Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
03-04-2016
03 april Hobbyisten van diverse pluimage
Op zulke
mooie lentedag als vandaag wisten we wel dat het erg druk zou zijn waar we ook
op geocachetocht zouden gaan. We kozen voor het relatief nieuwe rondje Laak bij
Houthalen in Limburg. Maar ook beoefenaars van andere hobbys hadden de Laakse
bossen en natuurgebieden uitgekozen om zich over te geven aan hun passie
merkten we tijdens onze wandeling. Het was wel even schrikken toen we al van
ver een aantal zwaar bewapende personen zagen op het traject waar we langs
wilden. In deze terrorismetijden denk je dan meteen aan minder prettige
mogelijkheden
Gelukkig waren het maar gewone burgers met nep wapens die daar een vrije natuur
variant van het bekende paintball kwamen beoefenen. Nep wapens is tussen twee
haakjes gezegd niet helemaal correct want uit het geïnteresseerd gesprek dat we
met die mensen hadden bleek dat die dingen donders goed, snel en accuraat
functioneren. Een raak schot van op een niet al te verre afstand resulteert als
snel in een pijnlijke blauwe plek. Nadat we veel over hun hobby hadden geleerd
en zij over de onze wilden ze nog samen met ons groepje op de foto. Voor alle
duidelijkheid, de er niet militair uitziende personen zijn de geocachers, de
anderen zijn de oorlogje-spelers.
Zo leer je
nog eens nieuwe bijzondere locaties kennen in je eigen regio. Ik ben in mijn
leven misschien al wel 500 keer door Westmeerbeek gereden en ik heb me nooit
afgevraagd hoe het er zou uitzien achter de gevels van de doorgaande
hoofdstraat. Vandaag ontdekte ik al geocachend een tot nu toe ongekende
bijzondere plek. Misschien dat ik voor velen helemaal niks nieuws vertel maar
voor mij was het zeker een totale verrassing zo dicht in de buurt.
Tegen de nieuwe kerk ( gebouwd in 1939 vond ik in de Wikipedia ) staat nog de
ruïne van een oude kerk die dateert uit de dertiende eeuw. Dit is een beschermd monument. Van de oorspronkelijke
kerk zijn enkel de gevels en pijlers gedeeltelijk bewaard. Hoe en wanneer die
oude kerk in die vervallen staat geraakte heb ik nergens kunnen vinden. Was het
een brand, een bom, een aardbeving of nog een andere ramp? Mijn
nieuwsgierigheid werd alleszins gewekt. Uiteraard heb ik er de nodige fotos
gemaakt en daar heb ik er een van geselecteerd voor deze blog.
Ik wil
vandaag bij hoge uitzondering eens een foto plaatsen die ik zelf als mislukt
beschouw. Hij is onscherp en dat is jammer.
De leden van het spaarkaske van de Brugwachter hadden me gevraagd een
nacht-zoektocht uit te stippelen en vanavond hebben we die gewandeld. We
vertrokken rond half negen aan de Soeverein en na de Lommelse Sahara doorkruist
te hebben trokken we over de voetgangersbrug richting Bleekerheide. Op dat
moment was het al rond 10 uur en het was werkelijk stikdonker op die brug. Dan
beslist deze jongen dus dat ie een foto wil maken met lange sluitertijd Een
testfoto uit de hand met de hoogst mogelijke ISO-waarde en daarna enig
rekenwerk leerden me dat 25 seconden belichten bij ISO 800 en f9 mogelijk moest
zijn. Ik had geen statief bij en het enige alternatief was de camera zo vast
mogelijk tegen de reling van de brug te drukken. Ik vrees dat die handeling
niet stevig genoeg was ofwel dat de brug zelf een hangbrug trouwens bewoog
want van enige scherpte is er nauwelijks sprake Toch laat ik de foto graag
zien om te tonen dat het mogelijk moet zijn wordt vervolgd.
