Toen we alweer enkele jaren geleden beslisten de gitaren en de microfoons aan de wilgen te hangen waren we er van overtuigd dat het ook definitief gedaan was met de muziekmakerij. De goesting was over, de lol was er af. Toch hebben we nog enkele reunies met de ex-collegas georganiseerd, met veel plezier trouwens maar ook dat is alweer een hele tijd geleden en ik was er van overtuigd dat het nu echt wel helemaal voorbij was… Never say never…
Vandaag heb ik me toch nog eens laten overhalen de gitaren nog een keer uit de koffers te halen om dochterlief te begeleiden. Die wilde enkele liedjes zingen in de kerk van Hoogstraten tijdens de begrafenisplechtigheid van Marcel Sprangers, een te jong, totaal onverwacht  overleden familievriend. De jongedame waar ze vast mee werkt was belet en ik moest haar dan maar uit de nood helpen. Na summiere samenspraak hebben we wat liedjes van Willem Vermandere, Adèle en Jan Smit ten gehore gebracht en al bij al hebben we er ons goed doorheen geworsteld ondanks vingers waar geen eelt meer op zit ( beginnende gitaristen weten wat dat betekent ), ondanks  de kou in de kerk, en ondanks het feit dat de zelfverzekerde podiumroutine helemaal verdwenen is ondertussen.
Tijdens de dienst ga je niet zitten fotograferen natuurlijk, maar na afloop, toen alle mensen buiten waren kon ik het weer niet laten. Ook de camera mocht er even uit.
De binnenkant van de kerk van Hoogstraten bood best de nodige fotomogelijkheden, maar ook de “werkplek” waar ondergetekende, alweer voor de laatste keer J, zijn kunstjes opvoerde vond ik het bewaren waard, als souvenir. Mijn twee lievelingsgitaren – die heb ik gelukkig nooit verkocht – mochten mee in beeld en als ik in zeg maar 2025 nog eens doorheen mijn albums blader zal ik hier zonder twijfel met veel plezier naar kijken.