Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
01-07-2016
01 juli Pelckmans
De beste
manier om over de jetlag te geraken is je meteen weer in het thuis-uurrooster
storten, zo vertellen lieden die het weten kunnen. Ik probeer dus op te staan
op een uur dat ik vroeger ook aanhield en de oude geplogenheden weer op te
pikken, in mijn geval wil dat zeggen rond half elf een wandeling door de
Smallebroeken met Phaido en op vrijdag namiddag als vrijwilliger op pad met de
bewoners van zorgtehuis Hoevezavel in Lommel. De tocht bracht ons vandaag langs
tuincentrum Pelckmans waar enkele personeelsleden naar binnen slipten om wat
planten- en bloemenpracht in te kopen. De rest van het gezelschap bleef buiten
onder de overkapping wachten. De grote spiegelende raampartijen zorgden voor
leuke fotomogelijkheden en daar heb ik dan ook gebruik van gemaakt.
Is het een
foto? Jazeker, het is een foto, zij het zwaar bewerkt. De meesten van mijn
vrienden en kennissen zullen ondertussen wel op de hoogte zijn van het feit dat
ik niet vies ben van een potje photoshoppen en dat enig geëxperimenteer met de
grenzen van de fotografie ook wel aan mij besteed is. Vandaag heb ik me dus nog
maar eens laten gaan.
Ondanks de jetlag, het zombie-gevoel en het k****weer heb ik deze morgen toch
maar met Phaido de dagelijkse routine hervat en zijn we aan de wandel gegaan.
Zoals gebruikelijk was ook de camera weer van de partij maar er wilden maar
geen bruikbare mooie plaatjes inkomen. Enkele plassen, modderpartijen en natte
weilanden bracht ik mee naar huis en tegen beter weten in heb ik alles toch
maar in de PC geladen. Omdat ik niet de puf had om aan wat meer ernstig werk te
beginnen heb ik er wat filters, en andere tools op losgelaten en langzaamaan
werd ik in een bepaalde richting geleid. Deze hartvorm, resultaat van enig
kopieer en spiegelwerk, gevolgd door wat poolcoordinaten, vervagingen en
filters en nog wat knopjes en schuifjes vond ik uiteindelijk het bewaren waard.
Wat het eigenlijk is doet er niet toe, de kunstenaar hoort zijn geheimen niet
prijs te geven toch? Ik vermoed dat het niet erg origineel overkomt, maar ik
wil dit werk Hart noemen, opgedragen aan het vrouwtje en Phaido die me zolang
hebben moeten missen.
Ik hoop morgen voldoende doorheen de naweeën van onze zware tocht te zijn
geraakt om weer wat inspiratie te vinden voor meer realistisch werk.
Terug thuis!
Na een lange en vermoeiende reis en met een bijzondere vermelding voor de firma
KLM die ons in de allerbeste omstandigheden eerst vanuit Brussel via Amsterdam
naar Los Angeles vloog en daarna ook weer terug van uit New York JFK naar Brussel heb ik
deze namiddag mogen genieten van de eerste Duvel(s) na bijna 6 weken. Man, man,
man smaken dat het deed, en toch was de ervaring niet helemaal 100%. Mijn hele
bioritme ligt in een knoop namelijk. Na zon periode met weinig en onregelmatige
slaaptijden en met lange periodes van wakker blijven, zowel overdag als s
nachts, weet mijn lijf het allemaal niet meer, voeg daar de jetlag bij en dan
kom je tot quasi zombie-gedrag.
Deze foto maakte ik naar mijn gevoel vandaag bijvoorbeeld. Gisterenmorgen, om 7
uur New-York tijd, dat is 1 uur s middags hier, werd ik wakker en zag ik van
uit het raam van ons hotel het ene vliegtuig na het andere landen op Newark
Liberty airport, met de skyline van New York op de achtergrond. Bij dit toestel
van de wereldwijd opererende pakjesdienst FedEx viel het me op dat er een
vrachtwagen van hetzelfde bedrijf op de snelweg er onder reed. Dat vond ik een
opname waard. We zijn ondertussen goed 34 uur verder en ik heb nog steeds niet
geslapen zodat ik met recht kan zeggen dat het een foto van vandaag is.
