podium mee te maken. Jan bleek ook in zijn
thuisbasis dezelfde vlotte spreker te zijn die we al kenden van op TV. Nadat ik
de nodige fotos geschoten had en nadat ik gehoord had dat Jan zijn supporters
twee gratis vaten bier beloofd had en dat het gemeentebestuur van Olen daar nog
twee extra vaten bij deed nam ik mij voor later op de avond nog eens terug te
keren. Ik heb dat ook gedaan, maar de charme van een volksfeest zonder de
gevierde - die was alweer naar huis, alles voor de conditie he - en met gratis
bier uit plastic bekertjes was toch niet van dien aard om me langer dan een
kwartiertje daar te houden. Helemaal nuchter terug naar het vrouwtje dus dat
heeft ook zijn goede kanten natuurlijk, morgen fris en monter weer uit bed !!!
Hoogzomer in de Kempen. Het lijkt er op dat de zon in een
ijltempo de achterstand wil inhalen die we de voorbije weken opgelopen
hebben.Heet, heet, heet !!! Je moet een
beetje masochist zijn om met dit weer te gaan fietsen. Maar het alternatief
leek me nog veel minder leuk. We konden ook thuis blijven, voor de TV gaan
zitten en de ganse dag onder gedompeld worden in het onontkoombare gedoe rond
die koningswissel op alle zenders.
Josee bleek na enige discussie toch vatbaar voor mijn argumenten en dus hebben
we de fietsen achter op de wagen op de fietsdrager gezet en we hebben ze in
Zammel bij Westerlo er weer af gehaald. Dat scheelde alvast enkel glazen zweet.
Ik had een klein maar fijn rondje uitgestippeld met zon 15 geocachen op het
traject en we hebben dat op ons gemak afgehaspeld. Dat het wegdek op de route
niet altijd een fiets-o-strade was blijkt uit deze foto, op de voorgrond van
dit landschap langs de Grote Nete zie je wat in de omschrijving als
fietsvriendelijk omschreven werd Maar dat mocht de pret niet bederven. We
hebben weer plekjes ontdekt waar we anders nooit zouden komen en we hebben er
van genoten, dat is wat telt, toch?
Je hoeft niet ver weg naar het buitenland om avontuurlijke activiteiten
in de vrije natuur te ondernemen. In onze eigen Kempense regio kun je
bijvoorbeeld kano-tochten maken op de Nete, opstapplaatsen zat en eindstations
ook. Zelf hebben we vorig jaar met de
kleinkids het traject van Retie naar Kasterlee gevaren en toen ik vandaag op de
brug bij de Ark van Noe voorbij gefietst kwam en ik zag deze dappere peddelaars
nam ik mij voor dat we dat snel ook maar weer eens moesten doen. Deze mensen
hebben het dus uitgezongen tot Lichtaart, maar je kunt ook verder tot Herentals
of Grobbendonk We zullen wel zien hoe groot de goesting van de kids is als we
er weer eens aan beginnen.
We kennen Luc al van lang voor hij in rusthuis Hoevezavel
kwam wonen. En omdat wij daar bijna wekelijks als vrijwilliger met de bewoners
gaan wandelen hebben wij ook kunnen volgen hoe hij onherroepelijk afgleed van
guitige voortrekker in de levensvreugde tot de suffende, hulpbehoevende, apatische
oude man die we nu meestal zien zitten in de rustzetels in de hall bij de
ingang van de cafetaria. Ooit was hij haantje de voorste om tijdens de kermis
in de rappe rups te gaan met de verpleegsters, hij was Prins Karnaval voor de
bejaarden en de twinkel in die pretoogjes was altijd daar.Ik meen dat ik die twinkel nog wel eens een
beetje zie maar hij is toch elke keer iets verder weg. Er zijn niet voldoende
vrijwilligers om alle bewoners elke week mee uit wandelen te nemen, maar
vandaag was het de beurt aan Luc. Ik vermoed dat hij het leuk vond, maar hij
kon dat niet meer vertellen met zoveel woorden Luc is moe. Dat doet ons pijn.
