We kennen Luc al van lang voor hij in rusthuis Hoevezavel kwam wonen. En omdat wij daar bijna wekelijks als vrijwilliger met de bewoners gaan wandelen hebben wij ook kunnen volgen hoe hij onherroepelijk afgleed van guitige voortrekker in de levensvreugde tot de suffende, hulpbehoevende, apatische oude man die we nu meestal zien zitten in de rustzetels in de hall bij de ingang van de cafetaria. Ooit was hij haantje de voorste om tijdens de kermis in de rappe rups te gaan met de verpleegsters, hij was Prins Karnaval voor de bejaarden en de twinkel in die pretoogjes was altijd daar.  Ik meen dat ik die twinkel nog wel eens een beetje zie maar hij is toch elke keer iets verder weg. Er zijn niet voldoende vrijwilligers om alle bewoners elke week mee uit wandelen te nemen, maar vandaag was het de beurt aan Luc. Ik vermoed dat hij het leuk vond, maar hij kon dat niet meer vertellen met zoveel woorden… Luc is moe. Dat doet ons pijn.