Onderweg naar JFKennedy Airport... De Verrazano Bridge, bekend van de start van de NY-maraton, lange tijd de langste hangbrug ter wereld, lag mooi te wezen in de mist. De shuttle-taxi kon of wilde niet stoppen natuurlijk... Dan maar met de iPad door het raam van uit de rijdende wagen. De smurrie die in de verte rond de brug lijkt de hangen is niet het resultaat van onoordeelkundig fotobewerken maar wel degelijk van de rotzooi die door het verkeer wordt uitgestoten.
De terugreis komt snel dichterbij. We verblijven nu twee dagen in het Ramada hotel in Newark New Jersey, met zicht op de skyline van New York. De volgwagen en de RV vonden een plaats op de giga parking van het hotel. De meisjes kozen er voor in de camper te overnachten en de boys wilden allemaal wel in een echt bed... Na een verkwikkende nachtrust komt dan het minder leuke gedeelte: alles moet weer worden ingepakt en reisvaardig gemaakt. Herman en Rob onze twee wielren-specialisten waren al druk aan het demonteren en in de koffers aan het schikken toen ik daar nog redelijk slaapdronken kwam aan sleffen.
Tim heeft het geflikt. Wij hebben het geflikt. Rijder en crew hebben een prestatie neergezet die kan teller. Blij, fier, opgelucht, doodmoe... We lopen rond met een zeer gevarieerd aanbod aan gevoelens, het ene al intenser dan het andere. De vermoeidheid en de omstandigheden waarin ik deze pagina in elkaar zit te knuselen zorgen er voor dat ik me vandaag graag beperk tot een.foto van onze champ. Glorieuze Tim aan de aankomstlijn met zijn stalen ros.
Annapolis Maryland, is de eindbestemming van onze tocht. Deze nacht zijn we de staat ingereden. we maken weliswaar nog een ommetje doorPensylvania, maar we komen dicht bij het doel. Nog een dikke 250 km. het wordt kiele kiele, maar ik ga er toch van uit dat we het redden binnen de 12 dagen.
West Virginia, enkele uren wachten tot Tim bij dit time station aankomt, geen geocaches in de buurt... Dan ga je als oververmoeide coast- to-coaster in het gras liggen, je denkt aan John Denver, Country Roads, Shenandoah River en je slaapt in. Als je dan een uur later redelijk verbrand wakker wordt merk je dat je voor je insliep nog deze foto gemaakt hebt.
Automobilisten zijn niet altijd even fietsvriendelijk in de States. En hoffelijkheid is ook vaak erg ver weg. Fietsers rijden gewoon in de weg en hinderen het gemotoriseerde verkeer... Dat is zowat de algemene tendens. Fietsers horen gewoonweg niet thuis op het domein van koning auto... Zelfs bij een evenement als de race across Amerca word je daar regelmatig mee geconfronteerd. Deze morgen hadden we bijna een aanvaring met een of andere hufter die het erg vond dat er ook mensen met andere bezigheden rondlopen op deze planeet. Omdat ie meende dat wij veel te traag en te lang voor hem reden - wij reden gewoon uiterst rechts beschermend achter Tim aan tegen zeg maar zo 'n 30 km/h - probeerde het heerschap eerst ons en daarna Tim te rammen. Dat het niet op een vechtpartij uitdraaide had hoofdzakelijk met onze zelfbeheersing en ook wel met onze numerieke meerderheid te maken. Toen hij dan maar voor ons ging staan en alles blokkeerde hebben wij gewoon wat foto's gemaakt en die doorgemaild naar de organisatie. Die hebben de politie ingeschakeld en naar het schijnt hebben ze hem al opgepakt... Ons leverde het deze eerder ongewone selfie op.