Het was heet vandaag. We hebben wel even getwijfeld, maar
uiteindelijk hebben we toch maar de lokroep van onze tweewieler beantwoord en
zijn we wat gaan rondzwerven in het vennengebied ten noorden van Turnhout.
Natuurschoon genoeg om te fotograferen daar, en dat hebben we dan ook
uitgebreid gedaan. Het heet niet voor niets vennengebied daar, het is dan ook
bijna vanzelfsprekend dat er een of ander vennetje zou voorbijkomen als foto
van de dag. Dit is het Peerdsven.
Jong leven op de boerderij !
Terwijl we gisteren aan het mini-golfen waren kreeg Marie Leen, de oudste van
de kleinkinderen, een telefoontje. Joepie, Roos heeft een klein hengstje !!!
Dat Roos een van deze dagen moest bevallen dat wisten we en dat dochter en
schoonzoon op hete kolen zaten daaromtrent, ook. Het zoveelste hengstje op rij
in de Brabander-kindergarten de hoop op een jonge merrie bleek ook nu weer
ijdel. Naast Roos, Klaartje, Sofie en Olivia is er dus weer een man in de stal.
Wij vrezen evenwel dat die ook weer snel van adres zal veranderen
Wij wilden de dreumes natuurlijk zo snel mogelijk zien en fotograferen.
Toen we deze avond de kids terug naar Wuustwezel brachten zijn wij dus in één
moeite de jonge moeder gaan groeten en hebben wij kennis gemaakt met Nelis, zo
hebben ze hem genoemd, het moest met een N namelijk Ik had nog Nabucodonosor
voorgesteld, maar om onbegrijpelijke redenen werd dat voorstel afgeketst door
Marie Leen.
Naast moeder en zoon zie je ook nog moeder en dochter op de achtergrond, maar
iedereen zal wel begrijpen dat, in deze foto, die niet het onderwerp zijn.
Morgen gaan ze weer naar huis, maar tot dan kan het niet
anders als dat de kleinkinderen vaak geviseerd worden als onderwerp voor mijn
foto-ijver. Het zijn weer drukke en goedgevulde dagen geweest. Gelukkig hadden
de weergoden gezorgd voor prima buitenactiviteitenweer en daar hebben we dus
ook zo vaak mogelijk gebruik van gemaakt. Olmense Zoo, geocachen zoeken,
minigolf, speeltuinbezoek we hebben er onze bezigheid weer mee gehad en als
ze weg zijn zullen we nog wel een tijdje bezig zijn met opruimen.
Deze foto van de twee oudste meiden vind ik wel grappig o.a. omwille van die handjes
van Jefke die de schommel in beweging houdt voor zijn zus en oudste nichtje.
Een motor van één JK ( Jefkeskracht ) volstond voor een heleboel plezier, dat
Jefke zelf bij het grijpen ook vaak een eind mee de lucht in ging kon de pret
alleen maar verhogen.
We zijn met de kids naar de Olmense zoo geweest. Toen ik dat
bij het ontbijt voorstelde waren ze super enthousiast en dat zijn ze de ganse
dag gebleven. Het was ook niet zonder enig eigenbelang moet ik toegeven. Ik had
een tijdje geleden in de krant gelezen dat er vier jonge Bengaalse tijgertjes
geboren waren en onlangs kon je ze ook al eens zien in een of ander
dierenprogramma op TV. Dat wilde ik zelf ook wel eens gaan bekijken en
fotograferen indien mogelijk. Dierentuinen zijn trouwens altijd lonende plekken
voor de amateurfotograaf. Okee, de dieren in Afrika of Azie gaan fotograferen
is the real thing natuurlijk, maar iedereen heeft niet de centen om regelmatig
op safari te gaan he.