Ik heb nog
maar eens een Smallebroeken-foto in de aanbieding. Op de plek waar je het
vaakst rondloopt maak je de meeste fotos, lijkt me logisch. Vandaag kwam ik
alleszins niet verder op fotografiegebied dan enkele landschappen tijdens de
ochtendwandeling. Ik zie er elke dag wel beelden voorbijkomen die ik de moeite
waard vind en dan haal ik de camera daar ook wel voor uit de tas. Vaak gooi ik
ze na het bekijken op de PC ook weer weg maar even vaak vind ik ze interessant
genoeg om ze te bewaren en soms ga ik er in de nabewerking mee aan de slag. In
dit geval heb ik er een hele collectie Photoshop ingrepen op losgelaten. Een
obligaat voorgrond object wilde ik er niet bijklonen, dat vond ik ook niet
nodig, maar verder heb ik geprutst aan het contrast, aan de kleurverzadiging,
aan de dramatiek van de lucht, aan de structuur in de achtergrond en links en
rechts heb ik ook nog enkele accenten gelegddoor de collectie Nik-filters ter hulp te roepen. De foto ziet er best
wel een stuk pittiger uit dan toen ik er mee begon te spelen, en dat was ook de
bedoeling.
Het toneel
voor onze geocacheavonturen situeerde zich vandaag in Limburg, meer bepaald in
het plaatsje Reppel. Sinds kort is er een nieuwe serie verstopt in het
natuurgebied van de Abeek vallei en dat zou de zoekende hobbyist gegarandeerd
een prachtige wandeling moeten bezorgen volgens de beschrijving, voldoende om
onze interesse te wekken
Wij genoten er alleszins met volle teugen van. Het was misschien nog niet het
heerlijkst mogelijk lenteweer toen we deze morgen die kant op trokken, maar we
hebben het wel de ganse dag droog gehouden en om door de natuur te struinen is
dat eigenlijk voldoende.
Het fototoestel mocht ook mee en de fotogenieke landschappen dienden zich in
groten getale aan.
Bij dit ven met vogelkijkhut heb ik nog eens mijn panorama techniek getoetst aan
een beeld dat ik met de meegebrachte 24 mm groothoek niet in één keer kon
vangen. Om weer te geven wat ik in gedachten had waren er zes staande, elkaar
gedeeltelijk overlappende fotos nodig. Het aan elkaar zetten stitchen was
een fluitje van een cent in Photoshop.
Ze worden
steeds zeldzamer, de oude huisjes en boerderijtjes die niet vervallen, gesloopt
of tot gerenoveerde fermette zijn omgebouwd. In Hoebenschot, aan de andere kant
van het dorp, is er zo nog eentje. Een hele tijd geleden fietste ik er eens
voorbij en toen zag ik achter het venster een oud vrouwtje zitten met een typische
blauwe schort, ze deed me een beetje aan moentje denken, mijn grootmoeder die
een tijd bij ons heeft gewoond, zoals het vroeger was, pure nostalgie. Ik had toen geen fototoestel
bij en dat vind ik nog steeds jammer. Vanaf die dag heb ik me voorgenomen dat
ik de eerstvolgende keer ik haar daar zou zien, ik zou gaan aankloppen om te
vragen of ik haar op die plek, al dan niet geposeerd zou mogen fotograferen.
Sindsdien heb ik ze niet meer gezien helaas.
Toen ik er vandaag weer eens voorbij kwam ben ik toch maar eens gestopt en heb
ik de Eos uit de tas gehaald. Er is evenwel nogal wat beeldvervuiling in de
buurt daar, huizen die de sfeer kapot maken, electriciteitsleidingen en-palen
die je liever buiten beeld houdt en het is quasi onmogelijk het hele huisje in
een integer beeld te pakken te krijgen. Vandaar dat ik vanavond thuis maar een
uitsnede gemaakt heb van de essentie: de voordeur, een raam en een raampje, de
bakstenen en de dakpannen. In zwart wit leek het me nog net iets meer
authentiek.
