Er was
vannacht al een nieuw dun laagje sneeuw op de nog niet helemaal weggesmolten restanten
van eergisteren gevallen en toen we klaar stonden om aan de ochtendwandeling te
beginnen kwam het plots weer in dikke vlokken naar beneden gedwarreld. Binnen
de kortste keren was alles weer maagdelijk wit en het bleef maar sneeuwen. Met de
naweeën van de griep nog in mijn lijf, de aanhoudende hoest en kortademigheid
vond ik het op dat moment beter even te passen. Josee is er dus alleen met
Phaido op uit getrokken. Toen ze terugkwam en vertelde hoe mooi het weer was,
en ik ook wel merkte dat het duidelijk leek op te klaren heb ik me toch maar
bedacht en Phaido een extra rondje gegund. Dezelfde fotos maken als eergisteren
leek me geen uitdaging en daarom heb ik gezocht naar andere standpunten.
Het leek er bij momenten op dat de zon
door het wolkendek wilde komen piepen en dat vond ik de moeite van het
fotograferen waard. Knal tegen het licht in heb ik op deze plaats enkele shots
gemaakt. Op het kleine display van mijn toestel leken ze wel oke. Toen ik deze
opname thuis groot bekeek op het computerscherm was ik eerlijk gezegd niet
meteen gelukkig. Het centrale uitgebeten overbelichte deel was zelfs na
gebruikmaking van alle mogelijkheden van Raw-omzetting en de volledige Photoshop-trukkendoos
nog altijd beneden de normen die ik mezelf opleg en ik wilde al aan de slag
gaan met een andere foto. Toch probeerde ik eerst nog even een wit-zwart
omzetting en o wonder
daar knapte hij helemaal van op. Mij stoort het lichtere
deel in het midden niet meer en de rest van de plaat ademt ook plots de juiste
sfeer
Hoe je onverwacht toch nog een reddingsboei vindt
|