De welpjes zijn ondertussen groot genoeg om buiten te mogen en nu zijn ze ook
nog enkele weken aaibaar zonder gevaar op afgebeten ledematen. Ze zitten in een
ruim bemeten rond verblijf en de mazen van de afsluiting zijn erg groot, je
kunt ze zo aanraken en wat al even belangrijk is, je kunt de camera er tegen aan
drukken en als je het zorgvuldig doet blijft het ijzerwerk net buiten beeld
Alle vier samen lukte niet, maar eentje die aan het eten is terwijl een broertje
of zusje zijn kans ligt af te wachten vond ik ook wel een leuke shot.
Vandaag greep een historische gebeurtenis plaats. In de
toekomst zal men spreken over de slag aan de Kasterleesteenweg, slag waarbij de
Zuidelijken een coalitie van de Indianen, Napoleon en zijn garde, de Japanezen,
de Belgische rijkswacht en enkele Engelse tanks in de pan hakten.
Het mannelijke deel van de kleinkids heeft de dozen met oud speelgoed van onze
zoon gevonden namelijk en zo mochten wij het mee maken dat kleinzoon Jef samen
met neefjes Nicolas en Pieter, ook kleinzonen maar uit een andere lijn, met de
soldaatjes en de figuurtjes waar zijn vader ooit mee speelde een epische
veldslag orchestreerde in onze pergola. Het moet zijn dat zij als
superviserende godheden van bovenaf op voorhand al beslist hadden wie er ging
winnen want het sneuvelen ging bij de tegenpartij veel vlotter dan bij de
zegevierende troepen. Toen al het bloedvergieten voorbij was wilden de drie
architecten van de gebeurtenis graag poseren naast de overlevende manschappen.
Dochterlief wilde met het ventje naar Brugge deze avond.
Bonnie Raitt vond zij een niet te missen idool op het Cactusfestival. Qua smaak
valt de appel niet ver van de boom
Dat wilde wel zeggen dat de vier kleine gasten weer moesten opgevangen worden
en wij togen dus in de loop van de namiddag naar Wuustwezel om ze op te pikken
en voor enkele dagen mee naar Lichtaart te brengen. Nicolas moest evenwel eerst
nog zijn geiten melken eerst moest hij ze dus uit de achterliggende weide naar
voor brengen, iets dichter bij de stal en ook bij de plek die hij als melk-site
bedacht had. De kortste weg daar naartoe leidde dwars over de mestvaalt daar
kon ik deze shot maken J
PS. De geiten melkende Nicolas zal ik ff op facebook zetten.
Wij hebben ons een hele tijd geleden geëngageerd om, als het
kan, ons beschikbaar te stellen om vrijwilligerswerk te doen in rusthuis
Hoevezavel in Lommel. Zowel het vrouwtje als ikzelf vinden het fijn dat wij de
nood aan helpende handen een beetje kunnen lenigen. Met de constant krimpende budgetten
vrees ik het ergste voor de bewoners als er ooit geen vrijwilligers meer zouden
zijn. Op deze vrijdag stond er een wandeling op het programma en dan duwen wij
de rolstoelen met de oudjes er in doorheen de gelukkig nog zeer groene omgeving.
Ons groepje was niet erg groot vandaag, ook vrijwilligers gaan soms met
vakantie blijkbaar. Traditiegetrouw maken wij tijdens zo een wandeling een
tussenstop ergens halfweg en dan worden er snoepjes uitgedeeld, er wordt een
babbeltje gemaakt en daarna gaat het terug naar de veilige thuishaven voor onze
passagiers.
Josee, helemaal links, was vandaag de begeleidster van Hennie, een Nederlandse
dame die het allemaal niet meer zo goed weet. Mijn eigen gezellige vriendin
voor één dag zit in haar mobiele tuig net links naast het centrum terwijl ik
even aan de overkant van de straat mijn ding sta te doen en, o ja, een van de
beide huishonden, Otti, mocht bij deze gelegenheid ook mee. Die ligt helemaal
rechts en of hij nu Antoinette een kranige bewoonster die nog goed genoeg te
been is om zelf mee te wandelen uitlaat of omgekeerd, dat laten we in het
midden.