Tussen de
buien door slaagden we er deze morgen in de pipi- en kakawandeling met Phaido
te doen zonder nat te worden. De buienradar had het helemaal juist toen we
meenden een regenvrij venster van een dik uur gezien te hebben. Niet alle
buurtbewoners waren even gelukkig evenwel. Er lopen in de weiden aan de
Smallebroeken nogal wat paarden, koebeesten en schapen die niet het geluk
hebben in de warme woonkamer te kunnen schuilen bij storm en ontij. Deze
nieuwsgierige jongedame had duidelijk niet zo lang geleden een frisse douche
over zich heen gekregen. Ze was wel vergeten haar knieën te wassen
Voorlopig, en
zolang hier gastvrijheid gekregen hebbende medeburgers het ons niet
verbieden, mogen wij nog praten over Pasen, over de klokken uit - godbetert -
Rome en over het feit dat die ieder jaar
weer allerlei lekkers over onze kontreien uitstrooien.
Onze tradities, culturele gebruiken en geplogenheden die al eeuwen standhouden
worden tegenwoordig helaas maar al te vaak uitgehold en/of verboden door klachten
in naam van de heilige politieke correctheid. Zo zijn we Zwarte Piet al kwijt
geraakt, kun je in een groot percentage van de cafés in sommige Brusselse
wijken al geen alcohol meer kopen, zijn er stromingen die menen dat we beter
over voorjaarsvakantie dan over Paasverlof praten, en in de U.S. gaat het zelfs
al zo belachelijk ver dat ze daar het begrip Merry Xmas hebben vervangen door
Happy Hollidays Lang leve de multiculturele samenleving
Tot nader order voel ik mezelf nog altijd helemaal vrij om over de Paasklokken
te spreken. Gisteren had ik het er al over, ze waren met een welgekomen stevige
wind een dag te vroeg in Lommel geraakt, maar de weg naar Lichtaart was
blijkbaar toch net iets moeilijker en toen ze deze morgen ook hier voorbij
kwamen was ik er als de kippen bij om met mijn mandje naar buiten te slippen.
Je weet maar nooit of ze ook aan mij gedacht hadden . en YESSS !!!!
Het vrouwtje was mij gelukkig achterna gelopen met de camera toen ik
zielsgelukkig begon te verzamelen wat ze voor mij hadden gedropt
Josees
broer, Swa, is morgen jarig en vandaag al had hij de familie uitgenodigd op een
luxe ontbijt in de Brugwachter. Hij had er echt wel de beste dag van de week
voor uitgekozen, en ware het niet dat de cava, de croissants, de eiergerechten
met spek, broodjes met tig soorten beleg, koeken, gebakjes en alle mogelijke andere
ochtendlijke versnaperingen zo heerlijk smaakten, we zouden het bijna jammer
gevonden hebben dat we een tijd lang moesten binnen zitten. Tussendoor hoorden
we op het weerbericht ook nog eens de bevestiging van wat wij al wel zagen en
terloops als anekdotisch toetje dat dit kwam door een wind pal uit het zuiden
die er ook voor zorgde dat er al erg veel zwaluwen waren aangekomen. En warempel,
die zelfde pittige bries had de paasklokken ook een stevige duw in de rug
gegeven vermoed ik want toen wij na een copieuze maaltijd terug in huize Swa
aankwamen merkten we dat ze hun meegebrachte lading eieren uit Rome een dag te
vroeg al gedropt hadden in de St. Ritastraat. Tja dan komen de broertjes Lander
en Juul, achterneefjes van het vrouwtje, paaseieren rapen natuurlijk en hoewel
ik erg goed voorbereid was om er enkele shots van te schieten bleek het erg
moeilijk ze allebei samen frontaal goed in beeld te krijgen. Die gastjes zijn
zoveel beweeglijker dan ikzelf en telkens ik meende dat ik eindelijk de goede
positie had gevonden voor het alleszeggende plaatje waren ze al weer weg naar
nog een ei
Goede
vrijdag, fakkeltocht in het dorp.
Naar jaarlijkse gewoonte vertrekt na de avond-kerkdienst een fakkeltocht om een
korte rondgang te maken door enkele Lichtaartse straten. Op diverse plaatsen wordt
er halt gehouden om een moment van bezinning in te lassen rond diverse
godsdienstige en sociale themas. Omdat Pasen dit jaar erg vroeg valt was het
deze keer nog vóór de overgang van winter- naar zomeruur en dus was het bij het
vertrek al aardig donker. Fotoclub-collega Willy had mij getipt en ik vond het
een uitdaging om te proberen er enkele bruikbare fotos te gaan plukken.