We zijn vandaag de Mississippi gepasseerd, twee derde van de trip zit er op ondertussen. Ongeveer een kilometer voor de brug over de rivier is een benzinestation en daar was een van de timestations van de race. Wij waren voorop gereden met de mobilhome om eens een beetje te kunnen slapen in afwachting dat Tim daar aankwam en toen wij bij het krieken van de dag weer bij de levenden waren aanbeland ben ik om de stramme ledematen weer eens wat beweging te geven langs de brug tot aan de oever gewandeld. Daar sta je dan, aan die legendarische rivier, in de buurt van St. Louis notabene en een gekleurde medemens die daar met zijn zoontje zit te vissen, ik heb er een leuk gesprek mee gehad... het was een magisch moment en ik heb dat volgaarne vastgelegd, the blues was niet ver uit de buurt.
We zitten ondertussen in Missouri. De landschappen worden ondertussen al wat groener en gevarieerder dan in Kansas maar echt spectaculair zou ik het nog niet durven noemen. Als we eenmaal over de Mississippi zijn en de Apalachen induiken betert dat wel weer. Voorlopig richt het fotogaferen zich hoofdzakelijk op de race, daar ben ik tenslotte voor naar hier gekomen. Nog maar eens even foto van mijn teammaatje Rob die Tim voorziet van de nodige calorien. De fotograaf is in het gras gaan liggen voor een laag standpunt.
We waren met de mobilhome tot in Greensburg gereden. Daar zouden we van crew verwisselen in de volgwagen. Het ging iets minder vlot met Tim en we moesten iets langer wachten dan gepland. Bleek dat Tim net voor Greensburg toch zijn tweede adem gevonden had en besloten had er zonder stoppen nog maar een timestation bij te doen. Dan moet je snel zijn als fotograaf... Ik had sowieso al alles ingesteld voor het shot dat ik wilde maken maar dit werd een totaal ander beeld, eentje van de voorbij flitsende renner. Ik ben dan ook bijzonder blij dat ie precies goed is...
Mijn laptop heeft de geest gegeven. Ik moet dientengevolge deze blog verder dagelijks onderhouden met de iPad. Niet dit een enorm probleem is. Met dat ding kun je ook best goede foto's maken. Het intikken van een tekstje vergt wat oefening en minder dikke vingers, het is waar, maar ik red het wel. De foto die ik met 6D maak komen allemaal mee naar huis in een datatank en daar zal ik tot nog wel enige tijd zoet mee zijn. Uit het pakket van vandaag koos ik voor dit plaatje van Tim op de Cuchara. Van de drie Joekels die we de voorbije 24 uur te verwerken kregen, nl. de Wolfcreekpass, de La Veta pass en de Cuchara vind ik dit de mooiste, dat vond ik de vorige keer ook al trouwens.
Ik had de eer vandaag kennis te maken met de kersvers verkozen Miss Rodeo Kansas. Met een hele groep vierende cowboys en cowgirls waren ze naar de plaatselijke Mac Donalds afgezakt om de overwinning te vieren ( met een copieuze maaltijd ). Ik zat daar ook om gebruik te maken van hun free WiFi en toen de dame in kwestie hoorde van de race Across America wilde ze per se met mij op de foto... Omgekeerde wereld. Voor mijn eigen thuisfront wilde de entourage er ook nog wel eentje maken met mijn iPad.
We hebben eindelijk eens een beetje kunnen doorslapen. Gisteravond zijn we met de camper ( RV noemen ze dat hier, van recreational vehicle ) vertrokken in Durango en we zijn rechtstreeks naar Alamosa gereden, 2 timestations verder. Terwijl Tim en de mannen in de volgwagen op Wolfcreekpass aan het zwoegen zijn en de Duivels Ierland in de pan aan het hakken zijn genieten wij van de aangename ochtendwarmte. Straks wordt het weer heet... Aha, 2-0 Witsel... Goe bezig manne ... Wij supporteren mee.