Ik was naar de vergadering van de fotoclub geweest deze
avond en had wel gezien dat er van alles te doen was op het kerkplein, maar
ondanks de vele verlokkingen was ik toch maar recht naar huis gegaan. Toen ik
rond elf uur voor de PC zat hoorde ik luide knallen buiten vuurwerk !!! Ja
natuurlijk, Vlaamse feestdag, 11 juli !!! Ik ben snel naar buiten gelopen met
de camera, die stond toevallig op de monopod, geen tijd om de driepoot er onder
te zetten, de 17 70 lens zat er op, snel snel met de natte vinger gegokt op
een belichtingstijd van 2 seconden en toen was ik nog net op tijd om de finale
mee te pikken, gesteund tegen een boom kon ik ingezoomd op 70 mm nog enkele
opnames maken. Wij wonen op ongeveer 500 m afstand van het gebeuren, en helemaal vrij van bewegingsonscherpte is de opname
natuurlijk niet, maar al bij al was ik er toch voldoende tevreden over om de
geplande upload voor vandaag, die met tekst en al reeds zat te wachten, maar opzij te schuiven
Josee kwam mij van achter mijn PC halen met de enigszins ongeruste
mededeling: Kom s kijken wat er in de badkamer zit Een hooiwagen dacht ik
toen ik het beestje zag. Snel de camera genomen, - die is nooit ver weg - en de
macro-lens er op gezet, maar langpoot zat op een moeilijk bereikbare plaats en
van een mogelijke goede belichting was al helemaal geen sprake. Ik heb dus aan
het vrouwtje gevraagd een beetje bij te lichten met een pittige zaklamp en van
uit een moeilijke positie heb ik hem, met een beetje steun uit de losse hand
toch op het geheugenkaartje kunnen krijgen.
Dan ga je uit aangeboren nieuwsgierigheid wat zoeken op het internet en dan
blijkt dat dit geen hooiwagen is, die hebben namelijk een tot één geheel
vergroeid voor- en achterlijf. Bijzonder in de schaduw zie je duidelijk dat
hier wel degelijk een taille is en dat we dus waarschijnlijk te maken hadden
met een trilspin, even ongevaarlijk natuurlijk, maar vrouwen plegen daar van te
schrikken J.
Enkele minuten later toen we weer eens in de badkamer kwamen was ze verdwenen. Die komt nog wel eens terug om Josee bang te
maken.
Toevallig voorbijkomende arachnofielen kunnen misschien bevestigen met welk
merk van spinachtige we hier te maken hadden....
Julie is deze week op vakantie, op kamp moeten we eigenlijk
zeggen girls only kamp. Het boswachtershuis in Westerlo is de plek waar ze een
week lang samen met een heleboel leeftijdsgenootjes verblijft. Het
boswachtershuis is al geruime tijd geleden omgevormd tot een gerenommeerde
jeugdherberg. Ze hebben daar slaapgelegenheid voorzien van alle komfort, een leuke speeltuin, een avonturen- en
speelbos aan de rand van de uitgestrekte De Merode bossen en er is alles om het
die dametjes naar de zin te maken. De organisatie heeft een heleboel girly stuff
voorzien: een creatief atelier, bezoek aan een western manege, make overs en
maskers, kookworkshop, dans, muziek ze zullen zich zeker niet vervelen. Wij vonden
het feit dat ze er bezoek mogen ontvangen meer dan interessant. Wij zijn er dus
deze namiddag naar toe gefietst, een retourtje van zon 40 km. Nadat we gezien
hadden dat het goed was hebben we onze oogappel nog enkele keren gefotografeerd
op wat mooie plekjes. Qua kleurtjes vind ik deze shot nogal heftig, maar dat
hoort zo bij een girls only kamp hoorde ik.