Ik heb wat geëxperimenteerd met flitsen, zachtjes inflitsen, onrechtstreeks en
alle mogelijke variaties maar ik kwam er al snel achter dat je zo de sfeer niet
vangt die je zoekt. Dan maar zonder flits en de ISO-waarde flink omhoog Met ISO 6400 kon ik mijn sluitertijd toch al
terugbrengen tot 1/40 wat natuurlijk vaak nog erg problematisch is en ik had
dan ook behoorlijk wat onscherpe fotos tussen mijn oogst, maar soms waren er
ook opnames bij waar ik best gelukkig mee was, zoals deze devote dame
bijvoorbeeld. Ik heb de kleurverzadiging in de nabewerking een beetje
teruggehaald, aan ruisreductie gedaan met Nik-Dfine en er een Nik-kadertje rond
geplaatst. Voor de liefhebbers heb ik de zwart-wit versie die ik ook niet
verkeerd vond in de Black&white groep gezet op Facebook.
Dit is
natuurlijk ook een verplicht nummer ieder voorjaar. Als de wilgenkatjes er weer
zijn willen die gefotografeerd worden. Nu is het niet zo dat het de
wilgenkatjes waren die me naar buiten riepen deze middag. Ik had gewoon wat
frisse lucht nodig na de excessen van gisteren. De katjes liepen me gewoon voor
de voeten en dan neemt een mens toch maar de camera uit de tas he.
Ik heb een mooie tak uitgezocht, er enkele keren rond gedraaid om een goede
compositie te zoeken met een rustige achtergrond en dan wil ik best toegeven
dat ik in de nabewerking de vervaging in de achtergrond nog een beetje geholpen
heb. J
Drie dames
achter de bar. Tijdens de Paasmarkt in het nieuwe Hoevezavel in Lommel kon ik
ze samen te pakken krijgen op hun luxueuze werkplek in de grote
gemeenschapsruimte. Een eenvoudige vraag om even te poseren volstond trouwens,
wij zijn allemaal vrijwilligers daar he.
Op de foto zie je de architecturale strakheid en geloof me, ook de rest van het
complex is even mooi uitgetekend en gebouwd. Voor het Lommelse gemeentebestuur
en de projectontwikkelaars is het zeker een prestige realisatie en ik kan niet
anders dan erkennen dat het mooi is maar Of het dezelfde warmte uitstraalt als
het inmiddels afgebroken oude Hoevezavel, en of de bewoners om wie het
tenslotte toch gaat zich daar even thuis voelen durf ik te betwijfelen en om de waarheid te vertellen... ik zit zelf ook liever aan een doorleefde ouderwetse toog dan aan zo'n gelikte design-constructie.
Geen zin in
een foto vandaag.
Dan maar een cartoon van een wenend atomium van Yak.
Het soort laffe klootzakken die verantwoordelijk zijn voor de weerzinwekkende
misdaden in Brussel deze morgen vergelijken met beesten is een belediging voor
de beesten. Beesten doen dit niet.
Het soort klootzakken die hiermee sympathiseren - en dat zijn gelukkig heus
niet alle moslims - pamperen in naam van
de heilige politieke correctheid getuigt van verregaande onnozele naiviteit.
Indien wij onze beschaving, onze cultuur en onze vrijheden willen behouden
zullen we iets moeten doen in plaats van onze kop in het zand te steken en het
licht van de zon te ontkennen.
Toen een collega muzikant mij 25 jaar geleden voorspelde dat wij binnen 50 jaar
allemaal volgens de sharia zouden leven omdat er een generatie losgeslagen
fundamentalistische salafisten aan het opstaan was die vonden dat wij allemaal
vuile honden zijn die ofwel moeten bekeerd ofwel vernietigd worden, geloofde ik
hem niet. Nu realiseer ik me dat we een probleem hebben. Als zelfs onze VRT al
niet durft te berichten over hordes jongeren die bij de arrestatie van Abdeslam
en na de ontploffingen in Zaventem rellen zochten met de politie hebben we een
serieus probleem
Ik heb samen
met schoonbroer Swa vandaag nog eens het rondje gewandeld dat we inde Lommelse Sahara en de Bleekerheide uitgestippeld
hadden om er de jaarlijkse zoektocht van het Spaarkaske te organiseren. Er
waren nog enkele onnauwkeurigheden en die laatste scherpe kantjes wilde ik er nog
afhalen, kwestie van de deelnemers niet al te onveilig de aprilnacht in te
jagen.