Tim heeft het wel eens moeilijk, wat wil je als je dit soort prestaties wil leveren, meer nog dan een fysieke is het een mentale kwestie. Een van de voornaamste taken van de crew is dan ook het hooghouden van de moraal Als de nood hoog is help een bemoedigend gesprek soms... De wonderbaarlijk mooie omgeving van Colorado is zonder twijfel het ideale decor voor rustbrengende raadgevingen maar of Tim daar op zulk moment og voor heeft durf ik te betwijfelen.
Waarom moest ik ineens aan dat liedje van Boudewijn de Groot denken? This is the South-West. Ergens tussen Parker en Congress in Arizona beukt Tim tegen de helling, de tegenwind en de eenzaamheid... Nog 4200 km te gaan, nog 10 dagen en half.
Op het ogenblik dat ik dit zit te tikken zit ik in een behoorlijk schuddende mobilhome ergens tussen California en Arizona. We zijn vertrokken. Onze eerste shift zit er op. Rob en ikzelf hebben de spits afgebeten in de volgwagen en de eerste 250 km op de teller gezet. De meisjes rijden nu achter Tim aan en Herman en Kristof brengen de camper met inhoud hopelijk veilig naar het volgende rendez-vous punt: Parker Arizona. Deze buiten het naar 16x9 formaat knippen onbewerkte foto illustreert perfect een routine die we nog kennen van de vorige keer. Bij een bevoorrading rij je voorbij de fietser, dan even stoppen om iets aan te reiken. Bevoorrading van uit de wagen is strikt verboden. Hier is Rob aan het werk, bewonder zijn stijl en zijn lichtvoetige elegantie.
Morgen start de race. Met de laatste formaliteiten zijn we de hele dag druk bezig geweest. Tijd om nog eens langs diezelfde lekkere Mexikaan te gaan voor een pikante hap hebben we nog wel kunnen uittrekken. Nadat ons wagenpark en de fietsen waren geïnspecteerd en gecontroleerd hebben we alles even achter gelaten op de grote parking langs het strand en zijn we daar nog eens gaan genieten. Het was toevallig weer ongeveer 3 uur en happy hour... Waarom deze foto dan, die eigenlijk niet terzake doek qua Mexikaan en ook al nie wat de titel van dit stukje betreft? Wel het gele huisje links is het huisje waar de meeste huiselijke scenes voor de film Top Gun ( met Tom Cruise ) werden opgenomen. Ze hadden het ons verteld en ongelovige Thomassen als wij zijn hebben we dat ter plekke gecontroleerd. En inderdaad, er staat een gedenkplaat.
Het wordt nu echt gemeend. De voorbereidingen voor de race nemen alle tijd in beslag. De fietsen zijn gemonteerd en naar de racereglementen in orde gemaakt, ons wagenpark is met de nodige stickers en veiligheidsvoorzieningen gepimpt, er worden voorraden en accessoires aangekocht voor de tocht, de nodige vergaderingen met de organisatie en de mensen van de security komen voorbij, kortom, we hebben het nog even druk. Gelukkig hadden we deze avond een prachtige zonsondergang om weer helemaal Zen te worden, maar da's ook weer niet zo abnormaal, prachtige zonsondergangen hebben ze hier wel meer...
Tim heeft het wel eens moeilijk, wat wil je als je dit soort prestaties wil leveren, meer nog dan een fysieke is het een mentale kwestie. Een van de voornaamste taken van de crew is dan ook het hooghouden van de moraal Als de nood hoog is help een bemoedigend gesprek soms... De wonderbaarlijk mooie omgeving van Colorado is zonder twijfel het ideale decor voor rustbrengende raadgevingen maar of Tim daar op zulk moment og voor heeft durf ik te betwijfelen.