Ik had het er een tijdje geleden bij de eerste verkenning ook al over in deze
blog en toen toonde ik een foto van de inmiddels bekende uitkijktoren. Vandaag heb
ik die ook weer enkele keren in beeld genomen maar om niet in herhaling te
vallen koos ik deze keer toch maar voor een landschap aan de overzijde van het
kanaal. Als je over de voetgangersbrug stapt kom je vanzelf in de Bleekerheide
en ook daar zijn heerlijke plaatjes te schieten. Uiteraard is de heide in
september of daaromtrent op zijn mooist maar ook in dit seizoen vind ik het
daar best de moeite waard. Na een beetje zoeken naar een aanvaardbare
kompositie kwam ik uit bij dit beeld.
Onze
geocache-omzwervingen brachten ons vandaag in Beerse. Meer bepaald in het
Luysterborgbos hadden we gemerkt dat er een nieuw rondje uitdagingen gelegd was
door een collega hobbyist en daar wilden wij graag onze skills eens aan meten.
Met cachemaatje Jackie en zijn vrouwtje Annemarie is het altijd leuk wandelen.
Niet alleen hebben ze tonnen geocache-ervaring in de aanbieding maar er komen
vaak ook de meest onverwachte en originele opmerkingen en gesprekken voorbij.
Bij dit rustpunt, waar tussen de banken zonder twijfel ooit een tafel heeft
gestaan maar waar nu alleen maar tientallen sigarettenpeuken op de grond lagen was er
meteen de lucide opmerking van Jackie dat de tafel in rook was opgegaan. Jackie
illustreerde dat door te doen alsof hij een dikke sigaar vasthield en Annemarie
keek naar boven om te zien of ze nog enkele sporen van een ten hemel varende tafel kon ontdekken
denk ik. Zelf had ik de camera, niet geheel toevallig, in aanslag en kon ik dit
tafereeltje vastleggen. In een zwartwit omzetting vond ik m nog sterker dan in
kleur.
We hebben
voor de verandering nog eens de andere kant van het dorp gekozen om onze
ochtendwandeling met Phaido aan te vatten. Dat was geen toeval natuurlijk, in
het mooie natuurgebied tussen Lichtaart en Herentals, achter de Korte Heide was
in de loop van vorige week een nieuw interessant symbooltje verschenen op de
geocache-kaart. We kennen dat gebied vrij goed en dat het daar mooi wandelen is
hoef je ons niet te vertellen. Het werd inderdaad een weliswaar frisse maar
toch erg gesmaakte tocht, de cache werd gemakkelijk gevonden maar daar was het
ons in eerste instantie niet om te doen. Hoewel we een redelijk gedreven
geocache hobbyist zijn is dat toch meer een kapstok om onze wandelgoesting aan
op te hangen.
Na gedane arbeid bleven we nog een tijdje van het natuurschoon genieten en
fotos maken natuurlijk.
De nonnekes
van klooster De Weegschaal in Lichtaart vonden al lang dat het kloosterleven
eigenlijk toch maar een saaie bedoening was. Ze broedden dus op een plan om een
beetje leven in de brouwerij te brengen. Toen ze de kans zagen een danslerares
te engageren om hun enkele passen en moves aan te leren waren ze gretig genoeg om
die te grijpen. De wekelijkse lessen resulteerden in een verzoek van het nabij
gelegen dansinstituut Balance om deel te nemen aan de jaarlijkse dansshow in
het Schaliken. Ook dat wilden de zusters wel eens meemaken en toen de fotos
voor het programmaboekje moesten gemaakt worden en de danslerares er was komen
tussen zitten met een voor de gelegenheid gepaste hoofdbedekking, merkte de
fotograaf dat de dames zich ondertussen al van veel frustraties ontdaan hadden.
Dat er ook een paterke mee danste had daar waarschijnlijk wel iets mee te maken
Toch was er een iets meer fundamentalistische zuster, die zich klaarblijkelijk
schaamde voor het onzedig gedoe, die niet in beeld wilde en die zich verstopt
had achter één van haar losbandige collegas.
Ik zag het pas thuis toen ik aan de nabewerking begon en dat bracht me op dit
verhaaltje. Natuurlijk is dit niet de foto die in het programmaboekje komt,
maar ik vond hem wel leuk genoeg voor deze blog.
Nog een noot hierbij voor de fotografen als er beweerd wordt dat wit op wit
zowat de nachtmerrie is van elke bruiloftsfotograaf, dan kan ik bij deze beamen
dat zwart op zwart ook niet gemakkelijk is qua belichting.
Zoals ik
gisteren al aangaf heb ik vandaag er even de riem af gegooid qua
groepsfotografie. Ik ben op geocaching dot com gaan zoeken naar een rondje cacheplezier
dat ook de nodige wandelkriebels kon stillen en ik raakte zo verzeild in
Rijmenam. De wandeling beantwoordde helemaal aan onze verwachtingen, vrouwtje
happy, baasje happy en Phaido happy, en ook de camera mocht van tijd tot tijd
uit de tas. Er boden zich al enkele kuddes madeliefjes aan en daar heb ik
gretig wat beelden van geschoten, wilgenkatjes waren ook op het appel om de
lente aan te kondigen en uiteraard heb je daar de Dijle waar de wandeling
trouwens langs liep voor een stuk en dus kwamen er ook wel enkele interessante
landschappen voorbij.
Maar toen we bijna terug bij de wagen waren kwam opeens deze vreemde rijtuig-passagier-combinatie
ons tegemoet gereden en hoewel ik niet snel genoeg de goede settings voor dit
soort beelden kon instellen heb ik toch maar een shot gewaagd voor hij voorbij
was. Helemaal scherp is ie niet maar dit is wel de eerste keer dat ik dit soort
electrische monowheel te zien kreeg in actie, een foto waard zou ik zeggen. Aan
Sigways waren we ondertussen al min of meer gewend geraakt, er worden zelfs al
toeristische rondleidingen mee gedaan, maar als je echt hip wil zijn doe je het
dus op één wiel anno 2016.
Tja, ik
realiseer mij best dat het een beetje eentonig dreigt te worden maar ik heb het
er nu eenmaal druk mee. De fotoshoot sessies voor het programmaboekje van de
dansvoorstelling van Balance komen nu echt op kruissnelheid en samengevoegd met
nog enkele andere taken die ik mezelf opgelegd heb om deze week eindelijk eens
aan te pakken laat me dat weinig tijd over om nog eens op fotojacht te gaan.
Morgen zijn er evenwel geen shoots gepland en ik heb me voorgenomen om minimaal
die ene dag van achter de PC weg te blijven en er toch maar eens op uit te
trekken. Het wordt daarenboven schitterend lenteweer als we de nationale
weermannen en vrouwen mogen geloven De riem er af dus.
Voorlopig heb ik weer een off-the-reckord opname in de aanbieding vandaag. Nadat
ik vond dat er bij de shots die ik van deze groep gemaakt had zeker meer dan
één geschikte zou zitten vonden de dametjes dat de dansleraar er ook maar eens
moest komen tussen zitten. Er volgden weer enkele min of meer serieuze opnames
maar het pret-gehalte steeg toch met elke flits. Uiteindelijk resulteerde dat
in een sessie gekke-bekken-trekken en daar wil ik er hier wel een van tonen.
Ik mocht
vandaag ook opdraven voor de tweede dag van de fotoshoot-week. De jongste
ballerinas waren aan de beurt deze keer en na het serieuze werk hou die
dametjes maar eens in toom vond ik dat ik ook wel enkele shots mocht nemen
die ietwat meer fun uitstraalden.
De fotograaf maakt dus enkele grapjes, en de hillariteit steigt Na de
zoveelste voorzet en tijdens een lachsalvo drukt hij af en vangt de sfeer die
hij wilde. J
Ik vermoed dat deze foto het programmaboekje niet zal halen, maar ik vind hem
zelf wel de leukste, vandaar dat ik hem ook op deze plaats wil tonen.